VENÜS: YARAMAZ ÇOCUK

31/05/2017 Çarşamba, Tire

Güneşli bir gün karşılıyor bizi bu sabah. Başımda hafif bir ağrı var hala. Dün daha iyiydim sanki. Bir tylol hot daha hazırlıyorum kendime. Bir iki alışverişten sonra yaylaya çıkıyoruz eşimle. 

Ertuğrul Şef ve Selma Hanım karşılıyor bizi. Bir yandan temizlik diğer yandan mutfak işleri devam ediyor. Eşime en sevdiği işi yapmasını öneriyorum. "Kümesten yumurta toplamaya ne dersin?" Hemen kabul ediyor. Elindeki işi bitirir bitirmez kümese gidiyoruz. Yemleri koyduğum kovanın içi yumurta dolu. Gözleri parlıyor eşimin. Avuçlarına sığmıyor yumurtalar. Venüs sıçrayıp duruyor üzerine, elindeki yumurtalara göz dikmiş belli. Kazasız belasız onları kaptırmadan mutfağa kadar geliyoruz. Venüs bugün tam gününde. Bir ara bir bağrışma duyuyorum. Eşimin ayağından ayakkabıyı aşırmış kaçıyor. Gidip zor bela ağzından alıyorum. Onu bırakıyor paspasa saldırıyor. 

Mutfakta mezeler usta ellerde şekilleniyor. Skordaki, fellah köftesinin ardından zirveye oynuyor. Güzel klasik bir müzik çalıyor fonda. Başımın ağrısını alıyor, gözlerim kapanmak üzere. Telefonum çalıyor ard arda. Rezervasyon için arıyorlar. Bu arada oğlum arayıp kendisini aramadığım için sitem ediyor. Her sabah annesiyle konuşurken haberlerini alıyorum desem de boşuna. "Bak ben arıyorum seni." diyor. Haklı aslında. İş güç derken asıl görevlerimizi unutuyoruz.

Şehrin tanınmış ailelerinden bir hanımefendi arıyor rezervasyon için. Selçuk'tan yola çıktıklarını bir saate kadar geleceklerini söylüyor. Beklediğimiz saatte son model bir arazi aracından birbirinden zarif dört hanımefendi iniyor. İçlerinden sadece biri Venüs'ten çekiniyor. Hemen alıp kulübesine koyuyoruz. Hanımefendilerden biri çaktırmadan bir pasta kutusunu mutfağa bırakıyor. Verandada keyifli bir yemeğin arkasından Reyhan Pastanesinin pastası servis ediliyor. Doğum günü kutlanan hanımefendi için tam bir sürpriz oluyor bu. Bol bol sohbet ediyor, keyifli saatler geçiriyorlar. Taş Ev bu güzide misafirlerden tam not alıyor. Mekanımızı ilk kez ziyaret eden üç hanımefendi ayrılırlarken kartvizitlerimizi alıyor, en yakın fırsatta yeniden geleceklerini söylüyor.

Ramazan ayında gündüz misafirlerindeki artışı şehirde pek çok yerin kapalı olmasına mı bağlamalıyız? Gözlemlerime göre oruç tutan fazla sayıda insan yok. Telefonum çalıyor. "Taş Ev mi?" Evet, doğru adres. "Sulu yemeğiniz var mı?" Yok maalesef, bizim yemeklerin hepsi kuru. Izgara çeşitleri ve mezelerden müteşekkil. "Peki, paket servisiniz var mı?" Yok, anam bacım, işi daha o kadar ilerletemedik.

İftara on dakika var. Kalabalık bir grup geliyor. Çok acıkmışlar. "Çorbanız var mı?" "Geleceğinizi haber verseydiniz size harika çorbalarımızdan birini hazırlardık. Menümüzde çorba var lakin rezervasyon yaptıran gruplar için sadece." Yaşlı bir teyze var yanlarında, babaanneleri. Belinden ameliyat olmuş yürütgeçle zor adım atıyor. Bu kadar zor yürüyen ve de bir o kadar yürüme sevdalısı birini görmedim. Verandanın en uzak köşesine oturuyorlar. On dakika içinde şefimiz onlara harika bir sofra donatıyor. Acıktıkları o kadar belli ki masaya sipariş ettikleri mezeleri sığdırmakta zorlanıyoruz. Kalabalık aile son derece memnun. Çaylar kahveler içildikten sonra teşekkür ederek ayrılıyorlar.

Keyifli bir günün ardından kapanış hazırlıkları başlıyor. Keyfim yok, hafiften bir baş ağrısı ve kırgınlık hala devam ediyor. Eve varır varmaz kafayı yastığa vuracağım yine. 

KAPLAN'DA BİR GÜN BATIMI

30/05/2017 Salı, Tire

Dün gece uzun zamandır ilk kez gelir gelmez yatağa attım kendimi. Ne günlüğüme el atacak halim vardı ne başka bir şey yapacak. Başımın ağrısı belki uyursam geçerdi. Öyle de oldu. Bugün tatil günümüz. Sabah saat sekizde gözlerimi açtığımda yokladım kendimi. Evet, dünden beri beynimi kemiren o ağrı kalmamış. Tüy gibi hafiflemiş hissediyorum. Eşimle her zaman farklı kutuplarda olduğumuz için onun başı ağrımaya başlıyor sabahın ilk saatlerinde.

Hemen çıkıp pazar işini halletmeli... Her zaman bir yer bulduğum otoparkta bir santimetrekare yer yok. Güçlükle çıkıp dışarıda başka bir yere park ediyorum. Şefimiz salatalara farklı lezzetler katmaktan zevk alıyor. Sipariş ettiği taze nane, reyhanı bulmam lazım. Pazarda ot kalmamış artık. Alışverişi bir an önce tamamlayıp yaylaya çıkıyorum. İlk işim Venüs'ü özgürlüğüne kavuşturmak. İyice şımarmış bu soytarı. Üzerime sıçrayıp duruyor. Fifi beni ondan kurtarıyor. Bu sayede malzemeleri dolaplara yerleştiriyorum. Dünkü havadan eser yok, zaman zaman güneş yüzünü gösteriyor. Yayla bir cennet. İşim bittikten sonra Venüs ve Fifi'ye mamalarını veriyorum. Venüs arsızca saldırıyor önce, sonra bırakıp uzaklaşıyor. Fifi bütün zarafetiyle gelip bir kaç parça alıp kenara çekiliyor.

Kümese yem ve su götürürken peşime takılıyorlar. Venüs benimle birlikte kümese giriyor. Tavukları yemliyorum. O da ne? Tavukların peşinden koşup kümesi boşalttığı yetmiyormuş gibi onların yemlerini yemeye başlıyor. Bu Venüs tam bir manyak. Ne bulursa yiyor. Şaşkınlığımı üzerimden atmadan bir de ne göreyim. Peşime takılan tavuklar gelmiş, köpeklere koyduğum mamaları yiyorlar. Arkamı dönene kadar çanakta mama kalmamış. Gidip içeriden biraz ekmek alıyor, kümese tavuklara atıyorum. Tavuklara yeniden yem götürüyor, çanağı tekrar mamayla dolduruyorum.

Bugün tamamen iyileşmesem de düne göre oldukça iyiyim. Döndüğümde eşimi de biraz toparlanmış görünce seviniyorum. Kızım telefon ediyor. Venüs'ün maceralarını anlatınca kahkahalarla gülüyor.

"Kapattın mı, kulübesine?"

"Suyunu koydun mu?"

"Nereye koydun?" soruların arkası kesilmiyor.

"Evet su koydum çanağına ama seninki patilerini yıkadı o suyla çanakta su bırakmadı tepinerek." diyorum.

Kızım hız kesmiyor.

"Akşam yine gideceksin su vermeye değil mi, yoksa susuzluktan ölür."

"Yok başka vaktim, Ne bu? Koyduğum suyu patileriyle heba etmeseydi."

"O zaman ben gelir, suyunu koyarım."

"Duygu sömürüsü ha?"

Tamam tamam akşam yine gider suyunu koyarım. Eşime soruyorum. Birlikte gider dolaşır mıyız?

Akşam çabuk oluyor. Hava kararmadan bir kez daha eşimle çıkıyorum yaylaya. Tek amacımız Venüs'e su vermek. Hazır gitmişken yaylanın meşhur Kaplan suyu getirmeden olmaz. Yanımıza plastik bidon almayı unutmuyoruz. Malum şehir suyunun Kaplan suyunun yanında tadı saman. Bahçeye girer girmez Fifi karşılıyor bizi. Sürpriz gelişimiz sevindiriyor onu. Venüs, kulübesinin penceresinden cin cin bakıyor. Hemen kilidini açıp serbest bırakıyorum. Her ikisi birden üzerime sıçrıyor, bir sevgi yumağı oluyoruz.

Eşim üzerine sıçramasın diye çaktırmadan mutfağa geliyor. Dışarıdan sesler duyuluyor. "Kimse yok mu?" Bahçe kapısını açık bıraktığım geliyor aklıma. "Açık değil misiniz?" Genç çift kapıyı açık görünce haklı olarak girmiş içeri. "Maalesef bugün salı, salı günleri kapalıyız." Bugün bereketli bir günümüz. Sadece onlar değil, telefonla arayan arayana.

Su bidonunu doldururken Venüs yine iş başında. Ölü bir kuşu almış ağzına, kafasını sallayıp duruyor. Zavallı küçük kuş, avcıların hışmına uğramış belli. Ama ya hastalıktan öldüyse (!) Venüs'ün peşinden koşuyorum. Ben kovalarken o kaçıyor. Sonunda yakalıyorum. Başını tutarken çenesini aralamaya çalışıyorum. İmkanı yok ağzından almanın. Fifi yanımda bana destek olacak ama ne yapacağını o da bilmiyor gariban. Ellerim Venüs'ün çenesinde bekliyorum. Ağzını açarsa kuş düşecek. Sonunda başarıyorum. Kuşu kaptığım gibi yukarı kaldırıyorum. Venüs peşimde, sıçrayıp elimden kurtarmaya çalışıyor kuş ölüsünü. Verandadan iyice ileriye savuruyorum. Suyunu koyup kulübesine kapatıyorum bizim yaramaz çocuğu sonunda. Soylu bir aileden geldiği her halinden belli Fifi, zarifçe elini uzatıyor bana. Onunla da vedalaşıyor, kapıları, kameraları kontrol edip dönüyoruz.

Yolda güneşin batışı nefis bir manzara çıkartıyor ortaya. Telefonum eşimde, kızımla konuşuyor. Bu konuşma bitmez. Durup bir mola vermelerini istiyor, güneşin batarken Selçuk Belevi yolundaki bir gölete düşen aksini fotoğraflıyorum.

KİRAZ SEVEN SİNCAP

29/05/2017 Pazartesi, Tire

Gecenin bir yarısında başlayan baş ağrısı sabah hız kesmeden devam ediyor. Bugün soğuk algınlığımda zirveye ulaşacağım anlaşılan. Hava mı soğuk bana mı öyle geliyor? Arkadaşlara soruyorum. Eğer onlar da benim kadar üşüyorlarsa mayısın son günlerinde sobayı mı yakacağız yoksa? Hava kapalı, aralıklarla yağmur yağıyor. Facebook'ta bir post ve ona yapılan yorum hoşuma gidiyor. "Ne biçim mayıs ayı bu?" El cevap: "İçine şubat kaçmış."

Şefimiz ve yardımcısı yağmur altında güçlükle ulaşıyorlar evimize. Venüs'ü kulübesinden çıkardıktan hemen sonra yağmur şiddetleniyor. Bizimkinin aklı ermez ıslanır hasta olur diye verandaya çekiyorum. Fifi'yle birlikte güreş tutmaya başlıyorlar her zaman olduğu gibi. Üşüyorum, benden hayır gelmez bugün. Bu yağmurda kim gelir dağ başına zaten derken bir araba yanaşıyor. Gelen bizim misafir dostlarımızdan biri. Üşenmeden, yağmur çamur demeden baş sağlığı dilemeye gelmiş sadece. İnceliği karşısında ne yapacağımı bilemiyorum. Henüz çay da olmamış bir bardak çay ikram edeyim. "Uzak durun benden, fena halde gribim, size de bulaştırmayım." demekle yetiniyorum. Hemen bir tylol hot hazırlayıp içiyorum. Bana mısın demiyor.

Odama çekilip battaniyeye sarılıyorum, gelen olursa haber verirsiniz diyerek. Ense kökümden şakaklarıma inen şiddetli bir ağrı devam ediyor. Ekip arkadaşlarımız yapılması gereken her şeyi ziyadesiyle yapıyorlar. Ne tavuklara bakabiliyorum ne de köpeklere. Öğleden sonra bir şeyler atıştırıp bir voltaren alıyorum. Esasen mümkün olduğunca uzak dururum ağrı kesiciden, ilaçtan. Vücudum alışkın olmadığı için bana daha etkili olacağını düşünüyorum. Olmuyor, ne yapsam fayda yok. Dışarıda yağmur hızını kesmiş. Hava kış havası. Titreyerek içeri atıyorum kendimi. Şefimiz özel bir karışım hazırlıyor, elma kabuğu, tarçın, karabiber, baldan oluşan. Bu sıcak karışımın biraz faydası mı oldu içeride battaniyeye sarılmaktan sıkıldım mı bilmiyorum, yukarı salona çıkıyoruz. Yağmur altında şehri seyrediyoruz. Kiraz ağacının üzerinde bir sincap ilgimizi çekiyor. Uzun uzun poz veriyor. Dalların tepelerindeki kirazları yiyor. Sincapların kiraz yediğini bilmiyordum. Kestane ceviz ağaçlarının arasında birkaç tane sincap daha oradan oraya zıplıyor.

Bugün benden hayır yok. Ancak her ne olursa olsun mekan kapanmaz. Nitekim bir telefon canlandırıyor ekibi. Herkes işinin başına. Selma hanım benim yapmam gereken servisi hazırlamış bile. Müziği değiştirmek için köşeme gidiyorum. Sıtma nöbeti geçirircesine bir titreme sarıyor bedenimi. Tepsiyle yukarı çıkarken ellerim titriyor. Misafirlerimiz hiç fark etmiyor benim bu halimi. Onlarla tatlı tatlı sohbet ediyoruz içimin soğuktan titremesini bastırarak. Şefimiz ısrarla kendisinin servisi yapabileceğini söylüyor. Kabul etmiyorum. Belki merdivenden çıkarken elimde tepsiyle birlikte düşüp bayılacağım. O ana kadar vakit var daha. Her geçen dakika sona yaklaşıyor. İnşallah bugünü kazasız belasız atlatırım. Nefis meze ve yemekler şefin usta ellerinden sanat eserlerine dönüşüyor. Hanımefendi tereddütle sipariş ettiği bonfileye bayılıyor, ustaya özel teşekkür ediyor. Gençler ızgara köfteleri çok lezzetli buluyorlar.

Ekip arkadaşları ile birlikte ayrılıyoruz Taş Ev'den. Onlar motosikletleriyle önde, ben arkada. Ben onları merak ediyorum başlarına bir şey gelmesin diye, onlar beni merak ediyor bu halimle aşağı uçmayayım diye. Güzel bir dostluğa yelken açıyoruz birlikte.    

HUZUR

28/05/2017 Pazar, Tire

Kaplan Köy meydanında köylü kadınlar tezgahlarını kurmuş, yöresel ürünler satıyorlar. Köy kahvesinin önündeki bilgilendirme levhamızın haber verilmeden yerinden sökülmesi ve onun yerine "Kaplan Köy Gavesi, Köy Kahvaltısı" yazan pankartın çekilmesi ne büyük saygısızlık. Telefon ettiğimde "Elemanlar yapmıştır." savunması komik geliyor. Taş Ev'e varır varmaz keyfimiz yerine geliyor. Bütün aile bireyleri arı gibi çalışıyor. Hava değişken. Bazen güneş parlıyor, bazen kara bulutlar kaplıyor her yanı. Yağmur kah yağıyor kah duruyor.

Venüs'ü kulübesinden çıkarmakla başlıyor işim. Tavukların beslenmesi ve kümesin açılması da oldukça zevkli meşguliyetler. Kara tavukların bağıra çağıra etrafımda kümelenmeleri, günlük yumurtalarının toplanması çok hoş.

Günün ilk konukları İzmir'den. Merak edip gelmişler Taş Ev'i görmeye. Her tarafı geziyor, inceliyorlar. Verandada üşüyünce salona çıkıyorlar. Yağmur başlıyor. Yağmur altında şehrin manzarası bir başka güzel. Yemeklerini keyifle yiyorlar. Şefimiz usta bir heykeltıraş edasında tabakları süslüyor. Selma Hanım onun en büyük yardımcısı.

Düne göre daha hareketli geçiyor günümüz. Orta yaşlı bir çifti karşılıyoruz. "Sizlerle tanışmaya geldik." diyorlar. "Ben Tire'nin paşasıyım." diyor beyefendi. Hiç paşaya benzemiyor. Son derece mütevazı ve samimi bir şekilde konuşuyor. Uzun saçları ve sakalları ile dış görünüş olarak da asker tipi yok. Eşi güler yüzlü ve konuşkan. Konuklarımıza Taş Ev hakkında bilgi vermeye başlıyorum mekanı gezdirirken. Oysa onlar hazırlıklı gelmişler. Bizi ve Taş Ev'i facebook sayfamızdan ve web sitemizden inceleyip gelmişler. Hem Taş Ev'i hem de bizi iyi öğrenmişler. 

Eşime haber veriyorum. Verandada sohbet koyulaşıyor. Beyefendi gerçekten de paşaymış. Ailesini eşim tanıyor. Tuğgenerallikten emekli olduktan sonra geniş araziler satın almışlar Kocaeli'nde. Bizim gibi ufaktan başlamışlar işe. Hanımefendi "General karısı olduğuma aldırmadan masaları siliyor, bulaşık yıkıyor, yemek servisi yapıyordum." diyor. Kendimden çok parçalar buluyorum onlarda. Her işi yapabilme mutluluğundan söz ediyoruz. Gelen konukların hepsi aynı mı? Değil elbette. Onların bir kısmı ilk önce karşısındakini kendisinden aşağı görüp farklı davranışlarda bulunabiliyor. Ne zaman ki, kim olduğunuzu anlıyorlar, tavırlar değişiyor hemen. "Ye kürküm ye" kıssası geliyor aklıma. Belli kültür seviyesine erişmiş kişilerde bu durum gözlenmiyor. Karşısındaki insanın kim olduğuna aldırmaksızın her zaman nazik ve minnettar.

Bu sıra dışı konuklarımızla ortak yanlarımız artıyor. Beyefendinin kökleri eşimin dede memleketi olan Selanik Karaferiye'ye dayanıyormuş.  Çocuklukları aynı mahallede geçmiş, aileleri tanıyorlar. Daha bir ısınıyoruz birbirimize. Sekiz yüzden fazla yerli tohum bulunuyormuş ellerinde. Bir sonraki gelişlerinde bize yerli tohum hediye edeceklerine dair söz veriyorlar. Şimdi Kocaeli'nde 150 dönüm arazi üzerinde otuz çalışanın olduğu bir eğitim oteli ve restoranları bulunuyor. Defalarca TV ekranlarında yer alan bu çifti ağırlamaktan mutlu oluyoruz. Onlar da Taş Ev'in bizlerle birlikte Tire'ye değer kazandırdığını söylüyorlar.

Akşama doğru genç, eğlenceli grupları ağırlıyoruz. Yeni ekibimizle birlikte uzunca bir zamandır hasret kaldığımız huzurlu ortamı yakalıyoruz sonunda.  

YAYLA KİRAZI

27/05/2017 Cumartesi, Tire

Yaylaya vardığımızda ekip arkadaşlarını bahçe kapısının önünde bizi bekler buluyoruz. Hazırlıklara başlarken bahçeden içeri giren bir arazi aracı bizim için sürpriz oluyor. Ramazan süresince kahvaltı servisini kaldıracağımızı duyurmamıza rağmen eski dostlarımızdan bir aile haber vermeden gelip şanslarını denemek istemişler. Aslında Ramazanda kapalı olabileceğimiz ihtimaline karşı hazırlıklı geldiklerini söylerken "Eğer zahmet vereceksek önemli değil." diyecek kadar nazik insanlar. Onlar doğunun inci taneleri. Hizmet etmekten onur duyduğum zarif insanlar. Henüz çay suyu bile ısınmamış daha. Ama onları geri çevirmemiz mümkün değil. Verandaya oturuyorlar. Hemen kahvaltı hazırlığına başlıyoruz. 

Hava kapalı ve serin. İftar için hazırlayacağımız meşhur çorbamızın ana malzemesi olan mercimek kalmamış. Bizimkilerin aklına gelir de birkaç malzeme daha çıkar diye oyalanıyorum. Bir başka araba yanaşıyor evin önüne. Merak edip gezmeye gelen orta yaşlı bir çift. Sohbet koyulaşıyor. Hanımefendi eşine takılıyor, "İşte ben böyle bir Taş Ev istiyorum." Beyefendinin Torbalı'da fabrikası var ancak Karşıyaka'da oturuyorlarmış. Gezmeye geldikleri Taş Ev'in vitrininde gördükleri soğuk mezeler karınlarını açıktırıyor. Yukarıda salonun katlanan camlarını açınca mazaraya dayanamıyorlar. "Harika bir yer burası, ne mutlu size." Geleneksel Tire şiş köftemizi denemek istiyorlar. Onları bırakıp vakitlice şehre inip alışveriş işini yapmak istiyorum.

Döner dönmez bahçeden kiraz topluyoruz. Misafirlerimiz yeni toplanan kirazları görünce dayanamıyor. İki kilo birden satıyoruz. Onlar ayrıldıktan sonra kiraz toplamaya aile boyu devam ediyoruz. 

Yağmur başlıyor çisil çisil. Tavukları kümeslerine alıyoruz. Akşam misafirlerimiz serin havaya rağmen verandada oturmayı tercih ediyor. Yağmur yağarken keyifle yemeklerini yiyorlar. Bugün cumartesi günü gibi değil. Ramazanın ilk günü olmasından dolayı olsa gerek hafta sonu yoğunluğunu yaşamıyoruz. 

NEFİS TABAK SÜSLEMELERİ

26/05/2017 Cuma, Tire

Güzel bir güne hasta uyanıyorum. Ailecek soğuk algınlığından mustaribiz. Eşim her zamanki hamaratlığı ile benden çok önce kalkmış, İzmir yolculuğuna hazırlanıyor. Küçük pazardan fazla alacağım yok, fakat muhasebeciye mutlaka uğramam lazım. Biraz erken çıkıp elektrik paralarını da yatırırsam çok iyi olacak. Ertuğrul Şef yeni aldığı motosikletiyle gelecek. İşlerimi hallettikten sonra yayla yolunda ilerliyorum. Köye yaklaşırken önümde şefin motosikleti beliriyor.

Bugün işe başlayan yardımcımız Selma Hanım ailemizde yerini alıyor. Hep birlikte işe koyuluyoruz. Şefe yukarı yaylayı göstermek istiyorum. Orta yayla üzerinden yukarı doğru tırmanmaya başlıyoruz. Her yanı otlar bürümüş. Geçen sene nu yayla işlerine ne çok para harcadığım geliyor hatrıma. Yağmur sularıyla bozulan yolların tamiratı, otların biçilmesi, damlama su hatlarının döşenmesi, havuzların tamiratı... Bütün bu işlerin karşılığında elde ettiğim gelir yaptığım harcamanın çok altında. Bu sene zor da olsa bir yarıcı bulabilsem iyi olacak. Kaynak başlarının açılması, suların canlandırılması lazım. Elma ağaçlarının meyveleri belirginleşmeye başlamış. Yabani otlar alabildiğince sarmış ortalığı. İki sene önce diktiğimiz meyve fidanları görünmez olmuş aralarında. Bir kısmı kurumuş bir kısmı yaşamak için kahramanca direniyor.

Eşimi arıyorum. Güzel haberler veriyor. Endoskopi işlemi kolay geçmiş, reflü dışında bir rahatsızlık olmaması sevindirici.

Verandanın altındaki erikler irileştikçe cazibesi artıyor. Dayanamayıp Taş Ev'in önüne iniyorum. Aşağı atılan peçete kağıtları, izmaritler, şeker sargıları ne varsa ayrı bir torbada topluyorum. Askerde mıntıka temizliği diyorlar bu yaptığıma. Erik ağacının dallarında sulu iri erikler neredeyse yere değecek. Ben erik toplarken verandadan sesler geliyor. Ertuğrul Şef gelen misafirlerin siparişlerini almış, hazırlıklara başlamış bile.

Yarın Ramazan ayına giriyoruz. Bu ayı burada ilk kez yaşayacağız. Aramızda tartışıyoruz. Bölgenin sosyo-kültürel yapısını dikkate alıp alkollü içki servisi yapmamaya karar veriyoruz. Buna karşılık iftar yemekleri için menüde bazı değişikliklere gitmemiz, yeni grup menüleri oluşturmamız gerekebilecek.

Gezen tavuklarımız Taş Ev'in yeni aksesuarı. Yemlemeye giderken ayaklarımın altında toplanması heyecan verici. Yumurtlamaya başladılar artık. Geniş bahçeye yayılıyorlar gün boyu. Bir tanesi ince bir şeftali fidanının tepesine tünüyor. O ağırlığı incecik dalın taşıması fizik kurallarına aykırı görünüyor. Hemen fotoğrafını çekiyorum.

Akşama doğum günleri için rezervasyonların yapılmasını sevinçle karşılıyorum. Özel gün kutlamaları için ilk adres olmaya doğru emin adımlarla ilerlemeye devam ediyoruz. Daha önce özel gün kutlamasını Taş Ev'de yapanların tavsiyesi bizim en büyük reklamımız oluyor.

Genç bir çift verandada yemeğini yemiş, kalkmak üzere. Şehrin üzerinde güneş varken Kaplan Dağını bulutlar kaplıyor. Gençler seri hareketlerle motosikletlerine koşuyor. Birden bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başlıyor. On beş dakika sonra havayı temizleyen yağmurdan eser yok, güneş parlamaya devam ediyor.

Yeni şefimiz yaptığı farklı meze çeşitleri ve orijinal tabak süslemeleri ile göz dolduruyor. Özellikle Girit ve Yunan mutfağına yöneliyoruz. Antakya yöresi de bizim vazgeçilmezlerimizden. Şefimizin skordaki adıyla menüye eklediği mezenin adını unutmamak için bir yere not alıyorum. Aslında mezenin muhteviyatına ve yapılış şekline baktığımda Antakya mutfağının "mutabbal"ını hatırlatıyor. Yarın bu konuyu şefimizle görüşmem gerekecek. Her ne ise, görünen o ki, menümüz Yunan ve Antakya yöresinin güzel bir harmanlanmasıyla oluşacak.

Bütün mezeler çok beğeni topluyor. Onlara bugünkü kadar övgü aldığımı hatırlamıyorum. Akşama doğru telefonum çalıyor. Aradığı yerin Taş Ev olduğundan emin olduktan sonra beyefendinin ilk sorusu "Alkol var mı?" Bu soru kulağımı tırmalıyor. "Var efendim, saat kaç gibi geleceksiniz?" Telefondaki ses soruma cevap verirken kendini ele veren ikinci soruyu soruyor. "Saat dokuzdan sonra, kaça kadar açıksınız?" Belli ki bu beylerin geliş amacı kafaları çekmek. Oysa Taş Ev aile ortamında bir keyif yeri. Cevabımın beyefendiyi tatmin etmeyeceğini bilerek, "Üzgünüm ama saat onda servisimiz sona eriyor." Karşımdaki kapatıyor telefonu, anlıyor aradığı yerin düşündüğü gibi bir yer olmadığını...

Ramazan ayında hafta sonları verdiğimiz kahvaltı servisini kaldırmayı düşünüyoruz. Bu ay bizim için de bir dinlenme ayı olacağa benziyor. Gerçekten buna ihtiyacımız var.

SENİNLE GURUR DUYUYORUZ

25/05/2017 Perşembe, Tire

Bugün oğlumun doğum günü. Sabah erkenden kalkan eşim çoktan telefon edip kutlamıştır onu. Uyanır uyanmaz soruyorum arayıp aramadığını. "Şimdi arayacağım." diyor. Ana oğul arasında uzun bir konuşma başlıyor. Benim ise erken çıkıp alışveriş yapmam lazım.

Şefi alıp kalan alışverişi birlikte yapıyoruz. İlk uğrak yerimiz kasap. Pirzolayı soruyoruz. Tatmin olmadığımız açıklamalarda bulunuyor. Kalemleri daha ince ayıracakmışız, bu usta işiymiş, istersem kendisi ayırabilirmiş... En azından bize karşı daha dikkatli olması gerektiğini anlıyor.

Öğlen saatlerinde oğlumu arıyorum. Telefon meşgule alınıyor. Demek ki yanında birileri var. İşime dönüyorum. Telefonum çalıyor. Bir kadın sesi levhamızı görüp yönünü bizim yola çevirmiş. Yolun başlangıcı oldukça dik ve dar. Gözü korkunca arıyor yolun devamı nasıl diye. Biraz cesaretlendirince devam ediyor. Az sonra kapıdan içeri beyaz bir araba giriyor. Avluya alıyorum. Arabadan iki değnekle zor yürüyen kilolu ve yaşlı bir hanım iniyor. Üç dört hanım ve ufak bir kız çocuğu bahçeye yayılıyor. Onlardan biri telefonla görüşüyor. Çok güzel bir yer keşfettiğini ve mutlaka görmesi gerektiğini söylüyor. Yaşlı kadın yalnız kalamıyor. Nedense bu yaşta can daha kıymetli. Kimseye güvenmiyor. Kadınlar üst kattaki salonu gezmek istiyor. Yaşlı teyzem "Hayır" diyor, "Bırakmayın burada beni."

Tekrar arabalarına dolup öğretmen yakınlarını almak üzere ayrılıyorlar. "Hemen geleceğiz." diyerek. Bir saat kadar sonra geldiklerinde verandada yer gösteriyorum. Yaşlı teyzem yukarı çıkamaz bu haliyle. Fifi misafirleri yaptığı şirinliklerle eğlendiriyor. Oğlumu yeniden arıyorum. Tekrar meşgule basıyor.

Misafirlerimiz ayrıldıktan sonra hava serinliyor birden. Şefimiz kabak çiçeği dolmalarını hazırlamış. Hava mı soğudu yoksa üşüyen sadece ben miyim? Gökyüzü bulutlarla kaplı. Yağmur yağacak gibi. Kış geri mi geliyor yoksa? Oğlum arıyor nihayet. Uzayan toplantıları nedeniyle açamamış telefonu. Kutluyorum doğum gününü. Telefon görüşmemiz bittikten sonra verandada düşüncelere dalıyorum. Ne çabuk geçti otuz yıl? Daha dün gibi geliyor. Kucağıma alıp Kemeraltı kalabalığında kimse çarpmasın diye büyük çaba harcayarak taşıdığım bebeğim ne zaman büyüdü? Şantiyelerden eve geç gelişlerim, evden erken çıkışlarım. Eşimin "Uyandırırsan sabaha kadar sen bakarsın." tehditleri... Akşamları değişiklik olsun diye arabayla dolaşmalarımız, o yerinde duramayan afacanın arabaya biner binmez sakinleşip uykuya dalması... Kardeşi ile birlikte iki kafadarın evden bakıcı kızı kaçırmaları... Nadiren erken eve gelişlerimde kapıda beni karşılayıp tekmelemeleri. "Ya sen ne biçim babasın yüzünü gören cennetlik, böyle baba olur mu?" dercesine. Şantiyede köpeğin onu kovalaması durduğu anda cesaretlenip neşeyle köpeğin peşinden koşması. Onları seyrederken kahkahalara boğulmalarımız. O şehir senin, bu şehir benim dolaşmamıza rağmen oldukça başarılı geçen bir okul hayatı. Okulunu bitirip meslektaş olmamız. Şantiyelerde ondan övgü ile söz etmeleri... Gururum, canım oğlum... Nice sağlıklı yaşlara...