PAPATYA

24/03/2017 Cuma, Tire

Dün gece dönerken vermiştim kararımı. Tecrübeyle sabit, her kim ki kendini ben şöyleyim, ben böyleyim, bu işi ben iyi bilirim diyorsa o kişi kocaman bir sıfırdır, uzak durun. Bu işin yürümeyeceği zaten belliydi. Neymiş, ben egomu tatmin ediyormuşum. Ha şunu bileydin. Daha ne kadar tahammül edebilirdim ki bu trajik komediye. Geç vakitte bankacıları uğurladıktan sonra kapıya ilk çıkandı o. Ayrılmadan önce son kontrolleri yaparken masanın silinmediğini, olduğu gibi bırakılmış olduğunu gördüm. Aldım elime bezi, masayı silmeye başladım. Gecikince merdivenden yukarı çıktı, "Ben yaparım niye siz yapıyorsunuz?" demek zorunda kaldı. Elimdeki bezi masaya koydum. Yanıma geldi, "Ben yarın temizlerim." dedi. Her işi yarına bırakmak tembelliğini ele veren bir özellikti aslında. Aldım bezi tekrar elime, sinirlenmeye başladım. "Masa bu şekilde bırakılır mı hiç?" dedim. Sesimin tonu yükselmeye başlamıştı. "Unutmuş olamaz mıyım? Sizin unuttuklarınızı saysam.." diye cevap verince atışmaya başladık. "Bak evladım, burada patron benim, sen beni yargılayamazsın." dedim. "Ben de insanım, kimseye kendimi ezdirmem, bu şartlar altında çalışamam." deyince içimden "Allah razı olsun" demek geldi. Kendimi tutup "Tamam o zaman nasıl istersen, bahtın açık olsun." dedim. 

Yarın gelmezse ne olacak diye endişe duymak yerine büyük bir hafifleme hissettim. Sabahları onu aldığım yere her zamankinden önce gelmiş. Yelkenleri indirmiş gibiydi. Arabaya binerken "Günaydın." dedi. Umursamaz bir tavır içinde kısık sesle "Günaydın." dedim. Yolumuz üzerindeki kasaba uğradım, siparişlerin hazırlanması zaman alacak görünüyordu. Sonra gelip alacağımı söyledim. Tekrar hareket ettik. Ayşe Hanım her zamanki köşesinde gelmemizi bekliyordu. Yol boyunca hiç konuşmadık. Ayşe Hanım mutfakta işine koyuldu. O ise yukarı çıkıp beni şaşırtan bir tempoda çalışmaya başladı. Her öğlen çalışmaya başlamadan önce adet haline getirdiği kahvaltı törenini bile es geçti. Sigara bile yakmadan işe başladı. Salonu süpürüp, paspasladıktan sonra sobanın küllerini döktü. Oysa o kadar keyfi çalışırdı ki. Önce çay ocağında demliğe çay koymakla başlardı işe. İlk zamanlar misafir için yaptığını düşündüğüm bu hazırlığın aslında kendine olduğunu sonradan anladım. Bu arada avluda bir sigara yakar, arkasından kendine kahvaltı hazırlamaya koyulur, çayın demlenmesiyle birlikte kahvaltısını yapar. Gelişi güzel yaptığı temizlik sadece beş dakikada biterdi.

Ne yaparsa yapsın ilgilenmeyecektim. İçeriden çay istedi. Konuşmaktan kaçınarak çay koyduğumuz büyük şeffaf plastik bidonu uzattım. Teneke kutuyu doldurduktan sonra nezaketle bana geri uzattı. Aşkın Şef gelene kadar onu hiç muhatap almadım. Buna daha fazla dayanamadı, yanıma geldi, "Ay başından sonra ben ayrılayım." dedi. "Yok, sen ay başını bekleme, ben senin tam ay maaşını vereyim, hemen ayrıl." dedim. Bu benim meslek hayatında edindiğim bir tecrübeydi. Bu aşamadan sonra her dakikası bize zarar verebilirdi. Misafirlere ters davranabilir, nahoş durumlarla karşılaşabilirdik. Ağzından çıkanı kulağı duymayan biriydi zaten. Geçenlerde terasta eşiyle telefonda yaptığı küfürlü ağız dalaşını sadece salondaki misafirler değil bütün şehir dinlemişti.

"Peki o zaman." dedi. Aşkın Şef geldikten sonra aldığı avansları düştükten sonra kalan parasını saydım eline. İtiraz etmedi, itiraz edecek bir durum yoktu zaten. Çalışmadığı bir haftanın parasını da vermiştim. Hayır ben çalışacağım deseydi, verdiğim paranın iki katını teklif edecektim. "Hadi seni şehre bırakayım." dedim. Arabaya atladığımız gibi yola koyulduk. Çarşının içinde kendisini bırakmamı istedi. Onu bıraktıktan sonra kasaba uğrayıp hazırladıkları siparişimi aldım. Küçük pazardan alacağım fazla bir şey yok. Sadece yeşil biber getirmemi istemişti şef. Pazarın kurulduğu dar sokakta tezgahlara baka baka ilerliyorum. Sol taraftaki tezgahta aradığım biberi görüyorum. O da ne? Biberin üzerindeki etikete gözlerimi alıştırmaya çalışıyorum. Kilosu 12 TL ya fırlamış. Sadece o mu? Her şeyin fiyatı artıyor. Kasap et çeşitlerinin fiyatını arttırmış, ekmek bile zamlanmış.   

Yaylaya dönünce sırtımdan kilolarca yükün kalktığını hissettim. Diğer çalışanlar da bu gelişmeden oldukça memnun görünüyordu. Sadece bana değil onlara bile saygısızca davranmış. Salondaki dağınıklık ortadan kalktı. Sürekli ertelenen camlar silindi. Pırıl pırıl bir güneş, ideal hava sıcaklığı neşemize neşe kattı. Bahçeden önceden kesilmiş ağaç kütükleri ile sobada tutuşturmak için dal parçaları toplayarak akşama hazırlık yaptım. Öğlen gelen hanım misafirler verandada oturmayı tercih etti. Verandaya açılan kapıyı yakında açarız artık.

Çevremiz iyice yeşillenmeye başladı. Ayşe Hanım, neşe içinde bahçeye diktiği sarımsakların filizlendiği haberini veriyor. Bahçede dolaşırken her yerin papatya çiçekleri ile süslendiğini fark ediyorum. Ne kadar canlı duruyorlar... Bana göz kırpan bir papatyanın eğilip fotoğrafını çekiyorum.

SARMAŞIK AVI

23/03/2017 Perşembe, Tire

Ekibi aldıktan sonra yolumuz üstündeki kasaba uğruyorum. Kuzular kesimden gelmemiş, ancak yarına hazır diyorlar. Esas mesele kesimdeki sıkışıklık değil kesilecek hayvan bulamıyor kasaplar. Ülkenin durumu bu işte. Hayvancılık ölmüş memlekette. Yakında onu da ithal etmeye başlarız. Yaylaya çıktıktan sonra bugün aşağı inmem artık diye düşünürken eşim arıyor, aşağıda işimin olup olmadığını soruyor. Ayşe Hanım "Yumurta kalmamış, aşağı inerseniz aklınızda bulunsun." diyor.

Yapacağım başka işler de var şehirde. Aşkın Şef gelince şehre iniyorum çaresiz. Vergi Dairesine uğranacak, muhasebeciye evraklar bırakılacak, TAPDK ya harç yatırılacak, tamirdeki robot alınacak. Köyleri Büyük Şehir Belediyesine bağlamanın nedeni anlaşılıyor. İlçe ve köylerde alkol ve tütün satışı yapan yerler için her yıl ödenen harçlar,  köy eğer Büyük Şehire bağlıysa iki katı. Öncelikli olarak yolumuzu yaptırması gereken Büyük Şehir Belediyesi, yola gelişi güzel levha dikmek, haraç toplamak peşinde. Köyün içinden bizim tarafa ayrılan yolun hemen başına köyün sınırına daha iki kilometre yol varken kaşla göz arasında Kaplan-Güle Güle levhasını dikivermişler. Muhtarı arıyorum, kendisine haber verilmediğini söylüyor. Trajikomik bir durum bu. "Ya muhtar, ben senin köy sınırlarının içinde olduğumu sanıyordum." diyorum. Yarın İzmir'e gideceğini hem yolların tamiri konusunu hem de levhanın doğru yere konulmasını isteyeceğini söylüyor. Bir şey çıkacağına zerre inancım yok.

İşlerimi hallettikten sonra yaylaya dönüyorum. Aşkın Şef'le birlikte sarmaşık toplamak üzere yukarı yaylaya çıkıyoruz. Burada sarmaşık bir iki haftaya kadar ancak bollanır diyorlar. Gözlerim alışık olmadığından sadece bir dal bulmam bile sevindiriyor beni. Aşkın Şef bu konuda tecrübeli. Orman içindeki yerlerini biliyor. Sık çalılıklara aldırmadan ağaçların arasına dalıyor. "Haftaya çok sarmaşık olur burada." diyor. Onun da elinde yarım demet kadar sarmaşık görüyorum. Arkamızdan bir hışırtı duyuyoruz. Yılan olabilir mi? Başımızı sesin geldiği yöne doğru çevirince Fifi'nin kuyruk sallayarak yaklaştığını görüyoruz. Artık bize iyice alıştı, peşimizi bırakmıyor.

Hava gün boyunca güneşli ve sıcak. Ancak akşam saatlerinde serinliyor. Fırat şömine sobayı bu saatlerde yakmaya başlıyor. Teras gün batımında muhteşem görüntüler veriyor.

Günlerin uzamasıyla birlikte misafirlerimiz daha geç gelmeye başlıyorlar. Taş Ev'e ilk kez gelenlerden biri kayınpederimi ve eşimi oldukça iyi tanıyor. Kimlerden olduğunu soruyorum. Benim de iyi tanıdığım yakın akrabalarından birinden bahsediyor. Kayınpederim sağken arkadaşları ile hemen her gece birlikte yemek yer, yemeğin yanında en fazla iki duble rakı içerdi. O güzel sohbetlerin yapıldığı, lezzetli yemeklerin yendiği sofralara ben de misafir olurdum. Bu sayede şehrin tanınmış, muteber kişilerini tanıma imkanım oldu. İşte bu akşam gelen misafirimizin adını andığı kişi onlardan biri. Şimdi düşünüyorum da, aradan otuz yıldan fazla zaman geçmiş, ben yirmi altı yirmi yedi yaşlarındaydım o zamanlar. Şimdi altmışıma merdiven dayadığıma göre onlardan sağ olanlar doksanını bulmuş. Misafirimizin akrabası olan saygıdeğer kişinin de doksan yaşında olduğunu, on beş gün önce eşini kaybettiğini ve maalesef Alzheimer hastası olduğunu öğreniyorum. Derin bir iç çekiyorum. Zaman ne çabuk geçiyor...

Benvenuti AMICI

22/03/2017 Çarşamba, Tire

Kahvaltıdan sonra geciktiğimi zannedip aceleci tavırlarla evden çıkmayı düşünürken eşim daha bir saatlik zamanım olduğunu hatırlatıyor. Ayva tatlısı için meyve soyma işlerinden sorumlu müdür sıfatıyla kazandığım sürpriz zamanı bu işte harcıyorum. Ayvaları soyar soymaz evden çıkıp yolumun üzerinde Fırat'ı almam gerekiyor önce. Ancak o yine ortalarda görünmüyor. İki gündür taşıdığım bozuk paraları markete vermek üzere caddenin karşı tarafına geçiyorum. Kasiyer kız bugün için ihtiyaç olmadığını söylüyor. Fırat'ı arıyorum, telefonu cevap vermiyor. Yine uyuyup kaldı mı bu çocuk? Evine gidip zilini çalıyorum. Yok, artık zaman kaybetmemem lazım. Nasıl gelirse gelsin. Arabama dönerken çalan telefonuma bakıyorum. Ekranda Ayşe Hanım yazıyor. Fırat'ı beklememden dolayı gecikince merak etmiş olmalı. Telefonun diğer ucunda Fırat'ın sesini duyunca kısa bir şaşkınlık geçiriyorum. Ayşe Hanımla birlikte olduğunu, telefonunun bozulduğunu, bu sebeple haber veremediğini söylüyor.

Hemen hareket ediyor, ekiple birlikte yaylaya çıkıyoruz. Hava güneşli, hafif bir serinlik var ama rahatsız edici değil. Fifi ayaklarımızın altında dolaşıyor. Eğilip yaklaşıyor, ellerimle başını tutuyor kendime doğrultuyorum. Göz göze geliyoruz. Sol gözü yaşlı biraz sanki. Uzun uzun bakışıyoruz. Sevildiğini biliyor artık. Kim bilir aklından neler geçiyordur. Onu anlamaya, iletişim kurmaya çalışıyorum. "Karnın mı aç, susadın mı?" Kaynatılmış kemiklerini bitirdi. Kuru ekmeği beğenmiyor. Kim bilir ne özel mamalarla besledi eski sahibi. Canı sıkılınca da attı başından. Su koyuyorum bir kaba, o da ilgisini çekmiyor. Yeni bir adet çıkardı son günlerde. Sesli öpücük gönderince havlamaya başlıyor. Birkaç gün öncesine kadar hiç havlamasını duymzadık. Bundan böyle gelen olduğunda bize havlayarak haber vermesi ne de güzel olur.

Bugün genel temizlik günü. Salondaki bütün masalar, sandalyeler, camlar siliniyor. Sandalyeler ters çevrilip masaların üzerine konulmuş. Genç bir çift geliyor erkenden. Henüz çalışma saatimiz bile başlamamış. Kahvaltı soruyorlar. Hafta arası kahvaltı servisimiz yok. Aşkın Şef mutfaktan sesleniyor, "Geri çevirmeyelim istersen." Bu yılın ilk veranda misafirleri oluyor gençler. Onlar gelmeden önce verandadaki masa ve sandalyeleri güzelce silmiş, yerleri süpürüp yıkamıştık. Henüz çay ocağında su bile kaynamamış. Aşkın Şef gözlemeleri pişiriyor. Yumurtalar da hazır. Kahvaltı tepsisini düzenlerken çay da yetişiyor, işlem tamam. Kahvaltı eşimin kontrolünde hafta sonları. Bu yüzden o yanımda olmadığı zamanlarda huzursuzluk hissediyorum az da olsa. Hangi reçellerden ikram edeceğiz misafirlere, gözlemeler nerede, peynirleri nereye koydu? Aşkın Şef'in malzemeleri ayrı, eşimin malzemeleri ayrı dolaplarda. Şehrin muhteşem manzarası eşliğinde keyifli bir kahvaltı yapıyor misafirlerimiz.

Öğleden sonra bir çift daha geliyor. Yemeğin yanında menüde gördüğü tahinli kurabiye ilgisini çekmiş. Sipariş üzerine bir porsiyon gönderiyoruz. Hanımefendi şimdiye kadar böyle bir lezzet görmediğini söylemiş garsona. Kurabiyelerin azaldığını bildirmek üzere eşimi arıyorum. Yaptıklarının beğenilmesi hoşuna gidiyor elbette. Yine yapacağını söylüyor.

Garip bir sessizlik var bugün. Kuşlar bile ötmüyor. Eşimin eli ayağı, robotumuz arızalandı. Servis bulamıyoruz bir türlü. Akşama doğru bir tamirci bulmak ümidiyle şehre iniyorum. Şehir bile sessiz. Esnafın yüzü gülmüyor. Telefonum çalıyor. Arayan kişi daha önce ziyaretime geldiğini hatırlatıp drone kullanarak havadan kamera çekimi yaptıklarını anlatıyor. Bu iş öncelikli işlerimin arasında değil. İlgilenmediğimi söylüyorum.

Akşam misafirleri OSB'den. Rezervasyon yaptırmadıkları için özür diliyorlar. Bu incelik beni benden alıyor. Daha önce ailesiyle birlikte ağırladığımız beyefendi bu kez çalıştığı şirketten İtalyan konuklar getirmiş. Taş Ev'de elit aileleri ve onların dışarıdan gelen misafirlerini ağırlamanın yanı sıra özellikle Organize Sanayi Bölgesinde faaliyet gösteren şirketlerin iş yemeklerine ev sahipliği yapmak öngördüğüm bir husus. Yabancı misafirler yemek yerken memnun görünüyor. Aralarında İngilizce konuşuyorlar. Konuşmaları özel olabilir düşüncesiyle yanlarına fazla yaklaşmıyorum. Gizli konular genellikle özel sektörün devletle olan buluşmalarında konuşulur, bunu biliyorum. Hatta memur kısmı laf olmasın, ortalarda görünmesinler diye restoranın arka tarafındaki özel olarak hazırlanmış yemek odalarında ağırlanır. Misafirlerimiz devlet memuru olmasa da kendi aralarında iş konuştuklarından yemek boyunca uzak kalıyorum masalarına. Yemeklerini yedikten sonra yanlarına gidip kendimi tanıtıyor, mekan hakkında özet bilgi veriyorum. Göstermiş olduğum ilgi hoşlarına gidiyor. Roma'da tarihi binalara verilen önemin beni ne kadar çok etkilediğini anlatıyorum. Eski yapıların titizlikle korunduğu, onları yıkıp yerlerine AVM'lerin, beş yıldızlı otellerin yapılmasına asla müsaade edilmediği gerçek anlamda yaşanacak bir şehir Roma. Her tarafta devam eden restorasyon çalışmalarının gözleri kirletmemesi için paravanlar çekilmiş, çalışmalar ustalıkla gizlenmiş. Modern şehir yeni Roma adıyla sahil kesimine taşınmış. Aslına uygun olarak restore edilen bakımlı orta çağ binaları iş yaşamına hizmet ediyor hala. Her binanın önünden geçilirken hem yapana hem onu bugüne getiren zihniyete hayranlık duyuluyor. Bu yüzden eski Roma'ya milyonlarca turist akıyor. Yazın sıcak günlerinde şehir tamamen turizme yönelik faaliyet gösteriyor. Yabancı konuklarımıza çalışma hayatımda Türkler dışında en çok İtalyanlarla birlikte olduğumu anlatıyorum. İtalyanca bilip bilmediğimi soruyorlar. İngilizce ortak dil olmasaydı mutlaka İtalyanca öğrenmiş olabileceğimi söylüyorum. Ayrılırken avludan şehre bakıyor, bol bol fotoğraf çekiyorlar.

İtalyan misafirlerimizi uğurladıktan sonra avludan şehre doğru bakarken gözlerim dalıyor. Roma ile Tire'yi mukayese ediyorum. Hayır, hayır şehrin büyüklüğü değil mesele. Roma'da yaşayan insanların temizliğe verdiği önemi, turizme, sanat ve kültüre olan ilgisini düşündükçe karşımdaki şehrin manzarası içimi daraltıyor.  Koca şehirde bu işleri yapmak daha zor olsa gerek. Ekonomik sebepler hiç de bahane olamaz. Belediyenin yaptıkları yeterli değil. Mesela Tahtakale'deki Kutu Han'ın restorasyonu güzel bir proje. Gel gelelim hemen karşımızdaki Gölet Restoran demir yığınından başka bir şey değil. Ona harcanan parayla restorasyon bekleyen nice yapılara el atılabilirdi oysa.

Taş Ev'in bugünkü misafirleri geç vakitlere kadar oturmuyor bu kez, erken dönüyoruz evlerimize.

HAVA DEĞİŞİMİ

21/03/2017 Salı, Aydın

Bir hafta daha geçti. Eşimle bu güzel günü birlikte yaşamak mutluluk verici. Sabah kahvaltısından sonra kontrol için hastaneye uğruyoruz. Eşimin ultrason sonuçlarının güzel olması sevindiriyor bizi. Uzun zamandır ilk kez birlikte pazara çıkıyoruz. Dolaşırken her adımımızda bir tanıdık rast geliyor. Mehter takımı hızında ilerliyoruz. Sarmaşıklar bollanmış, tezgahları süslüyor ancak fiyatlar hala yüksek. Bir köylünün tezgahına yaklaşıyoruz. Pazarlık sonuç vermiyor. Kuşkonmazın demeti yedi, sarmaşığın altı lira. Taş Ev'e geldiğimizde biz de sizinle pazarlık yapacağız deyince şaşırıyoruz. Güler yüzlü köy kadınının bu lafı üzerine pazarlığı kesip tezgahtaki bütün sarmaşıkları alıyoruz. Köylü kadın soruyor, "Biz bu köy kıyafetiyle gelsek içeri alır mısınız?" "Ne demek, diyorum, başım üstüne bu kıyafetle gelirseniz daha da memnun oluruz, Taş Ev'in yöresel özelliğine katkı sağlamış olursunuz." Meğerse köylerine gidip gelirken Taş Ev'in önünden geçerlermiş. Tanınmak mutlu ediyor bizi. Elbette iyi izlenim bırakmak, iyi olarak tanınmak, güvenilir olmak önemli.

Pırıl pırıl bir güneş var bugün. Hava sıcaklığı ideal. Ne üşüyoruz ne sıcaklanıyoruz. Her mevsimin güzelliği ayrı deseler de ben bu baharı seviyorum. Ne soğuktan ne sıcaktan şikayet ediyor insan bu mevsimde. Pazarı dolaşmaya devam ediyoruz. Referandum yarışı tam gaz. Hayır'cılar, Evet'çiler harıl harıl çalışıyorlar. Ne kadar kötüleşti halimiz. Eskiden ister şehirli, ister köylü olsun insana bakınca siyasi tercihini anlamak mümkün olmazdı. Şimdi kılık kıyafetine bakınca insanların ne olduğu belli oluyor. Anayasa değişikliği, başkanlık sistemi hikaye. Nisan ayında yapılacak referandum Atatürk mü, Recep Tayyip Erdoğan mı havasına girmiş durumda. Evet oyu vereceklerin önemli bir bölümü Atatürk'ten vaz geçmediklerini söylüyorlar. Bir kısmı Atatürk'e düşman kesilmiş ama bu konuda konuşacak cesaretleri yok. Abdülhamit hayranlığı her geçen gün artıyor. Atatürk, bağımsızlığımızın mimarı, dini kullanarak halkı sömürenlerin korkulu rüyası, kimliğini kaybeden halka ulus bilincini aşılayan bir deha... Bugünleri görmüş çok önceden. Gençliğe emanet etmiş bu vatanı. Gençliğe bakıyorum, ellerinde akıllı telefonlar, ya oyun oynuyorlar ya da birbirlerinin postlarını beğeniyorlar. Referandum umurlarında değil. Hayırcı'ların çoğu orta yaşlı Atatürkçü hanımlar. Atatürk'ün ülkeyi emanet ettiği gençlik ise başlarını örtüp Evet'çiler safına geçmiş durumda. 

Pazar alışverişini tamamlıyoruz. Aldıklarımızı yaylaya çıkıp dolaplara yerleştiriyoruz. Fifi Taş Ev'in yanında bizi bekliyor. Sevincini sempatik hareketlerle gösteriyor bize. Ona yiyecek bir şeyler veriyoruz. Salı günleri alışkanlık haline getirdiğimiz balık sofrası kurmak yerine farklı bir şey yapmaya kararlıyız bugün. Kuşadası, İzmir derken Aydın'a gitmeye karar veriyoruz. Tam yirmi yıl önce, Çine Barajının yapımı sırasında bir yılımızı geçirdiğimiz şehre. Aydın'da yakın dostlarımız var, hatta Kaplan günlüğümü de okurlar kendileri. Kızacaklarını biliyorum ama pazar alışverişi nedeniyle geç vakit çıktığımız kısa süreli bu gezimizde onları telaşa sokmamak için kimseye haber vermiyoruz. Vakitten kazanalım diye Selçuk'tan otoyola giriyoruz. Şöyle alabildiğince gaza basmayı özlemişim. Eskiden Aydın çıkışında radar kontrolü olduğu geliyor aklıma, hızımı ayarlıyorum. Hava insanları dışarı davet ediyor...

Otoyol çıkışında kenti selamlamaya başlıyoruz. Şehir oldukça genişlemiş yeni binalar yapılmış ama imar denilen şeyin zerresi yok. Bulvarın üzerine yüksek binalarla adeta set çekilmiş. Yine de yirmi yıl öncesinin köy irisi havası kalmamış. Yeni açılan alışveriş yerleri canlılık getirmiş şehre. Geçen yıl uğradığımız Forum Aydın ilk durağımız. Hafta arası olmasına rağmen oldukça hareketli. Starbucks Coffee hınca hınç dolu. Aslında Aydın'a gittiğimde yapacağım ilk şey geçen sefer belirlediğim yerden kokoreç yemekti. Eşim "Ben aç kalırım sonra." deyip aklımı çeldi. Alışveriş merkezinde epey zaman harcadık. Eşimin en mutlu anları. Beğendiği giysilerin birini giyip birini çıkarıyor. Bu işin sonu gelmeyecek sanki. Onun mutluluğu benim şikayetimin önüne geçiyor. Sessizce bekliyorum işini bitirmesini. Giydikleri yakışıyor üzerine. Fikrimi alıyor, söylüyorum. İyi ki hanımlar giysilerini seçerken beyleri de düşünmüş işyeri sahipleri. Her mağazada oturacak bir yer var. Ayakta durmaktan yorulunca oturuyorum. Eşim inanılmaz bir enerji ile giysi denerken kendinden geçiyor. Oturduğum yerde bir ara uyukluyorum. Gözlerimi açınca bana yeni bir elbise gösteriyor üzerinde. Beğendiğimi söylüyor, tekrar başımı öne indirip uyukluyorum.

Bugün tatil günümüz olduğu halde telefonlar durmuyor. "Ödemişten yola çıktık, yeriniz var mı?" diyor bir misafirimiz. Salı günleri kapalı olduğumuzu özür dileyerek iletiyorum. Alışverişten sonraki durağımız D&R. Büyük bir mağaza buradaki. Fonda Haris Alexiou çalıyor. Bir kitap mağazasında bu tür müzik çalınmasını biraz yadırgasam da hayranlığımı kazanmış bir sanatçıyı dinlemek hoşuma gidiyor. Yarın unutmazsam eğer, Spotify'dan Alexiou'nun parçalarını indirmek ilk işim olacak. Eşim, üniversiteden sınıf arkadaşı, usta eleştirmen, yazar Hülya Soyşekerci ile ilgili Varlık Dergisinde yayımlanmış bir eleştiriyle ilgileniyor. Dergiyi aldıktan sonra Hülya Hanımın kitaplarını soruyoruz, olmadığını söylüyorlar.

Son günlerde eşimin hayranlığını kazanmış 1988 Nobel Edebiyat Ödülü sahibi Mısırlı yazar Necib Mahfuz'un hangi kitaplarının bulunduğunu öğrenmek istiyoruz. Yazarın mevcut iki kitabını da satın alıyoruz. Kitap raflarının arasında dolaşan eşim giyim mağazasında olduğundan daha da mutlu görünüyor. Akşama ayak ağrıları, bel ağrılarının başlayacağını hatırlatıyorum.

Karnımızı doyurduktan sonra Forum'dan ayrılıyor, şehrin ana caddesine giriyoruz. Cadde ışıklı taklarla süslenmiş. "Şehir havasına girmiş artık Aydın." diyor eşim. Yol üzerindeki levhaları gösterip "Baksana, şehri de geçmiş, büyük şehir olmuş." diyorum. Ana caddenin arka sokağına girip eskiden oturduğumuz evi görmek istiyoruz. Sokak tek yön yapılmış. Dar bir arka sokağa girmek zorunda kalınca eski evimizden uzaklaşıyoruz. Daha fazla zaman kaybetmemek için dönüş yoluna giriyoruz. Otoban üzerinden Selçuk ayrımına kadar ilerliyoruz. Otoyol çıkışından sonra geriye kalan yolumuz sadece otuz kilometre. Kızım telefonla arıyor annesini. Yarım saat boyunca, eve varıncaya kadar konuşuyorlar. Venüs'ü konuşuyorlar daha çok. Onu veterinere götürmüş, aşısını yaptırmış. Gittiği yerdeki kedi yavrusuyla oynaşmasının videosunu gönderiyor.

Tire-Belevi yolu pek çok kazaya sebebiyet vermesiyle nam salmış olsa da bana yeterince konforlu geliyor. Dar olduğundan bahsedilse de yoldaki standart şerit genişliği 3,50 m. Trafik yoğunluğu nedeniyle duble yol yapılması isteniyor. Hakkari Yüksekova'daki yollar geliyor gözümün önüne. Trafiğin yok denecek kadar az olduğu bu bölgelerdeki yolları düşününce Belevi yolunun duble yolu çoktan hak ettiğini düşünüyorum. Yollar virajlı, hata affetmiyor. Bununla birlikte acemi sürücülerin, sorunlu araçlarla yapılan seyahatin, sürücü hatalarının, aşırı sürat ve alkollü araç kullanımının meydana gelen kazalarda büyük pay sahibi olduğunu düşünüyorum.

Hava karardı, evimize yaklaşıyoruz artık. Yolun kenarında park eden bir aracın stop lambasının ışıkları yol boyunca sıralanan km levhaları üzerindeki kedi gözlerine karışıyor. Aracın durduğu yer yol şeridine elli santim kadar tecavüz etmiş. Karşıdan gelen araçların çoğunun uzun farları açık. Park halindeki aracı sollamak için sol şeride taşmak, karşıdan gelen aracın da iyice sağa yanaşması şart. Buna benzer durumlarda yolun ne kabahati olabilir. Madem park edeceksin, yol şeridini niye işgal ediyorsun? Şikayeti azaltmak için de eğitim şart.

KAPLAN'IN YOLLARI TAŞTAN

20/03/2017 Pazartesi, Tire

Sabah erken kalkıp alışverişi yaptıktan sonra ekiple birlikte yaylaya çıkmayı düşünsem de evdeki hesap çarşıya uymuyor. Ekibi bıraktıktan sonra yeniden şehre iniyorum. Kasabımız bonfile olmadığını söylüyor önce, biraz söylenince önündeki tezgahtan çıkarıp veriyor. Havalar ısınınca böyle oluyormuş, kuzu bulunamıyormuş vs. bir sürü bahane. Her gittiğimde et fiyatları artıyor. En güzel et onlarda bulunuyor anladık ama bizi de zorda bırakmaması gerektiğini bilmesi lazım. Belli ki başka bir kasap bulmak, hangisinin eti daha iyi, daha uygun fiyatlı ise oraya yönelmek lazım. 

Ziraat Odasına gittim, mazot, gübre teşviği adı altında devletten üç beş kuruş alırım diye. Listede adım çıkmamış. İlçe Tarım ÇKS dedikleri Çiftçi  Kayıt Sisteminde kaydım işlenmemiş. Canım sıkıldı. Oysa yaptığım onca masrafın ihmal edilebilecek bir bölümü, devletin sözüm ona desteğiydi. Yeniden bir tomar kağıt verdiler, muhtara, azaya imzalatılacak. Bu seneyi unutup gelecek seneyi kaçırmamam lazımmış.

Yapacak işlerimin arasında en önemlisi bulaşık makinesinin deterjanı bulmak. Otuz kiloluk bidonlarda tercihen kullandığımız markayı arıyorum bütün şehirde. Hepsinde yirmi kiloluk bidonlar var. Çaresiz birinden alıyorum. Çalıştığım bankalardan birine gidip telefon ve internet ödemelerini otomatik ödemeye bağlatıyorum. Döndükten sonra arıyorlar aynı bankadan. Telekom ödemesi diğer bir bankanın ödeme talimatına bağlıymış. Telefon ödemelerim ise bilmedikleri bir başka banka şubesi tarafından otomatik olarak ödeniyormış. Bana gelen telefon mesajından sonra hemen gidip ödüyordum oysa. Ya ben ayrı, banka ayrı ödüyorsak... Bankadan arayan memur öyle bir şey olmaması lazım dese de emin olamıyorum. 

Öğlen oğlum aradı. Çok sevindim. Uzun zamandır sadece ben aradığım zaman konuşuyorduk. Hep annesini arıyor, üzülüyordum. Akşam dönünce eşime hava atacağım. 

Aşkın Şefle birlikte yukarı yaylaya çıkıp sarmaşık toplayacaktık. Benim işler uzayınca o yalnız çıkmış. Sarmaşıklar olmamış daha ama domuzlar ortalığı talan etmiş. Aşağı yayladaki boşluğu da bir ara gidip onarıyor sağ olsun. 

Hava çok güzel bugün. Öğlen yemeğini avluda yiyoruz keyifle. Güneş Taş Ev'in terasını güzel ısıtmış. Tertemiz bir hava... Akşam rezervasyonları geliyor. Şömine sobayı yakmak gerekir mi acaba? Akşama doğru hava serinlemeye başlayınca sobaya ihtiyaç hissedilmeye başlanıyor.

Bu arada blogları okuyamıyorum. Yarın günümün önemli bir bölümünü bu işe ayırmak istiyorum. Eşim tesadüfen Belediye Başkanı ile karşılaşmış bugün. Yollarımızın bozulduğunu söylemiş. Başkan da söz vermiş ilgileneceğine. Bu çok güzel bir haber ama sevinmek için erken daha. Çukurların kapatılması değil çünkü tek sorun. Menfez ağızlarının onarılması, hendeklerin açılıp drenajın çalışır hale getirilmesi lazım. Taş Ev'in açılması, rüzgar tribünleri inşaatı Kaplan yolu trafiğini epey arttırdı zira. 

VENÜS, TAŞ EV'İN YENİ MASKOTU

19/03/2017 Pazar, Tire

Yorgunluğumuzu üzerimizden atamadan uyanıyoruz sabaha. Dün geç saatte İzmir'den yapılan kahvaltı grup rezervasyonuna hazırlık yapmamız lazım. Saat 10.00'da yola çıkacaklarını bildirdikleri için çok fazla telaşa gerek yok. Alışveriş için yeniden şehre dönüyorum. Geceyi birlikte geçirdiğimiz oğlum ve kızım birazdan yukarı gelecekler.

Hafta sonları çalışmak üzere yeni bir garson işe başlayacak bugünden itibaren. Şehirdeki işlerimi kısa sürede halledip yaylaya çıkıyorum. Kırkı çıkan Venüs şimdiden Taş Ev'in maskotu oluyor. İlk kez sosyal bir ortama giriyor. Önce Fifi'yle tanıştırıyor, birbirlerine karşı gösterecekleri tepkiyi merak ediyoruz. Beklediğimiz gibi Fifi, Venüs'ün aşırı ilgisinden pek hoşlanmıyor ve ondan uzaklaşıyor. Bebek Venüs Fifi'yi korkutup kaçırıyor.

Hazırlıklar tamamlanır tamamlanmaz misafir araçları geliyor. Bir anda bahçede ağaçların altı arabalarla doluyor. Kahvaltıya gelen misafirlerimizin hepsi genç. Önce öğrenci sandığım gençlerin asistan hekim olduklarını öğreniyorum. İnternet üzerinden keşfetmişler Taş Ev'i. Bu yöntemle tanınıp insanlara ulaşmak daha çok hoşuma gidiyor. Demek ki Facebook reklamları işe yarıyormuş.

Misafirlerimiz yemeklerini yedikten sonra bol bol fotoğraf çektiriyorlar. Hava genellikle kapalı bugün. Venüs'ü mümkün olduğu kadar güneş gören yerlerde tutuyoruz. Ne de olsa ilk kez çıkıyor dışarı. Önce terasta güneşin keyfini çıkartıyor, daha sonra bahçeye iniyor. Uykusu gelince üzerine battaniyesini sarıp, şömine sobanın yanında kızımın kucağında yerini alıyor. Yaramaz bir bebekten farksız.

Öğleden sonra kızımın arkadaşları geliyor ailesi ile birlikte. Birkaç saat sonra çocuklarımızı uğurluyoruz. Onlarla kısa süre de olsa birlikte olmak, sağlıklı ve mutlu görmek bile yetiyor bize. Akşam misafirleri gelmeye başlıyor. Ertesi gün mesai olması sebebiyle misafirlerimiz daha erken ayrılıyor düne kıyasla. Yarın olduğu gibi pazartesi günleri bana ilginç geliyor. Genel olarak insanlar haftanın ilk gününde tatil havasından zor sıyrılırlar. Pazartesi sendromu yaşayan çalışan kesimin yanında bizdeki durum tam tersi. Yarın bizim için haftanın son günü. Bir hafta ne çabuk geçti?

Haftaya burada baharın gelişi yani Nevruz kutlamaları var. Yerli halk mangalını alıp kırlara, bayırlara yayılır. Aşkın Şef ekibi daha da arttırmamızı öneriyor. Özellikle dışarından gelenler doldurur Taş Ev'i diyor. Haftaya kadar enerji depolamamız şart.

Oğlum gece yolculuğu yapıyor. Eve döndükten sonra kızımı arıyorum. Venüs'ü özel şampuanıyla yıkamış, saç kurutma makinesiyle kurulamış ve yatağına yatırmış.

ÇİFTE MUTLULUK

18/03/2017 Cumartesi, Tire

Kahvaltı günleri sabah erken çıkıyoruz yola.  İki gün önce sipariş ettiğim kuzu etini almak için yol üzerindeki kasabımıza uğruyorum. Kuzu zor bulunuyormuş bu aralar. Kasap Balıkesir'e kadar hayvan bakmaya gitmiş. Ancak bir saat sonra hazır olabileceğini söylüyor. Zaten şehirden başka alacaklarım da var. Hemen hemen her gün bir şeyler eksiliyor. Ekibi yukarı çıkardıktan sonra şehre geri dönüyorum. 

Sabah serinliği yerini güneşli bir havaya bırakıyor. Kahvaltı sakin geçse de öğlen saatlerinden başlayan bir yoğunluğun içinde buluyoruz kendimizi. Akşam rezervasyonları birbiri ardına sıralanıyor. Akşama doğru ekmeğin yetmeyeceği anlaşılıyor. Aşkın Şef kıyma da kalmadı diyor. Tam vaktinde çıkıp ekmekleri ve kıymayı yetiştiriyorum şefe. Yaylaya döndükten sonra birbiri ardına gelen konuklar bize sezonun en iyi cumartesi gününü yaşatıyor. Salonumuz tamamen doluyor, rezervasyonsuz gelen misafirleri geri çevirmek zorunda kalıyoruz. Şans yine yüzümüze gülüyor. Fırında ekmeğin bulunmadığı saatte ekmek bulmam, kasaptan kıyma almam sayesinde konuklarımızın menümüzden seçtiği her şeyi karşılayabiliyoruz.

Yol yorgunu oğlumu annesiyle birlikte eve bıraktıktan sonra kızımın da İzmir'den bize doğru yola çıktığını öğreniyorum. Mutluluğum çifte katlanıyor. Üstelik Venüs'ü de yanında getiriyor kızım. Yarın ilk kez yaylaya çıkıp sosyalleşecek bizimki. 

Gece oldukça geç vakte kadar misafir ağırlıyoruz. Şehre inip ekibi evlerine dağıtıyorum. Kızım benim gelişimi beklemiş. Annesi pazarlık yapmış onunla, kesinlikle Venüshiçbir yere değmeyecek. Ona küvet uzunluğunda bir duşakabin tahsis edilmiş evde. Kucağıma alıyor ve oynamaya başlıyoruz. Aynı peluş bir oyuncak gibi. İnsan elinden bırakmak istemiyor. Saat ikiyi geçtikten sonra bilgisayarımın başına oturabiliyorum. İnternet kesik. Modem ara sıra yapıyor bu numarayı. Kapatıp açınca düzeliyor ama kalkmaya mecalim yok. Günlüğümü yazmam ertesi güne kalıyor bir kez daha...