YAYLANIN HALLERİ

30/05/2016 Pazartesi, Tire

Emekli olduğumdan bu yana sabah kahvaltısı benden sorulur. Eşim evin en erken kalkanı olduğu için o uyandırır beni. Oğlumu yarın yolcu edeceğiz. Saat dokuza geliyor. İlk olarak çay suyunu koyuyorum. Kulağım telefonda. Henüz arayan yok. Eğer Elektrikçi bugün de aramazsa bir daha onlarla çalışmamayı koydum kafama. En azından anın zevkine varayım, güzel bir kahvaltı edelim bari. Reçeller, peynirler, masaya çıkıyor. Oğlum sabahları sucuklu tost yer. Ekmeğini tost makinesine koyuyorum. Üç tane yeşil biberi yıkadıktan sonra çekirdeklerini çıkarıp ince dilimler halinde kesiyorum. Az zeytinyağı koyduğum tavaya biberleri boşaltıp düşük ateşte ölmeye bırakıyorum. Kaynayan suyu demliğe boşaltıyorum. Salatalıkları yıkayıp onları da ince ince dilimliyorum. Domates kalmamış! Telefon çalıyor.

Arayan elektrikçiler. Yaylaya çıkmışlar, kapı kapalı olduğu için içeri giremiyorlarmış! Ben demedim mi size yola çıkmadan evvel bana haber verin gelip kapıyı açayım diye. Ocağın altını söndürüyorum. Biberler tavada, sucuk dilimlenmiş olarak kesim tahtasında. Eşime haber veriyorum. Benim çıkmam lazım, hemen. Ustalar yukarıda kapıyı açmamı bekliyorlar. Siz kahvaltıyı yaparsınız Fırat'la birlikte, beni beklemeyin!

Üç kişi gelmişler. Önce havuzun gider borusunu takıyorlar. Beş dakikalarını almıyor bu iş. Zamanında yapsalardı, havuzun cam mozaikleri de döşenmiş olacaktı. Şimdi sezonda ustayı bir işten alıp getirmek kolay mı? Hidrofor kuruluyor, hatlar çekiliyor, elektrik bağlantıları yapılıyor. Mutfakta iki tezgahın arasına, tam da tezgah ayaklarının olduğu yere denk gelmiş temiz su girişi ve pis su gideri. Yeniden kırım işi çıkıyor. Tuvaletin eksik elektrik ve tesisat işleri tamamlanıyor. Aşırı yükseğe yerleştirdikleri pisuarlar sökülüp uygun seviyeye indiriliyor. Ekip çalışırken okurum diye, yanıma almıştım kitabımı. Hiç fırsatım olmuyor. Sağ tarafta avlunu yanındaki kademede ne kadar seramik artığı varsa yığılmış. Kayrak taşları ve inşaattan kalan keresteler de orada. Tuvaletlerden çıkan molozları dışarıda toplamıştım. Onları el arabasına yükleyip uygun bir yere taşıyorum. Yine bir sürü moloz çıkacak bugünkü çalışmalarından sonra.

Öğlene doğru ekip aşağı malzeme almaya ve öğlen yemeklerini yemeye gidiyor. Kapıları açık bırakıp ayrılamıyorum. Su deposu ile hidrofor arasına 35 metre boru eksik kalıyor. Kaza geçiren arabam serviste olduğu için eksikliğini hissediyorum. Her malzemeyi ufak arabayla taşıyamıyorum. Elektrikçilere gelirken boru ve diğer eksik kalan malzemeleri getirmelerini, dönüşte parasını ödeyeceğimi söylüyorum.

Avlunun üzerindeki kademeyi molozdan arındırırken taze toprak serip tırmıkla düzeltiyorum. Güneş tepeye çıkmış. Epeydir böylesine hareket etmemişim. Terliyorum. İş ortaya çıktıkça hoşuma gidiyor. Ortancaların bulunduğu yerden kana kana kaynak suyu içiyorum.

Nihayet dönüyor elektrikçiler. Borunun bir kısmı yolu kesiyor. Öncelikler o kısmı gömmek lazım. Alıyorum kazmayı küreği elime. Büyük bloklar çıkıyor. Çok uğraşıyorum. Ellerim su topluyor. Alışkın değil ya ellerim bu şartlara. Sonunda yol boyunca derin bir hendek açıp boruyu yerleştiriyorum içine ve çıkan toprakla örtüyorum üstünü.

Ekip çalışırken onlara bir avuç kiraz getiriyorum. "Kaplan yolu üzerinde dört lokantadan ikincisi meyhane olmuş." diyor Kamil utangaç bir gülümsemeyle. "E, ne var bunda" deyince gülmeye devam ediyor. "Kadın da çalıştırıyorlarmış." "Pavyona mı dönmüş yani?" diyorum şaşırarak.

"Acayip dolu çalışıyormuş şimdi." demesi, bu bölgede ne kadar önemli bir boşluğu doldurduğunu anlatıyor gibi.

Aradan biraz zaman geçiyor. Kamil sırıtarak yine dönüyor bana. Abi burada içki verilecek mi? "Evet, içkisiz olur mu?" diyor devam ediyorum. "Burası meyhane olacak ama aile meyhanesi!"

"O zaman hanımla geliriz biz." diyor.  "Yalnız gelirsen almam içeri." diyorum gülerek. 

Telefonumun şarjı bitti erken saatte. Ortancaların resmini çekecektim oysa. Kamil'in telefonundan haber veriyorum bizimkilere, merak etmesinler diye. Çok geç dönüyorum eve. Anlatıyorum hikayeyi. Eşim ve oğlum anlaşmış gibi "Şimdi anlaşıldı neden geç kaldığın." diyor, hep birlikte gülüyoruz.

Telefon ayarlarımla oynanmış, e-maillerim gelmiyor dünden beri telefona. Oğluma veriyorum düzeltsin diye. Rehberimde kayıtlı ne kadar isim varsa hepsi birden siliniyor. İphone yedeklemeyi yapmamış. Saatlerce uğraşıyor ama rehberimi geri getiremiyor. Önemli bir durum bu, çok sıkıntı çekeceğim. Olayın sıcaklığı içinde daha farkında değilim. 

METRONOM

Kafam karışık. Aklım bir metronom çubuğu gibi geçmişle gelecek arasında gidip geliyor. Tik tak, tik tak... Sabahın ezanında bitirdiğim "Alaçatılı" romanından sonra Orhan Pamuk'un "Kırmızı Saçlı Kadın" ına başlamaya gönlüm razı değil. Refique yerine koyup kendimi Angeliki'nin büyük aşkına ihanet edecekmişim gibi geliyor!

Bu kafa karışıklığında yazmaya kalksam saçmalar mıyım?  Bu düşünceler arasında kıvranırken bir güç beynime hükmediyor. Yaz ki keşfedesin kendini. Çok önceki zamanlara gidiyorum hayal aleminde. O kadar öncesine ki, varoluşumu sorguluyorum. Oradan metronomun çubuğuna sıkıca sarılıp ters köşeye savruluyor ruhum. Ölmüşüm, başka bir yerde yeniden doğmuşum, sonra tekrar ölmüşüm... Takılıyorum bu kısır döngü çemberine...

Metronomun çubuğu sola doğru yol alırken ağır ağır, çıkardığı "tak" sesinde çocukluğumu buluyorum. Henüz on yaşındayım. Dedem yatağında ağır hasta. Onun çektiği acılar küçücük kalbimi yaralamakta. Unutmak, uzaklaşmak istiyorum. Eylül ayı ama yazdan kalma bir hava var. Birkaç ev aşağıda, çatıların arasında yeşil branda çekilmiş, gölge olsun diye. Günlerden pazar. Komşumuzun sünnet düğünü. Arkadaşım güya teselli etmek için beni, yeşil brandanın altına sıra sıra dizilmiş tahta sandalyelerden birine oturtuyor. Orkestra çalıyor, ne çaldığını duymuyorum. Aklımda dedem. Davulun, çalgının sesi bastıramıyor üzüntümü... Sonra, orkestra kesiyor sesini birden. Bizim evin olduğu yerden, bir bağrış yükseliyor... Dedem...

Metronomun üzerinde sağa doğru yatıyorum tik sesiyle. İyice elden ayaktan kesilmişim. Ne çabuk geçmiş seneler. Ne kulaklar eskisi gibi duyabiliyor ne gözler eskisi kadar keskin. Yediklerimden bile tat alamıyorum artık. Daha yapacaklarım vardı benim. Ama çok geç...Yeter, artık demir almak zamanı geldi bu limandan...

Yine bir tak sesi atıyor beni geçmişin tozlu sayfalarına. Tozlarını silkeleyince,  yeşil rengin hakim olduğu bir evde buluyorum kendimi. Her taraf yeşil. Duvarlar, koltuklar, halılar...Ortaokula gittiğim yıllar... Misafirliğe gitmişiz bu yeşil eve. Evin başka bir misafiri daha var, Denizli'den. İlkokul son sınıfa gidiyormuş. Beyaz tenli, sarı saçlı bir kız... Balkonda oturmayı teklif ediyor ev sahibi. İzmir Körfezine nazır geniş bir balkon. "Ağabeyine terlik ver kızım." diyor evden birileri. O küçücük elleriyle bir çift terliği bırakıyor ayaklarımın önüne. Balkondaki masanın sandalyelerine oturuyoruz karşılıklı. Başka kimseyi görmüyor gözüm. Körfeze giren ve körfezden çıkan gemilerle oyunlar oynuyoruz onunla, ismini bilmeden. Bir ara bırakıp beni balkonda içeri giriyor. Büyük bir tabak dolusu meyve getiriyor masaya. İncecik çıplak kollarıyla  zorlukla kaldırdığı tabağı alırken elinden yardım olsun diye, elim değiyor eline... Kimler vardı ondan başka o evde misafir, kimlerdi ev sahibi. Hiç birini hatırlamıyorum. Unutamadığım sadece o gece, sabaha kadar yatağımda ateşler içinde yandığım. Aileme nasıl söylerim bu kıza aşık olduğumu. İlk aşkım... Bekler mi acaba  beni bir on yıl kadar?

Tik sesi kendime getiriyor beni. Etrafımda yaşıtlarım teker teker ayrılıyor, bırakıyor beni geride.. Dünya çok değişmiş. Olan biteni seyrediyoruz artık. Torunlar ayaklarımızın etrafında koşuşturuyor. Onlara bakıp hikayenin başını görüyoruz.

Yine bir tak başa doğru sarıyor makarayı. Lise yıllarına gelmişim. Yeni bir aşk ama ilki gibi değil. İlgi gösterdiğimi anlasın diye, neler yapmıyorum ki! Ama anlamıyor işte. Ne onun lügatinde aşk meşk işleri var ne de bende "Seni seviyorum" diyecek yürek. Lise bitiyor. Herkes yoluna gidiyor...

Tik tak, tik tak bugün geçmişle gelecek arasında bir gidiyor bir geliyorum...

YAYLADA GÜZEL BİR PAZAR GÜNÜ

29/05/2016 Pazar, Tire

Bugün çalışma yok. Ailecek birlikteyiz. Bu birliktelik bizi mutlu ederken hepimizin kiloları artıyor. Yaylaya çıkıyoruz. Bahçe girişindeki duvar dibinde biten gelincikler selamlıyor bizi.

Yanımızda yaprak sarmalar... Erik topluyoruz. Dalından koparılan her erik bizi daha mutlu ediyor.

Ağaçların tepelerine yetişmekte zorlanıyoruz. Ağaçlardan birine çıkmaya çalışıyorum. Oğlum "Aslan babam sen yaparsın." diye destek veriyor. Eşim ve kızım feryat figan düşeceksin diye ortalığı birbirine katıyor.  

Oturuyoruz havuz başına, güzel saatler geçiriyoruz yaylada.

ALAÇATILI - MEHMET CULUM

Kitabın Adı: ALAÇATILI "kökler, taş ev, yasak aşk"
Yazar: Mehmet CULUM (2005, Alaçatı/İZMİR)

Sayfa Sayısı: 329
Yayınevi: A.P.R.I.L Yayınları Basım Yılı: 3. Baskı. Mart 2007, Ankara
Türü: Roman

Kitap Hakkında: Son yıllarda okuduğum en güzel kitaplardan biri. Alaçatılı yazar Mehmet CULUM bu eseriyle ölümsüzleşmiş. Yazım ve imla hataları da yok denecek kadar az. Bana göre kapak tasarımı seçilen renk olarak kitabın hak ettiği ilgiyi uyandırmıyor. Osmanlının çöktüğü Birinci Dünya Savaşı yıllarından günümüze kadar gelen bir serüven. Nefis bir araştırma. Alaçatı ve Çeşme'nin tarihi. Balkan ve Ege halklarının birbiri içine geçmiş dramatik yaşantısı. İki ailenin zaman zaman kesişen hayatları. Bir taş ev ve onun bodrumu. Orada başlayan saf ama ümitsiz bir aşk. Hayatın gerçekleri.  Zorluklar ve dostluklar... Savaş yılları...   Yıllar sonra köklerini arayan bir yabancı. 

Yazarın tarihe ışık tutan iki eseri daha var. 2004 yılında yayımlanan Azap Ağa "Bir Ege Hikayesi" ve 2009 yılında yayımlanan Çeşme "Kalenin Gölgesinde". Her üç romanı da Çeşme ve yöresini anlatıyor. İlk okuduğum kitabı "Alaçatılı" dan sonra diğer kitaplarını da okuma arzusu uyanıyor bende.

Yazarı anlatmaya devam edeyim. 1948 Çeşme doğumlu, Bornova Anadolu Lisesinden mezun olduktan sonra A.Ü SBF İşletme Bölümünü bitirmiş. Bir otelin ön bürosunda Hollandalı Jeanne ile tanışmış ve evlenmişler. 1982 yılından itibaren Çeşme'de eşiyle birlikte  antikacılık işine giriyor. Emekli olduktan sonra da Çeşme ve Alaçatı'nın tarihini araştırıp yazmaya başlıyor. Romanın ilk bölümünde olaylar sahip oldukları bu antikacı dükkanında geçiyor. Yazar romanına misafir ettiği iki ailenin nesiller süren yaşamını basit, akıcı ve duygulu bir dille anlatıyor.

Beni derinden etkileyen bir roman. Hele son bölümlerde duygularıma yenik düşüyorum. Kitabı bitirdiğim zaman sabah ezanı okunuyor. Kaderleri, yaşamları boyunca Sakız ve Alaçatı arasında sürüklenmiş Rum aile ile gördükleri zulme dayanamayıp topraklarını terk ettikten sonra onlara katılan Boşnak ailenin dramı. Her seferinde yeniden kurulan düzenler, yaşam mücadelesi, savaş yılları. Angeliki ve Refik arasında filizlenen aşk. Refik'in çaresizliği. Angeliki'nin büyük aşkı. George Refique Armolia'nın elli küsur yıldan sonra geçmişinin nice yaşanmışlıklarına şahit olmuş "Taş Ev" de kardeşi Halil'le buluşması. Akan gözyaşları... Göz yaşlarım...

Ömer'in örnek esnaf davranışı. Amerikalı George ile doğan dostluk. Anlatımın güzelliği... Bazı filmlerin olduğu gibi kitapların da hem seveni vardır hem de sevmeyeni. Bu bakımdan kitap tavsiye etmek risklidir. Ama ben bu kitabın okuyun diyorum. Hele hele Egeli ve göçmenseniz hiç kaçırmayın. Orhan Pamuk halt etmiş yanında... Helal olsun sana Mehmet CULUM bey. Ne mutlu sana ki tarihe kalıcı notlar düşerek böyle bir eser kazandırmışsın yörene!

ESNAF NE DEMEK? (2)

28/05/2016 Cumartesi, Tire

Terslikler bugün de devam etti diyeceğim ama terslik değil bunlar. Artık iyice nefret etmeye başladım insanlardan. Kendimi aciz hissetmeme neden oluyorlar. Ama benim acizliğim değil ki bu. Onların ahlaksızlığı. Dün "Esnaf" ın TDK sözlüğündeki tanımına şaşırmıştım. Ne kadar doğru yazmışlar. Aralarında namusuyla düzgün iş yapanlar var, onlara aynı etiketi paylaştıkları için acıdım. Eşime de okudum dün yazdıklarımı. "Esnaf" tanımına o da şaşırdı! Yok yok, her esnaf buradakiler kadar mesleğinde yozlaşmış olamaz. Sırf bu yüzden buralara geldiğime pişman olmaya başladım. Eğitimle de ilgisi yok ki bunun. İşim gereği yurdun dört bir tarafını dolaştım. Bu kadarını hiçbir yerde görmedim. Sadece Arap ülkelerinden var bu ağırlık ve gevşeklik. Onlar da "Bukra İnşallah", yani "Yarına İnşallah" derler ama Allah'ın yarını bir türlü gelmek bilmez. Sadece ahlaksızlıklarına Allah'ı ortak ederler. Bizim iş ne zaman biter? diye sorduğunuzda her zaman aynı cevabı alırsınız oralarda. "Bukra İnşallah" Sinir sistemim alt üst.

Baki Usta buradaki istisna insanlardan. Yukarıda çalışmaya devam ettiğinden eminim. Yoksa arar "Bugün ben şu nedenle gelemeyeceğim." derdi.

Bugün elektrikçi ve mermerci gelecekti güya. Önce mermerciyi arıyorum. "Sabah elemanı gönderdim ölçüleri aldı." cevabı şaşırtıyor beni. Eleman nasıl bilecek nerenin ölçüsünü alacağını diye aklımdan geçirirken Baki Usta aklıma geliyor. Ölçü alınacak yerleri o göstermiş olmalı... "Sizi bekliyorum renk seçimi için" diyerek devam ediyor. "Biz de yukarı çıkıyorduk, dönüşte uğrayalım. Saat kaça kadar dükkandasınız?" diye soruyorum. "Her akşam saat sekiz buçuğa kadar kalıyorum ama bu akşam yedi buçukta çıkacağım." diyor.

Öğlene doğru arabaya dolup yaylaya doğru yola çıkmıştık. Dönüşte gecikiriz düşüncesiyle önce mermerciye uğramayı teklif ettim. Hem de renk ve desen seçimine birlikte karar verebilecektik. Tekrar telefonla arıyorum mermerciyi. Yeni bir show room açmışlar. Orada olacakmış. Yeni mağazalarının yerini güçlükle buluyoruz. On beş, yirmi dakika beklememize rağmen gelen giden yok. Sanayideki atölyede olduğunu söylüyorlar. Zaman geçtikçe eşim söyleniyor, ben sinirlenmeye başlıyorum. Bir kez daha telefon ediyorum. Telefonu meşgule alıyor. Az sonra bir mesaj geliyor telefonuma. "Yoldayım" İyi, madem yola çıkmış, biraz daha bekleyelim bari" Bir on beş dakika daha geçiyor. Gelen giden yok. Can sıkıntısıyla "Hadi, çocuklar gidiyoruz." diyorum. Show room daki görevliye daha fazla bekleyemeyeceğimizi söyledikten sonra çıkıyoruz dükkandan. Arkamızdan mermerci geldi mi, gelmedi mi bilmiyorum. Ama en azından bir arasın, kusura bakma geç kaldım, sizi beklettim desin, özür dilesin. Yok kardeşim yok, boşuna beklersin böyle şeyleri! Buranın esnafı kendi işini yaparken müşterinin başka işi yok zanneder. Elektrikçi Kamil gibi... "Abi ben yarın ararım, sen gelip kapıyı açarsın." demişti. "Kamil, bak bir saat söyle ben ona göre senin telefonunu bekleyim." "Yok, abi müsait olduğumda ben seni ararım." Ne diyeyim şimdi ben bu herife? "Sen işlerini yoluna koyacaksın, ben sabahtan akşama kadar bir yere gitmeyeceğim, bir iş yapmayacağım, sadece hazır ol da senin telefonunu bekleyeceğim, öyle mi?" Böyle tepki verince de uzaylı görmüş gibi şaşırıyorlar!

Söylene söylene yaylaya yöneliyoruz. Elektrikçi Ali'nin dükkanı yolumuz üzerinde. Sözde bu hafta sonuna kadar işleri tamamlayacağına söz vermişti. Burada sözler maalesef ağızla verilmiyor! Oğlu varmış dükkanda. Elemanlarının yaptığı kazayı soruyorum. Beyin kanaması geçirmiş çocuk  ama dün yoğun bakımdan çıkarmışlar. "Baki Usta'nın havuzun cam mozaiklerine başlayabilmesi için Kamil'in en geç bugün tesisat bağlantılarını yapmış olması gerekirdi " diyorum. Bir sürü bahane uyduruyor. "Kamil bir şey söylemedi bize" diyor. Telefona sarılıyorum yüzleştirmek için. "Yok arama," diyor panikle, "Elemanımızla aramızı bozarsın, yöneticilik yaptın bilirsin bu işleri." Evet, yöneticilik yaptım ama yalancılık yapmadım. "Babana da söyledim o biliyor." diyorum." Önceden haber vermediğiniz için bu gecikmeler oluyor." deyip bir de beni suçlu duruma düşürünce zıvanadan çıkıyorum. "Lanet olsun, bu sıkışıklıkta seramik ustasını getirene kadar anam ağladı, şimdi işin önünü açmadığınız için gidecek. Ben bir daha nasıl getireceğim onu? Dünyanın işini yaptım ama böyle şerefsizlik görmedim. Hani işim var deyip gelemezsin anlarım. Ben de ona göre kararımı verir, ya seni beklerim ya da başkasını bulur işimi görürüm. Ama siz geleceğim deyip gelmiyorsunuz. Sizinle anlaşmanın bir yolu yok." O kadar dolmuşum ki, küfür alışkanlığı olmayan ben neredeyse küfür edeceğim. Birinin beni durdurması lazım. Pes ediyor sonunda. "Tamam," diyor, "Birini gönderiyorum şimdi." Birini arayacakmış gibi telefonunu eline aldığında ben dükkandan dışarı atmışım kendimi. "Gönder, ne yaparsan yap artık." diye bağırıyorum hala arkama dönüp.

Bundan sonra bu dükkana bir daha uğramam artık. Kesin kararımı verdim. Pazartesi geldiler, geldiler. Yoksa başka bir üç kağıtçı bulacağım. Çünkü düzgünü neredeyse yok bu memlekette...

Oğlum kullanıyor arabayı. Ben nasıl kullanırdım bu sinirle, bilmiyorum. Kızım kendi arabasıyla gelip yaylada buluşacaktık. Biz gecikince bizden daha önce varmış. Bahçe kapısının önüne geldiğimizde arıyor bizi. Baki Usta işlerini bitirip eşyalarını toplamış, çıkmak üzere. Binayı açıp yaptığı işleri gösteriyor. Salonun işlemeli sövelerinin üzerine attığı yaldızlı boya muhteşem görünüyor. Kamil gelmediği için havuzun cam mozaiklerine başlayamamış. Korktuğum başıma geldi işte! Uğursuz elektrikçi yüzünden iş yarım kaldı. Şimdi bir sürü iş arasında ne zaman sıramız gelir, gelir mi? Dert yandım ona biraz. "Sen ara bir de, zamanında yapmadığınız için benim işim yarım kaldı de" diyorum. İtirazsız arıyor, elektrikçi Ali'yi. Ben arasaydım açmazdı telefonu yine. O arayınca açıyor hemen. Anlatıyor durumu. Pazartesiye adam göndereceğini söylüyor. İş işten geçtikten sonra... Yine de bu verdiği söz neresinden çıktı emin değilim. Pazartesi göreceğiz. Ağzından çıktıysa elemanı gönderir!

Baki Usta gidiyor. Bahçeye dalıyoruz. Gönlümüzce kiraz topluyoruz. Ağaçlarda meyve bol. Oradan erik toplamaya geçiyoruz. Çoluk çocuk gönlümüzce eğleniyoruz. Ne kadar güzel bir şey dalından meyve toplamak!

Dönmek üzereyken çalıyor telefonum. Arayan Elektrikçi Ali'nin oğlu. Güya hemen eleman gönderecekti. "Abi ustalar oradaysa ben elemanı gönderiyorum." Şaka gibi ya... Yok şaka olamaz bu, bir kabus. "Kardeşim babanla konuştuk, pazartesi günü gönderecekmiş elemanı.  Tesisat bağlantısını yapmadığınız için usta cam mozaik işine başlayamadı ve çıkıp gitti. Akşama kadar sizin keyfinizi bekleyecek değil ya, daha mutfakta elektrik su bağlantıları yapılacak, ona göre cihazlar için servise haber vereceğiz." diye söyleniyorum. "Tamam abi, o zaman pazartesi gelir bütün işleri tamamlarız." diyor. İnanmaz bir ses tonuyla "İnşallah" diyorum. 

Dönüşte İstasyon Parkına gidiyoruz. Oğlum ve kızımla bir tavla turnuvası düzenliyoruz. İlk oyun kızımla benim aramda. Çok çekişmeli bir maçın sonunda 5-4 kaybediyorum. Kafam karışık çünkü! Ama o dinlemiyor tavlayı sıkıştırıyor koltuğumun altına!Oğlumla finali oynayacaklar lakin vakit geç oluyor. Eve dönüyoruz. Ailecek keyifli bir akşam yemeğinden sonra günün bütün yorgunluğunu atıyoruz. 

ESNAF NE DEMEK?

27/05/2016 Cuma, Tire

Son bir yıldır bütün işim esnafla. Esnaf nedir? TDK ve diğer sözlüklerde yazılanlar yaşadıklarıma cuk oturdu.

Esnaf: Başlıca düşüncesi, mesleğinin bütün inceliklerinden yararlanıp bunları karşısındakinin zararına kullanarak ve kötü örnek oluşturarak çok para kazanmak olan kimse.  Bu uğurda mesleğini yozlaştıran kişi.

Cumhur Usta terasın demir kapısı ile tuvalet lavabolarının profil demirden alt desteklerini yapmaya gelecekti bugün. Kahvaltı faslını uzatmamın sebebiydi onun gelişini beklemem. Çok geçmeden telefon edip yaylaya yaklaştıklarını haber verdi. Az sonra geleceğimi söyledim.

Yukarı çıkmadan önce inşaat malzemelerini aldığım yerden Baki Usta'nın istediği malzemeleri; havuzun cam mozaik yapıştırma harcını ve derzlerde kullanacağı fugaları aldım. Yaylaya vardığımda Baki Usta salonun sövelerini boyuyordu. Oldukça titizlik isteyen bir iş bu. Cumhur Usta ise yanına aldığı iki elemanıyla teras kapısının ferforje kapısının montajına başlamış.

Ustalar çalışırken elektrikçi Ali'yi aradım. Adı elektrikçi ama aynı kişi su tesisatlarını da  yapıyor. Uzun uzun çaldırmama rağmen açmadı telefonu. Bugün açana kadar sonsuz kez çaldırmayı kararlıydım. Neyse ki ikinci arayışımın son anında açtı telefonu. Bıkkın bir ifadeyle "Buyrun" dedi. Telefonunun ekranında kim olduğum yazılı olduğuna göre, bu "Buyrun" lafı ne oluyor? Sanki ilk kez arıyorum! Hadi, dalgın falandır diye kendimi tanıtıyorum. O hala "Neden aradın?, "Ne var?" havalarında. "Ya, Ali Bey ne zaman tamamlayacaksınız şu işimi?" deyince elemanlarından birinin kaza geçirdiğini, onunla ilgilendiğini söylüyor. İnsanız ya, hemen işi unutup "Geçmiş olsun, İnşallah önemli bir şey yoktur." falan diyorum. "Bilmiyorum, film çekiliyor şimdi." diyor. "Tamam o zaman, sonra görüşürüz." deyip kapatıyorum. Madem ben sana o nezaketi gösterdim, senin de işin bittiğinde veya müsait olduğun en yakın zamanda beni araman lazım değil mi? Yok kardeşim yok burada böyle insanlık.

Canım sıkılıyor. Mutfağa davlumbaz yaptırmam lazım. Burada İzmir'den daha uygun fiyata yaptırırım diye geçiyor aklımdan. Normali de bu olmalı. O kadar yol kat etmeyecekler en azından. Tanıdığım ve daha önce iş yaptırdığım biriyle konuşuyorum. İki kardeş bunlar. İçlerinden daha dürüst olanı "Elimizde çok iş var, biz yapamayız. Ama sen yine bizim biraderle konuş belki o yardımcı olur." diyor. Arıyorum biraderi. Birader istekli, "Elimdeki işi bitirir bitirmez hemen geliyorum" diyor.

O gelene kadar mermerciyi arıyorum. Bugün Ödemiş'te işi varmış, "Yarın haberleşelim." diyor. Cumhur Usta kapı montajını tamamladı, alet edevatı aşağı indiriyorlar. Baki Usta soruyor, "Kaza geçiren kim acaba? Bilmiyorum, sormadım ki! Adamın telaşı var. "Bize gelen Kamil olmasın?" Kamil'in numarasını çeviriyorum merakla. Ancak ikinci çaldırışımda açıyor o da. Kazayı o yapmamış. Devamlı dükkanda duran esmer bir çocuk motosikletle coco-cola kamyonuna çarpmış. Burası motosiklet yoğunluğunun en fazla olduğu bir yer. Her gün kaza olur. Ne trafikten anlarlar ne kendi canlarını, ne de başkalarının canlarını önemserler. Kamil'e yarım bıraktığı işleri hatırlatıyorum. "Bugün sizin oraya gelecektim ama kaza olunca beni başka yere yönlendirdi patron." diyor. Peki bugün, yarın gelebilecek misin? Bak sizin işlerden başka bir eksik kalmadı burada" diyorum. "Ali beyle konuşmam lazım" diyor.

Baki Usta on beş kiloluk bir varil beyaz boyanın arttığını söylüyor. İhtiyacı olan sadece üç ya da dört kiloymuş. "Açılmamış on beş kilo yerine beş kilolukla değiştirelim" diyor. Ben olur deyince boya varilini arabaya taşıyor. Demircilerin genel tuvaletlerdeki işleri de bitmek üzere. Altı lavabonun altlıklarını yerine tespit etmişler. Onlar gitmeye hazırlanırken, Yusuf Usta geliyor. Davlumbaz için ölçü almak üzere taş binaya giriyoruz. Her yeni geleninin verdiği tepkiyi veriyor o da. "Ne güzel yermiş burası?" Gazino mu açacaksın buraya?" "Yok kardeşim ben buraya pavyon açacağım!" diyesim geliyor. Restoranın buradaki adı "Gazino". Bir de askerdeyken yemek yenip içki içilen yerlere "Gazino" dendiğini hatırlıyorum. Subay gazinosu, astsubay gazinosu gibi... Ama ben gazino deyince çalgılı, çengili, içkili, konsomatrisli yerler aklıma gelir. O yüzden "Gazino mu açacaksın?" sorusu beni zıvanadan çıkarıyor. Belki de sırf bu yüzden sinir katsayım yüksek bugün.

Cumhur Usta'nın yaptığı işleri kontrol ettikten sonra parasını ödeyip yolcu ediyorum. Yusuf Usta davlumbaz yapılacak yerin ölçülerini almaya başlıyor. Uzunca bir süre nasıl bir şey yapacağımızı tartışıyoruz. En sonunda ızgarayı köşeye alınca durum basitleşiyor. Bu imalatı arkadaşına yaptıracakmış. O arkadaşını bulursam aracı parasına gerek kalmayacağını düşünüyorum. Bu arada yüksekten atmasın diye fiyatları bildiğimi söylüyorum. Yörenin insanı kazansın, daha uygun fiyata mal edeyim diye burada yaptırmayı tercih ettiğimi söylüyorum. Ölçüleri yanına alıp akşama fiyat teklifini vereceğini söylüyor.

Çarşıya dönüp boyaları değiştiriyorum. Yeniden yaylaya çıkıp Baki Usta'ya teslim ediyorum boyaları. Epeydir aramadığım eski arkadaşlarımdan birini, Ali'yi arıyorum. O yaptıklarını ben yaptıklarımı anlatıyorum. Kısa zamanda buluşmak üzere sözleşiyoruz.

Döndüğümde Yusuf Usta arıyor. Önce girizgah taksimiyle başlıyor. "Abi be, fiyat biraz yüksek çıktı!". Nasıl yüksek yani. Bazen öyle şeylerle karşılaştım ki burada. Yüksek dedikleri fiyat bana çok ucuz geliyor! "E, ne kadarmış?" diye soruyorum. Kekeliyor, "E, abi üç bin diyor." "Ne diyorsun sen? Gider İzmir'den yaptırırım daha iyi. Hem bana daha da ucuza gelir. Adamlar o kadar yoldan gelip bir de yol parası verecekler hem de daha ucuza mal edecekler!"" Bırak," diyorum "Bırak kalsın!" İşte bu ülkenin kötü niteliklerinden biri de bu. Dürüst çalışan istisna kişileri bir yana koyuyorum ama genel yaklaşım bu. Beni aldattığı zaman tuhaf bir zevk alacak. Ancak bunu bir kere yapabilecek ahmak. Bu ve bunun gibi insanlar nasıl kazanıyor? Esnaf genelde bu kötü özelliklere sahip olunca içlerinden doğrusunu bulmakta zorlanıyorsunuz da ondan. Biri olmazsa gidip bir başka uğursuza kaptırıyorsunuz kendinizi. Ancak haksız paranın hiç birine yaramayacağına dair bir inanç var hala içimde.

Dün hiç uykum gelmedi. Sıfır uyku yani. Eve gelir gelmez önce koltukta sızıyorum. Daha sonra yatağıma geçip son ayların en uzun uykusunu çekiyorum.

BİZİM PINK FLOYD: ANOTHER BRICK IN THE WALL

Üniversite yıllarımı hatırlatan en güzel bestelerinden biridir Pink Floyd grubunun "Another Brick in the Wall" u. Bu parçayı bir kez de Azerbaycan müzik grubu "Bizimkiler" in yorumuyla dinleyin. Ritim sazlar eşliğinde başlayıp tarla devam eden ezgiler beni sarhoş etti. Kanunundan klarnetine, akordeonundan zurnasına kadar bir şark sazları cümbüşü...  İşte ben böyle kültür mozaiği istiyorum. Doğu batı sentezi böyle olmalı. Batı ve doğu ne de güzel kaynaşmış. Batısı bizden batı doğusu bizden doğu. Sadece Pink Floyd mu? Hayır. Ray Charles'ın "Hit the Road Jack" yorumu kesinlikle "Another Brick in the Wall" u aratmaz. Bir de meraklılarına tüyler ürpertici klarnet taksiminin ardından gelen Sting'in "An English Man in Newyork" u ile udun, tarın ve kanunun mükemmel uyumunun sergilendiği Sade'nin "Smooth Operator"'unu öneririm. Dost Azerbaycan'ın Bizimkiler Gurubunu gösterdikleri üstün performanslarından dolayı candan kutluyorum.