BAYINDIR BEREKETİ

07/05//2017 Pazar, Tire

Mayıs ayının hızlı temposu devam ediyor. Dün akşam bundan sonra sıcak olur düşüncesiyle terastaki bütün masa ve sandalyeleri avluya indirmiş aynı zamanda kalabalık grup misafirlerine hazırlık yapmıştık. Sabah tam saatinde yola çıktığımızda pırlanta kalpli kızımız Elmas'ı her zamanki yerinde bizi bekler buluyoruz. Diğer elemanlar bir gün önceki ikazıma rağmen yine ortalarda görünmüyor. Caddede duraklama yapma imkanım bulunmadığı için evlerinin bulunduğu sokağa dönüyorum. Sokağı geçtiğim için geri gelip dönüşüm trafiği aksatıyor. Biraz ilerleyince Ayşe Hanımla karşılaşıyor ve arabaya alıyoruz. Oğlunu beklerken o da gecikmiş. Tarkan'ı bırakıp yolumuza devam ediyoruz.

Yaylaya girer girmez Venüs'ü kulübesinden çıkararak onu doğa ile baş başa bırakmak ilk yaptığım iş oluyor. Elmas'ın varlığı daha ilk andan itibaren hissediliyor. İşe hız kazandırmak için zaman zaman iş bölümü yapıyoruz. İçinden gelerek işlerini tamamlar tamamlamaz "Yapılacak başka bir şey var mı?" diye soruyor. Çalışkan ve tok gözlü.  

Çayımız ve kahvaltı ön hazırlıklarımız tamam. Dün yapılan rezervasyonlara yenileri ekleniyor. Kahvaltı için gelen misafirler bahçemizde saatlerce hoşça vakit geçiriyorlar. Misafirlerimizden birkaçı Fifi ve Venüs'ün didişmelerini seyrederken bazıları yeşilin bin bir tonuna bürünmüş  bahçe içinde yürüyüşe çıkıyor. Kahvaltı misafirlerinin Taş Ev'den ayrılmaya niyetlerinin olmaması beni hafiften telaşlandırmaya başlıyor. Zira öğleden sonra rezervasyon yaptırmış kalabalık bir grubu ağırlayacağımız için avludaki bütün masaların boşalması lazım. Rezervasyon taleplerinin ardı arkası kesilmiyor. Eşime artık misafir kabul edemeyeceğimizi söylüyorum. Misafir nasıl geri çevrilir diye bana çıkışıyor. Burası butik bir işletme masa sayısı da belli servis sayısı da. Kapasitemizi zorlayan sayıda servis açtığımızdan dolayı ilave tabak, bardak ihtiyacımız olacağını söylüyorum kulağına. 

Bayındır Çiçek Festivali'nin son günü bugün. Uzak yerlerden gelen ziyaretçiler hazır gelmişken bir de Tire'nin meşhur Kaplan Köyünü görmek istiyorlar. Yaklaşık 25 yıldır bizim tarzımızda faaliyet gösteren diğer iki restoranın devamlı misafirleri alıştıkları yere gitmeye devam etseler de köye ilk kez gelenlerden fazlasıyla nasibimizi alıyoruz. Köyün girişindeki bilgi ve yön levhasını gören misafirlerin "Taş Ev" 'in isminden dolayı diğer restoranlara göre daha fazla ilgisine mazhar olduğu hissine kapılıyorum.

Mutfakta soğuk rüzgarlar esmeye devam ediyor. Yüzler asık. Sorulara cevap verilmiyor. Günün sıkıntı veren iki hususundan biri bu. Diğeri babamın durumu. Kızım üzülmeyim diye son gelişmeleri benimle paylaşmak istemiyor. Bir şeyler öğrenmek için zorluyorum. Öğrendiğim şeyler ümit kırıcı. Bir şey olursa Taş Evi bırakıp buradan nasıl ayrılabileceğimi düşünüyorum. Yarın ve çarşamba akşamı için önemli grup yemekleri var yine. Misafirlere mahcup olmadan bu üç günü atlatabilirsek iyice rahatlayacağımızı düşünüyorum.

Kahvaltı misafirleri bahçeye dağılıyor, henüz yeterince olgunlaşmamış erik ve kiraz ağaçlarına hücum ediyorlar. Bir kısmı yaptıklarının hakkı olduğuna inanırken bazıları avuç avuç kopardıkları meyveleri yedikten sonra izin almadan yaptıkları bu iş için helallik istiyorlar. Akşama doğru çıkan şiddetli rüzgar, misafirlerin yetişemediği dallardaki meyveleri düşürünce daha fazla sıkılıyor canım.

Grup misafirlerini organize eden Hülya Hanım yola çıktıklarını söylediğinde yeniden düzenlenen masalara servisler açılıyor. Misafir sayısı önceden bildirilenin üzerine çıkınca ilave masa ve servis açılması gerekiyor. Bu esnada telefonum çalıyor, yerimiz olup olmadığını, varsa rezervasyon yaptırmak istediklerini söylüyorlar. Ne zaman gelebileceklerini soruyorum. "Beş dakika sonra oradayız." telefonun diğer ucundaki ses. En curcunalı saatler... Yerimiz yok desem eşim, var desem gecikmeye tahammülü olmayan misafirlerimiz tepeleyecek. Eşimin tepelemesini göze alamıyorum. Vaz geçerler ümidiyle "Açık alanda yerimiz yok, sizi salona alabilirim, isterseniz." diyorum. Kısa süre içinde salondaki manzara tarafındaki masalar da doluyor. Akşam saat sekizde gelecek misafirlerimiz için ayırdığım masayı dahi koruyamıyorum. Neyse ki sirkülasyon fazla olduğu için masalar yeniden boşalıyor.

Mutfaktaki inatlaşma sürüyor. Şef diğer personeli yanına çekip aralarında duymamızı istemediğimiz şeyler konuşuyor. İnatla personel yemeği hazırlanmıyor. Zamansızlık, gösterilen neden. İstese bu yoğunlukta orduyu doyurur. Nasıl olsa yakılmış gemiler. Dönüşü olmayan bir yolculuğa çıkıldığının farkında. Belki böylesi en hayırlısı. Şimdiye kadar kimseyi gönderen biz olmadık ama gidenlerin hepsinin boşluğunu doldurduk elimizden geldiğince. Her giden sevindirdi bizi bu nedenle.  Bir şeyler yediniz mi diye sorunca "Yok rejim yapıyoruz." cevabını alıyoruz. Bu bir inatlaşma. Kızım bu duruma dayanamıyor. Bana ve kendisine birer kaşarlı köfte hazırlamasını söylüyor şefe. Kızımla birlikte verandaya oturup en keyifli yemeklerimden birini yiyoruz.

Akşam saatleri hız kesmiyor. Bu saatte gelen misafirler geri çevrilmeyecek cinsten. "Bizim zamanımız var, yer açılmasını bekleriz." diyorlar. Geçen sene bu zamanlar Viyana'da şnitzel yediğimiz Figlmüller restoranı geliyor aklıma. Rezervasyonsuz müşterilerinin kapıda kuyruk olup boşalacak masayı bekledikleri bir lokantaydı. Viyana usulü şnitzelin ve patates salatasının en iyi yapıldığı yer. Kuruluş tarihi 1905. Yani tam 112 yıldır hizmet veriyor. İnsanın hedefi olması iyi. Yeni bir hedef koymayı düşünüyorum önüme. Geçen yılın ekim ayından beri faaliyet gösteren Taş Ev tam 2128 yılında Figlmüller gibi olmalı. İşte o zaman ben 169 yaşında, oğlum 143 yaşında olacak. Gülmeyin, ben bunu başaracağım.

Akşam kapanış saatimizde kimse kalmıyor mekanda. Bu durum günün yorgunluğunun üzerine iyi geliyor. Erken kapatıp yarını karşılamaya hazırlıyoruz kendimizi.

TEBDİL-İ PERSONEL

06/05/2017 Cumartesi, Tire

Hava tahmin raporlarına göre yağışlı görünüyor. Hıdrellez kutlamaları için yoğun hazırlıklar yapılıyor. Ekipte Elmas yok. Dün  annesinin rahatsızlığı nedeniyle akşam üzeri geleceğini bildirmişti. Dere Kahve'nin önünde kurulu sergilerin arasından geçiyoruz güçlükle. Yoğun bir araç ve yaya trafiği var.

Henüz açılış saatimiz gelmeden arabalar bahçeden içeri girmeye başlıyor. Biraz beklemeleri gerektiğini söylüyorum. Bir yandan mutfaktaki hummalı hazırlık diğer yandan çay ve ekmeğin hazırlanması bunaltıyor. İyi ki, yaylaya gelir gelmez temizlik işlerine dört bir koldan girilmiş, veranda süpürülüp yıkanmış, misafirler gelmeden bütün işler tamamlanmıştı. Sabahın ilk saatlerinde Elmas'ın yokluğu hissediliyor. Hafta sonları çayın hazırlanması  işini hiç birimizin üstlenmemesi ufak çaplı bir kriz yaşanmasına sebep oluyor.

Kahvaltıya gelen misafir sayısında geçen haftaya göre artış var. Telefonum çalıyor. Arayan kişi telefonumda kayıtlı misafirlerden biri. Bir otobüs dolusu misafirin Taş Ev'e gelmek istediklerini söylüyor. Eğer otobüs büyükse, yayla yoluna çıkamaz ki. Gelecek oldukları saat de belli değil. Aşağı, alışveriş için şehre iniyorum. Misafirler geliyor. Elimi çabuk tutup geri dönüyorum. Gelen 27 kişilik bir midibüs. Manevra yapamayız endişesiyle kapıda park eden otobüsün başında şoför ve muavini bekliyor. Onları içeri davet ediyorum. Otobüste uyumakta olan bir çocuğu beklediklerini söyleyip teşekkür ediyorlar.

Taş Ev'in önündeki havuzun etrafında ve verandadaki masalar insanlarla dolmuş. Gelenler Ege ve 9 Eylül Üniversitesi sağlık çalışanları... Hepsi hallerinden son derece memnun görünüyor. Bir biri arkasına tatlı siparişi veriliyor. Defalarca ikaz etmemize rağmen şefin porsiyonları inanılmaz ölçüde büyütmesi rahatsız edici. Misafirler kestaneli dondurma tabağını görünce ağızlarını kocaman açıp "Aaa bu ne, bu kadarını yiyemeyiz, bir ordu doyar bununla." derken ilave dört beş kaşık istiyorlar arkadaşları ile paylaşmak için. Şefin bu anlamsız ısrarı onu her geçen gün gözden düşürüyor.

Akşama doğru gelen misafirlerle teker teker ilgileniyoruz. Bu onların hoşuna gittiği kadar bize de mutluluk veriyor. Son gelen misafirlerimizden biri opera sanatçısı. Diğer misafirler gittikten sonra müziği kapatıyor, bir şeyler söylemesini rica ediyoruz. Söylediği güzel arya Taş Ev'in salonunu çınlatıyor. Aşağı katta hep birlikte alkışlıyoruz. Taş Ev kaliteli misafirleri ağırlamaya devam ediyor. Şefin istediği zam kabul görmeyince yollarımız ayrılacak yakında. Bazen tebdil-i mekanda olduğu gibi tebdil-i personelde de fayda var...

SÖYLEDİKLERİM

05/05/2017 Cuma, Tire

Havaların ısınmasıyla birlikte gün içinde eskiye oranla daha fazla misafir ağırlıyoruz. Eşimin yaptığı enginar çanağı dün kısa sürede tükenince küçük pazara uğramak durumunda kalıyorum. Sadece o da değil kasap, toptancı vs. derken yaylaya gecikeceğiz diye endişeleniyorum. Planlı hareket etmeliyim. Bu yüzden önce kasaba uğruyorum. Hummalı bir çalışma var dükkanda. Gaziemir'de bir lokanta için kilolarca kıyma yetiştirmeye çalışıyorlar.

Pazar alışverişi hariç diğer işlerimi tamamladıktan sonra evden eşimi alıyorum. Şef dışarıda bir iş görüşmesi için akşama doğru geleceğini söylemişti dün. Gündüz gelebilecek misafirlerimizi ne yapacağımızı sorunca "Ne haliniz varsa görürün." havasında ayrılmış, kısa süreli bir tartışma yaşamıştık. Bizim de acil olarak birini bulmamız lazım. Telefonla görüştüğümüz iki kişi cevap bekliyor ama henüz yüzlerini bile görmeye fırsatımız olmadı.

Temizlik işleri biter bitmez gelmeye başlayan misafirlerimiz veranda ile terası tercih ediyorlar. Bu hafta olmasa bile en geç önümüzdeki hafta terastaki bütün masaları aşağı indirmemiz gerekecek. Günün sürprizi akşama geleceğini söyleyen şefin erken saatte gelmesi. Dünkü tartışmadan sonra aramızda soğuk rüzgarlar esiyor. Yapacağı görüşme iptal mi oldu, beni zora sokmak için mi bu görüşme masalını uydurdu yoksa yelkenleri suya indirdi de bizimle birlikte yola devam etmenin yolunu mu arıyor? Neden her neyse ok yaydan çıkmış bir şekilde. İşyerinde kontrolü elimde tutmanın yegane yolunun, gerektiğinde gereğini yapmaktan geçeceğini biliyorum.

Kızım ve annemle sürekli görüşüyorum. Annemin göz anjiyosu var bugün. Gece boyu uyumamış heyecandan. Nasıl olacak? Operasyon ya kötü geçerse? soruları beyninde çınlamış. "Devamlı iyi olacağını telkin et kendine, ben öyle yapıyorum." desem de faydasız. "Elimde değil." diyor. Bu stres onun tansiyonunu yükseltirken işi daha fazla zora sokuyor. Anjiyo çıkışında kızımdan operasyonun iyi geçtiği haberleri rahatlatıyor biraz. Babamın durumu ümitsiz görünüyor. Yoğun bakımda kalp, böbrek, karaciğer gibi hayati organlarının değerlerini normal seviyelere getirmeyi başarmış olsalar da akciğerler tedaviye cevap verecek durumda değil. Kızımın çalıştığı hastanenin yoğun bakım ünitesi onu karşı binadaki göğüs hastanesinin yoğun bakımına geri göndermek istiyor. Ne var ki orada da şu an için yer yok, açılması bekleniyor.

Akşam üzeri kızım geliyor. Yoğun bakımdan gelen haberler iyi değil. Burnunu kapatan oksijen maskesine rağmen bilmem ne değerleri düşüyormuş. Geç vakitlerde entube dedikleri son çareye başvurmuşlar. Yani uyutmuşlar. Burnunu kapatan maskeden ayrılması mümkün değil artık. Ne yazık ki çaresiz bir durumla karşı karşıyayız.

Bir karar alıyorum. Günlüklerimi tutmaya devam edeceğim ama şu sıkıntıları atlattıktan sonra yayınlayacağım.

KARAR

04/05/2017 Perşembe, Tire

Bugün evden biraz daha erken çıkıp alışveriş yaptım. Venüs için zincir almam gerekiyor. Misafirlerle ilgilenirken başını alıp giderse ne yaparım ben?

İşlerim bitince elemanı alıp yaylaya çıkıyoruz. Bahçe kapısının önünde bizi bir sürpriz bekliyor. Yabancı bir araba demir kapının önünde bekliyor (!) Açılış saatimize henüz bir saat var. Ta Bayındır'dan gelmişler. Sürmeli kapının kilidini açıyorum. İlk kez bir misafir aracı benden önce Taş Ev'e girmiş oluyor. Hem şaşırıyor, hem seviniyor hem de biraz panikliyorum. Sabahları başka bir işte çalışan şef henüz gelmemiş. Çay suyunun ısınabilmesi için zaman lazım. Misafir varken temizlik nasıl yapılacak?

Misafirlerimiz her şeye razı. Kahvaltı isteyecek oluyorlar, sadece hafta sonları kahvaltı verdiğimizi söylüyorum.

Verandada bir masa hazırlayıp oturmalarını sağlıyorum. Yemek siparişi verebileceklerini söylüyorlar. Şef gelene kadar biraz zaman kazanmak için onlarla sohbet ediyorum. Misafirlerimiz keyiflerince bir gün geçirmeyi kafaya koymuş görünüyorlar. Taş Ev'i gezdiriyor, üst kattaki salonumuzu ve terası gösteriyorum. Verandada kalmayı tercih ediyorlar. Huzur verici ortamda kuş seslerini dinliyorlar. Saate bakıyorum. Mesai saatimiz başlamış görünüyor. Artık şefi beklemek anlamsız. Sipariş basit, değişik mezelerden oluşan bir ordövr tabağı. Hazırlık için mutfağa girdiğim anda şefimiz teşrif buyuruyor (!)

Veranda misafirleri kolay kolay hafızalarından silinmeyecek bir güne imza atıyorlar. İşlerimle ilgilenirken bir ihtiyaçları olup olmadığını sormak üzere arada yanlarına uğruyorum. Keyiflerini bozmamak için daha aralıklı gitmem gerektiğini anlıyorum. Bir ara kim misafir kim ev sahibi birbirine karışıyor. Hanımefendi elinde boş tabaklar olduğu halde bana yardımcı olmaya çalışıyor (!) Akşam saatlerine kadar konuk ettiğimiz misafirlerimiz bundan sonra yemek yemek için başka bir yere gitmeyeceklerini söylüyorlar.

Akşamın sürpriz misafirleri İstanbul'dan. Bayındır Çiçek Festivali'ni görmeye gelmişler. Taş Ev'in çok methini duyduklarını, tavsiye üzerine geldiklerini söylüyorlar. İstanbul insanının havası bir başka oluyor. Misafirlerimizi gezdiriyorum. Salonda oturdukları masanın önündeki katlanır camları açıyorum. Manzara büyülüyor onları. Kendimizden, Taş Ev'in tarihinden bahsediyorum. Kısa bir süre sonra onlar misafirimiz olmaktan çıkıyor, sanki uzun yıllar görüşmediğimiz yakın dostlarımız oluyorlar. Sohbetimiz koyulaşıyor. Neşeleri Taş Ev'e yansıyor. "İyi ki bu işe bulaşmışım, iyi ki sizlerle tanışmışım." diyorum. 

İstanbullu misafirlerimizin birinin kızı tanınmış bir "Gezelim, görelim" programcısı. Kızımla görüşüp en yakın fırsatta gelip Taş Ev'i tanıtmasını isteyeceğini söylüyor. En keyifli günlerimden biri olan bu günde misafirlerimiz son derece mutlu ayrılıyor Taş Ev'den. Tam o esnada iki gündür bir türlü yağamayan yağmur, olanca şiddetiyle bırakıyor kendini. Bardaktan boşanırcasına yağan yağmur nedeniyle araçlarına kadar yürüyebilmek dahi zor. İçeriden bir şemsiye bulup yardımcı olmaya çalışıyorum. Aklıma Venüs geliyor. Bizim akıllı bıdığımız kendini bağlı bulunduğu zincirden kurtarmış, verandaya atmış postu. Verandada yağmuru seyreden misafirlerimiz rahatsız olmasın diye hemen kulübesine alıyorum onu.

Akşama doğru şef talep ettiği maaş zammı hakkında ne düşündüğümü soruyor. Birkaç yerden muadil maaş seviyelerini öğrendiğim için gayet rahatım. Benzer işletmelerde aynı işi yapan aşçıların bizim ona verdiğimiz maaşın en fazla % 70'ini aldıkları, ödediğimiz maaşın zaten yüksek olduğu çıkıyor ortaya. Üstelik henüz seneyi doldurmadan ikinci kez istenen zam, tehditkâr isteme tarzı oldukça itici geliyor. Aslında mesele para meselesi değil. Her kim karşısındaki insanı kendine mahkum görmeye başlıyorsa sona doğru önemli bir atılmış oluyor doğal olarak. Bu son iki taraftan birinin sonu aslında. Henüz sonlara hazır olmadığım, zevk aldığım bu işte hiç kimsenin kurallarına mahkum olmak istemediğim için kesin kararımı bildiriyorum. Artık kılıçlar çekilmiş, yollar çizilmiş görünüyor. Hayırlısı olacak inşallah.

Resim: Picasso'nun 25 yaşındaki oto-portresi. Yıl: 1907 

VENÜS: FİFİ'NİN TATLI BELASI

03/05/2017 Çarşamba, Tire

Kasap alışverişi ile halden alınacak domates dünkü yoğun pazardan bugüne sarkan işler. Bir kez daha aşağı inmemek için biraz gecikmeyi göze alıyor ve kasabımızla başlıyorum güne. Oradan çıkıp hale uğruyor ve yılın en pahalı domatesini alıyorum.  

Yayla havası muhteşem, ılgıt ılgıt esen rüzgara karşı hamakta uyumak ne güzel olur şimdi. Venüs'ü özgür bırakmak ilk işim. Kulübesinden çıkar çıkmaz Fifi ile alt alta, üst üste boğuşuyorlar. Verandadan başlıyoruz temizliğe. Mutfakta hummalı bir çalışma sürüyor. Vitrin dolabı çeşit çeşit mezelerle doluyor.

Meteoroloji hava durumunun yağmurlu olacağını tahmin etmiş. Ara sıra gök gürültüleri duyulsa da güneş ayrılmıyor tepemizden. Bugünkü misafirlerimizden bazıları terası ve salonu tercih ederlerken bir kısmı da verandada oturmayı tercih ediyor. Venüs geliyor aklıma. Almış başını, düşmüş yollara. Bahçe kapısının dışına çıkmış. Henüz yeri yurdu tanımadığından dolayı kaybolabilir, ya da birileri götürebilir. Alıp kulübesine kapatıyorum. Fifi bizlere iyice alıştığı için ondan yana endişem yok. Kaplan köyüne bile gitse geri dönmesini biliyor. Venüs öyle mi ya? Kulübesinin penceresinden dışarı masum masum bakıyor. O bakışlarına dayanamıyor kulübesinin kapısını açıp yine özgür bırakıyorum. Bir müddet sonra Fifi ve Venüs ortalarda görünmeyince telaşa kapılıyorum. "Fifi, Venüs neredesiniz kızlar?" Taş Ev'in hemen arkasındaki yeşillikler arasında Fifi'yi fark ediyorum. Bahçe kapısına kadar yürüyor ve ismini çağırıyorum. Venüs ortalarda yok hala. Yoldan aşağı doğru yürüyor arayışımı sürdürüyorum. Paniklemeye başlıyorum. "Kızıma ne cevap veririm şimdi?" Geri dönüyorum çaresiz. Verandada oturan misafirlerimizin bir istekleri olup olmadığını sormak üzere yanlarına gittiğimde bir de ne göreyim? Bizim Venüs misafirlerin hemen yanında uzanmış uyuyor. O kadar koşup zıplamasından sonra yorgun düşmüş tabii. Kızıma telefon ediyorum. Venüs'ün Fifi ile didişmekten yemek yemeye fırsat bulamadığını anlatıyorum. Telefonumun mikrofonunu açmamı istiyor. Kızımın sesi onun mahmurluğunu dağıtıyor birden. Kulaklarını dikip bu tanıdık sesi aramaya başlıyor. "Venüüüs, kızııım, üzme dedeyi, yemeğini ye, yaramazlık yapma."  

Akşam saatlerinde hareketleniyor Taş Ev. Müdavimlerimizden biri arabasıyla avluya giriyor seri hareketlerle. İner inmez, arabalarının ağır ağır hareket ettiğini fark ediyorum. Panik halinde "Araba yürüyor, araba yürüyor." diyerek ikaz ediyorum. Hemen arabaya atlayıp el frenini çekiyorlar. Hem salonda, hem terasta hem de verandada hizmet veriyoruz. Açık alanlar daha fazla rağbet görüyor. Küçük çocuklu aileler salonu tercih etseler de bütün camları açıyoruz. Akşam saatlerinin tek olumsuzluk kaynağı ışığın mıknatıs gibi çektiği uçucu böcekler. Verandada oturan misafirlerin masalarına mum koyup ışıkları kapatıyorum. Hem böcekler uzaklaşıyor, hem de daha romantik bir ortam oluşuyor. Fazla rüzgarın olmaması sayesinde mum sönmüyor. Rüzgarlı havalarda cam fanuslar bizim işimize yarayacak gibi. Alaçatı aydınlatmalarını da ağaçların dallarına bağlatırsam harika olacak. Bir de avludaki havuzumuzu çalıştırmaya başlarsak keyifler zirve yapacak.

Salondaki misafirlerin iki küçük kızları var. Kızların isimlerini daha önce hiç duymadım . Anlamlarını soruyorum. Ufak olanın adı cennette bir ağacın adıymış, diğerinin ise cennette bulunduğuna inanılan bir ırmak adı. Bir zamanlar eski Türk isimleri modaydı. Bu ara insanlar öbür dünyaya daha fazla yatırım yapıyorlar.

Servis saatimizin sona ermesine bir çeyrek saat kala geç misafirlere yakalanıyoruz. İlk kez geldikleri Taş Ev'den geri çevirmek istemediğimiz misafirlerimiz oldukça neşeli bir tablo çiziyor. Müteahhitlik yaptıklarını öğrenince ilişkimiz daha sıcak bir havaya bürünüyor. Şehirde devam eden en büyük inşaatların yapımını üstlenen konuklarımız aile boyu gelmişler. Taş duvarın etrafını çepeçevre dolaşan Meandros motifini eleştiriyorlar. Oysa eleştirdikleri, benim en çok sevdiğim detay. "Zevkler ve renkler tartışılmaz." deyişi bir kez daha doğrulanmış oluyor.

ZOR GÜNLER

02/05/2017 Salı, Tire

Büyük pazar günü. Alışveriş uzun sürüyor. Eskisi kadar ot yok pazarda. Domatesin yanına yaklaşılmıyor. Yaylaya çıkıp aldıklarımı dolaplara yerleştiriyorum.

Aklım babamda. Aksilikler başlayınca birbirinin peşi sıra geliyor. Şimdi de annem. Kızım ilgileniyor onlarla benim adıma. Onlara benden daha çok faydası olacağı kesin. Yapılması gereken ne varsa yapmaya hazırım. Ama öyle durumlar var ki hiçbir şey gelmiyor insanın elinden. Sadece bekliyorum ümitle. Karamsar senaryoları zihninden kovmaya çalışıyorum. Kötü bir dönemden geçiriyorum. Kendimi kahretmenin kime ne faydası var? Kızımdan duyacağım küçük bir haberle umutlanıyorum. Kötü haberler uyuşturuyor beni, çaresizlik içinde. Bu anları yaşamak varmış kaderde. Hayat koşturmaca. Nereye koşuyoruz belli değil.  

Yazacak çok şey var ama yazmak gelmiyor içimden. Ne yazma havasındayım ne de okuma. Kızımdan haber bekliyorum, hayatın iğrenç akışında.

YAZIK OLDU SÜLEYMAN EFENDİYE

01/05/2017 Pazartesi, Tire

Dünkü yorgunluğu üzerimden atmaya fırsat bulamadan haftamızın son çalışma gününe başlıyoruz. Elimizde ne var ne yoksa tükenmiş durumda. Bugünün sıradan bir pazartesi günü olmadığını yaylaya çıkar çıkmaz fark ediyorum. İlk iş olarak verandanın süpürülüp yıkanması, masalarının titiz bir şekilde silinmesi lazım. Buradaki işim biter bitmez yukarıdaki salona geçeceğim. Henüz çay suyu ısınmadan İzmir'den, Söke'den arabalar dolusu insan akıyor Taş Ev'de kahvaltı etmek için. Sadece hafta sonları kahvaltı servisimiz olduğunu söylüyorum. "O kadar yoldan geldik, arkamızdan Belediye Başkanı da geliyor." diyorlar. Bir anda kapıdan girip çıkan araçlar dolduruyor bahçeyi. Hafta sonu değil ama bugün tatil olduğundan kahvaltı vereceğimizi tahmin etmişler. Bunu hiç düşünmediğimi fark ediyorum. Belki de dünkü yoğunluktan sonra bünyemin kaldıramayacağını hesaplayan beynim bu düşünceyi kafamdan siliyor (!)

Eşimi arıyorum. O da dünün yorgunu. Oğlumla kızım koşuyorlar imdadıma. Onlar geldikten sonra şehre dönüp eksik alışverişlerimi tamamlıyorum. Bahçe içinde park yeri bulunmadığını ya da Taş Ev'in restoran değil de özel bir malikane olduğunu zanneden misafirler kapıdan dönüyor. "Kapıya bir levha koyun park yerinin içerde olduğunu gösteren." diyerek kibarca öneride bulunan bir misafirimize "Çok kalabalık olursa yorulurum. Burası gelen misafirlerimiz için olduğu kadar benim için de bir keyif yeri." diye karşılık veriyorum.

Çocuklar avluda Venüs ve Fifi'yi yıkıyorlar. Venüs yerinde durmuyor. Fifi tam aksine uslu uslu yıkatıyor kendini.

İşlerin içinde bugünün özel bir gün olduğu çıkıyor aklımdan. Sosyal medyada bir cümle ilgimi çekiyor. "1 Mayıs madem işçi bayramı, o zaman neden memurlar tatil yaparken işçiler çalışıyor?" Her şeyin bir kandırmaca olduğunu düşündürüyor bu bana. Hiçbir şey göründüğü gibi değil. Dışarı yansımayan bir iktidar savaşı var her yerde. Hak hukuk kimsenin umurunda değil. Ülkenin genelinde de durum aynı, ailede de, mutfakta da. Biri milli irade kılıfını kullanır tükenmek bilmez hayallerine, biri son sözü kendisinin söyleyeceğini söyler, bir diğeri kendisinin bulunmaz kaftan olduğunu zanneder. Sonunda su yolunu bulur, hak tecelli eder. Olan olup biteni anlamayan ahmaklara olur.

Misafirlerimiz akıl vermeye devam ediyor bütün iyi niyetleriyle. Manzara tarafına geniş bir balkon ne de güzel olurmuş? Bir diğeri bayılmış Taş Ev'e, reklamımızı yapacağını söylüyor. "Bu güzel mekana gelip şereflendirdik." diyor. Hayır, kendimi tutmam, gülmemem lazım. İyi niyetle söylenmiş bir söz aslında, bilmeden, cahilane. Cumhurbaşkanı gelse, "Ben gelip mekanınızı şereflendirdim." der mi hiç? Yok, yanlış örnek verdim, bizimkisi diyebilir belki... Neyse konu o değil. Ben işyeri sahibi olarak, "Geldiniz, şeref verdiniz." diyebilirim. O nezaketen benim hakkım. Yoksa kim olursa olsun "Ben geldim sizi şereflendirdim." diyemez. Türkçe'nin katiliyiz millet olarak. Yerel bir haber sitesi ölümlü bir trafik kazasından bahsediyor. Haberin altındaki yorumlar kazadan daha feci. İşte bir örnek: " Abicim o kadar hızlı gelinirmi ya en az azami hızı 150 km var." Var mı böyle bir şey? Tiye almak geliyor içimden herkesi. Azami hızlar ikiye ayrılır: En az azami olanlar, en çok azami olanlar. Anlı şanlı büyük TV kanallarında meşhur spikerlerin "geri iade" ettikleri zaman onlara "ileri iade" yi sormak isteyişim gibi. Kelimelerin anlamını bilmeden konuşuyor, sonra niye bizi kimse anlamıyor diye dertleniyoruz.

Bir de başını kaldırmadan anlıyor görünüp anlamayanlar var. Hata üstüne hata yapıp ödül bekleyenler, kananlar, kandırılanlar... Şehit oldu evladın ne mutlu sana deyip kendi çocuklarını askerden kaçıranlar, 1 Mayıs İşçi Bayramı deyince eline bayrağı alıp horon tepmek zannedenler var bu memlekette. Ne işçiler gördüm ben, yemek yediği kaba pisleyen. Ne işverenler gördüm çalışanını yerlerde süründüren. İşçi de oldum, işveren de. İyi insan da gördü bu gözler kötüsünü de. Her dinden her milletten, her memleketten. Bir çürük domatesin bir kasa sağlam domatesi nasıl bozduğunu da. Ama er ya da geç o çürük domates layık olduğu yeri bulacak sağlam olanlar ayakta kalacak.

Kıssalarımın hisseleri vardır, isteyen buyurup alabilir hissesine düşeni. Adam vardır ağzından bir laf çıkar, dolaşır herkesin dilinde. Adam vardır hep boş konuşur. Değişik olsun bugünkü finalim, Orhan Veli'nin anlamlı şiiriyle...

KİTABE-İ SENG-İ MEZAR

I
Hiçbir şeyden çekmedi dünyada
Nasırdan çektiği kadar
Hatta çirkin yaratıldığından bile
O kadar müteessir değildi;
Kundurası vurmadığı zamanlarda
Anmazdı ama Allah´ın adını,
Günahkar da sayılmazdı.
Yazık oldu Süleyman Efendiye
II
Mesele falan değildi öyle,
To be or not to be kendisi için;
Bir akşam uyudu;
Uyanmayıverdi.
Aldılar, götürdüler.
Yıkandı, namazı kılındı, gömüldü.
Duyarlarsa öldüğünü alacaklılar
Haklarını helal ederler elbet.
Alacağına gelince...
Alacağı yoktu zaten rahmetlinin.
III
Tüfeğini depoya koydular,
Esvabını başkasına verdiler.
Artık ne torbasında ekmek kırıntısı,
Ne matarasında dudaklarının izi;
Öyle bir rüzgar ki,
Kendi gitti,
İsmi bile kalmadı yadigar.
Yalnız şu beyit kaldı,
Kahve ocağında, el yaz işiyle:
´Ölüm Allah´ın emri,
´Ayrılık olmasaydı.´