ANLAYABİLENE...

31/01/2017 Salı, İzmir

Sabah pazar alışverişini yaptıktan sonra aldıklarımı Taş Ev'e taşıyorum. Sanki hava soğumuş biraz. Acele ediyorum, çünkü İzmir'e gitmemiz lazım. Kızım hastaneden randevu almış eşim için. Önemli bir şey olmadığını umuyorum. İçimizin rahat etmesi için yapılması gereken bir işlem bu.

En az haftada bir günü balığa ayırmayı kafaya koydum. Kızımla telefonda görüşüyoruz. Dışarıda mı yeriz yoksa evde mi? Evde yemeyi tercih ediyoruz. Balığın yanında kalamar, midye dolması da almış gelirken. Hemen hazırlığa başlıyor, mükemmel bir sofra hazırlıyor. Balığa doyuyoruz.

Bu aralar blogları da takip edemez oldum. Ayaküstü facebook sayfalarına göz atıyorum. Telefondan yorum yapmaya alışamadım bir türlü. Bugün yaptığım en hayırlı iş internet bankacılığına girmem oldu. Bu sayede motorlu taşıt vergisi ve trafik para cezalarını ödeyip bir başka hesaba havale çıkardım.

Büyük bir bölünme yaşıyoruz yeniden. Evet'çiler ve Hayır'cılar birbirlerini suçluyor, hakaret yağdırıyorlar. Başkanlık sisteminin getirilmesini isteyenler ülkede nasıl bir oyun tezgahlandığını göremiyor. Bazı soruların cevabı yok. Başkanlık ihtimalinin ortadan kalktığı son seçimlerden sonra her fırsatta başkanlık sistemine karşı çıkan Bahçeli, ne oldu da başkanlık sistemini destekler oldu?

Bazen düşünüyorum. Seçmen olabilmek için adil bir sınav yapılmalı. Düşünme yetisinden yoksun olanlar, sorgulamasını bilmeyen insanlar oy kullanmamalı. Memur olabilmek için insanlar sınava tabi tutuluyor ama ülkeyi yönetecek kişiyi seçmek için kafa kağıdı yetiyor. Böyle giderse ülkenin çöktüğünü, parçalara ayrıldığını görmek çok uzun yıllar almayacak görünüyor.

Uykunun en tatlı olduğu saatlerde hastanedeydik. Akşam balığı fazla kaçırdığımdan dolayı rahatsızlandım. Eşim için bulunduğumuz hastanenin acili de beni misafir edebilirdi. Neyse ki çabuk toparladım ama boğazımdaki yanma hala devam ediyor. Sabaha karşı İzmir'den ayrılıyoruz.

Gerçekten de insan sarrafı olunuyor burada. İnsan dıştan göründüğü ya da yansıttığı kişilikten çok farklı olabiliyor bazen. Ancak eninde sonunda bir vesile ile gerçek yüzü çıkıyor ortaya. Bir kapı kapanıyor, başka kapı aralanıyor. Su yolunu buluyor. Fenalık, kem sözler sahibinde kalıyor. Kötü sözler karşılık bulmayınca sahibinin içini yaralıyor zamanla. Gün geçtikçe içinde yanan pişmanlık ateşi kavuruyor yüreğini. Ona yapılacak bir şey kalmıyor artık... Suskunluk çok şey anlatır bazen. Orhan Veli'nin dizeleri geldi aklıma. "Yazık oldu Süleyman Efendi'ye..." Anlayabilene... 

GECİKME

30/01/2017 Pazartesi, Tire

Yine gecikmeli yazıyorum. Bir gün geçse dahi aynı tadı vermiyor böyle yazmak. Aynı günün sıcaklığı geçmeli satırlara. Detayların bir kısmı uçuyor aklımdan. Bugün çok erken kalkmak zorunda olmadığım için sevinçliyim. Fırat'ın ev işi hallolmadı hala. Onu yaylaya çıkarken almayacağım. Kiralık evlere baksın gündüz saatlerinde. Yaylaya geldiğimde gözlerim Zeytin'i arıyor. Gideli on gün oldu. Hiç bir iz bırakmadan sırra kadem bastı.

Soğuktan donan tuvaletleri çözebilmek için içinde kor ateş bulunan tenekeler yerleştirmiştik dün gece. Bu düzenek kısmen işe yaramış, biri hariç diğerlerinin musluk ve rezervuarları çalışmaya başladı. Şömine sobayı yakmak bana düştü. Bir işi yaparken kimseye muhtaç olmadığına kendisini inandırmış olmak mutlu ediyor insanı. Evet birinci defa olmuyor, ikincide zorlanıyorsunuz, üçüncü sefer sanki işi kıvırıyormuş gibi görüyorsunuz kendinizi ama sonunda gerçekten yapıyorsunuz.

Az sonra Aşkın Şef geliyor. Salon süpürülüp, paspas çekilecek, masalar silinecek. Aşkın Şefin mutfakta işleri var. Temizlik bitmeden kapı açılıyor, orta yaşlı bir beyefendi ve yaşlı bir kadın giriyorlar içeri. Gelen beyefendiyi hatırlıyorum hemen. Dün Karslı arkadaşı ile misafir olmuştu. Bu sefer annesini getirmiş. Birer tatlı siparişi veriyorlar. Annesi için karadutlu lor, kendisi için trileçe. Dün çaldığım klasik müziği çalmamı istiyor. Bu benim duymak istediğim en güzel şey. Aşkın Şef klasik müziğin uykusunu getirdiğini söylerken klasik müzik isteyen bir misafir beni hayli neşelendiriyor. Aşkın Şef'e bu talebi ağzım kulaklarımda aktarıyorum.

Anne nefes darlığından mustarip. Çaylar içildikten sonra Taş Ev'in önündeki avluya iniyorlar. Derin derin çekilen nefeslerle ciğerlere temiz hava doluyor. Yaşlı kadın ilk kez ciğerlerinin ve nefes yollarının açıldığını söylüyor.  "İki yıl burada kalsam bende nefes darlığı kalmaz." diyor.

Pos cihazının kablo girişinde bir temassızlık vardı dün gece. Sabah hiç şarj etmediğini görünce biraz kurcalamaya kalktım. Çıt diye bir ses çıktı. Bağlantı parçasının kırılma sesi bu. Hemen gidip bir çaresine bakmam lazım. Aşkın Şef hemen gidip halledersem iyi olacağını, gelen olursa kendisinin ilgileneceğini söylüyor.

Şehre inip önce pos cihazını tamire veriyorum. Eşimi alıp nüfus müdürlüğüne yeni çipli kimliğini almaya gidiyoruz. On beş güne hazır olur dedikleri kimlik için bir on beş gün daha ek süre istiyorlar. Fırat görüşmelerini bitirmiş ama henüz ev sorununu halledememiş daha. Onu alıp eşimi eve bıraktıktan sonra yaylaya çıkıyoruz. Bahçeden içeri girerken iki araba görüyorum içeride. Aşkın Şef bizi kapıda gülerek karşılıyor. İki masaya kadar hallederim demişti. Yedi kişilik bir aile Kuşadası'ndan gelmiş masayı mezelerle donatmış. Diğer masanın misafirleri Ödemiş'ten. Beklentilerimin aksine hareket erken başlıyor. Yukarı çıkıp misafirlerle ilgileniyorum. Gelenler son derece olgun. Aşkın Şef tek başına her şeyin hakkından gelmiş. Misafirlerin hepsi hallerinden memnun. Şöminenin durumu gayet iyi. Dışarı çıkıp tuvaletleri kontrol ediyorum. Hepsi faal durumda, buzlar çözülmüş.

Gece konuklarıyla vakit su gibi akıyor. Hepsi mutlu bir şekilde ayrılıyorlar. Aşkın Şef dünden beri personel gecesi diye tutturdu. Saat on bire doğru bütün misafirlerin kalkması Aşkın'ın yüzünü güldürdü. Fırat'la birlikte güzel bir masa hazırladılar. Şömine soba içeriyi gayet güzel ısıtmış. Buna benim de ihtiyacım olduğunu hissettim. Ölçüyü kaçırmadan güzel bir gece geçiriyoruz elemanlarla. Onların gelecekle ilgili önerilerini dinliyorum.

BOZDAĞ

29/01/2017 Pazar, Tire

Uzun zamandır ilk kez bir gün gecikmeli yazıyorum. Ne kadar yazmak istesem de bedenim razı olmuyor. Geceleri yazmak üzere bilgisayarımın başına geçiyorum geçmesine lakin koltuğumda sızıyorum.

Neyse fazla uzatmadan pazar gününe döneyim. E, sabah kahvaltı servisini hazırlamamız lazım, şömine soba yanacak, hava soğuk mu soğuk. Fırat'ı bıraktığımız otelden alıyoruz. Eşim beni bugün yalnız bırakmıyor. Yaylaya gelip Taş Ev'e kapağı atıyoruz. Fırat sobayı yakmakla meşgul olurken benim aklımda tuvaletler var. Kötü bir sürpriz beni bekliyor. Erkek ve kadınlara ait dört tuvalet de donmuş, hiçbir musluk, rezervuar çalışmıyor. Bugün pazar, gelen insanlara ne diyeceğiz. Aklımda iki fikir çarpışıyor. Biri hiç kimse gelmesin de rezil olmayalım, diğeri gelsinler erkeklere ağaç altını gösterir, bayanlara kendi özel tuvaletimizi açarız.

Saatler ilerledikçe güneş ısıtmaya başlıyor. Kahvaltı servisinin arkasından yoğunluk artıyor. Tuvaletlere sıcak su döküyoruz, çaputlarla boruları sarıyoruz değişen bir şey yok. Bir önceki gece en soğuk gece olmuş burada. Her taraf buz.

Bahçe kapısına doğru yürüyorum. Kapıda bir araba var. İçinden iki kişi soruyor açık olup olmadığımızı. Bulunduğumuz yerden Bozdağların karlı zirvesi görünüyor. Kayalıklara manzara seyretmeye gelmişler. İçlerinden biri Kars'tan. Dönüşte uğrarız diyorlar. Yarım saat sonra gelip Taş Ev'e konuk oluyorlar. Seneler önce gittiğim Kars'ı ve oradaki Kaz Evi restoranı konuşuyoruz.

Güneş yüzünü gösterince insanlar evlerinden çıkıyor, oluk oluk araba akıyor Kaplan yollarına. Malzemeler bitiyor. Tam dört sefer şehre inip çıkıyorum. Akşama doğru ilave garson ihtiyacımız kaçınılmaz oluyor. Alp'i arıyorum. Evde dinleniyormuş. O da benim şansım. Hemen gidip alıyorum onu. Gecenin geç saatine kadar devam ediyor hareket. Güzel bir hafta sonu oluyor, tatlı bir yorgunluk çöküyor geceyi tamamlarken.

NIGHTHAWKS

28/01/2017 Cumartesi, Tire

Şöyle uzun uzun yazmak istiyorum aslında. Hafta sonları ki, buna cuma günlerini de eklemek lazım, yorucu oluyor. Yorulmuyorum, şikayet etmiyorum ama yazmaya, okumaya zaman kalmıyor. Dün sabaha karşı ikiye doğru kalktı misafirlerimiz. Eski okul arkadaşlarının senelik buluşmasıymış. Sabah kahvaltı servisimiz olduğunu bilmiyorlar tabii. Misafire kalk denmez elbet.

Sabah eşime gelme dedim, biz hallederiz. Soğuğa daha az tahammül ettiğini biliyorum. Hazırlanıp kapıdan çıkmak üzereydik. Fırat'ı kaldığı otelden aldım. Belki de senenin en soğuk günü. Bayanlara ait tuvaletlerin her ikisi de donmuş. Erkekler tuvaletinin her ikisi de çalışıyor.

Aşkın Şef gelene kadar sobayı canlandırmaya uğraştık. Fırat'ın bir tanıdığı ona güzel bir ev bulmuş. Hem onu götürmek hem de alışveriş yapmak üzere Taş Ev'i Aşkın Şef'e teslim edip alelacele şehre iniyoruz. Ben işimi görürken Fırat da evi görüp beğenmiş. Yukarı çıkıyoruz. Aşkın tek başına kahvaltı misafirlerini ağırlamış.

Hava çok soğuk olmasına rağmen nem oranı düşük sanırım. Çünkü dünkü kadar üşümüyorum. Güneşi gören soluğu Taş Ev'de alıyor. Bugünkü misafirlerin kahir ekseriyeti gençlerden oluşuyor. Öğleden sonra oldukça meşhur bir internet gezi sitesinin sahibi geliyor eşimin tanıdıkları vasıtasıyla. Detaylı bilgi alıyor, bol bol resim çekiyorlar. Kartvizitini alıyorum. Özel olarak davet mi etsem bir gün?

Öğleden sonra gelen misafirlerimizden biri de kırımızı şarap ısmarlıyor. Rakı, bira değil de şarap içenlere daha farklı gözle bakıyorum. Taş Ev'de şarap içen misafirlerin sayısının artması daha çok hoşuma gidiyor.

Son masadaki gençleri uğurlamayı bekliyoruz. Şöminenin karşısında bira içiyorlar.  Keyiflerine diyecek yok. Yine nöbetçiyiz bu gece. Daha Fırat'a kalacak otel ayarlayacağız. Yarın sabah da kahvaltı servisi var üstelik.  

Resim Internetten - Nighthawks (Gece Kuşları) ABD'li ressam Edward Hopper'in gece geç bir saatte Amerikan tarzı bir restoranda oturan insanları betimleyen tablosu.

SOĞUK

27/01/2017 Cuma, Tire

Soğuk, soğuk, soğuk. Hayatımda hiçbir dönem soğuktan bu kadar şikayet ettiğimi hatırlamıyorum. Ankara'dayken elbisemin üzerine mont, kaban, palto türünden hiçbir şey giymiyordum. Evet, dışarıda, otobüs kuyruklarında falan beklediğim de yoktu. Evden işe, işten eve. Ev sıcak, iş yeri sıcak. İş görüşmeleri için gittiğim yerler haliyle sıcak oluyordu. Aslına bakarsanız Ankara havası üşütmezdi beni. Bu bakımdan özlüyorum Ankara'yı. Erzurum'da eksi 25 santigrat derecede bile ceketim elimde dolaşırdım. Hoş, deli derlerdi bana. Eee, deliler üşümezmiş. Ben de üşümediğime göre deli olabilirdim. Hem delilik öyle sandığınız kadar kötü bir şey değil ki. Mesela deli olsaydım memleketin diktatörlüğe geçiş referandumu beni hiç ilgilendirmeyecekti. Hatta gidip "Evet" oyu bile kullanabilirdim. Sahi, oy kullanan seçmenlerin zeka seviyesini kontrol ediyorlar mı? Bildiğim kadarıyla nüfus kaydına göre 18 yaşını dolduran herkes oy kullanabiliyor. O zaman ülkenin durumu vahim. Delilerin sayısı bayağı artmış son yıllarda. Önümüzdeki referandum memlekette akıllıların mı delilerin mi daha fazla olduğunu gösterecek.

Ankara'dan İzmir'e göçeli beri ben de akıllandım maalesef. Çünkü üşümeye başladım. Hatta donuyorum. Dışarısı soğuk, buz gibi. Sular bile donuyor. Şömine sobaya kocaman kocaman kütükler atıp salonu ancak ısıtıyoruz. Yeni garsonumuz Fırat işe başladı bugün. Sabah onunla birlikte çıkıyoruz yaylaya. İlk işimiz sobayı yakmak. Şehirde ev tutmuş. Ev dayalı döşeli ama temizlik yapması gerekiyormuş. Elektrik, su bağlayacak ayrıca. Sobayı yaktıktan sonra işlerini görsün diye onu şehre bırakıyorum. Sabahın kör saatinde aradılar bugün de. Kahvaltı etmek için kapıya gelmişler, kapı duvar tabii. Kahvaltı servisimiz sadece hafta sonları diyorum telefondaki beyefendiye.

Çok geçmeden Aşkın Şef geliyor. Şömine sobaya devamlı odun atmasını tembihleyip Fırat'ı aşağı bırakıyorum. Dün onardığımız yollar iyi görünüyor. Yol kenarlarındaki su birikintileri donmuş. Yolun en kritik yerlerini onardık ama daha çok yer var yapılacak. Köy muhtarına telefon ediyorum. Sıcacık evinden çıkmak istemiyor. Hava soğuk çünkü. Nezleyim, soğuk algınlığım var diyor. Taş Ev'e henüz ayak basmadı daha. Israr ediyorum, seni gelip alacağım şöminenin başında sana çay ısmarlayacağım diyorum. Başka zaman diyor. Israrım bitecek gibi değil. Sonunda teslim oluyor. Ben gelirim diyor. İşi şansa bırakmak istemiyorum. "Yok, sen çık köy meydanına ben seni gelir arabamla alır, daha sonra geri götürürüm." diyorum.

Salı günleri kaymakam muhtarları topluyor, köylerin sorunlarını dinliyormuş. Hiç olmazsa yolların durumunu muhtara gösterir kaymakama iletmiş olurum. Hemen yola çıkıyorum. Köy meydanı bir kilometre aşağıda zaten. Muhtarı alıp yola çıkıyorum. Her adımda yoldaki tahribatı, risk oluşturan yerleri, dün onardıklarımı teker teker gösteriyorum. Bu köy Tire'nin en meşhur, en turistik köyü. Bütün şehrin kuş bakışı görüldüğü bir yer. Hem manzarası, hem havası hem de restoranları ile ünlü. Muhtara Taş Ev'i gezdiriyorum. Şaşırıyor mekanı görünce. Geç bir ziyaret. "Köye değer katmış burası." diyor. "Yazın daha da güzel olur." diyor. Şömine ateşinin karşısında çaylarımızı içiyoruz. Eşimin hazırladığı kurabiyelerden ikram ediyorum. Camdan şehre bakıyoruz. Eşimin dedesi Tayyar Bey'den bahsediyor. Yol yapılmadan önce at sırtında av tüfeği ile yukarı çıkışını, çocuklara simit dağıtışını anlatıyor. Havada hiç pus yok. Şehrin bütün ayrıntıları gözler önünde. Şehri temaşa edip sohbet ediyoruz uzun uzun.

Muhtarı köye bırakıp Fırat'ı almak üzere şehre iniyorum. Dönüş yolunda önce soğuğun sonra yeni inşa edilen rüzgar tribünlerinin resmini çekiyorum. Köye geldiğimde sıcaklık göstergesi eksi iki dereceyi gösteriyor. Rezervasyonlar başlıyor. Sobaya bir odun daha atıyoruz.  

YOLLARIMIZI ONARDIK

26/01/2017 Perşembe, Tire

Sabah kahvaltısını evde yapıyoruz birkaç gündür. Önce muhasebeye uğrayıp para bırakıyorum. Arkasından Alp'i alıyorum her zamanki buluşma yerimizden. Havaların yeniden soğuyacağı haberleri geliyor. İstanbul'da kar yağışı başlamış bile. Artık yağmasın, yollarımız kapanmasın diye dua ediyorum. Yaylaya geldiğimizde Alp'e sobayı yakmasını söylüyorum.  Hemen yakarsak salonu ancak ısıtabiliriz. Hava soğuk mu soğuk.

Henüz açılış saatimiz gelmeden bir araba giriyor bahçeye. Kahvaltı servisimiz olup olmadığını soruyorlar. Salonda şömine sobayı yaktık ama daha içerisi ısınmadı henüz. Normalde hafta içi günlerde kahvaltı servisimiz yok ama geri çevirmek istemiyoruz gelenleri. Küçük bir bebekleri var yanlarında. Arabadan tonla bebek eşyası indiriyorlar. Bebek puseti, çantalar, battaniyeler ve çantalar. Yardım edip içinde uyuyan bebeğin olduğu puseti üst kata çıkarıyoruz. Aşağıdan hemen bir elektrikli ısıtıcı getirip çalıştırıyorum. Aşkın Şef hemen kahvaltı hazırlığına başlıyor. Gelenler Denizli'den misafirlerini getirmişler kahvaltı için. Kısa bir süre sonra Alp beni yukarı istediklerini söylüyor. Salonun yeterince sıcak olmadığını ileri sürüp bin bir özür dileyerek kalkmak zorunda olduklarını söylüyorlar. Bebekleri hastaymış zaten. Anlayışla karşılıyor ve yardımcı olup bebek arabasını yeniden aşağı indiriyoruz. Onca bebek eşyası da gerisin geriye arabalarına yükleniyor.

Bugünü iyi değerlendirmem gerek. Kendimi enerjik hissediyorum nedense. Depoyu açtıktan sonra içeriden ağaç testeresini alıyorum. Bu sefer mutlaka çalıştıracağımdan eminim. Öyle de oluyor. Bir iki sefer ipini çektikten sonra motor çalışıyor. Bahçede yığılı ceviz ağaçlarının üzerindeki naylon örtüyü kaldırıyorum. Ağaçlar o kadar büyük ki, nasıl yüklemişler traktöre kocaman kütükleri anlamıyorum. Motorlu testerenin boyu ufak kalıyor ağaçların kutrunun yanında. Kırk yıllık ormancı gibi bir sürü kalın ağacı şömineye sığacak büyüklükte kesip hazırlıyorum. Bıçkı zinciri yeni olduğu için testere ağacın içinde kolay ilerliyor. Ağacın enine kesilmesi gerekiyormuş. Öyle ağaç parçaları var ki enine değil boyuna kesmek zorunda kalıyorum. Nedeni bu mu bilmem ama o canavar testere birden kör bıçak gibi oluyor. Epeyce bir hazırlık yaptım nasıl olsa deyip çalışmayı kesiyorum. Kestiğim iki araba odunu depoya taşıyorum. İki araba odunu da Taş Ev'in girişinde yaptığımız odun köşesine götürüyorum.

Enerjik hissediyorum dedim ya. Defalarca rica ettiğim halde belediyenin onarmadığı, büyük tehlike arz eden yol tamiratlarını yapalım diyorum Aşkın Şef'e. Alp'i Taş Ev'de nöbetçi bırakıp ölü saatlerde bu işi kaçırmak iyi bir fikir olabilir. Depoda birkaç torba çimentoyu arabanın arkasına atıyoruz. Yol boyunca akan su da kesildiğinden taşıma suyla harç yapacağız. Sağdan soldan bulduğumuz taşlarla büyük çukurları kapatıyor, derzleri çimento harcıyla dolduruyoruz. Suyumuz, çimentomuz bittikçe gidip takviye ediyorum. Çimentomuz bitinceye kadar devam ediyoruz. esas problem yaratan çukurları kapatıyoruz. Bir iki tane daha kalıyor. Kötü durumda olan bir çukuru taş ve toprakla dolduruyoruz.

Akşamın erken saatlerinde rezervasyonlar başlıyor. Misafirler bu akşam erken gelip erken kalkacağa benziyor. Soğuğun etkisi olmalı bunda.

DEMOKRAT DİKTATÖR

25/01/2017 Çarşamba, Tire

Sabah dalgınlıkla Alparslan'ı almaya gittiğimde jeton düştü. Doğru ya, onun "büt" ü vardı bugün. Evdeki hazırlıkları alıp çıktım yukarı. Hava oldukça mülayim, hafif yağmur atıştırıyor. Aşkın Şef biraz gecikince trileçenin karamelini dökme işi bana kaldı. Tam işe başlayacaktım ki verandada birilerinin dolaştığını fark ettim. Çalışma saatimizin başlamasına henüz on beş dakika kala gelip Taş Ev'in etrafında fotoğraf çekiyorlar. İçlerinden biri tanıdık geliyor gözüme. Daha önce defalarca konuk ettiğimiz bir hanım. Bu sefer Antalya'dan abilerini alıp gelmiş ve Taş Ev'i göstermek istemişler. Aşkın Şef çoktan gelmiş olmalıydı. Bu kez ben ve misafirler Taş Ev'de tek başımayım. Salona buyur ediyorum. Kahve içmek istiyorlar. O kadarsa sorun değil. Hemen trileçeyi dolaba kaldırıyorum. Kahve makinesini kullanmaya başladım artık ama yine de elim çok alışkın değil. Bütün kahvelerin sade olması işimi kolaylaştırıyor.

Kahveler içildikten sonra dışarı avluya çıkıyorlar. Fotoğraf çekimleri devam ediyor. Bütün ailenin fotoğrafını çekmek bana düşüyor. Arabalarına binip ayrılırlarken motosikletiyle Aşkın Şef görünüyor. Nerede kaldığını soruyorum. Bilemek için yanına aldığı bıçakları gelirken getirmeyi unutup geri dönmüş.

Öğleden sonra Alparslan arıyor. "Büt" ünden çıkmış. Onu almak üzere yeniden şehre iniyorum. Döndüğüm andan itibaren hava soğumaya başlıyor. Bu sefer soğuk havanın geldiği yer Balkanlar. Sibirya'dan gelen soğuk hava dalgasına kıyasla daha insaflı olacaktır mutlaka. Ben de kısaltma işine dahil olup Alparslan'a Alp demeye başlıyorum. Sabah temizlediğim şömine sobayı yakıyor hemen. Hava gittikçe soğumaya devam ediyor. Ateşi canlı tutmak ve salonu ısıtmak için mütemadiyen sobayı besliyoruz kestane ve ceviz odunlarıyla. Güme Dağını tamamen kaplayan sis akşama doğru dağılmaya başlıyor.

Akşam saatlerinde kadim dostlarımızla birlikteyiz yine. Memleketin halinden dem vuruyoruz. Ülke Evet'çiler, Hayır'cılar olarak karpuz gibi ortadan ikiye bölünmüş. Her tarafta her ortamda referandum konuşuluyor. Aklıma 12 Eylül darbesinden sonra eski siyasetçi yasaklarının kaldırılması üzerine yapılan referandum geliyor. Turgut Özal'ın bakanlarından Güneş Taner üzerinde "No" yazan tişört giymiş meydanlarda dolaşıyor. Tarafsız kalması gereken dönemimin darbeci Cumhur Reisi ise "Hayır'da hayır var." diyor. O zaman Demirel'in ya da Ecevit'in siyasete dönüp dönmemesi o kadar da önemli değildi belki. Ancak bu sefer ülkenin geleceği referandumun sonucuna bağlı. Bu adam Hitler'in yolundan gidiyor. Yasa kural tanımadan aklına geleni yapabildiği halde hâlâ yetkisinin artmasını istiyor. Türkiye demokratik yoldan bir diktatörü seçecek bu referandumda. Yandaş medya basit propaganda yöntemleriyle cahil halkı avlıyor. Berber koltuğunda oturan çocuk yaşta biri kafasını kazıtarak "Ülkem için Evet" diye yazdırmış. Kıyasıya eleştirdiğim bir yönetim sistemi olan demokrasinin bizim gibi eğitim seviyesi düşük, sorgulamaktan aciz toplumlarda seçimle diktatör seçeceğini hep söyler dururdum.