AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 102

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimizin 102. Haftasına girmiş bulunuyoruz. Daha önceki haftaların sohbet konularını ve konuları öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Bu haftanın konusunu sevgili Kavanozdaki Beyin / Sessiz Gemi belirledi. Gündemdeki orman yangınları konusuna girmeye haklı olarak gücünün yetmediğini belirten arkadaşımız farklı bir konu seçerek bu hafta için pandemi boyunca kişisel gelişim ve eğitim adına uyguladığımız şeylerden bahsetmemizi uygun görmüş. Haftanın konusu şöyle:

"Kişisel gelişim adına ve eğitim için pandemi sürecinde bir şeyler yaptığınız oldu mu, yaptıysanız neler yaptınız ve gelecekte bu türden plânlarınız, düşünceleriniz varsa bizimle paylaşabilir misiniz? Böylece hepimiz birbirimizden faydalı bilgiler ve uygulamalar öğrenebiliriz. Örneğin online seminerler, eğitimler olabileceği gibi kişisel arınma için meditasyon teknikleri vs. olabilir."

Kişisel gelişimi, rutin yaşantının dışına çıkıp insanların bilinçli olarak, kendi bilgi ve becerilerini geliştirmek amacıyla yaptıkları psikolojik bir mücadele olarak görüyorum. Bu yolda ilerleyebilmek için birçok eğitici, yol gösterici kitaplar ve kendilerini kemâle ermiş! gösteren sayısız abiler, ablalar var. İşin doğrusu bu dalda yapılan çalışmalar ticari kaygının ötesinde bazıları için pozitif etki sağlamış olsa da bana çok fazla hitap etmediğini söylemek isterim. Kişisel gelişimime bir fayda sağladığına inanmadığım halde fırsat buldukça TEDx türünden konuşmaları takip eder ve izlerken büyük keyif alırım. Ancak dikkat ettim, bu tür yayınlar sabun köpüğü gibi kısa süre sonra zihnimden uçup gidiyor. Konuşmacılar, kendi alanlarına giren konularda, nasıl başarılı olduklarını, başarısızlıklarını ve hayatlarından ilginç buldukları kesitleri anlatıyorlar. Kişisel gelişim üzerine kaç konuşma, kaç film izlersek izleyelim sonunda yine kendimizle baş başa kalıp hayatımızı kendimiz plânlarız. İşte bu videolardan biri de yönetmen İlker Canikli'nin TEDx konuşması (Bkz). Canikli ile düşüncelerimiz birbirine o kadar yakın ki! Doğal olarak hoşuma gidiyor söyledikleri. Onun kadar hitabeti kuvvetli biri olmadığımdan kendimi böylesine başarılı ve esprili bir şekilde anlatamam.  

Yazıma başlamadan önce sevgili Sessiz Gemi ve DeepTone'nun yazılarını okudum. Pandemi sürecinde neler neler yapmışlar. Kıskanmadım desem yalan olur. Hayatta yapılacak o kadar çok ve o kadar güzel şey var ki! Bununla birlikte ben bir şey yapmadan önce uzun uzun düşünürüm. Onca şeyin arasında hangisini yapmalıyım? Bu bana ne yarar sağlayacak? Sonunu getirecek gücü ve zamanı bulabilecek miyim? Bazı özelliklerimi beğeniyorum, söz gelimi bir şeye karar verip başlayınca mutlaka sonunu getiririm. DeepTone proz.com'dan bahsetmiş. Daha önce bu siteyi keşfetmiştim.  Yabancı dil ve çeviri konusuna ilgi duyuyorum. Deep bu konuda çok iyi, özellikle de hız bakımından özel bir arkadaşımız. Ben bu hıza ayak uyduramam diye düşünüyorum. Konuşmak yerine yazarak kendimi daha iyi ifade ettiğime inanıyorum. Pandemi öncesinden başlayarak iki roman çevirisi yapıp bir roman yazma deneyimim oldu. Yazarak, okuyarak son zamanlarda kaliteli film izleyerek insanın bilgi ve kişisel gelişimini kendi kendine sağlayabileceğini düşünüyorum. Okumaktan kastım insanı hayal alemine götüren kişisel gelişim kitapları değil elbette. "Her şey sevgiyle başlar. Yeter ki isteyin, siz isterseniz dünya dünya değişir." türünden saçmalıklar yerine realist düşüncelere çok daha yakınım.

Bu bakımdan arkadaşlarıma ne yazık ki kişisel gelişim adına yardımcı olacağım bir aktivite, eğitim ya da yine kendini kandırma yolu olarak gördüğüm yoga, meditasyon gibi aktivitelerim yok. Biliyorum, bazıları bu tür etkinliklerden büyük fayda gördüklerini ve hayatlarının düze çıktığını anlatacaklar. Onlara diyeceğim hiçbir sözüm olamaz. Ama ben şahsen kendi kendimin eğitmeniyim. Bu herşeyi bildiğim manasına gelmesin, tam aksine hiçbir şey bilmiyorum ve bilgiye açım. Sadece kendimi tanıyorum, bu inanılmaz bir kuvvet, sabır ve huzur veriyor bana. 

Pandemi sürecinde bir ara varoluşa taktım kafayı. Uzun uzun araştırdım, okudum, yazdım. Cesarete bakar mısınız, binlerce yıl onca filozofun anlayamadığı bir konuyu ben keşfedeceğim! Sonra yavaş yavaş sıyrıldım bu düşüncelerden ama ara sıra yine aklıma takılmıyor değil. Felsefe, psikoloji, siyaset (ülkemizde olan siyaset değil elbette) ilgimi çekiyor. Son yaptığım roman çevirisi, "Anadolu'nun Hayaletleri" kalitesinde bir eser bulmaya çalışıyorum. Zamanı geldiğinde (sanırım henüz toplum buna hazır değil) "Anadolu'nun Hayaletleri" ni yayınlayıp topluma kazandırmak en büyük hayalim.  

VEBA GECELERİ - ORHAN PAMUK

Kitabın Adı: Veba Geceleri

Yazar: Orhan Pamuk

Sayfa Sayısı: 537

Yayınevi: Yapı Kredi Yayınları

Türü: Üst kurgu tarihi roman

Veba Geceleri, basılmadan yıllar önce kitapseverler tarafından ilgi, merak ve özlemle beklenen piyasaya arz edildiği tarihten itibaren de hakkında nice değerlendirmeler yapılan farklı bir roman. Nobel Edebiyat ödüllü yazarımız Orhan Pamuk'un son kitabı Veba Geceleri, kendi ifadesiyle otuz beş yıldır yazmayı düşündüğü ve son beş yıldır büyük emek harcayıp birçok kitap, resim ve muhtelif kaynaklardan yararlanmak suretiyle ortaya koyduğu bir eser. Ünlü yazar ve kitabı Veba Geceleri hakkında olumlu ya da olumsuz pek çok eleştiri yapılmış ancak ben bunlar hakkında bilgi sahibi olmadan önce ve önyargısız kitabı okuyup bitirdim. Daha sonra kitabın tanıtımlarıyla ilgili röportajlara, film ve eleştiri yazılarına yoğunlaştım. Romanın tamamını okumamla birlikte hafızamda yer eden düşünceleri, başkalarının kitap hakkındaki değerlendirmeleriyle mukayese etme konusunda şaşırtıcı bir isteğe kapıldım. Epey zaman harcadığım bu yolculuğum esnasında Veba Geceleri hakkındaki incelemelerin, olumlu ve olumsuz eleştirilerin bazılarına katılırken aralarında katılmadıklarım da az değildi.

Öncelikle romanda diğer önemli yazarların da eserlerinde tercih ettiği üzere yenilik ve üslûp arayışı adına birtakım sıra dışı özellikler görüyoruz. Belki de bu, onları önemli yapan bir özellik. Dikkatimi çeken ilk husus, tarihsel gerçeklerle kurguyu mekân ve karakter ayırt etmeksizin harmanlamış olması sebebiyle okuduğum her cümleye gerçek mi yoksa kurgu mu diye bakmam ve bunun sonucunda romana kendimi yeterince adapte edemeyişim oldu.  Evet, tarihi romanlar bir takım olaylar yazıldığı dönemin sosyoekonomik ve kültürel öğelerine bağlı kalarak kurgulanabilir ancak Orhan Pamuk Minger Adası gibi var olmayan bir adaya sokakları, dükkânları ve insanlarıyla hayat veriyor ve bu ada Osmanlı İmparatorluğunun çöküş döneminde bağımsızlığını yedi düvele ilan ediyor! Resme olan ilgisi sayesinde yazar, önce hayalindeki Minger Adasını sokak sokak plânını çizmiş, çizdiği bu plan üzerinde cami ve kiliseleri, resmi kurumları, kaleyi, limanı ve saat kulesini göstermiş. Bu tarz bir çalışma, sonuçta, yazarın romanı yazarken ayağını yere basarak yol almasına, adanın doğru bir şekilde tasvir ve betimlemesine yardımcı olmuş. 

Romanın anlatım bozukluklarını Nobel ödüllü bir yazara yakıştıramadım. Onu da geçtim, kitabın editörü ve YKY Orhan Pamuk'tan çekindikleri için midir bilinmez bu konuda yeterince hassas davranmamışlar. Bu hataların aşağıda açıklayacağım Tarih profesörü Mina Mingerli'ye yapışacağını düşünmek mi gerek yoksa yazarın "bu benim tarzım" deyip çevresindekileri susturma ihtimali üzerinde durmak mı lâzım bilemiyorum. Daha da önemlisi akıcı bir özelliği yok romanın, aynı yer ve karakter tasvirlerini bezdirecek seviyede tekrar etmesi okuru sıkıp bunaltıyor, kitabın bir an önce bitirmek için aşırı çaba göstermek zorunda kalıyor insan. Bir yandan tekrarlar lüzumsuz yere (ticari kaygıların etkisi altında) kitabın sayfa sayısını arttırırken diğer yandan bazı olayları ve karakterleri derinlemesine işlemediği için bir türlü romanın içine giremiyor, duyguları alamıyor, adeta tarihi bir belgesel izlermiş hissine kapılıyor okur.

Spoiler *** 1901 yılında Osmanlı İmparatorluğuna bağlı Minger Adasında ortaya çıkan veba salgınında padişah II. Abdülhamit tarafından adaya gönderilen Sağlık Müfettişi Bonkowski Paşa esrarengiz bir şekilde cinayete kurban gider. Bunun üzerine padişahın yeğeni Pakize Sultanın eşi Dr. Nuri Minger Adasındaki salgını kontrol altına almak ve cinayeti aydınlatmak amacıyla padişahın emriyle görevlendirilir. Minger Adasını yöneten Vali Sami Paşa ve Pakize Sultanın koruması, Kolağası Kamil, romandaki diğer önemli figürler. Adanın yarısı Müslüman Türkler, diğer yarısı, ağırlığını Rumların oluşturduğu Ortodoks Hristiyanlardan oluşmakta. Salgınla mücadele genellikle din eksenli hurafeleri savunan tekke şeyhleri ve bilimsel yollardan karantina kurallarını benimseyen Dr. Nuri arasında geçer. Romanda yüzeysel olarak konu edilen Mingerli Zeynep ile Kolağası Kamil'in aşkından ve Vali Sami Paşa'nın metresi Marika'dan bahsetmemek olmaz. Kısa süre içinde akıl almaz bir şekilde Minger Adasının yönetimi kanlı kansız darbelerle elden ele dolaşır ve sonunda Minger Adası milliyetçilik rüzgârını arkasına alıp bağımsızlığını ilân eder. Karantina nedeniyle etrafı yedi düvel ve Osmanlı savaş gemileriyle kuşatılmış adada "Minger Mingerlilerindir" sloganıyla başlatılan istiklâl mücadelesinin kime karşı yapıldığı belirsiz! Önce Kolağası Kamil cumhurbaşkanlığına, daha sonra Dr. Nuri başbakanlığa getirilir. İkisinin arasında yönetim kısa bir süre Şeyh Hamdullah ve taraftarlarının eline geçip Vali Sami Paşa darağacına gönderilse de Şeyhin vebaya yakalanması ve salgını kontrol etmedeki başarısızlığı sebebiyle yobaz takımı iktidarda fazla kalıcı olmaz. Kolağası Kâmil'in vebadan ölmesinden sonra Dr. Nuri'nin yönetiminde Pakize Sultan adanın kraliçesi olur ve ilerleyen zaman içerisinde kendi istekleriyle İngilizler tarafından sömürge ülkesi, Hindistan'a kaçırılır. Kitabın başından sonuna dek Abdülhamit'in acımasız idare tarzına, muhafazakarlığına ve iktidardan indirilip canına kastedileceği düşüncesiyle kapıldığı vehimlere değinilir. Çünkü kendisi de Pakize Sultan'ın babası, batı yanlısı ilerici düşüncelere sahip V. Murat'ı devirerek iktidara gelmiştir. Pakize Sultan ve Doktor Nuri'nin İstanbul'a dönme hayalleri iyice suya düşmüş olduğundan hayatlarını Avrupa kentlerinde sürdürürler. *** 

Diğer bir husus da, Veba Geceleri romanının, Pakize Sultan'ın torunu tarih profesörü Mina Mingerli tarafından ve özellikle Pakize Sultan'ın büyük ablası Hatice Sultan'a göndermiş olduğu çok sayıda mektuptan faydalanmak suretiyle yazıldığına dikkat çekilmesidir. Orhan Pamuk bu şekilde yazarlıktan sıyrılarak kendini izleyici konumuna getirmiş ve belki de romanın yazımına ilişkin olumsuz eleştirileri savuşturacağını hayal etmiş olabilir. Ne var ki bu tür anlatım tarzı, yer yer anlatıcının devreye girip geleceğe dair bilgiler vermesi, falanca olayın diğer tarihi kaynaklar veya gazetelerden alındığının belirtilmesi, daha da önemlisi anlatıcının aşırıya kaçan yorumlarda bulunması okurun okuma zevkinin azalmasına sebep olmakta.

Sonuç olarak gerek pazarlama kampanyaları bakımından gerekse yazarının Nobel ödüllü olması sebebiyle büyük tartışmalara konu olan Veba Geceleri romanı bir başka yazarın kaleminden çıkmış olsa lâfı dahi edilmez, sıradan bir roman olarak rafları süslerdi. Fakat yazarı Orhan Pamuk olunca yok efendim, Kolağası Kamil bey Mustafa Kemal'le ilişkilendirilmiş (ismindeki sessiz harfleri bile aynı!), yok efendim Şeyh Hamdullah Fetö'yü çağrıştırıyormuş, Abdülhamit'i seven bir kesimi karşısına almış gibi bir sürü bağlantının peşine düşülüyor. Bu gözle bakıldığında gerçekten de hem tarihe hem de günümüze çok sayıda göndermelerde bulunulduğu doğru. Ama yine de ben Veba Gecelerini gerek kurgu gerekse yazarın denediği farklı anlatım tarzı olarak vasat bulduğumu söyleyebilirim. Edebiyat dünyasında bu kadar ses getirmesi bir yana, romanın sonunu gördüğüm için kendimi mutlu hissettiğimi söyleyebilirim. Tavsiye eder miyim? Herkesin farklı gözle baktığı bu eseri merak ediyor, bir de sonuna kadar okumaya çalışırken sıkılmayı göze alıyorsanız okuyun elbette ki sizin de bu konuda bir fikriniz olsun. Lâkin iyi bir edebi eser okumak istiyorum diyorsanız emin olun çok daha iyileri var.  

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 101

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimizin 101. Haftasına girmiş bulunuyoruz. Daha önceki haftaların sohbet konularını ve konuları öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Sevgili Deep bu haftanın konusunu benim belirlememi istedi. Kafamda birkaç sohbet konusu vardı. Bunların arasından benim için belki de en zor olanını seçtim.  

"LGBT hakkında ne düşünüyorsunuz? Sizce bu bir hastalık mıdır? Etik açıdan nasıl olması ya da olmaması gerektiği yönünü bir tarafa bırakıp bu konuda kişisel görüşlerinizi ve bakış açınızı paylaşır mısınız?"

Tam bir aydır bu konuda bir şeyler yazmak istiyordum. 28 Haziran günü İstanbul'da yapılan Onur Yürüyüşüne polisin şiddetle karşılık vermesi beni ziyadesiyle rahatsız etmiş ve konuya olan ilgimi arttırmıştı. Öğrendiğime göre ABD'nin Newyork şehrinde,  genellikle eşcinsellerin takıldıkları Stonewall Inn adlı bir bara yapılan polis saldırısı ve bunun ardından başlayan direniş ve gösterilerin yapıldığı 1969 yılının 28 Haziran'ı LGBT bireylerin kendilerini polise ve topluma kabul ettirmeleri konusunda bir dönüm noktası olmuş ve bu tarih her yıl artan sayıda kişinin katılımıyla onur günü olarak kutlanmaya başlamış. 

İşin doğrusu önceleri LGBT bireyleri bir sapkınlığın içinde görüyor ve onların yanımda bulunmasından rahatsızlık duyuyordum. Bu tür insanların çocuk yaşlarında maruz kaldıkları tecavüz ya da bir takım olumsuzlukların neticesinde geri dönüşü olmayan bir yola girdiklerine inanıyordum. Zaman içinde bu tür davranışların kişisel bir tercih olmadığını, nedeni ne olursa olsun, bir hastalık ya da doğuştan gelen bir anomali olduğunu düşünmeye başladım.  LGBT bireyler beni her zaman ürkütmüş, onlarla sosyal ilişki kurmam halinde hem toplumda başka türlü değerlendirileceğim, hem de sanki bulaşıcı bir hastalık gibi benim de onlar gibi olacağım endişesine kapılıyordum. 

İnsanın varoluşundan bu yana farklı cinsel davranış biçimlerine sahip olduğu, yaklaşık 1.500 hayvan türünde de aynı özelliklerin görüldüğü bugün bilimsel olarak kanıtlanmış durumda. Ancak hem bireysel hem de toplum olarak bu tür bireyleri kabullenmekte zorlandığımız açık. İlginç olan 1.800'lü yıllara kadar eşcinsellik, farklı cinsel davranışlar birçok toplumda normal karşılanırken daha sonraları bu özelliğe sahip insanların muhtelif nedenlerle şiddet ve ötekileştirmeye maruz kalmasıdır. Örneğin Osmanlı Yeniçeri Ocağında askerlerin cinsel yönden ihtiyacını gören ve parlak oğlan çocuklarından oluşan Civelek taburu gayet olağan kabul ediliyor, hiç de yadırganmıyormuş. Yine erkeklerin hem kadın hem de bıyıkları yeni terleyen oğlan çocuklarıyla ilişkisi, edebiyatımızda ve tarihimizde oldukça fazla yer tutar. Pek çok farklı yorum yapılsa da cennet tasvirlerinde güzeller güzeli hurilerin yanı sıra Kur'an'da erkeklerin hizmetine "gılman" vaat edilmesinin o zamanın erkekleri için cennetin cazibesini en az huriler kadar arttırdığını düşünüyorum. 

LGBT bireyler seslerini duyurmaya başlayınca onlara karşı tepkiler de artmakta günümüzde. Özellikle din odaklı yönetimler bu davranışı sanki bir tercihmiş gibi değerlendirerek sapıklık olarak niteliyorlar. Bu konuda hakim devlet görüşü; LGBT'nin küresel şer odakları tarafından fonlanan bir sapıklar topluluğu olduğu ve bunların sosyal medya üzerinden Türk toplumunun ahlâk yapısını yerle bir ettikleri yönünde.

Yapılan bilimsel çalışmalar LBGT davranışlarının hastalık sınıfına sokulamayacağını göstermiş olmakla birlikte bu konuya tarafsız yaklaşan bilim insanları bu tür davranışların kaynağı hususunun hâlâ bilinmezliğini koruduğunu vurguluyor. Homofobi, Yunanca "homos phobos" yani eşcinsel ilişki olayına karşı gelişen toplumsal, dini, ideolojik ya da psikolojik korkuları içeren bir kavram. Zaman zaman homofobik bir yanım olup olmadığını düşünmüşümdür. Ancak bunun irrasyonel bir düşüncenin ürünü olduğunu hiçbir zaman göz ardı etmedim. LGBT bireylere karşı nefret duymadım fakat onların içinde bulundukları sosyal ve psikolojik durumlara acıdığımı söyleyebilirim. Bu tür bireylere karşı uygulanan şiddet ve ötekileştirmenin bir insanlık suçu olduğunu düşünüyorum.

LGBT ailelerinin kurmuş olduğu derneklerde evlâtlarına sahip çıkmaları, onları kabullenme aşamasında yaşadıkları süreç beni çok etkiledi, bu konuda izlediğim belgesel ve söyleşilerde göz yaşlarımı tutamadım. Herhangi birimizin çocuğu da LGBT olabilirdi. Düşünmek bile korkutuyor insanı. Hem bireysel olarak bunu kabul etmek hem de topluma karşı evladımıza kol kanat germek! Bugün ben dahil pek çok insan buna hazır değil. Çocuğu LGBT yerine kanser gibi felâket bir hastalığı olmasını tercih edecek ailelerin sayısının az olmadığını düşünüyorum.

Bazen LGBT, bireylerin cinsel tercihi olarak tanımlanıyor. Ben buna kesinlikle karşıyım. Kimse ailesinden ve toplumdan tecrit edilmesi sonucunu getirecek bir tercihte bulunamaz. LGBT, doğuştan ya da henüz bilinemeyen bir nedenden ötürü normal dışı cinsel bir yönelimdir bana göre.

LGBT insanları tanımak, onlarla sohbet etmek, dertlerini paylaşmak isterim. Bu insanlar ötekileştirilip toplumdan dışlanıyorlar. Bir kısmı yüksek eğitim görmüş, kültürlü kişiler. Ne kadar başarılı olurlarsa olsunlar kendilerine iş verilmiyor. Bu yüzden fuhuş batağına itiliyorlar. Savunmaları son derece haklı. Yaşamak için başka bir iş kolum yok ki diyorlar. Bize alışın diyorlar, evet zor da olsa alışmamız lâzım onlara. Gördükleri işkence ve ötekileştirmeleri lânetliyorum. LGBT bireylerin aileleri arasında annesi ve babası profesör olanlar var. Hem kendileri, hem de evlâtları için psikolojik tedavi görüyorlar ve sonunda başlarına gelen bu durumu kabulleniyorlar. Bu insanların sayısı hiç az değil. Toplumun yüzde onu LGBT olduğunu söylüyor bazı kaynaklar. Elbette gerçek sayının tespiti mümkün değil. Pek çoğu yaşadığı bunalımı içine akıtıyor toplumdan dışlanmamak için. Söylenecek daha çok şey var ama kelimeler kifayet etmiyor. 

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 100

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimizin 100. Haftasına girmiş bulunuyoruz. Daha önceki haftaların sohbet konularını ve konuları öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Bu haftanın konusunu sevgili DeepTone / Sade ve Derin belirledi. 

"Ağaç Ev Sohbetleri keyifli mi?"

Keyifli olmaz mı? Bloglar arası bir münazara havası estirdi bu etkinlik. İlk haftadan itibaren her hafta ara vermeksizin yazdım, çok güzel yorumlar aldım, yorumlarda yapıcı tartışmalarımız oldu, yeni yeni şeyler öğrendim. Format gereği herhangi bir kısıtlama olmadığı için son derece seviyeli bir ortamda ve istediğimiz her konuda, fikirlerimizi özgürce paylaştık. 

Yüzüncü haftaya girdiğimiz bu güzel etkinliğe konu önerileri ve yazılarıyla katılan arkadaşlarımıza çok teşekkür ediyorum. Ağaç Ev Sohbetleri fikir olarak Taha Akkurt ve Edischar'a ait olmakla beraber işin lokomotifi elbette sevgili Deeptone'du. Her hafta az ya da çok sayıda katılımcımız oldu ama yazılarımızın pek çok blogger arkadaşımız tarafından ilgiyle takip edildiğini biliyorum. Bazen güncel bazen felsefi bazen de fantastik konuları tartışıp düşüncelerimizi dile getirdik. Sohbet konularıyla ilgili fikirlerini paylaşan arkadaşları sevgili DeepTone sayfasında duyuruyordu. Bildiğim kadarıyla yazılan her yazıya er ya de geç yorum bıraktım. Yazdığım yazılara da çok kıymetli yorumlar aldım. Bazı haftalar yazıma yapılan yorum sayısı yüzü zorladı. Bu benim için oldukça keyif vericiydi.

Pazartesi günlerini iple çekiyor ve heyecanla haftanın konusunu öğreniyordum. Bazen öyle sorular soruldu ki, çaresizlik içinde "ya ben bu konuda ne yazabilirim" diye telâşlandım. Ancak yazmaya başlayınca su gibi aktı satırlar. Zaman geldi konu hakkında araştırma yapma gereği hissettim. Doğal olarak bu benim yeni şeyler öğrenmemi sağladı. Örneğin 46. haftada sevgili İrem Can, "K-Pop hakkında ne düşünüyorsunuz?" diye sormuştu. K-Pop nedir ya, ne kadar cahil kalmışım? diye söylendim kendi kendime. Ondan önce 17. haftada sevgili Barış Doğan, lisede sevgili yapmak! hakkında ne düşündüğümüzü sordu. Bu sayede z-kuşağına giriş yaptım. 99. haftanın konusu sevgili DeepTone'dan gelen dondurma tercihimiz hakkındaydı. 24. haftada sevgili Tante Rosa bizleri uçan balon yaptı. Bu eğlenceli konular dışında oldukça ağır konuları da gayet güzel tartışıp fikirlerimizi yazıya döktük. Örneğin 19. haftada sevgili Denize Bakan Ev, "Kadın ve erkek arasında cinsel bir yakınlık olmaksızın gerçek bir dostluğun olabileceğine inanıyor musunuz?" diyerek fikrimizi sorarken, sevgili Mavi Lale 20. haftada "ölüm" kavramının biz insanlar için ne ifade ettiği konusunda düşüncelerimizi paylaşmamızı istedi. Sevgili Makbule Abalı, 69. haftada "evlilikte boşanma ve ayrılıklar" hususunu masaya yatırdı. 88. haftada sevgili Kuyruksuz Kedi, "ötekileştirme" konusunu ele aldı.

Bu güzel etkinliğin benim açımdan en güzel tarafı neydi biliyor musunuz? Blogta her hafta en az bir kez yazmamı sağlamış olması! Kimi zaman yazmak gelmiyordu içimden, bazen aksilikler, işler, hastalıklar ya da miskinliğim yazmama engel oluyordu. Ama şartlar ne olursa olsun, hani derler ya, iki elim kanda olsa Ağaç Ev Sohbetlerini kaçırmayacağıma dair söz vermiştim kendime ve şimdiye kadar sözümü tuttuğum için çok mutluyum. Umarım bu etkinlik sonsuza dek devam eder.

SON DANS BÖLÜM 42 (FİNAL)*

Selmin yola çıkmadan önce Esther'in normal kıyafetlerini yanına almakla ne kadar isabetli karar verdiğini düşünüp kendisiyle gurur duydu. Zira hanımı Esther'in eski haline döneceğine dair umutlar iyice azalmıştı artık, yavaş yavaş Prenses Nora'ya kendini alıştırmaya başlamıştı herkes. Önceki gece hanımının Kemal'le dans ederken bayılıp dünyaya yeniden geldiği o mutlu anda, üzerindeki prenses kıyafetiyle Szentendre caddelerinde boy göstermesi kuşkusuz bütün meraklı gözlerin hedefi olacaktı. Hiç kimsenin beklemediği bir zamanda normal yaşamına kavuşan Esther, artık o süslü kıyafetlerle dışarı çıkmayı asla kabul etmezdi zaten. Herkesin huzura kavuştuğu gecenin sabahında Selmin erkenden kalkmış, Esther'in oda kapısını hafifçe tıklatmıştı. Birden karşısında Kemal'i görünce çok utanmıştı genç kadın. Oysa -o vakte kadar hiç uyumamasına rağmen- neşesi gayet yerindeydi Kemal'in. Selmin'in uzattığı Esther'e ait kıyafetleri içeri almış ve içtenlikle gülümseyerek kendisine teşekkür etmişti.

Kemal ve konukları bir hafta boyunca doyasıya tatilin tadına vardılar, yeşilin ve mavinin buluştuğu bu cennet köşesinde. Gündüzleri Esther’in çocukluğunu ve gençlik yıllarını geçirdiği Szentendre sokaklarını gezdiler, kafelerinde oturup sohbet ettiler, hava kararmaya başlayınca şatonun Tuna nehrine kadar uzayan geniş bahçesinde hep birlikte mangal partisi yaptılar. Martin şakalarıyla herkesi güldürmeye devam ederken, Daniel ile Timur türlü oyunlar oynadı çimenlerin üzerinde. Kendini bildi bileli başkalarına hizmet eden Selmin, hayatında ilk kez önüne papyon kravatlı şefler tarafından servis edilen nefis yemeklerin keyfini çıkardı. Jale ile Hasan her fırsatta reenkarnasyon konusunu tartışmaya devam ettiler. Esther'in yeniden sağlığına kavuşmasına en çok sevinenlerden biri de en yakın arkadaşı Selmin'di. Kemal’den fırsat bulduğu sınırlı zamanlarda Esther’in yanına gidiyor, onun elini avuçları arasına alıp ne kadar büyük bir felaketten döndüklerini düşünürken gözleri doluyordu. Hasan, zamanının büyük kısmını Cevdet Bey’le golf oynayan Martin'i izlemekle geçirdi. Cevdet Bey’in karısı ve onu bir an olsun yalnız bırakmayan Lilla arasında güzel bir dostluk kuruldu. Bazı geceler salona geçip müzik eşliğinde coştular, şarkılar söylediler, dans ettiler.

Sayılı günler çabuk geçti. Eve döndükleri günün akşamına doğru Esther, balkona çıkmış güneşlenirken temizliği bitiren Selmin, mutfakta yemek hazırlığına başlamıştı. Kemal, son kez iş yerine gidip arkadaşlarına veda edecek, istifa mektubunu verecekti. Telefon sesini duyan Selmin elindeki işi bırakıp doğruca salona koştu.

- Esther Hanım, telefonunuz çalıyor.

Selmin elindeki telefonu balkon kapısından Esther’e uzattıktan sonra yeniden işinin başına döndü. Cevdet Bey’in adını görünce sevinçle açtı telefonu Esther.

- Merhaba Cevdet Bey, nasılsınız? Oturduğu yerden geriye doğru bakıp Selmin’in mutfağa girdiğinden emin olduktan sonra rahatladı.

- Ben de şimdi sizi arayıp teşekkür edecektim. Gerçekten size çok şey borçluyum.

Geniş balkondaki sandalyeye otururken ayaklarını önündeki tabureye uzattı. Aralık balkon kapısından sızan rüzgâr tül perdeyi nazlı nazlı havalandırıyordu. Kahvesinden bir yudum aldı. O kadar heyecanlanmıştı ki, Cevdet Bey'in konuşmasına izin vermeden devam etti.  

- Muayenehanenize son geldiğim günü hatırlıyorum, "Şimdi seninle bir oyun oynayacağız." dediğinizde neden bahsettiğinizi anlamamıştım.

Dairenin dış kapı kilidi sessizce döndü. Kemal elinde kocaman bir gül demeti ile içeri girdikten sonra doğrudan mutfağa geçti.  Bir anda onu karşısında görüp şaşıran Selmin’e gülümseyerek işaret parmağını dudaklarına götürdü ve sus işareti yaptı. Ayaklarının ucuyla balkon kapısına doğru yaklaştığında Esther’in telefonla konuştuğunu fark etti. Ona sürpriz yapmak için kapının arkasına gizlendi ve konuşmalara kulak kabarttı. Esther coşkuyla birine bir şeyler anlatıyordu.

- Evet, haklısınız Cevdet Bey, ben de rolümü güzel oynadım. Nasıl böyle bir işe kalkıştığımıza hâlâ inanamıyorum. Neyse ki Kemal oynadığımız oyunun farkına varmadı. Sadece Kemal değil, diğerleri de, hepsi inandılar. Hipoterapi merkezi, hastane, Jovica, Sofia, Martin… Bütün bunların hepsini birden nasıl ayarladınız, hem de o kadar kısa zamanda. Neyse, şimdi Selmin evde, bir şeylerden şüphelenirse kötü olur.

Başını hafifçe geri çevirip salona baktı. Selmin'in konuşulanları duymadığından emin olmak istiyordu. Selmin, salonun mutfağa açılan kapısının önünde ellerini bağlamış dikiliyordu. Aralarındaki mesafeye bakılırsa konuşmaları duymuş olamazdı ama hizmetçinin gözlerini kocaman açmış, adeta donmuş bir vaziyette put gibi durması tuhaf geldi. Birden heyecanlanıp eli ayağına dolaştı. Kemal, elinde kocaman gül demeti olduğu halde kapının arkasına gizlenmiş konuşmanın bitmesini bekliyordu.

Esther, panikleyerek elindeki telefonu masaya bıraktı. Ayağa kalkmaya çalıştığı anda kapının yanında, elindeki güllerle birlikte bekleyen Kemal'le karşılaştı. Ne yapacağını bilemedi. O an başından aşağı kaynar sular döküldüğünü hissetti. İnkâr edemezdi. Her şeyi duymuş, bütün foyası ortaya çıkmıştı işte! Bulunduğu yerde çakılıp kalmış, büyük bir suçluluk kompleksiyle gözlerini yere indirdi yavaş yavaş. Suçüstü yakalanmıştı. Ağzını açamaz, bir söz söyleyemezdi. Sessizce yanaklarından süzülen gözyaşlarına mani olamadı. Büyük bir pişmanlık ve tarifsiz bir hüzün çöktü içine. Oyun esas şimdi bitmiş, gerçeklerle yüzleşme sırası gelmişti. 

Zaman durmuştu adeta. Dakikalarca kararsız bir halde hareketsiz kaldılar. Sözlerin tükendiği bir andı bu. İkisi birden büyük şok yaşıyorlardı. Biri masum bir aldatmanın diğeri aldatılmış olmanın ağırlığı altında eziliyordu. Yaşadığı bu büyük hayal kırıklığı üzerine gözleri doldu Kemal’in. Hayatını bağladığı kocaman bir dal kulakları sağır eden çatırtısıyla gövdesinden ayrılmış uçsuz bucaksız bir boşluğa bırakmıştı kendini. Ama aldatılmasına, dostları, arkadaşları arasında küçük düşürülmesine rağmen tuhaf ve anlaşılmaz bir şekilde kızgınlık duymuyordu Esther'e. Üstelik bütün bu yaşananlara karşılık yine de karısını affetmeye hazır hissediyordu kendisini. Çünkü bütün bunların yaşanmasına sebep tamamen kendisiydi. Evet, sevdiği insan tarafından kandırılmıştı, deliler gibi sevdiği karısı tarafından hem de. Kulaklarıyla duymasa asla inanmazdı böyle bir şeye. Ama bu sayede gözleri açılmış, kendini bulmuştu. Çaresizlik içinde kıvranan karısının onu küçük düşürmek gibi bir niyeti olmadığından emindi. Neyse artık olan olmuş, ikisi de gereken dersleri almıştı.

Büyük kırmızı gül demetini yavaşça koltuğa bıraktı Kemal. Kollarını açıp gözü yaşlı Esther’i kucakladı. Birbirlerine sarılıp tek vücut oldular. Söylenecek tek bir söz bulamadılar birbirlerine. Hafiften esen rüzgârın kabarttığı tül perde çiftin aralarına girip sicim gibi akan gözyaşlarını silerken batan güneş kötü günlerin artık geride kaldığını müjdeliyordu.     

Selmin mutfaktan ara sıra başını çıkarıyor, aynı tabloyu görünce gerisin geriye dönüp duruyordu. Kemal Bey'in olgunluğu onu da duygulandırmış, gözleri buğulanmıştı. Ağır havayı dağıtma görevinin kendisine düştüğünü anlamıştı Selmin. Genç çift birbirlerine yapışmış halde sonsuza kadar asla ayrılmayacaklar gibi duruyorlardı. Sesini kontrol ettikten sonra salona çıkıp gözlerini kapattı ve her zamankinden daha duyulur bir ses tonuyla seslendi.

- Yemek servisine başlamamı ister misiniz, efendim?

- SON - 

* Not: Bu yazdığım ilk roman yolculuğunda beni yalnız bırakmayan, hatalarımı düzelten ve fikirleriyle katkıda bulunan tüm blog dostlarına teşekkürlerimle... Hepinizi seviyorum.

SON DANS BÖLÜM 41

Gözleri dolmuş, ayakları çözülmüş bitkin bir halde koltuğa bırakmıştı kendini. Ne gereği vardı şimdi böyle bir konuşmanın. Davet sahibi olarak daha önce defalarca yaptığı güzel konuşmaları hatırladı. Mutlaka araya bir espri sıkıştırır, yüzlerde oluşan hoş bir tebessümle birlikte konuşmasını tamamlardı. Bu kez tam aksine masanın keyfini kaçırmış, havaya kalkan kadehler dudaklara hafifçe değdirilip masaya yavaşça bırakılmıştı. Kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. Millet işini gücünü bırakmış dert dinlemeye gelmişti sanki. Başını kaldırıp karşıya baktığında Esther’in nemli gözlerle onu izlediğini gördü. İçinde bir his onun kendisini en iyi anlayan kişi olduğunu söylüyordu. Keşke anlayabilseydi, belki az önce söylediklerini bir özür olarak kabul eder, onu affederdi.

Sessizliği bozan yine Martin oldu.

- Ey Millet, dedi. Aşağıda akan Tuna Nehrine iyi baktınız mı? Işıldayan gözleri masadakiler üzerinde dolaştı.

Herkes evet dercesine başını salladı ama içlerinde tek cevap veren Ayhan oldu. 

- O muhteşem manzara gözden kaçar mı hiç? Yarın ilk işimiz Jale'yle Tuna'nın kenarına inip romantizmin doruğuna çıkmak olacak. 

Hasan, gülümseyen Ayhan'a baktı.

- Ayhan haklı, dedi, Öyle etkileyici bir nehir ki, gelin gibi süzülüyor adeta.

Uzun zamandır sesi soluğu çıkmayan Cevdet Bey de içtenlikle katıldı onlara.

- Haklısınız, boşuna şiirlere konu olmamış Tuna Nehri. Martin'e bakıp muzipçe gülümsedi. İyi ama niye sordun bunu şimdi durup dururken? Yine bir şey çıkaracaksın sanki bunun altından. 

Martin, bu kez kendine henüz gelemeyen Kemal’e dönüp sorusunu bir kez daha tekrarladı.

- E patron, sen de gördün mü Tuna’yı?

- Evet, gördüm dedi, Kemal kısaca.

- Peki, ne renk akıyordu?

Birbirlerinin yüzlerine bakıp tahmin yürüttü herkes. Biri yeşil, diğeri gri, ötekisi kurşuni dedi.

Sıra Cevdet Bey’e geldi.

- Gökyüzünün karanlığı Tuna’nın suyuna vurmuş gibi duman renginde akıyordu. 

Selma, "Hatırlayamadım şimdi bak," deyip geçiştirirken Jale, "Aaa, kesinlikle yeşil akıyordu." dedi. Lilla cevap verecek gibi oldu ama Martin ona göz kırptı,

Kemal’in keyifsiz halini görünce ısrar etmedi Martin.

- Patron senin kafa dalgın, Tuna'yı görecek hal yok sende. 

Son olarak Esther’e döndü ve aynı soruyu Macar dilinde ona sordu. Birkaç kelimelik cevap aldı.

- Evet, arkadaşlar, yarın daha iyi bakarsınız dedi, gülerek. Daha sonra üzerine basa basa devam etti.

- Rivayet odur ki, Tuna Nehri sadece âşıklara mavi görünürmüş. Bu durumda aramızda tek âşık Prenses Nora dedi, gülerek. Sonra dönüp dediklerini Esther’e anlattı. Esther, Kemal’e bakıp gülümsedi.

Salonun diğer köşesinde piyano ve üç yaylı çalgıdan oluşan trio hazırlık çalışmalarına başladığında Timur ve Daniel neşeli çığlıklar atıp birbirlerini kovalıyorlardı.

Müziğin ve şarabın etkisiyle masa şenlenmeye başlamıştı. Garsonlar boşalan tabakların yerine yenilerini getiriyor, Martin yaptığı esprilerle herkesi kahkahalara boğuyordu. Orkestra Dmitri Şostakoviç’in Waltz No:2’sini çalmaya başlayınca Cevdet Bey, yerinden kalkıp eşini dansa kaldırdı. Onlardan ilham alan Hasan ve Ayhan eşleriyle birlikte piste fırlayıp müziğin sihrine kapıldılar. Selmin hayranlıkla izliyordu dans edenleri. Uzaktan onu gören Martin koştu yanına geldi. Elinden tuttuğu gibi çekti pistin ortasına. Bir anda hüzün dağılmış, neşeli ve sıcak bir ortam oluşmuştu.

Orkestra kısa bir mola verdiğinde yerlerine oturdular. Esther, Martin’e seslendi. Kulağına bir şeyler söyledi. Tamam dercesine başını sallayan Martin doğruca Kemal’in yanına gitti.

- Patron, bizim Prenses sana abayı yaktı galiba. Sürekli seni kesiyor, fark etmiyor musun? Şimdi de beni posta olarak yanına gönderdi.

Kemal merakla sordu.  

- Ne için?

- Orkestranın bir müzik parçası çalmasını istiyor ama adını sadece sen biliyormuşsun.

Kemal'in dudaklarından “Derniére Danse” sözleri döküldü. Bir süre sessiz kalıp düşüncelere daldı. Başını kaldırıp baktığında Esther'le göz göze geldiler.

Kemal kağıt peçetenin üzerine birşeyler karalayıp Martin'e uzattı. O da hemen piyanonun başında oturan adamın yanına gidip notu iletti. Piyanist kağıdı okuduktan sonra dudaklarını büküp kaşlarını kaldırdı, üzüntüsünü belli edercesine ellerini açarken istek şarkısının repertuarlarında olmadığını söyledi. Tam o esnada kemancılardan biri Martin'in yanına geldi, kağıda baktı. "Evet," dedi. "Ben biliyorum bu parçayı, hem de çok sevdiğim bir şarkıdır." dedi. Siyah çantasından çıkardığı notaları piyanonun başındaki adama uzattı.

Piyanonun tuşları vurmaya başladığı anda durdu zaman. Nefeslerin tutulduğu salonda bütün bakışlar Esther ve Kemal’in üzerinde kilitlenmişti. Müziğin etkisiyle büyülenmiş, birbirlerinden gözlerini alamıyorlardı. Sonra kemanın yüreğe dokunan ezgileri doldurdu salonu. Ağır ağır kalktı Kemal yerinden, karısının yanına gitti.

"Prenses" diyerek Esther’e uzattı elini. Esther, zarifçe kalktı masadan. İkisi de yükselen alkış seslerini duymuyorlardı, müziğin sihrinde kayboldular. Son Dans sanki yeni bir başlangıçtı.

Sarıldılar birbirlerine bir daha hiç ayrılmamacasına. Birlikte söylediler sözlerini şarkının, bitene kadar. Her şeyin bir sonu olduğu gibi şarkının da sonu gelmişti.

Dans  tout Paris, je m'abandonne – "Bırakıyorum kendimi, bütün Paris’te"

Et je m'envole, vole, vole, vole, vole "Ve uçuyorum yükseklere, uçuyorum"

Gerçekten adeta ayakları yerden kesilmiş, gökyüzüne yükseliyorlardı sanki. Müzik bitmiş, herkes merak içinde pür dikkat onları izliyordu. Tam o sırada Esther, Kemal'in kolları arasından sıyrılarak aniden yere yığıldı. Gözleri kapalı ve hareketsiz bir şekilde yatıyordu. Ne olduğunu anlamadan telaşla eğildi genç kadının üzerine Kemal, "Esther, Esther." diye feryat etmeye başladı. Bir anda herkes başlarına üşüştü. Cevdet Bey, "Ambulans çağırın." diye seslenirken eğilip Esther'in nabzına baktı. Çok şükür nefes de alıyordu. Birkaç dakika sonra gözlerini araladı Esther. Şaşkın bir vaziyette çevresindeki insan kalabalığına baktı. Endişe ve çaresizlik içinde gözlerini açmış, acemice bir şeyler yapmaya çabalayan Kemal’i gördü ilk önce. 

- Kemal, ne oldu bana? Neresi burası?

Sarıldı karısına Kemal, gözyaşlarına boğulmuştu.

- Şükürler olsun. Bir şey olmadı hayatım, yanındayım, korkma sen.

Yavaşça kaldırdılar Esther'i yerinden. Rahat bir koltuğa oturttular.

- Ne yapıyorsunuz burada? diye sordu başında toplanan kalabalığa Esther. Hâlâ kendine gelememişti.

- Dönüşünü kutluyoruz dostlarımızla birlikte dedi, Kemal.

- Hadi sen anlat bakalım nerelerdeydin? diye sordu sevecen bir gülümsemeyle.

- Son olarak Cevdet Bey’in gönderdiği Hipnoterapi Merkezindeydim. Sonrasını hatırlamıyorum.

Jale ellerini çırparak,

-Yaşasın Esther Abla döndü nihayet! dedi.

Cevdet Bey, geldi yanlarına.

- Geçmiş olsun, Esther Hanım, aramıza hoş geldin, tedavin bitti dedi, gülümseyerek.

Eğlencenin sona ermesinin ardından odalarına çekildi konuklar. Bu geceyi karısıyla aynı odada geçireceği hiç aklına gelmemişti Kemal’in. Başka bir odaya yerleştirdiği eşyalarını toplayıp Esther’in yanına geri döndü. Sabaha kadar uyumadılar. Prenses Nora’nın hikâyesini anlattı Kemal. Esther gülerek dinledi onu.

- Yarın görmek istediğim yerler var burada. Götürür müsün beni? diye sordu Esther kocasına. 

Ertesi sabah Tuna mavi akıyordu iki aşık için. Masmavi nehrin kenarındaki şirin Szentendre kasabasına, yani Esther’in doğduğu yere götürmek üzere kapıda bekliyordu şoför onları. Nasıl olsa artık emindi kocasını kaybetmeyeceğinden. Tuna kıyısındaki küçük kafede oturup geçmişte yaşadığı her şeyi anlattı Kemal’e. Anne ve Babasının mezarlarını ziyaret ettiler. Dayısı deli gibi sevindi seneler sonra birden Esther'i karşısında görünce.

Öğleden sonra Budapeşte yoluna çıktılar. Tam da Arpad Köprüsü kavşağında durdurdu şoförü. Arabadan indiler. Hayatını karartan o kaza canlandı gözünde. Ama artık biliyordu ki yalnız değildi. Kemal’e sarıldı, acılarını paylaştı. Gözyaşları bir sel olmuş, yanağından süzülüyordu.

- Biliyor musun? Babam beni çok severdi ve ben hiç kimsenin beni onun kadar seveceğine inanmazdım. Onu kaybedince bir yarım onunla gitmişti.

Kemal sıkıca sarıldı karısına. Esther kollarının arasında bir kuş gibi titriyordu.

- Hep o anı yaşadım kâbuslarımda. Szentendre’de bıraktım her şeyimi, anılarımı. Dayımların oturduğu evin yanında bizim de iki katlı güzel bir evimiz vardı. Beyaz zambaklarla rengârenk çiçeklerin olduğu bahçemiz Tuna’ya bakıyordu. Kazadan sonra Budapeşte ve Berlin’de aylarca hastanede yattım. Hastaneden taburcu edildikten sonra eğitimimi Berlin’de tamamladım ve orada kaldım. Szentendre’yi bir daha görmek bana acılarımı hatırlatacaktı. Bu yüzden buraya bir daha hiç dönmemek üzere kesin kararımı verdim. Geçmişime bir sünger çekecektim.

Köprünün korkuluklarına yaslanarak Tuna Nehrini seyrettiler kol kola. Esther'in gözünden akan yaşları hafifçe sildi eliyle Kemal, diğer eliyle saçlarını okşarken.

- Ne yaparsak yapalım içimizden atamıyoruz bazı şeyleri. Kaçıp kurtulamıyoruz. Belki de yüzleşmek en iyisi. Bugün sen bunu yaptın. Babanın, annenin bize bakıp el salladıklarını düşün. Eminim ki senin acı çekmeni, üzülmeni istemezlerdi. Seni mutlu gördükleri zaman onlar da huzur bulacaklar dedi, Kemal. Son kez kazanın olduğu yere dönüp baktı Esther, buruk bir şekilde gülümsedi.

- Hoşça kal baba, hoşça kal anne!

Devam edecek

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 99

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimizin 99. Haftasına girmiş bulunuyoruz. Daha önceki haftaların sohbet konularını ve konuları öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Bu haftanın konusunu sevgili DeepTone / Sade ve Derin belirledi. 

"Magnum mu, damla sakızlı pastane dondurması mı?"

Eskiden sadece yaz mevsimine has bir gıda olan dondurma artık her mevsim tüketilebiliyor. Belki de bu yüzden eskisi kadar keyif aldığım bir tutku değil benim için. Haftanın sorusuna verilecek cevaplar kişiden kişiye değişebilir ama benim tercihim eskiden sokak satıcılarının sattığı gerçek sütten ve dövülerek yapılan dondurma. Evet, böğürtlenli, ahududulu, cevizli, tahinli, naneli vs. gibi onlarca çeşidi yoktu, sadece sade ve kakaoluydu ama işte o zamankiler harbi dondurmaydı. Çocukluk yıllarımda üç tekerlekli arabasıyla her gün belli saatte (genellikle öğle yemek vaktinden hemen sonra) sokağımızdan geçen beyaz önlüklü amcamızdan 25 ya da 50 kuruşa aldığımız bir külâh dondurmanın o süt tadı hâlâ damağımda.

Bildiğiniz üzere daha sonraki yıllarda cicili bicili ambalajları ve türlü kampanyalarıyla bir sürü firmanın çeşit çeşit dondurma türevleri yaşamımıza girdi. Pastane dondurması deyince aklıma Çeşme'deki Osman Efendi geliyor. Sakızlı dondurmayı sevenler onu denemeli. Bir de Tire'de şimdi ismi aklıma gelmeyen yaşlı bir amca var. Salebi bizzat kendi satın alıp ayıklıyor ve kurutup Kemeraltı'nda bir değirmende özel olarak öğütüyor. O da nefis bir dondurma. 

Magnum, cornetto ve diğer çubuğa sarılmış dondurma cinslerini sevemedim.  İllâ dondurma yemem gerekiyorsa kâsede kaşıkla yemeyi tercih ederim. Hangi cins olursa oldun, dondurmanın şeker oranı fazlaysa bu pek hoşuma gitmez. Ben burada hani süt tozuyla yapılıyor, zararlı katkı maddeleri ilave ediliyor konusuna girmeyeceğim. Çünkü dışarıdan aldığımız neredeyse her gıdada hormonu, katkısı ne ararsan var. Garip bir şekilde Algida'nın Keyif kâse dondurması içlerinde en fazla sevdiğim. Garip derken, kaliteli bir dondurma değil, krem şanti, kremanın dondurulmuşu gibi. Bir zamanlar bir oturuşta kâseyi tek başıma bitirirdim. Şimdi de yaparım aynısını tabii. Ama o kadar fazlası zararlı işte. Bu yüzden frene basıyorum. 

Yaz olsun kış olsun her zaman serinlememe yardımcı olan kötü bir alışkanlığım da Cola Light ya da Zero. Su içmeyi sevmediğim için bütün su ihtiyacımı yıllarca bu yaramaz içkiden karşılıyorum. Donmaya yakın buz gibi olacak elbette. Bir de öyle bardaktan falan değil. Tercihen teneke kutudan. Çünkü teneke soğuğu sıvıya daha iyi geçiriyor. Yaz kış iyice soğuk içerim. Zararlı olduğunu söylüyorlar, özellikle aspartam içeriği bakımından. Ben şimdilik bir zararını görmedim ama yüz yaşını görürsem bu teorinin yanlış olduğunu kendi çapımda ispat etmiş olacağım.