SON - AYŞE KULİN

 

Kitabın Adı: SON

Yazar: Ayşe KULİN

Sayfa Sayısı: 301

Yayınevi: Everest Yayınları 

Türü: Roman

Beni hayli yoran Mario Levi'nin kitabından sonra kolay okunabileceğini düşünerek özellikle seçmiştim Ayşe Kulin'in bu romanını. Mamafih yedi bölümlük serinin sonuncusu olan "Son" adlı romanı beklentimin üzerinde basit bulduğumu söylemek zorundayım. Aynı karakterlerin yer aldığı serinin daha önce yayımlanmış kitaplarını okumamak bir eksiklik hissi uyandırmıyor. Ayşe Kulin'in bu eseri hakkında yapılan olumsuz eleştirilerin pek çoğuna katılıyorum. Her şeyden önce yazım dili itibarıyla usta bir yazar tarafından kaleme alındığına inanmakta zorlandım. Bazı olumsuz eleştirilere rağmen romana ilişkin tek olumlu tarafın seçilen konu ve kurgu olduğunu düşünüyorum. Evet, kurguda bazı mantık hataları, uyumsuzluklar var lâkin üzerinde biraz mesai harcanabilse bütün bunların düzeltilmesi mümkün. Aceleye getirilmiş, edebi yönden hiçbir özelliği olmayan, artık ne yazsam gider havasına kapılmış ünlü bir yazardan üstünkörü yazılmış bir kitap...

Yakın geçmişin sosyo-ekonomik ortamı içinde fikri yapısından dolayı işini terk ederek Uzakdoğu'da çalışmaya karar veren genç bir mimar çıkıyor önce sahneye. Eşi ilk zamanlar kocasının bu kararına karşı çıkıyor. Adam Şangay'da göreve başladıktan kısa bir süre sonra Urla yakınlarındaki bir koyda yalnız başına yüzen genç kadın, bir balıkçı motorunun çarpması sonucu ilk anda kaza mı cinayet mi olduğuna karar verilemeyen bir şekilde yaşamını yitiriyor. Ölen genç kadının tesadüfen tanışıp on aylık çocuğunu kumsalda yanına bıraktığı genç kadın olayın tek görgü tanığı. Romana dahil olan bu genç kadın Uluslararası bir örgüte yaptığı iş müracaatının sonucunu bekleyen bir doktor ve onun da ilginç bir hikâyesi var. Genç mimar cenaze töreninden sonra küçük çocuğunu da yanına alıp Çin'in Şangay kentine dönmek üzere yola çıkıyor. Adamın uçakta şans eseri yanına oturan kişi eşinin ölümünden kısa süre önce tanıştığı ve olayın tek görgü tanığı olan kadın doktordan başkası değil. Genç kadın daha önce yaşadığı farklı bir olay sebebiyle birileri tarafından canına kastedilmek istendiğini düşünüyor. Bu yüzden yıllar öncesinden kendisine gönül veren ve asıl hedefin genç doktor olduğunu düşünen becerikli bir polis komiseri sayesinde yurt dışına kaçırıldığını görüyoruz. Çok geçmeden deniz kazasına ilişkin düğüm sürpriz bir şekilde çözülüyor. Kadın doktor yaşamı boyunca baskı altında tutulmasından şikâyet eden ve bundan sonra başına buyruk bir hayat sürmek isteyen bir tip. Genç kadının mimarla uçakta başlayan ilişkisi küçük çocuk sayesinde birlikte aynı evi paylaşacak dereceye kadar ilerliyor. Birkaç ay sonra eşini kazada kaybeden mimar, kendisine yakın bulduğu genç kadına aşık oluyor. Kaza nedeninin ortaya çıkmasına kadar ücret karşılığı kısa bir süre çocuğun bakımını üstlenen kadın doktorun plânı başka. Genç kadın artık kimseye bağlanmamak hususunda kesin kararlı. Bu yüzden önce kendisine ilân-ı aşk eden polis komiserine, daha sonra genç mimara kapıları kapatıp yaşamına özgür bir şekilde devam etmeyi tercih ediyor.  

Halen yaşamakta olduğumuz sosyal baskılar, ekonomik sıkıntılar, adaletsizlik gibi kavramlar romanın içine mesaj şeklinde serpiştirilmiş. Ancak yazar bunu yaparken hiç maharetli değil. Kendisiyle aynı görüşleri paylaşmış olmama karşın yazarın bu tür saptamaları romana yapmacıklıkla iliştirilmiş hissi uyandırıyor. Diğer taraftan iki yerde roman kahramanlarından birine yazarın daha önce yazdığı romanlarından birini okutturması son derece basit, kendi reklâmını yapması bakımından hayli itici geldi bana. Sanırım Orhan Pamuk da bir romanında aynı yolu izlemişti. Ayrıca yazarın "Benim Adım Kırmızı" romanındaki gibi olayları ayrı bölümler halinde karakterlerin ağzından anlatmış olması Orhan Pamuk'un etkisi altında kaldığı izlenimini doğuruyor. 

Kitap baştan sona kadar betimlemelerden ve duygulardan yoksun bir şekilde ilerliyor. Adeta resimsiz bir cep fotoromanı okuyorsunuz. Romanın kahramanlarından Hakan'ın eşini kaybetmesinden birkaç gün sonra on aylık çocuğunu yanına alıp Çin'e seyahat etmekte iken tanıştığı genç kadınla uçakta yaptığı sohbet insanı dumura uğratacak cinsten. Eşinin cenazesinden değil de, adam sanki bir yakının düğününden dönüyor, üstelik tesadüf eseri karşılaştığı bir kadına aşık olacak kadar ileri götürüyor işi. Ya kadına ne demeli, uçakta tanıştığı ve sadece bir kez görüştüğü adamın evinde kalmaya başlıyor çocuğu Ada'yı bahane ederek. Evet işler bu şekilde cereyan edebilir belki ama konu yeterince işlenmemiş, ham kalmış. Kolay okunan bir kitap, hatta merak da uyandırmıyor değil. Bununla birlikte Ayşe Kulin'e yakıştıramadığım yüzeysel bir dile sahip. Buna rağmen şaşırtıcı bir şekilde yüzbinlerce baskı yapılmış. Halkımız düşünmeye hacet bırakmayan, bir şey öğrenmeden, sadece vakit geçirmek için okuyabileceği, popüler kültüre uygun, hap gibi kitaplardan çok hoşlanıyor belli ki. Eğer okunacak başka kitabınız kalmadıysa size de şiddetle tavsiye ederim!       

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 128

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz tüm canlılığıyla devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konu başlıklarını öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Bu haftanın konusu da Sevgili DeepTone/Sade ve Derin den. Soru kısa ve öz. İşte tartışmamız istenen haftanın konusu:

"Geçmişi öğrenmek, şimdi yaşayan bizler için önemli midir?"

Soruyu okur okumaz başka bir soru canlanıyor zihnimde. Hangi "geçmiş"? Öyle ya hangi geçmişimiz gerçeği yansıtıyor. İnsan türünün ortaya çıkışına dair ana tartışma konularından biri, belki de ilk akla geleni, geçmişimizle ilgili. Ben ve benim gibi düşünenler diyoruz ki, atalarımız "maymun" türünden evrimleşerek gelmişler bugüne. Toplumun önemli bir kısmı ise bu bilimsel gerçeği kendilerine hakaret kabul ederek inançları gereği bedenlerinin kuru çamurdan şekillendirildiğini iddia etmekte. Hangisi "gerçek"? En temel konularda geçmişin gerçekliğinin izini sürüyoruz. Bu yüzden tarih adı altında bize öğretilenler, geçmişe ait bilgilerin gerçekliği, ezelden beri tartışılagelmiş. Geçmişi öğrenirken gerçeği öğrenemiyoruz. Her toplumun, her inancın, geçmişe dair birbirinden farklı bir duruşu var. Siyaset kurumu, geçmişte yaşadığımız olayları ve milli tarihimizi belirleyen tek kaynak. 

Gerçek tarihin izini sürebildiğimiz takdirde, ki bu bana göre sadece bireysel bir iş, neyin nasıl olduğunu öğrenir, geçmişten ders alma imkânına kavuşabiliriz. Bilimsel tarihi bundan ayrı tutuyorum. Zaman zaman aklıma şu soru düşer; dünyanın başına büyük bir felâket gelse ve bütün bilgi birikimi yok olsa acaba ne kadar süre içinde bugün sahip olduğumuz teknolojiye ulaşabiliriz? Elbette böyle bir şey mümkün değil. Bilgiler birbirine eklenerek, gelişerek, yanlışları elenerek nesiller boyunca aktarılmakta. Özellikle bilgisayarın keşfiyle birlikte bilgilerin işlenmesi ve korunması çok daha basit hale geldiği için bilimde gerçek olmayan geçmişten bahsetmek yersiz.

Geçmişin ne önemi var? Yaşadığımız dünyanın bizlere dayattığı bir kavram belki bu. "Tarihini bilmeyen bir millet yok olmaya mahkumdur." Evet, bu söz Mustafa Kemal Atatürk'ün. Tarihe baktığımızda Osmanlı İmparatorluğu'nun nasıl çöktüğünü, yeni Türkiye Cumhuriyeti'nin bir yıldız gibi nasıl parladığını görürüz. Atatürk, otoriter devlet ve ümmet anlayışını terk edip demokratik, lâik bir devlet kurmaya çalışırken dönemin şartları gereği halkın ulus bilincini harekete geçirmek istemiş olabilir bu ve buna benzer sözleriyle. Fakat bugün işlerin tam aksi istikamette seyrettiğini görüyoruz. Yani tarihten ders alan yok ne yazık ki. Çünkü tarih, yöneticilerin elinde istendiği gibi eğilip bükülebilen bir şey. Geçmiş döneme ait gerçeklere ulaşmak büyük çaba gerektirir. Bununla birlikte vatandaşın sorgulama gücü, akıl sahibi olması da lâzım. Dünya genelinde bu konularda alt sıralarda yer alıyoruz. Beceriksiz ve sadece kendi çıkarlarını düşünen yöneticiler toplumun geçmişten ders almasını, sorgulamasını, düşünmesini engellemek amacıyla halkı oyalamakla meşgul.  Atatürk "Türk  Milleti çalışkandır, Türk Milleti zekidir." derken amacı savaştan perişan hale gelen halkına sadece moral aşılamaktı. Oysa diğer milletlerden ne üstünlüğümüz, ne de aşağı kalan özelliğimiz var. Geçmişe önem atfetmek istiyorsak sadece milli tarihimizden, okullarda okutulan kitaplardan, gazete ve dergilerden değil, diğer ülkelerin kaynaklarından da yararlanmalı ve okuduklarımızı kendi akıl süzgecimizden geçirmek durumundayız. Aksi halde gözlerimizin önüne sürülen tarih sadece gururumuzu okşayacak, yanlış olmasa bile en azından eksik kalacaktır.    

Evet, önemli olan, geçmişi doğru bir şekilde öğrenmek. Bu sayede hatalarımızı görebilir, kendimizi geleceğe hazırlayabiliriz. Atatürk'ün hayatıyla ilgili hafızama kazınan ilk şey nedir diye soracak olursanız, çocukken dayısının evinde eline aldığı değnekle tarlada kargaları kovalaması derim. Buradan hareketle tarihten ders almaya çalışalım. Ne yapmamız gerektiğini biliyoruz. Yurdumuzu her türlü dertten, belâdan, terörden, Fetö Hoca Efendiden,  pahalılıktan, dış güçlerden kurtarmak istiyorsak eğer, çocukluğunda, dayısının tarlasında, elindeki değnekle karga kovalayan yöneticileri ülkemizin başına getirmek zorundayız.

İSTANBUL BİR MASALDI - MARIO LEVİ

Kitabın Adı: İSTANBUL BİR MASALDI

Yazar: Mario LEVİ

Sayfa Sayısı: 741

Yayınevi: Remzi Kitabevi 

Türü: Roman

"İstanbul Bir Masaldı" yazarın okuduğum ilk kitabı. Uzun bir süredir elime yapışan bu roman sevgili DeepTone'un tabiriyle tam da "tuğla" gibi. Yazar Levi, aile kökeni Sefarad Yahudilerine dayanan, İstanbul aşığı bir insan. Romanın konusu da Yahudi bir ailenin 1920-1980 yılları arasındaki yaşamından bahsediyor zaten. Hem geldikleri yere hem de yaşam mücadelesi verdikleri bu vatana her daim kendilerini yabancı hissetmiş insanlar, alt kimlikleri ne olursa olsun bu toprakların birer rengi, kültür mozaiğimizin birer parçası olarak gördüğüm azınlıklar oldum olası ilgimi çekmiştir. İşte tam da bu yüzden büyük bir heyecanla başladığım ancak beni fazlasıyla yoran bu romanı okuma serüvenim sona erdiğinden dolayı kendimi son derece mutlu hissediyorum.

Kitabın yorucu olduğunu söyleyen sadece ben değilim elbette. Birçok kişi romanı tamamlayamadan teslim bayrağını çekmiş öğrendiğim kadarıyla. Bunun nedeni yazarın kullandığı yer yer ağırlaşan bir dil, uzun cümle ve paragrafların yanı sıra karakter sayısının çok fazla olması. Romanın bir anlatıcısı var. Muhtemelen aileden biri... Sayfalar ilerledikçe anlatıcının kim olduğunu keşfetme çabalarım boşa çıktı. Öyle bir anlatıcı ki, bütün karakterlerle ilişkisi var ve onların adeta içlerine girip duygu ve düşüncelerini, hayallerini okuyor. Şimdi size aşağıda tadımlık bir bölüm vereyim, ne anlatmak istediğim çıksın ortaya.

"O gecenin o kadar 'özel', 'sıcak' ve 'dışa kapalı' yaşanmasında, hayatımın, çok büyük bir olasılıkla da hayatımızın en unutulmaz gecelerinden biri olarak bir yerlere kazınmasında, o anlara, birbirimizden ayrı kaldığımız o iki yıl içinde, gizliden gizliye, biraz da ayırdına varmaksızın hazırlanmamızın büyük bir etkisi vardı hiç kuşku yok ki. Bir geceye, gerçek anlamda yaşayabileceğinize, paylaşabileceğinize, doğurabileceğinize inandığınız bir geceye, bir yerlerde biraz da sizin için durduğunu, ayakta kalmaya çalıştığını bildiğiniz iki insanla uzaktan uzağa da olsa hazırlanmak...Sınırları her zaman zorlanamayacak, ölümle ilintili bir duyguyu gizliyordu sanki bu bekleyiş. Bekleyiş sanki bir kez daha kendi bekleyişinizdi. Bekleyiş bir kez daha, isteseniz de, istemeseniz de karşı karşıya kaldığınız dünyanın sizden esirgediklerinin, hiç kimseye anlatamadığınız kâbuslarınızın, ya da o kâbuslardaki sessiz, içinizde kalan çığlığınızın izlerini taşıyordu. O bekleyiş, o gecelerde, o yatakta, o uykuyu arayışınızdı, o güneşten, o sabahlarda kaçmak isteyişinizdi. Bir hikâyede yitirdiğiniz bir insanı yeniden arayışınız, aramayı göze alışınız demekti biraz da...." (S.437)

Roman boyunca o kadar çok zamir kullanmış ki, okurken insanın başı dönüyor. Yukarıda alıntıladığım uzun bir paragrafın küçük bir bölümü sadece. Bazı cümlelerin sonuna gelinceye kadar başını unutuyorsunuz. Bir sürü karakter, bir sürü olay birbirinin içine geçmiş. Kısacası okunması zor bir roman. Bazı bölümlerde konuya daha kolay girilebiliyor fakat genellikle pek çok yeri, aklınızda bir şey kalmamacasına okuyup geçmek durumunda kalıyor ve akıştan kopuyorsunuz. Öyle ki üç dört sayfa sonra yorulup bıraktığım günler oldu. Kitabı elime aldığımda en çok kırk sayfa ilerleyebildim. 

Diğer taraftan cümle yapıları son derece güçlü. Edebi niteliği yüksek bir kitap. Nitekim roman 1999 yılında Yunus Nadi Roman Ödülünü kazanmış. Muhtelif yayınevleri tarafından basılan kitap bazı baskılarında 920 sayfayı bulmakta. Belki hakkı da en az o kadar olmalı. Zira sayfalar boyunca, paragraf arası bile vermeksizin sıkış tepiş satırların içinde boğuluyorsunuz. 

Mario Levi hakkında biraz bilgi sahibi oldum bu arada. Bazıları yazarı ve kitaplarını tanımak için "İstanbul Bir Masaldı" romanından başlamak gerektiğini söylüyor. Yazar ve romanla ilgili yazılıp çizilenler hakkında kitabı bitirdikten sonra epey bir araştırma imkânı buldum. Yazar, TRT 2 de "Muhayyelat" adında üç bölümlük bir program yapmış. İstanbul'u anlattığı belgeselin üç bölümünü de Youtube'dan severek izledim. Şiir Akademisi websitesinde Denizcan Karapınar'ın yazarla yaptığı "ŞU" söyleşi romana ilişkin güzel ipuçları veriyor. Ayrıca, ismini burada zikredemeyeceğim Rize'deki bir üniversitede, Neşat SAMAT tarafından hazırlanan "Mario Levi'nin Roman ve Hikayeleri Üzerine Bir İnceleme" adını taşıyan yüksek lisans tezinde "İstanbul Bir Masaldı romanında aile, Jülyet'lerin evinde, Madam Estreya'nın cenaze töreni sonrasında geleneksel yemekte bir araya gelir." cümlesiyle başlayan olay örgüsü detaylı bir şekilde anlatılmakta. Bunu okuyunca pek çok karakter ve olayın hafızamda yer etmediğini fark ettim. Söz konusu makaleden önceden haberim olsaydı benim için güzel bir rehber olabilirdi aslında. İlgilenen bu güzel çalışmayı "ŞURADA" bulabilir. 

Bütün zorluğuna rağmen okumaktan pişmanlık duymadığım bir roman oldu "İstanbul Bir Masaldı". Öyle ki, bazen yeni baştan okusam mı dediğim olmuyor değil. Fakat yine de, en azından uzun bir süre, göze alamam bunu. Yazar romanı altı yedi yılda yazmış. Belki basit bir anlatımla daha anlaşılır hale getirilebilir ve böylelikle sayfa sayısı bu kadar şişirilmeyebilirdi. Ancak aynı tadı verir miydi, bilemem. Romanın içine tam olarak giremememin sebebi yazarın üslûbundan ziyade kendi yetersizliğimden olabilir belki de. Zira kullandığı cümleler beni zorlasa da dile hakimiyeti ve anlatma kabiliyetine şapka çıkartıyorum. Tavsiye eder miyim? Kendine güvenen okusun tabii.     

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 127

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz tüm canlılığıyla sürüyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konu başlıklarını öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Soğukların kendini iyice hissettirdiği bu günlerde haftanın konusu "kar". Konuyu öneren Sevgili DeepTone/Sade ve Derin her zaman olduğu gibi eğlenceli bir üslûp kullanmış yazısında. İşte haftanın soruları:

"Kar ile ilgili anılarınız var mı? Veya ilginç anılarınız? Ya da ilk kar anınız?"

Olmaz mı? Lâkin üniversiteye başladığım yıla kadar kar görmedim desem yeridir. Çocukluğumu yaşadığım şehrin soğuk kış günlerinde bazen seyrek kar taneleri kelebek misali havada uçuşmaya başladığında biz de onlarla birlikte sevinçten havaya uçar, mahalleliyle hep bir ağızdan "kar yağıyooo." diyerek bağrışırdık. Gel gelelim o beyaz sevimli taneler yere değer değmez ardında hafif bir ıslaklık bırakıp kaybolur, böylelikle bizim kar topu oynama, kardan adam yapma hayallerimiz suya düşerdi. 

Ankara'ya ilk gelişimden bir iki hafta sonra karla tanıştım. Yerde otuz santim kar birikmişti. Her taraf bembeyaz örtüyle kaplanmış, üniversite kampusundaki çam ağaçları birer gelin gibi bezenmişti. Manzara muhteşemdi. Kaldırımda yürürken ayağımdaki botların altında ezilen kardan çıkan gacır gucur seslere bayılıyordum. Ne yazık ki bu keyifli anlar fazla uzun sürmemişti. Ertesi gün karlar erimeye başlayınca caddeler çamur deryasına dönüyor, kaldırımlar tamamen buzla kaplanıyordu. Ömrü boyunca kar görmeyenler için kar üstünde yürümek hiç kolay değil. Onlardan biri olarak ben buz üzerinde artistik hareketlerle düşüp kalkarken yanımda istiflerini bozmadan yürüyen insanların sakin bir şekilde yollarına devam etmelerine oldum olası anlam veremezdim. Zamanla işin inceliklerini kaptım tabii. Hangi ayakkabıyı giymeli, nerelere basmalı, heyecan yapmadan nasıl yürünmeli teker teker öğrendim.

Meslek hayatıma başladıktan sonra ne karakışlar, ne karlar gördüm, hepsi teker teker gözlerimin önünde beliriyor. Karda yürümekle işlerin bitmediğini anladım zamanla. Karda, buz üstünde araba kullanmak çok daha büyük çaba, beceri gerektiriyor. Karakışın hüküm sürdüğü Karakaya'da, Düzce-Akçakoca, Kayseri-Ankara yollarında az sınav vermedim. Bazı bölgelerde heyelân tehlikesi ve yoğun sis nedeniyle tehlike katmerleşiyordu. Bir gece arkadaşlarla eğlenmek için Karakaya Baraj şantiyesindeki lojmanımızdan yola çıkıp İtalyan kampına gitmeye karar verdik. Yollar buz tutmuştu, arazide en azından elli-altmış santim kalınlığında kar vardı. Sisten burnumuzun ucunu göremiyorduk. O gün arabayı arkadaşım kullanıyordu. Ben arabadan inip geri geri gidiyor, ona "gel, gel" diye seslenip yol göstermeye çalışıyordum. Bir ara sis hafifler gibi oldu, durduğum yeri farkına varır varmaz gözlerim fal taşı gibi açıldı. Bulunduğum yerden birkaç adım ilerisi uçurumdu. Ne yapacağımı bilemedim. Biraz daha gel desem ben önde araba arkada metrelerce aşağı uçabilirdik. Sırtımdan aşağı soğuk terlerin boşaldığını hatırlıyorum. 

Arabayla sis içinde ilerlerken defalarca yolun dışına çıkmışımdır. Zamanla sisli ve buzlu yollarda araba kullanmaya alıştım. Hatta bu konuda uzmanlaştım diyebilirim. Unutamadığım Kayseri-Ankara yolculuğum var bir de. Şantiyeden tek başıma Ankara'daki evimize dönüyordum. Yollar berbat, tipi nedeniyle kapandı kapanacak... Altımdaki Renault Station arabayı kaydırmadan rampa aşağı inmek ayrı, kaymadan rampa yukarı tırmanmak ayrı dert. Yüzlerce araç kayıp sağa sola yatmış durumda. Bir benzin istasyonunda durup yolun açılmasını beklemek geçiyor aklımdan ama şeytan dürtüyor devam et bir şey olmaz diye. Yokuş aşağı bir kamyon ağır ağır üzerime doğru kayıyor, yanından kıl payı sıyrılmayı başarıyorum. Gençlik işte, kanın delicesine kaynadığı çağlar. Bir yandan yolda kalırım korkusu, diğer yandan macera tutkusu. İyi ki zamanında fullemişim depoyu diyerek teselli ediyorum kendimi, bu depo beni Ankara'ya kadar götürür. Bir sürü özel araç, kamyon, tır yol boyunca dizilmişler. Bildiğim tek şey eğer durursam, daha arabayı kaldırmamın imkânı yok. İkinci vitese takıp sabit hızla, hiç istifimi bozmadan, hedefime varacağıma dair kör bir inancın peşine takılıp ilerliyorum. Zaman zaman önümdeki araç hızımı kesiyor, onu sollamazsam oracıkta kalacağımı biliyorum. Gözümü karartıp solluyor, karşı taraftan gelenlerin arasından güç belâ sıyrılıyorum. O günü unutamam gerçekten. Ve bu mücadelenin sonunda, muhtemelen o saatlerde Ankara'ya ulaşan tek araç olarak ipi göğüslüyorum. Yol biraz rahatlıyor, bir akaryakıt istasyonunda mola veriyorum. Silecekler donmuş, arabanın altı yere kadar karla kaplanıp buz tutmuş. Lastiklerle çamurluk arasında en çok bir santim mesafe kalmış. Buz tutan çamurluğa değdikçe çıkan sinir bozucu tekerlek seslerini yol boyunca dinlemişim. O gün şanslıydım şanslı olmasına ama yine de kendimle gurur duyduğum, macera yüklü nadir günlerden birini yaşamıştım. 

Genç bir şantiye şefiyken çalıştığım Kdz. Ereğli o yıl, en soğuk kışlarından birini yaşıyordu. Şantiye şehir merkezine yirmi km mesafede. Kar, Subaşı beldesinde yolu kapatmış, şantiye ile bütün irtibatımız kesilmişti. Tabii o zamanlar henüz cep telefonu neyin yok. Sabit telefon karlı havalarda zaten çalışmıyor. Tabii siz bilmezsiniz o günleri, göz alabildiğince uzanan tüp kuyruklarını! Şimdi keyfiniz gıcır hepinizin. Neden sonra şantiyeden haber alabildik. İş makineleriyle yolu açıp şantiyede kalanlara ekmek gönderebildik. O kış Kdz. Ereğli'de en az bir ay yerden buz kalkmamıştı. Ama buz da buzluktan çıkmıştı hani. Evet, görünüşte resmen buz, sadece çamurdan rengi değişmiş biraz. Fakat ilginç bir şekilde arabanın lastikleri o buzun üzerinde kaymıyordu işte!. Buz dejenere olmuştu! 

Karı ve denizi uzaktan izlemesini daha çok severim. Çileli bir iş, soğukta yollarda kalmak, tehlikeli de aynı zamanda. İlk kar yağdığında tadını çıkarmak gerek, eriyip her taraf çamur olduktan sonra eğer işiniz yoksa evden dışarı çıkmamak lâzım, desem yine olmayacak. Bu sefer mecburen doğalgaz yakacaksınız ısınmak için. Ancak fazla ısınmak da yakıyor insanı, faturalar malumunuz. Öyle ya da böyle, bu kışı geçirelim gerisi kolay.

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 126

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz tüm canlılığıyla devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konuları öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Bu haftanın konusu biraz farklı. Bugüne kadar güncel konuları, sanatı, edebiyatı ve birçok konuyu tartıştık fakat sanırım ilk kez konumuz tarih. Sevgili DeepTone/Sade ve Derin tarafından belirlenen haftanın konusu şöyle:

"Doğduğunuz, yaşadığınız, sevdiğiniz veya sık sık gezmeye gittiğiniz şehri kim kurdu veya ismini kim koydu biliyor musunuz? Yaşadığınız yerde on bin yıl önce kim oturdu biliyor musunuz? İsterseniz bir şehrin geçmişini anlatabilirsiniz."

Üniversite yıllarında ve meslek hayatım boyunca memleketimden uzak kaldım. Muhtemelen herkes, memleketini, doğduğu şehri sever, birçok insan da "karnımın doyduğu yer, vatanım" diyerek yaşadığı şehre minnet duygularını ifade eder. Ben bunların ötesinde, tarihler boyunca ırk, din, dil farkı gözetmeksizin kucak açtığı tüm insanları potasında eritip kendi karakterine dönüştürmesini bilen, doğduğum ve halen yaşamakta olduğum şehrimin bir ferdi olmaktan da ayrıca gurur duyuyorum. 

Doğrusunu söylemek gerekirse yaşamım boyunca tarih ve arkeolojiye karşı pek aram olmadı. Buna rağmen bu haftanın konusu fazlasıyla ilgimi çekti, merakımı uyandırdı ve doğal olarak biraz araştırma yapmamı gerektirdi. Bu vesileyle bazı hususları da paylaşma imkânı bulacağım. Evet, bilindiği gibi üzerine kondurulmak istenen "gâvur" sıfatını dahi onur kabul edip bir kısım güruhu ters köşeye yatıran, aydın insanların yaşadığı "İzmir" den bahsediyorum. Konumuz madem tarih, tarihe nasıl baktığım hususuna da birkaç cümleyle değinerek yazıma başlamak istiyorum. Tarih bana göre yazının bulunmasıyla birlikte ortaya çıkmış bir bilim dalı. Arkeolojik araştırmalar neticesinde elde edilen, yazılı olmayan her türlü bulgular uzmanlar tarafından değerlendirilip yorumlanarak geçmiş hakkında tahmin yürütülmüş ve yazılı hale getirilmiştir. Değişmez kuraldır; tarihi her zaman güçlüler ve kazananlar yazar. Özneldir tarih aynı zamanda, kişiden kişiye, toplumdan topluma değişebilir, birbirine taban tabana zıt tespitlerin yapılması dahi mümkündür. Sözgelimi yakın tarihimizde 9 Eylül 1922 bizim için büyük bir zafer iken Yunan milleti için bir "büyük felâket" tir. Her ne kadar "Tarih tekerrürden ibarettir." denilip tarihten ders almak gerektiği söylense de kimsenin buna aldırdığını sanmıyorum. Bunun dışında genel kültür, bir çeşit hobidir bana göre tarih. Farklı kaynakları araştırıp mukayese etmek suretiyle kültür ve her türlü ideolojiden bağımsız, tamamen gerçekleri yansıtan bir tarihi ortaya çıkarma çabaları, tarafsız bir şekilde yazılmış kitaplar, belgeseller ve tarihi filmler her zaman ilgimi çeker elbette. 

İzmir'in ilk olarak kimin tarafından ya da kimler tarafından kurulduğuna dair tarihi bilgilerimiz bizi en erken M.Ö 3.000 yıllarına götürmekte. Tunç çağında göçebelikten yerleşik hayata geçilirken, M.Ö 2.300 yıllarında, adını ilk kez duyduğum ve eskiden Hititlerin bir kolu olarak bilinen Luviler yaşıyormuş bölgemizde. Son araştırmalar başkenti Apasa (bugünkü Efes) olan Luvi Krallığının coğrafi bakımdan Hititlerden çok daha geniş bir alana yayıldığını gösteriyor. Kimdir bu Luviler? Hemen hemen her millet sahiplenmiş aslında. Kelime anlamı kendi dillerinde (Luvice) "ışık ülkesi" olarak bilinen bu toplumun ataları olduğunu iddia edenler arasında Türkleri, Rumları, Kürtleri ve Alevileri saymak mümkün. Kanaatimce Kafkasya'dan gelen ayrı bir ırk bunlar. Muhtemelen Orta Asya'dan gelen ilk Türk göçebe kavimleri. Anadolu'nun belki de ilk sahipleri. Luviler hakkında mevcut bilgilerimiz son derece kısıtlı. Söz konusu uygarlığın kalıntıları yerin altında keşfedilmeyi bekliyor. İstanbul'un fethi ve özellikle Türklerin Viyana kapılarına dayanmalarından sonra Osmanlı'ya karşı olan Batı dünyası Anadolu medeniyetinin Helenler tarafından başlatıldığı fikrini yaymış. Oysa Orta Çağ boyunca hiç de Yunanlarla ilgisi olmayan Luviler'in yaşadığı gayet iyi bilinirmiş bu topraklarda. Batı Anadolu'da geniş bir alana yayılan Luvi kökenli halkların oluşturduğu küçük devletlerden biri de başkenti Apasa (Efes) olan Arzawa Krallığı. Günümüze doğru gelirken sırada hemşerimiz Homeros tarafından M.Ö 7. ya da M.Ö 8. yüzyılda yazıldığı tahmin edilen İlyada destanında konu edilen Truva savaşı var.  Böyle bir savaş gerçekten olmuş mu yoksa sadece bir efsane mi sorusuna verilecek cevap hâlâ belirsizliğini korumakta. Bununla birlikte bu dönemde Luvi halklarının, Hitit Krallığının ve Anadolu'da yerleşik diğer uygarlıkların Yunanlara (Akalar) karşı Truva kentini korumaya çalıştıkları biliniyor. Truva'da bulunan ve günümüzden üç bin yıl öncesine ait bronz bir mührün üzerinde Luvice yazılar bulunduğu saptanmış. Truva Savaşı sonucunda Yunanların Anadolu'ya adım attıkları ilk tarih, M.Ö 1.184 yılı olarak kabul ediliyor.

M.Ö 8 yüzyıla kadar birçok medeniyete kucak açan şehrin kimin tarafından kurulduğuna dair muhtelif rivayetler var: Bunlardan biri Amazon Kraliçesi Myrina, diğeri ise Frigya Kralı Tantalos. Ancak bunlar aynı zamanda Homeros'un eserinde geçen efsanevi karakterler. Mevcut bilgilerimize göre önce bugünkü Bayraklı yöresinde kurulan İzmir, daha sonra Yunan kent devletlerinin hakimiyetine giriyor. Onlardan biri olan Smyrna (İzmir), ticaret, sanat ve kültür alanında Ephesos (Efes) ve Pergamon'la (Bergama) yarışmış. M.Ö. 547 yılında ileride Pers İmparatorluğuna dönüşecek Ahameniş devleti tarafından işgal edilen şehir, 200 yıldan fazla bir süre boyunca diğer Yunan kent devletleriyle birlikte, Persler arasında yapılan pek çok savaşa sahne olmuş. Antik Makedonya Krallığının başına geçen Büyük İskender, M.Ö 334 yılında, Perslerin elinden geri aldığı İzmir'de Helenistik dönemi başlatıyor. Yine bir rivayete göre günlerden bir gün, Pagos (bugünkü Kadifekale) eteklerinde avlanan İskender, bir çınar ağacının altında uyuyakalıyor. Gördüğü rüyada İntikam ve Gazap Tanrıçası Nemesis, kendisinden Smyrna'yı Pagos'un eteklerine yeniden kurmasını istiyor. Elbette bu da bir efsaneden ibaret ancak Nemesis'in gösterdiği yerde Büyük İskender'in direktifleri doğrultusunda kurulan bu şehir 2.300 yıldır varlığını sürdürdüğü bir gerçek.

M.Ö 133 yılında varis bırakmadan ölen Pergamon Kralı III. Attalos'un vasiyeti üzerine Krallık Roma İmparatorluğu'na bırakılıyor. M.S 177 yılında meydana gelen büyük bir deprem sonucunda İzmir'in tamamen harap olduğunu yazıyor tarihçiler. Bunun üzerine dönemin önde gelen hatiplerinden Aelius Aristeides, hitabet yeteneğini kullanarak Roma İmparatoru Marcus Aurelius'u kente yardım konusunda ikna edip kentin yeniden inşasını sağlıyor. Daha sonra Bizans İmparatorluğu'nun, Emeviler'in, Cenevizliler'in, Çaka Beyliği'nin, Aydınoğulları'nın, Osmanlı İmparatorluğunun ve Türkiye Cumhuriyetinin egemenliğine geçiyor İzmir.

10.000 yıl önce İzmir'de kimlerin yaşadığını bilen yok. O yıllarda tam olarak yerleşik hayata geçilmiş midir acaba? Seçtiği konu nedeniyle sevgili DeepTone'a bir kez daha teşekkür ediyorum. Yukarıdaki bilgilerin bir kısmını yüzeysel olarak zaten biliyordum. Ancak Luviler'i onun önerdiği konu sayesinde tanıdım, aynı toprakları paylaşmamıza rağmen adını ilk kez duyduğum bir halk Luviler. Okullardaki müfredata girdiğini de sanmıyorum henüz. Araştırmalarım sırasında merkezi İsviçre'de bulunan Luwian Studies (Luvi Çalışmaları) adında bağımsız bir vakıf olduğunu keşfettim. Vakfın tek amacı, Batı Anadolu'nun M.Ö 2 bin yıllarındaki kültür araştırmalarını teşvik etmekmiş. Vakfın başkanı Dr. Eberhard Zangger bir jeolog, 1982 yılından beri Doğu Akdeniz arkeolojik alanlarından bilimsel araştırmalarda uzmanlaşmış bir bilim insanı. Dr. Zangger, Batı Anadolu'da yapılan arkeolojik kazıların son derece yetersiz olduğunun altını çizerken, imkân bulunduğu takdirde bölgenin bilinen tarih ve kültürünün yeniden şekilleneceği iddiasında.

Vakfın web site adresi: https://luwianstudies.org/goals/

Youtube kanalı:  https://www.youtube.com/channel/UCZkx4fdZwINCJ9nTDnwq_tQ/featured

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 125

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz tüm canlılığıyla devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konuları öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Bu haftanın konusunu sevgili DeepTone/Sade ve Derin belirledi. Haftanın konusu şöyle:

"Ne  tür bir hayvana sahip olmak istersiniz, evcil hayvan olarak veya başka nedenlerle?"

Bazen düşünürüm, dünyanın en zeki canlısı gerçekten insan mı diye. Öldükten en fazla yüz yıl sonra okyanusları mesken tutan ahtapot Necati gibi hemen hiçbirimizin esamisi okunmayacak. Bazı insanlar, aradan uzun yıllar geçse bile hatırlanır diyeceksiniz. Evet, Aristoteles'ten başlayarak pek çok kişinin ismini saymak mümkün. Ancak hayvanlar aleminde de tarihe ismini yazdırmış, hatta bu uğurda ölümü dahi göze almış Maymun Albert II, köpek Laika, koyun Dolly gibileri var. Fakat bunlar arasında en ilginci, Kluge Hans. Hayır kastettiğim zat Covid-19 aşı zorunluluğunun son çare olduğunu söyleyen DSÖ Bölge direktörü Hans Kluge değil. Kluge Hans (Akıllı Hans) Almanya'da 1895-1916 yılları arasında yaşamış bir zat değil, resmen at.  Atın "sahibi" bir lisede matematik öğretmeni olan Wilhelm von Osten. Wilhelm, Akıllı Hans'a toplamayı, çıkartmayı, çarpmayı, bölmeyi, kesirli sayılarla işlem yapmayı, zamanı söylemeyi, günün tarihini takip etmeyi, notaları, okumayı, yazmayı ve Almanca öğrettiğini iddia ediyormuş! Bu durumu araştırmak üzere bilim insanları tarafından bir komisyon kurulmuş ve 1904 yılında Akıllı Hans'ın gösterilerinde hiçbir hile yapılmadığına karar vermiş. Bu kez 1907 yılında, biyolog ve psikolog Oskar Pfungst tarafından inceleniyor Hans ve çarpıcı bir sonuç çıkıyor ortaya. Evet, akıllı at, gerçekte, bilinen anlamda, zihinsel işlem yapmıyor fakat kendisine soru soranların tepkilerini algılayarak doğru cevaplar veriyormuş! Yani Hans, karşısındaki insanın zihnini okuyabiliyormuş. Bu araştırmaların sonucu "Akıllı Hans Etkisi" adıyla bilimsel literatüre geçmiş durumda.

Peki bu anlattıklarımın konuyla ne alâkası var? İnsanın diğer canlılar arasında kendini üstün görme eğilimine dikkatinizi çekmek istedim. Ve elbette bundan hareketle kendisinden aşağı gördüklerine sahip olma hevesi... Sahipliğin karşı tarafında köleliğin olduğunu görmezden geliriz çoğu zaman. Politikacıların ağzından düşmeyen "Benim köylüm, benim vatandaşım" gibi ilk anda sempatik görünen hitap şekillerinin arkasında görünmez bir büyüklenme yatar aslında. "Benim kedim, benim köpeğim" derken o hayvanları gerçekten seviyor muyuz yoksa farklı şekillerde kendi ihtiyaç ve arzularımıza mı kurban ediyoruz, üzerinde düşünmemiz gerekir. Hayır, bu evcil hayvan besleyenlere getirdiğim bir eleştiri değil, bir canlıya "sahip olmak" fikri üzerine verdiğim anlık bir tepki belki. Zira kendimi de bu "sahiplik" düşüncesinden ayrı tutmuş değilim. Bence kedi ya da köpek sahibiyim demek yerine "birlikte yaşadığımız bir kedi dostum var" ifadesini kullanmak daha yakışık alır. Aynı şekilde "evcil hayvan sahiplenmek" de bana göre itici bir tabir. Bazen evcil hayvanların bakımını üstlenen kişilerin kendilerini "annesi", "babası" gibi tanımlamaları ise ziyadesiyle hoşuma gidiyor.

Evcil hayvan bakımında deneyim sahibi biri olarak hayvan bakımının hiç de kolay bir iş olmadığını düşünüyorum. Her şeyden önce bu can dostlarımıza uygun yaşam ortamının sağlanmamız gerekir. Beş yıl kadar önce kızımın bir çiftlikten satın aldığı Golden cinsi bir köpeğimiz oldu. Geldiğinde sanırım iki üç günlüktü, özel mamalarla biberon yardımıyla besledik bir süre. Üretim çiftliklerinde bu işin ticarete döküldüğü hususunda herhangi bir bilgim yoktu, belki de o zamanlar pek önemsememiştim. Lâkin şimdi bunun bir tür cinayet olduğunu düşünüyorum. Dedesi olduğum Venüs kısa zamanda büyüdü, serpildi, tavuk peşinde koşmaya başladı. Bana şahsen şöyle bir faydası oldu. Köpeklere karşı korkumu demesem de, ne bileyim yanlarından geçerken istem dışı tedirginliğimi yok etti diyebilirim. Güçlü çenesiyle en sert kemikleri tuz buz eden hayvan, elimi ağzına koyduğumda parçalama dürtüsünü yendiğine, büyük bir heyecan içinde, canımı yakmamak için çeneleri titrerken kendini nasıl kontrol altında tutabildiğine bizzat şahit oldum. Yaylada geniş bir arazi içinde konforlu sayılabilecek bir hayatı vardı. Fakat yaylayı kapatınca işler değişti. Diğer cinsleri bilmem ama Golden türü köpekleri eve hapsedemezsiniz. Ya yayla ya da villanız olması gerekir. Kızım sadece bu yüzden kendilerine göre değil, Venüs'e göre bahçesi olan bir evde yaşamak zorunda. Yine de eşi ve kendisi çalıştığı için köpeğin bakımına yeterince zaman ayıramadıklarını düşünüyorum. Muhtemelen yayla günlerini hatırlamakla geçiyor olmalı zavallının bütün vakti.

Kedi bakımı üstlenmedim, bu yüzden onların tırmıklamasından çok tırsıyorum. Eğer imkânım olsaydı bir çiftlikte güzel bir atla arkadaş olmak isterdim. Bunun dışında yaşadığımız muhitte özellikle kedi ve köpeklerle insanlar arasında son derece sıcak, doğal bir ilişki var. Çok sayıda sokak köpeği, kedisi cadde boyunca özgürce dolaşıyor, yatıyor, kalkıyor. Semt sakinleri yoldan geçerken gördükleri hayvanların başlarını okşarlar, direk diplerinde sularını mamalarını eksik etmezler. Kediler sayesinde fare barınmaz bizim bölgede, köpekler hiçbir eve hırsız koymaz. Kedi ve köpeklerimizin ilgimi çeken diğer bir özelliği ise yoğun trafikte karşıdan karşıya geçerken çok dikkatli olmaları. Ağır adımlarla sağdan, soldan gelen araçları kontrol edip iyice emin olduktan sonra caddenin karşısına yürürler. Gecenin ilerleyen saatlerinde köpeklerimiz nöbettedir. Son zamanlarda çöp toplayıcılarına kafayı takmış durumdalar. Sürü halinde gelip onlara havlar, korkutmaya çalışırlar. Özellikle geceleri şüphelendikleri insan ya da araçların peşine takılırlar. Gündüz vakti ise son derece sakindir hepsi. Bazıları bir dükkânın kapısının yanına kıvrılıp şekerleme yapar, bazıları insanların arasında bir aşağı bir yukarı volta atar. Birkaç tane de kedi annesi vardır bizim caddede. Onlar caddeye çıkar çıkmaz bir sürü kedi takılır peşlerine. Aralarında bir tatlı sohbet başlar ki, sormayın gitsin. 

Bu sene güzel bir alışkanlık edindim. Sabahları, olmazsa öğleden sonraları, sahilde düzenli olarak yürüyüş yapmaya başladım. Yol arkadaşlarım kargalar, güvercinler, karabataklar ve martılar. Bu sabah çok sayıda martı vardı ama hepsi yavruydu. Ebeveynlerini ararken karabatakların dalıp su yüzüne çıkacakları yeri tahmin ettim. Derken bir sürprizle karşılaştım. Denizde dört pelikan sohbet ediyordu. Her canlının kurulu bir düzeni, kendi hallerinde sürdürdükleri bir yaşamları var. Aynı bizler gibi. Ama sanki bizden daha huzurluymuş gibi göründüler gözüme. Çünkü ne adalet ne ekonomi ne de eğitim dertleri...   

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 124

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz tüm canlılığıyla devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konuları öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Bu haftanın konusunu sevgili DeepTone/Sade ve Derin belirledi. Değerli arkadaşımız, her zamanki gibi, ülke gündemini işgal eden pandemi, ekonomi, siyaset gibi ağır sorunlardan uzaklaşıp konuyu dünya ve doğa olarak seçmiş. Dünya ve doğanın en büyük sorunu insandan başkası değil bence. Gerçekten de sorun olarak gördüğümüz her şeyin altında insanı görüyoruz. Pandemi olsun, ekonomi ya da siyaset olsun boğuştuğumuz bütün bu dertlere karşı Afrika fillerini sorumlu tutmak pek doğru olmasa gerek.   Neyse, girizgâhı fazla uzatmadan haftanın konusunu verelim:

"Bazılarımız insanın dünyayı olumsuz yönde etkilediğini, diğerlerimiz ise insanın dünyayı olumlu yönde etkilediğini  düşünüyor. Siz ne dersiniz?"

Doğrusunu söylemek gerekirse, şimdiye kadar insanların dünyayı olumlu yönde etkiledikleri görüşünü savunan bir kişiye henüz rastlamadım. Aksine, çevre kirliliğine yol açmaları ve doğanın dengesini bozmalarından dolayı, gelecek nesilleri olumsuz yönde etkileyeceği bilimsel olarak kanıtlanan tek canlı türünün insan olduğu tartışılmaz bir gerçek. Bununla birlikte bazı insanların tamamen "bireysel" gayretleriyle  gelecek nesillere daha güzel bir dünya bırakma mücadelelerini takdirle karşılamaktayım. Sözgelimi geçen gün tesadüfen rastladığım Amerikalı bilim kadını, Dian Fossey, konforlu hayatını bırakıp Ruanda'nın dağ ormanlarında on sekiz yıl boyunca gorillerle birlikte yaşamış, onların sevgisini ve dostluklarını kazanırken aynı zamanda bu hayvanlara karşı girişilen katliama engel olmaya çalışmış. Fossey'in hayatı, 1988 yılında "Sisteki Goriller" adıyla beyaz perdeye aktarılmış bulunuyor. Dian Fossey'in yaşamı, bir kadının yaşamak için bir yandan doğayla diğer yandan doğaya zarar veren insanlarla yaptığı mücadelenin öyküsü. Ne yazık ki sayıları zaten az olan bu değerli insanların yaşamları hazin bir şekilde son bulmakta. Fossey de, 28 Aralık 1985 tarihinde gorillerin el ve ayaklarını pazarlamak için ormanda büyük katliam yapan çeteler tarafından kulübesinde silâhla vurularak öldürülmüş.

Dünyayı yaşanılır hale getirmek için Dian Fossey gibi kendisini bu işe adayıp benzer çabalar gösteren kaç kişi sayabiliriz. Evet, eskiye oranla daha rahat yaşıyor olabiliriz. Çamaşır makinemiz, bulaşık makinemiz arabalarımız, gemilerimiz, uçaklarımız var, doğru. Daha kısa sürede daha temiz yıkanıyor giysilerimiz, bulaşıklarımız. Daha konforlu ve tez vakitte ulaşıyoruz gideceğimiz yere. Fakat suları deterjanla kirletiyoruz, hava kirliliğini önemsemiyoruz pek. Evet, rahatımız yerinde, düne göre çok memnunuz halimizden. Ancak bunların hepsi doğayı tahrip etmekte, çevreyi kirletip gelecek yaşamı tehlikeye sokmakta.  

Yaşamın doğal bir hızı, her şeyin bir zamanı var. Dünya turunu ne zaman tamamlayacağını, erik ne zaman çiçek açacağını, buğday, baş vereceği zamanı bilir. Gel gelelim doyumsuz insan, beklemeye ve kanaat etmeye karşı tahammülsüzdür. Doğal hızını geçmeye çalışır yaşamın, yarışır adeta doğayla. Bu tahammülsüzlük farkında olmadan hem kendisine hem diğer canlılara zarar verir. Bununla kalmaz, kendinden sonraki nesillerin geleceğini de karartır. 

İsrafı önlemenin, gereksiz tüketime son vererek yaşam tempomuzu düşürerek sağlıklı bir çevrede daha güzel bir dünyanın, daha güzel bir geleceğin kapısını aralayabilirdik belki. Lâkin dünyanın böyle bir düzeni yok. Kaos hüküm sürecek. Hiç şüpheniz olmasın, bir türlü önüne geçemediğimiz egomuz ve gemleyemediğimiz hırsımız yüzünden hem kendi türümüzün hem de diğer canlı türlerinin kuyusunu kazmaya devam edeceğiz. Hayır, hayır olağanüstü bir durum değil bu, moral bozmaya gerek yok. Sonumuzu kendi ellerimizle hazırlayacak olmamız şaşırtmamalı hiçbirimizi. Hiçbir din bu dünyada cenneti vaat etmiyor zira.