MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 78/4

Daha sonra La Ventana'ya gittim. Orası, üç ay öncesinden bütün masalarının rezerve edildiği ünlü bir suşi restoranı olmuştu. İçeri girdiğimde, bardaki bayan garson, şu anda tüm yerlerin dolu olduğunu söylemiş, ancak beklemek istersem şefle görüşmesi gerektiğini belirterek iznimi istemişti. Şef, cevabını vermeye fırsat bulamadan beni tanımıştı ve hemen yanıma koştu. Oturmam için yer gösterdi.  Korkarım zamanım yok derken, ona karşı kendimi suçlu hissetmiştim. En kısa zamanda kesinlikle yeniden geleceğimi söyledim. Eğilip selamladı, ona elimi uzattım.

Hava alanına geri döndüğümde yakıt depolarına bir göz attım. Eve geri dönebilmek için birden kendimi çok yorgun hissetmiştim. Kısa bir şekerleme yapmak üzere havaalanının bekleme salonunda uzandım. Uyanmam gece yarısını bulmuştu ve en az yetmiş beş yaşlarında görünen bir güvenlik görevlisi dışında salonda hiç kimse yoktu. Ona, uyumama izin verdiği için teşekkür ettim, sonra havayı kontrol ettim, bulutsuz, aysız bir gecede yola çıktım.

Tieresse’le balayına çıkamamıştık. Fakat mutlaka bir yerlere gitmek istiyorduk. Aklında Kuzey Dakota'yı görmek vardı. Ülkede ziyaret etmediği tek eyalet orasıydı.

“İkimizin de daha önce görmediği bir yere birlikte gitmemizin iyi olacağını düşünüyorum.” demişti.

Gitmek istediği her yer benim için iyiydi. Ne var ki, yola çıkmazdan bir gün önce tenis oynarken dizindeki ön çapraz bağını yırttı ve bu yüzden seyahatimizi ertelemek zorunda kaldık. Alternatif planımız birinci yıl dönümümüzde gitmekti, fakat o tarih geldiğinde, Almanya’daki temsilciliklerini kapatmak için yurtdışına çıkmıştı. Avrupa'dan döndüğünde,

“Amor, gelecek yıl bütün dünya yansa, ikinci yıl dönümümüz için Dakota'ya gideceğiz.” dedi.

Bu, bizim bir daha hiçbir zaman kutlayamayacağımız ilk yıl dönümüydü.

Aşağı inip gözetleme deliğinden baktım. Moss ve Stream hücrelerinde oturmuş, sohbet ediyorlardı. Kapıyı açtım ve daha ne kadar yaşayacağımdan emin olmadığımı söyledim.

“Avukatım Olivido’ya sizi kaçırdığımı itiraf eden, bu işi nasıl yaptığımı ve nerede bulunduğunuzu detaylı olarak anlatan bir mektup bıraktım. Eğer yirmi dört saat benden haber alamazsa, mektubu kasasından çıkarıp okumasını istedim.” dedim.

Stream, “Doğru mu bu söylediklerin?” diye sordu.

Telefonuma baktım ve hemen geri döneceğimi söyledim.

Merdivenleri çıktım, her katta telefonumun kapsama alanına girip girmediğini kontrol etmek için durup kontrol ettim. Tamamen yukarı çıkana kadar servis dışı görünüyordu.  Dedektif Pisarro'ya bir mesaj gönderdim.

“Dedektif, benimle ilgili olarak, ilgilendiğiniz iki olaydan birinde, içgüdüleriniz beni gerçekten etkiledi.” yazdım ve silonun kapak GPS koordinatlarını mesaja ekledim. Telefonumu yere bırakıp geri döndüm.

Moss, “Her şey yolunda mı?” diye sordu.

“Ziyadesiyle” dedim.

Gözlerimi kapadım, ne kadar öyle kaldığımdan emin değilim. Göz kapaklarımı yavaşça aralarken, daha önce Etch A Sketch’iniz oldu mu? Hani resim çizmek için kullanılan, iki düğmesi olan, daha sonra silmek ve yeniden başlamak için makineyi sallamanız gereken bir çocuk oyunuydu.

Moss,“Evet, Etch A Sketch, sevdiğim bir oyundu.” dedi.

“Küçüklüğümden beri, gözlerimi sımsıkı kapatıyordum, bu sanki kötü olan her şeyi silmek gibiydi. Daha sonra gözlerimi açtığımda, her şey gözüme daha iyi görünüyordu. " dedim.

Tieresse'nin bana evlenme teklif ettiği güne kadar her şeyi kafamdan silmiştim.

Moss'a kocasıyla balayına nereye gittiğini sordum.

“Ben kaplıcaları severdim, Harvey ise kalabalık yerlerden hoşlanırdı. Bu yüzden Vegas'a gittik.” demişti.

Stream’a sordum, “Ya, sen balayında nereye gittin?

“Ben önceki evliliklerimde balayı için gittiğim yerlerden hiçbirini tekrar ziyaret etmek istemem.” dedi.

Onlara Kuzey Dakota'dan bahsettim.

Stream,“Cooperstown'da Minuteman füze fırlatma tesisi var dedi. Bizim içinde bulunduğumuz yer göz önüne alındığında hayli ironik.” dedi.

Onu bilmiyordum. Bana bir şeyler ima ettiğini düşündüm. Dönüp dijital saate baktım, saniyeler geriye doğru birer birer azalıyordu.

“Sizinle uzun yıllar pasta paylaşmayı umuyordum. Her yıl sizler için özel olarak seçtiğim pastaları hatırlıyor musunuz?” diye sordum.

Moss, “Evet, bize daha önce söylemiştin.” dedi.

Nefesim daralıyordu ama kendimi yorgun hissetmiyordum. Hatta öncesine göre biraz daha iyi gibiydim. Tieresse de bana, cilt kanserine yakalandığı sıralar, en zor günlerinden hemen önce, kendini daha iyi hissettiğini söylemişti.

Stream ve Moss'a döndüm,

“Belki bu hastalığımdan kurtulma ihtimali olan tek kişi ben olabilirim. Bu şansa sahip birisi mutlaka vardır. Ama o kişi ben olmayacağım, B planımı uygulama zamanım geldi. Şu anda, hayatlarınıza son vermeye ya da sizi serbest bırakmaya karar vereceğim bir noktadayım.

Her ikisi birden gözlerini bana dikip dehşet içinde yüzüme baktılar.

(Devam edecek)

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 77/4

Tieresse, Iowa ve Davenport'ta çeşitli temsilcilikler kurmuştu fakat orta sınıf için inşa edilen evlerin evsizleri ve yoksulları maddi bakımdan zor durumda bırakacağından endişe ediyordu. Bu nedenle, uygun fiyatla satabileceği, ortak oyun alanı ve bahçesi olan, bağımsız, küçük aile evlerinden oluşan bir konut projesi fikri geldi aklına.

Böylece çalışan anneler orada, birbirlerine yardımcı olabileceklerdi. Üniversitenin kuzeyinde seksen dönümlük bir arazi satın aldı. Küçük evlerin yanı sıra, aynı arazide, bir gıda kooperatifi ve bir de iş eğitim merkezi kurdu. Onun bu çılgın projesi, hayallerinin ötesinde başarılı oldu. Anneler, ilk kez iş sahibi oldular ve orada büyüyen çocukların yüzde yüzü üniversiteye gitti. Ambrose Üniversitesi onursal fahri doktora ödülü vermek için onunla temasa geçmişti. Bunu, Tieresse'nin mutfak tezgâhında unuttuğu Dekanın mektubunu okuyunca öğrendim. Onu tebrik ettiğimde, bana ödülü kabul etmediğini söyledi. Ona bunun nedenini sordum.

Tieresse, ödülü geri çevirme nedeninin oldukça ironik olduğunu söylemişti.

“Bence üniversite gerçekten özgür fikirlere sahipti ve toplumda değerli işler yapıyordu ama sadece isminden dolayı ona karşı rahatsızlık duyuyordum. Ambrose azılı bir Yahudi düşmanıydı. Onun yaşadığı kasabanın yakınlarında mafya, bir Yahudi sinagogunu yakıp yıkmıştı. İmparator Theodosius suçluları cezalandıracak ve zararı karşılayacaktı fakat Ambrose buna karşı çıkmıştı. Aslında Yahudilerin İsa'yı reddettiklerini, bu yüzden onlara yapılanları hak ettiklerini söylemişti. Ona, bütün bunları nereden bildiğini sordum. Üniversitede Hıristiyanlık Tarihi okuduğunu, okuduklarından etkilenip bu yüzden ateist olduğunu anlatmıştı. Her neyse, belki size saçma gelecek ama bana verecekleri ödül belgesinde adımın yanında Ambrose adını görmek istemiyordum demişti.

Moss, “Tieresse, çok iyi bir insandı.” dedi.

“Aynen öyleydi.” dedim.

Stream, Ambrose'un Augustine ile birlikte çağının en büyük teologlarından biri olduğunu söyledi.

"Dördüncü yüzyılda yaşayan insanları, çağımızın modern ahlaki standartlarını kullanarak ölçmenin adil olduğunu mu düşünüyorsun?” diye sordu.

“Sonunda, John, ortak bir yönümüz ortaya çıktı işte. İkimiz de izafi ahlak anlayışına sahibiz. Hadi şimdi, yemeğinizi daha fazla bölmeyeyim.” dedim.

Biraz kestirmek için yukarı çıktım. Onlara fahri doktora hakkındaki hikâyeyi anlatmamın sebebi, Tieresse’nin rüyamda beni ziyarete gelmiş olmasıydı. Onun beni götürdüğü tek yer politikacıların katıldığı bağış toplama etkinliğiydi. Beyaz eldiven giyen genç kızlar ve erkek garsonlar, ellerinde havyar tepsileri ve şampanyalarla kalabalığın içinde dolaşıyorlardı. Süper zenginlerin standartlarına göre, bunun pek gösterişli bir tarafı yoktu belki, ama Tieresse benim derin düşüncelere daldığımı fark etmişti.

“Büyük ayrıcalıklar içinde yetişen insanların yarısı sosyalizmin pek çok yönünü benimsiyorlar. Diğer yarısı ise monarşist oluyor.” dedi.

Ona bu seçimlerini neye göre yaptıklarını sormuştum.

“Bazı insanlar diğerlerinden korkarlar, bazıları ise korkusuzdur. Her şey yetiştirilme tarzına bağlı.” dedi.

“Yetiştirilme şeklimiz, davranışlarımızın tek sorumlusu değil ki.” dedim.

“Bunu fark etmene sevindim, aşkım. Ebeveynler denklemdeki değişkenlerden sadece bir tanesidir.” dedi.

Birkaç dakika sonra oradan ayrılmıştık. Bana diğer değişkenlerin ne olduğunu söylemedi.

Ertesi sabah, aşağıya indiğimde, banka kasasından yaptırdığım ana giriş kapısını açık bıraktığımı fark ettim.

“İkinizin de yardım için bağırdığınızı duyamadım.” dedim.

Moss, “Niye bağıralım ki?” dedi.

Omuz silktim, Stream'e, “Baban ne iş yapardı? diye sordum.

Stream, “Lise tarih öğretmeniydi. Neden sordun?” dedi.

“Dün gece eşimi rüyamda gördüm. Her neyse, hemen bir yolculuğa çıkmak zorundayım. Birkaç gün sizden ayrı kalacağım." dedim.

Moss, “Seyahate çıkmak zorunda mısın? diye sordu.

“Sanırım, hayır.” dedim.

Benim kadar iradesiz birinin, insanları aptalca ve tehlikeli bir şekilde kapatmanın kötü bir şey olduğunu bilmesine rağmen, gözlerini karartıp bu işi sürdürme çabası ağır basıyordu. Bir termosa çorba, diğerine kahve doldurdum ve uçuş çantama koydum. Houston'a doğru uçarken bunun son hava yolculuğum olacağından neredeyse emindim.

Eski evimizde, muhteşem eşi ve çift yumurta ikizleriyle bir yatırım fonu yöneticisi oturuyordu. Hafifçe tıklattığım kapı, gri üniforma giyen bir hizmetçi tarafından açıldı.

"Size nasıl yardımcı olabilirim?" diye sordu.

“Haber vermeden geldiğim için özür dilerim ama daha önce aramamın bir yolunu bulamadım.” dedim.

Ona kim olduğumu açıkladım ve daha önce burada oturduğumu söyledim. Etrafa bir göz atmamın mümkün olup olmayacağını sordum. Benden biraz beklememi istedi ve üst kata çıkıp gözden kayboldu. Koridordaki duvarda muazzam bir Matisse tablosu asılıydı. Tieresse onu çok severdi. Bir süre sonra, tenis elbiseli bir kadın göründü. Kız kardeşini sırtında taşımaya çalışan bir çocuk onu takip ediyordu. Beni tabloyu incelerken yakaladı,

“Aslında kocam herkesin görebilmesi için tüm büyük sanat eserlerinin kamu müzelerinde sergilenmesi gerektiğini düşünüyor ama bu parçayı çok sevdi.” dedi.

“Eşim de aynı fikirdeydi.” dedim.

Kadın, kendini tanıttı ve beni içtenlikle karşıladı. İçecek bir şey alıp almayacağımı sordu. Hayır deyip teşekkür ettikten sonra beni alıp evi dolaştırmaya başladı.

Tieresse'nin öldürüldüğü yerdeki masanın bulunduğu salonda, altı geniş koltuk, büyük bir TV ve bir de pikap vardı.

“Plak dinliyor musunuz?” diye sordum.

Dört elektrogitar ve bir akustik gitar duvar boyunca dizilmişti.

“Kocam, değeri anlaşılmayan bir rock müzisyeni.” dedi. “Kulağının bu müziği aradığına yemin ediyor. Bana göre onun sevdiği, sadece kuru gürültü.”

“Kim olduğumu biliyorsunuz, değil mi?” diye sordum.

“Biliyorum.” dedi.

Bana önce yatak odasını gösterdi, hiçbir şeye dokunulmamıştı, her şey düzenlediğimiz gibi duruyordu. Sonra aşağı, alt kata indik, mutfaktan geçip arka bahçeye çıktık.

“İzin versek, ikizler her gün burada sabahtan akşama kadar yüzecekler.” dedi.

Uzun yıllardan beri hayli büyüyen kalın meşe dalları üzerine en az yarım düzine kuş yuvası asmışlardı.

“Ağaçlara nasıl baktıysanız, belli ki bundan memnun kalmışlar.” dedim.

“Çocuklar onlardan birine ağaç ev yapmak için göz koydu." dedi.

Bana budaklı bir ağaç gövdesinde yukarı doğru birbirini kovalayan iki sincap gösterdi.

“Nezaketiniz için teşekkür ederim, efendim.” dedim. “Nasıl ulaşacağımı bilseydim daha önceden sizi aramak isterdim.” 

“Benim için bir zevkti. Keşke kocam da evde olsaydı. İkimiz de, sizin bu eski evinize bayılıyoruz. Ne zaman isterseniz, uğramaktan çekinmeyin lütfen.” dedi.

(Devam edecek)

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 47

Kedi Mırıltısı tatile çıktığı için nöbetçi Ağaç Ev Sohbetlerinin moderatörlüğü Deeptone ve İrem Can yürütüyor. 47. Haftanın konusu yine İrem Can tarafından belirlenmiş. Bu hafta güncel bir konuyla ilgili sorulan sorular şöyle;

Yaz ayların nasıl geçiyor? Sıkıcı mı? Corona ile tatil nasıl?

İyi geçmiyor elbette. Koronavirüsle yatıyoruz, Koronavirüsle kalkıyoruz. Vakalar, can kayıpları, taşkınlar, orman yangınları, depremler, patlamalar, şehit cenazeleri... Her yaz Ağustos ayı bir planımız olurdu, bu sene ne yapacağız daha belli değil. 2020 yılını gözden çıkardık zaten. İki buçuk ay ev hapsinden sonra değişen bir şey yok.

Sıkıcı mı? Hayır değil. Yapacak bir şeyler her zaman bulurum ben. Yazarım, okurum. Plaja gidip güneşin altında serilmek tarzım değil. Ancak memleketin durumu canımı sıkıyor. Bir sürü çelişkili açıklamalar, yeni normaller, eski normaller kafaları karıştırıyor. Maske takmak zorunlu diyorlar. Pazarlarda, AVM'lerde, plajlarda, restoranlarda, toplu taşım araçlarında insanlar iç içe. Maskeler, gıdılarda, kollarda, ellerde, ceplerde, başların üzerinde, araçların dikiz aynalarında, nadiren olması gereken yerde. Normalleştikçe normalleşiyoruz ama vaka ve can kaybı stabil! 

Sanırım Koronavirüsten en büyük darbeyi yiyecek sektörlerden birisi de turizm. İnsanlar, yine ikiye bölünmüş durumda. Korona'dan Korkanlar (KK), Korona Benden Korksun (KBK) diyenler.  KK, aşırı derecede korunma tedbirleri alarak kendilerini soyutlamış, maskesiz dışarı çıkmayan, kalabalık yerlere girmeyen, toplu taşıma araçlarına binmeyen ve tatil düşünmeyenler grubu. KBK ise tam aksine en ufak tedbir almaya lüzum hissetmeyen, AVM, Restoran, pazarları dolduran, toplu taşım araçlarını tereddütsüz kullanan, maskeyi mecburen yanında bulunduran ama genellikle doğru şekilde kullanmayanlar grubu. Elbette her grubun kendine göre haklı nedenleri var. Benim gördüğüm, ülkede bir sayım yapılsa, iki grubun da birbirine bariz bir üstünlük sağlayamayacağı.  

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 76/4

Bu kez Moss hiçbir şey diyemedi. Bakışlarını yere indirdi.

“Dedektif Cole yaptıklarından bir ay sonra ölseydi, idamı boylardım ve üçümüz asla bir araya gelemezdik. Böylece Einstein, Tanrı'nın evreni zar atarak yaratmadığını ama onun bireysel yaşamlara sıra gelince, kumar oynamayı sevdiğini söylerken kesinlikle haklı çıkardı.” dedim.

Stream bana geri döndü ve

“Yiyecekle ilgili soruma cevap verecek misin?

“Cevap verdim.” dedim.

O akşam biftekli sandviç ve taze domates salatası yaptım ve yiyecekleri alt kata taşıdım.

“Bozulabilecek şeylerden kurtulmaya çalışıyorum.” dedim.

Stream, “En azından yemeklerimizi ne kadar idare edeceğimizi söylemen lazım. Hapishanede bile mahkûmları açlıktan öldürmediklerini biliyorsun.” dedi.

“İdam edilen ikinci kişi Michaels adındaki siyahî biriydi.” dedim.

Birkaç kez derin nefes aldım.

Moss, “Bay Zhettah?” diyerek meraklandı.

“Siz hiç sahte yem kullanarak balık avladınız mı?  Aynı alabalığı beşinci denemenizde yakalayabilirsiniz. Yakalanmaya devam eden bir balık ne kadar da aptal?” dedim.

Stream, “Bence bir doktor çağırmalısın.” dedi.

“Michaels'ı idama götürdükleri gün, hücremin önünde durmuştu. Ne dediğini biliyor musunuz? Bana, yarın görüşürüz demişti. Sözlerinin manevi anlamda olduğunu sanıyordum. Evet, dostum, öbür tarafta görüşürüz dedim. Hayır, arkadaşım, yine geri geleceğim buraya, bu gece, burada, ölüm hücresinde, tekrar görüşürüz dedi.” Ben bu adamların hatırına plânladığım bir şey yapıyorum. Olağandışı müdahale. Haberleri dinlerken kulaklarınızı iyice açın, beni anlıyor musunuz?” dedim.

Stream, “İdam gününü bekleyen mahkûmların yarısı da infazın bir an önce gerçekleşmesi için deli oluyor. Peki, sen bunu fark ettin mi?” diye sordu.

Ayağa kalktım ve plastik çöp konteynerine kustum. Midem boştu. Mide asidi ile birlikte kan tükürdüm.

Stream'e “Bu senin problemin değil, cehaletinle de alâkası yok. Cahil bir kişi hâkim olabilir ve başka birilerinin hayatını elinde tutabilir. Bu, lanet olası sistemin sorunu.” dedim.

O bana hala cevap yetiştirirken banka kasasından bozma tonoz kapısını kapattım. Altı kat merdiven çıkmam tam on beş dakikamı aldı. Eve geldiğimde kendimi hemen yatağa attım ve ertesi güne kadar uyudum.

Önümüzdeki iki haftanın neredeyse tamamını ya yatakta, ya verandadaki salıncak koltuğumda ya da dere kenarındaki ağaç salıncakta geçirdim. Çok az yedim. Ağrı kesici haplarım vardı ama acıya katlanabiliyordum, onları nadiren kullandım. Her gün Olvido’ya kendimi kontrol ettirdim, her gece Reinhardt’la konuştum. E-postamı kontrol etmeyi veya haberleri dinlemeyi bıraktım. Ölmek için doğru yer arayan bir köpek gibiydim.

Lokantada beni tanıyan insanlar durumumdan endişe ediyorlardı. Onlara hasta olduğumu fakat tedaviye başladığımı söyledim. Bana en çok kahve getiren Lorena’yla birlikte diğer çalışanlar, iyileşene kadar alışverişimi yapıp eve getirebileceklerini söylediler. Beni görmeye gelen herkesin, öldüğümde, şaşkına döneceklerini tahmin etmek hiç zor değildi.

“İlginiz için teşekkür ederim ama ihtiyacım olan her şeyim var.” dedim.

Uzmanların dediğine göre, Stockholm sendromu zaman içinde ortaya çıkar. Aile içi şiddet kurbanı veya bir savaş esiri ya da bir rehine ile onları tutan kişiler arasında yavaş yavaş bir bağ gelişir. Psikologlar fenomeni tam olarak anlamasalar da, bu durum bir gerçektir. Hapishanede geçirdiğim yıllar boyunca böyle bir şey yaşamadım fakat şimdi buna benzer bir şeyin başıma gelebileceğinden endişelenmeye başlamıştım.

Stream’in açlık konusunda söylediklerini aklımdan çıkaramıyordum.

Marketten kızarmış piliç, pişmiş hazır sebze ve patates aldım. Pikabımın içi sarımsak ve biberiye kokusuyla doldu. Eve dönerken kusacağımı sanarak aracımı iki kez yolun kenarına çektim ama korktuğum başıma gelmedi. Aldıklarımı aşağı taşıdım. Hücrelerinin önüne koydum.

Stream ve Moss'tan bana neler okuduklarını söylemelerini istedim. Stream önce davrandı.

"Bize neden aşırı ilgi göstermeye başladın?" diye sordu.

“Sizinle ilk günden beri ilgileniyorum. Fakat artık fazla zamanımız kalmadığını düşünüyorum.” dedim.

Bana sanki acıyormuş gibi baktığını hissettim.

“Anlıyorum,” dedi ve bana Gelibolu Savaşına katıldıktan sonra I. Dünya savaşının sonlandıran Amiens Savaşı'nın mimarı olan, John Monash adında, Avustralyalı generalle ilgili bir hikâye anlattı. Sözünü bitirdiğinde, adam hakkında daha fazla bilgi sahibi olmak istediğimi söyledim. Bunun üzerine, okuduğu kitabı parmaklıkların altından bana doğru kaydırdı. Teşekkür ettim ve Moss'a döndüm.

Moss, “Benim durumum biraz garip. Her zaman kurgu roman okumayı sevdim, ama asla roman yazarı olmak istemezdim. İdealim eleştirmen olmaktı. Üniversitede her ay bir kitap incelemesi üzerine makale yazdım. Eğer eleştirmenlikte yeterince başarılı olabilseydim, bugün, birbirimizi tanımayacaktık, Bay Zhettah.” dedi.

“O konuda keşke daha yetenekli olsaydın.” dedim.

Şaka yapmıştım ama o bunu anlamamıştı. Espri yaptığımı söyledim ve dönüp onlara Tieresse hakkında bir hikâye anlattım.

(Devam edecek)

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 75/4

Reinhardt'ı aradım ve ona durumum hakkında bilgi verdim. Hemen, ilk uçağa atlayıp geleceğini söyledi. Aptallık etme dedim. Fakat ertesi akşam, iki bardak viski ile birlikte iki ağrı kesici içtikten sonra verandadaki salıncak koltuğumda uyuklamak üzereyken, kiralık arabasıyla, evin giriş yolunda belirdi. Onu karşılamak için ayağa kalktım fakat birden başım döndü, tekrar yerime oturmak zorunda kaldım. Yanında pizza ve altılı paket bira getirmişti. Bir parça ısırdıktan sonra gerisini onun yemesini söyledim ve bana paniklemiş halde baktı. Soğukkanlı görünmeye çalıştım. Bir yudum bira içtim,

“Reinhardt, sana bir şey söylemek zorundayım.” dedim.

“Yakında ortaya çıkacak bir halt işledim ve ne olduğunu öğrendiğinde bana olan sevgin azalacak. Eğer bu durum seni utandırırsa, senden şimdiden özür dilerim.” dedim.

“Rafa, sen neden bahsediyorsun?” diye sordu.

 “Belki de bunu şimdi sana söylemezsem daha iyi olacak.” dedim.

“Bırak ona ben karar vereyim, anlatırsan belki sana yardımım dokunabilir.” dedi.

Biramdan bir yudum daha çektim ve koltuğuma yaslandım.

“Annenle birlikte yıldızları seyretmeyi çok severdim.” dedim.

Başını kaldırıp gökyüzüne baktı.

“Uçak kazasında kaybolan yargıçların hikâyesini biliyor musun?” diye sordum.

Gözlerini kocaman açtı.

“Onları öldürdün mü yoksa?” diye sordu.

Gülmeye başladığım anda öksürük krizine tutuldum. Kendimi toparladıktan sonra,

“Hayır,” dedim “Onları öldürmedim. Hayattalar.”

Bana tekrar baktı.

“Eğer yerinde olsaydım, onları öldürürdüm.” dedi.

“Belki de bu dediğin daha mantıklı olurdu. Ben, oğlunun katili idam edildiğinde meselenin kapanacağını uman bir anne gibiyim. O anne ki, idam gerçekleştikten sonraki sabah, önceki gününden bir şeyler eksilmiş olarak uyanır.” dedim.

“Hatırlar mısın bilmem, annem öldükten sonra gittiğim destek grubundan sana söz etmiştim. Orada kullanılmasına asla izin vermediğimiz tek kelime idamdı.” dedi.

Tekrar güldüm.

“Keşke bunu bana daha önce söylemiş olsaydın.” dedim.

“Nerede onlar?” diye sordu.

“Onu sana söylemeyeceğim. Ancak güvende olduklarını bilmeni isterim. Onları bulmaları uzun sürmeyecek.” dedim.

Stream ve Moss'u nerede tuttuğum hariç, tüm detayları anlattım.

"LAN* korsanlığı konusuna aşırı ilgi gösterdiğinde bir şeylerden şüphelenmiştim.” dedi.

“Senin fazla kuşkucu biri olduğunu biliyordum ama benden şüphelendiğini söylemen konusunda biraz fazla kibardın.” dedim.

“Çok etkileyici, Rafa. Annemin bana, seni paraşütle atlama kursuna götürdüğünü söylediğini hatırlıyorum. Bu işte sanki o kurs da işine yaramış görünüyor.” dedi.

“O zamanlar bu hiç aklıma gelmemişti.” dedim.

“Onların iyi olduklarına dair söylediklerin doğru, değil mi?” diye sordu.

“Seni temin ederim ki, onlar güvende ve sağlıkları yerinde” dedim.

“O zaman endişelenmeme gerek yok. Hadi o zaman seninle oyun oynayalım.” dedi.

Sırt çantasından taşınabilir satranç setini çıkardı. E4 ile açıldığımı hatırlıyorum, bana Sicilya Savunması ile cevap verdi.

“E3'e atı oynadım.” dedim.

“Bunu duydum ama görüyorum ki oynamamışsın.” dedi.

Başka hiçbir şey hatırlamıyorum. Sabahleyin yatağımda kahve kokusuna uyandım. Reinhardt içeri girdi ve

“Seni seviyorum, Rafa” dedi.

“Ben de seni seviyorum.” dedim.

Ertesi gün, öğleden sonra, ayrılıp uçakla evine geri döndü.

Stream, ona aldığım I. Dünya Savaşı üçlemesinin üçüncü cildini okuyordu. Moss, önceki yılın Booker Ödülü'nü kazanmış bir kitaba bakıyordu.

“Sizlere iyi ve kötü haberlerim var. Hangisini önce söylememi istersiniz?” diye sordum.

Sorumu hiçbiri cevaplamadı.

“İkinci alternatif, hepsi kötü haber de olabilir. Ya da aslında her şey iyi olabilir. Lanet olsun, belki de beynimde bir tumör var, içinde bulunduğum durum kafamı gerçekten çok karıştırıyor.” dedim.

Hâlâ ağızlarını açıp tek bir şey söylemiyorlardı.

“Peki, o zaman. Canınız cehenneme, kansere yakalandım. Çok uzun yaşacağımı sanmıyorum.” dedim.

Moss, “Aman Tanrım!” dedi.

Stream, “Ne tür bir kansermiş?” diye sordu.

“Size bir itirafta bulunacağım.” dedim. “Yazdığınız mektupları oğlunuza ve kocanıza teslim etmedim.”

Stream “Bunu senden beklemiyordum.” dedi.

“Ama oğluna yazdım, onu sevdiğini ve ona saygı duyduğunu söyledim.” dedim.

Stream başını öne eğdi. Utanmış gibiydi.

Moss'a, “Senin kocana da yazdım ve Stream ile bir ilişkiniz olmadığına dair kuşku duymamasını söyledim.”  

“Bunu yaptığın için sana minnettarım.” dedi.

Bir öksürük spazmı ile sarsıldım ve yavaşça yere çöktüm.

Stream, merakla "Yiyecek durumu bizi ne zamana kadar idare eder?” diye sordu.

“Ben ölüm hücresindeyken, idam edilen mahkûmların yarısının, infaz günlerinde cevap bekleyen itirazları vardı. Onları ölüm hücresinden birkaç adım uzakta intihar hücresine taşıdılar ve beş altı saat boyunca bir ileri bir geri endişe içinde hareket ettirdiler. Neredeyse hepsi dua ediyorlardı. Diğerleri benim kadar çifte şanslı değildi. Onlardan pek çoğu avukatlarından kaybettiklerini söyleyen telefonlar aldılar. Bazılarının avukatları onları aramaya bile tenezzül etmemişti, bu yüzden sonlarının geldiğini, gardiyan timi, onları tekerlekli sedyeye götürmeye geldiğinde öğrendiler.” dedim.

Stream, “Burada geçirdiğimiz süre boyunca katil arkadaşlarına biraz sempati duymamı bekliyorsan, hesabının yanlış olduğunu söylemek isterim.” dedi.

“Teksas'ta cinayet işleyenlerin yüzde birinden daha az bir kısmına ölüm cezası istenmesinin sebebini açıklamak için yeterli zaman bulamadınız mı daha?” diye sordum.

Moss, “Bunun seni tatmin edici bir açıklaması yok.” dedi.

Stream dönüp ve Moss’a baktı. Moss başını çevirdi.

“Meselâ, neden zenginlerin sahip olduğu yaşama şansına fakirlerin hakkı yok, ya da imtiyazlı kişiler neden hep haklı çıkıyor?” diye sordum.


*LAN: Local Area Network, telefon hattına girmeden kurulan bilgisayarlar arası veri şebekesi

(Devam edecek)