KATEGORİLER

15 Haziran 2022 Çarşamba

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 147

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz tüm heyecanıyla devam ediyorÖnceki haftaların sohbet konularını ve konu başlıklarını öneren arkadaşlarımızın  isim listesini burada bulabilirsiniz. Ağaç Ev Sohbetleri'nde bu haftanın konusu sevgili Sade ve Derin / DeepTone tarafından belirlendi:

"Cenneti nasıl hayal edersiniz?"

O güzel hayallerinizi yıkmak istemem ama yok, maalesef yok öyle bir yer. Sizi kandırıyor birileri! Hayalini kurmamızı istedikleri, fakat gerçekte olmayan bir cennet var elbette. Kitapta anlatılan cenneti soracak olursanız, bu cennet benim hayallerime şöyle yansıyor. Hadi, birlikte bakalım: 

Öldüm, ruhum sıcak bedenimi terk etti, göğe doğru yükselmeye başladım. Bedenimi görüyor ruhum, yükseldikçe küçülen bedenimi... Üzerimdeki ağırlığın tek sebebi bedenimmiş demek! Açık gri bir buhar görünümünde bulutlara karışırken etrafımda uçuşan başka ruhlar görüyorum bazen. Tuhaf bir vurdumduymazlık hissediyorum, göğe yükselen bütün ruhlar kendi aleminde, birbirleriyle ilgilenmiyorlar. Belli ki, cehennem korkusu bacayı sarmış. Dehşet bir şey bu, görmelisiniz. Yanından geçtiğim ağlak ruhlardan bazıları, fısıltı halinde ha bire tövbe istiğfar çekiyorlar. Gülümsüyorum, "artık çok geç" derken baş parmağımı burnuma götürüp nanik yapıyorum onlara. Acemi ruhlar şaşırıp geri dönmesinler diye, yukarıyı gösteren ok işaretleri konulmuş yol boyunca. Yükseldikçe altımda kalan bulutlar harika bir görüntü oluşturuyor. Kendimi o pembe renkli pamuk denizine atmak istiyorum ama başaramıyorum. Ruhum havadan hafif olduğu için yer çekimi işe yaramıyor. Acemi ruhlar o kadar hafif değil, çünkü değer verdikleri bazı dünyalıkları yanlarına almışlar, bu onların yükselmesine engel. Hatta bazı ruhlar ölmekten vazgeçip tekrar bedenlerine geri dönebiliyor. Tahmin edeceğiniz gibi herkesin yükselme hızı farklı. Dünya hayatında çile çeken ruhlar bir an önce Araf'a çıkmak için acele ederken, içinde fesatlık taşıyanlar, ne işe yarayacaksa, zaman kazanmaya devam ediyor. 

Yeni bir şey öğrendim. Burada zaman kavramı farklı. Yukarı çıktıkça zaman daha ağır ilerliyor, yani arkadan gelenler öndekilere bir şekilde yetişiyor. Bunu görevli bir melek tarafından yakalarımıza kimlik kartlarının takıldığı, göğün birinci katına çıktığımda anladım. Birkaç metre gerimde çocuklarım, birkaç metre ilerimde annemi, babamı, büyük annelerimi, büyük babalarımı gördüm. Yaka kartları olmasa onları tanıyamazdım. Yüz metre kadar ilerimde parlayan bir ruh gördüm. Merak edip yanına koştum. Yaka kartında doğum tarihi 1881 yazıyordu. Anladım ki göğün birinci katında bir asırlık zaman farkı saniyeler mertebesinde. Muhtemelen göğün ikinci katında peygamberle saf tutacağım. Yıllar geçiyor ama geçen yıllar bana saniyeden kısaymış gibi geliyor.

Yolculuğum konusunda size net bir şey söyleyemem. Ne keyifli ne de sıkıcıydı. Hani toplasan belki yedi saniye falan sürmüştü algıladığım kadarıyla. Tabii bu zaman dilimi dünyada milyarlarca yıla tekabül ediyor olmalı. Böylece ucu bucağı olmayan geniş bir alana geliyoruz hep birlikte. Benden milyonlarca yıl önce yaşayanlarla milyarlarca yıl sonra yaşayacak olanlar, yani siyahıyla, beyazıyla, her milletten bütün insanlar, mahşeri bir kalabalık içinde hesap vermek üzere Arafta toplanıyoruz. 

Doğrusunu söylemek gerekirse Araf hiç de hoş bir yer değil. Kalabalığı görünce ilk kez gözüm korkmaya başlıyor. Bu kadar insanın hesabının görülmesi için dünya kadar zaman lâzım. Kendi kendime söyleniyorum. Tanrı'nın duyamayacağı bir sesle "Papazı bulduk!" diyorum. Hemen yanımdaki ruhlardan biri heyecana kapılarak bana doğru fısıldıyor. "Hani, nerede?" diye soruyor. Muhbirlerden biri olmalı, diyorum içimden. Burada bile kendilerine kadro yaratmaları şaşırtıcı! Ama şöyle güzel bir eleme yapmak aklımdan geçmiyor değil hani. Yoksa yıllarca Araf'ta kalacağız. Hiç sevmediğim bir şey belirsizlik. Olsun artık ne olacaksa. Cennet, cehennem fark etmez. Müslüman olmayanları ayırıp onları doğrudan cehenneme tıksalar zamandan epey tasarruf sağlanabilir belki de. Ancak Müslüman ruhlardan pek çoğunum gideceği yer de aynı. Hepsi şeytana pabucunu ters giydirecek cinsten. Bütün arzuları, Tanrı'yı aldatıp hiç emek sarf etmeden cennetten iyi bir köşe kapmak. İşin tuhafı, Tanrı'nın bu durumu biliyor olması ve her nedense bilmez görünmesi. Bakın bu durum sevgili Tanrı'mızın espri anlayışıyla alakalı olabilir belki. Nitekim benzer espri anlayışıyla kurdurduğu Sırat Köprüsünün karşısına geçip aşağı düşenlere kıs kıs güleceğini adım gibi biliyorum. Mesleğim gereği köprüyle ilgilendim biraz. Tabliyesinde şimdiye kadar hiç görmediğim bir malzeme kullanılmış. Dışarıdan bakıldığından son derece sağlam görünüyor. Köprü ayağındaki levhanın üzerinde "Sırat Köprüsü - Beşli Çete tarafından inşa edilmiştir." yazıyor. Yok artık, bu kadar da olamaz dedim, burayı bile ele geçirmişler! Biraz ötede etrafına geniş bir kalabalık toplayan Reis, kendinden emin bir şekilde gülücükler dağıtıyordu. Size göre yıllar, bana saniyeler süren o sessiz yolculuk sayesinde gülümseyen, sevinçli, üzüntülü ya da acı çeken ruhları tanıyabiliyordum artık. Hesap zamanı gelmişti. Akın akın köprüye hücum ediyordu ruhlar. Bedenlerinden arındırılmış ruhlar, onca hafifliklerine rağmen aşağıda yanan cehennem ateşine kuru birer yaprak misali süzülüyordu. İtiraf edeyim, ben daha ağır bir manzara bekliyordum. Her ruhun ete kemiğe bürünmüş haliyle, yani topyekûn bir insan olarak Sırat Köprüsüne sürüleceğini, aşağıda harlı ateşe düşen zavallı insanların derileri yanıp döküldükçe, sırf daha iyi azap çeksinler diye yanan derilerinin başkalarıyla değiştirileceğini sanıyordum. Bu sanmaktan da öte bir şeydi, aynen böyle yazıyordu Kitap. Ağır ağır köprüye doğru ilerlerken nasıl olduysa kalabalık bir ruhlar topluluğunun arasında buldum kendimi. Kuvvetli bir akışa teslim olmuş, tanımadığım ruhlarla köprüye doğru hep birlikte sürükleniyorduk. Tamam dedim, buraya kadarmış. Zavallı ruhum altta fokur fokur kaynayan su kazanlarında yok olacak, susadığımda bana sadece irinli su ikram edilecek, yutmaya kalktığımda onu bile boğazımdan geçirmeye gücüm yetmeyecek, en sonunda her yandan ölüm gelecek, ölümün kurtuluş olduğunu bildiğim halde, ölümü gösterip ölmeme müsaade etmeyecekler ve ardından daha katı bir azap bekliyor olacak beni.... 

Ruhum daralmıştı. Bir yandan aklımda deli sorular uçuşuyordu. Aşağıda tüm azametiyle yanıp duran cehennem ateşinin binlerce derecelik yakıcı sıcağını hissetmiyordum. Bütün ruhlar benimle aynı durumda mıydı? Ruh, ateşte yanar mıydı? Ateş, ruhu yakar mıydı? Bir fırsatını bulup başımı arkaya çevirdim. Reis yanındakilere sesleniyordu, "Sabredin nankörler, şükretmesini bilin pislikler, sürtükler..."  Benim için iş işten geçmiş, sabredip şükredecek zamanım kalmamıştı. Tuhaf bir şekilde köprüyü yarılamış olduğumu fark ettim, sayıları gittikçe azalan ruhlarla beraber ilerliyordum. Önünü alamadığım bir merak, büyük bir çaresizlik içinde Reis'in peşimden gelip gelemeyeceği düşüncesi bir fare gibi beynimi kemiriyordu. İşte tam o esnada Tanrı'yı gördüm, başkasına kaptırdığı bir oyuncağı yeniden eline geçiren hınzır bir çocuğun gülümsemesi yapışmıştı yüzüne. Reis peşimden gelirse kendimi köprünün korkuluklarından aşağı atmaya kesin kararlıydım. Onca kalabalığın içinden haykırdım Tanrı'ya. "Ya o, ya ben!" dedim, ikimiz sonsuza kadar aynı yerde kalamayız. Kulakları sağır eden bağrışmalar, feryatlar arasında billûr, ipek gibi yumuşak bir ses geldi kulağıma. Tanrı'nın sesiydi bu. "Sen yoluna devam et." diyordu. Başka şansımın olmadığını biliyordum, mecburen yürümeye devam ettim. Köprünün sonuna varmıştım. Benimle birlikte köprüyü geçmeyi başaran ruhları görmeliydiniz. Hepsi sevinç naraları atıyor, hoplayıp zıplıyorlardı. Bense son derece sakindim. Hemen karşı tarafta, azametli altın kapının üstünde büyük, süslü Arap harfleriyle, "Cennete Hoş Geldiniz." yazısı okunuyordu. Onun biraz altındaki levhada "Şeytan Giremez." yazısı dikkatimden kaçmadı. Şeytanın girmediği yerlerin son derece sıkıcı olduğunu biliyordum. Buraya kadar geldikten sonra beni Şeytanın yanına götürün desem buna Tanrı alınabilirdi. Durmak yok, yola devam dedim.      

Nur yüzlü melekler karşıladı kapıda beni. Cennet hakkında bana ilk aşamada işime yarayacak kısa bilgiler verdiler ve daha sonra emrime verilen cennet personeli ile tanıştırıldım. Bulunduğum yerde derin bir sessizlik hakimdi. Benden önce gelen ruhların her biri bir köşeye çekilmiş, hallerinden son derece memnun görünüyorlardı. Yeşil rengin hakim olduğu, etrafında ırmaklar çağlayan güzel kokulu bir yerdi burası. Hava sıcaklığı öyle güzel ayarlanmıştı ki ne üşütüyor, ne terletiyordu. Benimle ilgilenecek meleğin adı Dilruba'ymış. İnce, dal gibiydi, gözlerini ceylândan almıştı. Ruhumu ateşler bastı, bir de tatlı dili vardı ki, sormayın gitsin. Koluma girdi, yürümüyor, ayaklarımız yerle temas etmeksizin  süzülüyorduk adeta. Az ötesi gölgelik bir yerdi, pınarın başındaki görkemli çadıra doğru ilerledik. Kulağımı okşayan hoş bir Arapçayla sesleniyordu Dilruba, bu dili hiç bilmediğim halde onu gayet iyi anlayabiliyordum. Çadırın içinde geniş döşekler ve yastıklar, üzerinde türlü meyvelerin bulunduğu sehpalar ve şarap sürahileri, hepsi beni bekliyordu. Dilruba, çadırın odalarından birine girip eli dolu bir şekilde geri döndü hemen. Bana uzattığı elbiseyi giymemi istedi. Tül gibi inceydi, turkuaz renginde, ipekli bir kumaştan yapılmıştı. Üzerimde garip durduğuna şüphem yoktu. Ama bu elbise sayesinde ruhum silik bir duman olmaktan çıkmış, ete kemiğe bürünmüştü. Dilruba elindeki aynayı tutup bana aksimi gösterdi. Otuz üç yaşındaki halime dönmüş, içimde muazzam bir enerji birikmişti. Kolumu uzatmamı istedi, boyun eğerek dediğini yaptım. Bileğime altından bir bilezik geçirdikten sonra şimdi boynunu uzat dedi. Çıplak göğsünden yayılan amber kokusu beni sarhoş ediyordu. Boynuma inciden bir kolye taktı. Hop, ne oluyoruz diyecek oldum. Bana bir bakış attı, nefesimin kesildiğini hissettim. Üzerine ince tülden, vücudunun bütün kıvrımlarını ortaya koyan, açık pembe bir esvap giymişti. Siyah saçları narin beline kadar uzanıyor, kemiklerinin içindeki ilik şeffaf teninin altından görünüyordu. Küçük burnunun gölgesi altında davetkâr kiraz dudaklara sahipti. Bir süre bakıştık, o an aklımdan geçen şeyleri tahmin edemezsiniz. O ise karşıma oturmuş bana tatlı tatlı gülümsüyordu. Sonra sessizce ayağa kalktı, sehpanın üzerindeki sürahilerden birini alıp çadırın hemen önünde fışkıran pınarın suyuyla doldurdu. Önümde saygıyla eğilip sürahiyi kadehlere boşalttı. Nasıl desem, zencefil tadı vardı sanırım, gayet hoş bir karışımdı. Bu suyun adına selsebil diyorlarmış.

Başka, başka ne var cennette diye sordum Dilruba'ya. Elimden tuttu, dışarı çıkardı beni. Nereye baksam her tarafta akan sular görüyordum. Hepsinin ayrı tadı vardı, hepsinden kana kana içtim. Bir ağacın gölgesinde durduk. Ayağımızın dibindeki ırmakta akan sıvı, kehribar renginde, kıvamı hayli koyuydu. Sonradan bunun süzme bal olduğunu öğrendim. Tanrı'nın arıcılık konusunda bu kadar iyi olması beni hayli şaşırtmıştı. Çeşitli meyve bahçelerinin, bağların, hurma, nar ve muz ağaçlarının arasından geçtik. Onca yol yürümemize karşılık hiç yorgunluk hissetmiyordum. Dönüşte çadırın önünde bıyığı yeni terlemiş genç bir oğlan çocuğu bizi bekliyordu. Dilruba'ya kim bu, ne istiyor diye sordum. Ha o mu? Onun adı Gilman dedi, cennetin çocuklarından, bir de Vildanlar var, hepsi size hizmet etmek üzere Tanrı tarafından görevlendirildi. Peki onların yapacağı işleri sen yapamaz mısın diye sordum. Utandı, gözlerini yere indirdi. Bırak Tanrı aşkına dedim, sen yanımda ol bana yeter, lakin derhal söyle şuna, gözümün erişmediği yerde bitsin.

Gecem fena geçmedi doğrusu, Dilruba'yla birlikteydik. Birkaç gün sonra yine onun kadar güzel, beyaz tenli, ceylan gözlü kızlar geldi yanıma. Yaşları yirmi yoktu, hepsi bana hizmet etmek için gelmişler, yanlarında Tanrı'nın selâmını getirmişler. Döşeğime uzanmıştım, biri ağzıma hurma tıkarken diğeri dudakları arasında tuttuğu iri üzüm tanesini bana uzatıyordu. Bir diğeri arkama geçti narin elleriyle sırtıma masaj yapmaya başladı. Canım ne isterse o oluyordu, hepsi itaatkâr bir şekilde boyun eğiyorlardı talimatlarıma. Ama bu da bir yere kadardı. Her gün hurma, üzüm, nar yemekle olmazdı ki. Güzellerden biri gidip diğeri gelirken monoton yaşam sıkmaya başlamıştı beni. Fakat Dilruba'yı yanımdan hiç ayırmıyordum. Bir sabah rahat döşeğimde keyif çatarken çadırımdan içeri birileri girdi. Başımı kaldırdım, birkaç gün önce çadırıma gelen Gilman'ı karşımda görür görmez kafamın tası attı. Yanında genç, güzel bir kadın getirmişti. Kadından utanmasam elimdeki üzüm salkımını yüzüne fırlatacaktım. Dilruba'ya çıkıştım, bu oğlan bozuntusu gözüme görünmesin demedim mi sana ben? Gilman'ın yanındaki kadın dik dik baktı yüzüme. Ben de ona doğru çevirdim başımı, gözlerim fal taşı gibi açıldı. Evet, farklıydı bu diğerlerinden, otuz yaşlarında falan gösteriyordu. Bakışı hükmedercesine insanın içine işliyordu. Diğer masum, itaatkâr bakışlı kızlardan çok farklıydı. Gözüm onu bir yerden ısırıyordu sanki. Müstehzi bir gülümsemeyle yanıma yaklaştı. "Beni tanımadın değil mi?" diye sordu. Evet şimdi hatırladım dememle birlikte başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Arkadan gelecek ikinci soruyu tahmin etmek hiç de zor değildi. Gözleri ateş saçıyordu. "Ne işin var çocuğun yaşındaki kızların arasında, utanmıyor musun, seni gidi kart zampara!" diye çıkıştı. Yemin ederim bir şey yapmadım dedim, istersen test yaptıralım. Dilruba ve yanındaki hurilerin yüzü kızarır gibi oldu. "A benim sersem kocam, senin yeminine hiç inanılır mı? Buradaki hurilerin bekaretinin asla bozulmayacağını bilmeyecek kadar saf mı sandın beni sen?" Lâfı değiştirmek istedim, "Sahi sen Sırat'ı nasıl geçtin, kolay oldu mu? Araf'ta havalar nasıldı?" diye saçma sorular sordum. Cevap verme tenezzülünde dahi bulunmadı. Havanın gerildiğini gören Dilruba, diğer hurilerle birlikte çadırın arka kapısından sıvışmıştı çoktan. Bense hâlâ Reis'in Sırat'ı geçip geçmediğini merak ediyordum.

20 yorum:

  1. Bu nasıl bir yazım kabiliyetidir aklım almıyor.Soluksuz okudum,hele ince mizahlarınız,yarın tekrar okuyacağım net.

    YanıtlaSil
  2. Siz çok yaşayın Mr. Kaplan :))) Eşinizin geleceği anı bekliyordum okurken :D

    YanıtlaSil
  3. Cennette bu huriler Nuri'leri memnun edecek. Peki cennete giden hatun kişilerle kim ilgileniyor?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Valla orası biraz karışık. Yazar erkek olduğu için ne istediğini biliyor:) Hatun kişilerin ne istedikleri konusunda pek fikri olmadığı belli. Cennet erkekler için, kadınların cennetten beklentisi ne bilmiyorum. Çölün ortasında doğan bir din. İnsanları neyle cezbedecekler, altından soğuk sular akan ırmaklar, meyve bahçeleri ve elbette huriler. Gilmanlar ve Vilmanlar da erkeklerin ihtiyacına binaen! onların hizmetlerine sunulan çocuklar. Cennet değil pislik yuvası. Gilmanı biliyordum, bıyığı terlememiş oğlan çocukları. Vildan da gayri Müslimlerin büluğ çağına ermeden yaşamını yitiren çocukları. Onları cehenneme göndermeyi adaletsiz bulan yüce Tanrımız cennette mümin kardeşlerimizin hizmetine sunmuş. Bu çocukların ne suçu var diye soruyor bazıları. El-cevap, cennette hizmet etmek de büyük ayrıcalık!

      Sil
    2. Valla cennette kadınlara huri olacaksın denmiş Bir sürü kadın da (ciddi ciddi) bunu kabul etmiş görünüyor. Yani ibadetini yapan, ahlaklı, iyi kadınlara ne vaadediliyor bilmiyorum açıkcası. Bakın yine bilmediğim 2 kavram daha öğrenmiş oldum yanıtınızla. Evet cennet diye tanımlanan ve pazarlanan yer dediğiniz gibi resmen bir fuhuş yuvası çiziliyor. Ama kadın erkek bir kesim bunu gayet net kabul ediyor.

      Sil
    3. Evet, aynen dediğiniz gibi vaat edilen resmen fuhuş yuvası. Ne kütüphane var ne müzik ne de bir sanat dalı. Hurmaları yiyip hurilerle haşır neşir olacağız. O dediğiniz kesimi bir anlayabilsem! Çocukluğumda çizgi roman okurdum, oradan hatırlıyorum; bir totemin etrafında dönen Kızılderililer, kutsal Manitu önünde secdeye varanlar, onun onuruna kesilen kurbanlar. Sorarım, atomu parçaladığımız, genetiğin bütün şifresinin çözüldüğü, uzayın en karanlık noktalarının aydınlatıldığı bu çağda ne değişti? Aslında size bir şey söyleyeyim. İnançlı olduğunu söyleyen insanların çoğu, dini ne olursa olsun, hepsi riyakar. Hepsi cennet ve cehennemin uydurma olduğunu biliyor ama kendine dahi itiraf edemiyor. Cennet ve cehennemin gerçekten var olduğunu bilseler, bilsek, hayata bakış açısı tamamen değişirdi emin olun:)

      Sil
  4. :) sen cennet, araf, sırat hayal ederken kendi dünyevi siyası düşüncelerini katmışsın yine, cenneti de ülke gündemine uyarlamışsın :) bu cennette böyle hizmetler de varsa bari bu erkek kız melekler vildan dilruba gılmanlar hiç olmazsa danimarkalı italyan filan olsunlar aman türk olmasınlar da :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Cennette dünyevi olmayan tek bir şey yok. Hepsi bu dünyada gördüklerin ya da görmeyi hayal edebildiklerin. Siyasetin girmediği bir yer mi var? Danimarkalı, İtalyanlardan Vilman olabilir ama diğerleri Tanrı'nın mümin kulları:) Hem söyler misin bana, Sırat Köprüsü ihaleye çıksa sence kim alır? Neyse ki cennette para mevzuu yok, yoksa beşli çete cennetlik, cehennemlik ayırmadan orada da iliğimize kadar sömürür bizi:))

      Sil
  5. Cennete güncelleme gelmiş :-)

    Sevgiler

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Doğrusu Kitabı rehber alıp aslına uygun tasvir ettim. Sahih ve uydurma hadislere değinmedim bile. Bunu yapmaya kalksaydım çok daha eğlenceli bir yazı çıkardı şüphesiz. Diğer taraftan her iki cinse de hitap edecek sağlam bir güncellemeye ihtiyaç olduğu kesin:))

      Sil
  6. :)) Sonu güzeldi...
    Hayalleriniz gerçel olsun...

    YanıtlaSil
  7. Cenneti sizin yorumunuzla tanımak, öğrenmek güzeldi. Sanırım Ağaç Ev sohbetlerinin en uzunu ve en ilginci seçilebillirdi. Böyle bir konuda bu kadar uzun bir yazı yazabilmek ustalık ister, beceri ister. Ancak korkusuz, cesur bir şövalye bunu bu kadar ince ayrıntılarla gerçekleştirebilirdi.
    "Cennete gitmeyi hak edebilmek iiçin ne gibi özelliklere sahip olmak gerekir?" Bundan sonra bu soruyla sıkça karşılaşabilirsiniz. Hatta belki de bir grup oluşturabilirsiniz. Toplum bu tür etkinliklere gözleri kapalı katılır bilrsiniz.
    Yolunuz açık olsun.
    Selamlar.

    Yolunuz açı
    S

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkür ederim efendim:) Aslında yobaz takımının o kadar geniş hayal gücü var ki cennet, cehennem meseleleri hakkında, ciltler dolusu yazılabilir. Bu yüzden twitter ve benzeri mecralardan uzak tutuyorum kendimi, blog dünyasında herkes düşüncesini daha cesur ifade etmek konforuna sahip. Cenneti hak etmek için kurallar belli aslında ama bence esas konu cenneti özendirici hale getirmek için iyi bir ıslahat yapmak gerekir. Nasıl bir ıslah konusu gerçekten tartışmaya değer. Yani öyle bir ödül olmalı ki onca ibadete değsin. Oysa Arap'ın derdi kırmızı pabuç misali, soğuk sularla, birkaç hurma, birkaç huriyle herkesi kandıramazlar:)) Kendinize iyi bakın:)

      Sil
  8. Hahahah çok güzel yazmışsınız ya ne güldüm okurken, gerçekten eşsiz bir yazım kabiliyetiniz var.

    YanıtlaSil
  9. Ağaç ev sohbetlerinde çok hafta kaçırdım ama bence bu yazının üstüne çıkılmaz gibi geliyor. Bu gerçekten bir zirve. Baştan sona harika yazmışsınız, hem sürekli merak ettirdiniz hem de çok güldürdünüz.
    Yazma yeteneğinize hayranlığımı sunuyorum. Bu yazıyı birçok arkadaşımla paylaşıcam :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim. Yaşasın Ağaç Ev Sohbetleri:)))

      Sil