SON DANS BÖLÜM 3

Karşısındaki adamın bitkin hali içini acıttı Esther’in. Keşke ona biraz olsun yardımı dokunabilseydi. Kocası için kendi canını verebilirdi, gözünü kırpmadan. Gel gelelim esas yardıma ihtiyacı olan kişinin kendisi olduğunu çok iyi biliyordu. Bütün sıkıntılarını içine atıp biriktirmişti. Son bir yılda yaşadıklarını ne kocasıyla ne de bir başkasıyla paylaşma cesareti bulmuştu kendinde. Son zamanlarda iş hayatından başka bir şey düşünmüyordu, Kemal. Oturup iki laf etmeye kalktıklarında konuyu yine dönüp dolaştırıp işlerine getiriyordu. Epeydir koltuğuna yaslanıp kendi elleriyle yaptığı sade kahvesini içmek istemiyor, kitap okumuyor, televizyon izlemiyordu. Eskiden elinden düşürmediği kıymetli saksafonunu bile bir köşeye atmıştı. Gece geç saatlere kadar çalışmaktan bunalıyor, yorgun argın eve döndüğünde kendini yatağa zor atıyordu. Zaman böyle geçerken Esther, günden güne yalnızlaşmış, koca evde adeta bir ölüyle yaşıyormuş hissine kapılmaya başlamıştı.    

- Yarın seninle birlikte gelmemi istersen... Yani, belki bir faydam olur ha, ne dersin? 

Kemal, gülümseyerek yüzünü avuçlarının arasına aldı karısının. Sonra omuzlarından tutup şefkatle gözlerinin içine baktı.

-Teşekkür ederim aşkım. Tamam, adamların kültürünü benden çok daha fazla biliyorsun, dilleri zaten ana dilin, ama bu işler sana göre değil.

Arkasını döndü Kemal, dişlerini fırçalamak üzere banyoya geçti. Yatak odasında bir süre ayakta dikili kaldı Esther, eşine yardımcı olamayışının verdiği çaresizlik içinde suratını astı. Lacivert saten sabahlığını üzerinden sıyırıp beyaz ipek pijamasıyla geniş yatağa bıraktı kendini. 

Kemal de ışıkları söndürdükten sonra Esther'in yanına uzandı. Saçlarını okşayan karısının ellerine küçük birer öpücük kondurdu.

- Yarın benim için çok zor bir gün olacak, birkaç saat uyuyabilsem bari.

- Çok yoruyorsun kendini, hasta olacaksın. Şart mı bu kadar çalışman?

Kemal karısının sözlerine acı bir gülümsemeyle karşılık verdi.

- Alıştım artık hayatım, buna mecburum. Hadi yatalım artık, iyi geceler. 

Esther, Kemal'in bahsettiği mecburiyetin sebebini merak etmişti ama o son noktayı çoktan koymuştu bile. Kısa bir süre sonra sırtını dönüp horlamaya başlayan sevdiği adama baktı. Uykusu kaçmış, canı sıkılmıştı. Sessizce doğruldu, az önce çıkardığı lacivert sabahlığı yeniden üzerine geçirdikten sonra pencerenin yanındaki masanın üzerine bırakılmış içi su dolu sürahiye uzandı. Cam bardağı doldurdu. İçkinin tesirini üzerinden attığını düşünerek çekmeceden Atarax kutusunu çıkardı. Tableti dilinin üzerine koyup bardağı ağzına dayadı. Başı ağrıyordu, ne yapacağını bilmez bir halde salona geçip televizyonu açtı, sesini iyice kısıp boş gözlerle izlemeye koyuldu. Evlendiği ilk yılları düşündü. Ne kadar mutlu geçiyordu o günler. Ne hata yapmıştı da aralarına bu lanet soğukluk girmiş, sevdiği insanın gözünde görünür olmaktan çıkmıştı. Hayır, bunun nedeni aralarında geçen bir tatsızlık, saygısızlık ya da birbirlerine karşı duydukları sevginin azalması değildi. İçtiği ilaç henüz etkisini göstermemişti. Akşamki yemek sırasında dalıp gittiği hayali üzerinde yoğunlaşmaktan gözüne uyku girmiyor, başının ağrısı gittikçe artıyordu. Bu gidişin sonu nereye varacağını merak ediyordu. Gündüz gördüğü hayaller, artık hayatının bir parçası haline gelmişti. Ne zamana kadar saklayabilirdi bunu? Yoldan geçen herhangi birine anlatsa bu yaşadıklarını, delirdi deyip muhtemelen akıl hastanesine yatırırlardı. Kemal de yapar mıydı aynısını? 

Gözü duvarda asılı yuvarlak saate takıldı. Sabahın altı buçuğu olmuş, bir gram uyku girmemişti gözüne. Kalkıp salonun penceresine doğru yürüdü, perdeyi araladı. Zifiri karanlık içinde cılız sokak lambalarının ışığını seyretti. Caddeden tek tük geçen arabaların içindekileri düşündü. Onlar da sabahın köründe sıcacık yataklarından kalkıp işlerinin peşine koşan kocası gibi işkolik insanlar mıydı? Kim bilir, belki de işlerinden ya da çıktıkları seyahatten evlerine dönüyordu bazıları. Daha hızlı gidenlerin evlerine mi yoksa işlerine mi gittiklerini merak etti. Birazdan kocasının alarmı çalacak, Selmin kilidin yuvasına anahtarını sokup çevirecekti. Perdeyi kapatıp banyoya geçti. Aynanın karşısında durup uzun uzun solgun yüzünü seyretti. Eliyle sarı saçlarını havalandırdı. Yine de güzel buldu kendini, gülümsemeye çalıştı. Gülümsemenin bu kadar zor olacağını hiç düşünmemişti. Parmaklarının ucuna basarak yatak odasına girdi. Sabahlığını çıkarıp yatağa uzandı, gözlerini kapattı. Selmin'in kapıyı açışını, alarmın çalışını, Kemal'in yataktan kalkışını, hazırlanıp çarçabuk giyinmesini, uyanık olduğunu hissettirmeden sessizce izlemekle yetindi. Mutfaktan gelen seslere kulak kabarttı. Kemal'in, Selmin'in hazırladığı kahvaltı masasında ayaküstü kahvaltı ettiğini düşündü ama bu sefer her sabah yaptığının aksine, kalkıp yanlarına gitmek, Kemal'e solgun yüzünü göstermek istemedi.

Aceleyle çekilen kapının sesi kulağında patladığında bir "hoşça kal" demeyi  bile kendisinden esirgediğini düşündü Kemal'in. Yatağında doğrulup güçlükle kalktı ayağa. Ebeveyn banyosundaki duşun altına girdi. Gözlerini kapatıp uzun süre öylece kaldı sıcak suyun altında. Sıcak su iyi gelmiş, sertleşen kaslarını gevşetmişti. Beyaz bornozuna sarınıp çıktığında, mutfaktan Selmin'in sesi duyuldu.

- Kahvaltı hazır Esther Hanım.

Çay'dan başka hiçbir şey istemiyordu canı. Yatak odasının aralık kapısından seslendi.

- Sadece çay içmek istiyorum, odama getirirsen sevinirim Selmin.

Yatak odasının kapısını tıklatan Selmin, hiçbir şey söylemeden elindeki çay fincanını pencerenin önündeki yuvarlak sehpanın üzerine bıraktıktan sonra odadan çıkıp kapıyı çekti arkasından.

Beyaz ve mavinin tonları dışında hiçbir rengin ayak basmadığı odada, güneş ışınlarına set çeken kadife güneşliği aralayıp pencereyi açtı. Denizin getirdiği temiz havayı ciğerlerine çektikten sonra rahat koltuğa bıraktı kendini. Çayından bir yudum aldıktan sonra fincanı usulca masaya bıraktı. Uykusuz geçirdiği gece boyunca beynini kemiren düşünceler nedeniyle başında büyük ağırlık hissediyordu. Önce kocasının ilgisinin her geçen gün biraz daha azaldığı vehmine kapılıyor, sonra bir anda fikrini değiştirip eşiyle aralarında yaşanan soğukluğu işlerinin yoğunluğuna veriyordu.  

Bir yıl öncesine kadar ne kadar mutluydu oysa. Geceleri uykularını bölen karabasanları, olmadık yer ve olmadık zamanlarda yaşadığı halüsinasyonları, bir anda dalıp gitmeleri iyice azalmış, kendine olan güveni geri gelmişti. Hiçbir doktorun çare bulamadığı bu illetten Kemal’in ilgisi ve sevgisi sayesinde kurtulduğuna inanıyordu. Bu yüzden yeniden eski haline dönüşünün tek sorumlusu olarak Kemal'i görerek ona haksızlık edeceğini  düşünüyor, buna gönlü razı olmuyordu. Evet, kocasının işi nedeniyle ilk zamanlardaki gibi birbirlerine zaman ayıramadıkları doğruydu. Gün boyunca eve dönüş yolunu gözleyen karısını aklına bile getirmiyordu belki, ama yine de sevgilerinin azalması için ortada hiçbir neden göremiyordu.