VENÜS & FİFİ

10/04/2017 Pazar, Tire

Her pazar olduğu gibi erken çıktık yola. Bugün olası yoğunluk nedeniyle ilave bir destek elemanı gelecekti sözde. Balıkesir'e gitmiş. Bugün bizde çalışmaya söz vermişti oysa. Telefonda neler demişti, yüzünü bile görmediğim halde. Çalışmaya çok ihtiyacı varmış, ne zaman çağırırsam gelirmiş...

Neyse ki kalan ekip sağlam. Yaylaya gelir gelmez temizlik işlerini bitiriyorlar kısa sürede. Bir gün önce gelen bankacılar grubundan bir misafir, eşini alıp kahvaltıya gelmiş. Çalışma saatimize daha on dakika var. Buyur ediyoruz ama henüz çay suyu bile kaynamamış. Terasta oturup güneşlenmeyi tercih ediyorlar. Eşim çocuklu gelen olursa üşüyebilirler diye sobayı yakmamı istemişti. Artık sobayı yakmak iş değil benim için. Ceviz kabuğu dolu bir naylon poşetin içine yumurta viyolünden bir tane parçalıyorum. Şömine sobanın tam ortasına içi dolu poşeti yerleştirdikten sonra çadır kurar gibi ince ve kuru odunları diziyorum. Geriye  torbaya bir delik açıp tutuşturmak kalıyor. Ne soba yakacağı, ne çıraya ihtiyaç var.

Sobayı kendime yakmış gibiyim, kahvaltıya gelen misafirlerin hepsi terası tercih ediyor. Grupların dışında dünden hiç rezervasyon olmadığı halde yoğun bir gün yaşanacağının sinyallerini alıyorum. Telefonum durmuyor. Şehirden bir hanımefendi otız kişilik bir grup getirmek istediğini söylüyor. Gününü ve satini soruyorum. Olacak şey değil. Anlaşmışlar gibi İzmir'den gelecek otuz kişilik sağlık çalışanlarının tam geliş saatini söylüyor. "Yer konusunda sıkıntı yaşarız, salonumuz bu kadar kişiyi kaldırmaz." diyorum. Sadece onlar olsa neyse. Grup harici gelenleri de düşününce kapasitemizi hayli aşmış olacağız. Eşim kızıyor bana, yerimiz yok dedim diye. Telefondaki hanımefendi ısrarla gelmek istediklerini söylüyor. Neyse, hava güzel olduğuna göre gruplardan birini dışarıda diğerini salonda ağırlarız. Menü fiyatını soruyor. Örnek menü fiyatlarını veriyorum. Arkadaşları ile konuşup bana döneceğini söylüyor. 

Bir fırsatını bulup sağlık çalışanlarını organize eden hanımı arıyorum bir. Telefona cevap vermiyor. İki grup da gelmeyecekse biz normal olarak misafir kabul edelim bari. Bir müddet sonra diğer grup liderini arıyorum. Yürüyüş grupları gelecekmiş çevre ilçelerden. Yemeğin iptal edildiğini bu yüzden aramadığını söylüyor. Arkasından diğeri arıyor. Hastanede nöbette olduğu için telefonuma cevap veremediğinden özür diliyor. "Size e-posta ile ala kart ve menü fiyatları göndermiştim, bana dönmediniz." deyince "Daha önümüzde çok zaman var" diyor. "Siz bugün gelmeyecek miydiniz?" diyorum şaşkın vaziyette. "Hayır, biz mayıs ayının yedisinde, pazar günü geleceğiz demiştim. Çok kalabalık olur, erken rezervasyon yaptırırsanız yer bulursunuz demişlerdi." Tevekkeli bir ay sonra yer bulduğu için çılgınca sevinmişti.

Rahatlıyorum. Çünkü soluk alacak zaman bulamıyoruz. Masalar doluyor, boşalıyor. Nefes almak için ara sıra çıktığım avluda Fifi ile Venüs şakalaşıyorlar. Akşamın ilk saatlerinde ekmek tükeniyor, bonfile kalmıyor. Benim ayrılmam mümkün değil. Kızım hızır gibi yetişiyor. Ne zaman gitti, ne zaman geldi farkında bile olmuyorum. 

Akşam yine nefis bir doğum günü yemeği var. Torbalı'dan gelen hanımefendi eşine güzel bir sürpriz hazılıyor. İki gün önce telefonla arayıp özellikle pastayı eşimin hazırlamasını istemişti. Güzel bir ordövr tabağı hazırlamamızı istiyor bizden. Sohbet esnasında hanımefendinin aslen Antakya'lı olduğunu öğreniyorum. Aklıma eşimin yaptığı meşhur fellah köftesi geliyor. Öyle bir anlatıyorum, öyle bir anlatıyorum ki, meraklarına yenilip "Bir porsiyon gelsin bakalım." diyorlar. Mutfağa inip siparişleri verirken Aşkın Şef fellah köftesi kalmadığını söylüyor. Beni alıyor bir telaş. Şimdi ne diyeceğim ben bu insanlar? Eşim "Beklerlerse yaparım." diyor. Salon dolu, herkes siparişlerini bekliyor. Ne zaman yapacağız fellah köftesini. "Yok, gerek yok, gidip izah ederim durumu." diyorum. Anlayışla karşılıyorlar. Genç çift iki çocuklarıyla güzel bir gece geçiyorlar ve memnun ayrılıyorlar. 

Gece eşimi kızımla gönderiyorum. Venüs de onlarla birlikte tabii. O da gününü gün etti bugün. Arabaların altına girip çıktı, kirlendi. Ama en ilginci Venüs'ün sosyete mamalarını Fifi götürürken Venüs gidip Fifi'nin et suyuna ekmek ufalamasını yedi. Bir ara sarmaş dolaş oldular, zaman zaman Fifi kıskançlık krizlerine girdi.  

DOĞUM GÜNLERİ

08/04/2017 Cumartesi, Tire

Tam artık havalar ısındı demeye başlamışken serin bir sabah karşılıyor bizi. Güneşin bulutların arkasına gizlendiği anlarda batıdan esen soğuk rüzgar kış günlerini anımsatıyor. "Soba yakılmaz artık bundan sonra." dediğimiz anda ister istemez şömine sobayı tutuşturuyoruz. Bir iki odun atsam salonun soğuğunu kırmaya yetecek.

Havuzun yanı başında elemanların hazırladığı güneşe nazır kahvaltı masası davetkar görünüyor. Hafta sonları alışkanlık haline getirdiğimiz çıtır simit vazgeçilmezimiz. Uzun yıllar Ankara'da bulunmamız sebebiyle çocukluğumun "Gevrek" sözcüğü hala garip geliyor dilime. Temizlik ve hazırlık işleri tamamlandıktan sonra kahvaltımızı yapıyoruz.    

Erken saatlerden itibaren Kaystros Müzesi ziyaretçilerini ağırlamaya başlıyor. Bazı misafirler arabalarını bahçe kapısının girişinde bırakıp keşif kollarını gönderiyorlar. Mekanı ve manzarayı beğenince gidip dışarıda onlardan haber bekleyen yakınlarını alıp geliyorlar. Artık ciddi ciddi düşünmeye başlıyorum gezmek ve fotoğraf çekmek için bir ücret koymayı.

İki hanımefendi ürkek adımlarla yaklaşıyor Taş Ev'e. Kapıda karşılıyorum. "Biz şöyle bir gezelim dedik, arkadaşlarımız gelmiş, çok beğenmiş." "Buyrun, efendim. İstediğiniz gibi gezebilirsiniz, şimdilik bu iş için ücret almıyoruz." İlk soruları beni şok ediyor. "Buralarda böyle satılık ev var mı bildiğiniz?" Sakin olmalıyım, sakin olmalıyım. "Efendim, satalım size bu Taş Ev'i eğer çok beğendiyseniz?" Şaşırıyorlar, "Gerçekten mi?" Gerçek değil elbette.

"Hanımefendi, emlakçınıza sorabilirsiniz bu soruyu, burası bir restoran."

Hanımefendinin merakı başka.

"Peki siz niye satmak istiyorsunuz?"

Yok bacım, benim sattığım falan yok, Allah sattırmasın.

"Hani öyle dediniz ya."

"Siz beni emlakçı yapınca, benim ağzımdan da öyle bir cevap çıktı, işte."

"Espri yaptınız yani."

"Öyle diyelim."

"Peki o zaman, annemizi alıp geliyoruz."

Az sonra elinde değneği olan teyzeyi alıp geliyorlar. Kapıdan içeri girince merdivenlere dikiyor gözlerini yaşlı kadın. Bana dönüp derin bir iç çekiyor, "Aşağıda oturacak yer yok mu? Ben çıkamam, ki." Yanındakiler bana göz kırparak yaşlı kadına dönüyorlar. "Çıkarsın, çıkarsın." Tırabzanlara dayanıp ağır ağır çıkıyor yukarı, teyzem.

Dün İzmir'den Tire'ye iş için geldiklerini söyleyen iki iş adamını ağırlamıştık. Yemeklerinin yanında ayranlarını içtikten sonra usulca yanına çağırdı onlardan biri. "Burada namaz kılabileceğimiz bir mescit var mı?" Çıkarken dostane tavsiyesini bırakıyor. "Namaz kılmak için bir oda ayarlayın en azından." Söylenecek çok söz var ama içime akıtıp susuyorum.  İçkili lokantada mescidin ne işi var? Beyefendi devam ediyor. "Sadece bizim için değil başkaları da sorabilir."

Bugüne doğum günleri imzasını atıyor. Kiraz'dan bizi bulup nişanlısına doğum günü sürprizi hazırlayan beyefendi yemeğin sonunda eşimin hazırladığı nefis doğum günü pastasının iki dilimini büyük bir keyifle midesine indirdikten sonra garsona kalanının paketlenmesini söylerken Aşkın Şefin bütün hayalleri suya düşüyor.  

Gecenin ilerleyen saatlerinde eğlenceli ikinci doğum gününe ev sahipliği yapıyoruz. Aşkın Şef'in çok sevdiği kızının doğum günü tam bir parti havasında geçiyor.

BİR FOLLUKTA İKİ KARA TAVUK

07/04/2017 Cuma, Tire

Fifi geldiğimizi görür görmez sevgi gösterilerinde bulunuyor. Onunla aramda sıcak bir bağ oluştu. Çok fazla dokunmamaya çalışıyorum, o ise okşanmaktan çok hoşlanıyor. Benim ona güzel sözler sarf etmem, göz teması kurmam inanılmaz derecede karşılık buluyor. Bazen kapıyı kapalı tutuyoruz. Bahçeye misafir aracı girdiğinde havlayıp bize ilk haber veren o oluyor.

Kümese epey bir zaman uğramadım. Tavuklarımız serpilmiş görmeyeli. Bir ay sonra yumurtlamaya başlarlar. Önceki tavuklardan ikisi kuluçkaya yatmış. Altında on beş yumurtaya yer bulamayınca kardeşini çağırmış yanına. Bir follukta iki kara tavuk dip dibe yumurtaların üzerine oturmuşlar.

Erken sayılabilecek saatlerde kayınpederimi tanıyan iki ihtiyar geliyor, biri konuşkan diğeri daha sessiz. "Çok methini duyduk Taş Ev'in bir gelip bakalım dedik." diyor. Eşimi, eşimin babasını, dedesini iyi tanıyor. "Asil insanlardı, onlar." diyor, gözleri derinlere dalıyor. Kimbilir ne tatlı sohbetler yapılmıştır aralarında...

Ne zaman kendime zaman ayırsam misafir baskın yapar. Bunu çok denedim. Elemanlar karnını doyurmuşlar bir fırsatını bulup. "Bana da şöyle bol yumurtalı bir şey yap." dedim aşçıya. Ayak üstü atıştırmaya başladıktan hemen sonra dışarıdaki kalabalığın sesleri bizim Fifi'nin sesine karıştı. Fifi artık iyice tecrübe sahibi oldu. Gelen misafirleri karşılayıp "Hoş geldiniz." diyor. Dışarı çıktığımda dört arabanın aynı anda park etmeye çalıştığını görüyorum. Gelenler verandaya, salona ve terasa yayılıyor. Bazıları salonda oturmayı tercih ediyor. Merak edip keşif yapmaya gelenler var aralarında. "Merak ettik, çay içip şöyle bir dolaşacağız." Manzaraya hayranlıkla bakarken "Çok güzel olmuş burası, çok güzel olmuş..." İlk açıldığımız günün misafirleri gibi. İnsanlar evlerinden ancak çıkıyor, sezonu yeni açıyor. Dubai'nin Yelken oteli gibi yapsam iyi para basarım burada. Bahçe kapısına bir gişe, Taş Ev'i gezmek, fotoğraf çekmek kişi başı 20 TL. Ne dedikodumuz yapılır ama. "Bi gazino açmışla, daha gimeden para alıyolla. Gitmeyiveririz gari, başka yer mi yok." İçin için gülüyorum, "Reklamın kötüsü olmaz." lafına. Haksız da sayılmam hani. Gel gez, manzarayı seyret, bol bol hatıra fotoğrafı çektir, biz çay içmeye geldik de, çaylar gelsin önüne, çocuklar ellenmedik cam bırakmasın, sonra işimiz var deyip hep beraber sıvış.

Bir gelen birkaç gün sonra sevdiklerini getiriyor yanında. İşte onlardan biri. Patronu ile birlikte gelmişti geçen gün. Bu sefer çok sevdiği anne, babasını getirmiş. Öyle güzel bir bonfile sote yemiş ki, anne babasına da yedirmezse eksiklik hissedecek.

Güzel bir gün geçiyor. Gündüz saatlerinde Aşkın Şef ve Ayşe hanım bol bol sarmaşık ve kuzu kulağı toplamış. Aşkın Şef'in aradığı başka bir şey aslında. Kuzu göbeği adındaki bir mantar türünün peşinde. Define arar gibi onu arıyor. Bulduğu zaman çok mutlu olacak. "Kurusunun kilosu 250 TL'ye satılıyor." diyor. 

Geç saatlerde Ödemiş'ten geliyor telefon. Yola çıktıklarını söylüyorlar. Gelen misafirler eğlenmeyi bilen son derece saygılı dörtlü bir arkadaş grubu. Aslında ilişkilerinin ne olduğunu çok merak ediyordum ama cesaret edip soramamıştım. Geçen gün giderlerken salonda tablet bilgisayarlarını unutmuşlardı. "Aslında o bizim bir kez daha gelmek için bahanemiz." diyorlar, gülerek. Her zaman oturdukları masa müsait. Servislerini açıyorum.

Bir diğer konuğumuz bankacılar. Yaşları oldukça genç. İlk kez geldikleri Taş Ev'de iyi vakit geçirdiklerini gözlüyorum. Az sonra Ödemişliler geliyor. Yine her zamanki gibi neşe içinde. Ben sormadan anlatıyor iri cüsseli beyefendi. Bizim için kiloluk bulundurursanız iyi olur, yetmişlik kesmiyor. Geç saatlere kalan son masa oluyor bu, sipariş ettikleri soğuk ve sıcak çeşitleriyle keyif yapıyorlar. Bu arada sohbet derinleşiyor. Onlar beni merak ediyor, ben onları. Beyefendinin yanındaki hanımefendi ve iki beyefendi onun çalışanlarıymış. O kadar güzel bir bağ oluşmuş ki aralarında yedikleri içtikleri ayrı düşmüyor. Masalar doluyor boşalıyor. İçlerinden biri, güleç yüzlü bir delikanlı. Hayatında ilk kez bir mühendisten alıyor servisi. Dillerinden "zahmet verdik, size" lafı düşmüyor "Ne demek, size hizmet etmek benim için en büyük zevk." Masada boşalan tabakları almak istiyorum, "Hayır kalsın, biz hallederiz." diyorlar. Aşağı inerken, arkamdaki sese döndüğümde delikanlının elinde tabaklarla peşim sıra geldiğini görüyorum. "Ne yaptınız siz?" diyorum gülerek. "Size yardımcı olmak istedim." diyor, aynı içten gülümseme yüzünde belirirken. İşte, diyorum, kendi kendime, burası tam istediğim yolda ilerliyor.

BUGÜN ÇOK HATIRLANDIM

06/04/2017 Perşembe, Tire

Bugün benim doğum günüm. Sevinmeli miyim, üzülmeli miyim? Sevinecek bir şey arıyorum, bulamıyorum. Bilakis sayılı günlerimden bir sene daha tükendiği için, tuhaf bir burukluk var içimde. Dünden beri bir sürü kutlama mesajı, iyi dilek temennisi göndermiş tanıdıklarım. Gün boyunca telefon ederek yaş günümü kutladı yakınlarım. Geride bıraktığım yaşımda kayda değer en önemli iş Taş Ev'i faaliyete geçirmek oldu sanırım. Çocuk yaşlarda doğum günleri daha farklı algılanır. Bir yaş almak, bir yaş büyümek, yaşamdan beklenen iddialı hedeflere biraz daha yaklaşmak demekti o çağlarda. Üniversitenin en sevdiği bölümünü kazanmaya giden yol bir yıl daha kısalırken bir önceki yıla nazaran daha fazla adam yerine konulacaktır.

Artık çocukların etrafımızda "Dede, dede" diye koşuşturdukları yaşa gelindiğinde yaş günleri kişiye özel yılbaşı gibi. Sağlıklı, mutlu nice yaşlar dileniyor sağlıklı, mutlu nice yıllar yerine. Önümüzdeki yıl sevgili kayınpederimi kaybettiğim yaşa geleceğim. Her yaş günü bir yılı alıp götürse de yanında, ölüm ne kadar uzak geliyor insana. Başka ne kaldı yapacak bu dünyada, çocuklarımızın mutlu günlerini beklemekten başka...

Sabah ilk kutlamayı eşim yapıyor, doğal olarak. Bugünkü gün toplantısına katıldıktan sonra yanımda olmak istediğini söylüyor. Bir kaç parça alışveriş yaptıktan sonra yaylaya çıkıyorum. Rutin temizlik işleri, tavukların beslenmesi derken Aşkın Şef, "Biraz işim var aşağıda yarım saate gelirim." diyor. Artık günler yoğun geçiyor. Mesai saatinde izin istemesi garip. Belli ki önemli bir iş. Özel bir konu olabilir, söylemek istemeyebilir diye "Ne işin varmış?" diye sormuyorum bu kez. Sadece "Telefonun açık, değil mi?, Gelen olursa..." diye hatırlatmakla yetiniyorum. "Açık, açık, merak etme gecikmem." diyor.

Günün ilk saatlerinde elemanlar bahçeye dağılıp kuzu kulağı, sarmaşık topluyorlar. O sırada iki ihtiyar delikanlı geliyor Taş Ev'e. Onlardan biri kayınpederin asker arkadaşıymış. 83 yaşında olmasına rağmen oldukça dinç görünüyor. "Sekiz silindirli araba sadece bende vardı o zamanlar. Alım satım işiyle uğraşıyordum. Kayınpederine de bir Opel vermiştim, otuz beş kırk sene önce." devam ediyor konuşmasına, verandanın en keyifli masasında. "Saatte iki yüz kilometre yapardım, lakabım deliye çıkmıştı  bu yüzden."

Az sonra Aşkın Şef bir pasta ile birlikte dönüyor. Ayşe Hanım çayları koyuyor, pastayı mutfakta süsleyip, verandaya getiriyorlar. Yanan mumu üfleyip pastayı kesiyorum. Aldığım kutlama mesajları pastanın güzel tadına karışıyor. Ardı arkasına kutlama telefonları geliyor. Kızımdan bugün pasta yeme izni aldım nasıl olsa. Eşimi arıyor, arkadaşların yaptığı sürprizden söz ediyorum. "Onlar niye pasta aldı? Ben pastanı yapmıştım, gel beni al." diyor biraz önceliğinin alınmış olduğuna üzülerek.

İkinci pasta eşimden. Hediyesini de ihmal etmemiş sağ olsun. Taş Ev'in verandasına ikinci defa servis hazırlanıyor. Tam toplanıp pastayı keseceğim sırada misafirler geliyor. Pastayı bırakıp misafirlerle ilgileniyoruz. Bu saatten sonra biraz zor fırsat bulacağımızı düşünerek pastanın kesilmesi işini araya sıkıştırıyoruz. Bol çikolatalı nefis bir şey bu.

Genç çiftler bu akşamın ağırlıklı konukları. Cuma akşamı olması münasebetiyle fazla içki satışı olmuyor diyeceğim ama değil. Çünkü gün günü tutmuyor. Her gün sürprizleriyle birlikte geliyor.

Evde Yazar duyunca şaşırıp üzülecek ama ilk kez bir şey paylaşacağım burada. İki yıl ara verdiğim sigaraya başladım yine. Hep bizim elemanlar yüzünden. Yine ilaç desteğiyle yaş günüm olan bugün itibarıyla sigarayı bırakmaya çalışıyorum. Kızıma bugünden başlayarak sigara içmeyeceğime dair bilmem kaçıncı sözü verdim.   

"GÜN" LERDEN BİR "GÜN"

05/04/2017, Çarşamba, Tire

Dün yapılan grup rezervasyonu nedeniyle eşime ihtiyacım olacak. Birlikte yola çıkıp yolumuz üzerinden Ayşe Hanım'ı alıyoruz. Aşkın Şefe de erken gelmesini söylemiştim. Dün pazar dönüşü temizlik işlerini tamamlayıp masaları düzenlediğim için rahatım.

Taş Ev'in önünde Fifi karşılıyor bizi. Öylesine sevgi gösterisinde bulunuyor ki, görmelisiniz. Gönlümden onu kucaklamak, sarıp sarmalamak geçse de dokunmamaya özen gösteriyorum. Ayağımı uzatıyorum önüne doğru. Usulca ayağımın üzerine koyarken başını, patileriyle yüzünü kapatıyor. Yanından zor ayrılıyorum.

Ekiple mutfakta konuşuyoruz. "Bu hanımların gün toplantısı olabilir." diyor Aşkın Şef. Uzun zamandır gün toplantısı yapılmıyor. "Yok, gün toplantısı olsa söylerdi, bu bir arkadaş toplantısı." diyorum, umutla. Eşim de destek veriyor şefe. "Gün toplantısı olabilir." O zaman papazı bulduk. Piknik yapmaya gelirlermiş gibi yanlarında pastalar, börekler, patlamış mısırlar, ay çekirdeklerini getiren bir kadınlar topluluğu canlanıyor gözümde. Daha masalarına oturmadan çok acıktık derken yarımşar porsiyon köfte ısmarlayıp yediklerinden fazla ikram bekleyen, yediklerinin keyfine varmak yerine kusur arayan bir grup. Neyse ki bütün endişelerim boşa çıkıyor. 

Hanımefendi rezervasyon için dün aramış, geliş saatini ve misafir sayısını bildirmişti. Saat 13.00'ten sonra minibüs misafirleri kapıda bırakıp gidiyor. Bahçe içi yol boyunca Taş Ev'e doğru yürürlerken karşılıyorum onları. Telefonda görüştüğüm hanımefendi vakur duruşunun yanı sıra titizliği ile dikkatimi çekiyor. İlk kez geldiği bir mekanda misafirlerini ağırlayacak olmasının gerginliği yüzüne yansıyor. Haklı olarak kusursuz bir hizmet bekliyor, misafirlerine mahcup olmamak için. Belli ki, birilerinden duymuş olmalı Taş Ev'in methini. Görünüşünden öğretmen olduğunu tahmin ediyorum.

Evet, bir gün toplantısı bu. Ama farklı diğerlerinden. Daha önce severek ağırladığımız birkaç gün grubu gibi. Misafir sayısı söylenenden dört kişi fazla. Hemen bir masa ilave ediyorum. Gelenlerin çoğu eşimin önceden tanığı simalar. Eşim alıyor siparişleri isim isim. Konuştuğumuz üzere ortaya salatalar servis ediliyor. Sipariş üzerine sevdikleri soğuk mezelerin tadına bakıyorlar sonra. Sürekli olarak beğenilerini ifade ediyorlar. "Salatanın içine ne koydunuz?" "Nar ekşisi efendim." "Yok, nar ekşisini bilirim, bu başka bir şey, çok hoş bir aroması var." "Zeytinyağından olabilir, efendim. Kendi yağımızı kullanıyoruz." "Çok beğendik salatanızı, elinize sağlık." "Afiyet olsun efendim."

Soğukların ardından sıcak siparişleri sunuluyor misafirlere. Pazar günü ağırladığımız Lion Club üyelerinden bile daha düzenli, daha saygılı. Naif, kibar, anlayışlı ve sabırlı insanlar. Sıradan siparişler alınırken, hiç biri ben de şundan isterim deyip araya girmiyor. Karmaşa olmayınca her şey daha düzgün yürüyor. Yemekten sonra tatlı siparişleri geliyor. Soğuklardan patlıcan ezme, sıcaklardan pirzola, ara sıcaklardan keşkek, tatlılardan dondurmalı irmik helvası en çok talep edilen lezzetler. Öyle yarım porsiyon, kenarından, ucundan da değil. Porsiyonu bitiremeyen bir kaç misafir kalanı paket yapmamızı rica ediyor.

Bu güzel topluluktan kuver almıyor, mevsim salata, çay ve kahveleri ücretsiz ikram ediyoruz. Yemekten sonra terasta sohbet ederken çay ve kahveler içiliyor. Birbiri ardına dondurmalı irmik helvası sipariş ediliyor. Ne patlamış mısırlar çıkıyor çantalardan, ne de ay çekirdekleri. Burası bir restoran. Gelen misafirler naif insanlar. Çok memnun kalıyorlar hizmetimizden, mekandan, doğadan ve yedilerinden. Sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum bizimle birlikte ev sahipliği yapan hanımefendiye ve onun misafirlerine. Böyle "gün" lerin başımın üstünde yeri var.

Havası olmalı Taş Ev'in. Falanca gazinolarda çekirdek çitlenen "gün" lerden farklı olmalı "gün" ler. Ben "gün" ümü Taş Ev'de yaptım deyince hanımefendi, beş yıldızlı bir otelde tatilini geçirmişçesine ayrıcalığı olmalı. Bizleri daha yükseklere taşımalı, aşağı çekmek yerine...

Misafirlerimizi uğurladıktan sonra yeni gelenlerle günün yoğunluğu akşama taşınıyor. Misafirlerimizin tavsiye üzerine gelmiş olmaları doğru yolda olduğumuzu gösteriyor. Eksiklerimizi biliyoruz. Mükemmelliğe giden yolda sabır ve kararlılıkla ilerliyoruz.

Oğlum sık sık arıyor. O aradığında ben meşgul, ben aradığımda o meşgul oluyor. Kızım başka bir yol seçmiş kendine. Durmaksızın Venüs'ün videolarını resimlerini gönderiyor bana. Sağlık haberlerini duymak keyiflendiriyor beni. Venüs çok yaramazlık yapıyor, oradan oraya koşup duruyormuş. Kızım "Nereden buluyor bu enerjiyi?" diye soruyor. 

Akşam misafirleri çok geç vakte kalmıyor. Hepsini teker teker yolcu ediyorum. Onlar mutlu, ben mutlu.

YOĞUN GÜNLER

31/03/2017-04/04/2017 Cuma-Salı, Tire

Tam 454 gün aksatmadan günü gününe yazdığım günlük ilk kez sekteye uğruyor. İki elim kanda olsa bile yazmaya kararlıydım oysa. Ne yurt dışı seyahatleri ne hastalıklar ne de başka bir sebep mani olamadı bu kararlılığıma. Ne var ki her şey insanoğlunun elinde değil. Vücudum yenik düştü. Cuma gününden bugüne kadar her akşam yazmak için bilgisayarın başına oturuyorum, göz kapaklarım kapanıyor, daha bir satır yazamadan sızıp kalıyorum.

Günler birbirini kovalarken salı gününü iple çekiyordum. Bugün salı, tatil günümüz. Ve ben tekrar günlüğüme kavuşuyorum.

Günlük günü gününe yazılmalı. Daha önce bir iki gün gecikmeli yazmıştım ancak taslak olarak o güne dair olup biteni not etmiştim. Bu sefer öyle bir kayıt da tutmadım. Hal böyle olunca bazı önemli detaylar kaçıyor elbette. Cuma'dan bu yana içinden azgın suların aktığı bir tünelden geçiyor gibiyim. Yorgun muyum? Hayır, bu sözcük benim kelime hazneme dahil değil. Halimden memnun muyum? Evet, son derece memnunum. Çalışmak, çok çalışmak tam bana göre çünkü. Peki, neler yaşadım bu günlerde hatırlamaya çalışalım. 

31/03/2017, Cuma. Hafta içi günlerden sonuncusu. Genel olarak sakin başlayan hafta aynı sakinlikle bitecek derken rezervasyonlar birbirini izliyor. Garsonu gönderince servis işi tamamen bana kaldığı için kara kara düşünmeye başlıyorum. Beni düşündüren misafirlerin hepsinin memnun ayrılması Taş Ev'den. Şef durmadan eksik malzeme bildiriyor. Şehre alışveriş için indiğimde eşimi de alıyorum yanıma. Rezervasyonsuz gelen misafirlerle salon doluyor. Önce soğuk siparişlerini alıyorum. Yirmiyi aşkın soğuk mezenin sergilendiği vitrinli soğutucudan misafirlerin damak tadına uyanları not ediyorum. Daha sonra yukarıda masalarını gösterip servislerini açıyor, menüyü önlerine bırakıyorum. Önce içecek, arkasından ara sıcak ve sıcak siparişlerini alıyorum. Bu hizmeti defalarca yapınca otomatiğe bağlanıyor insan, adeta araba kullanıyormuş gibi. Uzun yılların tecrübesine sahip sürücüler koltuğa oturunca düşünmeden nasıl gaz pedalına basıyor, vites değiştiriyor ve direksiyonu yönetiyorsa ben de ne zaman ne yapacağımı biliyorum artık.

Bugün dediğim gibi sıra dışı yoğunluk yaşıyoruz. Misafirlerin bazılarının hesabını alıp uğurlarken yenileri geliyor. İşin doğrusu bahçe kapısından girdikleri andan itibaren misafir araçlarına park yeri göstermeye, ayrılırken emniyetle yerlerinden çıkmaları için onlara yardımcı olmaya çalışırken bazen yetişemediklerim oluyor. Mutfaktan servise çıkarken bir anda kapıdan içeri giriyor misafirler. Hemen onları karşılıyor, salona doğru yol gösteriyorum. Gelenlerden bazıları Aşkın Şefi iyi tanıyorlar. Ben başka işle meşgul olduğum zamanlarda, soğuk siparişlerini doğrudan ona söylüyorlar. Şef onlara önerilerini sunuyor.

Akşamın son misafirleri bu kez rezervasyonsuz gelen ve bizi defalarca onurlandıran bir aile. Eşimle sarılıp kucaklaşıyorlar. Dışarıdan misafirleri var yanlarında. Oldukça geç vakitlere kadar kalıyorlar. Yarın sabahın erken saatlerinde rezerve grup kahvaltısını düşünüyorum kara kara. Erken gelmek lazım biraz daha. Kaba temizlik misafirler ayrıldıktan sonra yapılsa da ince temizlik sabaha kalıyor.

01/04/2017, Cumartesi. İzmir'den gelen bir kadın grubunu ağırlıyoruz. Böyle hemcins gruplar bana hala tuhaf geliyor. Bazıları eşlerini kaybetmiş, bazıları eşlerinden ayrılmış, kabul. Ancak hepsi mi yalnız bu hanımların emin değilim. Kahvaltıya hazırlıklıyız. Gelenler hem doğaya, hem mekana hem de kahvaltıda sunulan lezzet çeşitlerine hayranlıklarını gizlemiyorlar. Uzunca bir süre misafir ettiğimiz grup, kahvaltıdan sonra terasta güneşlenirken keyifli sohbetlerine çay ve kahve ikramları eşlik ediyor. Bugün dışarıdan iki üç eleman desteğiyle daha rahat gibiyim. Üstelik kızım da Venüs'ü alıp gelmiş. Venüs gelenlerin yeni gözdesi. Fifi ile başta yadırgıyorlar birbirlerini. Birkaç saat sonra dost oluyorlar. Arada malzeme eksilince hesap işlerini kızıma bırakıp  şehre gidip geliyorum. Öğleden sonraki hareketlilik nedeniyle ekmek azalıyor. Fırıncı hanım, "Demiştim ben, bu ekmez yetmez size, bugün çok iş olur sizin orada" diyor, samimi bir şekilde gülümseyerek.

Akşam kimler geldi, kimler geçti. İlk kez gelenler, yanlarında misafirlerini getirenler, devamlı konuk ettiklerimiz... Salon, veranda, avlu ve teras. Dört ayrı mekanda hizmet veriyoruz. Bir ara şömine sobayı tutuşturuyorum. Geceye doğru serinleyen havayı kırıyor.

Gün boyunca yeni rezervasyonlar ve muhtelif iş görüşmeleri oluyor. Torbalı'dan öğretmen olduğunu söyleyen bir hanımefendi arıyor. Samimi geçen sohbetimizde eşine sürpriz bir yemek vermek istediğini, yanlarında çocuklarını getirmelerine müsaade edilip edilmediğini soruyor. Geçen hafta Seferihisar'da porsiyonu 65-70 liraya yedikleri et ızgarasından sonra özür dileyerek fiyat soruyor. Özellikle eşimden pasta hazırlamasını istiyor. Eşimin zevkle hazırlayacağından eminim.

02/04/2017, Pazar. Kahvaltıyla başlıyoruz güne. Bir garson takviyesi daha almıştık aslında. Bizim şefi arayıp hastalandığını, bu sebeple gelemeyeceğini söylemiş son anda. Sağı solu arıyorum, herkes çalışacak bir yer bulmuş. Bugün Lion Club başkanlarını ağırlıyoruz. Zorlu bir gün. Yeni bir tecrübe, hem de ne tecrübe. Salonda yemek öncesi toplantı yapacaklar. U tipi masa düzenine geçiyoruz. Masaları düzenlemek epey zamanımızı alıyor. Salonda başkanın oturduğu kenar boyunca sandalyeler tek taraflı konulunca elli kişilik salon kırk bir kişiye ancak yetiyor.

Başkanla sürekli görüşme halindeyiz. Beklenenden önce geliyorlar. Şehirden onları karşılayacağıma söz vermiştim. Alışveriş için bir saat kadar önce aşağı inerken bir anda beynimde şimşekler çakıyor. Dün minibüsçüleri arayacaktım. Nasıl atladım bunu? Eyvah, ki ne eyvah. Hemen telefonu tuşluyorum. Minibüsçü dün telefon etmeyince vaz geçtiğimi düşünmüş haklı olarak. "Ben şimdi Aydın'dayım, bir bakayım birilerini bulabilirsem." deyince bende heyecan zirve yapıyor. En kötü ihtimalle gider minibüs durağından iki minibüs çeviririm istedikleri paraya bakmadan. Ama ya bulamazsam? Düşünmek bile istemiyorum. Minibüsçüyü arıyorum, bir tanesinin yola çıktığını söylüyor. Arabamın yakıt ışığı yanıyor. Bir de yolda kalır mıyım endişesiyle akaryakıt istasyonunda depoyu dolduruyorum. Başkan arıyor, "Biz geldik turist otobüslerinin park ettiği yerdeyiz." Aklım minibüslerde, "Geliyorum, beş dakika sonra yanınızdayım." diyorum. Tekrar minibüsçüyü arıyorum. İkincisini de ayarladığını, yola çıktığını söylüyor ama dün aramayıp onu çok zora soktuğumu söylüyor. Başkan arıyor, "Biz çarşıya doğru ilerliyoruz, biraz dolaşıp otobüslere dönmek istiyoruz." Grubu karşılıyorum, ellerini sıkarken başkan beni arkadaşlarına tanıtıyor. Birlikte yürümeye başlıyoruz.  İlk karşımıza çıkan "Karambol" sahası. Tarihi karambol oyunu ile ilgili bilgiler levhada yazılı. Çocuklar oyun oynuyor. Her zaman boş olur burası oysa. Tahtakale'ye doğru ilerliyoruz.Meşhur şiş köftecilerin çığırtkanları kalabalık turist grubunu görünce aç kalmış martılar gibi cıyak cıyak bağırıyor. Hiç de hoş bir görüntü değil bu. Bir tanesi beni rehber zannediyor. Lokantasına davet ediyor. "Kaplan Taş Ev'in misafirleri." deyince geri çekiliyor Pazar günü olduğu için esnaf dükkanları kapalı. O canlı hayat yok bugün.

Döndüğümde iki büyük minibüsü görünce derin bir oh çekiyorum. Lion'lara kılavuzluk ederek yola çıkıyorum. Başkan benim arabama biniyor. Kalabalık grup bahçeye yayılıyor. Birbiri ardına fotoğraf çekiliyor, kadınlı erkekli grup güneşin ve doğanın tadını çıkarıyor. Grubun bütün üyelerinin teker teker bir kez daha ellerini sıkıp "Hoş geldiniz" diyorum.

Masalarına geçiyor misafirler. Toplantı başlıyor. Mutfakta hazırlık tamamlanmış görünüyor. Kırktan fazla ordövr tabağı tezgahta güzel bir görüntü veriyor. Toplantı olmasaydı masalara taşınmış olacaktı. Neyse ki mutfağa konulan bir masa sayesinde sorun çözülmüş. Salatalar da hazır. Toplantı bittikten sonra tabaklar yukarı çıkarılıyor. Bize her hafta sonu gelen öğrenci kızımız çok başarılı. Sıcak ve içecek siparişlerini almaya başlıyorum. Başkan beş dakika müsaade istiyor. Sonradan aklına gelen birkaç sözü daha var topluluğa. O konuşurken bekliyorum. Konuşma uzadıkça zaman daralıyor. Ayrı ayrı siparişlerin alınması, sonradan yapılan değişiklikler yeni bir tecrübe kazandırıyor. Eşim yardıma koşuyor. O da siparişleri almaya başlıyor. Bu iş en sevdiği işlerden biri. Edindiğim en büyük tecrübe, gruplar için menüden başka bir çözümün olmaması gerektiği. Kırk kişiden sipariş alınması, kırk masaya ayrı ayrı bakmakla aynı. Sadece o da değil elbette. Özellikle alkollü içki siparişleri başımı ağrıtıyor. Yetmişlik söyleyip bir kaç arkadaş bölüştükten sonra ayrı ayrı hesap ödenmesi sorun oluyor. Eşimin ayrı sipariş alması, sabırsız davranıp diğer elemanlardan istekte bulunanlar kontrolü kaybetmeme sebep oluyor. Sadece bu mu? Verandada, avluda hatta terasta grup harici misafirler var. İçlerinden bazıları dışarıdan misafirlerini getireceğini söyleyip dünden rezervasyon yaptırmış. Neyse ki eşim onlarla özel olarak ilgileniyor. İsim isim siparişler adisyonlara geçiyor. Aynı anda elliye yakın adisyonun içinden nasıl çıkılır? Yemeklerden sonra tatlı sipariş edilmeye başlanıyor. Ödemeye sıra gelince ani bir karar verip Aslanlara güveniyorum diyerek adisyonu bir tarafa bırakıyor, beyana esas hesapları alıyorum. Herkes önümde kuyruk olmuş sırasının gelmesini bekliyor.
"Ben Tire şiş köfte, patlıcan ezme yedim, bir de ellilik rakıyı dört kişi içtik. Ordövr tabağı, salata, keşkek herkes için standart sanırım." Pos cihazını yukarı aldım. Bazıları nakit bazıları kredi kartı veriyor.
"Bir de minibüs için kişi başı beş TL alıyoruz başkanla anlaşmamız gereği."
"Biz iki kahve, üç çay söylemiştik."
"Çay ve kahveler ikramımız efendim, afiyet olsun."

Hesabını ödeyen bahçeye çıkıp yürüyüş yapıyor, sohbet ediyor, fotoğraf çekiliyor. Elemanlar güzel çalışıyor. Gelmeyen elemanın eksikliği hissedilmiyor fazla. Gecikmeler olmuyor değil. Fakat butik tarzda çalışan hangi işletme olursa olsun, elli kişi aynı anda gelip ayrı ayrı sipariş alırsa zorlanır. Sürpriz bir şekilde hemen herkes şiş köfte istiyor. Tire'nin meşhuru ama bana göre ızgara köfte ondan daha güzel. Israrla şiş köfte istiyorlar. Şiş köfte tükendikten sonra bazı misafirler köfte çeşitlerinden sipariş veriyor. Akşama doğru köfte çeşitlerini yok satıyoruz. Bütün tatlılar tükeniyor. Akşam oluyor hız kesmeden devam ediyoruz. Köftemiz kalmadı ama diğer ızgara çeşitlerimiz mevcut. Kapanışa yarım saat var. Bir telefon geliyor, şehirdeki bir kurumun müdürü tenezzül edip kendisi aramak yerine elemanına aratıyor. Babası kayınpederimin yakın dostuymuş bir zamanlar. Daha önce yine bir grup arkadaşıyla geleceklerinden söz etmiş, hatta gününü bile söylemiş, daha sonra haber vermeyerek inceliğini göstermişti. O günden beri özellikle eşim çok kızgın ona. Eşimi aşağı gönderdikten sonra bir an önce kapatmak istediğim bir anda gelen bu telefon, açıkçası pek hoşuma gitmiyor. Kabul etmemek doğrusu böylelerini. Mekana saygısızlık olmasın diye kabul etmek zorunda kalıyorum. Yine gelmiyor. Umurumda değil zaten. Fakat dalga geçer gibi geliyoruz deyip, gelmemek, ya da gelemeyeceğini haber vermemek bahse konu müdüre yakışan bir davranış oluyor (!)

03/04/2017 Pazartesi. Artık bugün sakin olacağını tahmin ediyorum. Yarın tatil günümüz olduğu için fazla ekmek almaya gerek yok. Dün gece masaları normal oturma düzenine göre tanzim edip temizlik işlerini tamamladığımız için güne rahat başlıyoruz. Bodrum'dan yola çıkıp Kuşadası üzerinden İstanbul'a doğru geze geze yolculuk yapan bir çiftin yolu Taş Ev'e düşüyor erken saatlerde. Mutfaktaki yardımcı hanımefendi oğlunun okulunda işi olduğu için sabahtan izinli. Biraz sonra taksi tutup gelecek. Taş Ev'e bayılıyor misafirlerimiz. Terasta yemeyi tercih ediyorlar öğlen yemeklerini. Uzunca sohbet ediyoruz bir yandan hizmet ederken. Bolca kartvizitimizi alıyorlar. Son derece mutlu bir şekilde uğurluyorum onları.

Bugün yalnızım serviste. Akşam rezervasyonları hazırlıklı olmamızı gerektiriyor. Eşim telefonunu yukarıda bırakmış. Hem onu bırakırım hem de fazladan bir kaç ekmek alırım diye geç kalmadan şehre iniyorum. Döndüğümde terasta iki genç oturuyor. Aşkın Şef gereken ilgiyi göstermiş. Beyefendi Orta Anadolu'nun bir şehrinde öğretim üyeliği yapan bir doçent. Eşi ise avukat. Onlarla da sıcak bir sohbete dalıyoruz. Tire'ye yerleşmeyi düşünüyorlarmış. O da benim gibi hanım köylü olmaya aday bir genç.

Akşama bir doğum günü rezervasyonumuz var. Beni telefonla arayan hanımefendi eşine sürpriz yapacağını söyleyerek bir de pasta hazırlamamızı rica ediyor. Geç vakit haber verdiklerinden eşim pastayı yetiştiremez. Aşağı indiğimde pastaneden hazır bir pasta alıyorum. Hava henüz kararmadan önce sürpriz misafirimizle bahçe kapısında karşılaşıyoruz. Benim en çok önem verdiğim misafirlerin başında geliyor. Meslektaşım olan bu beyefendinin, iş adamı arkadaşları arabalarıyla peşi sıra geliyorlar. Onlara her zaman oturdukları köşe masayı gösteriyorum. Aslında terasta oturup güneşin batışını izlemek niyetleri. Biraz geç kaldıkları için güneş az önce gözden kaybolmuş. Servisi dışarı taşırken havanın serinlediğini görüp fikir değiştiriyorlar. Servislerini içeri alıyorum.

Doğum günü misafirlerimizden en küçüğü iki aylık bir bebek. Uslu uslu beşiğinde uyuyor. Bu misafirlerimiz ilk kez bizi şereflendiriyorlar. Miniğin ablası akıllı bir kız. Ona "Hoş geldiniz hanımefendi." diyorum. Annesinin ikaz etmesiyle cevap veriyor. "Hoş bulduk." Mutlu bir aile. Siparişleri alıyorum. Küçük hanım her çocuk gibi parmak patatesi seviyor. Yanlarındaki masaya iki genç geliyor. Fazla soğuk ve sıcak siparişlerini veriyorlar içkilerinin yanında. İş adamlarının masasına daha fazla ilgi göstermem gerek. Bu arada Aşkın Şef benim sıkıştığım yerde servise çıkıyor. Keşkeği gençlere o götürüyor. Bir müddet sonra gençlerin yanına gidip sıcak siparişlerini almak istiyorum. Daha önce aldığım sipariş nasıl olduysa çıkmış aklımdan. Özür dileyerek yeniden not alıyorum. Olgunlukla karşılıyorlar. Hemen Şefe bildiriyorum bir an önce hazırlanması için.

İş adamları yemeklerini bitirdikten sonra kahvelerini götürürken şirinlik olsun diye yanında nane likörü ikram ediyorum. Kendimi affettirmek için gençlere de aynısından sunuyorum. Şakalaşıyoruz, affettiklerinden emin olmam beni rahatlatıyor.

Gençler yemeklerini yedikten sonra hesap öderlerken doğum günü pastasını süsleyen Şef, yukarı çıkıp çat patları yanan süslü pastayı ikram ediyor aileye. Yukarıdan alkış sesleri geliyor. Pasta büyük gelince, diğer misafirlere de ikram edelim diyorlar. Benim onur konuğum kalkıp bebeğe sevgi gösterisinde bulunurken kendilerine yapılan pasta jesti için teşekkür ediyor. Masalar arasında güzel bir kaynaşma olması ve sıcak bir atmosferin doğması benim çok hoşuma gidiyor.

Doğum günü ailesini son derece mutlu bir şekilde uğurluyoruz. Küçük hanıma soruyorum. "En çok hangi yemeği sevdin?" Ben patates diyeceğini beklerken o, "Hepsini." cevabıyla beni şaşırtıyor.

Gecenin son misafirleri gece yarısına kadar sohbete devam ediyorlar.

04/04/2017 Salı. Artık günlüğüme dönebilirim. Uzunca bir yazı olacak bugün. Sadece o işim olsa keşke. Sabah eşimle karar veremiyoruz bir türlü. Erkenden pazar alışverişini yapıp İzmir'e mi gitsek? Yine işi düşünüyoruz. Son aldığımız endüstriyel bulaşık makinesi özellikle bardaklarda su izi bırakıyor. Daha öncekinden çok memnun kalmıştık. Bir ara etiketinin fotoğrafını çekmiştim. Eşim internet alışverişini çok seviyor. Gerçekten de tanınmış alışveriş sitelerinde mal teslimindeki sürat beni hayrete düşürüyor. Yeni bir mutfak robotu siparişinden sonra aynı markanın sitesinden 30 kiloluk bir bulaşık deterjanı sipariş ediyorum. İnternet bankası üzerinden EFT yapıyorum ücretini. Telefonla görüştüğüm Levent beye bilgi veriyor, e-posta ile fatura bilgilerini ulaştırıyorum.

Eşim pasta, tatlı işleri için acil siparişler veriyor, pazara çıkmadan onları alıyorum. Pazar alışverişi çok uzun sürüyor. Sağ kolumdaki ağrı da cabası. Şansıma pazara yakın alışveriş merkezinin kapalı otoparkında arabama bir yer buluyorum. Telefonum şarj etmiyor. Soketinde bir problem olmalı. İlk işim telefonu tamire bırakmak. Daha önceki görüştüğüm tamirci "Üç saat kalması lazım." demişti. Telefonun soketine pislik birikince temassızlık sorunu oluyor. İlk kez temizlettiğim yere götürüyorum telefonu. Bir iki dakikada ince uçlu bir pens yardımıyla biriken tozları çıkarıyor soketin içinden. Ücret almak istemiyor yine. Zorla bir kaç kuruş veriyorum. Oysa ilk sorduğum kişi aynı iş için otuz lira, soket arızalı ise seksen liranızı alırım demişti. Telefon sorunum böylelikle çözümlenmiş oluyor.

Sebzesinden meyvesine, kömüründen etine kadar bir sürü alışveriş yapıyorum. Telefonum bir biri ardına çalıyor.
"Bugün ve her salı günü kapalıyız efendim."
"Kahvaltı servisimiz sadece hafta sonları, efendim."
"Balık servisiniz var mı? Deniz ürünleri bulunmuyor öyle mi?"
"Yarın öğlen yemeği için mi efendim? Kaç kişi? On beş mi? Saat kaç gibi gelirsiniz?"

Eşimi arıyorum, "Yarın öğlen yemeğine grup var yine." Salonu temizleyip yarına hazırlamalıyım. Yaylaya çıkıyorum. Fifi Taş Ev'in yanında sevinçle karşılıyor beni. Ayaklarıma başını koyuyor, "Ben karnımı doyurmanı değil, beni sevmeni istiyorum." dercesine. Acıkmıştır diye biraz ekmek ufalıyorum kabına. 

Mutfaktaki dolaplara erzakı yerleştiriyorum. Eşim arıyor, yukarıdan şunu getir, bunu getir diye. Unutmadan istediklerini arabaya yerleştiriyorum her seferinde. Salonu süpürüyor, siliyorum. Ağrıyan sağ kolumla zor oluyor biraz. Masaları siliyorum ardından. Bu temizlik çok önemli. Yerden köfte parçaları, kürdanlar, çöp şişler gözün zor göreceği yerlere saklanıyor genelde. Masaların ayakları bozulmasın diye tek başıma kaldırıp yer değiştiriyorum. Nihayet işlerim bitiyor. Avluya çıkıp derin derin yayla havasını soluyorum. Bahçedeki Napolyon kirazlar, şeftali ağaçları pembe beyaz renkleriyle hoş bir görüntü sunuyor. Yerler de epey yeşillendi. Artık bir an önce gidip biriken yazılarımı yazmanın vakti geldi. Çıkarken bahçeden elemanların topladığı sarmaşık demetini alıyorum. Akşama balık yerine sarmaşık yemeği yiyoruz. Balık kadar keyif alıyorum, işlerim bitti nasıl olsa...

AKILLI TELEFON

30/03/2017 Perşembe, Tire

Kararsız bir hava... Bir bakıyorsunuz yağmur çiseliyor, derken güneş bulutların arasından yüzünü gösteriyor, hemen arkasından gök gürültüsü, çakan şimşekler eşliğinde bardaktan boşanırcasına yağmur başlıyor. Teras sert esen rüzgarların savurduğu çiçeklerle dolmuş. Havaların ısınması ile birlikte dış mekanlar daha çok tercih ediliyor.

Şehre inip alışveriş yapmaya karar veriyorum. Tam yola çıkarken işletmecilik yapan bir misafirimiz geliyor yemeğe. Genelde durgun geçer bu saatler. Sohbet ediyoruz. Personelden yana dertli birçok işletmeci gibi. Yirmi yaşından küçük personel çalıştırmamaya karar verdiğini söylüyor. Bunun sebebi ellerinden düşmeyen telefonlar. Oysa, yaşla alakası yok bu alışkanlığın. Çağımızın bağımlılık yaratan son teknolojik illeti... Önce TV'ler eleştiriliyordu. TRT'nin ilk yayınlarını siyah beyaz izlemeye başladığımız zamanlardı. Derslerimizden kalmayalım diye ebeveynlerimiz TV leri özel dolap kabinlerine sokar sürmeli kapağını kilitlerdi. Bir süre sonra aileler arasında yapılan dost ziyaretleri kısa hal hatır sormaktan öteye gitmeden sona ererdi. İnsanlar hipnotize olmuşçasına karşılarındaki kutuya bakarlar, kendilerine ikram edilen çayı bile gözlerini ekrandan ayırmadan alırlardı. Şimdi TV'lerin yerini alan akıllı telefonlar herkesin elinde. Onlar sadece bir haberleşme aracı değil. Oyunlar oynanıyor, sohbetler ediliyor, paylaşımlarda bulunuluyor, başkalarının paylaşımlarına yorum yetiştiriliyor. Bizim millet kadar bu aletleri kullanan başka millet yok. Sohbetimizin konusu da bu zaten. Garson, telefonu bırakmıyor elinden,  mesai saatlerinde. İşletme sahibi sürekli ikaz ediyor. Bazı çalışanların ellerine yapışan telefonlardan ayrılmaları mümkün görünmüyor. "Biz onsuz yapamayız." diyorlar. Kapının önünde buluyorlar kendilerini elbette.

Düşünüyorum da... Hırsızlık sadece para çalmak değil. Bazen çalıştığın yerin zamanını çalmak da aynı zamanda. İşini bir yana bırakıp telefonla oyun oynamak ya da sohbet etmek kabul edilecek bir davranış değil.

Misafirimizi uğurladıktan sonra iniyorum şehre. İlk uğradığım yer banka. ATM den alkol satış belgesini yenilemek için ATM'den yatırdığım paranın fişini düşürmüşüm. Banka yetkilisi bana hangi gün yatırdın, hangi ATM'yi kullandın, saat kaçtı gibi ahiret sualleri soruyor. Sadece kullandığım ATM yi hatırlıyorum. Biraz uğraşıp sonuca ulaşıyor yetkili. Verdiği makbuzu alıp bankadan çıkıyorum. Yarının alışveriş yükünü biraz olsun hafifletmeye çalışıyorum.

Öğleden sonra cumartesi ve pazar günlerinin rezervasyon teyitleri geliyor. Pazar günü organizasyonunu düzenleyen dostumun benden bir ricası var. Şehir hakkında tarihi ve kültürel bir konuşma yapmam isteniyor. Memnuniyetle kabul ediyorum. Şimdiye kadar yaptığım konuşmaların çoğu uzmanlık dalım olan barajlarla ilgiliydi. Bu kez konum farklı olacak. Bu hafta sonu zorlu geçeceğe benzer.

Bu gece Regaip Kandili. İnsanlar kandil gecelerinde pek dışarı çıkmıyorlarmış burada. Dini gecelerde, cuma akşamı dedikleri perşembe günü akşamlarında içkili lokantalara pek rağbet olmazmış. Mahalle baskısı da var elbette. Beklediğimiz oluyor. Biraz erken kapatıp çıkıyoruz. Yolda telefonum çalıyor. Karşıdan mahalle baskısının işlemediği kibar bir beyefendinin sesi geliyor. "Açık mısınız? Yola çıktık, geliyoruz."  Kandil münasebetiyle erken kapattığımızı söylüyoruz, özür dileyerek.