MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 59/4

Ölüm hücrelerinde, diğerlerine benzemeyen, Irene Johnson adında bir gardiyan vardı. Ondan daha önce bahsetmiştim - adımı doğru şekilde telaffuz edebilen tek gardiyan oydu - ama onun neden özel biri olduğunu anlatmamıştım. 

Avukatlarımın beni ziyaret ettiği günlerde bazen, Bayan Johnson' ın diğer mahkûmların aile bireylerini şefkatle kucakladığını görürdüm. Ona kimsenin patavatsızlık ettiğini duymamıştım. Oysa mahkûmlar, Johnson'ın haricinde diğer bütün gardiyanları tepelemenin hayalini kurarlardı. Sargent’la aralarındaki özel dostluk dikkatimi çekiyordu. Etrafta başka gardiyan olmadığı zamanlarda, Sargent'a ilk adıyla sesleniyordu. Bir keresinde,

“Gardiyan Johnson'la liseli âşıklar gibisiniz.” dedim. Sargent lafıma fena bozulmuştu.

“Bunun şakasını bile yapma, Innocente. Bayan Johnson, Jeanne d'Arc gibi biri.”  dedi. Gözümün içine bakarak anlatmaya devam etti.

“Benim gözümde onun nasıl biri olduğunu bilmek ister misin? Hani kız kardeşine hayran olursun ama onunla yatmak istemezsin ya, işte onun gibi bir şey. Anlıyor musun?”

Ne demek istediğini tam olarak anlamıştım. Beni fena halde utandırmıştı. Haklıydı, Bayan Johnson herkese karşı merhametliydi. Onun gibi birinin nasıl burada çalıştığına aklım ermiyordu. O zaman Sargent'a,

“Haklısın, bahse girerim, Irene Johnson gerçek bir Azize.” demiştim.

Bana ondan başkası yardım edemezdi.

Sosyal medyayı kullanan çoğu insanı bulmak kolaydı. Aynı yolu takip ederek Johnson'a da ulaşabilirdim. Cadde üzerinde, ucuz bir restoran zincirinin karşısında, sıradan bir apartman dairesinde oturuyordu. Restoran günde yirmi dört saat açıktı ve Johnson'ın her gün öğleden sonra saat üç otuzda, oradan iki fincan kahveyle birlikte bir parça pasta aldığını öğrenmiştim. Sabah vardiyasına geçmiş olmalıydı. Oraya saat üçte varmış, kapıyı gören bir masaya yerleşmiştim. Yanıma gelen garsona bir tane BLT* sipariş ettim. Bayan Johnson, içeri girdiğinde beni fark etmemişti. Hesap pusulasını alıp ödeme yapmak için kasaya doğru ilerledim. Yanından geçerken yanlışlıkla elimden anahtarlarımı düşürüyormuş gibi yaptım. Başımı kaldırdığım anda göz göze gelmiştik. 

"Aman Tanrım, bay Zhettah bu sizsiniz, inanmıyorum." dedi. 

Onu bir anda karşımda bulmuş ve şoka uğramış göründüm. Oturmam için rica etti.

Şimdi bir senaryo uydurmalıydım: Güya hapishanede geçirdiğim günler hakkında bir kitap yazıyordum ve araştırma yapmak için şehre inmiştim. Ona zamanımı nasıl geçirdiğimi anlattım. Ayrıca bazı gardiyanlarla konuşmayı düşündüğümü söyledim.

“Yerinde olsam umudumu fazla yüksek tutmazdım Bay Zhettah. Çoğu gardiyan tenezzül edip eski mahkûmlarla görüşmek istemez, görevleri esnasında yanlış bir şey yapmayanlar da dâhil buna.” dedi.

Aslında ondan istediğim tek şey, kişinin hayatını elinde tutma sorumluluğu ve baskısıyla nasıl başa çıktığını bana anlatmasıydı.

“Gerçekten gardiyanlar hep böyle mi düşünürler?” diye sordum.

“Onların hepsi kötü değil, evlat. Bu işi sadece evlerine ekmek götürmek için yapıyorlar. Ve ne yazık ki şehrimizde yeterince iş imkânı yok.” dedi.

“Eğer haddimi aştığımı düşünürseniz lütfen kusuruma bakmayın Bayan Johnson ama anlaşılıyor ki bu konularda sizin de bilmediğiniz şeyler var.” dedim. Bana güldü.

“Babam vaizdi. Sanırım bu yüzden, oradaki adamların bir gün mutlaka Tanrı katında  bağışlanabileceğini biliyordum. Benim yaptığım sadece bu gerçeği anlamaya çalışmaktan ibaret.” dedi.

Tam olarak neyi öğrenmeye çalıştığımı tam olarak bilmiyordum fakat beklediğim kesinlikle böyle bir şey değildi. Moss ve Stream'i bağışlamak kesinlikle benim gündemimde değildi. 

"Karşılaştığımıza sevindim." dedim. Hesabımı öderken çaktırmadan onunkini de dâhil ettim, sonra eve uçtum.

O akşam iki hindili sandviçi ve bir de İsviçre sandviçi yapıp onları 6. kata indirdim. Gözetleme deliğinden baktım, mahkûmlarımın büyük bir dikkatle televizyona odaklandığını görünce şaşırmıştım.

CNN, dedektiflerin, Yargıç Moss'a ait olduğu söylenen el çantasında bulunan cep telefonundan müstehcen mesajlar ortaya çıktığını bildiriyordu. Telefonla sadece tek bir numaranın arandığı ve aynı numaraya mesaj gönderildiği tespit edilmişti. Austin Emniyet Müdürlüğünden ismini vermeyen bir yetkili, aranan telefon numarasının Yargıç Stream’e ait olduğunu, bununla birlikte araştırmaların henüz tamamlanmadığını belirtmişti. Eyalet polisinden bir başka haber kaynağı, telefonun New York'ta bir bodega'dan** satın alındığının tespit edildiğini açıklamıştı. Diğer taraftan son bir yıldır Moss'un New York’a adım atmadığını dikkate alan dedektiflerin kafasında bazı soru işaretlerinin oluştuğu belirtiliyordu. Moss’un kocası ekranda bitkin görünüyordu, kalabalığın arasından arabasına doğru kendine yol açmaya çabalarken, itiş kakış içinde kalmış bir gazeteciye, eşiyle birbirlerine kesinlikle sadık kaldıklarını söylüyordu.

Telefonun satın alındığı yere kadar iz sürecekleri aklıma gelmemişti. Bunu yapabilmenin mümkün olup olmadığını dahi bilmiyordum. Boynumdan aşağı terler boşaldığını ve kalbimin sıkışmaya başladığını hissettim. Durumum yüzüme yansımış olmalı ki Stream,

“Bütün pislikler gibi sonunda sen de çuvalladın şimdi” dedi.

Moss, “Harvey***  yorgun görünüyor.” dedi.

“İnsanlar artık her şeyi internetten satın alıyor. Telefon satın almanın milyonlarca yolu var ve onu satın alan tek kişi ben değilim. Beni bulma olasılıkları çok düşük bir ihtimal olduğu için son derece rahatım.” dedim.

Öyle dedim, dedim ama hiç de öyle hissetmiyordum. Her küçük hata, berbat bir memleket şarkısının kulakları yırtan nağmeleridir. Dedektiflerin bu küçük ipucunu takip etmeleri halinde nelerin olacağını düşünmek dahi istemiyordum. Muhtemelen bu onları hiçbir yere götürmeyecekti. Ama yine de endişelenmiştim. Nabzımın kulaklarımda attığını duyabiliyordum.

Fakat yapacağım son şey mahkûmlarımın korktuğumu görmelerine izin vermekti. Bu onlara bir can simidi fırlatmak demekti. Onlara umut vermek istemiyordum. Bu olmayacaktı. Tek kullanımlık tıraş bıçağımı, tuvalet musluğunda yıkadığım günlerimi hatırladım.

“Hepinize sandviç getirdim. Hindiyi kızarttım, ekmeği de kendim yaptım. Pestonun domates ve fesleğeni bizim seradan. Beğeneceğinizi umuyorum. Yarın sizi kontrole geldiğimde şehirden istediğiniz herhangi bir şey olup olmadığını bana bildirebilirsiniz.” dedim.

*BLT: Pastırmalı sandviç

**Bodega: İspanyolca içinde muhtelif şeyler satılan küçük dükkan.

***Harvey: Aynı adlı James Stewart filminde büyük tavşan, Sinatra'nın Rat Pack grubu tarafından 60'larda aptal veya saf bir şekilde davranan erkek ya da kadınlara verilen ad

(Devam edecek)

BOHÇACI GELDİ HANIIIIIM!

"Bohçacı geldi hanııım, bohçacı. İnce dantel masa örtülerim var, kenarı oyalı tülbentlerim, rengârenk çarşaflarım, çeyizliklerim vaaar..."

Başında kenarları boncuk ve iğne oyasıyla bezenmiş, çingene pembesi yemenisi, kalçasının heybetini açığa vuran belden büzmeli şalvarıyla koyu esmer tenli kadınlar sırtlarına yüklendikleri kocaman beyaz bohçalarıyla her gün geçerdi kapıların önünden. Kızlarına çeyiz düzme telaşında olan anneler, nineler bu sesi duyar duymaz kapıya fırlarlar, satıcıyla sohbete başlarlardı.

"Yeni bir şeyler getirdin mi? Aç bakalım bohçanı, neler varmış bir görelim."

Süt gibi akça pakça, büyük bir bez çarşafa sarılmış eşyaların altında iki büklüm, kan ter içinde kalan bohçacılar, sırtlarındaki yükten bir an için kurtulmanın sevincini yaşayamadan duraksarlar,

"Hanııım, yerler kir içinde, müsaaden olursa içeri avluna geçelim, orada göstereyim sizlere cicilerimi"  derlerdi.

Alışveriş bittikten sonra, bazen ev sahipleri bohçacıya içecek soğuk bir şeyler ikram eder, yorgunluğunu üzerinden atmış görünen bohçacı, koyu renkli, çiçek desenli şalvarının cebinden çıkardığı içi kuru bakla dolu keseyi etrafını saran genç, ihtiyar kadınlara doğru sallarken şen bir kahkaha patlatır,

"Bakayım mı şimdi sizin falcıklarınıza" derdi.

Eskiden böyleydi sokak satıcıları. Hem alan memnun olurdu aldığından hem de satan sattığından. Şimdi öyle mi ya! Onları sokağın başında görsen, kapıları kapatır, sırtını dönersin.

***

İki genç kız yüzlerine sahte gülümseme maskesi takmış dükkâna girer. Dükkân sahibi müşteri sandığı kişileri güler yüzle karşılar, ilgilenir. Kızlar verecekleri rahatsızlığın etkisiyle telâşa kapılırlar birden. Daha kıdemlisi,

"Yok, yok lütfen rahatsız olmayın. Acaba hangi GSM operatörünü kullanıyorsunuz, öğrenebilir miyim?" diye bir soru yöneltir.

"Anket mi yapıyorsunuz?" diye karşı bir soruyla cevap verir dükkân sahibi. Gülümseyen yüzler birden ciddiyete bürünür.

"Hayır, biz Turkcell'den geliyoruz, size önereceğimiz, hoşunuza gidecek, ekonomik bir paketimiz var. Beş dakikanızı bize ayırabilirseniz size paketimiz hakkında bilgi vermek isteriz."

"Teşekkür ederim, ilgilenmiyorum."

"Ama bizi bir dinleseydiniz..."

Bu tür ısrarlardan bıkmış dükkân sahibi, üzerine basarak fakat bu kez teşekkür etmeden kesin kararını üstüne basa basa bir kez daha bildirir muhatabına,

"İlgilenmiyorum."

Gülümseyen yüzler, karşılıklı olarak buharlaşmıştır birden.

***

Bizim mahalle aşırı derecede hayvanseverdir. Bu kadar sokak hayvanını başka hiçbir yerde görmedim. Genellikle yaşını başını almış teyzeler kedilerle, köpeklerle sohbet eder.

"Ah benim güzel sarmanım, sana bu domuzlar hiç mi mama bırakmamışlar"

Domuz diye bahsettiği aslında insan değil diğer kedilerdir. Bu insanlar hayvanlara gösterdikleri anlayışı çoğu kez insanlara göstermezler. Caddeden karşıya geçerken üzerine doğru gelen araba durur, sürücü ona yol verir. Ne var ki, hızlı gelişi kedilerin annesini ürkütmüştür.

"Allah'ın cezası, ezecek misin beni, kör müsün?"

Teyze, karşı tarafa geçer, araba da yoluna devam eder ama teyzenin siniri geçmemiştir. Söylenmeye devam eder,

"İnsanlık kalmadı, hayvan herif, üstüme üstüme sürdü arabasını"

Hayvanseveri bol olur da satıcısı olmaz mı? Süper mini şortlu çıtı pıtı bir kız, elindeki beş altı plastik mama kabıyla yan dükkâna dalar.

"Beyefendi, hayırlı işler. Kediler için mama kabı almak istemez misiniz?"

"Hayır, teşekkür ederim"

"Yoksa hayvanları sevmiyor musunuz?"

Hoppala! Adam zıvanadan çıkar, sana ne benim hayvan sevgimden diye geçirir aklından. Sinirlenir ama belli etmez. Sen hayvan sevgisini kullanarak ticaret yapmaya kalkacaksın, bu yetmezmiş gibi terbiyesizce kalkıp böyle bir soru soracaksın. Düşünür, taşınır ve cevabı patlatır.

"Hayır, sevmiyorum." der. Satıcı kızla göz göze gelirler. Kızın dönüp gideceğini sanan dükkân sahibi büyük yanılgı içindedir oysa. Kız, şımarık bir üslûpla,

"Ben de insanları sevmiyorum" der. Lâfın altında kalmak taşın altında kalmaya benzemez ama adamcağızda söyleyecek söz tükenmiştir. Arkasından bağırır,

"Ben de seni sevmiyorum"

Yoldan geçen kız elele tutuştuğu sevgilisinin kulağına fısıldar,

"Biz de böyle olmayacağız dimi, aşkuum" der."

Dünya çok değişti, çook.

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 58/4

Geceyi Oklahoma, Norman'da bir motelde geçirdim ve Texas Tech beyzbol takımının uzatma devresinde maçı kaybettiği maçı izledim. Ücretsiz Wi-Fi'ı olan barda bir bira içtim ve Teksas Savcılar Derneğinin tartışma platformuna giriş yaptım. Reinhardt bu gruplarda anonim görünerek kendimi nasıl gizleyeceğimi bana öğretmişti, ama yine de çok dikkat ediyordum ve yargıçlar hakkında yapılan dedikoduları sadece kamuya açık yerlerdeki bilgisayarlardan takip etmeye çalışıyordum.

Moss'un eşyalarının bulunmasıyla ilgili haberden bahseden yüzden fazla mesaj vardı. Sohbete yargıçlardan bir kısmı, meşru müdafaa hakkının önde gelen savunucularından biri olan Stream'in, Florida konferansında konuşma yapmasına şaşırmadığını belirtirken, katılımcıların çoğu, programında yer almadığı ve konuyla ilgili uzmanlığı bulunmadığı halde Moss'un, Florida yasalarıyla ilgili bir toplantıya katılma sebebini anlayamadıklarını söylüyorlardı. Mesajların sonuna doğru Rio Grande Valley'den bir savcı, “İlişkilerini sadece mesleki açıdan değerlendirmek doğru olmayabilir. <gülen surat>” diye yazmıştı, yoruma verilen cevaplarda genel olarak elleriyle yüzünü kapatan ve gülen yüz emojileri vardı. Bir başka savcı cevabında, “Öyle olduğunu sanmıyorum.” diye yazmıştı. Taraflar, yargıçların aşk yaşadıklarına inananlar ve inanmayanlar olar yerlerini almıştı. Yine bir savcı, mesajında, “Bu konuda ben, yanlış bir şey görmüyorum.” diye yazmıştı.

Tarayıcıyı kapatıp geçmişi sildim. Ertesi gün, aynı olay, haftada bir yayınlanan bağımsız bir dergi muhabirinin ilgisini çekmişti. Adliye çalışanlarının, Moss ve Stream arasındaki uygunsuz ilişki söylentilerini deli saçması olarak değerlendirdiğini, tam aksine, Moss’un kocasıyla birlikte mutlu bir evlilik sürdürdüklerini yazdı. Her iki hâkimin adliye çalışanları da ikisini hiçbir zaman bir arada görmediklerini vurgulamışlardı.

Bu arada, sahil koruma, kurtarma çalışmalarının resmen sona erdiğini, bundan sonra arama çalışmalarına devam edileceğini açıkladı. Çarpma etkisinden kurtulmuş olsalar bile, geçen süre içinde hâkimlerin, susuzluğa ve havasızlığa yenik düşecekleri ifade ediliyordu. Diğer taraftan yetkililer, cesetlerin bulunması konusunda hala umutlu olduklarını söylerken Moss’a ait olduğu düşünülen mavi renkli, deri bir ceketin, enkazın bulunduğu yerden otuz beş km uzakta yüzerken bulunduğunu bildirdiler. NTSB'den* bir yetkili, kazanın etkisiyle kanatlardan birinin kırıldığını ve uçağın yakıtının bitip bitmediğinin belirlemesinin imkânsız hale geldiğini söyledi. Yetkililer, nedeni belirsiz olarak tanımladıkları kazaya ilişkin dosyanın kapandığını ifade ettiler.

Sonraki hafta boyunca her sabah saat sekizde aşağı, mâhkumların yanina indim fakat hücrelerine açılan ana kapıyı açmadım. Gözetleme deliğinden Stream'in şınav çektiğini, bazen de sabit bisiklette pedal çevirdiğini izledim. Moss, genellikle, plastik bir bardağa koyduğu kahvesini yudumlarken, sandalyesine oturmuş, kitap okuyordu. Onları ziyaret ettiğim günlerden birinde, Moss, hücreler arasındaki perdeyi kapattı ve duş almak için soyunmaya başlamıştı. Gözümü kapıdan ayırıp yukarı çıktım.

O an, yaptıklarımın doğru olup olmadığı konusunda ilk kez endişe duymuştum.

Bir sabah Stream,

"Sana verdiğimiz idam kararında iyi bir nedenimiz olduğunu söylemek istiyorum." dedi.

"Neymiş?" diye sordum.

"Buraya ilk geldiğimizde, seni, önce jürinin suçlu buldugunu söylemiştim. Sen de bizden idamını istemek için haklı bir gerekçe bulmamızı istemiştin. İşte, şimdi bunu söylemeye hazırım." dedi.

“Hadi söyle bakalım, John.” dedim.

“DNA testi isteyen duruşma hâkimiyle aynı görüşte olmadığımızdan dolayı bizi eleştiriyorsun. Ancak o zamana kadar, zaten uzun süredir hapishanedeydin. O ana kadar kaç yıl hapis yattın bilmiyorum, bunu senin bildiğinden de emin değilim. Yargıç Moss ve ben farklı bir karara imza atmış olsak bile, daha öncesi için mevcut bilgiler dâhilinde, yapabileceğimiz bir şey yoktu.” dedi.

“Ne yani, cezanızın fazla olduğunu mu söylüyorsun?” diye sordum.

“Tamamen öyle.” dedi.

“Yani, birkaç bin dolar çalana bir milyon dolar para cezası kesmek fazla. Öyle mi?” dedim.

“Evet, bu ceza orantısız.” dedi.

Yere oturdum. Onları alıp buraya getirdiğimden beri ilk kez karşılarında oturmuştum. Moss, egzersiz bisikletindeydi ancak pedal çevirmeyi kesmişti. Stream, ellerini demir parmaklıklara yapıştırdı.

“Liseden sonra aşçılık okuluna gittim, hukuk fakültesine ise hiç gitmedim.” dedim.

Moss, “Leonard'ın söylediklerini anlayabilmek için hukuk fakültesinden diploma almak gerektiğini düşünmüyorum. Bu son derece basit ve ahlaki bir mesele.” dedi.

“O zaman beni iyi dinleyin." dedim. "Babamı yanında çalıştıran adamlar, sanırım psikopat kişiliklere sahiplerdi.  Bir gün, ambarlarına girmeye çalışan kamyon şoförünün, Federal Polis tarafından sızdırılmış bir casus olduğunu fark ettiler. Onu derhal öldürdüler elbette ama hatırladığım tek şey bundan ibaret değil. O zaman sadece dokuz yaşındaydım. Başını kestiler ve cesedini semt trafo merkezinin arkasına attılar. Düşünün, yerde adamın kesik başı ve başında siperliği yan yatmış bir beyzbol şapkası!”

Moss, eliyle ağzını kapadı. Stream dişlerini sıkıyordu. Çene kaslarının titrediğini görebiliyordum. Lafı nereye getireceğimi tahmin ettiğini biliyordum.

“Hukuk fakültesinde bu cezanın karşılığı için “caydırıcılık” sözcüğünün kullanıldığını düşünüyorum.” dedim.

Ertesi akşam yanıma ev yapımı lazanya, sarımsaklı ekmek ve bir şişe Chianti* alıp 6. kata indim. Niyetim, mahkûmiyet sürelerini ne kadar indirmem gerektiği konusunda onların düşüncelerini almaktı. Ama soru sormama fırsat bulamadım. Kapıyı açar açmaz, Stream,

“Odama yeni bir arkadaş mı gelecek?" diye sordu.

Orijinal planımda üç kişiyi hapsetmek vardı: Stream, Moss ve DNA testine karşı çıkan bölge savcısı. Bu yüzden Stream’in hücresine iki kişilik bir ranza koymuştum. Ancak araştırmalarım sırasında, bölge savcısının eşinin ölüm ilanını okumuştum. Kırk iki yaşında beyin kanamasından ölmüş ve geride eşini üç küçük çocukla dul bırakmıştı.

Stream'e “Bölge Savcısı’nın ortaokula giden ikiz erkek ve bir de kız çocukları var. Yani, yalnız kalmaya devam etmek durumundasın.” dedim.

Moss, “Merhamet ve acımasızlık duygularını birleştirmiş olman bana göre büyük tutarsızlık.” dedi.

Odada havanın birden değiştiğini hissettim. Moss, bana tutarsız dediğinde, Britanny ile birlikte olduğum geceye geri döndüm. Daha önce böyle bir şey hiç başıma gelmemişti. İkimiz yataktaydık. TV açıktı, ekranda siyah beyaz bir film gösteriliyordu. Britanny’nin omzunun üzerinden ekrana bakmıştım. Lucas Gleason şamdanı alıp inceliyor, ellerinde çeviriyordu. Aniden ekranda Tieresse belirdi. Başına sardığı havlu yere düştü. Gleason ona vuruyordu. TV’nin sesi tamamen kaybolmuştu fakat eşimin çığlıklarını aklımdan çıkaramıyordum. Bana yardım edin diye feryat ediyordu.

Stream,sanki aklımı okumuş gibiydi.

“Eğer karını hunharca katleden adam, idama mahkûm edilseydi, onun son dakika itirazları sana ne kadar sevimli gelirdi?” diye sordu.

Bu soruya verilebilecek cevapların yanlış anlaşılmaması için ne yapmak gerektiğini bilememiştim.

Kendimi güçlükle merdivenlerin tepesine attım. Boynumdan aşağı ter boşalıyordu ve nefes alamıyordum. Aslında işin bu noktaya gelmesinin sebebini biliyordum. Hapishane hayatının stresi ilham perisini uyandırıyordu. Cevabını veremeyeceğim tek şey buydu. Nasıl yapabilirdim? Sargent'ın Gandhi ve açlık grevleri hakkında bana söylediklerini hatırladım. Bu stresle başa çıkmamın ya da onları serbest bırakmamın bir yolunu bulmam gerekiyordu ve bunu kimseye soramayacağımı gayet iyi biliyordum.

*NTSB: Ulusal Ulaşım Güvenliği Dairesi

**Chianti: İtalyan şarabı

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 57/4

Her birine, on beş ay boyunca birbirlerinden aldıkları bütün e-postaları ve mesajları gösteren sayfaları verdim. Stream gözünü benden ayırmadı ama Moss başını öne eğdi ve kağıttakileri okurken titremeye başladı.

“Yetkililer evlerinizi arayıp bilgisayarlarınıza baktıklarında, sadece birbirinizle iletişim kurmak amacıyla kullandığınız gizli e-posta hesaplarınızın olduğunu görecekler. Ayrıca, kendi aranızda konuşmak ve mesajlaşmak için kullandığınız cep telefonlarınızı da ortaya çıkaracaklar. Böylece olayın bütün sırrı çözülecek: Gizlice buluşan iki sevgili trajik bir uçak kazasında hayatlarını kaybetti. Yoksa size John ve Jane yerine David* ve Bathsheba** mı deseydim.” dedim.

Stream, “Bütün bunları yaptığına inanamıyorum!” dedi.

Moss, “Nasıl bu kadar zalim olabiliyorsun, uğursuz herifin tekiymişsin sen!” dedi.

“Hayır,” dedim. “Ben öyle düşünmüyorum. Hiçbir şey umurumda değil. Size göre yaptıklarımın anlamı olmayabilir ama benim açımdan bütün bunların anlaşılır bir sebebi var.” dedim.

Onlara verdiğim sayfalardaki ataşları çıkardığımdan emin olmalıydım. Kağıtların arasını iyice kontrol ettikten sonra arkamda kendilerine tehlike yaratacak hiçbir şey bırakmamak için bir kez daha sağıma soluma bakındım.

“Birkaç gün sizden ayrı kalacağım. Geri döndüğümde, az önce size takdim ettiğim belgeler üzerinde detaylı olarak tartışabiliriz. İkinizden biri, masum bir adamın idamını istemek için elinde geçerli bir neden olduğunu söyleyip beni ikna ettiği zaman gitmenize izin vereceğim. Aksi takdirde, size tavsiyem, yeni yuvanızın tadını çıkarmanız.” dedim.

Stream, arkamdan bağırdı. “Bizi bırakıp nereye gidiyorsun? Sana bir şey olursa, burada kısılıp kalacağız.” dedi.

Kapıda durdum. Başımı geriye çevirdim, gülümseyerek,

“Sanırım, sağlığım için bana dua etmeniz gerekecek.” dedim.


Teksas Eyalet Mahkemesinden iki hâkimin içinde bulunduğu küçük uçağın düşmesi haberi, olayın gerçekleştiği gün, ulusal haber bültenlerine yansıyan birkaç cümle dışında, hiç kimsenin ilgisini çekmemişti. Teksas'ta yayınlanan gazetelerin çoğu, Austin merkez muhabirlerine her işi yaptırıyordu. Onlardan biri, Moss'un yanında çalışan personele, olay günü konferansta olacağını söylediğini iddia etmiş ve Yargıç Moss’un ofis sekreterinden aldığı bilgiye dayanarak oturup bir senaryo yazmıştı. Aynı senaryoya göre, Moss'un kocasına konferansta olacağına dair bir mesaj yolladığı doğrulanmış oluyordu.

Teksas eyalet polisi basın irtibat bürosu, Yargıç Stream’in Key West'teki otelin web sitesinden, bir adet süit oda rezervasyonu yaptığını ve iki gecelik ücretini peşin olarak ödediğini, ayrıca bir uçak bileti rezervasyonunu da iptal ettirdiğini doğruladı. SUV aracı, uçağının bulunduğu havaalanında park halinde bulunmuştu. Haberde, polisin parmak izi tespiti yapıp yapmadığı konusuna değinilmiyordu. Esasen her şey bu kadar açıkken bunu yapmaları için ortada hiçbir neden yoktu. Ayrıca lâteks eldiven giydiğim için parmak izimi zaten bulamazlardı. Müfettişler Moss'un konferansa katılmayı planladığını ya da Florida'ya gitmek için hazırlık yaptığını gösteren hiçbir kanıt bulamamışlar ve soruşturmanın devam ettiğini belirtmişlerdi.

Moss ve Stream'den ayrıldıktan sonra küçük bir iş için Teksas’a uçtum. Taksiyle Olvido’nun ofisine giderken yerel bir gazete almak için sürücüden durmasını rica ettim. Üçüncü sayfada, bir haber ajansı en son gelişmeyi bildiriyordu:

Galveston'un yaklaşık 320 km güneyinde, Port Aransas'ta seyreden bir karides teknesi kaptanı, Stream'in uçağının düşmesinden 8 gün sonra, içinde uçağın dümen kısmından bir parça ve pahalı deri bir çantanın da olduğu bazı kalıntılar bulmuştu. Balıkçı, Teksas Polisi müfettişlerine teslim edilmek üzere çantayı yerel polise vermişti. Görevliler, çantayı açıp baktıklarında, bir sürü faturanın yanı sıra, içinde on üç dolar bulunan bir cüzdan, iki kredi kartı, ehliyet, Yargıç Moss’un kimlik kartı ve iki su geçirmez cep telefonu bulmuşlardı. İsminin açıklanmasını istemeyen bir yetkili, gazetecilere, Moss’un kocasının, karısının ikinci bir cep telefonu taşıdığından haberi olmadığını söylemişti.

Papaza gelinceye kadar okuduğum haberlerden büyük keyif almıştım ama onun adını okuduktan sonra bir suçluluk duygusu içimi kaplamıştı.

Tam o esnada Sargent'ın, iki kapı ötemdeki hücrede kalan Demerest adlı, zekâ özürlü, efemine bir mahkûmun, gardiyanlardan biri tarafından tecavüze uğraması üzerine bana söylediklerini hatırladım. Demerest, önce hayır hayır diye bağırmış, daha sonra ağlamaya başlamıştı. Sargent, sanki aklımdan geçenleri okumuştu ve bana şunları söylemişti:

“Dinle beni Inocente. Budistler, gerçeğin anlamını, insanların acılarını dindirebilmemiz için her şeyin elimizde olmadığını söyleyerek anlatır.” dedi.

“Bunu biliyorum,” dedim, “Eğer o sadist gardiyanın yanında olabilseydim,  onun Demerest’e zarar vermesini engelleyebilirdim en azından.” 

Sargent “Doğru, ama bunu, onun yanında olabilseydin yapabilirdin işte. Demek ki, kâinatın sahibi, senin orada olmadığın bir zamana göre kararını vermiş." dedi.

“Bundan çıkarmam gereken bir ders mi var?” diye sordum.

Bana cevap vermemişti. O gece Sargent'ın yüzbaşıya bir şeyler fısıldadığını duymuştum. Ertesi gün Demerest'e tecavüz eden gardiyan kovulmuştu. Sargent'ın bu işte parmağı olduğu konuşuluyordu. Ona bunun doğru olup olmadığını sordum. Gülümseyerek,

“Evet, senin duyduklarını ben de duydum.” dedi.

“Hı, hımm. Bunu anlamıştım zaten.” dedim.

Galveston’daki yeni ofislerine girdiğimde, Olvido, Luther ve Laura toplantı salonunda oturmuş, pizza yiyorlardı. Laura beni görür görmez bana çak yaptı ve bana sarılırken kemiklerimin çatırdadığını hissettim.

“Güzel bir ofisiniz varmış. Şimdi siz burada ensesi kalınları mı savunuyorsunuz?” diye sordum.

Luther gülümsedi. Laura “Ah, keşke!” dedi.

Ne yaptığımı sordular. Bütün gezdiğim yerleri anlattım. Onlara anlatmadıklarımın dışında söylediğim her şey doğruydu. Orada bir saatten fazla kaldım.

Gitmeden önce Olvido'ya benim için bir şey yapmasını rica ettim. Kendisine içinde birkaç sayfalık not içeren bir zarf verdim. Yer altı silosu giriş kapağının GPS koordinatlarını yazdım. Ayrıca, binanın bir taslağını çizdim, kalın bir ok 6. katı gösteriyordu. Okun altına kapının tuş kilidi şifresini yazdım. Neleri ve nasıl yaptığımı bütün ayrıntılarıyla anlattım. En alta günün tarihini yazdım ve planıma benden başka kimsenin dâhil olmadığını ve kimsenin bu konuda herhangi bir bilgiye sahip olmadığını belirten bir not ekledim. Altına adımı yazdım ve imzaladım.

“Bunu kasanıza koymanızı ve benden bir hafta haber alamadığınızda açmanızı aksi takdirde açmadan muhafaza etmenizi istiyorum." dedim.

Olvido, “Başını belaya mı soktun Rafael?" diye sordu.

“Hayır, sadece tedbirli olmak zorundayım. Dediğimi yapacak mısın?” dedim.

“Tabii ki yapacağım.” dedi.

*David: Hz. Davut
**Bathsheba: Batşeba,  Hz. Davut'un eşi ve Hz. Süleyman'ın annesi. Eski Ahit'e göre Hz. Davut, yıkanırken gördüğü evli bir kadın olan Batşeba'ya aşık oluyor.

(Devam edecek)

KARANTİNA KORONA 12 - FİNAL

2020 yılını kâbusa dönüştüren Covid-19 konusunda başladığım yazı dizisinin son bölümünü kaleme alıyorum. Daha önce yazdığım bölümlerde, kendi çapımda bir takım analizler yapmış ve Koronavirüs'ün özellikle yurdumuzda ne kadar can kaybına yol açacağına dair kafa yormuştum. Bilimsel bir çalışmadan ziyade istatistiki verilerden yararlanarak dünyamızı etkisine alan bu virüsün, taşıdığımız genlerle ve dünyadaki toplam vaka sayısıyla ilişkili olabileceğinden hareketle, daha önceki yazılarımda yurdumuzda olası can kaybı hakkında tahminlerde bulunmuş, daha sonra dünyadaki vaka sayısında tahminimin üzerindeki artış sebebiyle çalışmamı bir kez revize etmiştim. 

31.03.2020 tarihli Karantina Korona -5 başlıklı yazımda; yurdumuzda Covid-19 kaynaklı can kaybı henüz 168 iken, dünyadaki toplam vaka sayısı 802.967, can kaybı ise 39.025 idi. İlk tahminimde toplam vaka sayısının iki katına çıkacağını ve ülkemizde toplam vefat edecek kişi sayısının 1.932 olacağını öngörmüştüm.

  

02.05.2020 tarihinde dünya genelinde Koronavirüse yakalananların toplamı, 3.389.717'ye can kaybı sayısı, 238.989'a, ülkemizdeki can kaybı ise 3.258'e ulaşmıştı! Dünya vaka artış sayısına göre çalışmamı revize ettim. Yeni tahminime göre ülkemizde muhtemel toplam can kaybı sayısı 5.414 olacaktı!

Bugün itibarıyla dünya genelinde toplam vaka sayısı 10.268.786, can kaybı 504.345, yurdumuzda toplam vaka sayısı ise 198.613, can kaybı 5.115 olarak gerçekleşmiştir.

Hiçbir bilim adamının ileriye dönük tahminde bulunamadığı Koronavirüs vakasıyla ilgili değerlendirme ve tahminlerimden sonra bugün son sözlerimi söylemek isterim. Dünyadaki toplam vaka sayısı bir kez daha tahmin ettiğimin iki katına ulaştı, ancak ülkemizdeki toplam can kaybı sayısı hâlâ öngördüğüm sınırlar içinde. Bu durum ülkemizde Koronavirüs tehlikesinin büyük ölçüde ortadan kalktığını ve hızla hayatın normale döneceğinin işaretidir bana göre. Zira, plajlar, kafeler, restoranlar, AVM'lerdeki kalabalığa baktığımda bunu görebiliyorum. Maskeler genellikle insanların ya kulağında ya da kolunda asılı.

Bu arada, Koronavirüsle ilgili birçok komplo teorisi okudum. Başta İngiltere olmak üzere, bazı ülkeler Covid-19 için aşı ve ilâç geliştirdiklerini iddia ederken dünyanın farklı ülkelerine milyonlarca doz aşının pazarlandığını söylüyorlar. Covid-19'un bilerek ya da yanlışlık sonucunda insanlara bulaştırıldığı iddiasına pek soğuk bakmıyorum doğrusu, olabilir. Çünkü, yıllarca virüsler üzerinde bilimsel, stratejik ve savunma amaçlı çalışmalar yapan on iki ya da on üç biyokimya laboratuarının olduğu söyleniyor. Bu arada, Soner Yalçın'ın Kasım 2019'da yayınlanan "Kara Kutu" adlı araştırma kitabını okuyorum. Kitabı yazdığı zamanlarda Covid-19 henüz ortada yok ancak Sars, Ebola, HIV ve diğer virüslere ilişkin yazdıkları günümüze ışık tutuyor. Kitabı bitirince daha kapsamlı bahsedeceğim için fazla detaya girmek istemiyorum ama endüstriyel tıbbın bilim adına yaptıkları dudak uçuklatan cinsten. Daha önce küresel ilâç şirketlerinin kolestrol üzerine oynadıkları oyunun bir benzeri bugün Covid-19 üzerinden mi götürülüyor?

Kimse bana o kadar insan öldü, bu senaryo olamaz demesin. Kara Kutu kitabında sayıların nasıl arttırıldığı, istatiki bilgilerin nasıl çarpıtıldığı, Nobel ödüllerinin hangi sözde bilim adamlarına verildiği, hangi ilâç ve aşıların yan etkilerinden dolayı kaç kişinin hayatını kaybettiği, ilaç şirketlerinin FDA'ya, DSÖ'ne, anlı şanlı üniversite profesörlerine ve bilim adamlarına milyonlarca dolar verdiği, dünyada tekel oluşturan aynı şirketler aleyhine açılan davalarda milyarlarca dolar ceza ödediklerini öğrenince Covid-19 aşısı çıksa da, ilâcı bulunsa da onlardan asla ve de katiyyen uzak duracağım.

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 56/4

Ertesi gün öğle yemeğinden sonra, bir spor çantasıyla aşağıya indim. Moss'a iki kutu şarap* ve bir İsviçre çikolatası, Stream'e ise metal şişeye boşalttığım 50’lik bir Scotch ve bir kutu fındık içi getirdim.

“Kaplar için özür dilerim, ama burası camsız bölge.” dedim.

Moss şarabın etiketine bakınca şaşkınlığını gizleyemedi.

“Herhangi birinin çöp kutusundan çok şey öğrenebilirsin. Biraz ironik olsa da, toplumun yasalara uyup uymadıklarını ya da insanların geri dönüşüm konusunda gezegenimize yeterince özen gösterip göstermediğini çöp kutularından anlaman mümkün. Her neyse, ötesi senin şansın. Çünkü şarabın senin mi, yoksa kocanın seçimi mi olduğunu bilmemin başka hiçbir yolu yoktu. Ama yine de tercihin başka bir markaysa, lütfen bana söyle." dedim.

Sonra, Stream'e baktım ve “Aynısı senin için de geçerli.” dedim.

Moss, “Teşekkür ederim.” dedi. Stream ise sadece yüzüme bakmakla yetindi.

Her birine, okumaları için, mahkemeye sunulan savunma dosyamın birer kopyasını, avukatlarımın lehime yazdıkları görüşleri, onların suçlamalarını, diğer meslektaşları tarafından koyulan muhalefet şerhini uzattım. Ayrıca, son anda infazımı durduran Federal Mahkeme Yargıcı tarafından imzalanan emrin bir kopyasını ve daha onlar için önceden hazırlamış olduğum laboratuvar DNA test sonuçları ile Tieresse'yi öldüren adamın vesikalık fotoğrafını koyduğum dosyayı verdim. 

“Fotoğrafta gördüğünüz kişi, eşimin hayatını çalan haydut. İyi bakın, bana hiç benziyor mu?” diyerek sordum.

Katilin yüzünü gösteren üçüncü bir kopyayı karşı duvara, TV'nin yanına bantladım. Stream ve Moss, ikisi aynı anda gözlerini fotoğrafa diktiler.

“İkinize kalsaydı, karımı şamdanla feci şekilde öldürenin kim olduğu, asla bilinemeyecekti ve ben şu an ölmüş olacaktım. Fotoğraf burada durmalı ki, unutmanız için bir bahaneniz olmasın. Sorusu olan var mı?” dedim.

Moss’un burnundan soluk alış verişleri hızlanmıştı. Önce boynu, sonra yüzü pembeye döndü ve sonra bütün vücudu kıpkırmızı oldu. Stream’in dört günlük sakalı iyice ağarmış görünüyordu.

Stream, “Herkes yakında bizi aramaya çıkacak ve onların yapacakları ilk şey, kararlarımızın hoşnut etmediği kişilerin peşine düşmek olacak.” dedi.

“Hakkımda verdiğiniz karardan ötürü şikâyetçi olduğumu hiç kimse söyleyemez ve ayrıca, peşinize düşecek kişiler arasında, umduklarınız asla olmayacak.” dedim.

Her birinin eline, o sabahki Austin gazetesinden çoğalttığım makalenin bulunduğu sayfayı verdim. Makale, Houston'dan gönderilen bir telgraf metniyle ilgiliydi. Şöyle yazıyordu:

“Bu sabah, sahil güvenlik yetkilileri, yaklaşık bir hafta önce Galveston'un üç yüz mil doğusunda, Meksika Körfezi açıklarına düşen tek motorlu uçağın enkazını bulduklarını açıkladılar. Uçak, Teksas Yüksek Ceza Mahkemesi hâkimi Leonard Stream'in üzerine kayıtlıydı. Federal Havacılık Dairesi'ne göre, radar görüntüleri, uçağın Teksas Bastrop'tan, Florida Key West yönüne gittiğini gösteriyor. Yetkililer, pilotun isteğe bağlı bir uçuş planının bulunmadığını, ancak uçağın radardan kaybolmasından yaklaşık iki saat önce, hava raporunu istediğini belirttiler. Dört koltuklu uçakta kaç kişinin olduğu tam olarak bilinmiyor, ancak Leonard Stream ile aynı mahkemede yargıçlık görevini yürüten Sarah Moss'un Stream'e eşlik ettiği düşünülüyor. Şimdiye kadar ikisinden de henüz herhangi bir haber alınamadı.

Yetkililer, kurtarma botlarının gün ağardıktan sonra, hayatta kalma olasılıkları düşünülen yargıçları yeniden aramaya başlayacağını, kalıntıların bulunduğu bölgelerdeki çalışmalara dalgıçların da katılacağını ifade ettiler. Bununla birlikte, uçağın düştüğü okyanus tabanı derinliğinin 1.000 metreden fazla olduğu hatırlatılıyor. NTSB'den bir uzman, söz konusu kazanın nedenleri hakkında spekülasyona neden olacak açıklamalar yapmayı reddederken, havanın 3.500 metrenin altında açık olduğunu ve Havacılık Dairesi tarafından muhtemelen altı ay içinde, soruşturmayla ilgili raporun yayınlayacağını belirtti. Soruşturmayı yürüten görevlilerden birine göre, bu tür özel uçakların kara kutusu yok, bu durum, olayı araştıranların işini daha da zorlaştırmakta. Adının gizli kalmasını isteyen diğer bir yetkili tarafından uçağın yakıtının bitmiş ya da pilotun karbon monoksit zehirlenmesine maruz kalmış olabileceği belirtildi. Stream, neredeyse bin saatlik normal bir uçuş süresine sahip ve daha önce herhangi bir kaza raporu kayıtlara geçmemiş.

Stream, mahkemede halen bulunduğu görevine ilk olarak dokuz yıl önce atandı ve geçen kasım ayında bir kez daha seçildi. Daha sonra boşandı ve nerede yaşadığı bilinmeyen yetişkin bir oğlu var. Kasım ayında tekrar mahkeme üyeliğini kazanan Moss ise, pazar vaazları, kablolu TV'de yayınlanan ve tahminen 3 milyon kişi tarafından izlenen, kendini iyi yetiştirmiş bir papaz olan Harvey Salisbury ile evli. Çiftin çocuğu bulunmuyor. Valilik tarafından yapılan yazılı açıklamada, umutların ve bütün duaların Stream ve Moss'un canlı ve yara almadan bulunması için olduğu söylendi ve her iki yargıcın da, prensip sahibi, anayasa ilkelerine bağlı, muhafazakâr kişilikleri sebebiyle övgüyü hak ettikleri ifade edildi.” 

Gazeteyi okurken Moss’un nefesi kesildi. Stream'in dudaklarının üzerinde ter damlaları oluştu.

“John, bu şartlar altında, senin şu, az önceki soruşturma teorin doğrultusunda aklına ilk gelen düşüncenin, doğru olduğuna pek ihtimal vermiyorum. Belki ilerde şans size dönebilir ama okyanusun bin metre derinliği benim umudumu arttırıyor, bu sebeple, sanki Tanrı benden yanaymış gibi görünüyor.” dedim.

Moss, “Niçin benim de o uçakta olduğumu düşünüyorlar? Kocam bunun doğru olmadığını anlayacaktır. Polise, herhangi bir yere gitme planımın olmadığını söylemiş olmalı. O benim Leonard'la bir ilişkim olmayacağını zaten bilir.” dedi.

“Eşlerin aynı anda iki hayatı birlikte nasıl sürdürdüklerine dair konular, her zaman şaşkınlık yaratmıştır. Geçen hafta bir TV haber dergisinde, Dallas'ta bir karısı ve iki çocuğu, Detroit'te başka bir karısı ve ondan üç çocuğu olan bir adamın hikâyesini görmüştüm. Bütün dikkatinizi ayrıntılara verince, herkesin hayranlığını kazanırsınız, değil mi? Her neyse Jane, kocana, konferansa gideceğini hatırlatan bir son dakika mesajı göndermiştin hatırladın mı? Ve yine hatırlayabileceğin gibi sekreterine de aynı notu iletmiştin." dedim.

Moss şaşkınlık içinde, eliyle açılmış ağzını kapadı. Gözleri, sağa doğru döndü ve sonra benim gözlerime saplandı. Parçaları bir araya getirmesi sadece bir dakikasını aldı. O anda, bütün korkusunun öfkeye dönüştüğünü fark ettim.

“Sonunda yetkililer, ikinizin bir ilişki yaşadığının farkına varacaklar ve bu seyahatin aslında sadece romantik bir macera olduğunu düşünecekler. Eğer gerçekten şansım yaver giderse, çantanızı veya cüzdanınızı ya da cep telefonunuzu da kaza yerine yakın bir yerde bulacaklardır.” dedim.

Moss, “Benim mutlu bir evliliğim olduğu için kimse Leonard'la ilişkim olduğuna inanmaz” dedi.

Stream'e baktım, “Kendini hakarete uğramış biri gibi hissediyor musun, John?” diye sordum.

Moss'a dönüp,  “Kocana acımasız davrandığımdan dolayı kendimi kötü hissediyorum. O bunu gerçekten hak etmiyordu. Keşke daha iyi bir şeyler düşünebilseydim.” dedim.

Stream, “Neden bize bunları anlatmakla vaktini harcıyorsun ki? Yoksa ne kadar zeki olduğunu gösterip seni tebrik etmemizi mi bekliyorsun?” dedi.

“Bu soruyu sormanı gayet mantıklı buluyorum, John. Fakat hayır, sizin tebrikleriniz olmadan da yaşayabileceğime inanıyorum. Bütün bunları anlatıyorum, çünkü birilerinin sizi bulacağını düşünmenizi, hatta sizi arayacaklarına dair umut beslemenizi istemiyorum. Umut, sadece sizi rahatlatan bir kremdir ama istediklerinize her zaman kavuşturmaz.

Yedi yıl önce hapishanedeyken, en kötü şeyin, bir başkasının kontrolü altına girmek olduğunu düşünmüştüm. Fakat bunun yanlış olduğunu daha sonra öğrendim. Deneyimlerim bana gösterdi ki, hücrede kapatılmış olmanın en kötü yanı, mutlak bir umutsuzluktur. Sizin de benim yaşadığım aynı tecrübeyi yaşamanızı istiyorum. İnsanları çıldırtan şey can sıkıntısı değil; bulunduğunuz yerden kaçış imkanının olmadığını ve kaderinizi kontrol eden insanların sizi ve çektiğiniz sıkıntıları umursamadıklarını bilmektir. Sizlerin burada olması, bana gardiyanların geceleri evlerine gidip bira içmelerini ve TV izlemelerini hatırlatıyor. Yani hayır, beni tebrik etmenizi istemiyorum. Sizi bırakmaya karar verene kadar bana mahkûm olduğunuzu anlamanızı istiyorum.” dedim. 

*kutu şarap: ABD'de dört şişeye karşılık gelen karton ambalajlı şarap

(Devam edecek)

AYSEL

Yan komşumuz Züleyha Teyzenin evinde büyük bir telaş vardı. Evin büyük kızının nişan merasimine beni de yanında götürmüştü ablam.  Benden on iki yaş büyük olduğu için ona annemden daha yakındım. İlkokula yeni başlayan yaramaz bir kız çocuğuydum o zamanlar. Başım belaya girdiğinde hızır gibi yetişir, beni üzen her kimse ona mutlaka haddini bildirirdi. 

Bembeyaz örtü serilmiş geniş bir masanın üzerinde türlü börekler, kurabiyeler, pastalardaydı gözüm. Züleyha Teyzenin küçük kızı misafirlere çay servisi yaparken aile büyükleri, birbirlerinin hallerini, hatırlarını soruyorlardı. Ablamın kucağına ilişmiştim. Az sonra nişan yüzükleri takılacak genç çifti hayranlıkla seyrederken evin tekir kedisinin aniden ciyaklamasıyla sıçradım yerimden. Fark etmeden kuyruğuna basmışım hayvanın. O esnada salonun bir köşesinde arkadaşlarıyla birlikte sohbet etmekte olan gençlerden biri kalkıp geldi yanımıza. Mahcup bir gülümseme yayılırken yüzünde, ablama doğru seğirtti. Eliyle başımı okşadı hafifçe. "Bir şey olmadı ya kardeşinize" dedi. Ablam, "Ne bu samimiyet, tanışıyor muyuz?" diye tersledi genç adamı. Delikanlı, özür dileyip arkadaşlarının yanına döndü çaresiz. Ablama dik dik bakıp "Niye yaptın bunu?" diye sorduğumda "Sen karışma" deyip paylamıştı beni.

Nişan yüzükleri takıldı, pastalar börekler büyük bir iştahla yendi. Yanımıza gelen Züleyha Teyze bir yandan yanaklarımı okşarken, "O kocaman kız olmuşsun, hadi kalk lokumları sen dağıt misafirlere." dedi. Elime verilen gül kokulu lokumları salondaki kalabalığın içinde dolaştırırken bütün dikkatim ablamın terslediği genç adamın üzerindeydi Bir an olsun gözünü ablamdan ayırmıyordu. Ablamın kalkıp ona haddini bildirmesinden korkuyordum. Lokumları dağıtıp yerime döndüğümde, ablamı, yanındaki iskemlede oturan bir kadınla fısır fısır bir şeyler konuşurken yakaladım. Biraz kulak kabartınca onun az önce yanımıza gelen gencin kim olduğunu sorduğunu fark ettim. Züleyha Teyzenin kocası Ahmet Amca'nın iş yerinde çalışıyormuş, adı da Eymen'miş. Çok çalışkan ve terbiyeliymiş. Nişan hazırlıkları sırasında çok koşturmuş. Züleyha Teyzeler manevi oğulları olarak gördükleri Eymen'i, çok seviyorlarmış. Devamlı ablama bakması sinirimi bozmuş olsa da işin doğrusu ben de sevmiştim Eymen Abiyi. Hatta ablamın ona kaba davranmasına epey üzülmüştüm. Ne vardı sanki, kedi ciyaklayınca, yerinden fırlamış, bir tarafımı tırmaladı mı diye merak etmiş, insanlık yapmıştı. Ablamı ne kadar çok sevsem de onun bu milleti bozma huyundan hiç hoşlanmıyordum. Hiç kimseye eyvallah etmeyen biriydi. Doğduğum günden beri yıllarca aynı yatağı paylaşmıştık. Çok seviyordum ablamı, benim koruyucu meleğimdi o.

Ablam aylarca Eymen Abiyi her gördüğünde terslemiş, işi yokuşa sürmüştü. Oysa o da içten içe vurulmuştu ona ama hiç belli etmiyordu. Sonunda yelkenleri  suya indirmişti. Pek de uzun sürmeyen nişanlılık döneminde gidecekleri her yere beni de götürmelerini istiyordum. Çocuk aklı işte! Bıraksana aşıkları kendi hallerine...

Yıllar yılları kovaladı. Geçenlerde bir bahar günü ablamın kızı Aysel uğradı dükkâna. Kocaman, güzel bir kız olmuştu. Züleyha Teyzelerin evinde, eniştemin ablama asıldığı o akşam üstünü hatırladım. O zamanlar ancak Aysel yaşlarında bir çocuktum ben de. Az sonra nişanlım gelecekti beni almaya, yaş günüm için bir sürpriz hazırlamıştı. Yemek yiyip bir şeyler içecektik. Bana ne hediye aldığını merak ediyor, içim içime sığmıyordu. Ah, Aysel, tam da bana gelecek günü buldun!