MASKOT

20/08/2016 Cumartesi, Tire

Sabahları doğal olarak bir yoğunluk yaşanıyor burada. Eşim sabah erkenden kalkmış ve bir sürü hazırlık yapmış. Bana sadece domates ve salatalık söğüşlerin hazırlanması kalmış. Çay ocağının altının yakılmadığını görünce hemen düğmeyi çeviriyorum. Bugün değişik bir kahvaltı yapmaya karar veriyoruz. Değişik derken bize göre değişik elbette.
Aylardır kahvaltılarımızdan ekmeği kaldırmıştık. Eşim nohut mayalı ekmeği tercih ederken ben normal ekmek yemek istiyorum. Ekmekleri tost makinesinde ısıtıyoruz. Yine aylardır her sabah menemen, omlet gibi yumurtalı yemekler yerken bu kez yumurtayı menümüzden çıkarıyoruz. Bu değişikliğin arka planında eşimin "Bir an önce kahvaltı faslını bitirelim." kaygısı mı var acaba diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Hüseyin gelir gelmez teşhir dolabını temizlemesini istiyoruz.

Kahvaltıdan kalkar kalkmaz kapıdan sesler geliyor.  Çoluk çocuk kalabalık bir grubun bize doğru yaklaştığını görüyoruz. Çay henüz demlenmemiş. Ufak çaplı bir panik yaşıyoruz ama eşimin tedbirli davranıp ön hazırlık yapması sayesinde kolayca durumu kurtarıyoruz. Çocuklar uzakta bir ağaca bağladığımız Zeytin'e büyük ilgi gösteriyor. Anlaşılan onun sayesinde epey müşteri çekeceğiz. Çocuklar gidene kadar yaptığı maskaralıklarla onları eğlendiriyor.

Öğleden sonra hiç beklenmedik bir anda yağmur atıştırmaya başlıyor. Terasta kurumakta olan biberler geliyor aklıma. Hüseyin'e seslenip biberleri içeri almaya çalışıyoruz. Neyse ki tam zamanında kurtardık diye sevinirken yağmur birden kesiliyor. Onca telaşımız boşa gitmiş oluyor. Akşama doğru Taş Ev civarında temizlik ve düzenleme işlerine girişiyoruz. Mesai bitiminde Hüseyin'i gönderiyoruz. Eşim yine mutfakta yarına hazırlık yapıyor. Ben de ona katılıyorum. Yarın çay ocağının altını yine yakmayı unutmazsak önceden hazırlanabileceklerin hemen hemen hepsi hazır.

Ne kadar yoğun olsam da günlük yazmayı ihmal etmiyorum. Bir de Ahmet Ümit'in "Elveda Güzel Vatanım" kitabından en az bir bölüm okuyorum. Kalın bir kitap. Bu okuma hızıyla uzun bir süre elimde kalacak gibi.

BİR ADIM DAHA

19/08/2016 Cuma, Tire

Her sabah olduğu gibi kahvaltımızı yaptıktan sonra Zeytin'le birlikte demir kapıyı açmaya gidiyoruz. Hoplaya zıplaya koşarak bana yoldaşlık ediyor. Kapıyı açıp havuza su geldiğinden emin olduktan sonra geri dönüyoruz. Erkenden gelen elektrikçiler dün bıraktıkları yerden çalışmaya devam ediyor.

Bugün yapacaklarımın listesini hazırladıktan sonra ustalık belgesi için İbrahim Usta'yı arıyorum. Saat on birde buluşmak üzere sözleşiyoruz. Az sonra Hüseyin'in motor sesi duyuluyor. Dün zeytinleri sulasın diye erken göndermiştim. Bu yıl susuz kalmışlardı. Damlama borularla su ulaşmayan yerlere kovayla su taşımış. Bütün fidanları güzelce suladığını anlatıyor. Hatta kurudu dediğimiz fidanların köklerine bıçakla çizik atmış. "Bundan sonra güzel sulanırsa hepsi tekrar canlanır bunların." diyor. Bu habere çok seviniyorum. Çavuşlar köyünden teker teker sökmüştük o fidanları. Sonra traktörün arkasında köy meydanına, oradan kiraladığım bir pikapla Kaplan köyüne getirmiştim. Teker teker açtırttığım çukurlara özenle yerleştirilen iri gövdeli fidanlara ilk can suyunu verirken de oradaydım. Geçen sene köy çeşmesine gelen suyu kullanıp iyi kötü sulatmıştım ama bu sene köyün suyu iyice azaldığından Soner'in evinden aldığımız şebeke suyunu kullanıyoruz.

Şehre iner inmez ilk olarak yeniden yayımlanan zayi ilanını almak üzere yerel gazeteye gidiyorum. İlan istediğim gibi çıkmış. İki nüsha gazete veriyorlar elime. Muhasebecinin hazırladığı dilekçeyi alıp vergi dairesine götürüyorum. İstediğim zayii belgesini veriyorlar. Belgeyi alıp hızlı adımla Ozan'ın yanına giderken İbrahim Usta telefon ediyor. Noterin önüne gelmesini söylüyorum. Noterde hemen bir yazı yazılıp istediğim belge veriliyor.

Geçen hafta tanıştığım banka müşteri temsilcisinin yanına gidiyorum. Banka gerekli işlemleri yapıyor. Bir sürü evrak imzalıyor, eve uğrayıp yine birkaç parça eşya alıyorum. Yaylaya çıkıyorum. Bilgisayarımı açmadan önce terasta  pazardan aldığım acı biberleri ızgaralara diziyorum. Ufak oldukları için zor ve zaman alıcı oluyor. Güneş yakıyor. Birkaç günde kurur bunlar.

Elektrikçiler yol boyunca diktiğimiz aydınlatma direklerine kabloyu çekmiş, direklerin tepelerine fenerleri oturtmuş. Konteynırların elektrik bağlantılarını da yaptıktan sonra gidiyorlar.

Akşama yine hijyen kursu var. Eşim biraz daha domates alalım diyor. Erken çıkıp önce pazara uğruyorum, domates için. Kursun verildiği Anadolu lisesine tam saatinde varıyorum. İki saatlik kurs tamamlandıktan sonra bir kadın yaklaşıyor yanıma. Halk Eğitim müdürü bahsetmiş bizden. Taş Ev'in mutfağında çalışmak istiyormuş. Telefonunu alıp deftere kaydediyorum. Geç vakit dönüyorum yaylaya. Ben kursta iken Yücel Usta gelmiş, çay ocağı davlumbazının bacaya bağlantı borularını yapmış. Böylelikle ruhsat için başka bir eksikliğimiz kalmamış oluyor. Pazartesi günü önce itfaiyeye istedikleri her şeyi tamamladığımızı söylemek ve onlara bunu göstermek gerekecek. 

KOŞTURMAYA DEVAM

18/08/2016 Perşembe, Tire

Sabah keyifli bir kahvaltı sırasında bugünün ajandasını kuruyorum kafamda. Ustalık belgesi tamam gibi. Gazetede zayi ilanı çıkmış olmalı. Onu alıp vergi dairesine götüreceğim. Ozan işleri bugün bitirse banka işlemleri başlayacak. 

Kahvaltı hazırlığının yanı sıra artık başka görevlerim var. Zeytin'in mamasını hazırlamak, suyunu tazelemek ve onu özgürlüğüne kavuşturmak. Saat sekiz buçuğa doğru birlikte bahçe girişindeki demir kapıyı açıyoruz. Bazen benim önümde bazen arkamda koşuyor. Zaman zaman oturup bekliyor. Ben biraz uzaklaşınca olanca hızıyla ve nefes nefese geliyor yanıma. Demir kapıyı açtıktan sonra biraz dışarı çıksa da fazla uzaklaşmadan dönüyor yanıma. Hazır gelmişken yolun kenarındaki havuza göz atıyorum. Eğer depodan su taşıp havuza geliyorsa asayiş berkemal.

Yok, havuza su akmıyorsa bunun iki nedeni olabilir. Ya depodan fazla su çekilmiştir ya da yukarıdan gelen suyun geçtiği borularda bir problem vardır. Genellikle harcanan su gelen sudan fazla olduğunda (ya avlu yıkanmıştır, ya süs havuzu doldurulmuştur) depo dolana kadar havuza su akmaz. Ama bu değilse neden canım sıkılır. Yukarı yaylaya çıkılacak, borunun neresi patladı, neresi katlandı ya da neresi tıkandı diye uğraşılacak.

Zeytin'in yoldaşlığında gittiğimiz kapının yanında havuza su aktığını görünce rahatlıyorum. Kahvaltımızı yaptıktan sonra Hüseyin gelmeden önce yanında iki çocukla Elektrikçi Ali'nin adamı Kamil giriyor içeri. Önce acil durum çıkışını gösteren ışıklı levhaların montaj yerlerini gösteriyorum. Aynı bölgeye elektrikler sönünce çıkışı aydınlatması için birer ışıldak koymasını istiyorum. Bu işleri tamamlandıktan sonra yol kenarı aydınlatma direkleri ile konteynırların elektrik, su bağlantıları yapılacak. Gerekli malzemeleri almak için dükkana gideceklerini ve yarım saat sonra döneceklerini söylüyorlar.

Şehre iner inmez gazeteye koşuyorum. Kayıp ilanı ve eleman aradığımızı gösteren ilanımızda çıkmış bugünkü baskıda. İki nüsha gazete alıp muhasebeciye gidiyorum. Vergi dairesine yazar kasa ruhsatının sahibi dilekçe verecekmiş. Oğlumun üzerine kayıtlı yazar kasa. Ruhsat da onun üzerinde. Adam nasıl gelsin şimdi Umman'dan buraya? Bazen şaşırtıyor devlet baba. Kapatılan bir yazar kasa yeniden açılacak, vergi toplayacaksın işte. Silah ruhsatından önemliymiş yazar kasa ruhsatı. Kim bilir nerede atıldı çöpe? İşyeri için yaptırdığım kaşeyi alıyorum. Oradan çıkıp berbere uğruyorum. Çok methettiği aşçıya karısı izin vermemiş. Kocasını erkenden evde görsün istermiş. Böyle karısının sözünü dinleyen erkek var mıydı burada? Belgeyi verecek amcası telefona cevap vermiyormuş. Bir kez daha ben yanındayken arıyor. Bu sefer açıyor amca telefonu. Bahçeye gidiyormuş. Akşama doğru berberin yanına uğrayıp meseleyi bir konuşalım demiş. Yok bu amcadan bize hayır gelmeyecek. Öğle tatili giriyor araya.

Öğleden önce birkaç telefon görüşmesi yapmış, oda başkanını aramıştım. İzmir'de imiş, bakan karşılıyorlarmış. Bu sefer sekreterini arıyorum, öğle tatiline girdiği için cevap veren olmuyor. 

Tam bir saat zamanım var diye seviniyorum. Evi arayacağım yeniden. Belki de ruhsatı bir taraflardan bulur çıkartırım. Olmuyor. Tam evin önüne geliyorum. Cebime elimi attığımda anlıyorum anahtarın cebimde olmadığını. Yaylada unutmuşum. Eve giremeden dönüyorum yaylaya. 

Hüseyin avluyu yıkamış. Geldiğimde onu elinde sigara çay içerken buluyorum. Bana da bir bardak getiriyor. Çay içeceğimden değil, mesele gönül almak.

Yukarı çıkınca gerisin geriye aşağı inmeyi çekmiyor canım. Eşim akşam verilecek hijyen kursunu hatırlatıyor. Yarım saat öncesine saat 18.30 a kuruyorum saatin alarmını . Bunu yapmasam kesin unuturum. Odanın sekreterini arıyor ve belgesini verecek ustanın telefon numarasını alıyorum. Berber arıyor, amcası belgesini başka bir yerde kullandırıyormuş. Benim için "Başka yerden bulsun." demiş. Berber işimi görmediği için özür üstüne özür diliyor. Olmayacağını bildiğim için bu haber moralimi bozmuyor.

Yok aşağı inmeyeyim bugün. Nasıl olsa yarın gazeteye uğrayacağım. Belge işini de yarın halletsem iyi olacak. Hüseyin dikilmiş bekliyor. Çarşıdayken telefon etmiş, "Havuza su gelmiyor, istersen yukarı yaylaya bir çıkıp bakayım." demişti. Ben de "Belki depo doluyordur. Sabah havuza su geliyordu, yukarı çıkmana gerek yok, ben gelince birlikte bakarız duruma." demiştim. Hüseyin'e tekrar soruyorum. "Havuza su geliyor mu?" Gülerek geldiğini söylüyor.

Sabah erkenden geldiklerinde malzeme alıp yarım saate kadar dönüyoruz diyen elektrikçiler hala yok ortada. Telefon üstüne telefon ediyorum. Sonunda gelip çalışmaya başlıyorlar. Yücel Usta'dan da henüz haber yok.

Bugün sakin, gelen giden pek yok. Verandadaki masalardan birine yerleşiyorum. Bilgisayarımı açıyor, geçmişte yayımlayamadığım yazılarımı gözden geçirip yayına veriyorum. Zaman hızlı akmaya başlıyor. Hüseyin "Siz buradaysanız ben gidip zeytinleri sulayayım, ihtiyaç olursa telefon edersiniz." diyor. Bugün için iyi bir öneri. "Tamam Hüseyin, sen zeytinleri sula." diyorum.

Aniden telefonumun alarmı çalıyor. Hijyen kursunun başlamasına tam yarım saat var. İyi ki kurmuşum alarmı. Kesin kaçırırdım. Apar topar hazırlanıp çıkıyorum yola. Kursun verileceği Anadolu lisesine gidiyorum. Bir sınıf dolusu katılımcı. Çoğu fabrikalarda çalışan kişiler. Lisenin biyoloji öğretmeni veriyor kursu. Yarın da aynı saatte ikinci bölümü verilecekmiş. Kursun ilk konusu mikrop türleri: bakteri, virüs, mantar, parazit. Yıllar sonra öğrenci sıralarına oturuyorum. Hoca anlatıyor: "B12 eksikliği kansızlık yapar." Kadınlardan birisi atılıyor ortaya "Hocam bende de var kansızlık". Hoca anlatırken dikkatleri toplasın diye sınıfa sık sık soru yönlendiriyor. "Mikrop nerelerde bulunur bilen var mı?" Herkes birbirine bakıp gülümsüyor. "Peki, sınıfta mikrop olduğunu düşünüyor musunuz?" Bazıları gülüyor sinsi sinsi. "Olabilir hocam." Hoca toparlıyor durumu. "Yok öyle demek istemedim, mikroplar gözle görülmez." Cevap veriyor kadının biri yine. "Biliyoruz hocam, onlar belli etmez kendilerini."

Saat akşam dokuzu geçtikten sonra çıkıyoruz okuldan. Eve uğrayacaktım. Eşim yana yakıla beni arıyor. Telefonu sessize aldığım için duymamışım. "Gel artık sıkıldım." diyor. Bir çeyrek sonra oradayım." diyorum. Elektrikçiler direklerin yarısını bitirmişler, ışıkları açıp gitmişler. Bu ışık selinin arkasında karşıdan saray gibi görünüyor Taş Ev. Bahçeye girer girmez kapatıyorum fazladan yanan ışıkları, gelecek faturayı düşünerek.  

Verandaya açılan kapının demir korkulukları kuruyan biber ve nanelere iyi fon oluşturdu. Baktıkça içim açılıyor. Gecenin ilerleyen saatlerinde soruyorum kendime, yarının en önemli işi ne diye. Yazar kasa mı? yoksa ustalık belgesi mi? Galiba yazar kasa işi daha uzayacak. Jandarma da denetleme için şimdiye kadar gelmeliydi. Kaymakamı ziyaret mi etsek?

Dün üşümüş içeri kaçmıştım. Bu gece hava öyle güzel ki...

ÖZLEM

28/07/2016 Perşembe, Tire

Biri çıkar da sağlığını neye borçlusun diye sorarsa, "Yoğurda, ev yapımı yoğurda borçluyum." derim. Sabah ve akşam birer kâse yoğurt yemeden rahat etmem. Superonline yetkilisi aradığında yoğurdumu yeni bitirmiştim. Torbalı’daymış. Gönderilen mesajda 48 saat içinde modem bağlantısını yapacakları yazılıydı. Bir terslik çıkacak diye başından beri huzursuzdum. Hiçbir şeyim kolay olmamıştı.

İlk olarak orta yaylaya gidip su gelirine baktım. Yukarı yaylaya çıksam yetkiliyi bekletmiş olacaktım. Nitekim bir müddet sonra arayıp Kaplan köy meydanına geldiğini söyledi.

Yolu tarif ettim. Daha telefonu kapatmadan beyaz bir otomobille karşımda belirmişti. Bahçe içi yol boyunca Taş Ev’in önüne geldik. Şakacı bir çocuk. Verandada oturduk. Kablonun yerini sordu. “Ne kablosu, kablo falan yok burada.” dedim. Telekom’un kablo çekmesi lazım önce dedi. “O zaman uzun iş.” dedim. “Eğer abonelik müracaatı yapılırsa birkaç gün içinde kablo çekmek zorundalar” dedi. Hemen bugün müracaat yapmamı önerdi. Yakın alakasını karşılıksız bırakmamak için eşim ona mevcut meyvelerden bir yolluk hazırladı.

Servis elemanı gider gitmez ben de arkasından çıktım yola. Telekom’a müracaat etmek üzere PTT nin arkasındaki binalarına uğradım. Kadın memur köy dışında kablo çekilmemiş bir yer olduğu için telefon talebimi biraz zor yerine getirebileceklerini, bu konuda kararı amirinin vereceğini, ancak onun saat beşten sonra geleceğini söyleyip “Saat beşten sonra gelip görüşebilirsiniz.” dedi.

Aşağı inmişken bir arkadaşın yanına uğrayıp biraz sohbet ettim. Daha sonra evden birkaç parça eşya aldım. Burak Beyi arayıp işe ne zaman başlayabileceklerini sordum. Hafta sonuna, cumartesi olmazsa Pazar günü makineyi getireceğini söyledi. İşlerimi bitirip yaylaya dönüyorum. Eşim kızılcıkları süzgeçten geçiriyor. Neredeyse işi bitmek üzere. Kaldığı yerden ona yardımcı oluyorum.

Akşam yemeğinden sonra verandaya kurulup sohbet ediyoruz. Hazırladığım menüyü gösteriyorum. Yıllarca hep bu anları özlemiştim. Onca yıl eşiminkinden daha çok genel müdürümün yüzünü gördüm. Oğlumuzla konuşuyoruz. Yarın cuma olduğu için onların tatil günü.  

İnternet bağlantısı kurulmadığından blogları takip edemiyorum. Ancak her günün sonunda günlüğümü yazmayı ihmal etmiyorum. Bilgisayarda yazdığım yazıları ilk fırsatta yayınlamayı düşünüyorum. Geç vakit kızım arıyor. İzmir yanıyormuş. Biz ise burada yaylanın keyfini sürüyoruz.

YAYLA TOSTU

27/07/2016 Çarşamba, Tire

Sabah kahvaltısını yine tostla yapacağız ama bu sefer peynirleri eritip tost makinesini batırmadan. Cihaz istenen sıcaklık derecesine gelene kadar sucuk, kaşar ve domatesi itinayla dilimliyorum. Nohut ekmeklerini makineye yerleştirdikten sonra bastırıyorum. Hemen kızarmaya başlıyor. Ekmeklerin üzerine tereyağı sürüyorum. Sucuklar piştikten sonra kaşar ve domates dilimlerini yerleştiriyorum. Ekmeğin sıcaklığıyla içine koyduğum kaşar dilimleri erise de servis tabağına aldığımdan artık tost makinesine akmıyor.

Kahvaltıdan kalkmak üzereydik Kadir aradığında. Askere gidene kadar yayla işlerinde hemen her gün yevmiyeli çalıştırmıştım Yakup Ustanın yanında. Yakup Ustayla birlikte dedesi Cambaz Ali’nin bahçelerindeymiş. Çağırdım her ikisini de. Acemi birliğini Tokat’ta tamamladıktan sonra şansına bu sefer Mardin çıkmış. Bayağı kilo verdirmiş askerlik. Verandada oturduk, kahve içtik. Yakup Usta benden haber bekliyordu yol ve depo binalarına başlamak için. Her ikisini de hallettiğimi söyledim. Yukarı yayladan gelen su azalmıştı. Birlikte çıkalım yukarı bir bakalım dedim. Yakup Usta ne yapsak gibisinden yüzüme bakarken Kadir daha gönüllü davrandı. “Hadi çıkalım bakalım o zaman” deyip çıktık yola.

Önce orta yaylayı kontrol ettik. Su az geliyordu buraya. Ana boru yer altında gömülü olduğundan takip etmek çok zor. Orta yaylanın orman ile sınır olduğu noktada boru görünüyor. Hemen devamında patika bir yola girdik. İlk kez görüyordum bu patikayı. Boruyu gözden kaybettik. Yolun sonlandığı yer yaylanın giriş tarafındaki en alt kesim. Geçen sene diktiğim şeftali fidanlarının olduğu yer. Dün gece boyunca sulamaya verdiğimden havuz boşalmıştı. Ancak havuza gelen su iyice azalmış. Kaynakları biraz eşeleyip kaçan suları toplamak şart. Havuzun alt kısmındaki boru ek yerine baktık. Bu noktadan gayet güzel geliyordu su. Büyük bir olasılıkla orman içi patika yolda bir tıkanma olmalı.

Aşağı inip Yakup Usta ve asker Kadir’le vedalaşıyoruz. Çocukluk arkadaşım iki gün aradan sonra cevaben arıyor. Uzun uzun konuşuyoruz. O kadar uzun ki neredeyse arabamın muayene randevusunu kaçıracağım. Telefonu kapattıktan sonra tesadüfen saate bakıyorum. Yarım saat zaman kalmış randevuya. Yetişiyorum. Egzoz muayenesi de eş zamanlı olarak yapılıyormuş. Sağ stop lambasının ampulü yandığı için ağır kusur yazıyor teknisyen. Bir sonraki randevu en az on gün atar. Yine bir günümü bağlamak istemiyorum. Teknisyenin tavsiyesi üzerine sanayiye gidip ampulü beş dakikada değiştirtiyorum. Kısa zamanda TÜV istasyonuna gelip tekrar randevusu alıyorum. Sondan bir önceki araç olarak olumlu neticeyi alıyorum sonunda. Eşim iyi ki yukarıda kalmış. Bütün günüm anlamsız bir şekilde beklemekle geçti.

Eve uğrayıp bazı eşyalarla birlikte ev yapımı yoğurt yapmak için süt alıyorum. Daha sonra çarşıdan katran satan bir yer buluyorum. Evin etrafına dökersem kokusuna yılan, çıyan gelmezmiş. Buranın belki en sevdiğim yanlarından birisi de şarküterilerde bile taze süt bulunabilmesi. Ankara’da bir litre taze süt bulabilmek için köy köy dolaşırdık.

Yaylaya dönüp Taş Ev’e geldiğimde demir kapıyı kilitliyorum. Pazarcı Ahmet arıyor. Eşiyle birlikte çay içmeye geleceklermiş. Buyur ediyoruz. Hemen çıkıp demir kapıyı yeniden açıyorum. Verandada hoşça vakit geçirirken aniden biri çıkıyor avludan karşımıza. Tabelayı görmüş önce. Arkasından kapıyı da açık bulunca dalmış içeri açıldık diye. Çukurköy’de oturuyormuş ama bizim bahçede yevmiye usulü çok çalışmış. “Bütün kestane ve cevizlerin yerini bilirim ben.” diyor. Buyur ediyoruz, sohbete o da katılıyor. Elinin başparmağını dudağına değdirerek “İçki olacak mı?” diye soruyor. Anlıyorum ne demek istediğini. Onun anlayacağı şekilde cevap veriyorum. “Olacak amma, eşinle birlikte gelirsen.” Burada garipsediğim bir olaydır bu. Gece vaktine kadar kadınlar ev gezmesi yapar, erkekler de arkadaşlarıyla kafayı çeker. Ne adamlar ne de eşleri şikâyet etmez bu durumdan.

Verandaya elektrikli sivrisinek cızbız cihazını koymayınca daha az kanatlı böcek çıktı bu gece. Hava oldukça sıcak. Şehirde klimasız yerde durmak çok zor.

SİNEK KIZARTMA MAKİNESİ

26/07/2016 Salı, Tire

Kapalı pencerelerin ardında geçen önceki gecenin sıcağından sonra dün gece kanatları açtık. Ne kadar kanatlı arkadaş varsa odanın ve televizyonun ışığına üşüştüler. En ufağından en büyüğüne uçangiller faunası adeta resmigeçit yapıyorlardı.

İçinde mor renkli flüoresan ampullerle uçan haşereyi cezp edip üzerine çeken daha sonra elektrik vererek onları imha eden cihazı kurduk pencerenin önüne. Fişini takmamla birlikte çat çat sesleriyle sırası gelen düştü alttaki tablaya. Bütün yaylanın böcekleri pencereye üşüştüğünde anladık bunun bir çözüm yolu olmadığını…

İnsanoğlu nelere alışmıyor ki? İlk günkü gibi tepki vermiyorum börtü böceğe artık. Onları tanımaya başladım. Zamanla bütün huylarını da öğreneceğime inanıyorum. Öğrenmek zorundayım. Aslına bakarsanız asıl yer sahipleri onlar. Bizim varlığımıza da onlar alışmaya çalışacaklar. Şansımıza sinek, sivrisinek yok. Uçan böcekler arasında bir belalım var benim. İsmini bilmiyorum. Koyu kahve hatta siyaha yakın sert bir kabuğu var. Cızbız sinek öldürücü de kar etmedi ona. Beş milimetreden otuz milimetreye kadar değişen boya sahipler. Bir anda üzerinizde yürümeye başlıyorlar, kulağınıza girmeye çalışıyorlar. Hemen üzerimizden atıp yere düşürüyor ayağımızla üzerine basıyoruz. Çıt diye bir ses çıkıyor. Tamam, hallettik derken beş on santim yukarı fırlatıyor kendini. Yine yakalayıp ezmeye çalışıyoruz. Yine bir çıt sesi, yine sıçrama… Bu sefer ayağımızla basıp sürüklüyoruz. Bu daha etkili oluyor. Ama birini yok edince on tane arkadaşı geliyor.

Dün gecemiz böyle başlamıştı. Sinek kızartma makinesine takılan böceklerden çıkan duman ve yanık kokusuna bile razıydık ama sonunda teslim olduk. Pencerenin kanatlarını kapatıp cızbız makinesini içeri aldık. İçeride kalan böcekleri nasıl olsa hallederdi. Hiç olmazsa yeni gelen olmayacaktı artık. Yine de önceki gün kadar sıcak hissetmedik.

Bu sabahki kahvaltı tecrübe amaçlı. Endüstriyel tost makinesini ilk kez deneyeceğiz. Eşim müşteri oldu. “Tostunuzu nasıl istersiniz hanımefendi? Sucuklu, kaşarlı, karışık?”

Sucuk, kaşar karışık öneriyorum. Ekmeğimiz özel, nohut mayalı. Herkesin margarin sürdüğü ekmeğe biz tereyağı sürüyoruz. Böyle yaparsak batar mıyız ki? Olsun varsın, fiyata ekleriz. Halkımız üç kuruşun hesabını yapıyor. Yapacak bir şey yok, kaliteden taviz veremeyiz.

Sucuklar pişiyor, kaşarlar eriyor. İşte bak bu kötü. O kadar erimese iyiydi. Ekmeği arasından tost makinesinin döküm tablalarına dökülüyor. Peyniri çok mu koydum acaba? O neyse de döküm tablanın üzerine dökülen peyniri temizlemek en az yarım saatimi alıyor.

İlk iş olarak mermerciyi arıyorum. Dün gelip montaj yapacaktı "İnşallah". Bir işte “İnşallah” varsa o iş yattı demektir. Tahminimde yanılmadım. Dün montaja gelmediği gibi sabah telefonuma da cevap vermiyor. Alışık olmadığım bir diğer özelliği bu bölgenin. Söyleyecek lafı yoksa karşınızdakinin özellikle açmıyor telefonu. Ben de onu taciz edeceğim her saat başı aramak suretiyle.

Yukarı yaylaya kızılcık toplamaya çıkıyorum. Havuzun üzerinde iki büyük kızılcık ağacı var. Aşağı yaylaya gelen su da azalmış. Çıkmışken ona da bakarım. Artık hızlı adımlarla, hiç dinlenmeden yukarı yaylanın havuzuna kadar çıkabiliyorum. Yukarı çıkmak gözümde büyümüyor şimdi. Oysa yeni geldiğimde çok kiloluydum. Üstelik sigara da içiyordum. Bir ölümdü yukarı çıkmak benim için. Havuz tam dolmamış. Akşama yine çıkar meyve fidanlarına veririm suyu. Hemen yukarıda sepete doldurmaya başlıyorum kızılcıkları. Çok yüksek dalların yanı sıra yerlere kadar yatan dallar var. Her yıl güzel bir şekilde budanması lazım ağaçların. Ancak birkaç tane olsa neyse. Gelişi güzel büyüyen ağaçların altında gezmek ayrı bir hüner. Ya kuru dallardan biri gözüne girer kör eder, ya kulağına girer sağır olursun. Şükürler olsun ne gözüme ne kulağıma girdi şimdiye kadar ama başımdan çok yaralandım. Ağaçların üzerinde kızarmayı bekleyen çok meyve var. Olanları topladıktan sonra tam ayrılmak üzereydim ki başımı yine bir budağa çarptım. Elimi dokununca kanadığını anladım. Bayağı şiddetli vurmuştum aslında. Bir an dengemi kaybeder gibi oldum. Topladığım yeter deyip aşağı indim. Eşim başımın halini görünce telaşlandı. Gülümseyerek “İş kazası” dedim.

Taşeronun yolu yapamayacağını söylemesinden sonra tek ümidim Burak Bey’di. Yola beton dökmek yerine kilit parke yapılmasına karar verdik. İşin tamamı için anahtar teslimi güzel bir fiyat verdi. Burak Bey benim meslektaşım. Verandada oturup uzun uzadıya sohbet ettik. Eşim misafire kahve ikram etti. Taş Evi gezdirdim. Çok beğendi. Böyle bir işletmeye Tire’de ihtiyaç olduğunu söyledi. Bir hafta, on gün içinde yolumuzun tamamlanacağı sözünü aldık. Bu işin hallolmasına çok sevindim. İnşallah son anda bir aksilik çıkmaz.

Eşim elma reçeline ayırdı bütün zamanını. O bir ara dinlenirken ben de aşağı yaylayı dolaşmak istedim. Kümesin yanındaki ağaçlarda iki çeşit (mor ve sarı) erik toplanmayı bekliyor. Kızılcıkları kuşlar yemiş ya da yere dökülmüş. Ağaçların etrafını dikenler ve kuru otlarlar sarmış olduğundan yanaşamadım. Güzel pembe bir yabani çiçek takılıyor gözüme. Adeta gel benim fotoğrafımı çek diyor. Kırmıyorum onu. Asmalarda üzüm görmem mümkün olmayacak. Kuşlar üzümlerin saplarını bırakıyor sadece. Bağcılık yapanlar üzümlerini kuşlardan nasıl korurlar merak ettim şimdi. Dallardaki korukları topluyorum ben de. Nasıl olsa üzümü bize kalmayacak (!)

Taş Ev’e döndüğümde eşim de geliyor yanıma. Ben korukların tanelerini ayırırken o da son kalan elmaları soyuyor. Hava kararmadan yukarı yaylaya çıkmam gerek. Hemen fırlıyorum. Havuzun çıkış vanasını açıp suyu fidanların damlama borularına veriyorum. Aşağı yayladaki havuza çok az su geliyor. Yukarıda bir problem yok görülüyor. Bir yer tıkanmış olmalı, ama neresi? Vakit kaybetmeden aşağı iniyorum.

Akşam yemek yerken sohbet ediyoruz. Konu Taş Ev. Eleman konusu şans işi. Dışarıdan bir aile bulmak lazım bir an önce. Şöyle incir zamanı, kestane zamanı, ceviz zamanı bizi zorda bırakıp gitmeyecek…

SICAK GECELER

Bugünden itibaren yayımlayamadığım günlüklere başlıyorum. 25/07/2016 - 16/08/2016 tarihleri arasında yaylada geçen yaşam kesitimin ilk günü.

25/07/2016 Pazartesi, Tire

Dün gece yayladık. Sivrisinek çok fazla yok ancak geceleri uçucu böcekler rahat vermiyor. Gece yatarken sineklik olmadığından pencereleri kapatmak zorunda kaldık. Yattığımız odanın üzerindeki teras gün boyu aldığı ısıyı geceleri tepemize kusuyor. Sabaha kadar sıcaktan bunaldık.

Kahvaltımızı yaptıktan sonra şehre indik. Prefabrik binalar için havale çıkardık.

Mermercinin yanına uğradım. Tezgâhın mermerleri kesilmiş. Yetiştirebilirse bugün akşama kadar montajını yapmaya çalışacağını söylüyor Ahmet Bey. Ünal Ustayı arıyorum. Ödemiş’te olduğunu söylüyor. Geçen hafta bana dönecekti. Sözünde durmayınca biz de gidip başkasına yaptırdık içecek grubu dolaplarını. Ara sıra alternatifsiz olmadığını anlatmalı bazılarına. Geçen hafta rahatsız olduğundan yattığını söyledi. İnsan kendisini kandırır sadece, başkalarını değil. Dolapları başkasına yaptırdığımdan hiç bahsetmedim. Uzun zaman önce ana giriş ve mutfak servis kapısı için sundurma teklifi istemiştim. Her sorduğumda bir bahaneyle öteliyorlardı. Aslında arama nedenim de yine tekliflerini öğrenmekti. Eğer Ali Ustanın teklifinden daha yüksek bir rakam çıkarsa yine kaybeden onlar olacaktı. Ortakları ile görüşüp döneceğini, beni yarım saat sonra arayacağını söyledi.

Yarım saat sonra arayan Selim Usta oldu. Ali Usta’nın son teklifinden yüzde otuz daha düşüktü teklifi. Hemen kabul ettim. Bir an önce başlamalarını söyledim. Tabelacıya uğradım. Profil ayakları daha büyük kesitli profilden yapmasını istemiştim. Yön levhalarının yerine dikmeyeceğiz belediye ile konuşmadan önce.

Geçen gün İzmir dönüşü İŞKUR’a uğrayacak vakit kalmamıştı. Telefon edip bilgi aldık. Üyelik için SGK ve vergi kaydı gerekiyormuş. Biz işlemlere başladık ama henüz tamamlanmadığı için işyeri numarası elimizde yok. Meşrubat bölge bayisini arıyorum soğutucu dolaplar için. O da önce vergi kaydı diyor. Anlaşılan her şey ruhsat ve vergi kaydına kilitlendi. Bana göre geriye tek problem kaldı; o da uygun personeli bulmak…

Eşim evde ben dışarıda koşturuyoruz. Hazır beton için bayi ile görüşüyorum. Bana güncel fiyatı vermek için şirketi arıyor. Konuştuğu kişi beton dökülecek yeri sorunca benim işim olduğunu anlıyor. Geçen hafta taşeron İhsan Bey bana yapacağı işten bahsetmiş hazır betoncuya. Halbuki “Beton işine sen karışma, ben halledebilirim.” demiştim. Onun kafasında yatan başka tabii, beton fiyatını bana fazla söyleyip oradan da kendine pay çıkarmak (!)

Akşama doğru bana İhsan Beyi tavsiye eden arkadaş arıyor. İhsan Bey’in ekibi trafik kazası geçirmiş. Ekibi hastanede tedavi görüyormuş. İşi yapamayacağını başka birini bulmamı istiyor. Yersek. Muhtemel odur ki, hazır beton şirketinden onu arayıp fiyat aldığımı öğrenince oyununun bozulacağını tahmin etti.

Sonradan bana bu işleri yapan biri öneriliyor. Genç bir mühendismiş. Yarın gelip işin yapılacağı yeri görecek. Yerini hazırlamadan prefabrik ambar ve evi de getiremeyiz. Bu bakımdan acilen yolun yapılması ve bina yerlerini de düzenlemem gerekiyor.

Eşimi evden alıp baba dostlarından birini ziyaret ettik. Bazı gıda ürünlerini buradan temin edebileceğiz. Yarın Salı Pazarı olmasına rağmen aşağı inmeyebiliriz düşüncesiyle pazartesi günleri evimizin yanında kurulan pazardan alışveriş yaptık.

Taş Ev’imize döndük. Tost makinesini denemek için nohut mayalı ekmek almıştık. Güzel bir tost günün yorgunluğunu giderdi.

Geç vakte kadar verandada oturduk. Odamıza girmeye, yeniden dünkü sıcakla karşılaşmaya çekiniyorduk. Sinekleri toplayıp cızır cızır yakan bir alet almıştık. Hemen kurduk. Çevrede ne kadar uçan böcek varsa cihaza takıldı. Çıtır çıtır sesleri gece boyu kesilmedi.