YAĞMUR

16/01/2017 Pazartesi, Tire

Yağmurun ardı arkası kesilmiyor. Ekibi yukarı bıraktıktan sonra eşimin MR neticesini almak üzere yeniden indim şehre. Bu arada ekibe ayrı ayrı sordum ve bütün ihtiyaçları bir kağıda yazdım.

Eşimi evden alıp hastaneye gittim. Ankara'daki doktorumuz ayağı için oldukça zor bir ameliyat önermişti. Adeta bir heykeltıraş gibi topuk kemiğini kesip ayağın bilmem kemiğinin yanına yapıştıracakmış (!)

Daha doktoru dinlerken tansiyonum düşmeye başlamıştı. Başarı oranının ne olduğunu sorduğumda ise yüzde seksen olduğunu söylemişti. Yani yüzde yirmi sakat kalacak öyle mi? Bu nedenle hiç taraftar olmadım bu ameliyat işine. Bu sefer ayağıyla ilgili ameliyattan bahsetmediler hiç. Ayakta kalmamasını söyleyip bir sürü ağrı kesici, kas gevşetici ilaç yazdılar. Eşim bütün bunların pansuman tedavi olduğunu söylüyor.

Eşimi eve bıraktıktan sonra günlerdir arabamda taşıdığım motorlu testereyi gösterdim aldığım yere. Şu yağmur bir dursa yakacak odun hazırlığı yapacağım. Yetkiliye motorun çalışmadığını söylüyorum. Meğer 2T yağı benzinle karıştırmak içinmiş. Oysa bana bıçkı yağı olarak verildiğini hatırlıyorum. Artık bu tür konularda çok ısrarcı olmamayı öğrendim. Zihnim fazlasıyla dağınık. Esas önemlisi elimdeki diğer bıçkı yağını benzine karıştırıp kullanmış olmammış. İşte bu hareketim çok vahim sonuçlar doğurabilirmiş motor için. Hemen benzin deposu tamamen boşaltıyorlar. Yeniden benzin ve uygun motor yağı karışımı ile depo dolduruluyor. Bir iki denemeden sonra alet homurdanarak çalışmaya başlıyor.

Yaylaya döndüğümde yağmur hala hız kesmeden devam ediyor. Ekip içeride ceviz kırıyor. Gündüz saatlerinde pek gelen giden yok, hele bir de hava yağmurlu ise. Böyle günler bizim ceviz kırma günümüz oluyor. Hem sohbet ediyoruz hem de hoşça vakit geçiriyoruz. Yemeklerde, mezelerde veya krokan olarak ya da kurabiye çeşitlerinde bolca ceviz kullanıyoruz. Yine de o kadar çok ki. İç ceviz olarak satmamız iyi olacak bir kısmını.

Kasvetli bir hava. Artık bir an önce yazın gelmesini istiyor, avluya yayılıp taş fırınımızı yakmayı hayal ediyorum.

Çoktandır yukarı bilgisayar taşımıyorum. Bazen o kadar çok istememe rağmen blog yazmaya ve okumaya fırsatım olmuyor. Günlük gecikince tadı kaçıyor. Aynı gün yazabilirsem yaşadıklarımı daha canlı aktarma imkanım oluyor.  Akşam rezervasyonlu misafirlerimizi beklerken bir haber geliyor. Haber endişelendiriyor beni. İlk kez Taş Ev'i bırakmak durumundayım. Şeflere durumu anlatıyorum. Kısa süre içinde ayrılıyorum. Acilen İzmir'e gitmem gerekiyor. Aşağı inerken arabanın ikaz ışıklarından biri yanıyor. Bu tür sıkıntılar en olmadık zamanda çıkar zaten. 

Neyse ki İzmir'de beklediğim kadar sıkıntılı değil durum. Gecenin geç saatlerinde Adnan Şef arayıp durumu rapor ediyor.  

CEP DIARY

15/01/2017 Pazar, Tire

Yağmurlu günlerden biri daha. Kışa girerken geciken yağış biraz korkutmuştu ama son bir aydır yağan kar ve yağmur toprağa yaradı. Yaz ayları gibi olmasa da hafta sonları hava şartlarına bakmaksızın kahvaltı için gelen misafirlerimiz oluyor yine.

Havanın kasvetli hali gün boyunca devam etti. Yağış kah arttı kah kesildi. Gelen giden çok oldu. Neyse ki öyle geç vakitlere kadar kalmadık. Eve vardığımızda iki günün yorgunluğuna dayanamayan vücudum uykuya yenik düştüm. Bu satırlar büyük bir mücadelenin sonunda döküldi kalemimden. Cep telefonumdan günlük yazmanın zorluğunu yaşıyorum.

EĞLENCELİ BİR GECE

14/01/2017 Cumartesi, Tire

Bugün kahvaltı günümüz. Sabaha kadar bölük pörçük bir uykudan sonra alelacele evden çıkıyoruz. Ekibi topladıktan sonra doğru yayla yollarına koyuluyoruz. Tahmin raporlarının aksine hava kapalı, neredeyse yağmur yağacak. Bahçeye vardığımızda soğuk esen bir rüzgar karşılıyor bizi. İşin doğrusu bugün havanın güneşli olmasını ve çok sayıda misafir bekliyorum.

Havanın düzelmesi yönündeki beklentim boşa çıkıyor. Şiddetini arttıran rüzgar fırtınaya dönüşürken yağmur bulutlarını da bize doğru sürüklüyor. Hafiften yağmur çiseliyor. Hazır kimse gelmemişken şehre inip alışveriş yapmayı düşünüyorum.

Bugün yerlerimizin yarısı rezerve edilmiş durumda. Uzun yıllar görüşmediğimiz bir lise arkadaşım eşi ile birlikte gelecek. Yaylaya dönüyorum. Yağmur yağmaya devam ediyor. Ben yokken sadece bir masa gelmiş kahvaltıya. Pazar gününü tercih ediyor halkımız daha ziyade. Bir de güneşli havaları tabii.

Yukarı yayladan bir araba odun getiriyorum. Sabahtan itibaren yanan şömine sobası salonu güzel ısıtmış. Gündüz saatlerinde kafe olarak gelen gidenler oluyor. Taş Ev'in gözdesi trileçe masaların olmazsa olmazı.

Akşama doğru arkadaşım arıyor. Yağmur nedeniyle gelmekten vaz geçmişler. Daha güzel bir havada geleceklerini söylüyor.

Gece oldukça hareketli geçiyor. Taş Ev, Taş Ev olalı en eğlenceli gruplarını ağırlıyor. Vur patlasın, çal oynasın tarzında gecenin geç saatlerine kadar eğlence devam ediyor. 

Dışarıda yağmur başlamış. Herkes yorgun ama görevini yapmanın huzuru içinde pazar gününü karşılamak üzere evlerine bırakılıyor.  

AJVAR

13/01/2017 Cuma, Tire

Uzun bir aradan sonra güneşi gördük nihayet. Hava sıcaklığı da arttı. Yağışlarının etkisi ile demir kapının yanındaki duvar oturmuş bir miktar. Dün gece zor bela kilitlediğim kapı sabah bir türlü açılmıyor. Şeflerin ikisi birden yüklendikten sonra anahtarı döndürebildik. 

Temizlik işleri bittikten sonra havuz başında bir yandan güneşlenirken bir yandan cevizler kırılıyor. Depodan aldığım budama makasıyla Taş Ev'in yanı başındaki ortancayı budadıktan sonra ben de ekibe katılıyorum. Eşim telefon ediyor. Kendisine eşlik etmemi istiyor. Evden çarşıya az mesafe yok tabii. Üstelik ayağından da rahatsız. Önümdeki son cevizleri ayıklayıp yola çıkıyorum.

Son yağmurlar yolu tahrip etmiş. Aşağı inerken sık sık arabadan inip yolun durumunu fotoğraflıyorum. En kısa zamanda çukurların doldurulması lazım. Eğer belediye bu işe el atmazsa ben yapacağım sanırım. Belediye'de gelsin Taş Ev'i işletsin o zaman. Eskiden Köy Hizmetleri diye bir kurum vardı. Ondan öncesini de hatırlıyorum. Kısaltması YSE olan  Yol Su Elektrik. Bütün bu kurumları yap boz tahtasına çevirdiler. Köy Hizmetleri Genel Müdürlüğünün her devirde siyaset ile iç içe  olduğunu gayet iyi biliyorum. Seçim zamanı bu kurum aracılığıyla muhtarlara çimento yardımı adı altında rüşvet dağıtırdı iktidar partileri. Köy Hizmetleri Genel Müdürlüğünü kaldırdıklarında sevinmiştim bu yüzden. Daha sonra kuruma ait bina, ekipman ve ekiplerine vilayete bağlı il özel idareleri sahip oldu. Şimdi ise köy işleriyle sözüm ona büyükşehir belediyelerinin mahalli idareler müdürlükleri ilgileniyor. İt ite it kuyruğuna hesabı. Belediyelerin fen işlerine Muhtarlık İşleri Müdürlüğü adı altında garip bir teşekkül bağlandı, ellerinde ne teknik eleman ne de ekipman var. Onlar belediyenin fen işlerine bağlı bir kaç araçla kar yağdığında cenaze için köy yollarını açıyorlar (!) Kim daha fazla yalakalık yaparsa onun işi görülüyor. Memleketin ta içine ettiler sonuç olarak.

Yolun durumu benim için önemli. Çetin geçen kış koşullarında kar temizliği, buzlanmaya karşı tuzlama ve genel yol bakımı yapılması gerekiyor. Yol dediysem öyle yirmi otuz kilometre gelmesin aklınıza, topu topu bir kilometrelik bir kesim bu. Üstelik şehre en yakın ve turistik bir bölge Kaplan Köyü.

Aşağıda epey oyalanıyoruz. Biyometrik fotoğraf, muhtardan belge alınması vs. Bu arada zincirini değiştirmek üzere bıraktığım ağaç motorunu ve demir korkuluklar için gerekli asma kilitleri alıyorum.

Eşimle birlikte çıkıyoruz yaylaya. Şömine soba yanıyor. Misafirler arasında evlilik yıl dönümünü kutlamak için gelen bir çift var yine. Böyle özel gün kutlamaları için Taş Ev'in tercih edilmesi bir kez daha sevindiriyor beni. Ne var ki rezerve etme alışkanlığı olmadığından her şeye hazırlıklı olmamız gerekiyor. Hoş geldiniz demek üzere masaya gittiğimizde öğreniyoruz evlilik yıl dönümleri olduğunu. Hemen mumlar yakılıyor, çiçek kurularıyla masa süsleniyor.

Başka bir masada mezelerin tazeliğine, tatlıların güzelliğine methiyeler düzülüyor. Özellikle eşimin menüye yeni dahil ettiği Balkan mezesi "ajvar" ve "trileçe" bu konuda başı çekiyor. Daha ziyade sos olarak bilinen ajvara yapılan ufak dokunuşlar ile servis edilirken üzerine domates kurusunda olduğu gibi tereyağlı ceviz kullanılması bu mezeyi vazgeçilmez kılıyor.      

ŞEHİR YIKANDI

12/01/2017 Perşembe, Tire

Yağmurla başladık güne. Havalar da bana benzedi. Bekliyorsun hiç yağmıyor, sonra bir başlıyor yağmaya hiç durmuyor. Neyse ki öğlene doğru kesildi. Yayla yollarında kardan eser kalmamış. Sadece yollar mı? Bahçedeki kar örtüsünü bile yıkayıp almış yağmur.

Aşkın Şef bugün havasında. Adeta şov yapıyor. Bir biri ardına yaptığı meze çeşitlerini teşhir dolabı almıyor. Eşimin yaptıkları var bir de. İnsan işini severek yapınca böyle oluyor demek. Şehir tertemiz görünüyor. Yağmur yolları, evlerin çatılarını hatta havayı bile yıkamış sanki. Görüş mesafesi oldukça fazla. Dağların çevrelediği her yer rahatlıkla görünüyor.

Genel tuvaletlerin dışındaki lavaboların muslukları donarak çatlamış. Her iki musluk da boydan boya yarılmış. Suyu açınca armatür gövdesinin her tarafından su fışkırıyor. İlk defa görüyorum bunu hayatımda.

Gecenin misafirleri geç vakte kadar oturuyorlar. Dünkü kar küreme işinden dolayı belim ağrıyor. Eğilip kalkarken daha da artıyor ağrılarım. Eve döndüğümde koltuk kollarına alıyor beni. Hemen sızıyorum. Bugün çok yorgunum.

BATI YAKASINDA YENİ BİR ŞEY YOK

11/01/2017 Çarşamba, Tire

Batı yakasında yeni bir şey yok. Defalarca kulaklarımda çınladı bu ses.

Güle oynaya çıktım evden. Hava güzel mi güzel, pırıl pırıl güneş. Öyle heyecanlıyım ki ekibi bir çeyrek saat önceden başlıyorum toplamaya. İyimserliğim zirve yapıyor. Dün konuşmuştum ya belediyenin ilgili elemanıyla. Hani bana söz vermişlerdi ya yolu açacaklarına. Sonra bir kez daha aramıştı da, yolun durumunu sormuştu ya. Tamam demiştim. Bu sefer beni üzmeyecekler. Gün boyu yağan yağmur, yukarıda kara dönmemişse, yoldaki karı önüne katmış ve ekibe pek iş bırakmamış bile olabilirdi.

Köye gelene kadar yol durumu gayet iyi. Köyün içinde de durum fena değil. Arabayı sapaktan ilk yokuşa vurduğumda yola hiçbir iş makinesinin değmediğini anlıyorum. Sadece bir vasıta geçmiş görünüyor benden önce. Artık işi biliyorum ya. Otomatikten manuele alıyorum vitesi. İkiye takıp ilk yokuşu tırmanıyorum. Bir iki ufak titremeyi saymazsak ilk kritik yokuşu çıkıyoruz. Yolun ilerleyen kısımlarında eğim azaldığı için daha rahat ilerliyoruz. Fatih Beyin damadının evinin önü ikinci kritik nokta. Burada görüş sıfır. Yol dar, üstelik yamaçtan kopan toprak yolun üzerine akmış. Şaşılacak bir durum ama gölgede kaldığı halde karlar neredeyse erimiş. Yolun üzerinden kar suları akıyor.

Nihat Efendinin virajına yaklaşıyoruz. Burası kritik yerler arasında bir numara. Gündüz saatlerinde yolun üzerinden akan sular gecenin soğuğunu yediğinde bir buz tabakası oluşur. Üstelik 300 derecelik bir viraj var burada. Bundan sonra geriye arabayı geçen gün kaydırdığım son düzlük kalıyor.

O da ne, araba patinaj yapmaya başlıyor birden. Kaderin verdiği izin buraya kadar. Zorlamaya gerek yok. Yer buz tamamen. Aşkın Şef, "Cambaz Ali'nin önündeki genişçe alana bırakalım arabayı." diyor. Arabanın içindeki erzakı alıp Taş Ev'e doğru yürümeye başlıyoruz. Yol üzerindeki kar iyice buz halini almış. Yürümek bile zor. Elli altmış metre sonra bahçe kapısına ulaşıyoruz. Dün yaptığım telefon görüşmeleri, yolu açacaklarına dair yetkililerin verdiği sözler geliyor aklıma. Falanca köyde cenaze varmış da bütün iş makineleri oraya sevk edilmiş. Ne cenazeymiş bu anlayamıyorum. Telefon ediyorum yetkiliye. "Hani bizim yolu açtıracaktınız dün akşam?"

Karşımdaki pişkin. "Dün akşam kepçeyi gönderdik oraya, yol açık olmalı" Siyaset böyle bir şey. Yalan, dolan. Kepçenin k si geçmemiş bu yoldan. Bozacı şıracıya veriyor telefonu. "Sizin oraya dün baktık, yol açık." Geriyorlar beni. Aptal yerine koyulmak en sinir olduğum şey. "Bahse konu yol aynı yol ise ben nasıl gidemiyorum 4x4 le?" Ağzıma geleni söylüyorum. Ve anlıyorum ki "Batı yakasında yeni bir şey yok."

"Arabam kaydı kenara çektim, hareket edemiyorum." diyorum. "Aman aman, arabayı siz bırakın gidin, iki saate kadar oraya ekibi yönlendireceğim." diyor. İnanayım mı? "Arabanın yanında bekliyorum." diyorum. "Yok yok, arabanın yanında beklemenize gerek yok, siz işinize bakın." Ne demek bu şimdi? Ben biliyorum, boşuna beklemeyin, size kepçe mepçe göndermeyeceğim.  

Elimi cebime atıyorum. Başımdan aşağı kaynar sular dökülüyor. "Anahtar, anahtarlarım yok!" İhtimallerin iyisi arabada cebimden kayıp koltuğun arasına düşmesi. Kötüsü evde bırakmış olmam. Daha da kötüsü bir yerde düşürmüş ya da bırakmış olmam. Aşkın Şef "Ben gidip alayım." diyor. Peşinden gidiyorum. Ekip kapıda kalıyor. Arabada bulamıyoruz anahtarı. Evi arıyorum. Eşim kapının üzerinde bıraktığımı söylüyor. Yapacak bir şey yok. O buzlu yolda geri dönüp anahtarı alacağım. Köy Muhtarını arıyorum. Köyümüzün en büyük mülki amiri. Hani sonra bana haber vermedin demesin. Telefona cevap vermiyor önce. Birkaç dakika sonra dönüyor. Durumu anlatıyorum. İlgileneceğini söylüyor.

Arabama binip birinci vitese takıyorum. Ağır ağır, biraz ürkek karlı buzlu yoldan köye doğru inmeye başlıyorum. Hani karşıdan bir araba gelse yandığımın resmidir. Birkaç yüz metre sonra yolun kenarındaki düzlüklerden birine park ettikleri arabalarının önünde kar topu oynayan iki hanım ve çocukları çıkıyor karşıma. Herkesin derdi başka diyorum içimden. Yanlarından geçip köye bağlanan son viraja doğru yaklaşıyorum. Virajda bir minibüs görünüyor. Bana yol vermek için mi duruyor yoksa park mı etmiş anlamaya çalışıyorum. Minibüsün yanından geçebileceğim kadar yer yok. Asfalt tabakasının altı oyulmuş. Tekeri oraya indirirsem devrilebilirim. Hafifçe frene dokunuyorum.

Park halindeki aracın içinde hiç kimse yok. İki kişi arabanın etrafında dolanıyor. Durmak istiyorum ama kaymaya başlıyorum virajın başında. Kontrolü kaybettiğim anda kafamda alternatifler uçuşuyor. Ya arabaya vuracağım ya da sağ tarafta suların derinleştirdiği hendeğe düşeceğim. İkinci alternatif daha sıcak geliyor gözüme. Minibüsün etrafındaki adamalar kaydığımı görünce kaçışıyorlar. Ayağımı frenden hafif çekip ufak hareketlerle kısa kısa frene basıyorum. Minibüsle aramdaki mesafe gittikçe azalıyor. Artık son çırpınışlarım. Üzerimde paniğin zerresi yok. Kaderine razı büyük bir tevekkül içinde kaymaya devam ediyorum. Belki beş saniyeyi geçmeyen süre önümde uzadıkça uzuyor. Fren pedalından ayağımı çekip hafifçe dokunmalarım bazen yolu kavramamı sağlıyor. An kadar kısa süren bu kavramaların arkasından kısa süreli kızaklamalar ümidimi kırıyor. Geçen gün yukarıda geri geri kaydığım o birkaç saniye şimdiki duruma göre çok daha korkunçtu. Şimdi en fazla arabamın hasar göreceğini düşünüyorum. Ama bu durum bile bütün işi alt üst etmeye yeter görünüyor. Arabasız nasıl idare ederim onca zaman?

Yine de Allah'ın sevgili kuluyum. Bu kaçıncı oluyor bilmiyorum artık. Bu satırları okuyan ne düşünür acaba? Kurgu değil bu yazdıklarım. Ama adeta bir filmin içinde oynuyorum. Her zaman bu kadar şanslı olamam. Sadece iki metre kalmıştı aramda zınk diye durduğumda. Neydi beni orada durduran kuvvet? Tam da kaderime razı olduğum anda... Şans mı, kader mi bu yaşadıklarım? El freni kullanmadığım halde hazır durmuşken el frenini sonuna kadar kaldırıyorum. Tekerlekler kayınca el freninin işe yaramayacağını bildiğim halde.

Aşağı iniyorum. Biraz da korku var içimde. Geçen sefer arabadan indikten sonra kendiliğinden kaymıştı araba. Bu dik yokuşta aynı durum olabilir yine. Minibüsün başında duran adamların yanına gidiyorum. Benim gelişimi görünce kendilerini yana attıklarını söylüyorlar. Biraz geri çıkabilseler zor da olsa yanlarından geçebilirim. Ama onlar araçlarını yerinden oynatamadıklarını söylüyorlar. Arabadan çıkardıkları zincirleri arka tekerleklere takmaya başlıyorlar. Niyetleri zincirleri taktıktan sonra geri geri gidip yokuşun altında bana yol vermek. Fikir güzel de benim araba bulunduğu yerde o kadar sabredecek mi?

Bir ses duyar gibi oluyorum. Yukarıda kar topu oynayan hatunlar Allah vere oyunlarını bitirip dönmeye karar vermiş olmasınlar. Sese kulak veriyorum. İyi, gelen giden yok şimdilik. Ama kim gelirse gelsin beni son anda fark ederse kesin bindirir bana. Yolun en buzlu olduğu yer burası.

Korktuğum başıma gelmiyor. Minibüsün zincirlerini kısa sürede takıp aracı geri geri aşağı indiriyorlar. Ağır ağır virajı alıp kaymadan yokuşu iniyorum. Köyün altı açık. Evden anahtarı alıp geri dönüyorum. Fazlasıyla zaman kaybettim. Ekip kapıda beni bekliyor.

Dönüş yolu sorunsuz olmakla birlikte az önce takıldığım yerden ileri gitmeyi gözüm kesmiyor. Nihat Efendi'nin kapsının önündeki genişlikte arabamı park ediyor, yürüyerek bahçe kapısına geliyorum. Ekip kapıda beni bekliyor. Demir kapıyı açıp giriyoruz içeri. Her taraf bembeyaz. Bahçe içi yolumuz karla örtülmüş yine. Depodan kürekleri çıkarıp kar temizliğine başlıyoruz. Bugün böyle geçecek. Pazar alışverişleri dolaplara yerleştiriliyor. Bugün açığız ama yolumuz kapalı. Geçit vermez yola hangi misafir gelir ki.

Kızım arıyor. "Baba sen şeker hastasısın bak, hocama veriyorum seninle konuşmak istiyor." Bir anda karşımda kızımın hocası doktor hanımı buluyorum. Telefonda uzun uzadıya sohbet ediyoruz. Her gün bir kase yediğim dondurmanın bana zarar vereceğini söylüyor. Dondurmadan vaz geçemediğim için kızım taktik değiştirip hocasını aratıyor bu kez. Bana sigarayı bıraktırmak için yaptığı olağanüstü mücadele geliyor aklıma. "Tamam" diyorum "Bundan sonra dondurma sürmeyeceğim ağzıma. Sigarayı bıraktığım gibi dondurmayı da bırakacağım." Yerine bir şey koymak lazım bunun. Bir şeyi tutturduğum zaman suyunu çıkarmak gibi bir huyum var. Şimdi de ayva yiyorum. Sürekli elimde bir ayva var. Pazardan en kocamanlarından almıştım. Selçuk ayvaları ayva gibi sert değil. Yumuşak, sulu ve lezzetli. Ayva kötüyse, boğazıma takılır, hıçkırık tutar, sinir olurum. Bunlar öyle değil. Hiç ayva yerken görmediğim eşim bile "Bana da, bana da." deyip durmaya başladı.  

Muhtar arıyor. Kepçe göndereceklermiş yolu açmak için. "Bekliyoruz ama inanmıyorum artık bu sözlere." diyorum. Biri yine fısıldıyor kulağıma hafiften. "Batı yakasında yeni bir şey yok"

Aşkın ve Adnan Şefler ile birlikte bahçe yolunun üzerinde biriken karları temizlemeye başlıyoruz. Garip bir durum. İzmir'de bu işi yapacağımı rüyamda görsem inanmazdım. Yorucu bir iş bu. Bugün yolu açmamız şart. Bir müddet sonra avluya geçiyorum. Akşama kadar yüzlerce kürek kar atıyoruz. Yine de şaşırtmalarını bekliyorum, kulağım kepçenin sesinde...

Yolumuz kapalı. Muhtarı arıyorum. "Muhtar senin kepçe hala yok ortalarda." diyorum. Söylenip duruyorum. Burası şehrin içi sayılır. Ona da cenaze kaldırıyorlar, makineler o köye sevk edilmiş demişler. Ne cenazesiymiş bu, bütün belediye seferber...  Muhtar çaresiz.

Bahçe yolu ile avlumuz kardan temizlendi. Yoldan gelebilseler en az beş araç park edecek yerimiz hazır. Kapıları kapatıp çıkıyoruz. Hava henüz aydınlık. Belediye çalışanlarının mesaisi bitmiş olmalı. Daha kimse gelmez artık buralara.

Eve dönüyorum. Gün boyu kar küremekten her tarafım ağrıyor. Ayaklarım da bileklerime kadar ıslanmış. Gecenin saat on buçuğu. Telefonum çalıyor. Arayan belediyeden bir yetkili. "Nasıl" diyor "Yolunuz açıldı mı?" Kendi kendine açılmaz ki yol. "Gazetenin web sitesine yazdığınız eleştiriden sonra artık bir teşekkür yazısı yazarsınız herhalde."  diyor telefondaki ses. Az önce açmışlar yolu güya. Erken erken. Teşekkür mü? Teşekkür etmem diyorum. Dün söz verdiğiniz gibi kar henüz tazeyken açsaydınız elli metrelik yolu o zaman hakkederdiniz teşekkürü. O zaman don yapmaz yolumuz açık olurdu. Şimdi açmışsınız ne yazar. Bugün bahçe içinde yüz metrelik bir yol açtık üç kişi. Yarın altmış metrelik köy yolunu da açardık, ne olacak. Belki de siz bize teşekkür ederdiniz o zaman.

"Batı yakasında yeni bir şey yok." Kulaklarımdan gitmedi bugün bu ses. Aynı tas aynı hamam. Buradaki sözler bizim bildiğimiz sözlerden değil.

YAYLADAN KAR MANZARALARI

10/01/2017 Salı, Tire

Sabah randevusuna gecikmemek için saati kurmuştum. Telefonu odada şarja bıraktığımdan dolayı alarm sesini duymasam da on beş dakika sonra kendiliğimden uyandım. Panjurları aceleyle açarken havanın durumunu merak ediyordum aslında. Mutfak penceresinden dışarı baktım. Karşımızdaki yeşil alandaki atlar yoktu bugün. Su birikintileri ve yerlerin ıslaklığı gece yağmur yağdığının işareti... Biraz daha dikkatli bakınca yağmurun çiselemeye devam ettiğini fark ediyorum.

Hemen hazırlanıp evden çıktım. Şehrin merkezinde meşhur pazarın kurulduğu gün bugün. Park yeri bulmak neredeyse imkansız. Ticaret Odasının yakınlarında boş bir yer bulabilsem iyi olacak. Büyük Şehir Belediyesinin mahalli işlere bakan müdürlüğü Ticaret Odasının hemen yanında. Tam girebileceğim kadar bir yer görüyorum yolun kenarında. İleriden dönüp yanaşıyorum. Arabayı park edip tam kapıdan aşağı adım atarken biri geliyor yanıma. Kamyon yanaşacakmış arabayı koyduğum yere. Yurt İçi Kargo servisinin önüymüş park ettiğim yer. Tartışmaya mahal yok. Arabama binip yeni yer arıyorum.

Her hafta aynı dert. Pazar alışverişi yapacağız bir de. Herkes halinden memnun, bir bana mı batıyor bu durum? Epey gittikten sonra yüksek bir kaldırımın üzerine çıkıyorum. Normal bir araba bunu yapamaz. Büyük Şehir Belediyesine ait binaya girip müdürü soruyorum danışmaya. İleride bir grup adamı işaret ederek, "İşte orada." diyor görevli. Grup kendi aralarında bir şey tartışıyor. Yanlarına yaklaştığımı görünce susup bakışlar birden bana dönüyor. Aradığım kişinin adını söyler söylemez içlerinden en uzun boylu olanı bir adım öne atılıp "Evet, benim." diyor. Kendimi tanıtıyor, Belediye Başkan Yardımcısının dünkü telefonunu hatırlatıyorum. "Evet, hatırladım. Buyrun yukarı çıkalım." diyor. Odasına geçiyoruz. Genç bir arkadaş. Güven veriyor. Yolların durumundan bahsediyorum. Uzun sayılabilecek bir sohbet ortamı doğuyor. Saygıyla dinliyor beni. İlgileneceğini söylüyor. Not alıyor. Teşekkür ediyor ve yanından ayrılıyorum.

Saate bakıyorum. Daha buluşma saatine on beş dakika var. Yağmur şiddetini arttırmaya başlıyor. Aşkın ortalarda gözükmüyor. Kasabın önünde bir on beş dakika daha bekliyorum. Yağmur dinecek gibi durmuyor. Kasap yaylanın durumunu soruyor. "Çok kar var mı yukarıda?" Yine mi kar. İnşallah yağmamıştır diyorum içimden. Şehirdeki sağanaktan medet umuyorum. "Belki yukarıda da yağmur vardır. Henüz çıkmadım yukarı."  

Aşkın Şef karşıdan görünüyor nihayet. Birer çay içiyoruz karşı kahvede, bir ihtimal yağışın biraz olsun hafifleme umudunu taşıyarak. Yağmur hiç oralı olmuyor bekleyişimizden. Bardaktan boşanırcasına yağıyor. Caddeler, sokaklar dere olmuş akıyor. Birer çay daha içtikten sonra çaresiz çıkıyoruz dışarı. Pazarcıların kurduğu branda ve naylon tentelerin altına gizlenerek ilerlemeye çalışıyoruz. İki kişi olunca daha çabuk bitiyor işimiz. Köşedeki Aygaz bayiine koyuyoruz eşyaları. Gidip arabayı getiriyorum.

Yayla yoluna çıkıyoruz. Kaplan Köyüne yaklaşırken beyaz örtü başlıyor. Henüz köye varmadan yollar kar tutmuş. Köyü ilk kez bu kadar yoğun kar altında görüyorum. Kızım arıyor telefonla. İzmir'de lapa lapa kar yağıyormuş. İnanılacak şey değil. Köyü geçtikten sonra bir kilometre kadar daha yolumuz var. Şu son yağmurlardan sonra delik deşik olan yol işte. Sapaktan yokuş yukarı çıkacakken bir an tereddüt ediyorum. Sadece bir araba geçmiş sanki yoldan. En az yirmi santim kar var yolda. Şansımı denemek istiyorum. Bu sefer vitesi manuele alıyor, üzerinde "winter" yazan düğmeye bastıktan sonra ikinci vitesle hareket ediyorum. Aracın göstergelerinde "winter" ışığı yanıyor. Bu düğmenin ne işe yaradığını tam bilmesem de zararı olmadığından emin gibiyim.   

Çukurlar karın altında kaybolmuş. Hava sıcaklığı sıfırın üzerinde olduğu için henüz kar yumuşak. Bu yol temizlenmezse gece ne olur, düşünmek dahi istemiyorum. Dün konuştuğum belediye yetkilisini arıyorum yine. Yolun durumu hakkında bilgi veriyor ve ilgilenmesini rica ediyorum. Yarın restoranımız yeniden faaliyette olacak. Hiçbir şey onu bu kararımızsan alıkoyamaz artık. Eski patronlarımdan birinin lafı geliyor aklıma. "Kar değil başınıza taş yağsa o iş devam edecek."

Yaylada bahçe kapısına kadar sorunsuz geliyoruz. Kapının önü karla kaplı. İçeri girmeyi gözüm yemiyor. Kapıyı açıp pazardan aldıklarımızı içeri taşıyoruz. Her taraf bembeyaz. Güzel bir görüntü ama beni esas düşündüren Taş Ev'e giden yolun kardan temizlenmesi. Gece don yaparsa işimiz daha da zorlaşacak.

Zeytin'e ve tavuklara yiyecek veriyor Aşkın Şef. Malzemeleri yerleştirdikten sonra kapıları kilitleyip ayrılıyoruz. Tek dileğimiz aşağıda yağan yağmurun gece yaylada da yağması ve yollarda biriken karı süpürmesi.

Eşimin MR çekimi var bugün. Tam zamanında arıyor. Pazardan aldığım balığı eve bırakıyorum. Sonra onu evden alıp birlikte hastaneye gidiyoruz. Yağmur durmaksızın devam ediyor. Akşama yine ziyafet var. İnsanın sevdiği yemeği hazırlayıp keyifle yemesi ne güzel. Balık işleri bende ama eşim boş durmuyor. Yeni mezeler, tatlılar deniyor. Ayva tatlısı süper olmuş. Bu işi biliyor bilmesine ama kendini yormaması lazım.  Doktor "Ayakta fazla kalmayın, dinlenmeniz lazım." dedi ya, o tam tersini yapıyor. Off, ne dik kafalı karım var.