CEVİZLERİ HAZIRLAMAK GEREK

22/09/2017 Cuma, Tire

Hava birden serinledi. Tipik bir sonbahar günü. Kendimi bildim bileli hayalini kurduğum bir yaşam. Rutin işlerimi yapıyorum sabahleyin, benim için erken sayılabilecek bir saatte. Önce kara kızların yiyeceklerini götürüyorum kümese. Bazıları ceviz ağacının dalları üzerinden kümesin dışına çıkmış. Dışarıdakiler elimde kovayı görünce peşime takılıyor. Hepsi beni bekliyor çığlık çığlığa. Bu bağırışları açlıktan mı sevinçten mi anlamak imkansız. Fifi bana eşlik ederken sırasının gelmesini bekliyor. Venüs kulübesinin yanında uzanmış yatıyor. Biraz yem atıyorum tavuklara güzel yumurtlasınlar diye. Sesleri kesiliyor. Suları bitmiş, dönüp su getiriyorum. Suyun başına üşüşüyorlar. Venüs ve Fifi'nin mamalarını verip sularını tazeliyorum.

Rüzgar şiddetleniyor. Henüz yapraklarını dökmeyen ağaçlar esen rüzgarın sesine kulak verip dans ediyorlar. Yağmur yağacak gibi kaplıyor gökyüzünü bulutlar. Sonra birden güneş yüzünü gösterip ortalığı aydınlatıyor. Mutfak ekibinin yaptığı zerde çok hoşuma gidiyor. Tepsileri güneşe çıkarmam gerek biraz kıvamını bulsun diye. Ama ben bu şekliyle daha çok sevdim. Zaten güneş de yok doğru dürüst. Hava durumuna bakıyorum. Bir hafta daha yağış görünmüyor. Cevizler kurur o zamana kadar. Dün yağmurdan korkup üzerini örttüğüm cevizleri kuruması için tekrar seriyorum.

Sakin zamanlarda hanımlar boş durmuyor, ceviz kırıp ayıklıyorlar. Akşam misafirlerimize kendilerini özlettiklerini söylüyorum. "İki kere geldik, kapıdan döndük, demir kapı kapalıydı." diyorlar. Pazartesi günü olmalı. Birinin pazartesi günü olabileceğini ama geçen hafta perşembe günü geldiklerini söylüyorlar. Bir yanlışlık olmalı, perşembe günleri açık olduğumuzu söylüyor, yine de gelmeden önce aramalarını salık veriyorum.

MÜBAREK

21/09/2017 Perşembe, Tire

Hava kararsız. Bir açıyor, bir kapatıyor. Zaman zaman kuvvetlenen rüzgar ağaçların yapraklarını döküyor. Geçen sene bugünlerde şömine sobamız gelmişti. Artık yavaş yavaş salona taşınacağız.

Günün ilk misafirleri tam bir yıl önce, yeni açıldığımız günlerde gelmişler buraya. Ufak çocukları eline fırçayı almış yere dökülen yaprakları süpürmeye çalışıyor. 

Öğlen yemeğine elemanlar tarhana çorbası getirmişler, kase kase içiyorlar. Şu tarhana çorbasını hemen donup üstü pıhtılaştığından dolayı sevmiyorum. Bahçenin alt tarafındaki ağaçlardan dökülen cevizleri topluyorum. Neredeyse iki sepet dolusu ceviz topluyorum. Elemanlar boş kaldıkça yeşil kabuklarını bıçakla çıkarıyorlar.

Çalışan hanımlardan biri telaş içinde sesleniyor. "Yağmur atıştırmaya başladı (!)" Olanca hızımızla terasa koşuyoruz. Bir ihtimal güneşi kaçırmayız diye toplu konut pazarından aldığım domateslerin serildiği tezgahları içeri sokuyoruz. Kuruması için geniş bir brandaya serdiğimiz cevizleri toparlayıp üzerini örtüyorum. Tamam artık istediği kadar yağsın dediğim anda bulutlar dağılıyor, yağmur başlamadan kesiliyor. Ne olur ne olmaz diye gece boyu domatesleri içeride tutuyoruz.

Akşam askerlik arkadaşım bağlı bulunduğu meslek odasının başkanını getiriyor Taş Ev'e. Hava rüzgarlı ve serince. Salonu tercih ediyorlar. Az sonra yakışıklı oğlu da katılıyor onlara. Çeşit çeşit meze söylüyorlar. Akılları söylemediklerinde takılı kalınca, onlardan da bir ordövr tabağı hazırlamamızı rica ediyorlar.

Son zamanlarda birçok kişiden mesajlar alıyorum. "Cumanız mübarek olsun." Bunu yazanların çoğu yakinen tanımadığım kişiler. Mübarek kelimesinin iyi bir mana içerdiğini düşünseler de sözcük anlamını tam olarak bildiklerini sanmıyorum. Ben de "hayırlı" kelimesi ile eş anlamlı bir kelime olarak düşünürdüm. Kısa bir araştırmadan sonra pek çok anlama geldiğini öğrenmemin yanı sıra ağırlıklı olarak iki şekilde kullanıldığını tespit ettim. "Mübarek" kelimesi sıfat olarak kullanılırsa "kutsal" anlamına geliyormuş. Diğer kullanım, "Cumanız mübarek olsun." cümlesinde olduğu gibi. Bu da hayırlı, bereketli olsun demekmiş. "Cumanız bereketli olsun." daha anlaşılır geliyor kulağa. Bir de bu dileğin karşılığı var. "Amin, ecmain." Allah bu dileğini, duanı hepimiz için kabul etsin anlamında. Artık yeni nesil mübarekler ve ecmainlerle büyüyor. Manalarını bilmiş olsalar biraz içime su serpilecek. Yine de "Cumanız bereketli olsun." dileğine "Cümlemizin." şeklinde verilen cevap bizim yaştakiler için biraz daha anlaşılır. Cuma günü yapılan dua ve günahlar iki katı işlem görüyormuş. Kitapta var mı? Yok. Kim dedi? Birileri. Ben daha güzel bir şey söyleyeyim. Her günümüz bereketli olsun. Karşılığı mı? "Amin" olabilir mesela. Ya da "İnşallah" daha mı yakışır? Ne olursa olsun şans yakanızı bırakmasın. 

NİHAYET

20/09/2017 Çarşamba, Tire

Güzel bir tatil günümüzün ardından yeni bir haftaya başlıyoruz. Aslına bakılırsa beklentim daha yüksekti bu günden. Tamam, kahvaltı güzeldi. Bir ara alışveriş için şehre indim. Akşama eşime mükellef bir sofra hazırlamaktı niyetim. "Canım bir şey yemek istemiyor." Mide koruyucu almayı unuttuğu için reflü başlamış. Ama yine de sağ olsun eşlik etti bana. Fotoğraf koymayı ayıp olur diye reddetti. (18/09/2017)

Cevizleri soymak için konuştuğumuz vatandaş yine gelmedi ama o gelecek diye erken kalkmam işe yaradı. Büyük pazardan rahat rahat alışverişimi yaptım. Bunaltıcı bir sıcak var şehirde. Kalaycının karısı sözünde durmuş istediğim acı biberleri hazırlamış. Kurutulmak üzere bir çuval dolusu biber daha aldım. Uzun süredir yağmur düşmüyor bu toprağa. Hadi bir şansımızı deneyelim diye bir posta daha kurutmalık domates almıştım dün. Akşam yine bir evlilik yıl dönümü kutlaması var. Erken rezervasyon yaptıran beyefendi masanın özel olarak düzenlenmesini talep ediyor. Şu masa düzenleme olayı bayağı tuttu. Sevdiklerine güzel bir jest oluyor insanların. Özel gün kutlamaları bizim işimiz. Elim de alıştı bu işe. Yine de bir işi son dakikaya bırakmamalı. Geçenlerde oğluyla bizi ziyaret eden komşu ilçelerden birinin Kültür ve Turizm Müdürü, söz verdiği üzere belediye başkanını alıp geliyor. Tam da özel masanın düzenlemesiyle ilgileneceğim sırada. Başkan Taş Ev'den çok etkileniyor. Bahçede oturmayı tercih ediyorlar. İçecek ve soğuk servisinden sonra fırlıyorum salona. Süsleme bitip masaya servis açar açmaz misafirimiz geliyor. Onları kapıda karşılıyorum. Konuklarımız güzel bir gece geçiriyorlar, mezelere hayran kalıyorlar. (19/09/2017)

Bu sabah gelecekler ,artık kesin söz verdiler. Yine saat sabah yedi olmadan ayaktayım. Saat söz verdikleri saat sekiz oluyor ne gelen var ne de telefonu açan. Cevizleri soyduracak başka birini bulmak lazım. Bunlarla olmayacak. Beklemediğim Erdal çıkageliyor. Demir kapıyı açıyorum. Birkaç ağaç ceviz kalmıştı silkelenecek. Aklımdan çıkmış işte. Hemen işe koyuluyor. Taş Ev'in önü, bahçe yeşil kabuklu cevizle doluyor. Arabama zarar vermesin diye iyice geriye park ediyorum.

Taze cevizin tadı bir başka. Üstelik kestane gibi dikeni de yok. Birkaç tane soyunca ellerime kına yakmış gibi doluyorum. Venüs kulübesinin yanına düşen cevizlerle oynuyor. Bazılarını ağzında geveliyor. Elemanları almak üzere şehre iniyorum. Bugün epey hazırlık var yine. Gündüz saatlerinde gelen misafirlerimiz kıtalar arası. Bu son ayda ağırladığımız Avustralya'da yaşayan ikinci aile. Menüyü veriyorum. Beyefendi menüyü kapatıp veriyor. "Seçimi size bırakıyorum, Avustralya'da sizi hatırlatacak en güzel yemeklerinizden biri olsun."

Gani Usta'yı arıyorum. "Benim makinem elektrikli, cevizleri buraya getirsek. Benim oğlan yarın sabah saat sekizde traktörle gelir almaya." Anlaşıyoruz.

Öğlenden sonra bir ses duyuyorum. Gelen Güme'li. Eşim, "Ayıp olur ama şimdi geri çevirme, bak o kadar yoldan gelmişler." Ama onlar sözlerinde durmayınca ben de başkasına söz verdim. O da bana güvenerek yarın sabah alacağı işleri geri çevirdi belki. Zor durumda kalacağım. Eşim, "Hemen ara durumu anlat." diyor. Arıyor, anlatıyorum. Gani Usta olgunlukla karşılıyor. "Zaten çok işim vardı, senin hatırını kıramadım." deyince rahatlıyorum. Ceviz soyma işi de böylelikle aradan çıkmış oluyor.

Akşam misafirlerinin rezervasyonları başlıyor. Ödemiş'ten çıkmışlar yola. Üç dört gün önce geldiklerini söyleyerek kendilerini hatırlatmaya çalışıyor telefondaki beyefendi. "Acelemiz var fazla kalmayayacğız, hatta menünüzü biliyoruz sıcakları hemen söyleyelim." Salonun en güzel masasında olunca insan, zamanın ne önemi var. Masa mezelerle donatılıyor. Keyifli bir gece geçiren misafirlerimiz Taş Ev'in manzarası karşısında acele etmeyi bırakıyorlar.

BİR PAZAR KLASİĞİ

17/09/2017 Pazar, Tire

Dün gecenin geç vakitleri... Şu bizim kara kızlarda ya da Venüs'te biraz akıl olsa (!) Canhıraş koşturuyorum peşlerinden. Fifi bana yardım etmek istiyor. Tavuk Venüs'ün ağzında, ben Venüs'ün peşinde, Fifi bırak yapma diye yalvarıyor havlamalarıyla. Bırakıyor ağzından beni görünce. Tavuk şaşkın, Fifi önünü kesiyor Venüs'e gitmesin diye, onu yakalamaya çalışırken kaçıyor. Zor bela yakalıyor, kümesin içine atıyorum. Ne yazık ki boğazından yaralı. Bu kaçıncı?

Venüs'ü çağırıyorum. Beni görünce kirişi kırıyor. Elimdeki bir naylon parçasıyla kandırıyorum. Geliyor. Yakaladığım gibi bağlıyorum onu ağaca. Kümesten ağaçlara, oradan bahçeye atlayıp özgürlüğe kavuştuğunu zanneden garibim kara kızlar Venüs'ün kurbanı olduklarının farkında değiller. Venüs'ün tasmasını ne kadar daraltırsak daraltalım bir yolunu bulup sıyırıyor kafasını canı isteyince. 

Sabah biraz gecikiyorum. Yolda kağnı gibi giden araçlarla karşılaşmayışım bir şans. Bu  sayede hem alışverişimi yapıyorum hem de elemanları zamanında alıyorum. Kahvaltı için hiç rezervasyon yok. Saat 11.00'e doğru bir biri ardına yapılan rezervasyonlar karşısında zor anlar yaşıyoruz. Rezervasyon dediğin en azından birkaç saat önce yapılır. "Beş dakika sonra oradayız." şeklinde yapılan rezervasyon sayılır mı? "Kaç kişisiniz?" diye soruyorum. "Sekiz büyük üç çocuk." Dakika geçmeden bir başkası. Masalar hazırlanıyor. Bir sürü reçel çeşidi, peynirler, gözlemeler, pişiler ve niceleri. Hepsi anında hazırlanıyor. Rezervasyonsuz gelenleri saymıyorum bile. Kimi yumurtasını rafadan ister, kimi yağda. Biri ayran hem de kendi yaptığımızdan olacak. "İki de menemen olsun." Ocaklar dolu, pişiler taze taze pişiyor. Misafir sabırsız. Suyumuz bitti, ekmek getir, çay götür. harala gürele bir koşuşturmaca. Yine de tatlı bir telaş. Reçellerin tadına bakanlar kavanozuyla satın alıyorlar. Hepsi gerçek organik. Ne koruyucu ne renklendirici. Güneş altında demlenmiş, doğal. 

Masaların bütün eksiklikleri giderilmiş. Siparişlerin hepsi tamam. Herkes halinden memnun, teşekkür üstüne teşekkür. Küçük Ulvi ile şakalaşıyoruz. Fifi ortalarda dolaşıyor, misafirlerin sevgilisi. Venüs bağlı. Tatlı bir yorgunluk, alınan bir derin nefes. Ankara'dan gelen misafirler. Ne kadar zarif, ne kadar yardımcılar. Neredeyse bulaşıklara girecekler önlerini kesmesem. Tuhaf bir yer oldu bu Taş Ev. Takdir ediyorlarmış beni. Ben de kendimi takdir ediyorum. Zira her bir misafirin yüzünden okunuyor mutluluğu. Yaşasın, hedefe ulaşıldı.

Beklediğimizin çok üzerinde bir yoğunluk. Eşime tamam artık bundan sonra kahvaltı misafiri gelmez, şu gözlemelerin, böreklerin, pişilerin tadına bakalım biz de. "Daha yarım saat var, ya gelen olursa?" 

Gün boyunca boş durmuyoruz. Akşam geç vakte kalan bir çift salonda manzarayı seyrediyor. Yemekleri, içkileri çoktan bitmiş. Manzaradan mı yoksa içtiklerinden mi sarhoş belli değil. Elemanları götürme saatim çoktan geçmiş. Kim bırakabilir ki böyle serinliği, böyle manzarayı? Şehir kavrulmuş bugün yine. 

Nihayet son misafirlerimizi de uğurluyoruz çay keyiflerinden sonra. Şehre elemanları götürdükten sonra beni ne dinlendirebilir? Elbette Amelie müzikleri. O piyano ve akordiyon tınıları arasında kendimi buluyorum. Yarın bugünden de güzel olacak. Çünkü tatil günümüz, eşimle birlikte... 

YİNE AMELIE

18/09/2017 Pazartesi, Tire

Zaman zaman kesmiyor bu gece yazmalarım. Dinlediğim müzik mi dürtüyor beni? Ne zaman Yann Tiersen dinlersem bir hoş oluyorum. La Valse d'Amelie... Ekşi sözlükte bir vatandaş ruh halini şöyle açıklıyor: "Her şeyi bırakıp kırlarda koşmak, anıra anıra ağlamak, durmadan konuşmak, döne döne dans etmek, sevdiceğinin boynuna sarılmak istiyor insan bu şarkıyı dinleyince." 

Döne döne dans edeceksin, evet, hem de tek başına, açacaksın kollarını, vereceksin kendini akıcı ritme. Bu müzikte tanrısal bir dokunuş olmalı. Piyanonun tuşları üzerinde dans eden narin parmaklar... Uykum var, kopamıyorum. Haram olsun bu uyku bana. Bırakıp gidemiyorum işte yine...

Yazmaya niyetim olduğunda sakinlik isterdim gecenin bir yarısında, hatta sabahın ilk ışıklarına yakın, sessizlik... Vazgeçtim bu huyumdan. Açacağım müziğin sesini sonuna kadar, Amelie'nin vals ezgileri sarhoş edecek beni. 

CEVİZLER TAMAM

16/09/2017 Cuma, Tire

Cevizler toplandı, yeşil kabuklarından soyulmayı bekliyor. Bulaşık makinesi altından su kaçırıyor. Burada işten anlayanı bulmak oldukça zor. İzmir'den nasıl gelir buraya servis? Azmin elinden ne kurtulur ki? Tesisatçıyı çağırıyorum. İyi ve akıllı bir çocuk. "Yok abi, bu benim anlayacağım iş değil." Bayılıyorum böyle durması gereken yerde duranlara. Yapmaya soyunup daha çok bozmuyorlar en azından. Tanıdıklarını arıyor. Verdiği telefon numarasını arıyorum. Kendi haline bıraksam ne zaman gelir belli değil. "Ben gelip alırım seni." diyorum.

Böylece şehir yayla arasında git-gel trafiği başlıyor. Gelen teknisyen bir şey yapamıyor. Bir arkadaşını arıyor. "Makineyi almamız lazım." diyor ona. Doblo bir aracı varmış. Şenol'u şehre bırakırken durum değişiyor. Bugün iyi günümdeyim. Üçüncü teknisyeni yanıma alıp yeniden yaylaya çıkıyorum. Makineyi almadan yerinde tamir edeceğini söylüyor. Yarım saat sonra işlem tamam. Üzerimden büyük bir yük kalkıyor.

Öğleden sonra misafirlerimiz İzmir'den. Tabelamızı görüp gelmişler. Oldukça memnun ayrılıyorlar. Facebook'ta bir beş yıldız daha alıyoruz onlardan. Çevre ilçelerden birinin Kültür ve Turizm Müdürü geliyor yakışıklı oğluyla. Böyle turistik bir yerin yollarını nasıl yaptırmaz belediye diye şaşırıyor. "Başkan'la birlikte gelelim bir akşam." diyor, "Çok sever böyle yerleri."

Bin bir türlü davranış şekline tanık oluyoruz. Gelenlerin ekonomik durumları etken yeyip içtiklerinde belki ama her zaman değil. Geliri fazla olmayan gençler arkadaşlarından duyup ziyaretimize geliyorlar. Fazla bir siparişte bulunmamaya özen gösteriyorlar. Az yiyor, bol fotoğraf çektiriyorlar. Belli ki Taş Ev'de misafir olmak onlar için bir ayrıcalık. Esas anlatmak istediğim onlar değil zaten. Öyle misafirlerimiz oluyor ki sipariş ettikleri mezelere masa yetmiyor. Bazıları bir ya da iki mezeyi yeterli buluyor. Çoğunlukla meze tabaklarında küçük bir parça kalsa dahi boşalmış tabağı almama müsaade etmiyorlar. "Şu son lokmayı da alayım ondan sonra." Benim garibime giden zayıf ve narin yapıda olan misafirler. Yiyebileceklerinin çok üzerinde meze sipariş ediyorlar. Her birinden küçük bir kısmını yiyorlar. Tabakta kalan huzursuz ediyor doğal olarak bizi. Soruyorum, "Beğenmediniz mi?" Hararetli bir şekilde karşı çıkıyorlar. "Hayır, hepsi çok güzel ama fazla geldi bize." İşte onlardan birini ağırlıyoruz. Genç bir çift, yakışıklı genç bir beyefendi, yanında çıtı pıtı narin bir hanımefendi. İlk kadehten sonra küçük hanımın ağzı kaymaya başlıyor. Gözleri kapanıyor. Beyefendi tam aksine yaşının üzerinde bir olgunluğa sahip. Bulutların üzerinde uçuyorlar. 

Akşam misafirleriyle güzel vakit geçiriyoruz. Onlar erkenden kalkınca elemanları eşimle birlikte bırakıyoruz şehre. Ayhan Usta hala açık (!) Hemen dükkanına dalıp Tire'nin en güzel dondurmasını yiyoruz.

KAPLAN KÖYÜ

15/09/2017 Cuma, Tire

Hava yeni aydınlanıyor. Erdal kapıya dayanır birazdan. Avluya çıkıyorum. Verandadan Kaplan Köyünü seyrediyorum. Tertemiz serin havayı içime çekiyorum. Venüs kulübesinin yanında mışıl mışıl uyuyor. Beni fark edince şöyle bir başını kaldırıp yeniden kafasını patilerinin arasına alıyor ve uyuklamaya devam ediyor. Gidip demir kapıyı açıyorum. Beş dakika gecikmeyle geliyor Erdal. Hemen ağaca tırmanıp elindeki uzun sırıkla cevizleri düşürmeye başlıyor. Diğer ceviz toplayıcılarını almadan eşime "Saganaki" yapıyorum, çok beğeniyor. Ara sıcak olarak menümüze eklemeyi düşünüyorum. Kullandığım peynir biraz tuzlu sadece. Tuzunu atmak için belki biraz suda bekletirsek iyi olacak.

İşçileri almaya gidiyorum. Üç saat sonra tekrar şehirden elemanları alacağım. Elemanlar nazlı nazlı çalışmaya başlıyorlar. Yanlarında epey erzak getirmişler. Sık sık mola verip bir şeyler atıştırıyorlar. Öğlen İzmir'den gelen misafirlerimizle sohbet ediyoruz. Navigasyonla bulmuşlar bizi. Yemeklerini ağır ağır yerken yaylanın temiz havasını soluyorlar. Yapı kimyasalları üreten bir firmanın elemanlarıymış. Yine ortak bir konu yakalıyoruz.

Ceviz toplayıcıları işlerini bitirmeye yakın Erdal ile yukarı yaylaya çıkıyoruz. Hiç soluklanmadan zirveye varıyorum. Buradaki ceviz ağaçlarının üzerinde fazla meyve yok. Akşam misafirlerini ağırlıyoruz. Her şey yolunda.