TANITIM FİLMİ

03/12/2016 Cumartesi, Tire

Dünden farkı yok bugünün. Nedense bana daha soğuk geliyor. Sabah kapıya varmadan Hüseyin karşımda belirdi. Bu aralar horoz ve tavuklarının yanından ayrılmıyor. Gelir gelmez Zeytin'i çözüyor. Özgürce dolaşıyor geniş arazide bizimki, tam istediği gibi. Bir o yana bir bu yana deparlar atıyor. Sonra gelip önümde yatıyor. Elini uzatıp ayağımın üzerine koyuyor. Sevmemi okşamamı bekliyor. Masaj yaparmışçasına boynunu, kollarını ovuyorum. Sırt üstü ayaklarını gerip "Biraz daha, biraz daha" diyor adeta.

Adnan Şef'in gelmesini bekliyorum. Alışverişsiz gün geçmiyor. Koca şantiyelerde bile mubayaa dediğimiz satın alma işini haftada bir güne indirmiştim. Zaman zaman iş makinelerinin beklenmeyen arıza durumlarındaki acil parça ihtiyaçları dışında pek bozmuyorduk kuralı. Burada bunu uygulamak çok zor görünüyor. Ancak haftada iki günü zorlayabiliriz belki.

Dün cüzdanını düşüren beyefendi gelip emaneti teslim aldı. Günün ilk telefonu Google Amca'dan. Telefondaki ses amcanın kızı olmalı. Önce hayırlı olsun güzel bir mekan açmışsınız falan diye gurur okşayıcı sözlerle başladı. Şanslı on restorandan biri olarak reklam kampanyasından yararlanabilirmişim. Arama motoruna anahtar kırk kelime yazıldığında sayfanın sağ üst köşesinde restoranımız için hazırladıkları reklam çıkacakmış. Bütün İzmir ve civarı tarafından tanınmak tesisimiz için çok iyiymiş. Kampanya fiyatları şöyleymiş, istersem Avea veya Vodafon sabit faturalarına eklenebilirmiş. Siz güzel anlattınız sağ olun var olun da, bütün bunları bana e-mail yoluyla gönderseniz de ben ona göre kararımı versem." deyince amcanın kızı şaşırıyor. "Sözüm size değil ama biliyorsunuz telefonla yapılan işlerde dolandırıcılık çok oluyor. "E-mail adresimi veriyorum adının Şerife olduğunu söyleyen hanımefendiye. Ne e-mail geliyor ne de telefon.

İyi koku takip eden bazı uyanıklar birkaç tatlı sözle geçim yolu bulmuşlar eğer gerçek dolandırıcı değillerse bile. Bugün benim onları kabul günüm. Birkaç saat sonra biri daha arıyor telefonla. Efendim çok güzel bir yer açmışım. İzmir'de herkes Taş Ev'i konuşuyormuş. Ege TV olarak bir tanıtım filmi çekeceklermiş. Böyle güzel bir mekandan başlamak istiyorlarmış. Bilmem ne firması sponsor olarak bütün masrafları karşılayacakmış. Ne zaman bizi rahatsız edebilirlermiş? Kim olsa havaya girer. Vay, ben neymişim? Reklam yapmadan bu kadar tanındıysak eğer, reklam yaparsak kim bilir ne kadar artar gelirimiz? Adının İlhan olduğunu söyleyen beyefendi bizden sadece tanıtım filmi çekim ücretini talep edeceklerini, Ege TV de filmin ücretsiz yayınlanacağını, bize başka bir masrafı olmayacağını anlatıyor ve bir kez daha soruyor. Çekim için İzmir'den geleceğiz, epey yolumuz var, siz hangi gün müsait olursunuz? Bu filmi daha önce gördüğüm için kararım belli ama sadece meraktan soruyorum. "Peki, size ödemem gereken ücret ne olacak?" Doğrudan şu kadar demek yerine lafları süslemeye devam ediyor bizimki. "Sponsor firma geri kalan bütün masrafları karşılıyor. Bizim sizden talep edeceğimiz yalnız film çekim ücreti. Sizden bu hizmetin karşılığı olan 300 TL yi talep edeceğiz sadece." Teşekkür edip konuşmayı bitirmek istiyorum. "Yanlış anlamayın efendim, bu sadece çekim ekibine verilecek para, sizden reklam ücreti adı altında başka bir ücret talep edilmeyecek." Kapatıyorum telefonu.  Bu tecrübe nereden mi? Ankara'dan. Şöyle ki:

Eşim emekli olunca butik bir pastane açıyoruz Ankara'da. Diksiyonu düzgün bir hanımefendi telefon ediyor. "Efendim, sizin methinizi duyduk. Fox TV İstanbul merkezden arıyoruz. Sizin gibi sektör temsilcilerini halka tanıtmak adına çekim yapıyoruz. Fox TV sektörel tanıtım kuşağında değişik saatlerde yayınlanmak üzere sizin gibi küçük girişimcilerle röportaj yapmak sizleri halkımızla buluşturmak arzusundayız. Ne zaman müsait olursunuz?"

Fazla uzatmak istemiyorum. Aynı çete, aynı oyun. Acemiliğimizde tamam dedik, reklama ihtiyacımız var. Bir kameraman, bir de ağzı laf yapan bir hanımefendi geldi arabalarıyla. Yarım saat röportaj yapıp parayı aldılar. "Fatura isterseniz KDV eklemek durumundayız." demeyi de ihmal etmediler. TV de yayınlandı mı peki?  Elbette hayır.

Diş doktorumu arayıp randevu alıyorum nihayet. Öğleden sonra şehre iniyorum. Kasabımıza siparişi verdikten sonraki durağım doktor. Sağ alt çenemi iğnelerle iyice uyuşturuyor. Dudağımın ucunu hiç hissetmiyorum. Rezervasyonlar başlıyor. Dün geceden sonra iyi moral oluyor bu. İlk arayan bir beyefendi. Söze girişini beğenmiyorum başta. "Kaystros Taş Ev Restoran mı?" Evet cevabımı alır almaz ikinci soru geliyor. "Sizin orada Digitürk var mı acaba?" "Maalesef yok efendim." diyorum. "İyi o zaman, ben de bunu duymak istiyordum. Kız arkadaşıma evlilik teklif etmek istiyorum, uygun bir masa hazırlayıp süsleyebilir misiniz? Bir de masada mum olursa sevinirim." "Elbette efendim, en güzel masa istediğiniz gibi hazır."

Yarın öğlen yemeğine doktorlar geliyor. Metrekareye düşen doktor sayısı ile rekor kıracağız.

MEFARET HANIM

02/12/2012 Cuma, Tire

Günler çabuk geçiyor. Öyle ya da böyle kış mevsimi de göz  açıp kapayıncaya dek bitecek. Sabahın soğuğunda daha bir nazlanarak kalkıyoruz yataktan. Bugün küçük pazar kuruluyor çarşıda yine. Alınacak fazla bir şey yok, sadece yeşillik ve biraz meyve almam yeterli. Bir de hale uğrayabilirsem pazarı tamamlamış olacağım. Zeytin hasadını Dayıbaşı ile halledeceğim. Geçen yıllara göre ağaçlar seyrek bu yıl. Kaç kişi lazım kestiremiyor, bu nedenle zeytinliği Dayıbaşı'na göstermek istiyorum. Vakit kalırsa diş doktoruma görünüp ölçü aldıracağım. Anlayacağınız programım yoğun.

Bu yoğunlukta belki de en önemlisi yılbaşı programını ayarlamak. Pek çok kişi soruyor Taş Ev'de yılbaşı programı yapıp yapmayacağımızı. Şimdiye kadar hayat tecrübem program olup olmadığını soran bu kişilerin yılbaşında bizimle olmayacakları yönünde. Program konusunda tamamen kararsızım aslında. Eğer yılbaşında program olacaksa en azından bir canlı müzik koymak gerekecek. Müzisyenler yılbaşında yüksek ücret istiyorlar. Çoğu da zaten bir yere bağlanmış durumda. Taş Ev küçük olduğundan kişi başı şarjlar yüksek olacak doğal olarak.

Pazar alışverişinde aldıklarımı Taş Ev'de bırakıp yeniden aşağı iniyorum. Hava sanki ısındı mı ne? Bu doğru değil, aslında bu oradan oraya koşuşturmamın verdiği yalancı bir sıcaklık. Köyün birinden Dayıbaşı'nı alıyor bizim zeytinliğe getiriyorum. Bahçeyi geziyoruz. O da kestiremiyor kaç toplayıcı kadın lazım, iş kaç gün sürecek? "Sekiz kadın toplayıcı üç tane de silkici erkekle başlayalım." diyor. Ekibinin elinde iki günlük işi varmış, boşalınca bana haber verecek. Taş Ev'de bir çay ısmarlayıp köyüne bırakıyorum Dayıbaşı'nı. Çarşıdan üç tane büyük zeytin toplama yaygısı satın alıyorum. Depoda yeterince çuval var.

Hazır çarşıya gelmişken ne kadar müzik grubu varsa hepsiyle teker teker konuşuyorum. İşin doğrusu kafama uyan birileri yok. Herkes Taş Ev'i duymuş. Güzel şeyler konuşuluyor hakkında. Gitar ve yanına bir ritim saz şenlendirebilir salonu. İlk gittiğim yerin sahibi öyle birini tanıyorum deyip bilgisayarında performansını izlettiriyor. Hiç beğenmiyorum. O kadar beğenmiyorum ki hazırlamayı düşündüğüm yılbaşı programından bile vaz geçecek oluyorum. Yılbaşı gecesinde insanlar eğlence arar. Kimse o gece gidip senfoni dinlemek istemez. Müziğin kalitesinden ziyade program yapacak kişidir önemli olan. Biri varmış öylesi. Kuşadası'nda bir butik otel ile anlaşmak üzereymiş. Problem otelin fatura istemesiymiş. Sonunda bana program yapmayı kabul ediyor. Dört kişilik bir grup. Taş Ev'e çok bile. Menüyü kesinleştirip duyurmam lazım bir kaç güne kadar.

Akşam vakti anlaştığım keman sanatçısını almak üzere bir kez daha iniyorum aşağı. Bugün kaç kez oldu aşağı inip yukarı çıkmalar sayısını unuttum. Sigaraya ve alkollü içeceklere zam gelmiş. Yılbaşından sonra bekliyorduk. Hükümet yılbaşı hediyesini erken verdi.

Beklediğim canlılık olmuyor bugün. Belki de beklenti içinde olmamak en iyisi. Gelen az sayıda misafir var. Kemancı çalmaya başlıyor. Hiçbir ses düzeni olmadan küçücük kemanın çıkardığı ses ürkütücü.  Bilgisayarımı kaptığım gibi yukarı çıkıyorum. Eşim de geçiyor masada karşıma. Bilinen parçaların ardından "Ormancı" türküsünün notalarına başka sözler yapıştırıyor. Anlam veremiyorum buna. Türkünün sözleri içinde "Nasıl kıydın Mefaret Hanım kendi kendini" sıklıkla tekrarlanıyor. Önümdeki bilgisayardan türkü sözlerini giriyorum. İlginç bir öykü çıkıyor karşıma...

Mefaret Hanım 1906 yılında doğan Bulgaristan göçmeni bir hanım. Ankara Hukuk Fakültesini bitirip doğduğu yer olan Kütahya'nın Tavşanlı ilçesinde hakimlik mesleğine başlıyor. İlk kadın hakimlerimizden biri. Çağdaş, çevresinde saygı uyandıran bir Cumhuriyet kadını olan Mefaret Hanım uzun yıllar yalnız yaşadıktan sonra tam 45 yaşında kendisini anlayıp seven bir beyefendi ile nişanlanıyor. Aynı yıl eskiden bir sürgün yeri olan Bodrum'a tayini çıkıyor. Bodrum'da dolu dolu üç yıl görev yapıyor. Katıldığı bir eğlenceden sonra geç vakit evine dönüyor. Sabah işe gelmeyince merak edilip evine giren ilgililer Mefaret Hanım'ın boynundan ipe asılmış cesediyle karşılaşıyorlar. Hiç kimse kesin olarak bilmiyor bu hazin sona neyin sebep olduğunu. Tavşanlı'da ailesine ve nişanlısına acı haber ulaştırılmak isteniyor tez zamanda. Ancak ne yazık ki nişanlısının da birkaç ay önce öldüğü söyleniyor. Ufak yerlerde dedikodu bol olur ya. Bir rivayete göre nişanlıyken yaşadığı başka bir aşk duyulunca buna dayanamıyor. Bir diğer rivayet ise  delicesine sevdiği nişanlısını kaybetmek sebep oluyor bu intihara. Rivayet çok ama absürt bir tanesini daha yazayım; Mefharet Hanım görevi esnasında bir mahkuma aşık olur. Ancak görev aşkı daha da büyük olduğundan aşık olduğu kişinin hak ettiği idam kararını imzalar. Bu kararın onun intihar etmesine sebep olduğu söylenir.

"Bodrum Hakimi" diye bilinen bir ağıt yakılıyor Milaslı bestekar Nazmi Yükselen tarafından. Aynı kişi Uşşak Makamında besteliyor yazdığı sözleri. Öyküde yaşananlar 1976 yılında başrolünü Türkan Şoray'ın oynadığı bir filmin konusunu oluşturuyor. Filmin adı yine "Bodrum Hakimi"
 

Tire'de canlı müzik olayına nasıl bakılır? Kimler hoşlanır? Kimler hoşlanmaz? Geçen gün kulağıma hoş gelmişti uzaktan. Sanatçı kalkıp gittiğinde sessizliği özleyenler de olmuştu. Bugünkü canlı müzik duyurusu ters mi tepti. Benim çaldığım müzikler misafirlerin daha fazla mı hoşlarına gidiyor?

Yapının akustik özelliğinden mi bilmiyorum bu akşam kemanın sesi kulağımı tırmaladı. Hani buraya gelip sakin sakin yemeğini yerken fonda şöyle hafiften yemek müzikleri dinlemek belki de daha iyi. En azından ben bunu tercih ederim. Taş Ev'in facebook sayfasından canlı müzik, fasıl ile ilgili duyuruları kaldırıyorum hemen. Denemeden görmeyeceğimiz bir şeydi bu. Şimdi eminim gelenler canlı müzik soracaklar bana. Buna ne demeliyim. Her şey serbest olup misafir her zaman haklı olmasa şunu derim. "Cansızını tercih ederim."

Belki de kemancı ve kemanın suçu değil bu. Havanın soğukluğu mu etkiledi? Selin yola taşıdığı topraklar mı? Kim bilir belki de böyle olacak bazı günler, geceler. Dün sürpriz bir şekilde kalabalıktık, bugün yine sürpriz bir şekilde tenha.

Sırada kestane gömülerinin açılması var. Onu düşünürken telefonum çalıyor. Vakit hayli ilerlemiş. Arayan gecenin misafirlerinden biri. Cüzdanını düşürmüş olabileceğini söylüyor burada. Kalkıp masaların altına bakıyorum. Siyah bir cüzdan ilişiyor gözüme. "Tamam buldum." diyorum. Karşımdaki ses çok seviniyor buna. Burada düşürülen ikinci cüzdan oluyor bu. İnsanın düşürdüğü cüzdanı bulması hoş bir durum.

İlk olarak Hüseyin'i, ondan sonra Aşkın Şefleri gönderiyorum. Adnan Şefi tanıyan misafirler onu ve müzisyeni şehre bırakabileceklerini söyleyip ve benim şehre inmeme gerek kalmadığını söylüyorlar.

KIŞIN İLK GÜNÜ

01/12/2016 Perşembe, Tire

Kışın ilk, haftanın en soğuk günü. Öğlene doğru ekip toplanıyor yavaş yavaş. Hüseyin salonun şömine sobasını yakıyor. Bugün ilk kez Taş Ev'in kapısı kapalı. Dışarıdan gelen misafirler kameradan görülüyor ama bunun için devamlı kameraya bakmak gerek. En mantıklısı kapıya kocaman bir "Açık" levhası asmak. Öğlen gelen giden pek yok. Kışın böyle mi olacak? Aşkın Şef boş kalmıyor hiç. Bugün Tire şiş köfteler hazırlanıyor. Keşkek hazırlıkları da başladı. Şehre inmem lazım. Hüseyin ikinci horozu için kümes yapma derdinde.

Bugün Zeytin için de yeni bir kulübe yapalım diyorum. Hüseyin'in hiç hoşuna gitmiyor. "Şimdi mi?" diye soruyor. "Ya ne zaman yapacaksın Hüseyin? Hafta sonu mu?" Kararlılığımı görünce biraz duraksayıp düşünüyor. "Evde benim iki kümes var, onları söküp Zeytin'e bir kulübe yapalım o zaman."

Benim şehirde işlerim var seni kümesleri sökmen için köyde bırakayım. Dönüşte seninle birlikte malzemeleri alırım. "Amca, senin arabaya sığar mı o kadar büyük parçalar? "Sığar Hüseyin, olmazsa koltukları yatırırız." Pek ikna olmuş görünmüyor. "Amca, o zaman gelirken biraz da çivi alıver sana zahmet."

Hüseyin'i köye bırakıp yoluma devam ediyorum. Biraz alışveriş yaptıktan sonra OSB nin yolunu tutuyorum. Dün zamanım olmadığından yetiştiremediğim faturayı teslim ediyorum önce. Geçen sene muşmulaları koyduğum plastik kasalardan almam lazım. Biraz aradıktan sonra buluyorum aradığım fabrikayı. Ana giriş kapısı kapalı. Kapıdaki zile basıp beklemem lazım normalde. Geçen sene benim kapıda beklediğimi gören bir çalışan yan kapıdan girebileceğimi söylemişti. Bu kez tecrübeliyim ya, zile basmadan açık olan yan kapıya yöneldim hemen. Bu geniş kapıdan mal almak üzere büyük tonajlı kamyon ve TIR'lar giriyor. Arabamla hemen sıvışıp ana binanın önüne park ettim. İdari binadan içeri girdiğimde kimseyi göremedim. Sağa sola baktım, kimse yok. Seslendim, cevap veren yok. Merdivenlerden bir üst kata çıktım. Kapısında Genel Müdür yazan oda hemen merdivenin başında. Tam o sırada odadan orta yaşlı bir hanım çıktı. Aşağıda kimseyi bulamadığımı söyledim. "Siz aşağıya inin biz haber verelim." dedi. 

Aşağı indiğimde görevli bayanın yüzünden düşen bin parça. Hayır bir şey demedi ama canının çok sıkıldığı belli.Telefonda biri ile konuşuyor. Üst katta karşılaştığım hanımefendi olmalı. "Efendim, sadece birkaç dakikalığına ayrılmıştım bir şeyler atıştırmak için." Benim yüzümden fırça yemiş belli. Özür diliyorum. "Biraz bekleseydiniz keşke." diyor. Karşılaştığım hanım yönetim kurulu başkanıymış. Koca fabrikanın yönetim kurulu başkanı (!) Kadıncağızın haline acıdım ama yapacak bir şey yok artık. "Nasıl girdiniz buraya?" diye soruyor merakla. "Yan kapıdan" diyor ve devam ediyorum. "Çalışanlarınızdan biri söylemişti geçen sene." Kadın yediği fırçanın etkisinden kurtulamamış. "Çok biliyor onlar." Meslek hayatımda her kademeden insanlarla haşır neşir oldum. Sonuçta parasının fazla olması ya da bir yerin üst düzey yöneticisi olması, hatta bakan veya başbakan olması insanı daha fazla insan yapmıyor. "Şeyh uçmaz, mürit uçurur." hesabı, insanları ulaşılmaz kılan yine onun altındaki insanlar oluyor. Türkiye'nin dev kuruluşlarından birinin yatırımlardan sorumlu genel müdür yardımcısının kabul salonundayım. Aralık kapıdan içeridekiler görülüyor. Koyu bir muhabbet var içeride. Şakalaşmalar, kahkahalar birbirine karışıyor. Çoğunu tanıyorum. Aynı kuruluşun üst düzey yöneticileri. Daire Başkanları vs. Birkaç tane tanımadığım insan daha var ama sohbet havadan sudan. Salondaki asistanın telefonu çalıyor. "Efendim şu anda kendileri önemli bir toplantıdalar, bir notunuz varsa ben ileteyim ya da siz telefonunuzu bırakın daha sonra size dönelim." Kahkaha sesleri kesinlikle karşı tarafa ulaştığı halde asistanın bu sözlerine çok şaşırmıştım o zaman. Benim orada ne işim vardı. Ben de kendisiyle bir iş görüşmesi yapmak üzere randevulu gelmiş sıramı bekliyordum. Yılbaşı ve diğer bayramlarda ilişkide olduğumuz üst düzey kişilere hediye almak adettendir. Sadece ona mı? Asistanı veya sekreterine de tabii. Yoksa sizi asla görüştürmezler, işiniz kalır.

Neyse, bir kaç kez daha özür dileyip bir daha geldiğimde zile basacağıma dair söz verdikten sonra kasaları aldım ve arabaya zor bela sığdırdım. Tam fabrikadan ayrılıyordum ki telefonum çaldı. Arayan Hüseyin. Kümesi sökmüş beni bekliyor. Arabanın içi kasa doluyken bir de Zeytin'in kulübe malzemelerini almam mümkün değil. Biraz daha beklemesini söylüyor ve doğrudan Taş Ev'e çıkıyorum. Hemen kasaları ve aldığım malzemeleri bırakıp yeniden köye iniyorum. Hüseyin köyün aşağı meydanında beni bekliyor. Zor da olsa malzemeler sığıyor arabaya. Dönüş yolunda Taş Ev'i görüyoruz karşıdan. Ağaçlar yapraklarını dökünce tamamen ortaya çıkmış artık.  

Yaylaya varınca hemen işe koyuluyoruz. Güzel bir kulübesi oluyor Zeytin'in . Üşümesin diye dört bir yanını naylonla kapatıyoruz. Hüseyin Çarşaf'ın yanına bir kümes daha yapmış. Bu da onun ikinci horozu ama adını sormadım.

Pazarcı Ahmet'i arıyorum. "Benim muşmulaları alacak mısın?" diye soruyorum. Ne fiyat istediğimi soruyor. Ahmet bu memlekette güvenimi kazanmış nadir insanlardan biri. "Sen kaça satarsan pazarda sat, bana hakkım ne ise onu verirsin." diyorum. Yarın İzmir pazarına gidiyormuş. Muşmulaları yeni aldığım plastik kasalara dolduruyorum. Yüz kiloya yakın geliyor. Eşime aşağı Pazarcı Ahmet'lere gideceğimi söylüyorum. Ahmet'in karısı da dünyalar iyisi, her zaman güler yüzlü. Sebze yapıyorlarmış. Hemen iniyoruz bahçelerine. Bizi görünce çok seviniyorlar. Muşmula kasalarını indiriyoruz. Bize tarladan kopardıkları lahana, karnabahar, ıspanak, turp otu ve pancar hazırlıyorlar. Parasını verelim diyoruz, kabul etmiyorlar.

Döndüğümde Zeytin'in kulübesi param parça. Bütün naylonları parçalamış. İyilik de yaramıyor  bu çocuğa. Akşama doğru rezervasyonlar başlıyor. Demek ki soğuk da olsa Taş Ev'in misafiri eksik olmayacak.

Telefonum çalıyor. Yabancı bir numara, muhtemelen yeni bir rezervasyon talebi olmalı. Kısa bir süre sonra yanıldığımı anlıyorum. Halk Evlerinde ders veriyormuş. Ege Üniversitesinde bilmem ne yapmış. Türkiye'nin ilk on fasıl yapan mekanında çalmış. Kanun sanatçısıymış. Adını soruyorum. İki gün önce görüştüğüm kişinin oğlu çıkıyor. Baba oğul birbirinden habersizmiş. Babası son derece alçak gönüllü iken bu zat-ı muhteremin ayakları yerden kesik. Babası hem kendi hem de onun için son derece mütevazı bir ücret talep ettiğini söyleyince babasına çok kızdığı hissine kapıldım. İşte bunun adı satış. Bazı insanlar kendini öyle bir satar ki ayağa kalkar önünü iliklersin. Sonra işin hiç de öyle anlattığı gibi olmadığını anlar kahrolursun. Ama atı alan Üsküdar'ı geçmiştir. Profesyonel hayatta kendini satış çok önemli. Bence o da ayrı bir meziyet.

Bu gece önce sanat müziği sonra yöresel olmaktan çıkıp ünü sınırların dışına taşan Muammer Ketencoğlu çalıyorum misafirlere. Sevdiğim bir genç arkadaşımız gelip Rumca şarkı çalmamı isteyinceye kadar devam ediyor bu. Rembetiko ezgileriyle geceyi tamamlıyoruz.

ARTIK ÜŞÜYORUM, O HALDE AKILLANDIM

30/11/2016 Çarşamba, Tire

Havalar çok soğudu. Taş olmayan evimizde geçirmiştik geceyi. Bütün gece kombi yandı. O yetmedi odadaki klimayı çalıştırdık. Hüseyin'den önce yaylaya varmalıyız. Eşimi acele ettiriyorum bir an önce evden dışarı çıkmak için. Daha kasaba, mandıraya uğrayacağız. Nihayet sonunda yola çıkıyoruz.

Hava kapalı, yağış yerini nemli bir soğuğa bırakmış. Buraların soğuğu insanın ciğerine işliyor, hasta ediyor adamı. Ankara'nın en çok havasını severdim ben. Soğukları serttir ama hasta etmez. Kuru soğuk her zaman iyidir. Bu yüzden Ankara'nın eksi on derecesini İzmir'in sıfır derecesine her zaman tercih ederim.

Yayla yollarında dünkü yağışın etkileri açık bir şekilde görünüyor. Yamaçlardan kopup gelen toprak ve taş parçaları yer yer yolu kapatmış. Asfaltın kenarları yağmur suları tarafından kemirilmiş, yüzeydeki çukurlar büyümüş. Eskiden Taş Ev yolunu uzak, dar ve virajlı bulanlar yolun son halini görünce kim bilir başka neler diyecekler? Bütün  bu olumsuzluklardan etkilenmeyip manzaraya, şöminede usul usul yanan kestane odunlarını seyretmeye, hayran kaldıkları yemeklere gelenler de yok değil hani. Eski misafirlerimizden birileri geldi yine. Öğlen olmuş neredeyse. Açılış saatine daha on dakika var. Kahvaltı istiyorlar. "Maalesef hafta arası kahvaltı vermiyoruz" diyemiyor ve genç çifte servis açıyoruz. Henüz çay bile hazır değil. Aslında bu durum büyük bir tartışmayı ateşliyor. Eşim "Ne oldu yani elimizde mi yapıştı?" derken oğlum bu durumu eleştiriyor. Hafta arası kahvaltı servisimiz olacak mı, ya da olmayacak mı? Adnan Şef de fikrini söylüyor. "Burası ufak yer. Birine ver, birine verme olmaz."

Üşüyorum, Ankara'da üşümezdim. Adım deliye çıkmıştı. Neymiş efendim, delilerle ölüler üşümezmiş. "Evet" derdim, "Ben deliyim."

Şehre iniyorum. İki bankaya birden yeni kredi kartlarım gelmiş, onları alacağım. Muhasebeciye uğrayıp fatura, z raporu ve pos cihazı çıktılarını vereceğim. Banka müdürü az önce öğlen yemeğine bir arkadaşını getirmişti. "İade-i ziyaretim çabuk oldu." diyorum, gülüyor. Sağ olsun kuryenin getirdiği kartı benim adıma teslim almış. Orkestracı arıyor, Taş Ev'e çıkmışlar. Benim şehirde işim var daha. OSB'ye fatura götüreceğim. Bir de elemanlardan biri için vergi dairesine para yatıracağım. Bankacılarla işim uzuyor. Onları da bürokrasi teslim almış. Orkestracı ile eşinin dükkanında buluşuyoruz. Taş Evi çok beğendiklerini söylüyorlar. Yılbaşı programları doluymuş. "Para önemli değil, hafta sonları gelelim başlayalım." diyorlar. Ne tür müzik yaptıklarını bilmiyorum. "Müşteri bizi yönlendirir." diyorlar. "Onlar ne isterlerse onu çalarız. Arabesk derlerse arabesk." Yüzüm düşüyor birden. Yok bunlar bana göre değil. Yılbaşı için istedikleri fiyat da çok yüksek olurmuş zaten. Yanlarındaki genç çocuğu gösteriyorlar. "Bu arkadaş "O ses" yarışmasında şarkı söyleyenlerden." Bunu duyunca tam tersi etki yaratıyor bende. İki, roman vatandaş çağırsak daha iyi mi ola? 

Saate bakıyorum. Bu vakitten sonra OSB ye falan gidilmez, fatura işi yarına kalıyor. Tam yaylaya vuruyorum arabayı, telefonum çalıyor. Hiç durmadı ki zaten bugün. Bu sefer arayan eşim. Neymiş, yumuşatıcı alınacakmış, acilmiş. Yeniden dönüyorum şehre. Hava artık kararmaya başlamış.

Kızım Whatsapp' tan mesaj gönderiyor. Pazar günü öğlen yemeğine gelecek  doktorlar grubu otuz beş kişiye ulaşmış. Pazar günü kahvaltı tamamen iptal gibi. Eşim "Birkaç ilave masayı kahvaltı için hazırlayalım, geri göndermek olmaz." diyor. Gelen misafirlerin çoğu saat on ikiye doğru geliyorlar kahvaltıya. "Hadi artık kalkın, öğle yemeği için masaları hazırlayacağız rezerve misafirlerimize." diyemeyeceğimize göre bir karar vermemiz gerek.

Bir orkestracı daha arıyor yılbaşı eğlencesi için. İstediği fiyat makul ama vatandaşın çalıp söylemesi nasıl bilmiyorum.  Bir de rezil olmak var.  

Taş Ev bir kutlamaya ev sahipliği ediyor yine bu akşam. Bir genç kızımız on sekizinci yaşını kutlamak üzere annesi ve babasıyla yemeğe gelmişler. Bir bakıma en güzel yaş. Bir bakıma da sorumlulukların yüklenilmeye başlandığı bir yaş. 

Misafirler erken kalkıyor. Hava buz kesiyor. Adnan Şefi şehre bırakıyor ve hemen geri dönüyorum. Salon sıcacık. Şömine tam seyirlik. Bu gece ilk kez yukarı salona taşınıyoruz.

PAZAR YAĞMURU

29/11/2016 Salı, Tire

Aylardır beklenen yağış nihayet geldi. Gece boyunca yağan yağmur akşama kadar devam etti. Salı Pazarı kurulmaz deseler de pazar alışverişini yaptığım en önemli gün bugün. Dışarı bakıyorum, hava karanlık, sağanak yağış devam ediyor. Caddeler, kavşaklar göle dönmüş.

Yan blokta yeni bir Ayvalık tostçusu açıldı. Geçen gün hayırlı olsun demek için uğramıştım. Bu sabah kahvaltımızı Ayvalık tostuyla yapalım teklifime eşim itiraz etmedi. Bina dışına çıkıp saçakların altına sığınarak geçtim yan bloğa. On metrelik mesafe bile sırılsıklam ıslanmam için yetti de arttı bile.

Aklım yaylada. Fırtınadan sonra gelen aşırı yağış iş çıkarmasa bari. Öğlen vakti oldu ama yağmurun kesileceği yok. Evden dışarı atıyorum kendimi. Elimde uzun bir liste var. Yağmur eritmeyecek ya. Pazarın kurulup kurulmadığı bile belli değil aslında. Şehrin merkezine doğru yaklaştıkça artan yoğun taşıt trafiği pazarın kurulduğunun habercisi. Bu havada yine park edecek yer bulamıyorum. Pazar yerinden arabayı park ettiğim yere kadar uzak mesafelerde yük taşımaya alışmıştım. Şimdi bir de sağanak altında yapacağım bu işi. Her taraf araba dolu. Pazarın üst kısımlarına, tarihi camilerin arka taraflarına çıkıyorum. Sokak ortalarında dereler oluşmuş. Bu bölge her zamankinden biraz daha tenha. Tarihi caminin duvarına yanaşıyorum. Yağmur hiç hız kesmiyor.

Pazarcılar tezgahlarını açmış ancak alışveriş yapmaya gelen insanların sayısı her zamankinden az. Dar sokakların üzerinde esnafın gerdiği naylon ve brandaların üzerinde biriken yağmur suları zaman zaman kendiliğinden boşalıyor. Tesadüfen yanından geçen kim varsa ayak üstü bir duş almış oluyor. Örtülerin delik kısımlarından aşağı akan sular sıçramasın diye yol ortasına plastik kovalar konulmuş. Aniden karşılaşılan çukurlardaki birikinti sulara girmemek için kıvrak olmak lazım. En büyük sıkıntı, kaldırımların kenarından yokuş aşağı dere misali akan sular. Bazı bölgelerde suların üzerinden atlamak mümkün değil. Önce sağ ayağımla basıyorum derenin ortasına, ayakkabımın içi su doluyor. İlk anda hissettiğim serinlik kısa sürede kaybolsa da çoraplarım tamamen ıslanıyor. Alınacak malzemeleri bir seferde taşımak mümkün değil. Sudan ikinci geçişimde bu sefer diğer ayağım aynı akıbete uğruyor. Şimdi iki ayakkabıma su dolmuş durumda. İyi ki spor ayakkabılarımı giymişim. İlk tur taşımasından sonra pazara daha yakın boş yerler fark diyorum. Buraları muhtemelen yağmur nedeniyle işlerin kesat gideceğini düşünüp tezgahlarını toplayan pazarcıların boşalttığı yerler.

Salı günleri geniş bir alana yayılan pazarın içinde kalan kasaba uğramam mümkün değil. Yakın yerlerde park yeri göremedim. Telefon edip yarın alacağım et siparişlerimi hazırlamasını söylemekle yetiniyorum.  Oğlumu karşılamam lazım bir de. O da eşyalarla gelecek. Mandıradan alacaklarım ve muhasebeciye vereceğim evraklar yarına kalıyor. Yağmur yağmaya devam ediyor. Oğlumu karşılıyor onu eve bıraktıktan sonra alışverişe devam ediyorum.

Fırtına ve yağmur kim bilir ne zararlar vermiştir yaylaya. Sundurma yapılmadan evvel Taş Ev'in içerisi göl oluyordu. Terastan içeri de epey su giriyordu eskiden. Her ikisi için önlem aldık ama o günden bu yana ilk kez bu kadar yağmur yağdı. Bahçe yolları bozulmuş mudur? Yayla yollarını tırmanırken yol üzerinde selin getirdiği enkaz beni biraz daha endişelendiriyor. Üst taraftaki bahçelerden akan sular drenaj hendeklerini doldurmuş, yola bir sürü enkaz taşımış.Ürkek adımlarla bahçe kapımıza yaklaşıyorum.

Girişte anormal bir durum görünmüyor. Olağan dışı görünen tek şey depodan savaklanan suyun havuza akmaması. Borular mı tıkandı acaba? Bu yağmur altında onunla uğraşacak zamanım yok. Taş Ev'in önünde, yani yolun bittiği yerde su oymuş bazı yerleri, uzun ve derin izler bırakmış. Bir su mühendisi olarak suyun kudretinden her zaman korkarım. Endişeli bir şekilde ana kapıyı açıyorum. Neyse ki içerisi beklediğim gibi değil. Yerler kuru  görünüyor. Mutfak servis kapısından da su girmemiş gibi. Hemen yukarı çıkıyorum. Önceleri teras kapısından aşırı su girdiği için ahşap döşeme zarar görüyordu. Eşiğe çift kat mermer döşetip içeri giren suların bırakılan oluktan dışarı akışı sağlanmıştı. Terasta sundurma yapmadık ama düşünülen sistem iyi çalışmış. Teşhir dolabının üzerinde su birikintileri var sadece. Bu su nereden gelmiş olabilir ki? Çıkıp terasa bakıyorum yine. Fırtına terastaki sandalyeleri dört bir yana savurmuş. Silindir biçimindeki ayaklı küllük devrilmiş, üzerindeki tablaya su dolmuş. Yerlere sigara izmaritleri dağılmış, her taraf sararmış yapraklarla dolu. Giderin üstü tıkandığından zeminde sular birikmiş. Boşa endişelenmişim. Çok fazla etkilenmemişiz fırtınadan ve aşırı yağıştan. Buna seviniyorum. Taş Ev'in yol üzerindeki  tanıtım levhalarının yerinde olduğunu görmek de güzel. Sanırım önceki fırtına daha kuvvetliydi ama bu seferki de fena sayılmazdı hani. Levhalar tek profille yere tespit edilmişken yerinden sökülünce bu kez her birine iki bacak yaptırmıştım. Belki de bu değişiklik işe yaradı.

Aldıklarımı özenle soğutucu dolaplara yerleştirdikten sonra Zeytin'e yemeğini verdim. Su kovası ağzına kadar yağmur sularıyla dolmuş. Kötü bir huy edindi bizim kız. Ona ne zaman yemek versem hemen önünden alacağımı zannediyor. Dişlerini gösterip hırlarken üzerime saldırmaya çalışıyor. Hele verdiğim kemikse eğer daha da korkunçlaşıyor. Ağzında bir kemik parçası varken garip hırıltılar çıkarması çok komik. Adeta küfür ediyor. Sanki hanımefendinin önünden almışız yemeğini. Nereden edindiyse bu huyu...

Bu kötü hava koşullarında bile telefon edip rezervasyon yaptırmak isteyenlerin olması ümit verici. Daha önce eşiyle görüştüğüm bir orkestracı arıyor yılbaşı programı için. Menüyü üç aşağı beş yukarı belirledik.  Ana yemeğimiz Aşkın Şefin kattığı lezzetle doruğa ulaşan özel bir et tabağı. Mantarlı Dana Fleminyon. Çocuk kabul etmesek nasıl olur ki? Eşim itiraz ediyor. Çocuklar için ayrı bir masa koymak çözüm olabilir belki. Yılbaşı partisine katılacak misafir sayısı çocuklar hariç kırk kişiyi geçmeyecek. Erken davranan yerini alacak.

RAINBOW

28/11/2016 Pazartesi, Tire

Dört günlük yoğunluktan sonra bu sabah tembellik ettim. Kafamda yapılacak hiçbir şey yok gibi. Saat 11'e doğru Hüseyin'e kapının açılması gerektiği geldi aklıma sadece. O bile kapıya gelmiş, telefonla aramış ama duymamışım. Kapıda beni bekliyordu. Tam yedi dakika olmuş arayalı ama duymamışım.

Dün geceden beri hava çok kötü. Fırtına veranda ve terastaki sandalyeleri sürüklüyor. Gece geç saatlerde başlayan yağmur fırtınayı durdurmaya yetmedi. Zeytin zincirini koparmış kapının önünde havlıyordu. Hüseyin şehre inip inmeyeceğimi sorunca hala ayılamadım Adnan Şefin alınması gerektiğine. Oğlumun göreviydi bu ya. Şimdi o da bir iş görüşmesi için Kocaeli'ne gidince Adnan Şefi almak bana düştü. Hemen fırladım yerimden. Yapılacak fazla bir alışverişim yoktu ama yine de mandıradan almam gereken bir iki malzeme vardı. Yola çıktığım anda yağmur yağmaya başladı, sonra güneş açtı. Garip bir hava var bugün. Kararsız. Şehre doğru baktığımda gök kuşağı çıkmış. Fırsatı kaçırır mıyım? Çektim arabayı kenara çekiverdim fotoğrafını. Kuş olsa kaçardı. Neyse ki gök kuşağı biraz daha fazla zaman tanıyor insana. Alt kısımda çöpleri bırakmış birileri yine. Ne zaman insanlığı öğreneceğiz?

Gün boyu fırtına devam etti. Bu fırtınada evden çıkmak zor. Kapıları kapattık. Hafta arası kahvaltı vermediğimiz halde erkenden gelen bir genç çifti eşim geri çevirmemiş. Döndüğümde keyifle kahvaltılarını yapıyorlardı. Web sitemizin İngilizce versiyonu için metin tercümelerini yapabileceğim sakin bir gün. Hava muhalefeti nedeniyle kalan birkaç muşmula ağacı da toplanamadı. Yarın zaten tatil günümüz. En erken çarşamba günü el atabileceğiz bu işe.

KEMANCI

27/11/2016 Pazar, Tire

Keyifli bir pazar daha. Eşim çoktan kalkmış hazırlıkları tamamlamış. Onun seslenmesiyle uyandım. Saat dokuz olmuş, bir saat sonra kahvaltı vermeye başlayacağız. Hüseyin gelmiş midir? Gelse telefon eder. Hemen giyinip kapıya koşuyorum. Henüz yolun yarına gelmişken telefonum çalıyor. Tahmin ettiğim gibi arayan Hüseyin. "Geldim" diyorum.

Hüseyin hemen temizliğe koyuldu. Domates, salatalık söğüş işi bende. Dolaptan salatalıkları ve domatesleri, süslemek için maydanozu çıkarıp güzelce yıkıyorum. Halde normal salatalık bulamamış, silor almıştım dün. Hibrit bir tür ama kütür kütür yeniyor. Tarla salatalığına kusur bulan olmuştu ama bugün hiç şikayet almadım. Çok geçmeden telefonum çalıyor. Kahvaltı veriyor musunuz?, "Ne kadar fiyatı?, Tek kişilik yok mu?, Söylediğiniz fiyat iki kişilik mi?" gibi soruların ardı arkası kesilmiyor. Henüz temizlik tamamlanmamış. Hava biraz serin olduğundan sobayı da yakmamız lazım. Soruları teker teker cevaplayınca, "Tamam o zaman, eşimle konuşup size dönerim." diyor. Bu ve benzeri hallerde genellikle dönüş olmaz. Ancak bu sefer öyle olmuyor. On dakika sonra geliyor günün ilk misafirleri. Daha açılış saati gelmemiş ve temizlik tamamlanmamış. İlk defa gördükleri Taş Ev'e hayranlıklarını gizlemiyorlar. Gerçekten bu durumu çok kişide yaşıyorum ben. Dağın başında ahırdan bozma bir yer hayal eden insanoğlu bizim Taş Ev'i görünce ters köşe oluyor. Onlar gidip arkadaşlarına anlatıyorlar ballandıra ballandıra. Arkadaşları geliyor ne var bu kadar anlatılacak buranın deyip. Görünce onlar da şok oluyorlar. Belki de reklam yapmamanın sonucu bu. Eğer reklam yapsaydık, en azından resmini, nasıl bir yer olduğunu biraz da olsa tanımış olacaklardı. O zaman yüksek beklenti içine gireceklerinden, kusur arayacaklardı.

Kahvaltı servisi bittikten sonra yemeğe, çay kahve içmeye gelenler hiç eksik olmadı. Hele akşam üzeri çılgın bir kalabalık vardı. Gelen misafirlerden birinin telefon edip müzisyen çağırması gecenin sürprizi oldu. Salon tamamen doldu. Rezervasyon taleplerinin ardı arkası kesilmiyordu. Bir ara terastan içeri masa taşıdık insanlara yerimiz yok dememek için.

Kemancı hem çaldı hem söyledi. Diğer masalar bu sürpriz eğlenceye şaşırdılar. Bir ara yukarı çıkıp bir kaç resim çektim. "Bir telefonun yeter, hemen gelirim." dedi. Tarzım olmasa da haftanın bir günü fasıl yapsak nasıl olur ki. Ekip olarak konuştuk aramızda. Belki bir hafta fasıl, diğer hafta gitar diletişi sunmak en iyisi. "Yılbaşı için de ben yardımcı olurum." dedi Kemancı Hasan Bey. "Allah'ın istediği bir göz." dedim ben de içimden.

Elemanlar iyi çalıştı bugün. İyi iş çıkardılar. Gecenin ilerleyen saatlerinde Hüseyin'in sigortaları atmaya başladı. Tek rakı yerine bardağa duble koydu. Hemen farkına vardı bu yanlışın. "Tüh," dedi "yanlış yaptım. Tamam amca, sen bunu benim hesaba yaz, ben yenisini koyarım." Yeni koyduğu kadehe yine duble boşalttı. "Tüh, Allah kahretsin, yine kaptırdım. Tamam amca, bunu da yaz sen benim hesaba." "Hüseyin, istersen şişeyi al götür." dedim. "Böyle duble duble biraz zor oluyor."

Gecenin sonunda herkesin yüzü gülüyordu. Hüseyin bana dönüp "Amca" dedi. "Bitti mi mesaim?" "Bitti, bitti Hüseyin." Aldı o yanlış koyduğu iki dubleyi yanına, Aşkın Şefe bir de kavun peynir hazırlatmış, çıktı yukarı salona. Bir dubleyi kendine diğerinin Adnan Şefe vermiş keyif yapıyorlar. "Ne o, Hüseyin Taş Ev'i kapattınız galiba. Bari Aşkın Şefe de söyleyin kadro tamamlansın." Aşkın Şefe izin vermedi eşi. Benim de eşlik etmemi istediler. Bir bira açıp yanlarına gittim. Geceyi güzel sonlandırdık.