DEMOKRAT DİKTATÖR

25/01/2017 Çarşamba, Tire

Sabah dalgınlıkla Alparslan'ı almaya gittiğimde jeton düştü. Doğru ya, onun "büt" ü vardı bugün. Evdeki hazırlıkları alıp çıktım yukarı. Hava oldukça mülayim, hafif yağmur atıştırıyor. Aşkın Şef biraz gecikince trileçenin karamelini dökme işi bana kaldı. Tam işe başlayacaktım ki verandada birilerinin dolaştığını fark ettim. Çalışma saatimizin başlamasına henüz on beş dakika kala gelip Taş Ev'in etrafında fotoğraf çekiyorlar. İçlerinden biri tanıdık geliyor gözüme. Daha önce defalarca konuk ettiğimiz bir hanım. Bu sefer Antalya'dan abilerini alıp gelmiş ve Taş Ev'i göstermek istemişler. Aşkın Şef çoktan gelmiş olmalıydı. Bu kez ben ve misafirler Taş Ev'de tek başımayım. Salona buyur ediyorum. Kahve içmek istiyorlar. O kadarsa sorun değil. Hemen trileçeyi dolaba kaldırıyorum. Kahve makinesini kullanmaya başladım artık ama yine de elim çok alışkın değil. Bütün kahvelerin sade olması işimi kolaylaştırıyor.

Kahveler içildikten sonra dışarı avluya çıkıyorlar. Fotoğraf çekimleri devam ediyor. Bütün ailenin fotoğrafını çekmek bana düşüyor. Arabalarına binip ayrılırlarken motosikletiyle Aşkın Şef görünüyor. Nerede kaldığını soruyorum. Bilemek için yanına aldığı bıçakları gelirken getirmeyi unutup geri dönmüş.

Öğleden sonra Alparslan arıyor. "Büt" ünden çıkmış. Onu almak üzere yeniden şehre iniyorum. Döndüğüm andan itibaren hava soğumaya başlıyor. Bu sefer soğuk havanın geldiği yer Balkanlar. Sibirya'dan gelen soğuk hava dalgasına kıyasla daha insaflı olacaktır mutlaka. Ben de kısaltma işine dahil olup Alparslan'a Alp demeye başlıyorum. Sabah temizlediğim şömine sobayı yakıyor hemen. Hava gittikçe soğumaya devam ediyor. Ateşi canlı tutmak ve salonu ısıtmak için mütemadiyen sobayı besliyoruz kestane ve ceviz odunlarıyla. Güme Dağını tamamen kaplayan sis akşama doğru dağılmaya başlıyor.

Akşam saatlerinde kadim dostlarımızla birlikteyiz yine. Memleketin halinden dem vuruyoruz. Ülke Evet'çiler, Hayır'cılar olarak karpuz gibi ortadan ikiye bölünmüş. Her tarafta her ortamda referandum konuşuluyor. Aklıma 12 Eylül darbesinden sonra eski siyasetçi yasaklarının kaldırılması üzerine yapılan referandum geliyor. Turgut Özal'ın bakanlarından Güneş Taner üzerinde "No" yazan tişört giymiş meydanlarda dolaşıyor. Tarafsız kalması gereken dönemimin darbeci Cumhur Reisi ise "Hayır'da hayır var." diyor. O zaman Demirel'in ya da Ecevit'in siyasete dönüp dönmemesi o kadar da önemli değildi belki. Ancak bu sefer ülkenin geleceği referandumun sonucuna bağlı. Bu adam Hitler'in yolundan gidiyor. Yasa kural tanımadan aklına geleni yapabildiği halde hâlâ yetkisinin artmasını istiyor. Türkiye demokratik yoldan bir diktatörü seçecek bu referandumda. Yandaş medya basit propaganda yöntemleriyle cahil halkı avlıyor. Berber koltuğunda oturan çocuk yaşta biri kafasını kazıtarak "Ülkem için Evet" diye yazdırmış. Kıyasıya eleştirdiğim bir yönetim sistemi olan demokrasinin bizim gibi eğitim seviyesi düşük, sorgulamaktan aciz toplumlarda seçimle diktatör seçeceğini hep söyler dururdum. 

GÖK KUŞAĞI

24/01/2017 Salı, Tire

Günü gününe yazmak en iyisi. Dün tarihli yazımı da yeni yayınladım. Günleri karıştırınca "Bugün 24 Ocak" deyiverdim. Aslında o gün 23 Ocak'tı. Olsun varsın. Uğur Mumcu'yu bir gün önceden anmış oldum. Bugün kapalıyız. Salı Pazarından alışveriş yapmam lazım. Park sorunu yine korkulu rüyam.

Aşağıdaki Ayvalık Tostçusundan birer tost söylüyoruz kahvaltı için. Bütün malzemeleri yaylaya taşımışız. Bir an önce havalar ısınsa da yukarı taşınsak. Pazar alışverişine çıkmadan telefonum çalıyor. Arayan İzmir'den daha önce görüştüğümüz bir eleman. Anlaşırsak şef garson olarak başlayacak Taş Ev'de. Turizm konusunda eğitimli ve hayli tecrübesi var. "Bir saat sonra Tire'de olurum." diyor.

Orta Park'ta buluşuyoruz. "Pazar alışverişini birlikte yapalım, benim zamanım var." diyor. Alışveriş mesele değil de park yeri bulmak büyük sorun burada. Pazarın kurulduğu sokakların etrafında birkaç tur atıyorum. Hiç şansım yok. Bir türlü çalıştıramadığım ağaç motorunu gösteriyorum yetkili servisine. O da başta çalıştıramıyor. Müşterilerinden biri konunun uzmanı. Birkaç denemeden sonra çalışıyor. "Nedir peki sorun?" diye soruyorum. "Benzine yağ biraz fazla katılmış ondan start almıyor motor." diyor. 

Vakit kaybetmeden yaylaya çıkıyoruz. "Pazarı dönüşte yaparım." diyorum. Yolda konuşuyoruz. Evliymiş, bir buçuk yaşında bir kızı var. Ev tutup taşınmayı düşünüyor anlaşırsak. Bahçe kapısını açıp giriyoruz içeri. Sabah yağmuru ile yerler ıslanmış. Taş Ev'i gezdiriyorum. Bayılıyor. "Benim açımdan her şey güzel, eğer siz de tamam diyorsanız hemen başlayabilirim." diyor. Özellikle eğitimli kişilerin patronum olması benim açımdan daha da iyi diyor. Yapacağı işleri ve hedefimizi anlatıyorum. O zaten işi biliyor, anlaşıyoruz. Birkaç gün içinde işe başlayabileceğini söylüyor. Veranda manzarası bize güzel bir sürpriz hazırlamış. İlk kez buradan tam bir gök kuşağı görüyor, hemen fotoğrafını çekiyorum.

Dönüşte onu bırakıp pazarı yapıyorum. Olağanüstü bir kalabalık var bugün. Kuzu kulağı dışında her şeyi bulup alıyor yaylaya taşıyorum. Akşama yine balık ziyafeti var.

UMUTLARI DA GÖTÜRMÜŞTÜ GİDERKEN

23/01/2017 Pazartesi, Tire

Pazar yorgunluğunun ardından bugünü bir nefes alma günü olarak değerlendiriyorum. Bugün gibi hafta içi günlerde işe iki saat geç başlamamız bile yetiyor. Aşkın Şef bu aralar kendi imkanlarıyla geliyor. Sadece Ayten Hanım'ı alacağım. Alparslan'ın "büt" ü (!) varmış, onu sonra alacağım. Nedir bu "büt" diye sorduğumda bütünleme sınavı olduğunu söylemişti. Amerikalılar yapar bu kısaltmaları ve yerleşir dillerine. Bazen o anlamsız harf kümeleri anlam kazanırken esas isimler tamamen unutulur. Örnek mi? Laser, Türkçeye lazer olarak geçmiş İngilizce bir kelimedir. Yani "Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation". Bir de isimleri kısaltırlar. Arkadaşım David olan ismini Dave olarak kullanırdı. Yurdumuzun gençleri arasında da yaygın. Mesela kızımın Büşra adındaki arkadaşlarına hiç Büşra dediklerini duymadım. Onun adı "Büş" tü. Bizim zamanımızda ÖSYM vardı, Altan Günalp ile özdeşleşmiş Öğrenci Seçme ve Yerleştirme Merkezi. Şimdiki gibi skandallar yaşanmaz, sorular hiç çalınmazdı ÖSYM de. Hep ÖSYM kurumuna güven ve saygı duyardık o zamanlar. Sonra sınav diye bol S'li bir sürü kısaltma icat ettiler sorularının çaldırıldığı, açılımının ne olduğunu bilmediğim.  

Bugün 24 Ocak. Uğur Mumcu gibi bir değeri kaybettiğimiz gün. Cenazesi kaldırılırken izlediğim TV yayını sırasında evde yalnız olduğumu hatırlıyorum. Koca adam hüngür hüngür ağlamıştım. Nasıl bir milletiz biz böyle. Uğur Mumcu değildi orada kahpe bir tuzağa kurban edilen sadece. Umutlarımızı da götürmüştü kendisiyle birlikte.  

Evden çıkmak üzereydim. Bir mesaj geldi telefonuma. "Siz çok iyi insansınız, kızım çok hasta ben çalışamayacağım artık. Sizden çok özür diliyorum." Mesajın sahibi Ayten Hanım. Hani iki gün önce bir hanım katıldı aramıza, dünyalar iyisi demiştim ya, işte o. İşin doğası bu demek. Şaşırmadım desem yalan söylemiş olurum. Hani telefon etse normal sayılabilirdi belki bir nebze olsun. Ama mesajla gelemiyorum demek, hele hele hiç beklemediğim bir kişiden. Kızının sorunları olduğunu biliyordum ama işe başlarken de aynı sorunları vardı. Yani iki günde değişen hiçbir şey yok. Bu olay bana bu işin doğasında elemanlarla ilgili devamlı sorun yaşanmasının olağan olduğu gerçeğini çarptı yüzüme. Kısa süren şaşkınlığımı üzerimden çabuk attım. Yeni birini bulana kadar iki tabak yıkamaktan aciz miydim ki?

Yaylaya yalnız çıktım. Aşkın Şef geldi az sonra. O mutfak işleriyle ilgilenirken ben şömine sobanın küllerini boşalttım. Sabah saatlerinde hava daha sıcak sanki. Bu havada sobayı yakmak için henüz erken. Aşkın Şef saat beşe doğru yakarız diyor. Dün akşamdan kalan birkaç parça bulaşığı ben hallederim diyerek elimden alıyor Şef. Sessizliği bozsun diye bir müzik başlatıyorum. Vakit çabuk geçiyor. Alparslan sınavdan çıkmış, telefon ediyor. Hemen onu almak üzere yola çıkıyorum. Henüz şehre inmeden telefonum çalıyor. "Açık mısınız? Üç kişi geliyoruz."

Ne diyeceğimi bilemiyorum. "Ne zaman?" diye soruyorum. "Az sonra." diyor telefonun ucundaki genç hanımefendi. "Şefimiz yukarıda ben de hemen geliyorum." diyorum. Beni şaşırtan bir cevap alıyorum. "Olsun canım biz yabancı değiliz."

Yolda konuşuyoruz Alparslan ile, iyi geçmiş sınavı. Vakit kaybetmeden çıkmamız gerektiğini söylüyorum. Yaylaya vardığımızda beyaz bir aracın Taş Ev'in önünde park ettiğini görüyorum. "Eyvah, geç kaldık diyorum." Aşkın Şef misafirlerin salonda olduğunu söylüyor. Yukarı çıkıp "Hoş geldiniz." diyorum konuklara. Gelen misafirlerden birini hatırlıyorum görür görmez. Defalarca konuk ettiğimiz bir hanımefendi bu. Masalara servis açılmış, mezeler söylenmiş bile. Aşkın Şef sıcakları hazırlamakla meşgul. Misafirler kalkınca Alparslan hemen sobayı yakmaya koyuluyor. İşini severek yapıyor. Daha çok genç ama sorumluluğunun bilincinde. Okullar açılana kadar onu yanımda tutmayı geçiriyorum aklımdan. Bu arada tecrübeli birini de bulmuş oluruz.

Temizlik henüz tamamlamadan misafirler basıyor bir kez daha. Bu sefer daha kalabalık bir grup. Aşkın Şef gözleme yapıyor onlara. Hayatlarında yedikleri en güzel gözleme olduğunu söylüyorlar. Uzun uzun sohbet ediyoruz. Arkadaşları tavsiye etmiş Taş Ev'i. Onlar da bayılıyorlar. Yine geleceğiz diyerek ayrılıyorlar.

Gündüzün hareketi akşam devam etmiyor. Ben de bu akşam erken kapatır dinleniriz diye geçiriyorum aklımdan. Salonun köşesindeki masadan aşağılara bakıyorum. Şehir karanlık geliyor bu gece gözüme. Köyden yukarı çıkan araçları tepeden seyretmek bir oyun oluyor bize. Köy içinden ayrılıp sapağa girenlerin yolu Çukurköy'e ya da diğer dağ köylerine gitmiyorsa bizim Taş Ev'de bitiyor. Zaman içinde kendimi bu konuda daha da geliştirdim. Artık arabaların gelişine göre yorum yapabiliyorum. Eğer ağır ağır çıkıyorlarsa yokuşu, kesin dışarıdandır. Bu bölgenin insanı artık nerede tümsek nerede çukur var gayet iyi bildiğinden dolayı daha hızlı çıkıyor yokuşu. İlk virajı dönen bir araca bakıyorum. Bu kesin bizim misafirimiz diyorum bizimkilere. Gerçekten öyle oluyor. Aslına bakarsanız oldukça geç oldu. Sadece mekanı kapalı bulmamaları için beklediğimiz bir saat yani. Araç bahçeden içeri giriyor. Genç bir çift iniyor aşağı. Rezervasyon yaptırmamışlar. Alparslan hemen tanıyor gelenleri. Ufak yerlerde böyle oluyor demek. Herkes birbirini tanıyor. "İki gün önce evlendi bu gençler." diyor. Güzel bir müzik eşliğinde hoş bir gece geçiriyorlar. Mutlu saatlere ev sahipliği yapmanın mutluluğuna eriyoruz her ne kadar geç saatlere kadar kalsak da.      

KIZIMIN OBJEKTİFİNDEN

22/01/2017 Pazar, Tire

Sabah Taş Ev'e gitmek üzere yola çıkıyoruz. Elemanlar geç vakitlere kadar kalacaklarından onları daha sonra almayı planladım. Nihat Dayı ve Cambaz Ali'nin bahçesinin önüne geldiğimde beyaz bir Kartal'ın yolu enlemesine kapatmış olduğunu görüyorum. Yol bu bölgede üzerinden akan suyun donmasıyla tamamen buzla kaplanmış. Kaymasın diye tekerleklerin altına birer taş koymuşlar önlem olarak. Bu tedbir gülümsetiyor beni. Altımdaki araca güvenip yanından geçmeyi düşünüyorum. Eğer ben de dikiş tutturamaz kayarsam Kartal araca çarpabilirim. Sol tarafta buzun olmadığı şeride sol tekerleği hizalayarak şansımı deniyorum. Çok kısa bir sarsıntıyı saymazsak sınavdan başarıyla çıkıyoruz. Hava sıcaklığı sıfırın altında bu sabah. Kahvaltıya gelen olsa bile bu virajdan ileri geçmesi çok zor.

Öğlene doğru sıcaklık hızla artıyor ve güneş yüzünü gösteriyor. Çay içip tatlı yemeye gelen misafirler bol bol fotoğraf çekiyor. Sosyal medyada Taş Ev'de çekilen resimlerin hepsi bir tabloyu andırıyor. Bugün tatlı günümüz diyebilirim. Trileçe yok satıyor. dondurmalı kestane, ceviz krokan, karadutlu lor tatlısı da ondan geri kalmıyor. Öğleden sonra trafik artıyor. Bugün ekibe katılan Alparslan'a bir arkadaşını daha çağırmasını söylüyorum. Eleman için geç bir saat. Aradığı bütün arkadaşları başka yerler için söz vermiş. Sonunda birini buluyor. Çocuğun motosikletinin de olması büyük şans. Alparslan üniversite öğrencisi. Sadece hafta sonları gelebilirim diyor.

Kızım çekmiş olduğu güzel bir fotoğrafını gösterdi. Hemen bana gönder bunu dedim. Zira fotoğraf üzerindeki renkler ve uçuşan kuşlar çok etkileyici geldi bana. Ben de Taş Ev'in batı köşesinden şehri gören bir pozu Instagram'a koymayı deniyorum. Başarılı mesajına rağmen İnstagramda yayınlanmıyor. 

Öğleden sonra başlayan yoğunluk ümit verici. Zira sabahki yol durumunu gördükten sonra kimse gelmez buralara diye düşünmüştüm.

Bugünkü genel misafir profili gençler, ailelerden oluşuyor. Dört kız arkadaş rahatlıkla içkilerini içmeye gelebiliyor. Erkek erkeğe içki içen kişiler mekanın havasını görüp kendilerini buraya ait kabul etmiyor, ortamı görür görmez soğuk havaya aldırmadan verandaya çıkıyorlar. Her yeni gelenin diğer masalarla sarılıp kucaklaşmalarına şaşırıyorum. Aslında şaşılacak bir şey yok. Herkes birbirini tanıyor burada. Ankara'da herhangi bir restoranda aynı durumu hayal ediyorum. Yeni gelen bir aile ile restoranda oturan bir masaya "Ooo Ahmet Bey siz de mi buradaydınız. Nasılsınız görmeyeli, çocuklar nasıl?" şeklinde seslenmesinin neredeyse imkansız olduğunu düşünüyorum. Alparslan arkadaşı Bünyamin'i çağırıyor. Her ikisi de öğrenci olan bu genç arkadaşlarla uyumlu bir şekilde çalışıyoruz. Normal kapanış saatimize yakın bir zamanda bir çift daha geliyor. Eşimi ve ekibi kızımın arabasıyla gönderiyorum. Alparslan ve Bünyamin ile son misafiri uğurlayana dek görev başında kalıyoruz. Gençlerden birinin doğum günüymüş. Onlar da meşhur trileçe tatlımızla sonlandırıyorlar geceyi. Ne güzel mutlu günlere ev sahipliği yapmak...   

Gece misafirlerini ağırladıktan sonra onları uğurlarken çıkışta sohbet ediyoruz. Hanımefendi kapıdan çıkar çıkmaz soğuktan titremeye başlıyor. Beyefendi şehirde herkesin Taş Ev'i konuştuğunu söylüyor. Taş Ev hakkında olumlu duyumlar alıyordum ama bu ölçüde olması şaşırtıyor beni yine de. Taş Ev'in sahibi olduğumuzu duyunca şaşırma sırası gençlere geliyor. Onlar Taş Ev'in şehrin göbeğinde tek petrol istasyonu bulunan tanınmış bir aileye ait olduğunu sanıyorlarmış. Taş Ev hakkında kısa bilgiler veriyorum. Beyefendi kapı önündeki sohbetimiz esnasında beni soru yağmuruna tutarken hanımefendi titremeye devam ediyor.

KOMŞUMUZ ORMAN KARŞIMIZ BOZDAĞ

21/01/2017 Cumartesi, Tire

Güneşli ama soğuk bir hava karşılıyor günü. Erkenden geliyoruz kahvaltı servisi için. Öğlen saatlerinde en ağır misafirlerimizden biri akşama rezervasyon yaptırıyor. "Açık mısınız?" sorusu şaşırtıyor önce. Sorunun hikmetini daha sonra anlıyorum. Hani bir pazar meteorolojiye inanıp hava ve yol koşullarından dolayı üç dört günlüğüne restoranı kapatmıştık ya, işte o gün gelen onca misafirden biri de o ağır misafirimizmiş meğer. Bunu duyunca bir kez daha üzüldük kapattığımıza. Bu akşam İstanbul'dan misafirlerini getireceklermiş. İnsanların özel misafirleri için Taş Ev'i tercih etmeleri gururlandırıyor beni.

Taş Evin güneybatı cephesi çam ormanı. Şömine sobamızı tutuşturmak için kozalak topladığımız güzel bir yer. Sabahları kırağı yağdığından kozalaklar ıslak oluyor. Epey kozalak topluyoruz kurutmak için. Şömine sobayı yakıyoruz.

Öğleden sonra şehrin üzerine hafiften bir sis çöküyor. Yine de Bozdağların zirvesindeki karı görmek mümkün buradan.

Salonumuzu ısıtsak da kahvaltı misafirleri havaların ısınmasını bekliyor. Öğleden sonra kafe tarzı hizmet veriyoruz. İzmir'den gelen misafirler ilk kez keşfettikleri Taş Ev'e hayran kalıyorlar. Akşam saatlerinde beklediğimiz misafirler geliyor. Eşim uzun zamandır ilk kez Taş Ev'de. Kızım da sürpriz yapıp geliyor yanımıza. Konuklarla özel olarak ilgileniyoruz. Bugün sanki yeniden doğmuş gibi hissediyorum.

Ne istediğimi keşfettim sonunda. Yok arkadaş ben misafirlerle bizzat kendim ilgilenmek istiyorum. Belki tabağı bardağı tutuşum acemice ama gelen misafirlerle kurduğum iletişimden büyük zevk alıyorum. Eminim onlar da bundan memnun. Profesyonel bir işletme olmayıversin Taş Ev. Ama orada sıcaklık, dostluk, samimiyet ve güven olsun.

İki eleman eksiğiyle en ağır misafirimizi harika bir şekilde ağırlıyoruz. Onlar mutlu, biz mutlu.

ETİK

20/01/2017 Cuma, Tire

Güzel bir gün fantastik bir gece. Sevdiğim dostlar misafirimizdi. Geç vakte kadar oturdular. Güzel günümüz nazara geldi. Nazara inanmam aslında. Bir oyundur belki nazar dedikleri... Daha neler göreceğiz bakalım. Oyun oynayanlar, oyuna gelenler... Bir günde iki fire. Yok anlatmayacağım bunları size. Sel gelir kum kalır. Yeni ufuklara umutla. Size ben başka bir hikaye anlatayım bugün.

Çocukluk arkadaşımın bir marketi var, yanında iki eleman çalışıyor. Biriyle on beş yıldan fazla beraberler, diğeri ise daha bir kaç ay oluyor işe başlayalı. Kıdemli olan işini iyi bilmesine karşılık her yeni gelenin içine nifak sokan yalanı bol bir şahsiyet. Yeni eleman da işini biliyor lakin kıdemlinin tam aksine olabildiğince ketum. Sorulan sorulara cevap vermenin dışında ağzından bir kelime dökülmüyor.

Yazlıklara giden ana cadde üzerinde güzel bir market bu. İçeri giren mutlaka alacak bir şeyler bulur. Her gün kapısına bir sürü satıcı gelir. Peynir, zeytininden ununa, şekerine, jiletinden tuvalet kağıdına bin bir çeşit bulunur dükkanda. O kadar çeşidi nasıl yer bulur da raflara yerleştirir oldum olası merak etmişimdir. Günlerden bir gün bir pazarlamacı gelir kapıya. Adamın pazarladığı gıda ürünleri arasında yarım kiloluk paketler halinde fıstıklı, cevizli, kakaolu ve sade helvalar oldukça göz alıcıdır. Arkadaşım kıdemli elemanına her bir çeşidinden onar adet almasını söyler. Diğer eleman kolileri açıp helvaları cinsine göre raflara yerleştirir.

Arkadaşım elemanlarının her ikisine da dostça yaklaşır. Gücü yettiğince yardımcı olur yeri geldiğinde. Çoğu zaman dükkanı daha genişletmek için planlar yaparlar. Kıdemli eleman bir ara eline renkli ambalaj kağıtlarıyla bir şey paketlemekle meşgul olur. Dükkana giren müşterilerle ilgilenen arkadaşım bu paketin neyin nesi olduğunu anlamaz. Müşteri varken sormayı da unutur.  Yeni elemanın erken geldiği için mesaisi bitmiş, evinin yolunu tutmuştur. Bir süre sonra aklına düşer paket. Kıdemliye sorar: "O güzel güzel paketlediğin neydi az önce?"

Kıdemli eleman kıdeminin verdiği rahatlıkla "Ha, o mu yeni elemana bugün gelen helvalardan birini koydum evine götürsün diye." Arkadaşım şaşkın vaziyette sorar "Kime sordun?" Ses yok. "Benim adıma karar vermeye yetkili mi kıldım seni?" Cevap yok. "Benden isteseniz ben hayır mı diyecektim?" Yine cevap yok. Arkadaşım iyice zıvanadan çıkar. "Gözümün önünde bunu yapıyorsun, nasıl güveneyim ben size?" Hala cevap yok.

O akşam kıdemli arkadaşına telefon eder. Olayı çarpıtır. "Patron sana fena kızdı, seni hırsız yaptı, helvayı götürdün diye." Yeni eleman şaşkın vaziyette sorar. Sen patrona söylemedin mi helvalardan birini alıp akşam misafirliğe giderken götüreceğimi? Hatta önünde paket yaparken patronun haberinin olduğundan o kadar emindim ki." Kıdemli yediği fırçaya karşılık ısrarla iki yüzlülüğünü sürdürür. "Valla söyledim ben ama yine çok kızdı sana. Söylemediği laf kalmadı." Yeni eleman keşke kendim söyleseydim diye içinden geçirir ama kıdemlinin söylediklerine de inanmak gafletine düşer. Demek patron yarım kiloluk helvayı benden kıskanıyor der aklınca. Telefonun ucundaki kıdemliye "Söyle o zaman ben yarın gelmiyorum, başka birini bulsun patron."

Kıdemli arkadaşımı arar gecenin bir yarısında muzaffer bir edayla. "Yarın yeni eleman gelmeyeceğini söyledi helva yüzünden. Arkadaşım sorar, "Avukatı mısın sen onun? O niye arayıp söylemedi?" Hemen gidip yetiştirmiş demek. Halbuki yeni elemana söylenen en ufak bir söz yok. Arkadaşım sabah olunca telefon etmiş yeni elemana. Hani atılan fırça kıdemliye, sana söylenen bir şey yok diyecek. Cevap yok. Kıdemli sabah gelmiş. Bir kişinin başını yemiş olmanın verdiği rahatlıkla...

Mutlu hafta sonları. Ha bu arada dünyalar iyisi bir Ayten Hanım katıldı aramıza.

YANSIMALAR

19/01/2017 Perşembe, Tire

Havanın değişip durduğu bu günlerde Deep durmadan değişen hava durumuna güzel bir yakıştırma yapmıştı. Aynı İzmir'in kızları gibi... Bugün de aynı. Sağanak yağış beklerken sabah inanılmaz bir bahar havası karşılıyor bizi. Öyle ki henüz temizlik bitmeden gelen misafirler terasta oturmayı tercih ediyor. Güneş bu mevsimde bile ısıtıyor.

Güzel havalar çiçek özüne uçan bal arıları gibi misafirleri Taş Ev'e çekiyor. Dün yine müzik listemi oluşturamamıştım. İlk yaptığım işlerden biri olmalı şimdi. Hemen bilgisayarımı açıyorum. Biri yabancı biri de yerli olmak üzere iki liste hazırlıyorum. Bu arada üyesi olduğum Spotify'dan Müzeyyen Senar ve Zeki Müren parçalarından oluşan uzun iki listeyi de repertuvarıma ekliyorum. İşlem tamam.

O güzelim hava fazla kalıcı olmuyor. Biz meteoroloji ile dalga geçerken hava birden kapanıyor, yağmur atıştırmaya başlıyor. Derken güneş bulutların arkasına gizlenince hava kararıyor ve tek tük atıştıran yağmur sağanağa dönüyor. Neyse ki fazla uzun sürmüyor bu durum ama güneş saklandığı yerden çıkmıyor bir daha.  Zeytin'e yemek vermek üzere kulübesine gidiyorum. Bir de ne göreyim, tasmasından kafasını sıyırıp sırra kadem basmış. Ekipten arkadaşlar dalga geçiyor, "Senin Zeytin kocaya kaçtı." diye. Döneceğinden emin olmak istiyorum, nereden bulacak böyle yağlı kapıyı.

Akşam rezervasyonlarından misafirlerimizden biri beklediğimizden erken geliyor. Yanında tanınmış bir üniversitenin dekanı var. Taş Ev'i görmek istemişler. Salona çıkıp oturuyor, program değişikliği nedeniyle akşam gelemeyeceklerini söylüyorlar. "Madem yemek yemeyeceksiniz size tatlı ikram edelim." diyorum. Birer porsiyon trileçe, dondurmalı kestane tatlısı ve karadutlu lor tatlısı alıyorlar. Hesap ödemeden memnun bir şekilde ayrılıyorlar. "Adnan Şef sen de hesabı almadın mı?" "Hayır" diyor "Kimse hesap sormadı bana." Belki unuttular belki de ikram kabul ettiler. Ne yapalım olur böyle şeyler.

Acilen aşağı inmem, eksik malzemeleri tamamlamam lazım. Kasap alışverişini de yapıyorum bu arada. Yolda eşim arıyor. O da dışarıda bir yerde güne gittikten sonra eve dönüp kendine has tatlılar mezeler hazırlıyor. Yolda telefon ediyor. Şu da lazım, bunu da al gelirken.

Akşam Müzeyyen dinletiyorum misafirlere. Arkasından çaldığım Türkçe müzik beni eskilere götürüyor. Misafirlerin yaş grubuna bakınca eminim onlar da hoşlanarak dinliyor olmalılar.

Salondan şehrin gece manzarası harika görünüyor. Dün geceki konularımızdan biri yanındaki arkadaşıyla tablo gibi bir fotoğraf çekip instagramda paylaşmış. Mekan gerçekten harika görünüyor. Onu izinsiz paylaşamıyorum. Camdan manzarayı çekiyorum. Gölgeler yansımalarla ilginç görüntüler dökülüyor. Acemi Demirci'nin objektifinden ne kadar güzel görünür acaba? 

İnsanların beğenileri, damak tatları çok farklı. Aynı yemeği ya da mezeyi yan yana iki masadan biri eleştirirken diğeri göklere çıkarıyor. Bu durumda misafir her zaman haklı diyoruz ama ne yapacağımızı şaşırıyoruz. Aynı durum eşimle benim aramda da var. Örneğin makarnayı ben Al Dente pilavı biraz geçkince severken eşim makarnayı geçkince pilavı tane tane sever. Her ikimiz de birbirimizin yediklerini eleştiririz.

Bugün yarınki tarihi görmeden günlüğümü yazmak şerefine nail oluyorum. Gecemi ara verdiğim blog dostlarımın bloglarını okumaya ayıracağım. Facebook'tan gördüğüm kadarıyla Evde Yazar hanımefendi de yazmış uzun bir aradan sonra. Yine sadık takipçilerimden Acemi Demirci'nin ve diğer dostların okuyacağım bir sürü yazısı olmalı.