SON DANS BÖLÜM 35

Bilgisayarına dokunur dokunmaz ekranın aydınlanmasına şaşırdı. Hiç açık bırakmazdı bilgisayarını. Karşısında kendisine ait olmayan bir sayfa açılmıştı. Selmin evdeki özel eşyalara hayatta dokunmazdı. O zaman Esther’in işi olmalıydı bu. Ekrandaki Youtube videosunun altında Indila - Derniére Danse yazıyordu. Kulaklığını takıp play düğmesine bastı. Muhteşem bir müziğin eşliğinde dinlediği şarkının Fransızca sözlerini anlamasa da büyülenmesine yetmişti. Esther’in evden çıkmadan önce dinlemiş olduğu son şarkıydı. Birkaç kez birbiri ardına dinledi Esther’i düşünürken. Fransızca sözlükten şarkının adının ne anlama geldiğine baktı. Derniére Danse, evet Son Dans’tı bu güzel şarkının adı. Sözlerini merak etti.                  

“Oh ma douce souffrance” diye başlayan şarkının ilk sözlerine kendince en yakın Türkçe karşılık aradı. “Ah benim uysal kederim”

Pourquoi s'acharner tu r'commence – “Neden yine benimle uğraşıyorsun?”

Je ne suis qu'un être sans importance – “Onsuz, ben bir hiçim”

Şarkının bütün sözlerinin anlamını öğrendikten sonra sesi sonuna kadar açıp dinledi bir kez daha.

Pour oublier ma peine immense – “Büyük acımı unutmak için,”

Je veux m'enfuir, que tout recommence – “Kaçmak istiyorum, her şey yeniden başlasın diye”

Defalarca dinledi ve şarkının her satırına her sözüne bir anlam yükledi. Dinledikçe Esther’i düşündü. Belki de özellikle açık bırakmıştı Esther, görmeyen gözleri görsün, duymayan kulakları işitsin diye. Ama yine anlamazdı eğer Martin çizmeseydi arabasını, çıkartmasaydı at gözlüklerini gözünden.

Sans toi ma vie n'est qu'un décor qui brille, vide de sens – “Sensiz hayat benim için anlamsız, parıltılı bir dekordan başka bir şey değil”

“Gece gündüz gökyüzünde dolaşıyor, rüzgâr ve yağmurla dans ediyorum”

“İstediğim tek şey biraz aşk, tatlı bir dokunuş”

“Ve son bir dans …”

Gözlerinden yağmur gibi yaşlar boşalıyordu. Onca zaman geçmişti dans etmeyeli. Ne kitap okuyacak zaman, ne tiyatro, ne konser, ne sergi… Hem kendine yazık etmişti hem de Esther’i bu duruma getirmişti. Kalktı bilgisayarın başından. Ne maillerine bakacak hal kalmıştı, ne de içinden gelen en ufak bir istek. Salonun ortasına doğru yürüdü, ellerini kaldırdı havaya, kaderine isyan edercesine, gözlerini yumdu, avazı çıktığı kadar haykırarak tekrarladı şarkının dizelerini:

“Oh ma douce souffrance”

“Ah benim uysal kederim”  Benim sessiz acılarım. Esther geldi gözlerinin önüne, acılar gecenin sessizliğini yırtıyordu, çığlık çığlığa bağırıyor, çektiği ıstırabı hırçın bir volkan gibi gökyüzüne kusuyordu. “Ah benim kör gözlerim” diye bağırdı komşuların duymasına hiç aldırmadan.

***

Ayhan eve adımını atar atmaz Jale’nin çenesi düşmüştü. Sabah Selma’ya uğradığından başlayarak Kemal’in onları alıp hep birlikte önce doktora, oradan Esther’in yattığı hastaneye gittiklerinden, Esther Ablasının el ve ayaklarındaki bantların çıkarıldığından bahsetmiş, Martin’in komikliklerini ballandıra ballandıra anlatmıştı. Yemekleri bitene dek bütün olan biteni en ince ayrıntısına varıncaya kadar heyecan içinde paylaşmıştı kocasıyla.

Salonda televizyonun karşısına geçip çaylarını yudumlamaya başladıkları esnada Jale'nin gergin hali gözünden kaçmamıştı Ayhan'ın.

- Eline sağlık hayatım, yemekler nefisti.

- Afiyet olsun. Benimle dalga mı geçiyorsun, yemek yapacak zamanım mı vardı sanki? Kemal Bey, sen gelmeden bir saat önce bıraktı eve beni. Yemeklerin hepsini dışarıdan söyledim dedi Jale, umursamaz bir tavır içinde. Kafasında henüz anlatamadığı bir şeyler dolaşıyordu sanki.

- Canını sıkan bir şey mi oldu? diye sordu Ayhan.

- Esther Abla’nın durumunu düşünüyorum dedi, Jale. Çayını tazelemek için Ayhan’ın boş bardağını aldı elinden.       

- Eee, bak yarın taburcu oluyormuş, bu sevindirici değil mi?

Mutfaktan çıkıp çay bardağını koltukta oturan Kemal'in eline verdi.

- Esther Abla için sevindim tabii ama Doktor Cevdet Bey’in söyledikleri canımı sıktı. Güya reenkarnasyon diye bir şey söz konusu değilmiş, efendim o sadece bir inanç meselesiymiş, bilimsel açıklaması yokmuş. Peki, bilimi ikna etmek için daha ne yapmak lâzım? Kadın çatır çatır Macarca konuşuyor, dün Prenses Nora olduğunu söyledi Sophia’ya. Aynı şeyi bugün Martin’e tekrarladı. Üstelik ne ana dili olan Almanca konuşuyor ne de Türkçe olarak tek kelime çıkıyor ağzından. Tam Doktor Cevdet Beye rüyamdan bahsedip önceki hayatımda Vatikan’da rahibe olduğum ve senin de buna şahitlik ettiğin önceki hayatımı anlatacaktım, sert bir dirsek darbesiyle susturdu beni Selma.

Üstünü sıyırıp karnını gösterdi Ayhan’a.

- Bak hala acısı geçmedi.

Ayhan yerinden kalkıp karısının yanına geldi. Yüzünde beliren muzip bir gülümsemeyle,

- Aç, aç biraz daha, öpeyim de geçsin bir tanem. 

Jale kocasının kafasına eliyle vurdu hafifçe.

- Ya git, sen de dalga geçiyorsun benimle.

- Hiç yapar mıyım hayatım. Bence de Esther Hanım reenkarnasyon denilen olayın gerçek kanıtı. Fakat önemli olan onun bir an önce şimdiki hayatına dönmesi.

- Biliyor musun Ayhan? Jale, kocasına önemli bir sır verecekmiş gibi sesini alçalttı. Esther Abla’nın zaten psikolojik sorunları varmış daha önceden. Başına gelen bu durumu ona bağlıyor doktorlar.

- Nasıl yani? Halbuki dışarıdan gayet mutlu bir çift gibi görünüyorlardı. Parasal yönden ya da başka bir şeyden yana sıkıntıları olduğunu sanmıyorum.

- Belki de vardır, kim bilir?

Jale, gözlerini indirip bir şeylerden şüphelendiğini hissettirdi.

- Ne olabilir ki? Sen bir şeyler biliyorsun galiba dedi Ayhan, merakla.

- Geçenlerde evlerindeki yemeği hatırla, hani Kemal’e yüklenmişti Hasan o akşam. Gerçi kafası iyi olmasa cüret edemezdi buna ama. İçkiyle beraber şakaya vurup ağabeyinin işkolikliğinden dem vurmuştu.

- Evet, hatırladım şimdi. Hatta lâfın arasında “Ağabeyim gibi olma, eşine zaman ayır” deyip bana da nasihat vermeye kalkmıştı. Ellerini açıp Jale’ye baktı, Ayhan. Eee, ne var şimdi bunda?

Jale kocasının tepkisine şaşırmıştı.

- İşte olay bu, sen hâlâ bir şey anlamadıysan Hasan’ın söylediği gibi Kemal’in yolundasın demek dedi, suratını asarak.

Anlam veremedi karısının bu tepkisine Ayhan. Bütün kadınlar böyleydi işte. Bir şeye kafayı takarlar, sonra adama bulmaca çözdürürler.

- Ya ne oluyor, niye suratını astın şimdi, ben bir şey anlamadım.

Ayhan’ın anlama kabiliyetinden yoksun olmasına kızmıştı, Jale. Sesini yükseltti, 

- Ayhan ne var bunda anlaşılmayacak. Esther Abla yalnız, yalnııız! Kemal Bey işinden başka bir şey düşünmüyor, tamam bok gibi paraları var, her şeye güçleri yeter ama birlikte paylaştıkları hiçbir şey kalmamış aralarında. Kadını sonunda ruh hastası etti şimdi ne yapacağım diye çırpınıyor. Ah şu erkek milleti, hepiniz aynısınız.

- Tamam, tamam, şimdi anladım. Ama ben o dediğin erkeklerden değilim değil mi? Karısının boynuna dolanıp gönlünü almaya çalıştı.

Jale kocası tarafından şımartılmasından hoşlanmıştı. Kocasının kedi gibi sırnaşması onu memnun ediyordu.

- Evet, değilsin. Sonra birden itti kocasını üzerinden. Şimdilik değilsin ama şunu bil ki ben Esther Abla gibi sakin biri değilim ona göre ayağını denk al.

Tatsızlık olmasın diye sesini çıkarmadı Ayhan. Ancak karısının şimdiye kadar devamlı kendi yaptıklarından, düşüncelerinden bahsederken bir kere olsun kendisine “Peki, ya senin nasıl geçti günün?” diye sormayı akıl etmediğini de düşünmeden edemedi.

 ***

Martin’le odaya girdiklerinde gördüğü manzara şaşırtmıştı Kemal’i. Cevdet Bey, Esther’in yanına gideceğinden hiç bahsetmemişti kendisine. Karşılıklı oturmuş derin bir sohbete dalmışlardı. Karşısında Kemal'i görünce toparlandı birden Doktor.

- Doktor Bey, sizin Macarca konuştuğunuzu bilmiyordum doğrusu.

Doktor gülümseyerek,

- Haklısınız yanılmakta dedi. Macarca konuştuğumuzu sandınız tabii. Oysa ben Almanca bir şeyler anlatmaya çalışıyordum. Esther'in yüzündeki ifadeden sanki söylediklerimi biraz anlıyormuş gibi geldi. Sanırım Macar diliydi, evet Macarca birkaç cevap da verdi ama tabii ki ben anlamadım hiçbirini.

Martin hemen Esther’in yanına gidip meşhur reveransını yaptıktan sonra nazikçe elinden öptü.

- Matmazel... Saygıyla bir kez daha eğildi önünde.

Kendisine gösterilen bu saygıdan son derece memnun görünen Esther, başını kaldırdığında Kemal’le göz göze geldi ve o anda yüzündeki gülümseme bıçak gibi kesildi ama sesini çıkarmadı. Martin’le tanıştırılmayı bekleyen Doktor daha fazla dayanamadı. Uzattı elini Martin’e,

- Doktor Cevdet Saran, Esther Hanım’ın doktoruyum, dedi. Martin doktorun elini sıkıca kavradıktan sonra,

- Sizi tanıdığıma memnun oldum Doktor, ben de Şef Martin Sándors, Prenses Nora’nın dadısıyım dedi. Esther dahil hepsi güldüler Martin’in cevabına.

- Şimdi, dedi Doktor. Martin hastayı biraz hazırlasın. Yani biliyorsunuz yeni göreceği şeyler onda şok yaratmamalı. Dışarı çıkınca nasıl bir tepki vereceğini bilemeyiz. Sanırım bu işin üstesinden gelir kendisi. Martin’e döndü.

- Ne dersin Martin?

- Ayıp ettin doktor, ben şimdi Prensesle konuşur, onu en uygun şekilde dış dünyaya hazırlarım. Değil eve, Marsa götürseniz bile gıkını çıkarmaz. Ama onunla konuşmam için için bana bir saat kadar zaman vermeniz lâzım.

- Hadi biz de çıkıp neyi nasıl yapacağımıza karar verelim Kemal Bey dedi, Doktor.

Martin’i içeride Esther’le birlikte yalnız bıraktılar.

Devam edecek.