DAĞ ÇİLEĞİ

08/11/2016 Salı, Tire

Zaman yine çabuk geçmeye başladı. Yine yeni bir Salı günü. Salı Pazarı alışverişi ve serbest zaman. Öğrencilik yıllarını hatırladım. Haftanın bir iki saatini boş bırakırlardı. Serbest saat. Kimin hangi derste eksiği gediği, yetiştiremediği ödevi varsa tamamlardı o saatlerde. Dün şefin verdiği pazar listesini tamamladıktan sonra serbest saatlerimizin başlayacak olması keyif verici.

Halden başlamalı turumuza. Dün İzmir'den parça almaya gittiğini söyleyen Olgun Usta, sabah erken saatlerde oğlumdan arabasını dükkana bırakmasını istemişti. O ise sabah uykusunu feda etmek istemiyor. Yarım saat daha uyumak için tartışıyor benimle. Eşim içimizde en hamaratı. Ev çoktan tertemiz olmuş bile. Beraber çıkalım teklifime daha yapacak işleri olduğunu söyleyip yalnız bırakıyor beni. Halde aradığımı bulamıyorum. Aşkın Şef bu sefer telefonumu açıyor. "Topan patlıcan yokmuş halde, diğer normal patlıcanlardan var. Bunlar da çok güzel görünüyor." diyorum. "Pazarda buluşalım oradan alırız." diyor.

Pazarın erken saatleri olduğundan mıdır bilmem ama pazara yakın bir yerde park edecek bir yer buluyorum. Alacaklarım öyle bir seferde taşınacak gibi değil. Kasaba bırakıyorum aldığım malzemeleri. Arapsaçı, karışık ot almamı istemişti şef bir de. Arıyorum, arıyorum ama gözüme ilişmiyor. Kabak çiçeğinin son zamanları artık. Bir iki yerde görüyorum. Fiyatları arttırmışlar. Köylü kadınla tamamını almak üzere kısa bir pazarlık yapıp anlaşıyoruz. Yeşillik aldığımız pazarcının Salı günleri tezgah kurduğu yeri buluyorum nihayet. Son olarak oradan roka, maydanoz, dere otu, deniz börülcesi, semiz otu vs. alıyorum. İstiap haddimi bulmuş olarak sallana sallana kasabın yolunu tutuyorum. Telefonum çalıyor. Bu durumda telefona cevap vermek oldukça can sıkıcı. Bir tezgahın köşesine yükümü bırakıyor, telefonumu çıkarıyorum cebimden. Arayan oğlum. Olgun Usta parçanın yarın öğleden sonra geleceğini söylemiş. "Boşu boşuna uykumdan oldum." diyor. "Kasabın orada buluşalım." diyorum. Hazır ellerim boşalmışken Aşkın Şefi arıyorum. O da kasabın karşısındaki lokantada olduğunu söylüyor.

Kasaba bırakıyorum yükü. Aşkın Şef motosikletini bakım için sanayiye vermiş. "Patlıcan, karışık ot ve Arap saçını ben halleder yarın gelirken getiririm." diyor. Oğlumla birlikte alışveriş listesinde kalan birkaç şeyi alıp dönüyoruz arabanın yanına. Pazar yerinin çıkışındaki tezgahlardan birinde buluyorum aradığımı. Küçük şeffaf plastik kapların içinde, dağ çilekleri. Acemi Demirci dalından topladığını yazmıştı dün. Ben de onun yazısını okuduktan sonra bu doğal meyveyi uzun yıllar yemediğimi hatırlamıştım. Ormanda yetişirmiş sadece. Taneleri önce yediklerimden çok daha ufak. Ancak lezzeti aynı.

"Oğlumun köşedeki büfeden birer Tire tostu yiyelim." teklifine hayır diyemiyorum. Gerçekten güzel yapıyorlar bu tostu. Yanında da bir ayran iyi gidiyor.

Yükümüzü alıp doğruca yaylaya çıkıyoruz. Önümüzden giden siyah station bir Bora'yı takip ediyoruz. Kah yavaşlıyor, kah hızlanıyor. Yolun acemisi olduğu çok belli. Ağır ağır giderken her kavşakta duraksıyor. Ben de sabırla, onu sıkıştırmadan peşi sıra gidiyorum. Oğlumla bahse giriyoruz. Nereye gidiyor bu arabadakiler? Ben diyorum Dağ Restoran'a, oğlum diyor Çam'a. Kaplan Köyünün girişinde iyice kenara yanaşıp duruyorlar. Bize yol mu verdiler, yoksa bir şey mi soracaklar emin olamıyoruz. Geçerken duruyoruz yanlarında. "Kaplan Restoran nerede acaba?" diye soruyor sürücü. "Kaplan Köyünde üç tane restoran var, siz hangisini soruyorsunuz?"

"En zirvede olanı." diye cevap veriyor. En zirvedeki "Taş Ev Restaurant" ancak salı günleri kapalı, biz oranın sahibiyiz. "İzmir'den tavsiye üzerine geliyoruz, gezerken bir kahve içmek istemiştik." diyorlar. "Başka bir yer var mı burada çay, kahve içeceğimiz?"

Diğer iki lokantanın adını verip yerlerini tarif ediyor, yolumuza devam ediyoruz. Bahçe kapısına geldiğimizde görüyorum ki Gani Usta henüz taşı yığmamış kapıya. Telefon mu etsem diye geçiyor aklımdan, taş işinin perşembe başlayacağını düşünüp vaz geçiyorum.

Kapıyı açıp bahçeden giriyoruz içeri. Zeytin bizi havlayarak karşılıyor. Bütün gece devam eden rüzgar etkisini azaltmamış. Taş Ev'in yanındaki ceviz ağacından yine bir sürü ceviz dökülmüş yere. Pazardan aldıklarımızı tezgah altı dolaplara yerleştiriyorum. Zeytin için bir kaba kalan ekmeklerden doğruyorum. Her gün pirzola kemiği yiyecek değil ya. Beni görünce ne de çok seviniyor.

Yerdeki cevizleri toplayıp bir naylon poşete dolduruyorum. Aklımda pazardan aldığım dağ çilekleri var. Verandadaki masalardan birine oturuyorum. Oğlumun her tür meyveyle arası iyi değil. Eşimi arıyorum. Hani o da yemeyecekse seve seve hepsini mideye indireceğim. Telefonu cevap vermiyor. Uzaklardan telefonun sesini duyar gibi oluyorum. Arabanın bagaj kapağını açıca telefonun orada durduğunu görüyorum. Hepsini yemeyi kendime yediremiyorum. Bunun eşime karşı haksızlık olacağını düşünüyorum.    Kapıları kapatıp şehre dönüyoruz. Oğlumu Ortapark 'ta bırakıp eve dönüyorum. Kafamda Kuşadası'na doğru bir tur atmak var ama eşim benimle aynı fikirde değil. Arkadaşı arayıp evine davet etmiş ama o evde dinlenmeyi tercih ettiğini söylemiş. Yarısını bitirdiğim dağ çileklerinden ikram ediyorum. Hiç yememiş daha önce. Bir tane atıyor ağzına. Hoşuna gidiyor. Geri kalanını da o yiyor. Az sonra oğlum dönüyor eve. O da film izleyeceğini söylüyor. Hep beraber bir öğle sonrası uykusu çekiyoruz.

Akşama doğru bir kez daha çıkıyorum evden dışarı. Bu sefer eşimle birlikteyiz. Derekahve 'de Asmaaltı adında yeni açılan bir yere gitmeyi düşünüyoruz. "Sadece kahvaltı mı var burada?" diye birbirimize sorarken kapıdaki "Odun ateşinde ev yemekleri" levhası rahatlatıyor. Mavi boyalı demir kapı arkasındaki manzara hoş görünüyor. Kapıyı açmak için zorladığımızda kilitli olduğunu görüyoruz. Hemen solunda maviye boyanmış panjurları kapalı evin ziline basıyoruz. Cevap veren yok. Dönüp yeni açılan Venüs Bowling salonuna gidiyoruz. Salonun sahibi Erkal Bey bizimle özel olarak ilgileniyor. Fesleğen soslu penne makarna söylüyoruz. Tire'de bowling salonu açmak oldukça iddialı geliyor bana. Ancak gençlerin bu yeniliğe çok kayıtsız kalmadığını görüyoruz. Kısa süre sonra sıcak ızgara ve et çeşitlerine de başlayacaklarmış. Yemekten sonra Tiramisu söylüyoruz. Pasta dolabındaki değişik tatlılar eşimin ilgisini çekiyor. Eleman konusundaki ortak sıkıntılarımızı konuşuyoruz işyeri sahibi ile. Bol kazançlar dileği ile ayrılıyoruz. 

HAVALAR SOĞUDU

07/11/2016 Pazartesi, Tire

Dünkü yoğun trafikten sonra gecenin uzamaması tek dileğim. Önce Hüseyin'i gönderdim. Terastaki masa serin havaya rağmen sigara içmek uğruna daha oturacağa benziyor. İki arkadaş rakılarını tamamlamış, birayla devam ediyorlar. Çok mutlu olduklarını, Taş Ev'i çok beğendiklerini söylüyorlar ama bir şeyi eksik buluyorlar. Ne olduğunu soruyorum. "Terası kapatsaydınız, rahat rahat rüzgardan korunurken sigaramızı içerdik."

Salonda iki çift aynı masada hallerinden memnun görünüyor. Servisler yenilenmiş fazla yapılacak bir şey kalmamış. Hadi siz de gidin diyorum oğluma. Şener benimle konuşmak istediğini söylüyor. "Ben emekli adamım, hergün bu tempoda çalışamam" diyor. "Hafta sonları ya da ne zaman ihtiyaç olursa telefon edin, gelirim." diyor. Onunla bu işi yürütmenin zor olduğunu biliyorum ama suçlamıyorum da kendisini. Elinden geleni yapıyor, bu da yetmiyor.

Sürpriz bir şekilde terastaki masa hesap istiyor. Çok geçmeden salondaki masa onları izliyor . Bu çok hoşuma gidiyor. Işıkları söndürüyorum onlar çıkarken. Bahçe kapısını kapatmaya üşeniyorum. "Değişiklik olsun, bu geceyi Tire'deki evimizde geçirelim." diyoruz. Masalar toplanıyor, kapılar, pencereler kapatılıyor. Son kontrolleri yapıyoruz. Tam çıkmaya hazırlanırken karanlık bahçe hareketleniyor. İkisi bayan üç kişi iniyorlar arabadan. "Açık mısınız?" diye soruyor bir tanesi. "Maalesef kapalıyız, elemanları gönderdik." diyorum. Aslında Aşkın Şef içeride temizlik yapıyor. "Saat kaça kadar açıksınız?" diye bir soru daha geliyor. Servisimizin saat onda bittiğini kibarca söylüyorum. Tavsiye üzerine gelmişler.  Hadi madem buraya kadar geldiniz, "Size Taş Ev'i bir göstereyim." diyorum. Bir market zincirinde çalışan elemanlarmış. Taş Ev'i gördükten sonra sözlerini burada yapmak akıllarına yatıyor. Niyetlerinin Taş Evi bir geceliğine kiralamak olduğu anlaşılıyor. Böyle bir hizmetimiz olmadığını izah ediyoruz. Onlar çıktıktan sonra biz de arkalarından yola koyuluyoruz.

Sabah kalkar kalkmaz halden başlıyoruz alışverişe. Bir kasa domates alıyoruz tarla malı. "İçleri dolgun olur bunların." diyor halci. Neredeyse hergün görüyoruz artık halciyle birbirimizi. Sera domateslerinin içi boş olurmuş dediğine göre. Kapya biberler tablo gibi karşımızda. Bir kasa da ondan alıyoruz. On beş kilo geliyor. Artık bundan sonra zor bulunur bunlar.

Çerez bitmiş. Her zaman alışveriş ettiğim yerden alıyorum. Eşimle kızım market alışverişini yapıyorlar. Elimdeki çerez torbasıyla markete gidiyor, eşyaları naylon poşetlere koyuyorum. Çıkarken az önce elimdeki çerezi kasiyerin yanında unutmuşum. Yukarı, yaylaya çıktıktan sonra eşyaları boşaltırken geliyor aklıma. Oğlumu arıyorum. Markete uğramasını, bıraktığım çerez torbasını sormasını istiyorum. Oğlum telefon ediyor. Arkamdan seslenmiş kasiyer. Sonra görevini ve benim çerez torbasını kendinden sonra gelen görevliye bırakmış. Benim çerez torbasını tanıdıkları bir müşteri almış, "İki gün sonra gelin alın demiş." oğluma mağazanın müdürü. Müdür kendine ait olmayan çerez torbasını kimin aldığını biliyor demek. Buna rağmen göz yumması ne demek. Garip insan bunlar. İki saat bile sabretmesini bilmiyor, başkasının malına el koyabiliyor. 

Hava rüzgarlı. Yağmur getirecek gibi bu rüzgarlar. Tuvaletlerin önüne kuru yapraklar doluşmuş. Temizledikçe yenileri geliyor. Evin yanındaki ağacın dibi ceviz dolu. Rüzgar dallarda kalan son taneleri de düşürmüş yere. Şule Ablalar geliyor, kuzenleriyle. Terasta, renkten renge giren ağaç yapraklarının arasında devamlı esen ama üşütmeyen bir rüzgara karşı oturuyorlar. Sabahtan Zeytin'i çözmüş Hüseyin. İlk kez cesaretimi toplayıp elimi ağzına, artık kocaman olmuş dişlerinin arasına sokuyorum. Isırmıyor. İstese çenesini kapatıp sıkar ver elimi parçalar ama yapmıyor. Dişleri bembeyaz, bakımlı. Oldukça sivri ve keskin. Farkında olmadan keskin dişlerini elime geçiriyor. Meydana gelen kesikleri keskin dişlerin sürtünmesinden. Yoksa ısırmıyor kesinlikle.

Güneş hiç yok. Yağmur da yağmadı. Gani Ustayı arıyor, traktörüyle kum ve çimento getirmesini istiyorum.  Yarın da duvar için taş getirecek. İki günlük bir taş işim olacak demir kapının önünde. Araç girişinde tehlike yaratmaya başlamıştı giriş. Hafta sonuna kadar Şaban Usta Hüseyin'i de yanına alarak tamamlayacak işi.

Öğleden sonra geliyor traktör. Kumu ve çimentoları indiriliyor girişi kapatmadan. Kızımızı uğurluyoruz nöbete. Oğlumla yolda karşılaşıyorlar. Aklım vitrindeki kuzu etli arapsaçında... Hani satılmasa da yesem diye bekliyorum. Sezonun ilk arapsaçı. Ben bulamamıştım pazarda. Aşkın Şef alacağı yeri bildiği için almış gelmiş.

Elektrikçi Ali'ye söyledim. Fan bağlantı yerinden koptu. Acil dedim. Duman altı oluyor millet dedim, nafile. Gelmedi bugün.

Bugün erken kapatmak istiyorum sayfayı. Hava iyice soğudu. Enteresan bir gelişme olursa söz, yarın yazarım.

Fotoğraf internetten alıntı Polaris yani Kutup Yıldızı.

TAŞ EVİN HALLERİ

06/11/2016 Pazar, Tire

Kendimizi yoğun bir pazar gününe hazır hissederek uyandık. Benim geç kalkmam doğal. En son yatan benim çünkü. Hüseyin çok hamarat. Ben kapıyı açmaya giderken o kapının önünde beliriyor.

Hava çok güzel. Kahvaltı hazırlığı tamamlanır tamamlanmaz kalabalık bir grup geliyor. Salonu, terası geziyorlar. Sonunda en keyifli yer olarak verandada karar kılıyorlar. Büyük bir süt ve süt ürünleri firmasının çalışanlarıymış gelenler. Serpme kahvaltının yanı sıra çok sayıda ekstra sipariş ediyorlar ancak hesap önlerine gelince şaşırıyorlar. Benzer şekilde serpme kahvaltı yerine neredeyse yarı fiyatına tek kişilik kahvaltı sipariş eden bir grup ekstra olarak standart serpme kahvaltıya dahil bir sürü şey söyleyince hesabı serpme kahvaltı fiyatını geçiyor. Menümüzde her şey açık bir şekilde yazıldığı halde bu durum bizi de rahatsız ediyor.

Saat on gibi oğlum ve Şener geliyor. Şener'in ismine alışamadım. Bazen ona Şeref bazen Şener diyorum. Bundan rahatsızlık duymuyor, kullandığım her iki ismini de kabullermiş görünüyor. Öğlene kadar yoğun oluyor işler. Ekmek kalmadı diyorlar bir ara. Oğlum, gidip alayım diyor. Arabasının frenlerinde zaten problem var. Çabuk gidip gelinmesi gerektiği ve yollarımız tehlikeli olduğu için onun gitmesine gönlüm razı olmuyor. Hemen fırlayıp fırına gidiyorum. Neyse ki ekmeği zamanında yetiştirmiş oluyorum.

Salon, teras, veranda doluyor, taşıyor. Kahvaltıdan sonra yemek servisi başlıyor. Kızım şaka niyetine sabaha karşı yeni web sitemiz üzerinden online rezerve yaptırmış bugün için. Büyük bir sürpriz yapıp yola çıktığını söylüyor.

Kızım gelir gelmez Zeytin'in yanına koşuyor. Onunla özlem gideriyor.

Oğlum muşmulaların resmini çekip gönderiyor. Geçen sene ağaç ağaç tek başıma toplayıp yerlere sermiş, daha sonra plastik kasalara doldurup halde satmıştım. Bu sene o vakti bulmam zor olacak.

Şener, Hüseyin'in performansını göstermekten uzak. Misafirlerin önüne çıkarmak istemiyorum pek. Elinden geleni yapıyor yapmasına. Dün görüştüğüm ve hoşuma giden bir başka adaya telefon ediyorum. Telefonu açmıyor.

Gelen misafirlerimiz mutlu ayrılıyorlar. Pek çoğu tavsiye üzerine gelmişler. Sigara içenler salonda oturmak istemiyor. Terasın kapatılmasını ya da açılır kapanır sundurma yapılmasını isteyenler var. Bir ay öncesine kadar "Sakın ola terası kapatayım demeyin." diyenler çok daha fazlaydı.

Geçen sene halde kestane satarken komşuluk ettiğimiz köylülerin yolu düşüyor Taş Ev'e. Arabalarının arkasını bal kabağı doldurmuşlar. Kabak tatlısı yapalım diye bize yayla kabağı satmaya gelmişler. Geri çevirmiyoruz.

Kalabalık aileler için masalar birleştiriliyor salonda. Çocuklar ayrı masalara oturuyor. Bir masa ilgimi çekiyor. İki küçük hanımefendi aynı büyükler gibi karşılıklı oturmuş tostlarını yiyor. Mutlulukları yüzlerinden okunuyor. Başka masada küçücük bir kız bilmiş bir ifadeyle annesine yakınıyor. "Anne, dün geceden beri Taş Ev, Taş Ev diye başımın etini yedin. İşte Taş Ev'e geldik bırak beni biraz da tadını çıkarayım."  

Akşam saatlerinde kızımın arkadaşları, genç bir çift geliyor. Yoğun bir saat. Mümkün olduğu kadar eşlik ediyorum. Fellah köftesi onlardan da tam not alıyor.

Masaları kendi aramızda numaralandırdık. Verandadan avluya uzanan masalara sırasıyla A1, A2..., salondaki masalara Y1, Y2..., terastaki masalara T1, T2... adını verdik. Hüseyin iyice alıştı buna. Şener zorlanıyor. Son gelen masa, köşedeki masa, az önce patates verdiğimiz masa gibi sıfatlarla tanımlıyor masaları. Böyle olunca da hata yapmak kaçınılmaz oluyor. Yaklaşık yüz liralık bir ızgara Y1 yerine A1 olarak söyleniyor. Hesap istenince olanlar oluyor. Hesaba haklı olarak itiraz ediliyor. Kısa süre içinde anlaşılıyor hata ama iş işten geçmiş oluyor.

        

YAYLADA TAŞ EV KEYFİ

05/11/2016 Cumartesi, Tire

Hareketli bir gün. Ama artık alıştık. Neydi o ilk haftalardaki paniğimiz. İzmir Kız Lisesi mezunlarından ikinci grup geliyor bugün. Şener'i oğlum alacak şehirden.

Hüseyin geldi, sabah erkenden temizliğe başladı. Hava serin ama güneşin yükselmesi ile birlikte ısınacağa benziyor. Servis başlamadan önce oğlum geliyor Şerefi almış şehirden. Masalar birleştirilip donatılıyor. İzmir'den gelen grup bayılıyor Taş Ev'e. Kahvaltı sonrası terasta güneşleniyorlar. Çaylar, kahveler içildikten sonra bahçeye kestane, ceviz ağaçlarının arasında kayboluyor, bol bol fotoğraf çekiyorlar.   

Bu seferki grup daha fazla kalıyor Taş Ev'de. Belki de bırakıp bu güzellikleri ayrılamıyorlar. Hava tam bir bahar havası. Ağaç diplerine düşmüş ceviz ve kestaneleri topluyorlar. Misafirlerin bir kısmı verandada oturmayı seçiyor. Bazıları avluda güneşlenmeyi. Taş Evin içi, dışı, terası, verandası, avlusu, bahçesi pek bir revaçta. Bir grup avluda oturmuş soğuk biralarını yudumluyor.

Şeref'in katılımı ile birlikte sanki servis rahatlıyor biraz. Gecenin geç saatlerine kadar giden gelen eksik olmuyor. Misafirlerimizle teker teker ilgileniyoruz.

İçlerinde salonda sigara içmek için müsaade isteyenler de var, burası içkili olmasaymış çok daha güzel olurmuş diyen de...

Önce Hüseyin'i gönderiyoruz, yarın erken gelecek diye. Diğer elemanlar geç vakte kadar ayrılamıyorlar.

Yarın daha da zorlu olacak gibi...

PATLICAN MUSAKKA

04/11/2016 Cuma, Tire

Dün çektirdiğim diş beni yordu biraz. Her sefer kendime dert ederim. "Çekilen acaba ağrıyan dişim miydi?" Doktorum kendinden emin bir şekilde rahatlatmıştı beni oysa. "Artık ağrımayacak değil mi?" diye sormuştum. "Yok," demişti. "Ağrımayacak." Dudaklarım uyuşmuş, sağ yanım savaştan çıkmış gibi. Bir ağrı kesici alıp iki üç saat uzanıyorum. Hüseyin sabah erken geldiği için erken ayrılmak istiyor. Biraz daha kalmasını istiyoruz. Korkum Ödemişli misafirlerin gelmesi. Geldiklerinde geç vakte kadar oturuyorlar. Diğer zamanlar problem etmesem de dün gece kimsenin gelmesini istemiyorum. İstediğim oluyor. Önce Hüseyin'i ardından diğer elemanları erkenden gönderiyorum. Ben de bana göre erken sayılabilecek bir saatte, gece yarısı birde yatıyorum.

Sabah erken kalkmama gerek yok derken telefonum çalıyor. Telefona eşim cevap veriyor. Arayan bizim Hüseyin. Hastanedeymiş. Dün acile götürmüşler. "Belki de yatıracaklar beni bugün." demiş. Bugünü geçtim yarını, pazar gününü nasıl geçireceğiz. Bir yandan Hüseyin'i düşünüyorum. Daha önce kalp krizi geçirdiğini söylemişti. Ama her zaman bunu kullanıyor gibi gelmişti bana. Bu genç yaşında kalp krizi geçiren adamın elinden sigara düşmüyor. Her fırsatta alkol alıyor. Yine akşamdan içmiştir bir arkadaşıyla, nasıl olsa bahanesi hazır. Nasıl güvenirim ben bu insanlara?

Şehre inerken kafam kimleri arayacağım, kim bana eleman konusunda yardımcı olur sorularıyla meşgul. Hüseyin'i hastanede ziyaret etmeyi düşünüyorum önce. Uzun uzun çaldıktan sonra cevap veriyor telefonuma. Az önce köye dönmüş. Stresmiş nedeni rahatsızlığının. Doktor öyle demiş. Doktorun adını soruyorum. "Hazal Hanım" diyor. Yeni ilaçlar vermiş. "Şimdi nasılsın?" diye soruyorum. "İyiyim amca." diyor. Öylesine "Gelebilecek misin bugün?" diye soruyorum. "İstirahat etmem lazım." diyor. "Ya yarın?" diyerek merakımı gidermeye çalışıyorum. "Gelmeye çalışırım kendimi iyi hissedersem." diyor.

Daha önce görüştüğüm ve tam gün ya da hafta sonları çalışmak isteyen ve telefon rehberine kaydettiğim kişileri tarıyorum. Hiç birinden cevap yok. Kimi görsem merhaba dediğim, garson olarak çalışacak tanıdıkları olup olmadığını soruyorum. Bir de memlekette işsizlik var diyorlar. İnanmıyorum.

Aradıklarım arasında bir kişi geri dönüyor. Şeref. Bir yerde buluşuyoruz şehir içinde. Gençten birini hayal ederken ellinin üzerinde bir adam çıkıyor karşıma. Üniversitede çocuk okutuyor. Emekli ama çalışmaya ihtiyacı var. Şartlarda anlaşıyoruz. "Hadi gel seni götüreyim yukarı, bugün başlamış olursun." diyorum. Açılmadan önce eşiyle gelip çayımızı içmiş Taş Ev'de. Nereden nereye. Birlikte çıkıyoruz yaylaya. Yıllarca çay ocağı işletmiş. Bugün neyin nerede olduğunu öğrenmeye çalışıyor. Çok hevesli. Ancak doğru bildiği yanlışları düzeltmemiz gereken hususlar var.

En sevdiğim yemeklerden biri de patlıcanlı musakka. Aşkın Şef sözünü tutup bana patlıcan musakka yapıyor bugün. Hayatımda yediğim en güzel musakka bu. Sanatına şapka çıkartıyorum. Görünüşünden belli güzel olduğu. "Nasıl beğendin mi?" diye soruyor. Şımarmasın diye düşündüklerimi saklıyorum kendime. Sadece "Güzel olmuş." demekle yetiniyorum.

Akşama Taş Ev'e ilk kez gelen bir misafir. Eşinin doğum günü. Şık bir pasta hazırlatmış kalp şeklinde. Taş Ev mutlu günlere ev sahipliği etmeye devam ediyor.

MAĞDURE HANIM

03/11/2016 Perşembe, Tire

Dünkü sürpriz hareketliliğin üzerine sükunetin hakim olduğu bir gün. Sabahın erken saatinde çalan telefon sesi, oğlumun Ankara'dan döndüğünün habercisi. Arabasının anahtarı bende kaldığı için o da evde mahsur kalıyor.

Taş Ev'in önündeki avludan aşağıyı seyrediyorum. Yakınlarda bir yaprak hışırtısı, dikkat kesiliyorum. Küçük bir sincap önümdeki kestane ağacına tırmanıp hızla gözden kayboluyor. Yan tarafta "tak tak" sesleri. Ağaçkakanlar yine iş başında. Sararmış yaprakların arasında arka bahçeye doğru yürürken seslere kulak kesiliyorum. Ağaçların üzerinden pat, pat diye yere düşüyor bir şeyler. Gidip bakıyorum nedir bunlar diye. Hiç güzel silkmemişler şu cevizleri, yarısı ağaçta kalmış cevizlerin.

Bir grup organizasyonu için rezervasyon yapılmıştı önceden. Erken geliyor Hüseyin bu nedenle. O gelir gelmez alışveriş için şehre iniyorum. Yaylaya döndüğümde gelen giden yok daha. Şehirdeki evde kalan oğluma seslenmedim, biraz dinlensin diye. Her zamanki gibi arada bir çalan telefonlar bizimkilerin sonradan aklına gelen şeyler. Şunu da al gelirken, bunu da al nev'inden.

Salondaki masaları düzenliyoruz. Tabaklar yerleştiriliyor. Su sürahileri masalara konuluyor. Bir müddet sonra demir kapıdan içeri giren kalabalık bir grup Taş Ev'e doğru akmaya başlıyor. Daveti veren kişi elindeki bir tepsi baklavayı girişte mutfağa bırakıyor. Dışarıdan gelen tatlıya mecburen razı oluyoruz. Bazı adetleri birden yıkmak çok zor. Aslında gün denilen bu tür toplantılara evlerde yaptıkları börek, yaprak sarma ve bunun gibi bir sürü yiyecekle gelirler, gittikleri yerden sadece içeceklerini sipariş ederlermiş. Neyse ki gelenlerin hepsi seviyeli hanımlar. Bazı toplantılarda misafirler, patlamış mısır, ay çekirdeği de getirirlermiş yanlarında. Bunu bildiğimden baklavaya razı oluyoruz.

Gün boyunca klasik müzik çalınıyor. Hanımların umurunda değil çalanın ne olduğu. Onların gürültüsü müziği bastırıyor.

Rezervasyonlu gruplar çok yormuyor insanı. Lakin bu tür toplantılarda kişi başına adisyon tutulması şart. Zira kişilerin beyanına göre hesap alındığında açık verilebiliyor. Misafirler salona çıktığında Hüseyin teker teker siparişleri almaya başlıyor. Hemen hemen herkes yarım porsiyon ızgara söylüyor. Bazıları bunun üzerine salata, keşkek istiyorlar. Sıcaklar hazır olunca tabakları tepsiye dizip Hüseyin ile beraber çıkarıyoruz yukarı. Izgaralar dağıtıldıktan sonra bir kişi ortada kalıyor. Vay sen misin bu hanımefendiyi atlayan, başlıyor feveran etmeye. "Benim şekerim var, ben bekleyemem, nasıl yaparsınız bunu bana." Kadın haklı. Yanında keşkek söylemiş bir de. Keşkek geliyor önüne. Ben yanından ayrılmıyor, özür üstüne özür diliyorum. Hatun sakinleşecek gibi değil. "Tamam, keşkeğim geldi nasıl olsa köftemi iptal edin."

Mutfakta tartışıyoruz, niye atladık bu hatunu diye. Hüseyin yarım yarım sayarken porsiyonları bir yarımını atlamış Şefe söylerken. Yapacak bir şey yok. Atıyor ızgaraya bir yarım soğanlı köfte daha. Hüseyin şaşırıp bakıyor bana. "Amca kadın iptal etti ya, sen hala ızgaraya attırıyorsun köfteyi."

"Sen bana bırak bu işi Hüseyin. Bu hata bizim, telafi etmemiz lazım." diyor ve sabırsızlıkla köftenin pişmesini bekliyorum.

Köfte pişer pişmez alıp köfte mağduru hanımefendinin yanına gidiyorum. "Hanımefendi lütfen bunu kabul ediniz, sizden bunun ücretini de almayacağız, belki bizi affedersiniz o zaman." Yok istemem, dese de tabağı bırakıyorum önüne. Önündeki keşkek bittiğine göre bayağı kırılmış açlığı.

Baklava servisinden sonra çay, kahve siparişlerini alıyoruz. Daha sonra yan masada teker teker hesapları alıyorum. Küçükken bir arkadaşımızla bir yerde yemek yiyecek olsak hesabı ikiye böler, her birimiz yarısını öderdik. O zaman bu usulün adı Alman Usulüydü. Burada daha farklı bir ekol var. Herkes yediğini, içtiğini kendisi ödüyor. Sıra Mağdure  Hanım'a gelince ısrarla köfte parasını da ödemek istiyor. Kabul etmiyorum."O bizim hatamızın diyeti." diyorum.

Bir telefon geliyor. Ses yabancı. Bilgi almak istiyorum diyor, Taş Ev hakkında. "Neleriniz var?" "Fiyatlarınız nasıl?" gibi sorular soruyor. İçimden kızıyor ama söylemeden de edemiyorum. "Akşam için dört kişilik rezervasyon yaptırmak istiyorum." diyor kibarca." Saat kaç gibi gelirsiniz?" diye soruyorum. "Saat sekiz buçuk geç mi?" diye o da bana bir soru yöneltiyor. Şaşırıyorum. "İsterseniz daha erken de gelebilirsiniz." diyorum, ne diyeceğimi bilemeden. "Tamam." diyor. "İsminizi alabilir miyim?" diye soruyorum. Kendi ismini ve yanındaki arkadaşlarının ismini söylüyor. Aydın'daki barajda çalışırken DSİ'den yakın arkadaşlarımmış meğer. En yakın zamanda eşleri ile birlikte geleceklerini söyleyip bir güzel işletiyorlar beni.

Öğleden sonra dişim yine ağrımaya başlamış, en yakın eczaneden kuvvetli bir ağrı kesici almıştım. Konuklar gidince telefon ettim diş doktoruma. Beni beklediğini söyledi. Yanına gidip durumu anlattım. Köprümün altındaki dişlerden biri çürümüş. "Çekmem gerekiyor." dedi. Eski kocaman iğneler tarihe karışmış artık. Tabanca gibi tetiği olan bir aletle tık tık sesler çıkararak basıyor uyuşturucuyu ağrıyan dişimin etrafına. İlk tıklarda duyduğum acı sonraki tıklarda gittikçe azalıyor ve yok oluyor sonunda. Dış kolaylıkla geliyor eline. On beş gün sonra geldiğimde yeni köprü için ölçü alacağını söylüyor.

Oğlumu arıyorum bir tarafım uyuşmuş vaziyette. Bende kalan arabasının anahtarını veriyorum. Birlikte dönüyoruz yaylaya. Yolda anlatıyor, Ankara'da yaptığı görüşmeleri.

Bir şeyin farkındayım. Kitap okuyamıyorum bu aralar. Yazmaya nasıl fırsat buluyorsam okumaya da zaman ayırmalıyım. Kitaplar kadar önemli blog yazarlarının kaleme aldığı yazılar var. Pek çoğu meşhur olmuş pek çok yazardan daha iyi. İnternet problemi yaşadığım sıralarda okuduğum bir kitap vardı. İnci Aral'ın bir öykü kitabıydı yanılmıyorsam. Ondan bile bahsetmediğim bloğumun kitap köşesinde. Zaman her şeyi yapmaya yetmiyor kısacası.

Yaylada kış geliyorum diyor. Salonda devamlı şömine yanıyor. Aşkın Şef mezeleri tamamladı. Krokan için cevizler kırılırken bir yandan da bana yarın kasaptan alınacakları söylüyor. Cuma pazarından alınacak çok fazla bir şey yok yarına.

VIP KONUKLAR

02/11/2016 Çarşamba, Tire

Sabah çok fazla bir şey yoktu alacağım, mandıraya özel olarak yaptırdığım tereyağından başka.

Evvelsi günün gecesi dayanılmaz bir diş ağrısı çekmiştim. Artık  inadımı kırıp hafiften ağrımaya başlayınca korkup ağrı kesici alıyorum. Geçen haftadan beri antibiyotik kullanmama rağmen bir düzelme olmadı. Doktorum "İlacın bitsin, diş ağrın geçince gel bakalım." demiş ve arkasından "Diş ağrın devam ederse de gelirsin." deyip gülümsemişti. Bugün öğleden sonra telefon edip gitmeyi düşündüm ama evdeki hesap çarşıya uymadı.

Dünkü tatilin ardından eşimle birlikte çıktık yaylaya. Hüseyin daha önceden telefon etmiş, biraz gecikebileceğini söylemişti. Motosikletinin lastiğini yaptıracakmış. Saat on bir buçuğa doğru OSB Müdürü'nün sekreteri aradı. Müdür Beyi bağlayacakmış. Telefonun ucunda Galip Bey'i buluyorum. Öğlen yemek servisimiz olup olmadığını sorduktan sonra önemli misafirlerinin olduğunu, onları öğlen yemeğine Taş Ev'e getirmek istediğini söylüyor. Saat kaçta geleceklerini öğrenmek istiyorum. Misafirlerin acelesi olduğunu en geç saat 12.30 da yemekte hazır bulunacaklarını dile getiriyor. Beklediğimizi söylüyorum.

Hemen Aşkın Şefi arıyorum. Telefondan gelen sinyal kapsama alanı dışında olduğunu söylüyor. Dün de aynısı olmuştu. Korktuğum başıma geliyor. Neden eşinin telefon numarasını kaydetmedim diye kızıyorum kendime. Dakikada bir sürekli arıyorum ama durum aynı. Hüseyin de daha gelmedi. Onu arıyorum. Çıkıyor telefona. "Hüseyin, hemen gel." durum böyle, böyle diyorum. Hüseyin "Beş dakika sonra oradayım amca." diyor. Aşkın Şeften hala haber yok. Saat on ikiye çeyrek var. Zamana karşı bir yarış bu. Bir kez daha arıyorum. Bu sefer telefon çalıyor ama açan yine yok. Peş peşe çaldırıyorum. Ne duyan, ne cevap veren var. Sinirden köpürüyorum. Meze dolabı bomboş. Hepsini diğer dolaplara kaldırmışız. Tatil gününün ertesi olduğu için vitrin dolapları temizlenmiş.

On ikiye doğru arıyor Aşkın Şef. "Telefonum arızalı." diyor. "Böyle bir mazereti kabul etmiyorum." diyorum. Bunu kendin için önemli bir ihtar kabul et. "Az kalsın Galip Beyi arayıp kendinize başka yer bulun diyecektim." diyorum. Böyle bir şey kesinlikle tekrarlanmamalı. Geldiğinde saat on ikiyi geçmiş. Misafirler geldi gelecek. İşte o andan itibaren mutfağa bir giriş yapıyor ki bunu anlatmam mümkün değil. Yarım saat içinde ondan fazla meze hazır, kömür ızgarası yakılmış...

Saat tam 12.30'u gösterirken üç araç giriyor bahçe kapısından. "Şimdi ayvayı yedik işte." diyorum içimden. Eşim niye vaktinde gelmez bu Aşkın diyerek söyleniyor. Konukların zamanı dar fakat bizim de zamana ihtiyacımız olduğu açık. Avludan aşağı bakıp sonbahar manzarasını seyrediyorlar. Size biraz bilgi vereyim deyip sazı elime alıyorum. Taş Ev'in tarihinden, Kaystros 'un ne anlama geldiğine kadar aklımda kalanları aktarıyorum. Gelenler arasında İzmir'in en büyük holdinglerinden birinin yönetim kurulu başkanı, yine en tanınmış markalardan birinin genel müdürü var. Salonda en güzel masayı ayırmışım konuklara. Taş Ev çok hoşlarına gidiyor. Sobayı yaksak mı diye düşünürken terasa çıkıyorlar hep birlikte. Teras güneş altında. "Burada oturabilir miyiz?" diye soruyorlar. Her yer pırıl pırıl ama terasta ne yer süpürülmüş ne de masalar silinmiş. Hüseyin'e "Hemen koş git, bir bez al, sil şu masaları." diyorum. Yerlerde fazla pislik yok ama ağaçlardan kuruyan yapraklar dökülmüş.

Masa donatılıyor yöresel mezelerle. Ayran istiyorlar. Galip Bey espriyi patlatıyor. Ama konuklarımızın kendi ürettikleri marka yoğurttan yapılmışsa eğer." diyor. Yönetim Kurulu Başkanı bir bayan. İzmir'in en ünlü sanayicilerinden birinin kızı. Çok hoşnut ayrılıyorlar. Kartımızı istiyor tekrar geleceklerini söylüyorlar. "Ben burayı neden çok seviyorum biliyor musun?" diyor Galip Bey ve devam ediyor. "Tuvaletleri her zaman ter temiz." Gelenlerin kültür seviyesinin etkisi büyük tuvaletlerin temiz kalmasında.  Bir de temiz bulunca insan ister istemez kirletemiyor.

Galip Bey'in misafirleri memnun bir şekilde ayrılınca rahat bir nefes alıyoruz. Aşkın, gösterdiği performansla kendini affettirmesini biliyor ama aldığı ihtar baki. Bu işler şakaya gelmez. Kimseye mahcup olmak istemiyorum.

Akşama bankacılar gelecek. Dün rezerve ettirmişti yerini müdür bey. Aşağı inip halden bir kasa domates ve bir kasa topan patlıcan alıyorum. Patlıcan, meze ve yemeklerinde en çok çeşidi yapılan bir sebze. Sabah fabrikadan henüz gelmeyen tereyağımı alıyorum mandıradan. Daha sonra kasaba uğrayıp ihtiyaçlarımı karşılıyorum. Eşimin fellah köftesi ile domates kurusu ve köz biberden yapıp üzerine tereyağında kavrulmuş ceviz dökülen meze en fazla talep edilenler. Bir de keşkeğin taliplisi çok. O da bizim yemek sihirbazının ürünü. Web sitesini hazırlayacak Ercan Bey aradı. Web-sitemiz yayındaymış. Varsa istediğin değişiklik yaparız diyor. 

Aşağıda alışveriş yaparken eşim arıyor. Serdar Bey geldi, gelsen iyi olur. Zaten alışverişim bitmek üzere. Ağzımdan düşürmediğim tuzsuz kabak çekirdeğimi alıp dönüyorum yaylaya. Serdar, benim askerlik arkadaşım. Yıllarca görüşmedik. Tire'ye yerleştikten sonra bir iki kez onun avukatlık bürosuna uğramıştım. Yeni yeni çevre edinmeye çalıştığım bu memlekette ondan daha fazla ilgi beklerdim. Yaklaşık bir yıl daha geçti. Geçen gün Taş Ev'de bir arkadaşını ağırladık. Sitemlerimi gönderdim ona. Kalkmış gelmiş o da bir doktor arkadaşıyla. "Ben sana geldim." deyince bütün buzlar eridi. Doktoru ilk anda tanıyamadım. Dışarıda son derece ciddi hatta hırçın olarak tanınan bu doktor meğerse ne kadar sohbeti hoş biriymiş. Kafalarımız uydu. Uzun uzun sohbet ettik. Serdar "Bundan böyle sık sık görüşeceğiz." deyip ayrıldı.

Taş Ev bugün Mercedes akınına uğradı. Büyük arabalar manevra ve park yeri arıyorlar tabii. Yine bir Mercedes giriyor kapıdan. Aynı anda üç Mercedes diziliyor yan yana. Bu gelen de bir inşaat müteahhidi. Yanında kadim arkadaşı Eskişehir'den bir fizik profesörü.

Güzel bir gün geçiriyoruz. Geç vakte kadar oturuyor misafirlerimiz. Aklımda her daim kalan ve beni mutlu eden bir cümle var ağızlardan dökülen. "Bu kadar mutlu olabileceğimiz başka bir yer yok, yine geleceğiz ilk fırsatta." Nazara falan inanmam ama kocaman bir nazar boncuğu mu taksak Taş Ev'in şöyle görünen bir yerine.