NEFİS TABAK SÜSLEMELERİ

26/05/2017 Cuma, Tire

Güzel bir güne hasta uyanıyorum. Ailecek soğuk algınlığından mustaribiz. Eşim her zamanki hamaratlığı ile benden çok önce kalkmış, İzmir yolculuğuna hazırlanıyor. Küçük pazardan fazla alacağım yok, fakat muhasebeciye mutlaka uğramam lazım. Biraz erken çıkıp elektrik paralarını da yatırırsam çok iyi olacak. Ertuğrul Şef yeni aldığı motosikletiyle gelecek. İşlerimi hallettikten sonra yayla yolunda ilerliyorum. Köye yaklaşırken önümde şefin motosikleti beliriyor.

Bugün işe başlayan yardımcımız Selma Hanım ailemizde yerini alıyor. Hep birlikte işe koyuluyoruz. Şefe yukarı yaylayı göstermek istiyorum. Orta yayla üzerinden yukarı doğru tırmanmaya başlıyoruz. Her yanı otlar bürümüş. Geçen sene nu yayla işlerine ne çok para harcadığım geliyor hatrıma. Yağmur sularıyla bozulan yolların tamiratı, otların biçilmesi, damlama su hatlarının döşenmesi, havuzların tamiratı... Bütün bu işlerin karşılığında elde ettiğim gelir yaptığım harcamanın çok altında. Bu sene zor da olsa bir yarıcı bulabilsem iyi olacak. Kaynak başlarının açılması, suların canlandırılması lazım. Elma ağaçlarının meyveleri belirginleşmeye başlamış. Yabani otlar alabildiğince sarmış ortalığı. İki sene önce diktiğimiz meyve fidanları görünmez olmuş aralarında. Bir kısmı kurumuş bir kısmı yaşamak için kahramanca direniyor.

Eşimi arıyorum. Güzel haberler veriyor. Endoskopi işlemi kolay geçmiş, reflü dışında bir rahatsızlık olmaması sevindirici.

Verandanın altındaki erikler irileştikçe cazibesi artıyor. Dayanamayıp Taş Ev'in önüne iniyorum. Aşağı atılan peçete kağıtları, izmaritler, şeker sargıları ne varsa ayrı bir torbada topluyorum. Askerde mıntıka temizliği diyorlar bu yaptığıma. Erik ağacının dallarında sulu iri erikler neredeyse yere değecek. Ben erik toplarken verandadan sesler geliyor. Ertuğrul Şef gelen misafirlerin siparişlerini almış, hazırlıklara başlamış bile.

Yarın Ramazan ayına giriyoruz. Bu ayı burada ilk kez yaşayacağız. Aramızda tartışıyoruz. Bölgenin sosyo-kültürel yapısını dikkate alıp alkollü içki servisi yapmamaya karar veriyoruz. Buna karşılık iftar yemekleri için menüde bazı değişikliklere gitmemiz, yeni grup menüleri oluşturmamız gerekebilecek.

Gezen tavuklarımız Taş Ev'in yeni aksesuarı. Yemlemeye giderken ayaklarımın altında toplanması heyecan verici. Yumurtlamaya başladılar artık. Geniş bahçeye yayılıyorlar gün boyu. Bir tanesi ince bir şeftali fidanının tepesine tünüyor. O ağırlığı incecik dalın taşıması fizik kurallarına aykırı görünüyor. Hemen fotoğrafını çekiyorum.

Akşama doğum günleri için rezervasyonların yapılmasını sevinçle karşılıyorum. Özel gün kutlamaları için ilk adres olmaya doğru emin adımlarla ilerlemeye devam ediyoruz. Daha önce özel gün kutlamasını Taş Ev'de yapanların tavsiyesi bizim en büyük reklamımız oluyor.

Genç bir çift verandada yemeğini yemiş, kalkmak üzere. Şehrin üzerinde güneş varken Kaplan Dağını bulutlar kaplıyor. Gençler seri hareketlerle motosikletlerine koşuyor. Birden bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başlıyor. On beş dakika sonra havayı temizleyen yağmurdan eser yok, güneş parlamaya devam ediyor.

Yeni şefimiz yaptığı farklı meze çeşitleri ve orijinal tabak süslemeleri ile göz dolduruyor. Özellikle Girit ve Yunan mutfağına yöneliyoruz. Antakya yöresi de bizim vazgeçilmezlerimizden. Şefimizin skordaki adıyla menüye eklediği mezenin adını unutmamak için bir yere not alıyorum. Aslında mezenin muhteviyatına ve yapılış şekline baktığımda Antakya mutfağının "mutabbal"ını hatırlatıyor. Yarın bu konuyu şefimizle görüşmem gerekecek. Her ne ise, görünen o ki, menümüz Yunan ve Antakya yöresinin güzel bir harmanlanmasıyla oluşacak.

Bütün mezeler çok beğeni topluyor. Onlara bugünkü kadar övgü aldığımı hatırlamıyorum. Akşama doğru telefonum çalıyor. Aradığı yerin Taş Ev olduğundan emin olduktan sonra beyefendinin ilk sorusu "Alkol var mı?" Bu soru kulağımı tırmalıyor. "Var efendim, saat kaç gibi geleceksiniz?" Telefondaki ses soruma cevap verirken kendini ele veren ikinci soruyu soruyor. "Saat dokuzdan sonra, kaça kadar açıksınız?" Belli ki bu beylerin geliş amacı kafaları çekmek. Oysa Taş Ev aile ortamında bir keyif yeri. Cevabımın beyefendiyi tatmin etmeyeceğini bilerek, "Üzgünüm ama saat onda servisimiz sona eriyor." Karşımdaki kapatıyor telefonu, anlıyor aradığı yerin düşündüğü gibi bir yer olmadığını...

Ramazan ayında hafta sonları verdiğimiz kahvaltı servisini kaldırmayı düşünüyoruz. Bu ay bizim için de bir dinlenme ayı olacağa benziyor. Gerçekten buna ihtiyacımız var.

SENİNLE GURUR DUYUYORUZ

25/05/2017 Perşembe, Tire

Bugün oğlumun doğum günü. Sabah erkenden kalkan eşim çoktan telefon edip kutlamıştır onu. Uyanır uyanmaz soruyorum arayıp aramadığını. "Şimdi arayacağım." diyor. Ana oğul arasında uzun bir konuşma başlıyor. Benim ise erken çıkıp alışveriş yapmam lazım.

Şefi alıp kalan alışverişi birlikte yapıyoruz. İlk uğrak yerimiz kasap. Pirzolayı soruyoruz. Tatmin olmadığımız açıklamalarda bulunuyor. Kalemleri daha ince ayıracakmışız, bu usta işiymiş, istersem kendisi ayırabilirmiş... En azından bize karşı daha dikkatli olması gerektiğini anlıyor.

Öğlen saatlerinde oğlumu arıyorum. Telefon meşgule alınıyor. Demek ki yanında birileri var. İşime dönüyorum. Telefonum çalıyor. Bir kadın sesi levhamızı görüp yönünü bizim yola çevirmiş. Yolun başlangıcı oldukça dik ve dar. Gözü korkunca arıyor yolun devamı nasıl diye. Biraz cesaretlendirince devam ediyor. Az sonra kapıdan içeri beyaz bir araba giriyor. Avluya alıyorum. Arabadan iki değnekle zor yürüyen kilolu ve yaşlı bir hanım iniyor. Üç dört hanım ve ufak bir kız çocuğu bahçeye yayılıyor. Onlardan biri telefonla görüşüyor. Çok güzel bir yer keşfettiğini ve mutlaka görmesi gerektiğini söylüyor. Yaşlı kadın yalnız kalamıyor. Nedense bu yaşta can daha kıymetli. Kimseye güvenmiyor. Kadınlar üst kattaki salonu gezmek istiyor. Yaşlı teyzem "Hayır" diyor, "Bırakmayın burada beni."

Tekrar arabalarına dolup öğretmen yakınlarını almak üzere ayrılıyorlar. "Hemen geleceğiz." diyerek. Bir saat kadar sonra geldiklerinde verandada yer gösteriyorum. Yaşlı teyzem yukarı çıkamaz bu haliyle. Fifi misafirleri yaptığı şirinliklerle eğlendiriyor. Oğlumu yeniden arıyorum. Tekrar meşgule basıyor.

Misafirlerimiz ayrıldıktan sonra hava serinliyor birden. Şefimiz kabak çiçeği dolmalarını hazırlamış. Hava mı soğudu yoksa üşüyen sadece ben miyim? Gökyüzü bulutlarla kaplı. Yağmur yağacak gibi. Kış geri mi geliyor yoksa? Oğlum arıyor nihayet. Uzayan toplantıları nedeniyle açamamış telefonu. Kutluyorum doğum gününü. Telefon görüşmemiz bittikten sonra verandada düşüncelere dalıyorum. Ne çabuk geçti otuz yıl? Daha dün gibi geliyor. Kucağıma alıp Kemeraltı kalabalığında kimse çarpmasın diye büyük çaba harcayarak taşıdığım bebeğim ne zaman büyüdü? Şantiyelerden eve geç gelişlerim, evden erken çıkışlarım. Eşimin "Uyandırırsan sabaha kadar sen bakarsın." tehditleri... Akşamları değişiklik olsun diye arabayla dolaşmalarımız, o yerinde duramayan afacanın arabaya biner binmez sakinleşip uykuya dalması... Kardeşi ile birlikte iki kafadarın evden bakıcı kızı kaçırmaları... Nadiren erken eve gelişlerimde kapıda beni karşılayıp tekmelemeleri. "Ya sen ne biçim babasın yüzünü gören cennetlik, böyle baba olur mu?" dercesine. Şantiyede köpeğin onu kovalaması durduğu anda cesaretlenip neşeyle köpeğin peşinden koşması. Onları seyrederken kahkahalara boğulmalarımız. O şehir senin, bu şehir benim dolaşmamıza rağmen oldukça başarılı geçen bir okul hayatı. Okulunu bitirip meslektaş olmamız. Şantiyelerde ondan övgü ile söz etmeleri... Gururum, canım oğlum... Nice sağlıklı yaşlara... 

 

FİFİ

24/05/2017 Çarşamba, Tire

Eşim ve yeni elemanlarla birlikte tuttuk yayla yolunu. İşe yeni başlamak üzere genç bir hanımefendi de bizimle beraber. Bahçeye girer girmez kümesten dışarı havalanan tavuklar kesiyor önümüzü. İlk iş olarak onların karınlarını doyuruyorum. Genç kadın işini ciddiye alıyor. Bu şekilde giderse kalıcı olacağa benzer.

Birkaç saat içinde her yer pırıl pırıl oluyor. Eşimin arzusunu kıramayıp onu arkadaşlarının toplandığı Selçuk yolundaki bir bahçe evine bırakıyorum. Şefimiz rahatlatıyor, "Yapmadığımız iş değil bunlar, gözünüz arkada kalmasın."

Dönüş yolunda telefonum çalıyor. Arayan bugün iş başı yapan hanım. "Abim aradı, ona söylememiştim çalışmaya başladığımı, çalışmama müsaade etmiyor abi. "Ben geliyorum, bekle beni istersen." diyorum. Abisinin Kaplan Köyü'ne geldiğini, bekleyemeyeceğini söylüyor. Yapacak başka bir şey yok, gidebileceğini söylüyorum. 

Şef mutfakta itina ile etleri hazırlıyor. Sabah kasaptan aldığım iki kanat pirzolanın 5,775 kg gelmesine inanamıyorum. Bu sebeple porsiyon kontrolü kaçınılmaz oluyor. Daha önce aldığım aynı porsiyona eşdeğer süt kuzu pirzolalar üç bilemedin üç buçuk kilo geliyordu. Usta işini bitirince pirzolaları saydırıyorum. Her porsiyonda üç kalem olduğu esasına göre böbrek yatakları ile birlikte toplam on üç porsiyon çıkıyor. Maliyetini kurtarması mümkün değil bu şekilde. Yarın kasaba sormamız lazım bunu.

Akşam rezervasyonları başlıyor. Çalıştığımız bankalardan birinin müdürü şube arkadaşları ile yola çıktıklarını söylüyor. Hava güzel, verandada köşe masayı hazırlıyorum. Kısa süre sonra iki jeoloji mühendisi geliyor. Aydın tarafından yola çıkmışlar. Jeo-termal kaynak arıyorlarmış. Vücut çalıştığı kaslı yapısından belli genç olan diğerine hocam diye hitap ediyor. Almanya'da doktora yapmış. Aramızdaki sohbet koyulaşıyor. Şefimizin de on parmağında on marifet. Yapmadığı iş yok. Sporcu aynı zamanda. O da vücut çalışmış. Genç misafirimizle sohbetin konusu bu yöne kayıyor. 

Mühendislerden genç olanının karnı çok aç. Bir sürü meze seçiyorlar. Doktor olan o kadar aç değil. O bir yirmilik söyleyip manzara karşısında demlenmeyi tercih ediyor.

Rezervasyon yaptıran diğer bir çift verandada üşüyebileceklerini söyleyip yukarı, salona çıkıyor ve yemeklerini söylüyor. Belli ki beyefendi de çok aç. İki porsiyon et yemeğini kendine bir tane de hanım arkadaşına söylüyor. Misafirlerimiz meze ve yemekleri büyük keyifle yiyor. Tabaktan geri dönen yok neredeyse.

Fifi'yi ihmal ettik bugün. Venüs annesinin yanına gitti gideli biraz kafa dinliyor aslında. Gece çıkmadan önce ızgaraya köfte atmasını söylüyorum şefe. Fifi de alıyor kendi payını elbette. 

SALI YORGUNLUĞU

23/05/2017 Salı, İzmir

Salı, bir hafta boyunca beklediğim gün... Hayallerim, kabuslarım birbirine karışıyor. O kadar çok hayalini kurmuştum istediğim saatte kalkmanın, o kadar özlemiştim ki. Eşimle birlikte gidecektik. Son anda "Sen yalnız git ben de işlerimi göreyim." deyince ihale bana kalıyor. Sabah erkenden kalk pazar alışverişini yap, çık yukarı dolaplara yerleştir, eşimin siparişlerini yetiştir, tavukları, köpekleri besle. 

Annemin geçirdiği göz operasyonundan sonra hiç olmazsa gittiğime değsin, dönerken onu da yanımda getiririm dedim, olmadı. Birkaç gün torununun yanında kalmayı tercih etti. Ne de olsa doktor kontrolünde olması daha cazip gelmiş olmalı. Eşim kızıma alınması gereken ne varsa söylemiş. Ben İzmir'e vardığımda zaten bütün alınacaklar alınmıştı. Mezarlıkbaşı'nda sözde servise bıraktığımız mutfak robotunu alıp Karşıyaka'daki esas servise götürmekten başka bir şey yapmadım. Yani gör gözüm yolları oldu. Hem de ne yollar. Trafik yoğun ve bunaltıcı.  O kadar yol, o kadar harcanan zaman boşuna. 

Kızımın eline düşerim de kurtulmam mümkün olur mu? İstikamet büyük alışveriş merkezlerinden biri. Gösterişli, yüksek çatılar, geniş açıklıklar, modern dükkanlar. Alışverişi sevmem oldum olası. Tansiyonlarım düşer o mağaza senin bu mağaza benim koştururken. Büyük boğuşmalardan sonra kızımın isteği oluyor. Bir sürü pantolon, bir sürü gömlek denettiriyor. Hazır yakalamışken bir sürü şey aldırıyor bana. Kendine aşdırsa o kadar içerlemiyeceğim. Mağazalarda işimiz bitince dünyanın en mutlu insanı ben oluyorum. Bir yerde oturup karnımızı doyurduktan sonra eve dönüşümüz saat on biri buluyor. Bu vakitten sonra bırakmam diyor. Sabaha kalıyorum. Bu haftayı da yorgun ve balık yemeden geçiriyorum.

RÖVANŞTA ALINAN GÖNÜLLER

22/05/2017 Pazartesi, Tire

Yarını düşleyerek açtım gözümü güne. Artık dinlenmem lazım biraz. Takip ettiğim blogları okumam lazım. 

Toplu Konut pazarı mücadeleyi kazanmış olmalı ki yaklaşık bir buçuk aydır pazarcılar tezgah kurmaya başlamış. Sadece biraz biber al demişti şef. Bugün kadroyu iyice daralttık ama kafa dinç. Çok rezervasyon olursa gençleri alırım yardıma. Evet, bugün dedikodu yok Taş Ev'de, huzur var. Gerisi de boş zaten. 

Eşim eleman eksikliğini kapatmak için kolları sıvıyor. "Yok yapma, Allah aşkına bırak sen, bak sonra belin ağrıyacak." Şefimiz çok kibar. Uzun zamandır bu kibarlığa hasret kalmıştık. Umarım uzun yıllar bu ilişki sürecek. Bundan böyle Girit ve Yunan mutfağına daha fazla ağırlık vereceğiz. Değişiklik hayırlı sonuçlar verir bazen. İstediğim rotaya doğru bir adım daha. 

Akşam rezervasyonları erken başlıyor. Bir grup doktor erken sayılabilecek bir saatte yer ayırtıyorlar. Aralarında bir isim kulağımıza tanıdık geliyor. Uzun zaman önce bir pazar kahvaltısında sırayı şaşırıp sonradan gelene servis yapmıştık da eşi defalarca özürümüzü kabul etmemişti ya, işte o doktor da var aralarında. Doğrusunu söylemek gerekirse yüzde yüz haklıydılar. Rezervasyon da yaptırmışlardı üstelik. Daha vahimi onlara haksızlık yapıp sıralarını verdiğimiz aile de doktor. Araları pek iyi değildi sanırım. Bir anda karizma çizilmişti belki bizim yüzümüzden. Sonradan gelen ailenin hanım bizim aklımızı çelen kişiydi. Henüz masaya oturmadan sürekli "Çok açız, çok açız." deyip durmuş belki de garsonları bu yüzden etkilemişti. Kahvaltı bitmiş, uğurlayana kadar özür dilemeye devam etmiştim. Hanımefendi bunu bir onur meselesi yapmış, facebook sayfamıza ilk kez üç yıldız vermişti yorumsuz olarak. Bana göre bunu hak etmiştik ama onlar affetmemişlerdi özürlerimizi.

Bir iş yemeği olduğu için olsa gerek bu kez sadece beyefendi geliyor. Geçmişte yaşadığımız bu kriz biraz geriyor bizi. Akşam ne olursa olsun hata yapmamamız gereken bir yemek olmalı. Bir çift arıyor. Masalarının süslenmesini istiyor. Mutlu anların adresi olan Taş Ev, epey bir zamandır kutlamalara ara vermişti. Arkasından bir telefon daha. Bu sefer arayan Ödemiş'ten. Bir arkadaşlarından duymuşlar ünümüzü. Yine bir doğum günü kutlaması yapacak kalabalık bir grup. Ben bu akşam için aradıklarını zannederken telefondaki hanımefendi yemeğin yarın olacağını söyleyince bütün konuşmalar havada kalıyor. "Hanımefendi, yarın tatil günümüz maalesef." Genç kadının bütün hayalleri yıkılıyor. "Yapmayınn." 

Venüs gün boyunca oradan oraya koşturuyor. Fifi ile ayrılmaz ikili. Akşama doğru sap ayağı aksıyor. Bir yerden atlarken bertilmiş olmalı. Ya da ayağına diken batmış olabilir. Aksaması dışında keyfi yerinde. Sendeleyen ayağı bile kesmesine engel değil hızını.

Yeni şefimiz Ertuğrul nezaketinin yanı sıra çalışkan ve yardımcı. Diğer bir çift rezervasyon yaptırıyor. Masanın biri gül yaprakları, uğur böcekleri ve kristal boncuklarla süslenmiş. Kalp şeklindeki mumlar misafirler gelince yakılmalayı hazır bekliyor. İlk gelen çifte rezervasyonun kimin adına olduğunu soruyorum. Süslü masanın sahibi değil bu ilk gelen çift.

Doktorlar en erken gelen grup. İlk gelen grup verandada çaylarını içiyorlar arkadaşlarının gelmesini beklerken. Keyifli saatler geçiriyorlar. Herşey dört dörtlük bir düzen içinde sürüyor. Çiftlerden özel günün ve süslü masanın sahibi sipariş ettiği ızgara tavuk şiş tabağını şefimiz adeta bir tablo gibi süslüyor. Ne var ki fotoğrafını çekmek sonradan geliyor aklıma.

Doktorları misafir eden genç son derece hoşnut kaldığı ilgiden sonra hesabı öderken kartımızı istiyor. "Misafirlerimizi ağırlamak için yeni ve güzel bir alternatifimiz oldu." diyor, defalarca teşekkür ediyor. Son geldiklerinde ayıp ettiğimiz doktor bey de son derece memnun kalıyor bugünkü ilgiden.

DEĞİŞİK BİR PAZAR

21/05/2017 Pazar, Tire

Sabah öğrenci kızlarımızı alıp çıktık yola. Bugün ekip olarak kalabalığız. Bagajdaki yedek iki koltuğu kaldırabilirdim fakat arkayı dörtleyince buna gerek kalmadı. Kızım kendi arabasıyla arkamızdan gelecek. Yolda çalan telefonumu açıyorum. Küçük bebekleri olan misafirlerimiz verandada yer ayırtmak istiyor. Hava düne kıyasla daha ısınmış görünse de bebekleri üşümesin diye onların salonda oturmalarını öneriyorum.

İki günlük aradan sonra yaylaya vardığımızda dışarıda oturulabilecek bir hava karşılıyor bizi. Kısa süre içinde hazırlıklarımız tamamlanıyor. Dün gece doğru dürüst uyuyamadığım için bugün zor geçeceğe benziyor. Tanrıya hamdolsun ki bugünkü ekibimiz sağlam. Favori mekan veranda. Hafif rüzgar zamanla durulup tatlı bir serinliğe bırakıyor yerini. Tabiatın içinde sunulan serpme kahvaltı son derece düzenli bir şekilde misafirlerimizin beğenilerine sunuluyor.

Kahvaltı servisinin ardından veranda ve avludaki masalar yemek misafirleri ile doluyor. Yeni şefimiz bugün daha iyi adapte olmuş işine. Meze ve sıcaklarda yapmış olduğu katkılar beğeni topluyor. Eski şefi mutfakta göremeyenler ona ne olduğunu soruyorlar.  Et ve ızgara yemekleri konusunda misafirlerimizin damak zevkinde yarattığı alışkanlıktan sonra ani bir kararla ayrılmasının bize bazı sıkıntılar yaşatabileceğini düşünmüyor değildim. Özellikle onu tanıyan misafirlerimizden beklediğim olumsuz tepkiler gelmiyor. Yolumuza onsuz devam etme kararımız şaşırtmıyor hiç kimseyi. Tam aksine "Burası fazla geldi ona", "Bir yerde dikiş tutturamaz o zaten.", "Bu kadar uzun kalması bile şaşırtmıştı." türünden konuşmalar içimize su serpiyor. Hani "Üçe beşe bakılmaz, onu kaçırmasaydınız iyi olurdu." türünden tepkiler alsaydık belki de bir nebze olsun pişman olabilirdik. Yeni şefimiz ızgara ve süsleme konusunda değişik rüzgarlar estiriyor mutfakta. Misafirlerden geri dönüşler son derece olumlu.

Öğleden sonra üzerime bir ağırlık çöküyor. Prefabrik konteynıra koyduğumuz yatağa atıyorum kendimi. Bir iki saat kadar uyku çektikten sonra dışarıdan gelen seslerle uyanıyorum. Bahçe araba tarlasına dönmüş. Masalar dolup taşıyor. Gel gelelim verandadaki misafirler hiç hoşuma gitmiyor. Düğünden gelen kalabalık çakırkeyif bir grup eğlencelerine kaldıkları yerden devam ediyorlar. Aralarında önceden tanıdığım kişiler de var. Yine de yanında aileleri olmadan gelen bu grubun havayı bozduğunu düşünüyorum. Onları karşılayan ben olsaydım eğer, ne kadar tanıyor olursam olayım ya kabul etmez ya da kimsenin görmediği bir köşede yer gösterirdim hatırları kırılmaması için. Yanlarına gidip "Hoş geldiniz" diyorum adet yerini bulsun diye. Sarılıp öpüyorlar sarhoş halleriyle. Biri Ferdi Tayfur'dan bir parça çalmamı istiyor. "Burada arabesk çalmıyorum." diyorum. Israr ediyorlar, "Bahşiş vereceğiz bak." diyor biri. Bak o zaman durum değişir (!) Sonuç çıkmayınca Edip Akbayram'dan "Aldırma Gönül" çal bari diyorlar. Bakıyorum olmayacak, bir seferliğine istedikleri parçayı çalıyorum. Yarım saat sonra yanlarındaki masaya dört kişilik bir arkadaş grubu daha geliyor. Belli ki onlar haber vermişler. Hiçbir taşkınlık yapmıyorlar ancak veranda aile trafiğine kapanıyor. Hiç arzu etmediğim bir durum. Yiyorlar, içiyorlar, iyi hesap ödeyecekleri belli ama benim için değeri yok bütün bunların. Neyse ki bekarlar kampı çabuk kalkıyor masadan. Eski düzenimize dönüyoruz.

Akşama doğru Ödemiş'ten kadim dostlarımız telefon edip "Yola çıktık, geliyoruz." diyorlar. Bu aileyi seviyorum. Nazik, naif ve eğlenceli. Aile dediğim iş arkadaşları. Aralarındaki ilişki aile bağlarından daha kuvvetli görünüyor. İşin esas sahibi, her şeyim dediği çalışanlarıyla birlikte yiyor, içiyor eğleniyor. Birlikte muazzam bir uyum yakalamışlar. Çok para kazandıkları belli. Diğer taraftan eğlenmeyi de biliyorlar. "Size zahmet veriyoruz efendim ama güzel bir meyve tabağı hazırlatmanız mümkün mü acaba?" en kaba (!) siparişleri bu tonda. Geç saatlere kadar oturuyorlar. Çok mutlu olduklarını söylüyorlar devamlı. O mutlulukları bana da yansıyor.

Küçücük Hanımla ipleri koparıyorum. Şoförlüğünden istifa ettim. Gün boyu konuşmamaya çalıştım. Artık başka şoför bulacak kendine. Üstelik şoförlük paramı da vermedi (!) Aksine ben ona verdim bütün haklarını fazlasıyla. Kendisinin belirlediği kadar. Helalleştik dedikodu kazanıyla. Ona öyle kızgınım ki, Allah iki cihanda göstermesin yüzünü bana.  

KÜÇÜCÜK HANIM

20/05/2017 Cumartesi, Tire

Ekip olarak ikiye bölünüyoruz. Eşim sabah erkenden işe başlaması gereken aşçı ve elemanlarla birlikte çıkıyor yaylaya. Ben ise diğer elemanı alıp birkaç parça alışverişten sonra peşi sıra gideceğim. Her zaman onu aldığım yere vardığımda kapıyı açıp sağ arka koltuğa kuruluyor zat-ı şahaneleri. Dikiz aynasından bakıyorum, sağ eli kapının üzerindeki tutacakta (!) Bendeniz küçük hanımın şoförü... Arabadan inip kapıyı açmalı mıydım yoksa? Kapıyı açtıktan sonra selam dursa mıydım? Hani burası küçük yerdir, laf olur, yanıma oturmaktan çekinir diye düşünüyor olsa anlayacağım. Bu konuyu daha önce konuştuğumuzda kimseye hesap vermek zorunda olmadığını anlatırken mangalda kül bırakmamıştı oysa. Şimdi nedir bu kabalığın sebebi? Cehalet mi yoksa edepsizlik mi?

Güne kötü başlamam bu yüzden. Bu saygı yoksunu insana bir merhabam bile fazla artık. Mecbur kalmadıkça konuşmuyorum. O ise soytarılık yaparak yediği haltı temizlemeye çalışıyor. Bir insana verebileceğim en büyük cezayı veriyorum kendisine. Yok sayıyorum. Kocaman bir hiçlik payesi veriyorum kendisine. Sonra utanıyorum. Kendimden utanıyorum. Kimlerle muhatap oluyorum? Çok mu lazımdı bu insanları hayatıma sokmak? Her şeye rağmen hala işimi seviyorum. Madem ki bu tür olayları yaşamak işimin bir parçası, gerekirse yaşarım. Beni bir bilemedin iki gün sıkar bu iş. Üçüncü gün kirli bir gömlek misali sıyırır atarım üzerimden. Ben yine ben, o ise kaybedenler kulübünün yeni üyesi.

Aramıza yeni katılan destek elamanlarıyla tanışıyorum. Her ikisi de iyi niyetli, çalışkan. Hava serin, güneş almayan yerler üşütüyor neredeyse. Dışarıda oturmak her baba yiğidin harcı değil. Nişanlı bir çiftin Taş Ev'de fotoğraf çekimleri yapılıyor. Bir hanımefendi geliyor yalnız başına. Tire şiş köftesinin tadına bakmak istiyor. Avluda kenar masalarından birine oturuyor. Fellah köfteye bayılıyor. Birasını yudumlarken eşime Doğuş Holding desteğiyle kadınların ekonomiye katılmasını amaçlayan bir sosyal sorumluluk projesinde yaptığı çalışmaları anlatıyor.  

Venüs ve Fifi'nin keyifleri yerinde. Fifi sakinliği ve hanımefendiliğiyle, Venüs yaramazlıklarıyla bütün misafirlerimizin ilgi ve beğenisini topluyor.

Gündüz saatlerinde sıra dışı bir sakinlik yaşıyoruz. Hatta bir ara fırsat bulup ceviz kıracak zamanımız bile oluyor. Sonra akşam rezervasyonları gelmeye başlıyor birbiri ardına. Gündüzün sakinliği akşamın koşturmasına bırakıyor yerini. Yine İstanbul'dan konuklarımız var. Onlar da tavsiye üzerine gelmişler. Tavsiye eden dostumuzu hatırlamıyorum. Sohbet bizi yakınlaştırıyor birbirimize. Beyefendilerden biri yine bizim ODTÜ'den. Bu ortak nokta sohbeti daha da ısıtıyor. Benim okula girdiğim yıl mezun olmuş. O çatışmalı dönemde uzun süren master çalışması dört yıl birlikte aynı kafeteryayı paylaşmamıza imkan tanımış. Belki de kırk yıl önce aynı yemek kuyruğunda sıra bekledik. Altı aylık, dokuz aylık boykotları birlikte yaşamışız bu saygıdeğer elektrik mühendisi misafirimizle. Yanındaki beyefendiden söz ediyor. O da bir kardiyoloji profesörüymüş. Tam 42 yıl önce Tire'den ayrılmış, bir süre GATA'da görev yaptıktan sonra şimdi İstanbul'daki özel muayenehanesinde çalışmaya devam ediyormuş. Yemekten sonra sıra tatlılara geliyor. Hanımefendiler yan masaya gelen tatlıyı pek bir gösterişli bulup aynısından sipariş vermeyi koymuşlar kafalarına. "Yan tarafa getirdiğiniz tatlının adı neydi?" Hiç düşünmeden cevap veriyorum. "Ceviz krokanlı, kestaneli dondurma" Son derece memnun ayrılıyor misafirlerimiz Taş Ev'den. Ben de onları ağırlamaktan büyük haz alıyorum.

Aklıma eski garsonlarımızdan biri geliyor. "Siz burada egonuzu tatmin ediyorsunuz." demişti. Beni eleştirmek amacıyla söylenen bu söz aslında gerçeğin ta kendisi. Evet, ben burada egomu tatmin ediyorum. Yolsa siz hala bu işi para kazanmak için mi yaptığımı sanıyorsunuz?