KIZÇEMMM...

09/11/2016 Çarşamba, Tire

Bugün günlerden Irmak. Kızımın doğum günü. Başka ne yazabilirim ki. Ne yazık ki bırakamıyoruz Taş Ev'i henüz. Halbuki İzmir hemen burnumuzun dibinde.

Doğduğunda ilk gözlerine baktım. Abisininki gibi renkliydi gözleri, sapsarıydı bir tutam saçı. Bir öfkeyle bağırmıştı ki doğduğu anda. Kız geleceğini bildiğimiz halde yine mi erkek geliyor deyip bakmıştık birbirimize.

Çok ortak özelliğimiz var kızımla... Mesela her ikimiz de iki saatlik bir filmi dört saatte anlatabilme becerisine sahibiz. Annesinin aksine rahat insanlarız. Hatta kızım benden de rahattır. O, yurt dışında rahatlığı sebebiyle kaldığı otelden geç çıkınca bindiği taksinin şoförüne trafik kurallarını alt üst ettirip uçağa yetiştirmesini bilmiştir. Her zaman son dakikada işini kotarması şansından ileri gelir. 

Arkadaş canlısı, yaşamayı, eğlenmeyi seven bir insandır kızım. Uysaldır ama hiç kimse onun bu uysallığını kullanmaya kalkmasın. Kendisine haksızlık edilmesine dayanamaz. Böyle durumlarda vay karşısındakinin haline.

Kızım o benim. O benim her şeyim. Bugün ondan başka bir şey düşünmüyorum. 

Hava fırtınalı. Rüzgar sert esiyor. Daha ne kadar sürecek? Ne çabuk geçti yıllar? Kızım büyüdü. Doktor oldu. Bana baktı. Şekerin var dedi. Ben ona inanmadım. Çünkü dondurmayı çok seviyorum.

Seni seviyorum. Kızçem. Nice yaşların olsun. Mutlu ol, şansın bol olsun.