31 Ekim 2017 Salı

HANİ...

24/10/2017 Salı, Tire

Yağmurlu bir güne uyanıyoruz. Gece boyunca yağan yağmur hız kesmeden devam ediyor. Büyük pazar alışverişini yağmur altında yapacağım böyle giderse. Şemsiye kullanmayı hiç sevmem. Hani mecbur kalıp kullansam bile büyük bir ihtimalle ilk gittiğim yerde unuturum. 

Yağmur altında pazar alışverişine başlıyorum. Tezgahlar arasında çekilen brandadan tenteler insanları ıslanmaktan büyük ölçüde koruyor. Yine de sürprizlere hazırlıklı olmak lazım. Yeterince gerilmeyen tentelerin üzerinde biriken yağmur suları hiç beklemediğiniz bir anda başınızdan aşağı boşalabilir. Pazar esnafı alışkındır bu duruma. Önlem alacak yerde tezgahının arkasında dikilip kurbanının düştüğü müşkül duruma sırıtır. Bu sefer hedefte ben varım. Yağmur sularının çukurlaştırdığı brandada biriken bir teneke kadar su yarım metre yanımda aniden foş diye birden boşalıveriyor. Sırıl sıklam ıslanmaktan ani bir hareketle kurtarıyorum kendimi.

Eşimin sıkı sıkıya almamı tembih ettiği istiridye mantar sadece iki yerde var. İlk gördüğüm yerde kilosu 13 liraya satılıyor ama pek beğenmiyorum. Yirmi metre ileride başka bir satıcı yarım kiloluk paketleri 7 liradan, 750 gramlık paketleri 14 liradan satıyor. Büyük paketler daha güzel. Pazarlık yapıp paketini 12 liradan alıyorum. 

Yaylaya dönerken yağmur şiddetini azaltıyor. Bu havada kimse çıkmaz evinden. Sakin bir gün geçireceğiz gibi. Bu rahatlıkla öğleden sonra tekrar iniyorum şehre. Bankada işimi halledip kasap alışverişini yapıyorum.

Erdal yağışlı bir gün olması sebebiyle kestane toplama işine ara veriyor. Yine yağmur başlıyor. Bunu fırsat bilip mutfakta hazırlık işlerine yoğunlaşıyoruz.  

25/10/2017 Çarşamba, Tire

Gece boyunca yağış devam etti. Sabah kalktığımda yükselen hava güneşli bir günün sinyallerini veriyor. Elemanları aldıktan sonra yeniden şehre inmeye hazırlandığım sırada kalabalık bir grup bahçe kapısından girmiş yerdeki kestaneleri toplaya toplaya Taş Ev'e doğru ilerlediklerini fark ediyorum. Yaklaşık kişilik grup gezmeye gelmiş olmalılar. Hiç istifimi bozmadan kümese yumurtaları toplamaya gidiyorum.

Dönüşte elimdeki yumurta kovasını gören yumurta sipariş etmeye başlıyor. Meğer, hanımlardan birinin gün toplantısıymış bu gelişlerinin sebebi. İçlerinden biri "Biz çok memnun kalmıştık, bakın yine geldik." deyince hatırlıyorum. Geçen sefer rezervasyon yaptırmıştı gün sahibi. Şehirden minibüs tutup geliyorlar. Bu kadar kalabalık gruplara menü öneriyorum aslında. Neyse, salona çıkıp yerleşiyorlar. Teker teker siparişler alınıyor. Sakızlı dondurma eşliğinde kestane tatlısının methini duydukları için tabak tabak servis yapılıyor. "Köftenin yanında ayran için para alıyor musunuz?" diye soranlar da olsa keyifli bir ağırlama oluyor.

Yağış kesildi. Pırıl pırıl bir güneş ortalığı aydınlatıyor. Venüs'le nasıl baş edeceğimi bilemiyorum. Kulübesinin çatı kaplamasından sonra şimdi de kapısını parçaladı. Gün sahibi adet gereği misafirlerine un helvası yapmış. Bize de ikram ediyorlar. Açık söylemek gerekirse çok hoşuma gidiyor. Hesapları ayrı ayrı ödedikten sonra yumurta satın almak isteyenlerin taleplerini karşılıyoruz. Son yumurtaya kadar hepsini satın alıyorlar. Kara kızların daha çok çalışması lazım. Çay ve kahve servisini verandada yapıyoruz. İçtikleri çay ve kahvenin parasını ödemek istiyorlar. Onlar bizim size ikramımız diyorum. Üniversiteyi yeni bitirmiş genç bir hanımefendi var aralarında, adı Irmak. Kızımın adına sahip olduğu için onun adını unutmam mümkün değil.

Şanlı Urfa'da memurluk görevini yapan genç beyefendi zarif yanındaki hanımefendiye güzel bir atmosferde evlilik teklif etmek istiyor. Aslen Ödemiş'li olan çift internet üzerinden gidebilecekleri güzel bir yer araştırıyorlar. Taş Ev düşüyor ekranlarına. Masaları özenle süslenmiş onları bekliyor. Fonda Beethoven'in Für Elise'si çalıyor. Hani bir reklam fragmanı vardı ya; "Ninemin yaş gününü hatırladım, ona sürpriz hazırladım. Dışı çikolata kaplı, içinde kar gibi bir bulut saklı."  Yıllar önce yaş günümde küçük kardeşimin bana hediye olarak verdiği "Çokomel" i unutamam. Genç çift'in bu özel geceyi unutamayacakları gibi...

26/10/2017 Perşembe, Tire

Serin ama güneşli bir hava. Venüs'ü özgürlüğüne kavuşturmak için kara kızları koruma altına almak lazım. Kümesten rahatlıkla ağaçlara atlayıp oradan bahçeye yayılan tavuklar Venüs'ün azabına uğruyor. İlk işim hırdavatçıdan on metre kadar kümes teli almak oluyor. Birkaç parça alışverişten sonra yaylaya dönüyoruz. Fifi sırt üstü yatmış güneşleniyor. Bahçeye dökülen cevizleri sağlam çenesiyle kırıp içini mideye indiren Venüs bu konuda oldukça maharetli.

Meral Akşener'in kurduğu yeni partiyi ilgiyle izliyorum. Her ne kadar görüşlerimiz uyuşmasa da Atatürk'e ve onun kurduğu cumhuriyete bağlılığı, üzerine atılan iftiralara karşı dik duruşu, azmi ve cesaretini takdir ediyorum. Siyaset denilen her türlü hokkabazlığın, yalancılığın, dolandırıcılığın, yalakalığın yuvalandığı kuruma oldum olası mesafeli durmuşumdur. Sosyal demokrat karakterim hiç bir zaman Cumhuriyet Halk Partisine bağımlı hissettirmedi beni. Yeri geldi Ankara Büyük Şehir Belediye Başkanlığı seçimlerinde Melih Gökçek'e karşı adam kalmamış gibi Karayalçın'ı aday gösteren CHP'nin yerine MHP adayı Mansur Yavaş'ı destekledim. Kılıçdaroğlu'nun CHP'si hiçbir varlık gösteremiyor. Halkçı politikalar gütmesi gereken bu parti, bir avuç elit kesimin desteğiyle ayakta duruyor. Oysa bugün yoğun bakımda yaşam mücadelesi veren Baykal'ı yapıştığı koltuktan indirdiğinde Kılıçdaroğlu bir umut ışığı olmuştu çevremdeki herkese. Araştırmacılığı ve Melih Gökçek'i bile mat eden sakin tavırları ve proje üretmedeki başarılarından eser yok şimdi.

Osmanlı'yı hortlatmak için Atatürk Cumhuriyet'ini ortadan kaldırmanın fırsatını kollayan AKP taifesi, memleketi yüz yıl geriye götürdükten sonra Akşener'in İyi Parti'si ne yapar bilinmez ama yeni bir umut ışığı oluyor halk nazarında. Sabah sosyal medyada bir fotoğraf gördüm. Başları kapalı küçük kız çocukları ellerinde "Kızlar okula gitmeyin, çünkü ahirette okulda öğrendikleriniz sorulmayacak size." yazılı pankartlar taşıyorlar. Bu  gördüğüm fotomontaj bile olsa ülkemizin getirilmek istendiği durum çok da farklı değil. Şimdi Akşener iktidar uğruna değişik kesimlerden kopup yanına gelenlerin hepsine sorgusuz sualsiz kapılarını açar da kadrolarında yer verirse, ki bütün beklentim bu yöndedir, değişecek hiç bir şey olmaz.

Hani bir yiğit çıksa meydana, dese ki; İmam Hatip okullarını kapatacağım, Diyanet İşleri Başkanlığını lağvedeceğim, bunların yerine bilimsel eğitim yapan okullar kuracağım, Köy Enstitülerini ve eski öğretmen okullarını yeniden hayata geçireceğim, Avrupa ve Amerikan kiliselerinde olduğu gibi toplumun dini inançlarını yerine getirmeye imkan tanıyan, gelirini mensuplarının bağışlarıyla karşılayan dini cemaat örgütlerine devlet denetimi altında müsaade edeceğim, okullarda din eğitimi yerine ahlak eğitimine, çevre bilincine, hayvan sevgisine yer vereceğim. Ve devam edip dese ki; ülkesini seven liyakatli kadrolara devlet yönetiminde yer vereceğim, özellikle güç kaybettirilen, içine din ve siyaset bulaştırılan güçlü Türk Ordusuna eski itibarını yeniden kazandıracağım, ülke kaynaklarını yerliye ve yabancıya peşkeş çektirmeyeceğim. En önemlisi, bağımsız bir adalet kurumu tesis edeceğim. Üniversiteleri dogmatik fikirlerden arındırıp bilimsel eğitim yuvaları haline getireceğim, Diyanet İşlerine ayırdığım bütçeyi eğitim ve bilimsel araştırmaya, kültür ve sanata ayıracağım, fikir ve basın özgürlüğünü tesis edeceğim.  Komşu ve dünya ülkelerinin karşısında düştüğümüz aciz hallerden ülkeyi sıyırıp dış politikamıza saygınlık kazandıracağım. Vergide adaletsizliğin önüne geçip gelir dağılımında belli bir kesimi gözetmeyip refahı ülke genelinde yükselteceğim. Devletin ve milletin çıkarına uygun olmayan hiçbir yabancı ülke politikasının taşeronu olmayacağım. Teröre destek veren bir süper güç bile olsa "Ey Amerika, Ey Almanya" deyip dayılanmak yerine sonucu ne olursa olsun ona karşı yapılması gereken davranışı sergileyeceğim. Biliyorum, ne öyle bir yiğit çıkar meydana ne de dediklerini yaptırırlar. Sözde demokrasi dedikleri bu kirli oyunda toplumun geneli bu yiğitlere destek olmak yerine bol bol karşılıksız vaatlere, manevi duygularının sömürülmesine, bazen bir çuval kömüre ya da iki kilo pirince satar çocuklarının geleceğini.

Siyaset böyle bir şey işte, girdin mi çıkamıyorsun içinden. Neyse ben yine yaylama döneyim. Aldığım gözenekli teli kümesin yanına ağaçlarla irtibatını kesecek şekilde güzelce çiviliyorum. Hava henüz kararmadan bir beyefendi Tire'de yaşayan yaşlı annesini alıp geliyor Taş Ev'e. Uzun yıllar Kutsan fabrikasında çalıştıktan sonra emekli olup İzmir'in Göztepe semtine yerleşmişler. Baba tarafından Giritli olması sohbeti koyulaştırıyor. Annesinin ayaklarından rahatsızlığı var, salona çıkamayınca verandada misafir etmek zorunda kalıyoruz. Üşümesin diye bir şal veriyorum üzerine. Yediklerini çok beğendiklerini söylüyorlar.

Erdal yukarı yayladan topladığı kestanelerin bir kısmını gömüye sokuyor. Beş çuval kadar akıntı kestaneyi şehirde satmak üzere Çukurköy'den Gani'nin traktörüne yüklemiş.

27/10/2017 Cuma, Tire

Havalar iyice serinlemeye başladı. Bahçedeki masa ve sandalyeleri terasa taşıyoruz. Yağmurdan sonra ağaç diplerine bir sürü ceviz dökülmüş. Elime bir kova alıp toplamaya başlıyorum. Venüs'ün kulübesinin altında cevizleri toplarken kümesteki folluk yerine bahçenin bir köşesini tercih eden kara kızların günlerdir bulamadığım yumurtalarını bıraktıkları iki farklı yer keşfediyorum. Cevizlerle birlikte yumurtaları alıp dönüyorum.  

Bugün "Rembetiko" günümüz. Mekana çok güzel gidiyor bu müzik. Araştırmalar "Rembetiko" nun İzmir'de doğup dünyaya yayıldığını gösteriyor. 1983 yılı yapımı aynı adı taşıyan Costas Ferris'in efsane filmi 1984 yılında Gümüş Ayı ödülünü almış. İki savaş, iki ülke ve iki erkek arasında kalmış Marika'nın öyküsü. "Tıpkı senin İzmir hakkında söylediğin gibi, birileri karar veriyor, ve diğerleri bedelini ödüyor." Evlerini, kimliklerini Anadolu'nun değişik köşelerinde bırakıp mübadele ile Yunanistan'a göçen ve yeni topraklarında dışlanan, tarifsiz acılar çeken insanların müziği rembetiko. Girit'ten, Selanik'ten ve ülke topraklarına zorunlu olarak göç eden büyüklerimizle aynı acıları çeken bu insanlar kederlerini ağıtsal sözlerle neşeye dönüştürmüşler. Bir bakıma hayatı ti'ye almışlar.

Sakin geçen bir günün akşamında en vefalı dostlarımızdan biri, bu kez babasını misafir ediyor. Hava oldukça serin olmasına rağmen ısrarla verandadaki her zamanki masalarına geçiyorlar. Peder Bey, kızınla iftihar ediyor. Güzel bir baba kız ilişkisi. Hanımefendi her zaman rembetiko çalmamı ister zaten. Babasının da Selanik göçmeni olduğunu öğreniyorum.

28/10/2017 Cumartesi, Tire

Sabahları çok güzel oluyor yayla. Derin bir sessizliği daha da güzelleştiren kuş seslerini dinliyorum. Gece serbest bıraktığım Venüs ortalarda gözükmüyor. Sincap yavruları oradan oraya koşup duruyor önümde. Kümesin ağaçlarla bağlantısını kesince tavuklar dışarı çıkamamış. Eşim bugün yumurtaları kendisinin toplamak istediğini söylüyor. Personel servisi için yola çıkıyorum. Telefonum çalıyor. Arayan dün anlamsız bir şekilde kestane toplama işine ara veren Erdal. Kapının açık olup olmadığını soruyor. Dar ve virajlı yolda dönmeye üşendiğimden geri geri bahçe kapısına doğru ilerliyorum. Arkamdan hızla gelebilecek bir araç için ciddi bir tehlike. Neyse ki gelen olmuyor. Kapının kilidini açıp yeniden düşüyorum yola.

Dün gecenin geç bir vaktinde doğu şiveli bir hanımefendi telefon etmiş ve ikindi vakti misafirlerini getirmek istediğini söylemişti. Sekiz kişi geleceklermiş. "Sizde yemek kaç para?" sorusundan işkilleniyorum. "Ne yiyeceğinize bağlı." oluyor cevabım. Bir kaç meze ve ana yemek fiyatını söylüyorum. Çiçek Taksi'den bir şoför tavsiye etmiş bizi. Çoktandır zamanımı saatten takip ettiğimden ikindi vaktinin saat kaça denk geldiğinden de haberim yok. "Eğer karar verirseniz önceden arayın lütfen." deyip konuşmayı bitiriyorum.

Yağış yok ama hava kapalı. Dün bir gün ileri gitmişim ve günlerden cumartesi olduğu yer etmiş kafamda. Eşim, "Bir an önce pazartesi gününün gelmesini beklediğinden olmalı." diyor gülerek. Malum pazartesi bizim tatil günümüz.

Erdal annesi ve kız kardeşiyle birlikte aşağı yaylada kestane toplamaya devam ediyorlar.

Son bir haftadır önceki blog yazılarıma saçma sapan reklam yorumları yapılıyor. "Ücretsiz Google+ çevreleri mi arıyorsunuz? Like 4 Like'a kayıt yaptırıp bunları otomatik olarak kesinlikle bir ücret ödemeksizin alabileceğinizi biliyor musunuz?" şeklinde yapılan yorumlar rahatsızlık verici. Telefonla olur olmaz yerde ve  zamanda arayan bankalardan sonra bir de bu çıkıyor başıma. Bu tür emri vaki reklam yöntemi çok itici geliyor. Hani ürüne ilgi duysam bile birden ondan soğuyorum.

29/10/2017 Pazar, Tire

Geçen hafta verdiğimiz karar gereği açıldığımızdan bu yana ilk kez kahvaltı servisimiz yok. Bu nedenle artık pazar günleri de haftanın diğer günlerinde olduğu gibi saat 12.00'de başlıyor çalışma saatimiz. Facebook sayfamızda gerekli duyuruyu yapmamıza ve çalışma saatlerini değiştirmemize rağmen kapıdan dönen misafirlerimiz çok oluyor. Rezervasyon yaptırmak isteyenlere dilimiz döndüğünce durumu anlatmaya çalışıyoruz.  Gerçekten de çok güzeldi kahvaltımız. Gösterilen ilgiyi hak ediyordu. En çok İzmir'den, sadece güzel bir kahvaltı etmek için o kadar yolu tepip gelenlere üzülüyoruz. Keşke yola çıkmadan bir arasalardı. Gelip hayal kırıklığıyla geri dönenler arttıkça eşimin yufka yüreği kabarıyor. "Yanlış karar mı verdik?" diye mırıldanmaya başlıyor. "Yok hayatım kararımız doğru, senin sağlığın her şeyden önemli."

Kahvaltı misafirleri rezervasyon yaptırıp gelseler belki bu hizmetimiz devam edecekti. Ne yazıktır ki insanımız genel olarak buna alışkın değil. Doğrusunu söylemek gerekirse biz de farklı değildik. Rezervasyonun ne kadar önemli olduğunu iş başa gelince öğrenmiş olduk. Ama biz çat kapı gittiğimiz yerlerde istediğimizi bulamayınca kaderimize razı olurduk. Kahvaltı için gelen misafirlerimizin çoğu da öyleydi zaten. Çoğu durumu olgunlukla karşılarken bir kısmının rahatsızlığı yüzlerine yansıyordu. Bazı misafirlerimiz kahvaltı olmayınca yemek yemeyi tercih ettiler. Saat 14.30'da dahi kahvaltı servisimizin olup olmadığını soranlar bizi hayli şaşırttı.

Kahvaltı telaşı olmayınca o kadar yıpratıcı geçmiyor günümüz. İzmir Karşıyaka ve Torbalı'dan gelen misafirlerimiz son derece hoşnut ayrılıyorlar. Teras'ta gençlerin sürpriz doğum günü kutlaması ve ardından kesilen pasta günümüze renk katıyor. Eşim misafirlerimizden meraklı bir hanımefendiyi kıramayıp çok beğenilen kaymaklı ayva tatlısının tarifini veriyor.

30/10/2017 Pazartesi, Tire

Nedir bu Venüs'ten çektiğimiz? Nasıl becerdiyse tasmasını çıkarmış boynundan. Fifi'ninki de yok. Bunlar anlaşıp birbirlerine mi yardım ettiler? Taş fırının arkasında parçalanmış bir tavuk buluyorum. Yine Venüs'ün marifeti. Bu kaçıncı?

Demir bahçe kapısını açıyorum. Kestane toplayıcı kadınlar hemen işe koyuluyorlar. Bugün eşimle önemli işler yapıyoruz. Yeri ve zamanı gelince yazacağım onları...

29 Ekim 2017 Pazar

NEYİ KUTLUYORUZ?

Bugün Cumhuriyet Bayramı. Zamanın emperyalist güçlerine ve iş birlikçi mollalarına karşı büyük önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün büyük bir kararlıkla 29 Ekim 1923'te ilan ettiği Cumhuriyet'in 94. yıl dönümü. İşin kolayına kaçarsak anlamını ve mahiyetini önemsemeden elimize birer bayrak alıp şen şakrak kutlanacak bir gün. Oysa neyi kutladığımızı bilen kaç kişi var?

Cumhuriyet, halkın egemenliğini kendi elinde bulundurduğu ve bunu, arasından seçtiği milletvekilleri aracılığıyla kullanan bir devlet şeklidir. Sözlük anlamı "halk yönetimi" olan Cumhuriyet, ilk çağda Yunan şehir devletleri, orta çağda Venedik, Cenova ve Floransa gibi devletçikler için kullanılan bir sözcük olsa da yurttaşlarına özgürlük ve eşitlik tanıyan gerçek halk yönetimi ise Fransız İhtilalinden sonra gerçekleşme yoluna girmiştir. Arapça kökenli "Cumhuriyet" ile Türkçe'ye Fransızcadan geçen tüm üye veya vatandaşlarına organizasyon veya devlet politikasını şekillendirmede eşit hak tanıyan bir tür yönetim biçimi olan "demokrasi" sözcükleri genellikle birbiriyle karıştırılır. Demokrasi kısaca yaşam biçimi, Cumhuriyet ise onun yönetim şeklidir.

Cumhuriyet, Osmanlı Saltanatına karşı kesin bir galibiyet, emperyalist devletlerin boyunduruğundan kurtulmak anlamına gelir. Kurtuluş Savaşımız birçok devletin bağımsızlık mücadelesine ilham kaynağı olurken Cumhuriyetle birlikte başlayan devrimler bütün dünyada hayret ve hayranlıkla izlenmiştir.

Hiçbir şey kolay kazanılmıyor. Önce vatan topraklarını, namusumuzu, şerefimizi kurtarmak uğruna ne şehitler ne gaziler verdik, yeni cumhuriyetin kurulmasıyla birlikte millet olarak ne açlıklar, yokluklar çektik. Bütün bunları, bedeli ağır bütün bu kazanımları unutup ellerimizde bayraklarla cumhuriyeti bayram olarak kutlamak ne kadar acı. 

NEYİ KUTLUYORUZ?

Cumhuriyetinin teminatı Türk Ordusunun gücünü ve itibarını yok edip dış güçlerin ekmeğine yağ sürmeyi mi? Cumhuriyet, düşünce özgürlüğü, aklın özgürlüğüdür. Bütün medya organlarının iktidarın borazanı olmasını mı yoksa yazdığı yazıdan dolayı hapislerde çile çeken gazetecilerin, yazarların bayramını mı kutluyoruz?

Cumhuriyet cahilliği yenmektir, kız çocuklarını okutmaktır. Bağnaz çevreler kızlarını okula göndermiyor artık. "Okulda öğretilenler size ahirette sorulmayacak." deniyor onlara. Mustafa Kemal Atatürk'ün kadına verdiği hakların dini inanç kisvesi altında teker teker geri alınmasını mı kutluyoruz? Modern Türk kadının giyim kuşamının orta çağ rahibelerine dönmesini mi yoksa evlere kapatılıp toplumdan soyutlanmasını mı?

Cumhuriyet fabrikadır, üretimdir, emektir. Samanı bile ithal etmemizi mi kutluyoruz?

Cumhuriyet Türkçedir, dil bilincidir. Dilimizi unutturup Arapçaya özendirilmemizi mi kutluyoruz?

Cumhuriyet bağımsızlıktır, Atatürk'ün "Yurtta Sulh, Cihanda Sulh" özdeyişini benimsemektir. Dünya devletlerinin arasında itibarsız bir ülke haline getirilmemizi mi yoksa Orta Doğu ateşinin içine sokulmamızı mı kutluyoruz?

Cumhuriyet laikliktir, din ve devlet işlerinin ayrılması, inançlara ve inançsızlığa tahammül etmek, din istismarına izin vermemektir. İşte bu ilkeler yüzünden sevmezler cumhuriyeti, korkarlar ellerindeki tek varlık olan dini kullanamamaktan. İmam cumhurbaşkanı, imam başbakan, bakan, vali, savcıları içimize sindirmemizi mi kutluyoruz yoksa din temelli bir başkanlık sistemine emin adımlarla yürüyüşümüzü mü? 

Cumhuriyet Köy Enstitüleridir. Aydınlanmanın köyden başlaması, kendi okulunu kendin yapmaktır. Akıldır Cumhuriyet, bilimdir, akıl ve bilim eşliğinde çağdaşlaşmaktır. Mustafa Kemal Atatürk'ün müfredattan çıkarılmasını mı, Evrim Teorisinden şeytan görmüş gibi korkulmasını mı yoksa tekke ve tarikatların yeniden hortlamasını mı? Fetö denilen örgütü eğitim, güvenlik, adalet gibi kurumlara yerleştiren daha sonra sütten çıkmış ak kaşık hesabı onlara savaş ilan etmiş görünen iktidarın ülkeye vermiş olduğu yıkımı mı kutluyoruz?

Bence Cumhuriyet bayram değil. Bayram olduğu bir aldatmaca. Ne zaman ki, bağımsız, laik bir devlet yönetimine kavuşuruz, ne zaman ki ilim ve fen rehberimiz olur, ithal eden değil üreten bir ülke oluruz, hak ve adalet tecelli eder, ülkemizin her toprağında emniyet ve huzur içinde yaşamak mümkün olur, süper güçlerin taşeronluğunu bırakır, milli menfaatlerimize uygun barışçıl bir dış politika uygular hale geliriz, çocuklarımız geleceğe ümitle bakar, işte o zaman bayram olur cumhuriyet.  

28 Ekim 2017 Cumartesi

YAPACAĞIMIZ BİR ŞEY VARSA...

Her geçen gün yeni şeyler öğreniyor insan ve yazmak geliyor içinden. Günlüğümü aksatmadan tutuyorum. Yayınlamaya gelince bunu haftada bir yapmak daha kolayıma gelir oldu. Evet, biraz uzun oluyor ancak bu aralar böyle gitsin biraz.

Sosyal medya paylaşımlarını bir filtreden geçirmek imkanı olsa keşke... Zaman zaman öğretici, hoşuma giden paylaşımlar bir yana, ipe sapa gelmez pek çok paylaşım canımı sıkıyor. Mesela hoşlanacağım türden ama daha önce rastlamadığım güzel bir müzik, özgün bir tablo, veciz bir söz, belgesel niteliğindeki yazı ya da fotoğraflar ilgimi çekiyor. "Sayfamız kapanacak, çok şikayet var, bir yorum yap, bir like gönder." türündeki paylaşımlara sinir oluyorum. Whatsapp günümüzde en çok kullanılan iletişim araçlarından biri. Acil bir fotoğraf veya bir belge paylaşmak gerektiğinde hemen imdada yetişiyor. Ne yazık ki bunun da suyunu çıkarıyoruz. Telefonun PTT'ye yazdırılarak yakınların arandığı devirlerden bu yana çok değişti iletişim. Mektup tarihe karıştı çoktan. Artık telefonu da tarihin kara sayfalarına yollamak üzereyiz. 

Salı pazarında alışveriş yapıyorum. Cep telefonumun sinyal sesini duyar duymaz elimdeki yükü en yakın tezgahın önüne bırakıyorum. Tahmin ettiğim üzere bir Whatsapp mesajı bu. Kızım geliyor aklıma. Hani önemli bir şey söyleyecektir de poliklinikte işi olduğundan zaman bulamıyordur. Yok, o değil bir yakınımmış mesaj gönderen. Tek kelimelik bir mesaj. "Amca", evet mesaj bu. Kapatıyorum telefonu, elime naylon pazar poşetlerini yükleniyorum yeniden. Bir sinyal sesi daha. Hava yağmurlu, bebek arabaları pek çıkmamış ortaya. Yine de elinde pazar arabasıyla yolu kapatıp her Allah'ın günü gördüğü komşusuyla geyik muhabbeti yapan kadınlar eksik değil. Onların arasından zorlukla geçmeye çabalarken en uygun yerde elimdekileri yere bırakıp yeniden çıkarıyorum telefonumu. Yine tek kelimelik bir mesaj. "Katarakt." La havle ve la kuvvete." Ya, telefonun suyu mu çıktı. Aç telefonu derdin neyse anlat. Ya da mesaj yazacaksan bulmaca çözdürür gibi kelime kelime yazma şunu. Üşenmeden cevap veriyorum. "Konturun kalmadıysa göndereyim ama oyun oynayacak vaktim yok." Birbiri ardına iki mesaj daha. "Tamam", "Pardon" İşim bitince telefon ediyorum zat-ı muhtereme. Cevap yok. Dönüş de yok. Belli ki, bozulmuş. Merak ediyorum. Kim katarakt? Anneme koyulan teşhis mi bu? Beni arayan yakınım o kadar yakın ki bana (!) eski telgraf yöntemi ile haberleşmeye çalışıyoruz. Her kelimesi ayrı para olan telgrafta bile. "Biz iyiyiz, stop." denilip merak içinde kalmazdı insan. Annemi arıyorum. İşin aslını ondan öğreniyorum. Meğerse katarakt ameliyatımı hangi doktora yaptırdığımı sormak istiyormuş teknoloji canavarı. Benden yanıt alamayınca ikinci adres feysbuk. "Ey cemaat, ey dostlar (!) bakın bana katarakt teşhisi konuldu. Doktor önerisi olan yazsın..." Haydi, bir sürü geçmiş olsun mesajları ve bir o kadar doktor ve hastane önerileri. Seç artık içlerinden bir tanesini. 

Sosyal medya üzerine kitap yazılır. Babası hastanedeki yatağında yatarken çektiği fotoğrafı koyup dua bekleyenler mi ararsın, kahve köşelerinde zaman öldürürken kopyala yapıştır yöntemiyle hayırlı cumalar dileyeni mi? Bir yerde deprem olsa ilk haberi ne radyodan ne TV'den alıyoruz. Feysbuk mesajları birbiri ardına sıralanıyor artık. "Fena sallandık (!)" Depremi beklemeye sabredemeyen mesajlar geliyor bazen. Pembe ya da mavi renkli mesaj panosunda yazılar beliriyor. "Köpekler havlamaya başladı, deprem mi olacak?"  

Ya sevdiği insan karşısında dururken cümle alemi haberdar eden sahte aşıklara ne demeli? "Aşkitom, seni çok seviyorum." Bu duygularımı senin bilmene gerek yok cümle alem böyle bilsin yeter dercesine. Feysbuk bu garip durumlara çanak tutmuyor değil hani. Sabah sabah telefonun ekranında "Bugün güneşli bir gün, neler hissediyorsun arkadaşlarınla paylaş." sözcükleri karşılıyor bizi. Kim nerede yemek yiyor, nereye yolculuk yapıyor, kimlerle birlikte hepsini biliyoruz Maşallah. Canımız sıkılır, "Stresli hissederiz." Hemen cevaplar yağar. "Hayrola canım, canını sıkan bir şey mi var?" Ya da "Mutlu hissederiz bazen." Onu da paylaşırız. "Allah mutluluğunuzu arttırsın." 

Bu işin sonu nereye varacak merak ediyorum. Yakında bir yakınınız, tuvalette sıkıntılı hissettiğini bildirebilir size. Eminim yalnız değilsiniz. Arkadaş, eş dosttan cevaplar yağar bu mesajınıza. "Yapacağımız bir şey varsa..."  

23 Ekim 2017 Pazartesi

SARI ZAMBAK

17/10/2017 Salı, Tire

Yazdan kalma bir gün. Büyük pazardan alacağım fazla bir şey yok derken pazarın kurulduğu dar sokaklara girince alacak bir sürü şey buluyorum. Esnaf işlerin durgunluğundan yakınıyor. Çalışanları alıp yaylaya dönüyorum.

Keyifli bir gün daha. İlk misafirlerimiz Rusya'dan. Eşimin yaptığı mezelere bayılıyorlar. Tire'ye dışarıdan gelenlerin ilk tercihi Tire şiş köfte. Onların da tercihleri aynı. Henüz vitrine girmemiş Ayva tatlısına gözleri ilişiyor. O kadar beğeniyorlar ki, yanlarında götürmek için ayrıca paket yaptırıyorlar.

Bugünün misafirleri yemeklerini yedikten sonra hep ayva tatlısı istiyor. Sabah eşimin yaptığı ayva tatlısından yarına bir tane bile kalmıyor.

Şehrin çalışkan esnaflarından biri eşiyle birlikte teşrif ediyorlar. Kılık kıyafetleri gayet şık. Evlilik yıl dönümleri ya da doğum günü kutlaması mı? Beyefendi çok yerde kuru domates yediğini ancak burada yediğinin bambaşka olduğunu söylüyor. Mezelerin hepsi mükemmel diyerek aynılarından birer tabak daha istiyorlar. Hava çok berrak, şehrin ışıkları keyifli bir görsellik sunuyor. Karşı dağın yamacına kurulu Bayındır bile daha yakın görünüyor gözüme.

Son günlerde misafirlerimiz Taş Ev'de konaklama imkanı olsa ne kadar iyi olacağından bahseder oldular. İlk zamanlar düşünmedim değil ama şimdi aklımın köşesinden dahi geçirmiyorum. Böyle bir işe kalkışırsak yeni elemanlar gerekecek. Eleman demek problem demek hizmet sektöründe. Hele bu yörede işini hakkını vererek işini yapan eleman bulmak çölde su bulmaktan daha zor.

18/10/2017 Çarşamba, Tire

Yapraklar iyiden iyiye sararmaya başladı. Rüzgarsız ve güneşli bir gün. Geçen sene bu zamanlar şömine sobamızı yakmaya başlamıştık. Erken saatte Erdal'ın telefonu ile uyanıyorum. Bu defa yukarı yaylanın kapı anahtarını vermeyi unutmuyorum. Böylece en azından bir saat daha geç kalkabileceğim. 

Öğlen vakti iki beyefendi geliyor. İki ay önce Taş Ev diye komşu restoranlardan birine gitmişler. Bu sefer yönlendirme levhalarını iyi takip ettik diyorlar. Verandada oturup yemeklerini yiyorlar. Yediklerine bayılıyorlar. Her geçen gün aldığımız övgüler tırmanışa geçti. "Burası bambaşka bir yer." diyor içlerinden biri ve devam ediyor. "Ah, bir de konaklama imkanı olsaydı(!)" Karşıyaka'dan geliyorlarmış. Şehirdeki bir gıda firmasının bölge sorumluları olduğunu öğreniyorum. Kartvizitimi istiyorlar. Şimdiden pazar kahvaltısı için rezervasyon yaptırıyorlar.  

Erken açtık bugün kepenkleri. Tire'den üç hanımefendi geliyor. Mezelere övgüler yağdırıyor onlar da. Yemekten sonra sıra tatlılara geliyor. Son derece memnun ayrılıyorlar.

Akşam misafirleri yabancı değil. İki gün ara verse "Bir şey mi oldu?" deyip merak edeceğimiz güzel bir hanımefendi. Telefon edip iki bayan arkadaşıyla geleceğini haber verince verandanın köşe masasını onlara ayırıyorum. 

Tanınmış bir işletmenin sahibini konuk ediyoruz. Yanında hanım arkadaşı ve esmer güzeli kızları var. Hanımefendinin ilk sorusu? "Trileçe var mı?" Elbette var. Havalar soğumaya başlayınca karpuz kavunun yerini eşimin marifetli ellerinden çıkan tatlılar alıyor. Küçük hanım bizim Fifi'yi çok seviyor, onunla arkadaş oluyorlar. Sohbet aynı yere geliyor. "Burada konaklama düşünmediniz mi?" Hanımefendi, "Şu manzaraya bak, tam kafa dinlenecek yer burası."

"Cumartesi günü kahvaltıya gelsek, bizi kabul etmez misiniz?" diye soruyorlar. "Maalesef sadece pazar günü kahvaltı servisimiz var." "Bizim için de mi yok?" Eşim kıramıyor isteklerini. "Peki, sadece size özel kahvaltı vereceğiz." 

19/10/2017 Perşembe, Tire

Güzel bir sabah daha. Bir değişiklik yapıp eşimle birlikte iniyoruz şehre, yeni bir iş görüşmesi için. Öğretmen evinin bahçesinde şartları konuşuyor, anlaşıyoruz. İyi birine benziyor ama yoğurdu üfleyerek yemeyi öğrendiğimiz için "İşte aradığımız insan bu." demek için en az üç ayı doldurması gerektiğine inanıyoruz. 

Elemanları alıp yaylaya dönünce güzel bir sürpriz karşılıyor bizi. Yerdeki sarmaşık ve kuru yaprakların arasından başını yukarı uzatmış bir sarı zambak. Öylesine taze, öylesine havalı ki dokunmaya kıyamıyor insan.

Öğlen misafirlerimiz şehrin en büyük kurumunun müdürü. İki arkadaşıyla birlikte geliyorlar. Benimle birlikte dört inşaat mühendisi oluyoruz. Onlardan biri Özal döneminde yıldızı parlayan büyük bir inşaat şirketinin genel müdürlüğünü yapmış. On yıl önce kendini emekliye ayırmış, kendi çiftliğinde hayvancılıkla uğraşıyor. "Mesleğinizi yapmak mı daha zevkli yoksa hayvancılıkla uğraşmak mı?" sorusunu yöneltiyorum kendisine? Cevabı beni ters köşeye yatırıyor. "Böylesi daha iyi." diyor. Bana sorsalar, "Mühendislik ve restoran işletmeciliği arasında tercihim ne olurdu?" diye. Sanırım şudur diyebilmem zor olurdu. İnşaat Mühendisliği deyince çoğu kişinin aklına apartman inşaatları gelir. Liseyi bitirdiğimde açıkçası ben de öyle zannederdim. Üniversitede öğrendim ne kadar geniş bir alana yayıldığını ve diğer fen ve sosyal bilimlerle olan ilişkisini. Jeoloji, harita, kimya, makine mühendislikleri başta olmak üzere bütün mühendislik dallarıyla iç içe. Hukuk, sosyoloji de öyle. Mizaç olarak biraz dik kafalı olduğumdan dolayı işime karışılması yetki alanıma girilmesi hoşuma gitmeyen tek husustu. Genel olarak aile şirketlerinde ikinci nesil benim nazarımda çoluk çocuktu. Benim tecrübem artarken onlar patron olma ve benden öğrendiklerini bana satmaya başlamışlardı. Oh kurtuldum bu işten dememe tek sebep buydu. Restoran işletmeciliğinde benim yaptığım yönetici mühendislikte olmayan eleman ilişkileri sorun. Zira yöneticilikte bütün ilişkilerim altımda çalışan mühendislerle olduğundan hiç bir zaman problem yaşamıyordum.

20/10/2017 Cuma, Tire

Bugünü gözüme kestirmiştim. Sakin bir gün geçirmekti beklentim. Nasıl olsa haftada bir gün diğer günlere göre daha sakin geçiyordu baştan beri. Küçük pazardan fazla bir şey alacağım yoktu hesapta. Dün gecenin geç misafirlerini uğurlarken hidroforun bulunduğu yerden gelen su sesinin sebebini merak ediyordum. Gecenin karanlığında bir şey görebilmem mümkün değildi.

Sabah uzun bir alışveriş listesi çıkardı yine eşim. Yeniden şehre inmek zorunda kaldım. Pazarın dar sokaklarında bebek ve pazar arabalarıyla alışveriş yapan insanlara ya sabır çektim. Tezgahlar kurulduktan sonra iki insanın zorlukla geçebilecek genişlikteki dar sokakta pazar ve bebek arabalarını yolun ortasında tutarken geyik muhabbeti yapan kadınlara kızgınlığımı içime döktüm.

Yaylaya döndüğümde ilk işim hidrofora bakmak oldu. Adeta kazana bir bıçak sokulmuş, yarığından basınçla su fışkırıyordu. Derhal Kemal Usta'yı aradım. Yöre esnafının genel karakterinin tersine kısa bir süre sonra gelmesi benim için güzel bir sürpriz oldu. Parça almak üzere şehre inip hemen geri geldi ve sorunu giderdi. Hidroforu devre dışı bıraktık, depodan cazibeyle akan suyun basıncı yeterliydi zaten.

Akşam saatlerinden itibaren hareketli bir günün sonunda hafta sonuna dinlenmeden giriyoruz.

21/10/2017 Cumartesi, Tire

Üst üste yoğun günler. Mutfağa yardımcı olsun diye yeni bir kadınla anlaşmıştık. Sabah almaya gittiğimde yerinde yoktu. Telefonuma da cevap vermedi. Çay ocağının termostatını değiştirecek usta hala parça arıyormuş (!) Alıştık artık bu berbat kültüre. Memur şehri Ankara'daki esnafla olan düzgün ilişkilerimizden sonra yörem insanı oldukça sinir bozucu. Aralarında tek tük düzgün insan çıkıyor. Onlar da geçen gün fotoğrafını çektiğim sarı zambak gibi otların arasından kendini gösteriyor.

Gece geç vakit de olsa karalama şeklinde not alıyordum. Aklımda kalan bugün her şeyin yolunda gittiği. Mezeler ve yemekler çok beğeni topluyor. Meyve ve tatlı siparişleri de fazlaydı. Hatta hiç istemediğim halde "Maalesef kavunumuz kalmadı." demek zorunda kaldım beşinci kavun siparişini veren bir masaya. Kavun da bayağı güzelmiş demek.

Geçen hafta kahvaltı rezervasyonlarıyla salonu doldurmuştuk. Yarın için bir banka müdürünün İzmir'den gelecek misafirleri sadece on iki kişilik rezervasyon var. Yine ne olur ne olmaz diye eşim hazırlıklara geceden başladı bile.

22/10/2017 Pazar, Tire

Bugün çalışan hanımın ablasını da aldım gelirken. Misafirler için kahvaltı masasını hazırladık. Eşimle gün boyunca tartışmalarımız sürdü gitti. Kendini aşırı derecede yıpratıyor. En iyisi, en güzeli olacak. Hafta içinden başlayan yoğunluk arasında sürekli olarak mezeler yenileniyor. Kahvaltı için tepsi tepsi börekler hazırlandı, fırına sürülüyor. Misafirler geldikçe sıcak sıcak pişi ikram ediliyor. İki çeşit kurabiyenin üzerine bir de kek yapmaya kalkınca iyice gerildim. O ise gayet sakin bir şekilde "Yapsam ne olur, canım yapmak istiyor." diye cevap veriyor.

Kahvaltı bizim için son derece bunaltıcı geçiyor. Börekler aşırı derecede beğenildi. Masalara tabak tabak ekstra taşıdık. Bir yandan sucuklu yumurtalar, diğer yandan menemen talepleri... Müdahale etmesem Emine Hanım yufka açıp otlu gözleme yapacaktı bir de. Allah'tan bu konuda biraz sözümü dinledi eşim.

Rezervasyon yaptırmayan misafirlerden taşıyabileceğimiz kadarını buyur ettikten sonra gelenleri şartlı kabul etmeye başlıyoruz. "Eğer beklerseniz sizinle ilgilenebiliriz." Hemen merakla soruyorlar. "Ne kadar beklememiz lazım?" Cevabım net, "En az yarım saat." Şöyle etrafa bakınca boş masaları görüyorlar. "Ama boş yeriniz var (!)" "Evet, boş masalardan birine oturabilirsiniz ama size hemen hizmet edecek boş elemanımız yok." Bahçede boş masalardan birine oturuyorlar. "Biz beklerken birer çay alabilir miyiz?" Çaresiz çaylarını götürüyoruz. Yeni misafirler gelmeye devam ediyor kahvaltıya. "Maalesef, artık kapasitemizi aştık, keşke rezervasyon yaptırmış olsaydınız." Bu kez onlardan geliyor teklif. "Biz biraz bekleyebiliriz sıramızı." "Çok beklersiniz ama." oluyor cevabım. "Ne kadar? diye soruyor misafirimiz merakla. "Bir saat." Bu kadar uzun bir süre beklemek hiç hoşlarına gitmiyor, birkaç adım döner gibi yaptıktan sonra aralarında konuşmaya başlıyorlar. "Ama burası çok güzel." diyor birisi. Beyefendi yanıma geliyor. "Tamam, bir saatten daha uzun sürmez değil mi?" Biz şu masada oturup bekleyeceğiz."

Bütün mekanlar dolu, salon, teras, veranda ve bahçede oturan misafirlerimizin keyifleri yerinde. Bankacının grup misafirleri teker teker ama kibarca talepte bulunuyor. "Biraz zeytinyağı alabilir miyiz?" Zeytinyağı getiriyorum, "Bir parça da limon lütfen." Ekmeğimiz bitti, su getirir misiniz? Ekmekleri kızartmak mümkün mü? Bu tuzluğun tuzu bitmiş. "Derhal değiştirelim."

Telefonlar susmuyor. Biz Kaplan köyündeyiz. "Kahvaltı için yeriniz var mı?" "Maalesef efendim, yerimiz yok." Saat ikiyi geçmesine rağmen kahvaltı için geliyorlar. Kahvaltı servisimiz bitti, şükürler olsun.

Yemek servisi başlıyor aynı hızla. Mezeler birer efsane olma yolunda hızla yol katediyor. Fellah Köfte zirvedeki yerini koruyor. Hemen arkasından Girit ezme, kuru domates. Tatlılar, salatalar, meyveler... Eşimin sigortası atmak üzere. Ben bugünün de bir sonu olacağından eminim sabırla siparişleri yetiştirmeye çalışıyorum.

Bu arada Venüs geri geldi. Kısırlaştırma ameliyatı sonrasında kızımın yanında nekahet dönemini geçirmişti. Kızım onu bize teslim ettikten sonra harıl harıl tez sunumuna çalışıyor. Ameliyat dikişlerini almak için benden yardımcı olmamı boşuna bekledi. Sonunda tek başına yaptı işini. O yerinde duramayan haylaz Venüs uslu uslu önünde yatmış kıpırdamadan. Bu arada Fifi için güzel bir tasma getirmiş. Üzerinde Kontes yazılı. "Fifi adı hiç yakışmıyor ona, bundan böyle adı Kontes olsun." diyor.

Hepimizin pili bitiyor akşama. Kapıları kapatıp düşünüyor ve önemli bir karar alıyoruz. Kahvaltı çok yıpratıcı olduğundan bundan böyle kahvaltı servisini kaldırıyoruz. Rezervasyon telefonları çalmaya devam ediyor...

23/10/2017 Pazartesi, Tire

Şükürler olsun tatil günümüze ulaştık. Pazar işini yarınki büyük pazara bırakıyoruz. Kızımın verdiği talimat doğrultusunda Venüs'ün pansumanını yaptıktan sonra kara kızları besleyip yumurtalarını topluyorum.

Aklımda uzak bir yere gidip balık yemek var. Eşimi razı etmek zor, zira garip bir diyete başlamış. Bana göre gezmek demek, gidip güzel bir yerde yemek yeyip içmek demek. Yakınlarda Taş Ev'e benzer yerler arıyorum. İnternet'te yaptığım araştırmada ne Ödemiş ne de Bayındır'da aradığım özellikte bir yer bulabiliyorum. Bankadaki işlerimizi bitirdikten sonra şehirdeki balık satıcılarının birinin yanındaki pişiricide levrek ızgara yiyoruz. Hem balık taze, hem de güzel pişirmişler.

Yaylaya döndüğümüzde fırtınalı bir hava bizi bekliyor. Pazartesi gününün tatil günümüz olduğuna alışamayan misafirlerimiz arıyor. Çarşamba günü için yine bir evlilik teklifi için masa düzenlemesi isteniyor. Bugün kemiklerimiz dinleniyor biraz. Yarına yağmurlu bir güne merhaba diyeceğimizden bahsediyor hava tahminleri.


17 Ekim 2017 Salı

TİRE KANATLARIMIN ALTINDA

14/10/2017 Cumartesi, Tire

Sabahtan itibaren telefonum susmuyor, "Kahvaltı veriyor musunuz?" "Maalesef sadece pazar günleri kahvaltı servisimiz var." İki genç geliyor. Soru aynı. Eşimle konuşuyorum. "Peki madem buraya kadar yoruldunuz sizi göndermeyelim ama biraz beklemeyi göze almanız lazım çayın demini alması için." Genç hanımefendi gülümsüyor. "Beni tanımadınız sanırım." Düşünmeme fırsat vermeden söylüyor, "Ben falancanın kızıyım." "Öyle miii? Kusura bakmayın sizin için yaratırız." Hoşuna gidiyor genç hanımın bu sözler. Verandaya oturuyorlar, masa donatılıyor.

Dolu dolu bir gün. Keyifli. Bir yandan yarına kahvaltı rezervasyonları. Bir biri ardına gelen konuklar, keyifli sohbetler...

15/10/2017 Pazar, Tire

Erdal aradığında yeni uyanmıştım. Yukarı yayla kapısını açmamı istiyor. Kahvaltı için rezervasyon yaptıranlar dışında misafir kabul etmiyoruz. Rezervasyon masaları hazır. Emine hanım gözlemeleri hazırlarken misafirler gelmeye başlıyor.  Eşim minik kekler hazırlamış. Börekler fırından yeni çıktı. Şanslarına güvenip çat kapı gelen konukları geri çevirmiyoruz. Onları da verandada ağırlıyoruz.

Kahvaltı telaşı biter bitmez bir arkadaş grubunu ağırlıyoruz. Bir sürü ortak yönümüz var bu dostlarla. Aralarında Selanik kökenli olanlar, ODTÜ'lüler, tişörtünün üzerine Che'nin resmi olanlar, Fenerliler... Salonda köşe masayı hazırlamıştım bu özel misafirlere. Teras hoşlarına gidiyor. Güneşten yanınca yeniden salona geçiyorlar. Üç kız çocuğu var aralarında. Nehir en ufakları. Serena'ya isminin anlamını soruyorum. "Bilmiyorum." diyor. "Ben bakıp öğreneceğim ." diyorum. "Samimi, neşeli, parlak" anlamında güzel bir isimmiş. En büyükleri Naz, narin güzel bir kız. Onlar büyüklerden ayrı masaya oturuyorlar. "Ne kadar şanslısınız çocuklar, böyle anne babalara sahip olmak gerçekten şans." "Eminim sizler sanatla ve sporla da uğraşıyorsunuzdur." Beklediğim "Evet" cevabını alıyorum. 

Bayındırlı dostumun misafirleri. Bu hafta Fenerbahçelileri, gelecek hafta ODTÜ'lüleri getireceğim diyor. Çeşit çeşit mezelerden ikişer tabak istiyorlar. O kadar mezemiz olduğuna ben de şaşıyorum. Hanımefendiler "Yeter artık, doyduk." diyene kadar meze taşıyorum. 

Ödemiş'ten evlilik yıl dönümü için rezervasyon yaptırılıyor. Masa düzenlemesi isteniyor. Ama bugün pazar. Yoğunluk zirve yapıyor. Söz vermiyorum ama eğer fırsatım olursa bir şeyler yapmak niyetim. Son üç ayın en yüksek cirosunu yaptığımız bir gün. Beklediğimiz misafirler biraz geç geliyor. Mahcubum onlara karşı masalarını süslemeye zamanım kalmadığı için. Salonun en güzel köşesini onlar için ayırıyorum. Masalarına bir mum yakıp özür diliyorum. Eşimin yaptığı nefis trileçe tatlısından ikram ediyorum bağışlamaları için. Çok hoşlarına gidiyor.

16/10/2017 Pazartesi, Tire

Yoğun geçen hafta sonundan sonra nihayet rahat bir nefes alıyoruz. Erdal'a yukarı yayla kapısının anahtarını vermeyi unuttuğum için bugün de erken kalkmak zorunda kalıyorum. Henüz kestane toplayıcılar gelmeden gidip kapıyı açıyorum. Taş Ev'e dönerken telefon ediyor. "Abi biz yaklaştık, kapıyı açar mısın?"

Kafamda plan yapıyorum; tatil günümüzü nasıl geçirsek diye. Eşimin aklında yine iş. "Şimdi o yorgunluğu çekemem." diyor. Gidip kara kızların yumurtalarını topluyorum. Henüz soğumaya bile fırsatları olmamış. On dakika geçmemiş kara kızlardan çıkalı. Bugün hizmet kendimize. Güzel bir kahvaltı masası hazırlıyorum, salonun en güzel köşesinde. Bütün şehir kanatlarımız altında. Güneşli, harika bir gün. "İşte, böylesi güzel." sözleri dökülüyor eşimin ağzından. "Her şey önüne geldiğinde pek bir keyifli oluyormuş."

Erdal bahçenin sınırlarını sormuştu. Kahvaltı keyfimiz sona erdikten sonra yukarı yaylaya çıkıyorum. Otuz beş dönüm ağaçlık arazi içinde bulabilirsen bul onları. Bulamayacağımı anlayınca telefon ediyorum. "Neredesiniz?" Yemek için aşağı indiklerini söylüyor. Araç yolundan aşağı iniyorum. Orta yaylada çıkınlarını açmış yemek yerlerken buluyorum onları. Kocaman bir tencere dolusu pilav ilişiyor gözüme. "Afiyet olsun." diyorum. "Çay koyalım abi." "Çay sevmiyorum ben." Pilava buyur etmiyorlar ki! Sözde şekerim var diye, pilav pişmez oldu bizim evde.

Acemi kestaneci bu Erdal. Ne kadar deli kestane varsa orta yaylada doldurmuşlar çuvala. "Yabana gitmesin diye topluyoruz." diyor. Önceden iri kestaneleri toplasanız ya. Zarar edecekler bu kafayla. Zaten hemen başlıyorlar ağlamaya. "Siz gidin iri kestaneleri bitirin, sonra konuşuruz." diyorum.

Eşimi zorla ikna ediyorum. "Hadi gel birlikte gidelim, senin için bir değişiklik olur." "İrmik helvası yapmam lazım, daha yapacak çok iş var." Hafta sonu patates, soğan, domates tükenmiş. Toplu konut pazarına gidiyoruz. Öyle ağırlık oluşturan şeyleri bu pazardan almamız ne de olsa yarınki büyük pazar alışverişini kolaylıyor. Alışveriş bittikten sonra bir yerde oturup karnımızı doyuruyoruz.

Döndüğümüzde hava kararmış çoktan. Fifi karşılıyor bizi. Belli ki acıkmış, türlü şirinlikler yapıyor ayağımızın altında. Yoğun ama zevkli bir çalışma başlıyor. Mutfakta sadece eşimle birlikteyiz. O sezonun ilk ayva tatlısını yapıyor. Harika görünüyorlar. Parasını versem, bir tane vermez bana, biliyorum. "Hayır o misafirlerin." Oldum olası misafirler öncelikli olur bizim evde. Bu sebeple hayatım boyunca hep kıskandım misafirleri. Deniz börülcesi en fazla tercih edilen bir meze. Artık zamanı mı geçti, yoksa aldıklarımda mı bir gariplik var anlamıyoruz. O incecik kılçıkları her zaman kolaylıkla ayrılırdı sıyırırken. Bu seferkiler elimizi değdirir değdirmez kopuveriyor. Her bir dalla teker teker uğraşırken cinnet geçirecek hale gelince yarın büyük pazardan yenisini alırız deyip tomar tomar haşlanmış börülceyi kara kızlara yem oluyor. Geç vakitl mangalı yakıp biberleri közlüyorum.

Kızım arıyor. Venüs'ün durumu gayet iyi. Ne zaman alabileceğimizi soruyor. O da yaylayı özlemiş olmalı. Tavukları da (!) 

15 Ekim 2017 Pazar

ÇARK-I ZAMAN

13/10/2017 Cuma, Tire

Küçük pazardan alışveriş, tavuğun yemi, evden getirilecekler derken elemanları almam on beş dakika gecikiyor. Önceden telefon edip gecikeceğimi söylüyorum onlara.

Kestaneler ağızlarını açmaya başladı. Yaylada hummalı bir hareket gözleniyor. Her yer kestane. Komşular hasada başlamış bile. Erdal bir arkadaşını getiriyor yanında. Götürü bir bedel üzerinde anlaşıyoruz. Yarın yukarı yayladan başlayacaklar toplamaya. 

Tanıtım filmini facebook sayfamızda paylaşınca büyük sükse yapıyor. Uzun zamandır görüşmediği arkadaşlar telefon ediyorlar eşime, filmi çok beğendiklerini söylüyorlar. Bazı misafirlerimiz tanıtım filmini gördükten sonra merak edip geliyor. 

Zaman çarkı hızlı dönmeye başlıyor yine. Ne çabuk geçti bu hafta anlamıyorum. Bu hafta Taş Ev'de ağırladığımız konuklarla bir ilgisi var mı bunun? Kafama uygun insanlara hizmet etmek, onlarla sohbet etmek keyif verici. Ters giden hiçbir şey yaşamıyoruz canımızı sıkacak. Zaman boyutu üzerinde uzun uzun düşünüyorum. Güç=İş/Zaman. Yani belli bir işi ne kadar kısa zamanda yaparsan o kadar fazla güçlüsün demektir. Kainat bir denklem üzerine kurulu olduğuna göre bu formülü değişik bir tarzda yorumlamaya çalışıyorum. Uyku dışında zamanımın çoğu iş yapmakla geçiyor. Yani yaşam devamlı çalışmak bir şeyler üretmek demek. Zamanı da yaşam süresi olarak değerlendirirsem, "Yaşam/Ömür" neyin karşılığı olabilir? Bunun karşılığı mutluluktan başka bir şey değil. Güç mutluluktur. Daha mutlu olmanın yolu ya daha çok çalışmak ya da ölmek. Eğer ömür sabit kabul edilirse mutlu olmak için çok çalışmak, çok üretmek gerek. Zaman çarkı hızlı dönmeye başladı diyordum. Bazen olur böyle şeyler bana. Birden hızlanır zaman. Bir hafta öncesi dün gibi gelir. Böyle zamanlarda kendimi mutlu hissederken aynı zamanda bir hüzün çöker ardından. Geçip giden zaman ömrümden almıştır gıdasını. Ömür dediğin nedir ki? Bir iz bırakmıyorsan bu dünyada yüz yıl yaşasan ne yazar? Beethoven benim yaşıma gelememişti. Yaşadığı sürenin yarısında işitme duyusunu yitirmiş. "Sadece sanat ve bilim insanı tanrısallığa yüceltebilir." diyen ünlü besteci kısacık ömründe çektiği sıkıntılara, aşk acılarına rağmen mutluluğun doruğuna ulaştığını düşünüyorum.

Saçmaladığımın farkındayım. Ama olsun ara sıra saçmalamak da iyi. Yine "La Valse d'Amelie" yine Yann Tiersen kurtaracak beni bu melankolik halimden. İyi geceler...

13 Ekim 2017 Cuma

TANITIM FİLMİ

12/10/2017 Perşembe, Tire



Güneşli bir güne merhaba diyoruz. Servise çıkmadan önce mangalı hazırlıyorum. Yaylaya döndükten kısa bir süre iki araç bahçeye giriyor. Misafirlerimizin kırk beş dakika önce gelmeleri sıkıntıya sokmuyor bizi. Sadece masalara servis açmayı düşünüyordum onlar gelene kadar.


Misafirlerimiz orta ve ileri yaşta hanımefendilerden oluşuyor. Taş Ev'e ilk kez gelenler hayranlıklarını gizlemiyorlar. "Anee, ne güzel olmuş burası yavrum, Allah gönendirsin." Yaşlı olanlar eşimin dedesi Tayyar Bey'i tanıyorlar. Samimi bir ortam oluşuyor. Siparişler alınınca mutfakta hummalı bir hazırlık başlıyor. Yemeklerini yerlerken bol bol sohbet ediyorlar. Terası açmamın mümkün olup olmadığını soruyor içlerinden biri. Hemen kapıyı açıyorum. Güneş yakıcılığını kaybedince aranılır olmaya başlıyor. Hep beraber terasa geçiyorlar. Oturma gruplarını henüz terasa almadığımızdan dolayı terasta sadece bir masa var. Dışarı yeteri kadar sandalye çıkarıyorum. Çay keyfini orada yapıyorlar.

İçlerinden en büyüğü merdivenlerden aşağı inip yanıma geliyor. "Ellerinize sağlık, bizleri çok güzel ağırladınız. Her şeyiniz çok güzel olmuş" derken hesabın tamamını kendisinin ödeyeceğini söylüyor. Gün sahibi değil bu hanım teyze. "İçimden öyle geldi." diyor sessizce. Uzun zamandır böylesine güzel bir gün geçirmediğini düşünüyorum. Eşim "Teyzem, bu sana ağır gelir, bırak herkes kendi yediğini ödesin." dese de kararlı bir şekilde "Yok, ben ödeyeceğim, ama anlarlarsa kabul etmezler." Hesabı çıkarıyorum. Üşenmeden çantasını almak üzere üst kata çıkıyor. Bir ihtiyaçları olup olmadığını öğrenmek için salona çıktığımda teyzem isteğinin kabul edilmediğini söylüyor. Grubu oluşturan saygıdeğer hanımefendilere de bu yakışırdı zaten. Biri, ikisi değil tamamı hem yemeklerden hem hizmetten son derece memnun kaldıklarını ve bunu herkese anlatacaklarını söylüyorlar. Bu kadar değer bilmenin bir karşılığı olması gerektiğini düşünüyorum. Eğer söz vermemişlerse araçları çağırmamalarını, ne zaman arzu ederlerse onları kendi aracımla şehre bırakmayı teklif ediyorum. Aracın birini çağırmıyorlar. Acil işi olanlardan ilk grubu şehre bırakıyorum. "Servisiniz varsa bilelim. Falanca restoran araç gönderip hesaba ekliyor." diyor biri, yolda sohbet ederken. "Eğer müsait olursam sizi her zaman getirip götürürüm." diye cevap veriyorum. Arabadan inerken yine soruyorlar "Borcumuz ne evladım?" "Borcunuz falan yok, bu sizin bize verdiğiniz hoşnutluğun karşılığı." diyorum. Döndüğümde kalan misafirler bahçede eşimle birlikte koyu bir sohbete dalmışlar. Giderken onar onar kara kızların yumurtalarından satın alıyorlar. Sonuncu misafire yumurta kalmıyor. "Bir kümese bakayım belki birkaç tane bulabilirim." diyor, koşar adımlarla kara kızların yanına yürüyorum. Folluktaki beş yumurtayı alıp geliyorum. Elimizde kendi ihtiyacımız için bile yumurta kalmıyor. Bizim kara kızların çok çalışması lazım. Venüs dönene kadar koca bahçede rahat rahat gezebilirler.

Akşama doğru sıklıkla gelen bir misafirimiz arıyor. Misafirliği de aşmış, birbirimize ismimizle hitap ettiğimiz, dostluk mertebesine ulaşmış bir ilişkimiz var Berkan Beyle. Boğazına oldukça düşkün. Uzun zamandır görünmemesini önceki aşçımıza borçlu olduğumuzu düşünüyordum. "Kızım ve bir arkadaşımla birlikte yola çıktık geliyoruz." Üniversite mezunu olduğunu da sanmıyorum. Kendisi Ödemiş'in esnaflarından. Ekonomik durumunun oldukça iyi olduğu belli. Bu beyefendinin oturduğu masada yüksek hesap ödemesi umurumda değil. Ama o kibarlığı, nezaketi yok mu? Cüssesine inat o kadar naif bir insan. Hal hatır sorar, yediklerini çok beğendiğini söyler, elinize sağlık der. Bir şeye ihtiyacı olduğunda, "Size çok zahmet verdik ama bize bir iki dilim daha ekmek verebilir misiniz?" Ne demek? Böyle insanlara canımı veririm. İşte, hizmette zevkten doruğa ulaştığım anlar bunlar. Kızı ile aralarındaki ilişki görülmeye değer. Babası gibi o da boğazına düşkün. Yediği her şeye bayılıyor.

Açıldığımız günden bu yana bizi yalnız bırakmayan hanımefendi ve arkadaşını ağırlıyoruz. Hava serin ama yaylanın temiz havasını solumak istiyorlar verandada. Hanımefendi mutfağımızı bizler kadar tanıyorlar artık. Ona menü vermeye bile gerek yok. Sevdikleri mezelerin yanında keyifle içkilerini yudumluyorlar. Bir de serzenişte bulunuyor hanımefendi, "Tanıtım filminde ben niye yokum?" Yerden göğe haklı. Utanıyoruz.

Ajanstan tanıtım filmimizi getiriyorlar. Eşimle bir an önce görmek için sabırsızlanıyoruz. Zira yoğun bir günümüz. Aynı anda olmasa da ayrı ayrı izliyoruz. Eşimin bir gülümsemesini yakalamışlar. Filme damgasını vurmuş o görüntü...

CAM SİLME

11/10/2017 Çarşamba, Tire

İnsanoğlu çok enteresan. Sabah fırçasıyla başlıyoruz güne. Kaybedeceğimiz ne var ki. Nasıl olsa her işe bulaştık bir kere. Sadece biraz daha fazla yoruluruz bir süreliğine, kervan yürür bir şekilde. İlk zamanlarımızı hatırlıyorum. Hiç bir özelliği olmayan çalışanlarımız yanımızdan ayrılırsa ne olur halimiz diye onların ne kaprislerini çekmiştik. Diğer bir husus da şu ki; Aynı işi birden fazla kişiye vermemek, ortaya konuşmamak lazım. İki kadın, camları silmekten kaçıyor. Birinin yükseklik korkusu, diğerinin kolesterolü. Yükseklik korkusu neyse de, kolesterolün cam silmeyle ne alakası var? Fırça etkisini gösteriyor. Camlar pırıl pırıl temizleniyor.

Yukarı yaylaya çıkıyorum, ceviz toplamaya. Sukutuhayal. (Yazılışı saçma gelse de TDK'da doğrusu buymuş.) En azından bir çuval çıkar dediğim ağaçlarda bir tane yok. Çuvalım boş dönüyorum. Akşama doğru Bayram Usta telefon ediyor. Çay ocağını almaya gidiyorum. Bu kez oldu gibi. 

Konuşması son derece saygılı ve kibar bir hanımefendi telefonla arıyor. Yarın öğlen yemeğine on hanım arkadaşını getirmek için rezervasyon yaptırmak istediğini söylüyor. Büyük bir olasılıkla bir gün buluşması bu. Uzun zamandır hanımların gün toplantıları olmuyordu. Bunun birinci sebebi restoranda çekirdek yemelerini kabul etmeyişim. Doğrusu da bu zaten. 

Tanıtım filmi çeken arkadaşlar geliyor. Son bir kaç poz daha almak istiyorlar. Bu kez Ankara'dan gelen misafirlerimizi ağırlıyoruz. Bayındırda bir kamu kuruluşunun başındaki beyefendinin yanında getirdiği misafirler müfettiş.

İki çocuklu sıcak bir aile konuğumuz oluyor. İlayda kocaman bir genç kız olmuş. Geçen geldiklerinde henüz iki aylık olan kardeşi Mete büyümüş, artık mama sandalyesine oturuyor. Belli ki bugün onlar için de özel bir gün. En güzel mezelerimizden ve ızgara et çeşitlerinden sipariş ediyorlar. İlayda'nın karnı çok acıkmış, onun için özel çocuk menüsü önceden hazırlanıyor.

Akşam misafirlerimiz erken kalkıyor. Elemanları bıraktıktan sonra yaylaya dönüyoruz eşimle. Uzun zamandır fırsat bulup izleyemediğim "Kim milyoner olmak ister." programını izliyoruz.

11 Ekim 2017 Çarşamba

GEÇMİŞ OLSUN

10/10/2017 Salı, Tire

Salı pazardan alışveriş yapmak üzere erken çıkıyorum yola. Dün Toplu Konut pazarından ihtiyacımızın büyük kısmını karşılamıştık zaten. Ağırlığı olan domates, patlıcan, soğanı, közlemek için kapya biberleri alınca büyük pazar işi rahatlıyor. Yeşillikler, pazı, kabak çiçeği, mantar, deniz börülcesi vs. bugüne kalıyor. 

Aklım Venüs'te. Kızımı arıyorum, telefonu cevap vermiyor. Operasyonun iyi geçmesini umuyorum. Kafamda bir sürü yapılacak iş kovalamaca oynuyor. Arada telefonuma gelen mesajlara bakıyorum. Trip Advisor'dan harika bir yorumla birlikte beş yıldız daha almışız. Geçenlerde ziyaretimize gelen Türkolog hanımefendi blogumda yayınladığım günlük hakkında çok güzel şeyler yazmış. Bunun gibi işin erbabından güzel dönüşler mutlu ediyor beni. Eğer bu işi biraz olsun kıvırabiliyorsam eşimin bunda büyük payı olduğunu söylemem gerek. 

Bugünkü yoğunluk hazırlık işlerinde. Çay ocağı hala yapılmadı. Bayram Ustaya telefon ediyorum. Gece işinin on birde bittiğini, geç olduğu için aramadığını söylüyor. Kuzu şişler, pirzolalar, bonfileler marine edilmek üzere özenle hazırlanıyor. Eşim köfte hamurunu yoğurmuş, mutfakta yardımcı hanımlar onlara şekil veriyorlar. Biberlerin közlenmesi lazım bir de. Bugün de yukarı yaylaya çıkmak için fırsatım olmayacak sanırım.

Telefonum çalıyor. Arayan Bayram Usta, "Bugün Salı Pazarı, dükkandan ayrılamam, sen çay ocağını buraya getir bir bakalım." diyor. Kazanın içindeki suyu boşalttıktan sonra ocağı arabaya yükleyip dükkana götürüyorum. Dükkan pazar yerinin kurulduğu sokakların arasında. Zor bela dükkana yanaşıyorum. Bagaj kapısını açıp bir türlü ısıtmayan kazanı aşağı indiriyorlar. "Bunun rezistans borusu patlamış." (!) diyor. "Kalitesinden dolayıdır." diye cevap veriyorum. İzmir'e telefon ediyor, birkaç fotoğraf çekip malzemecisine gönderiyor. Ocağı bırakıp yanından ayrılırken adeta yalvarıyorum. "Bak usta, pazar günü kahvaltıda misafirlerimize çay yetiştirmekte zorlandık, doğru düzgün, kaliteli malzeme kullan ve bir an önce teslim et şu ocağı."  

İki beyefendi geliyor akşam saatlerinde. Biri havalı, diğeri sıcak. "Merak ettik Taş Ev'i, bir bakalım dedik." Havalı beyefendi İzmir Alsancak'tan geldiklerini söylüyor. Taş Ev'i gezdiriyor, onlara bilgi veriyorum. Merdivenlerden üst kattaki salona çıkıyoruz. Manzara ve Taş Ev'in mimarisi büyülüyor bu gizemli insanları. Gizemli diyorum çünkü, ne iş yaptıkları, ne amaçla geldikleri konulu sorularımı cevaplamaktan kaçınıyor havalı beyefendi. Yanındaki arkadaşından bazı ip uçları alıyorum. Turizm işiyle uğraşıyorlarmış. Vitrinin önünde mezelerimiz hakkında bilgi veriyoruz. Aristokrat görünümlü havalı beyefendi masalardan birine oturuyor. Kırmızı şarap, peynir ve iç ceviz getirmemi istiyor. Servis açarken masasına davet ediyor, benimle biraz sohbet etmek istediğini söylüyor. Tam da o sırada telefonum çalıyor. Pazar günü Bayındır'dan gelen misafirimiz az sonra yemeğe geleceklerini haber veriyor. Sohbete başlamadan hazırlık yapmak üzere beyefendilerden müsaade istiyorum. "Şömine sobayı yakmak mümkün mü?" diye soruyor havalı olan. Sobalık bir hava değil ama muhtemelen şömine atmosferini görsün istiyor. "Maalesef mümkün değil." diyorum. 

Misafirimiz genç bir hanımla birlikte geliyorlar. İlk olarak şarap vitrininden Sarafin Cabarnet Savignon'u seçiyorlar. O artık mezelerimizi biliyor. İki kişinin yiyemeyeceği kadar sipariş veriyorlar. Masayı donatıyoruz. "Karnımız çok aç." derken üzerinde dumanı tüten nar gibi kızarmış ekmeğe yumuluyorlar." Diğer masada oturan havalı beyefendi, aklında kalan mezelerden biri olan "skordaki" sipariş ederken yeni mahsul cevizleri de görmek istediğini söylüyor. Bayındırlı misafirimiz o kadar meze ve şarabın yanında tereyağında yumurta hazırlamamızı rica ederken şaşırıyorum. Hemen arkasından devam ediyor. "Acele işimiz var, size zahmet olmazsa bir porsiyon bonfile, bir de Kaystros karışık ızgara alalım hemen." 

Telefonuma bir WhatsApp mesajının uyarı sesi geliyor. Mesaj kızımdan. Venüs'ün operasyonu çok iyi geçmiş. Narkozun etkisi devam ediyormuş. Bir de fotoğrafını çekmiş göndermiş. E, annelik kolay değil.

Havalı beyefendi, şarabını bitirdikten sonra sohbet etmek için daha fazla bekleyemiyor. Çok sayıda kartvizitimizi alıp müsaade istiyor. Kapıda "Bizim kara kızların yumurtalarından da alalım otuz tane kadar." diyor. Sohbet bir sonraki ziyarete kalıyor. 

El ayak çekilip elemanları evlerine bıraktıktan sonra biberleri közlüyorum. Eşimle birlikte soyuyoruz ve yarına hazırlıyoruz. Bir şey daha öğreniyoruz ki, kalifiye olmayan insana askerdeki erlere talimat verir gibi her şeyi söylemek gerek. Yoksa kendiliklerinden bir şey yapmak aklına gelmiyor bu insanların. "Otur, otur, kalk, kalk." Köz biberler ayıklanacak, ayıkla(!) Cevizler kırılacak, kır(!)

VENÜS TATİLİ

09/10/2017 Pazartesi, İzmir

Allah insana kaldırabileceği kadar yük veriyor. Yoğun bir hafta sonundan sonra tatil iyi gelebilirdi belki. Gece eşim yorgun düşmüş, yatağında uzanmış, gözlerini açamıyor. Tek istediği bir an önce uyumak. Gece yarısı kızım bir taraftan, ben bir taraftan eşimi ikna etmeye çalışıyoruz. Kızım, "Anne gel ben de uyur, dinlenirsin. Bir an önce çıkalım hadi." diye yalvarıyor. Ben ise tuhaf bir şekilde hiç yorgun değilim. Kızıma destek veriyorum. İşin aslı Venüs'ü götürmek. Venüs bu, rahat duracak mı arabada? Yolda giderken kızımızın üzerine atlarsa yolda tehlikeli bir durum yaratır mı? 

Sonunda ikna oluyor eşim. Kızımın arabasıyla yola çıkacağız, ben arkada Venüs'le otururken eşim kızımın yanında önde oturacak. Kapıyı bacayı kilitleyip düşüyoruz yola. Arabayı şehirde bırakmam lazım. Kızım ile eşim önde ben arkada şehre iniyoruz. Hesapta ben arabayı bırakıp kızımın arabasıyla gideceğiz birlikte. Kaplan köyünden aiağı inerken virajlı yollarda Venüs'ü yol tutmuş, eşim "Bu şartlar altında kimse beni götüremez, ben eve gidiyorum ne yaparsanız yapın." diyerek isyan ediyor. Uzun bir ikna mücadelesinden sonra çift arabayla İzmir'e devam etmeyi kabul ediyor. 

Kızım Venüs ile önde, ben eşimle arkada Selçuk yolundan otobana doğru ilerliyoruz. Bu yolculuğun bizim için tek nedeni var. O da kızımızı yalnız bırakmamak. Önümüzde ilerlerken gittikçe hızını arttırıyor. Onun bu kadar sürat yapmasının nedenini sonradan öğreniyoruz. Venüs yoldan rahatsız olunca bir an önce eve kapağı atmakmış mesele. Neyse, kazasız belasız kızımın evine varıyoruz. Eşim hemen dinlenmeye çekiliyor. Ben Venüs'ü gecenin ilerleyen saatlerinde dolaştırmakla meşgul olurken kızım arabasını temizliyor.

Yatmamız saat sabaha karşı saat dördü buluyor. Sabah kahvaltısını yaptıktan sonra dönüş yoluna çıkıyoruz. Kızım veteriner hekimden randevu almış. Yarın sabah kısırlaştırma operasyonu yapılacak. Memlekete döndüğümüzde pazar ve kasap alışverişlerini yapıyoruz. Venüs bize değişik bir hafta sonu tatili (!) yaptırmış oluyor. 

ÇİTLEMBİK

08/10/2017 Pazar, Tire

Dünkü yoğunluğun ardından pazar gününe hazırlanıyoruz. Oldukça geç yatmama rağmen sabah erkenden kalkıyorum. Mezeler ve et ürünleri büyük ölçüde tükenmiş durumda. Eşim geceden başladığı hazırlığa devam ediyor.

Giriş kapısının önündeki çitlembik ağacının dalları meyvelerini zor taşıyor. İlkokula giderken okulun bahçesindeki ağaçlardan çitlembik toplayıp yediğim günleri getiriyor hatırıma. 

Çay ocağı sözde tamir edildikten sonra suyu kaynatmadı. Kahvaltı için önlem olarak evden semaveri getirmiştik. Kahvaltı saatinin bir an önce bitmesi için dua ediyoruz. Emine Hanım kolları sıvamış misafirler için katmer yufkalarını açıyor. Eşim yine döktürmüş. Katmer yetmezmiş gibi misafirlere sunulmak üzere iki çeşit kurabiye, börek ve pişi hazırlıyor. 

Öğleden sonra yine Ödemiş, Bayındır'dan geliyor misafirlerimiz. Bugün Tire'den gelen de çok. Bütün masalarla ayrı ayrı ilgileniyorum. Hava düne göre biraz daha güzel. Veranda ve salonda ağırlıyoruz misafirlerimizi. Onlardan biri beş yaşındaki kızlarını  da getirmişler. Adı Irmak. Kızımın adını taşıdığı için daha fazla ilgi gösteriyorum. 

Dünden rezervasyon yaptıran Bayındır'lı aile İzmir'den misafirleriyle birlikte gelmişler. Doğrudan üst kata çıkıp kendilerine ayrılan masaya oturuyorlar. Vitrine ve menüye bakmaksızın bütün mezelerden istediklerini söylüyorlar. İzmir'den gelen misafirler hem manzaraya hem mezelere hayran kalıyorlar. Bazı mezeleri tekrar tekrar sipariş ediyorlar. Sıcak bir ortam oluşuyor. "Keşke burada konaklama imkanı olsaydı." diyor hanımefendi. Haftaya çok daha kalabalık bir grupla geleceklerini söyleyip şimdiden rezervasyon yaptırıyorlar. 

Genellikle arkadaş ve dost tavsiyesi üzerine gelenler çoğunlukta. Çalıştığımız bir bankanın müşteri temsilcisi arıyor. Evlilik yıl dönümünü kutlamak üzere yarım saat sonra bir aile gelecekmiş. En güzel masalardan birini ayırıyorum. Güzel bir gece geçiriyorlar. Et yemekleri çok takdir topluyor. 

Ödemiş'ten bir partinin gençlik kolları başkanı eşiyle evlilik yıl dönümleri için rezervasyon yaptırıyorlar. Aynı partinin Tire gençlik kolları başkanı şiddetle tavsiye etmiş Taş Ev'i. Geldiklerinde onlarla koyu bir sohbete dalıyoruz. "Bundan sonra gideceğimiz başka bir yer yok." diyor beyefendi. Menderes Havzasındaki gençlik kolları buluşmasını burada yapmak istediklerini söylüyor.

Telefonum çalıyor. Artık bu saatten sonra kimseyi kabul edemem diye düşünürken, telefonun ucundaki beyefendi oldukça nazik bir şekilde Karşıyaka Alaybey'den aradığını söylüyor. Bir arkadaşının tavsiyesi üzerine 19 Kasım'a rezervasyon yaptırmak istiyor. Daha o tarihe çok uzun bir zaman olduğunu söylüyorum. İnternetten masa düzenlememize çok beğendiğini belirterek, paranın mühim olmadığını, sadece çok güzel bir masa istediğini söylüyor. O gün kız arkadaşının doğum günü olduğunu, kendisinin önceden mutlaka gelip nasıl bir düzenleme yapılabileceği konusunda konuşmak istediğini söylüyor.

Gecenin sürprizi kızımdan. Geç vakit arkadaşının düğününden ayrılıp bize doğru yola çıktığını söylüyor. Bu vakitte yola çıkmamasını söylüyoruz ama dinleyen kim? Sabaha karşı varıyor yaylaya. Onun kafasında Venüs'ü götürüp kısırlaştırma işi var. Kafasına koyduğunu yapıyor da. 

10 Ekim 2017 Salı

ÖDEMİŞ

07/10/2017, Cumartesi, Tire

Hava kapalı, rüzgar kuru yaprakları evin içine dolduruyor. Yağmur bulutları yükünü bırakmamakta direniyor. Personeli yaylaya getirdikten sonra ilk işim çay ocağının kazanını boşaltmak oluyor. Musluğundan sızan su bankoyu göle çevirmiş. Şehirden aldığım conta, musluk borusuna küçük geliyor. Bulduğum bir şambrel parçasını keserek deliğe uyduruyorum. İşe yarıyor. Tamircinin değiştirdiği rezistans etkili değil akşama kadar suyu kaynatmaya yetmez gibi.

Mangalda ateşi hazırladıktan hemen sonra dışarı çıktığımda bir düğün alayını andırırcasına insanların geldiğini görüyorum. Çok duymuşlar Taş Ev'in methini. Öyle gezip dolaşacak, sonra çay içip gitmek isteyecekler havasındalar. Günahlarını almışım. Minibüs tutup gelmişler. Yemek yemeye geldiklerini söyleyince rahatlıyorum. Genciyle yaşlısıyla takdir etmesini, oturup kalkmasını bilen bir minibüs insan. Yemeklere, keşkeğimize bayılıyorlar. Ben de onları zevkle ağırlıyorum. Dillerinden teşekkür sözcüğü eksik olmuyor. 

Ayakları uğurlu geliyor. Yeni misafirlerimiz Kiraz'dan. Beyefendi sık sık ziyaret eder bizi. Bu kez anne ve babasını getiriyor yanında. Baba eskilerin meşhur öğretmen liselerinden birini bitirmiş emekli bir öğretmen. Bol bol sohbet ediyoruz. Aynı dili konuşmamız sohbeti daha zevkli hale getiriyor. Anne ve babasına "Arkadaşlar" diye hitap etmesi aralarındaki sıcaklığı ortaya koyuyor. 

Ödemiş akıyor bugün Taş Ev'e. İzmir'den dün rezervasyon yaptıran bir grup yola çıktıklarını haber veriyor. Onlar da Ödemiş'ten Kemal Bey'in tavsiyesine uymuşlar. Israrla "Tanıyorsunuz Kemal Bey'i değil mi?" diye soruyorlar. Ayıp olmasın, hafıza kaybım su yüzüne çıkmasın diye "Evet, hatırladım şimdi." diyorum. 

Ödemiş'te yokmuş böyle güzel bir yer. Beş kilometre ötede yaşayan Tireliler yoldan şikayet ederken otuz beş kilometre uzaktan gelenler yolu dert etmiyor. Ödemiş'e bir şube mi açsak ne?

Oldukça yoğun geçen günümüzden sonra hem salon hem verandada hizmet veriyoruz. Rezervasyonsuz gelen genç bir çift yemeklerini yedikten sonra yanıma gelip kulağıma eğiliyor. "Arkadaşıma evlenme teklif edeceğim, konfeti patlatır mısınız?" "Siz gösterin bana ben hallederim." diyorum onca işin arasında." Ancak biri daha lazım, konfeti patlatırken fotoğrafımızı çekecek." "Ayarlarız." diyorum ama biraz beklemeleri gerektiğini söylüyorum. Eşim yardımcı oluyor bana ilk fırsatta. Beyefendi cebinden çıkardığı yüzüğü hanımefendinin parmağına takarken konfetiyi patlatmam için bana işaret ediyor. Paaat diye çıkan ses eşliğinde rengarenk kağıt parçaları genç çiftin başından aşağı dökülecek diye beklerken, bütün konfetiler fotoğraf çekmek üzere uygun poz arayan eşimin başına dökülüyor. 

Salondaki masalardan birinde yine genç bir çift evlilik yıl dönümlerini kutluyor. Diğer bir çift gelmiş verandadaki masalardan birine oturmuş sıralarını bekliyorlar sabırla. Onları fark ettiğimde belki de saat 22.00 yi geçmiş. Hemen servislerini açıyorum. Daha önce geldikleri için mezeleri tanıyorlar. Oturdukları yerden siparişlerini veriyorlar. "Fellah köftesi, haydari, domates kurusu, köz biber." Yağmur şiddetini arttırıyor. Avludaki sandalyelerin içleri su dolmasın diye onları aceleyle ters çeviriyorum. 

Elemanları evlerine bırakmaya giderken son masa oturmaya devam ediyor. Nereden geldiklerini soruyorum. Sormam gereksiz aslında. "Ödemiş'ten geliyoruz." diye cevaplıyorlar. Geç vakit ısıtmamı istedikleri üç beş parça bonfile soteyi mikrodalgada unutunca eşim yenisini hazırlamak zorunda kalıyor. Gecenin tek aksiliği de bu oluyor, yeniden menüye eklediğimiz trileçeyi tatlılarımız arasında saymayı unuttuğumu saymazsam eğer.

Zaman su gibi akıyor. Belki de son dört ayın en hareketli cumartesi gününü böylece tamamlamış oluyoruz. Misafirlerimizin hepsi Taş Ev'den memnun, biz de onlardan. 

7 Ekim 2017 Cumartesi

MAZİ

06/10/2017 Cuma, Tire

Hava kapalı, rüzgar sararmış yaprakları kapıdan içeri sürüklüyor. Erdal'ı almam lazım ama aklım tamire verdiğim çay ocağında. Şehre inip çarşı içindeki tamirci dükkanına gidiyorum. Küçük dükkanın içi ev aletlerinin parçalarıyla dolu, tamirciden çok hurdacıyı andırıyor. Kapı kapalı, usta henüz gelmemiş. Telefon ediyorum, en sonunda açıyor. Serviste olduğunu, bir saat sonra ocağı alabileceğimi söylüyor.

Elemanları almaya daha zaman var. Küçük pazardan alışveriş yapıyorum. Eşim aklına geldikçe arayıp yeni siparişler veriyor. Dün tamire bıraktığım ağaç bıçkı motorunu almaya gidiyorum. "Soğumasını bekliyorum." diyor dükkan sahibi. Benim bekleyecek zamanım yok oysa. Personeli ve Erdal'ı alıp yaylaya dönüyorum.

Bazı fotoğraflar gösteriyor eşim. Taş Ev ve dedesinin yaşamından kesitler. Hepsi siyah beyaz 65-70 yıllık fotoğraflar bunlar. Köyde, yaylada ve kayalıklarda çekilen şehirli fotoğraflar. Bir sundurmanın altında ahşap iki masa birleştirilmiş, iğne oyalarıyla kenarları çevrilmiş beyaz örtünün üzeri yiyecek ve içecekle dolu. Kalabalık bir erkek topluluğu. Yuvarlak yaka kazak giymiş biri hariç diğerlerinin hepsi kravatlı, tiril tiril. 

Diğer bir fotoğrafta kadınlı erkekli bir grup kayalıklarda poz vermiş. Açık renkli modaya uygun kısa kollu elbiselerin içinde saçları bakımlı mutlu kadınlar ve yanlarında mağrur bakışlı erkekler. Üzerlerindeki kılık kıyafete bakınca bu bir kır gezintisi değil de sanki baloya gidiyorlar. Yerlerde tek çöp yok, bahçeler bakımlı. 

Ama içlerinde beni en çok etkileyen, Taş Ev'in önündeki havuza ayaklarını uzatmış genç hanımların fotoğrafı. En azından altmış beş yıl öncesine ait bu fotoğrafta yer alan kişilerin çoğu hayatta değil şimdi. Türkiye'de ilk kez yılın öğretmeni seçilen eşimin akrabası, bugün 85 yaşında olan  Orhan Aksay'ın ablaları varmış grubun içinde. Havuz fıskiyesinin tablası bugün hala yerinde. Günümüzün cafcaflı mermer fıskiyelerinin yanında iptidai kalsa da Taş Ev'in en anlamlı parçalarından biri bu. Kalıba dökülmüş beton tabla ve altındaki kaidenin yıllar önceki fotoğrafını görünce dalıyorum bir an.

Gün boyu çay ocağı ile uğraşıyorum. Tamirci dükkanından ocağı almak üzere daracık sokağa giriyorum. Arkamda ve önümde bir sürü araç konvoy olmuş, beni bekliyor. Ocağın su haznesi tecrübe suyu ile dolu. Isıtmayı sağlayan rezistansı değiştirmiş sadece. "Kazanda delik yok, akıntı göremedim." diyor usta. Önümde arkamda biriken araçların yolu açmamı isteyen korna sesleri telaşlandırıyor. Bir rezistans değişimi için bayağı yüklü para istiyor usta. Kazıklandığımı bile bile itirazsız ödüyorum. Amacım bir an önce yolu açabilmek. Ocağın kapağını bile doğru dürüst kapatmadan birlikte yüklüyoruz arabaya. Diğer araçları teğet geçerek sokaktan çıkınca derin bir oh çekiyorum. İki sokak ileride tamirciye bıraktığım ağaç kesme motorunu da alır almaz Derekahve üzerinden yaylaya çıkıyorum.

Kazanın içinde biriken kireçleri çözücüyle çıkarıyoruz. Bahçede hortumu uzatıp defalarca içini yıkadıktan sonra kurulmaya hazır hale geliyor. İşin sonunda bu işin usta gerektirmediğini anlıyorum. Oysa ne kadar paniklemiştim başta. Acaba kazan mı delindi? Bu işten kim anlar ki şehirde? Basit bir ısıtıcı işte. Rezistans kireçlenince kırılmış ve suyu da bu nedenle kaçırıyormuş meğer. Bu basit işlem aslında çok önemli. Elektrik aksamına kaçan su kısa devre yaparsa yangın bile çıkartabilirdi. Nitekim sık sık sigortanın atması da bu yüzdenmiş.

Erdal kah odun kesiyor, kah onları evin arkasına taşıyor, yorulduğunda mola verip çayını içiyor. Akşam üzeri onu evine bırakırken hafiften yağmur çiselemeye başlıyor.

Cuma günü olmasına rağmen sakin bir gün. Bunu fırsat bilip çoktandır ziyaret edemediğim bloglarıma dönüyorum. Kimi dostlar güzel şiirler yazmış, kimi içinden geçenleri. Mesela değerli arkadaşım, Ayna Hikayesi (Aytül Örcün) "Mercedes Sosa" yı konu alan bir paylaşımda bulunmuş. Gerek hayranlık uyandıran hayat hikayesi, gerekse söylediği şarkıları ilgimi çekiyor bu sıra dışı kadının. İnsanın bilecek, öğrenecek daha ne çok şeyi varmış. Ata, ilk kez annesinden ayrılmış, ana sınıfına başlıyor. Annesinin duygularını okumak sanki yanı başındaymış hissini veriyor. 

6 Ekim 2017 Cuma

PAKİZE

05/10/2017 Perşembe, Tire

Erken kalkıyorum sabah. Minicik bir yavru kuş, havuzun kenarında debeleniyor. Avucuma alıyorum, ayağının birinde problem var. Kırılmış mı acaba? Belki ilk uçuş denemesinde yere çakılmıştır. Pakize koyuyorum adını. Soğuktan üşümesin diye içeri alıp eşime gösteriyorum. "Bak sana Pakize'yi getirdim." Nereye koyacağımızı bilemiyoruz. Eşim üşümesin diye kağıt peçeteleri yorgan yapıyor, üzerini örtüyor. Çırpınırken bir daha düşecek diye korkuyoruz.  Çay tabağına biraz su koyup biraz da susam kırıntıları bırakıyorum önüne.

Eşimle sabah sohbetini yapıyoruz o hazırlık yaparken. Çok geçmeden Erdal arıyor, kendisini almamı istiyor. Daha personel servisine çok zaman var. Bu benim iki kez şehre inip dönmem demek. İnmişken kasap alışverişimi yapıyorum. 

Erdal işe koyuluyor hemen. Evin arkasındaki kütükleri şömine sobaya sığacak büyüklükte kesip istifliyor. Tek tük açılmaya başlayan kestaneleri de iki arkadaşı ile birlikte silkmeye karar vermiş. 

Tavukları besliyor, yumurtalarını topluyorum. Fifi ve Venüs'e mamalarını koyup sularını tazeliyorum. Elemanları almak üzere yeniden iniyorum şehre. 

Döndükten hemen sonra iki gün önce aynı saatlerde gelen misafirlerimiz teşrif ediyor. Damak tadının ne kadar önemli olduğunu anlıyorum bu gelişlerinde. Mantarlı bonfile sotede eşim Aşkın Şefi aratmıyor. Bir önceki aşçının kaybettirdiklerini yeniden kazanmak güzel. Nefis bir sote çıkarıyoruz. Alkol almak niyetinde değillerken birbirlerinin yüzüne bakıyor, daha sonra "Sen bize bir 35'lik getir." diyor en kabadayısı. Çay ocağı bir türlü ısınmak bilmiyor, sonunda su kaçırmaya başlayınca devre dışı bırakıyoruz. Bugün de bu aksilik. Çaydanlıkta hazırladığımız çayı ikram ediyoruz misafirlerimize. Bir kez daha memnun ayrılıyorlar. 

Eşime Pakize'yi soruyorum. "Canlandı, odada uçuyor." diyor. Çok seviniyorum. Bir süre sonra açık pencereden özgürlüğüne kavuşuyor. Akşam rezervasyonları yapılıyor. İzmir'den gelecek misafirlerinin biraz gecikebileceğinden söz ediyorlar. Bu demektir ki mesaiye kalacağız. Haberli olduktan sonra problem olmayacağını söylüyorum. 

Rezervasyon masasını hazırlıyoruz özenle. Hani misafirler geç kalırsa aç kalmasınlar diye mangalı canlı tutuyoruz. Söylenilen saati tam kırk beş dakika geçmesine rağmen gelen olmuyor. Diğer misafirlere onlar için ayırdığımız en güzel masayı veremiyoruz. Sonunda telefon etmeye karar veriyorum. Telefondaki ses gayet rahat, "Bölge Müdürümüz geldiği için yemeği iptal ettik." "Peki" diyorum, "Gelemeyeceğinizi söylemeniz gerekmez miydi?" Bunun gerektiğini belki ben bu soruyu sorduktan sonra düşünen beyefendi, "Bu konuda haklısınız." diyor. Hangi konuda haksız olduğumu düşünmeye başlıyorum. 

Kaderde mesai yapmak varmış bugün. Kapanış saatimize yakın çat kapı misafir geliyor. Uzak yoldan gelen misafirleri geri çevirmek olmaz. Onları elimizden geldiğince güzel ağırlamaya çalışıyoruz. Gecenin karanlığında bir baykuş günün bittiğini haber veriyor...

5 Ekim 2017 Perşembe

DOSTLARLA TAZE CEVİZ YİYORUZ

04/09/2017 Çarşamba, Tire

Bu aralar karasal iklim yaşıyoruz. Gece gündüz sıcaklık farkı arttı. Özellikle sabahın erken saatleri ayazın etkisiyle daha fazla üşütüyor. Ceviz ve kestane ağaçlarının arasından kümese doğru ağır ağır ilerlerken gözüm yerde, ağaçtan düşen son cevizleri arıyor. Çoğu üzerindeki yeşil kabuklarını atmış artık. Bazen yanı başıma, dökülen yaprakların arasına düşüyorlar. Başıma düşmediği için şanslı görüyorum kendimi. Gördüklerimi topluyorum. Fifi ve Venüs de seviyorlar taze ceviz yemeyi. Topladıklarımı Taş Ev'in önündeki kayısı ağacının gövdesinde kırıyorum. Taze olduklarından kolay kırılan cevizlerin içleri bütün olarak çıkıyor. Yarısını ağzıma atarken diğer yarısını ayaklarımın dibinde "Bana da ver." dercesine türlü oyunlar yapan Fifi ile Venüs arasında paylaştırıyorum. Fifi son derece kibar bir şekilde dişlerinin arasına alıyor payını. Venüs daha karşıdan üzerime sıçramaya çalışıyor.

Akşama doğru bulaşık makinesine bakmak üzere Fethi geliyor. Kaç kez aramıştım onu. İlkinde yarın, ikincisinde akşama, üçüncüsünde iki saat sonra gelirim demişti. Son kez aradığımda "Yarım saat sonra oradayım." dediğinde artık ona olan inancım iyice azalmıştı. Yarım saat değil beş saat geçtikten sonra geldi. Sorunun ayarlarla ilgili olduğunu düşünüyordum. Aşırı miktarda köpük yapıyor makine. Öyle ki, ikinci yıkamadan sonra köpükler dışarı taşıyor. Fethi, "Sorunun kaynağı parlatıcıdır." dediğinde inanmıyorum. Bugüne kadar bir şey yoktu, durup durduk yerde niye bu kadar köpük yapsın? Aynı deterjan, aynı parlatıcıyı kullanıyoruz başından beri. Ne değişiklik oldu ki? O mu, bu mu sebep derken yine kendim buluyorum sorunun kaynağını. Yeni aldığım deterjanı eskisi tam olarak bitene kadar değiştirmemiştim. Dibe çöken kalıntılar, makinenin fazla köpük yapmasının nedeniymiş. Yeni deterjanı kullanmaya başlayınca sorun kendiliğinden çözülüyor.

Yine güzel bir gece. İki güzel şeyden bahsedeceğim sadece. Genç çift evlilik yıl dönümleri için bizi seçmiş. Bu kez masa düzenlemesi falan yok. Hatta rezervasyon bile yapılmamış. Beyefendi ilk kez geldiği Taş Ev için arkadaşlarının tavsiyesine uymuş. "Masamıza bir de mum yakar mısınız?" diye soruyor. Yakmaz mıyım? Taş Ev'in tavsiyeye şayan bir yer olması gururlandırıyor bizi.

İkincisi güzellik Ödemişli misafirlerimizden. Sık sık gelir oldular. Bir sürü meze sipariş ediyorlar. Arkasından sıcakları söylüyorlar. Son derece kibar ve saygılılar. Yüzleri gülüyor sürekli. Uğurlarken mutlulukları yüzlerinden okunuyor. "Her şey çok güzeldi, çok teşekkür ederiz." diyorlar. Samimiyetlerine güvenerek, "Onu bırakın eleştirileriniz bizim için iltifat yerine geçer, lütfen beğenmediğiniz bir şey varsa söylemekten çekinmeyin. Biz de kendimize ona göre çeki düzen verelim." diyorum. "Eleştirilecek bir şey yok, gerçekten mezeleriniz, etleriniz mükemmel." diyorlar, güle oynaya ayrılıyorlar. 

4 Ekim 2017 Çarşamba

KAYSTROS TAŞ EV BİR YAŞINDA

03/10/2017 Salı, Tire

Bugün çok özel bir gün. Taş Ev bir yaşını doldurdu. Kocaman bir yılı geride bıraktık. Bir işletmenin geleceği altı ayda belli olur derler. Şükürler olsun dimdik ayaktayız. Adettendir diyerek geçen sene tam da bugün ufak çaplı bir resmi açılış yapmıştık. Mevsim itibarıyla misafirlerimizi salonumuzda ağırlamak gerekiyordu. Resmi açılış ya; şehrin idari ve mülki idare amirlerinin yanı sıra bir kaç tanınmış simayı ve dost bildiklerimizi davet etmiştik. Ne yazık ki kaymakam, jandarma komutanı, emniyet müdürü o gece yapılan geniş kapsamlı bir Fetö operasyonu sebebiyle görev başında olduklarından Belediye Başkanı ise sağlık nedeniyle İzmir'de bulunduğundan katılamamışlardı yemeğimize. Açılışı değerli meslektaşım Organize Sanayi Bölge Müdürü Sn. Galip Kılıç ile Tire Süt Kooperatif Başkanı Sn. Mahmut Eskiyörük birlikte yapmışlardı. Yerimiz geniş olmadığından davet edemediğimiz bazı dostlar gönül koydu, üzüldük bu duruma elbette. Diğer taraftan değer verip davet ettiğimiz bazıları hayal kırıklığına uğrattı. Belki bu yüzden şaşalı kutlamalara, yıl dönümü kampanyalarına yer vermedik ilk yaşımızda.

Yaşanan bir yıllık deneyim bize insanları daha iyi tanımayı öğretti. Hedefimizden, çizgimizden asla taviz vermedik. Bize dediler ki; "Rezervasyon yaptırmayı sevmez buranın halkı, kapıdan dönerse bir daha gelmez. "Akşamcı takılan kimi muhteremler dediler ki; "Rakıyı en ucuza sen ver ki, devamlı sana gelelim." Taş Ev Restaurant bölgenin incisi olmaya adaydı kafamda. Üç kişi ağırlamayı otuz kişi ağırlamaya tercih ettik. Bazı misafirler komşumuz olan diğer restoranları yermekten kendini alamadı. Biz hoş karşılamadık bu tutumlarını. Çünkü onlar olduğu için biz var olduk burada. Tehlikeli bulduğumuz bu kişiler bir daha uğramadı semtimize. 

Bir yılın sonunda hemen herkes biliyor ki, burası nezih, içkili bir aile restoranı. Dört hanımefendinin bir araya gelip gönül rahatlığı içinde gecenin geç vakitlerine kadar içkilerini yudumlayıp rahat rahat sohbetlerini yapabileceği bir ortam yaratabildiğimize göre hedefimize ulaşmışız demek.

Kış çok sert geçti. İki kez bahçeyi bembeyaz kar örtüsü kapladı. Taş Ev bir başka güzel olduç Yollarımız buz tuttu. Belki de en zor günlerimizdi. Belediyenin kapısını aşındırdık tuzlama yapılsın diye. Buzlar eridikten sonra tuzlamaya geldiler. Hakkını ödeyemeyeceğimiz sadık misafirlerimiz kendilerini riske atıp yine geldiler. Yolda arabaları kaldı. Onları kurtarmaya çalışırken ben de büyük tehlike atlattım. 

Kışın zor şartları hızımızı kesmedi. Şömine sobamız kestane odunlarıyla çıtır çıtır yanarken sıcak şarap ikram ettik misafirlerimize. Taş Ev'de kahvaltı servisimiz yaz kış devam etti.     

Geçen bir yıl aynı zamanda bir eğitim süreciydi bizim için. En büyük sıkıntımız personelden yana oldu. Başlangıçta kendini gösterip sonradan bizi kendilerine mahkum sayan bazı zavallılar yıllarca sürecek sıcak bir yuvadan oldular. Bayram günü eşim ve kızımla bir anda yalnız kaldık, yılmadık. İyi niyet ve gayretimizi gören hatırşinas misafirlerimiz işimizi kolaylaştırmak için ellerinden geleni yaptılar. Onlardan bazıları "Burası bizim evimiz, o sıcaklığı hissediyoruz." derken duygulandık. 

A dan z'ye her işe girdik, üstesinden gelince kendimize güvenimiz arttı. Geçmiş kariyerimize aldırmayıp bulaşık da yıkadık, mangal da yaktık, çöpleri de döktük, tuvaletleri de temizledik yeri geldiğinde. Bütün bu işler inanılmaz derecede zevk verdi bize. Yorgunluğumuz misafirlerimizden aldığımız tatlı bir sözle kayboldu. "Mezeleriniz harika, pirzolanız mükemmel." sözlerini duymak havalara uçurdu bizi. Belki inanmayacaksınız ama eşimin bel ağrısı şikayetleri bile azaldı. 

Asalet timsali Fifi, kara kızlarla birlikte girdi hayatımıza. Kısa sürede yeni yuvasını benimsedi. Kışın kapılar kapalı iken havlayarak haber verdi misafir geldiğini. Sonradan sevimli haydut Venüs geldi. Geldiğinde Fifi'nin yarısı kadar yoktu. İnanılmaz bir hızla büyüdü. Onlar en gerçek dostlarımız oldu. 

Evet, bugünü sıradan bir gün olarak geçirdik. Zaman zaman yaşadığımız keyifli ve zor anlar düştü aklıma. Sabah hava yeni yeni aydınlanmaya başlarken eşim mecburen yine uyandırıyordu beni. "Tüp bitti, değişmesi lazım." Kapıyı açıp çıktım dışarı. Beni gören Fifi ayaklarımın etrafında dört dönerek sevincini gösteriyordu.

Tüpü değiştiriyor, vanayı açık pozisyona getiriyorum. Büyük pazar alışverişi için ihtiyaçlarımı gözden geçiriyorum. En önemlisi dün bilemek için bıraktığım bıçakların alınması lazım. Eşim mutfaktan sesleniyor. "Ocak yanmıyor, tüpü değiştirmedin mi?" Uyku sersemliğinden olacak, vanayı açtığım halde tüpün açma kapama düğmesini çevirmemişim. Düğmeyi sağa çevirince gaz yolunu buluyor, ocaklar yanıyor. Gündüz saatlerinde misafirlerimiz Aydın'dan öğretmen bir çift. Beyefendi Çineli olduğunu söyleyince. "Ben de Çine Barajının ilk proje müdürüyüm." diyorum. Salondan şehrin manzarasına hayran kalıyorlar. İki çocukları da harbiyeliymiş. Fetö'cüler sözde sağlık nedenleriyle ordudan ayırmışlar büyük olanı, başarılı bir üsteğmen iken. Şimdi ABD'de pilot'muş. Diğer oğlunu da Harp Okulunun üçüncü sınıfından atmışlar Fetö'cü diye. Büyük oğulları Fetö'cüler, küçük oğlu sözde Fetö'cülere karşı operasyon yapanlar tarafından tasfiye edilmiş şanssız bir aile. Sadece tasfiye edilse yine iyi. Harp Okulunda öğrenci iken atılan gitmiş elektrik mühendisi olmuş sonra. Kurduğu şirkete iş yaptırmamışlar bu kez. Atatürkçü aydın bir aile. Uzun uzun memleket hallerinden konuşuyoruz. 

Öğretmen çifti uğurladıktan sonra İncirliova'dan geliyor misafirlerimiz. Hava serin olmasına rağmen verandada oturmayı tercih ediyorlar. İçlerinden birinin ilk ziyareti değil bu. İnsanların dostlarına gururla "Bakın sizi bir yere götüreceğim, bayılacaksınız." demeleri ne güzel. İki oğlundan biri bilgisayar, diğeri ziraat mühendisi. Diğerinin tek oğlu Edebiyat Fakültesini bitirmiş üç yıl önce. Hiç biri mesleklerini yapmıyor, babalarının kurduğu iş düzeninin içindeler. Alkolün rahatlatıcı etkisiyle beni masalarına davet edip sohbetlerine ortak etmek istiyorlar. Onların hayali çocuklarının kravat takıp mesleklerinde yükselmeleri. Çevrem geniştir diye iş konusunda yardımcı olmamı istiyorlar. "Bakın, ben diyorum otuz beş yıl kravatı boynumdan eksik etmedim. Şimdi onu boynumdan attığıma çok seviniyorum." 

Verandanın diğer masasında bir baba kızı ağırlıyoruz. Hanımefendi doktor, oldukça genç görünüyor. Kızımın arkadaşıymış. Ne yemek istediklerini soruyoruz, tavsiyelerimize uyacaklarını söylüyorlar. Tire'ye dışarıdan gelenlere yörenin en meşhur yemeği olan Tire şiş köfte sunuyoruz. 

Tanıtım filmi için ekip biraz daha çekim yapmak istiyor. Hazırladıkları taslak filmi gösteriyorlar. Çok beğeniyoruz. Yine drone havalanıyor, cepheden Taş Ev'in son görüntülerini alıyor.