MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 36/2

Hücreme geri döndüğümde, o gün yaşadıklarımı hatırladım. Ölüm hücresindeki mahkûmların bazıları, her hafta avukatlarına mektup yazarak davaya ilişkin hangi konuların ele alınması gerektiğini ve nasıl gündeme getirilmesi hususunda öneri ve tekliflerini sunarlar. Avukatları kendilerini dinlemediği takdirde deliye dönerlerdi. Ben onlar gibi değildim. Çünkü daha önce dersimi öğrenmiştim. İşin uzmanlarına güvenmek zorundasınız. Bütün avukatlarıma, muhtemelen onların duymak istediklerinden daha fazla, masum olduğumu söyledim. Tieresse, hayatta tanıdığım en zeki kişiydi ve ben en azından bunun farkına varabilecek bir zekâya sahiptim. Hukuki konularda, avukatlarıma pratik tavsiyelerde bulunmak bir kere bile aklımın ucundan geçmemiştir.

Sargent, Águila idam edildiğinde, davasının Yargıtay'da hala devam ettiğini söylemişti. Ona, bunun mümkün olamayacağını söyledim. Mahkeme bitene kadar kimseyi öldüremezler. Sargent sözlerime güldü. Bana cevap veremeden duramadı.

“Allah iyiliğini versin, Inocente, bu işlerde nelerin döndüğünü anlayabilmen için, bunca zaman burada kalman yetmedi mi?”

“Yasalar ve hukuk söz konusu olduğunda, ne alengirli işlerin çevrildiğini gerçekten de bilmiyordum. Aslında, onları bildiğimi hala söyleyemem. Ancak gelişen olaylara bakılırsa önümüzdeki yedi ay boyunca umursamazlığımı askıya almalıydım.

Beni görmeye geldikten iki gün sonra, yani planlanan infazımdan beş gün önce, avukatlarım, mahkemeden infazın bir süreliğine ertelenmesini ve bandanada DNA testi yaptırılmasını talep eden bir itirazda bulundu. Duruşmaya Reinhardt da katıldı. Bölge Savcısı, bunun bir infaz geciktirme taktiği olduğunu söyledi. Hâkime, bandana üzerinde DNA olduğuna dair bir kanıt olmadığını ve olsa bile bunun hiçbir anlamı olmadığını, çünkü cinayet mahallinde olduğuma dair yeterli kanıtların ellerinde mevcut olduğunu söyledi. Fakat duruşma hâkimi, Savcının bu görüşüne katılmamıştı. Bölge Savcısına sordu:

“Bandana üzerinde, cinayet silahında bulunan DNA ile eşleşen bir DNA varsa, bu durum kurbanı öldüren kişinin bandana takan biri olduğunu göstermez mi?”

Hâkim, Savcıdan herhangi bir cevap gelmesini beklemedi. Yürütmeyi durdurduğunu ve Adli Tıp tarafından bandana üzerinde inceleme yapılması için emir vereceğini söyledi. Hâkim, tokmağı vurduğu anda Reinhardt'ın yanında duran Savcı, aceleyle mahkeme salonundan çıktı ve bir saat sonra Bölge Savcılığına temyiz başvurusunda bulundu.

Olvido, haberi vermek üzere öğleden sonra beni ilk çağırdığında günlerden perşembeydi. Planlanan infaz tarihim ise ertesi haftanın çarşamba günüydü. Neredeyse idam edilmeme bir hafta vardı, bu yüzden ona sormuştum. Neden hiçbirinizin aklına bandanadaki DNA’yı tespit ettirmek gelmedi?

Olvido, “Biz bunu teklif ettik ama kanıtlar önce Bölge Savcısı tarafından kontrol edilmişti ve mahkeme kararına kadar bandananın alınmasına müsaade edilmedi. Bu arada duruşma sırasında dikkat ettiniz mi, eşinizin oğlu sizinle pek ilgilenmiyormuş gibi görünüyordu.”

Sargent, bana uçurtma göndermek için McKenzie'ye rüşvet vermiş olmalı, çünkü hücreme geri döndüğümde, yastığımın altında sıkıca katlanmış üçgen bir kâğıt parçasının ucunu gördüm. Sargent bana bir şeyler yazmıştı.

“Söylentilere göre senin tarafta bir şeyler kaynıyor.”

Neler olduğunu kısaca özetledim ve katladığım kâğıt parçasını akşama, yemek tepsime bıraktım. Sargent cevap yazdı,

“Sana bir faydası olur mu pek emin değilim ama senin için dua ettiğimi biliyorsun, Inocente.” Yazısının sonunda sıkılmış bir yumruk ikonu resmi vardı.

Pazartesi günü, ölüme gitmeme iki gün kala, hapishane müdürü yanıma uygulama prosedürünü okumaya geldi. Ranzamda otururken gelip benim önümde dikildi. Haki  pantolon, açık yakalı mavi bir gömlek, dirsekleri yamalı bronz renkli kadife bir ceket ve süet bot giyiyordu. Elinde bir tek piposu eksikti. Sanki üniversite profesörlerine benziyordu.

Bana adımla hitap etti. İdam günü öğlen vaktine kadar olağan ziyaretlerimi yapabileceğimi söyledi. Ona hiçbir ziyaretim olmayacağını söyledim. Kapının önünde bekleyen Yüzbaşı’ya baktı. Onun orada beklediğini ilk kez fark etmiştim. Müdür beni bu durumda diğer birime saat ona varmadan götürebileceklerini söyledi. Evet, aynen böyle dedi, diğer birim! Kendimi bir anda başka bir uzay ve zamanın içinde buldum. 

La Ventana'yı açmazdan bir ay kadar önceydi. Kuzey Çin'deki küçük bir köydeydim ve yerel pazarlardan birinde alışveriş yapıyordum. Çince bir kelime dahi bilmiyorum. Tanıştığım satıcılar ise İngilizce bilmiyorlardı. Ne satın aldığım, acı veya tatlı olup olmadığı, pişirilip pişirilmemesi gerektiği ya da çiğ yememin hastalanmama veya ölmeme neden olup olmayacağı hakkında hiçbir fikrim yoktu. Ama heyecan vericiydi, çünkü yarın, anlatacağım bir hikâye ile eve gideceğimi biliyordum.

Biri beni omuzlarımdan sarsmaya başladı. Hücreme geri dönmüştüm. Müdür bana sesleniyordu,

“Rafael, Bay Zhettah, her şey yolunda mı?”

Kendime gelmeye başlamıştım, düşünmeye çalışıyordum. Gerçekten, bu soru bana mı sorulmuştu? Başımı salladım ve,

“Evet, efendim.” dedim.  Yüzbaşının hareket etmediğini, hala orada ayakta dikilip ellerini arkasına bağladığını fark ettim. Elinde göz yaşartıcı aerosol tutup tutmadığını merak ettim. Bir punduna getirip müdürü rehin alsaydım bana ne yaparlardı?

Hapishane Müdürü, diğer mahkûmlara kişisel eşyalarımı bırakmam için form doldurmam gerektiğini söyleyip bu konuda hazırlığım olup olmadığını sordu. Oralı olmadım. Sonra bana dönüp, eğer varsa, cenaze merasimime kimlerin katılabileceğini sordu. Açık kapıdan soğuk bir hava sütunu vurdu yüzüme, bir hava kompresörünün darbeleri vücudumu titretmeye başladı.

Bana bakıyordu, benden cevap bekliyordu. Bedenimin ne olacağını önceden hiç düşünmemiştim, buna ilişkin ritüellere gerçekten inanmıyordum ama farklı bir nedenden dolayı hapishaneye gömülmek istemedim. Vücudumu bir tıp fakültesine bırakıp bırakamayacağımı sordum. Başını sallayan Yüzbaşı’ya baktım.

“Avukatımla görüşüp bununla ilgilenmesini isteyeceğim.” dedim.

Eğer istersem bir papaz gönderebileceğini ve diğer birim personelinden sakinleştirici alabileceğimi söyledi. Herhangi bir sorum olup olmadığını sordu, hayır demeden başımı salladım. Kapıya doğru yarım adım attı ve bana ayağa kalkmam için yer açtı. Elini sıkmam gerekip gerekmediği konusunda kararsız kaldım.

“Bir şeye ihtiyacın olursa lütfen bana haber ver,” dedi ve sonra gitti.

Hücremde etrafıma bakındım. Águila'nın bana bıraktığı satranç takımım vardı ama onu oynamasını bilen hiç kimseyi tanımıyordum. Shakspeare sonelerini ve Rilke’in Şiir kitabını Sargent'a vermeyi düşündüm, bir ihtimal onlar zaten kendisinde de vardı, belki de onların hepsini ezberlemişti. Onunla yarışırken beni kum torbasına çevirmişti. Güldüm. Bir yıl boyunca her gece ağladığını duyduğum Kamboçyalı bir adamın yanında kalmıştım. McKenzie ona "Mao Başkan" diyordu. Bir gün onai

“Mao Çinliydi.” demiştim. McKenzie,

“Sana ne oluyor, Za-Heater?” diye bana karşılık vermişti.

Onun tek kelime İngilizce konuştuğunu duymadığım halde radyomu ve yemek ısıtıcımı Mao’ya bırakmaya karar verdim. Yasal eşyalarımı ve lambamı kimin isteyebileceğini düşünüp kafa patlatırken kapımın altından başka bir soğuk hava dalgası patladı. Birden midem bulandı, koştum, tuvaletin önünde diz çöküp istifra ettim. "Burası neden bu kadar soğuk?" diye sordum. Kimse cevap vermedi. Fakat birkaç dakika sonra Gardiyan Johnson servis penceresinin kapağını kaldırdı ve bana, plastik bir bardakla çay uzattı.

“Teşekkürler, bayan” dedim.

“Hoş geldin oğlum.” dedi bana. Dışarıda sis vardı - çevre ışıklarının etrafında haleler gördüğümü söyleyebilirdim – ve hücrelerde sıra dışı bir sessizlik. Sağ tarafta, kapımın hemen dışında, bir floresan ışığı cızırdadı ve ampulü çatladı. Anında deliksiz bir uykuya daldım. Görevlilerden biri hücreme yemek tepsimi bırakırken kısa süreliğine uyanır gibi oldum ama yeniden derin bir uykuya daldığımdan dolayı yemekle ilgilenmedim.

(Devam edecek)

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 35/2

Olvido, ele geçen kanıtların benim durumumla bir ilgisi olduğunu düşünmek için ellerinde hiçbir sebep bulunmadığını söyledi. Ancak gazete ve TV muhabirlerinin benimle temasa geçmek isteyebileceklerini göz ardı etmemem gerektiğini hatırlattı. Çünkü Cole, davamın ilk soruşturmasını yürüten ekibin başındaydı ve idamıma iki haftadan daha az bir süre kalmıştı.

“Sana işine yarayacak bir haber getiremediğim için özür dilerim. Aslında biraz daha bilgi topladıktan sonra gelecektim fakat bazı TV ekiplerinin seni ziyaret edip boş yere umutlarını yükseltmesini istemedim.” dedi.

“Medyayla konuşmuyorum.” dedim.

“Biliyorum,” dedi. “Demek istediğim; insanların sayılı günleri kaldığı zaman muhabirler hayli acımasız olabilirler.”

Birbirimize hoşça kal dedik ve telefonu bana veren aynı gardiyan elimdeki ahizeyi geri aldı. Büyük ihtimalle hayal kuruyordum, sanki bana sempati ile bakıyor gibiydi. Avukatla yaptığım konuşmayı duyup duymadığını merak ettim. Sonra, beni infaz odasına götürecek gardiyanların ve beni elektrikli sandalyeye bağlayacak diğerlerinin de bana sempati ile bakıp bakmayacağını, çelik gibi soğukkanlı olmanın bu işler için bir ön koşul olup olmadığını düşündüm.

Hücreme döndüğümde, yüzümü ve boynumu lavaboda yıkadım. Temiz bir gömlek giydim ve ranzama uzandım. Altı adet patates cipsi yedim. Akşam yemeğimle gelen buzlu çayı içmeye çalıştım, tadı bana çok şekerli geldi, bu yüzden buzu kurtarmak için çayı parmaklarımın arasından lavaboya döktüm ve içi buz dolu plastik bardağı musluktan suyla doldurdum. Şafak vaktinden önce bir gardiyan hayatta olduğumdan emin olmak için servis penceresinin kapağını açtı. Başımı kaldırdım ve ona “Sadece uyuyordum” dedim. Ranzamın üzerinde yuvarlanarak dizlerimi göğsüme çektim, öğleden sonraya kadar o şekilde uyudum.

Eğer zihnimi toplamaya imkânım olsaydı, son yedi yıl boyunca beni şaşırtan her şeyi yazmak için günlük tutardım, Tieresse'in  ilk elini sıktığım günden başlayarak bana hayal kadar uzak gelen aşkımı ve sonunda nikâh masasında, kalemi elime aldığım andaki duygularımı yazardım. İdam edileceğim güne yedi gün kala, hukuk ekibim yeniden ortaya çıktı.

Olvido, “Cinayeti araştırırken Tieresse'nin evinin arka bahçesinde, polisin bir bandana bulduğunu biliyor muydun? diye sordu.

“Hayır.” dedim.

“Biz de bilmiyorduk. Kanıt olarak kaydedilmemiş. Polis raporuna dosyalama hatası olarak geçmiş.”

“E, ne var bunda şimdi?” dedim.

Olvido, “Evde veya restoranda hiç bandana taktın mı?”

Sorusunun retorik olup olmadığından emin değildim.

“Bandana mı? Kovboy gibi mi yani? Sen ciddi misin?”

Luther, “Tieresse’nin bahçesinde bulunan bandana dedektifin garajındaki kolilerden birinden çıkmış. Onu Pisarro bulmuş. Dün kendisiyle konuştuk. Adli Tıp’a verileceğini düşünüyor. Anlaşılan, o hala kanıt torbasında. Mührü henüz açılmamış ve DNA için hiç test yapılmamış.

Belki de yemek yemediğimden dolayı hiç olmadığım kadar ağır hareket ediyordum. Karşımdaki avukatların üçü de sanki lotoda kendilerine büyük ikramiye çıkmış gibi seviniyorlardı ama ben bunun neden bu kadar önemli olduğunu anlayamıyordum. Laura bana dönüp,

“Bandana'da DNA varsa ve cinayet silahındaki bilinmeyen DNA ile eşleşirse, buradan çıkıyorsun demektir.” dedi.

Kalbim deli gibi atmaya başladı. Bana prosedürü açıkladılar. Avukatlarım, duruşmayı yürüten hâkimden bandana testi yapılmasını isteyecekler, herhangi bir nedenden dolayı bunu reddederse, eyalet mahkemesine itiraz edeceklerdi. Yine bir engel çıkarsa bu sefer federal mahkemeye gidilecekti. Kendi kendime düşündüm, Kazanma ihtimali düşük olduğunda onlardan hep bu sözleri işitirdim.

“Fazla umutlanmak istemiyorum.” dedim.

Buraya geldiğimden beri, Teksas eyaletinde 115 idam cezası uygulanmıştı. Çoğunun hakkında fazla bilgim yoktu ama 13 tanesini tanıyordum. Onların 12'si ilçe hapishanesinde tanıdığım mahkûmlar kadar korkunç değildi. Bütün bu yerlerin benim açımdan bir anlamı yoktu. İyimserliğimi koruyabilmek için, daha önce hiç görmediğim bir mantık ya da rasyonellik keşfetmem gerekiyordu.

Olvido, “Ben de umutlanmak istemiyorum, ama bu, davanızı üzerimize aldığımızdan bu yana içimizde parlayan en büyük ümit ışığı. Haberleşeceğiz.” dedi.

Onlar gitmek üzere ayağa kalkmadan sol elimi cama dayadım ve “Sonuç ne olursa olsun, yaptıklarınız için teşekkür ederim.” dedim.

Olvido, “Henüz bize teşekkür etmen için erkan.” derken gülümsüyordu.

Tieresse'nin kanser hastası olduğunu daha önce söyleyecektim. Birkaç ay boyunca benden bunu saklamıştı. Düğünden birkaç hafta önce bir sır sakladığını itiraf etti. Korkunç bir şey duymak için kendimi hazırlamıştım. Benden sakladığı sır melanom*du. Karaciğerine ve akciğerlerine metastaz yapmıştı. Ancak, bir yıl kadar önce, Houston'daki doktor tanıdıkları, nüfuzlarını kullanarak Atlanta'daki bir kanser hastanesinin sonlandırdığı bir immünoterapi tedavisi için randevu aldılar. Enjeksiyon için haftada iki kez Atlanta'ya uçtu. Sekiz aylık seanstan sonra kanser tamamen ortadan kalkmıştı. Tedaviye çok iyi cevap vermişti, ancak doktorlar iyileştiğini söylemek için acele etmiyor, tedbiri elden bırakmıyordu. Kanserin yeniden nüksedebileceğini söylüyorlardı. Onkologların dünyanın en büyük kötümserleri olmaları için ellerinde her zaman iyi nedenleri vardır. Tieresse, bunu bilmemi istemişti.

“Neden bunu benden saklama ihtiyacı hissettin?” diye sormuştum.

“Eğer hasta olduğumu bilseydin, anlaşamadığımız takdirde, beni terk ettiğini düşünecektin. Vicdan azabı çekmemek için benimle birlikte olmanı istemiyordum.” dedi.

“Annemdeki Yahudi suçluluk geni bana geçmedi. Şartlar ne olursa olsun seninle kalırdım çünkü sen benim hayat arkadaşımsın.” dedim.

“Tamam, vaquero**.” dedi.  “Her neyse, şimdi artık biliyorsun.”

Ertesi sabah, önümde uzun bir soru listesi vardı. Tedavinin ne kadar süreceğini, aşıların nasıl uygulandığını, hangi laboratuvarların bu işi yaptıklarını, bir dozda kaç miligram aldığını, altıncı ay, bir yıl ve beş yıl hayatta kalma olasılıklarını sürekli olarak sordum. Bana sabırla gülümsüyordu ve sorduğum her soruya yanıt olarak, bilgisinin olmadığını söylerdi. Şaşırıp kalmıştım. Bu inanılmaz kadın, bana beş yıl önce Des Moines' in bir alt mahallesindeki evinin çatısını shingle kaplatmak için ne kadar ve ne tür çivi kullanıldığını söyleyebilirdi, fakat hastalığı ve tedavisi hakkında sorduğum soruların hiçbirine cevap veremiyordu. Hayal kırıklığına uğramış ve hayrete düşmüştüm.

Kızgınken ona Reesa derdim.

“Reesa,” dedim, “Bu senin hayatın.”

“Amor”demişti, “Onlara ölmeye hazır olmadığımı, beni kurtarmak için ellerinden geleni yapmalarını söyledim ve onların bütün tavsiyelerine uydum. T hücreleri ve proteinleriyle ilgili ben ne bilebilirim ki? Onlar uzman. Hayatımı önlerine koydum. Umursamaz biri değilim. Sadece sınırlarımın farkındayım.”

Yanıma yaklaştı ve beni öptü. Az önceki öfkem şaşkınlığa dönüşmüştü.

*melanom: Deri kanseri
**vaquero: İspanyolca, kovboy
***Amor : İspanyolca, aşkım

(Devam edecek)

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 34/2

Yeni yerim için, iki farklı şey söyleniyordu: Bazıları, orada bizim için özel ilgi gösterildiğine inanıyorlardı, çünkü artık kaybedecek hiçbir şeyimiz kalmamıştı. Diğerleri ise, özel ilgi göstermelerindeki asıl sebebin, bir çılgınlık yapıp, devletten önce kendimizi öldürmemize mani olmak olduğunu söylüyorlardı. Sebebi her ne olursa olsun, Lila ve McKenzie beni yeni hücreme götürmeye geldiklerinde, alışılmışın dışında, sakin davrandılar.

Sargent, “Dinle, Inocente,” dedi. “Beraberlik durumunda ölen kazanır ama sana birkaç önerim olacak, bunları duymak ister misin? dedi.

“Biliyorum, hermano*, sen kazandın.” dedim. 

İntihar hücreleri, standart ölüm hücreleriyle hemen hemen aynı büyüklükte, ancak onlar faklı bir yerde ler. Bu hücreler, iki muhafızın aynı anda yedi ekranlık bir paneli izlediği büyük bir odaya bitişik. Altı ekrandan herbiri on beş saniyede bir, 360 derece dönebilen  kameraları yansıtmakta: Bunlar, duşta, dinlenme salonunda, koridorda, ziyaret kabininde, bina dışında ve çatıda bulunuyor. Bu kameralarla mahkûm hücrelerinin içi hariç, bütün alanlar sürekli olarak izleniyor. Yedinci ekran, hücrenin tavanına gömülü küçük bir kameradan aldığı kesintisiz görüntüleri, yani mahkumların bu dünyada yaşayacakları en son yeri göstermekte. Yemeğinizi, uyumanızı ve tuvaleti kullanmanızı takip ediyorlar. Dişlerinizi fırçalamanızı ve tıraş olmanızı izliyorlar, işiniz bittiğinde bir muhafız gelip diş fırçanıza ve tıraş bıçağınıza el koyuyor. Sürekli izleniyorsunuz.

Sargent, ortaokulu bitirememişti ama gün aşırı bir kitap okurdu. Bir yıl kadar önce Fransız aydınlarına âşık olmuş. Bu aydınlara entelektüel diyorlar, demişti. Fransa'da halk, onlara büyük saygı gösteriyormuş. Bir gün bana René Girard adında, Fransız bir filozofun kitabından bahsetmişti. Artık Fransa’da ölüm cezasının kaldırıldığını hatırlatarak Girard'ın insanların idam edilmesi olayını kurban törenlerine benzettiğini söylemişti

Sargent'a onun gibi bir dahi olmadığımı ama Girard'ın söylediklerinin deli saçması olduğunu söyledim. Bir süre sonra, hapishane yetkililerinin, intihar etme olasılığım karşısında panik halinde kafa yormaya başladıklarını gördüğümde, Girard’ın demek istediğini tam manasıyla anlamıştım. Bana önemli bir şey öğrettiği için Sargent’a teşekkür etmek isterdim fakat artık o çok uzaklardaydı ve bir not uçurmak için gardiyanlara güvenemezdim.

Yeni konserve açacağımın bende kalmasına izin verdiler ama yemek ısıtıcımı alıp götürdüler. Plastik bir kaşıkla fasulye konservesi yedim. Bir kutu pötibör bisküvi satın almıştım ancak yerken tıkandım ve bu yüzden onları atmak zorunda kaldım. Bir çikolata parçasını dişlerimin arasında kırdım, daha sonra emerek ağzımda erittim.

Artık hücremden dışarı çıkmama ve açık havada egzersiz yapmama izin verilmiyordu. Duş günlerimde, güvenlik görevlileri bir metre ötemde bekliyor, sadece dört dakikalığına duşun altında kalmama izin veriyorlardı. Görüşmelerin yapıldığı bölümde defalarca karşılaştığım bir papaz, hücreme gelip kendisiyle sohbet etmek isteyip istemediğimi soruyordu. Her seferinde ona "Hayır, teşekkür ederim" diyordum. Eskisiye nazaran çok daha fazla uyuyordum, öyle ki, bazen günde on sekiz saati uyuyarak geçiriyordum. Yanımda hala pilli bir radyom vardı, ama hiçbir şovu izleyecek dermanım yoktu. Burada canımın sıkılmamasının tek nedeni, müthiş derece korkuyor olmamdı. Eğer önceden izlediğim o videodaki rehin Amerikalı ben olsaydım, muhtemelen çığlık çığlığa feryat ettiğimi duyardınız.

Daha fazla sone ezberlemeye çalışarak zamanımı geçirmeye çalıştım ancak Sargent ile rekabet etmeksizin ezberleme sürem üç kat artmıştı. Beynim beni aldatıyordu adeta, Tieresse ile yüksek sesle konuşmaya başladım.

Eğer bu dizeleri okuyorsan, hatırlama onları bir daha,

Bunu yazıyor ellerim, seni çok sevdiğim için,

Tatlı hayallerimin içinde, unutulmaya mahkûmum ben.

Eğer beni düşünüyorsan hala, acı vermeli bu sana.

Ortak avukatımız Olvido'dan aldığım bilgilerle, Sargent'a, onu sevindirecek iyi haberler içeren bir mektup yazdım. Birer mektup da bana karşı nazik ve iyi davranan iki gardiyana gönderdim. Reinhardt'a tam dört kez mektup yazmıştım ama her birini daha sonra yırttım. Bunu neden yaptığımı bilmiyorum. Muhtemelen yazdıklarımı beğenmedim, çünkü onları okuyup okumayacağından emin olamamıştım. Beşinci denememde üç aşağı beş yukarı meramımı anlattığımı düşünüyordum. Bana inanmasını istediğim tek kişinin Reinhardt olduğunu, bir gün gerçeğin ortaya çıkacağını umduğumu yazdım. Gerçekler tam olarak su yüzüne çıkana dek, aklına gelen şeyleri ve hakkımda neler hissettiğini anlayabilirdim çünkü onun yerinde olsaydım ben de aynı şeyleri düşünürdüm.

Birkaç konuda bir şeyler yazıp avukatım Olvido’ya gönderdim ve Reinhardt'a yazdığım mektubu ona teslim etmesini rica ettim. Ayrıca mali durumum hakkında detaylı bilgiler verdim ve davamı üstlenen avukatlarıma on milyon dolar dağıtması için onu yetkilendirdim. Öldükten sonra kızına verilmek üzere Sargent’a beş milyon dolar ayırmasını, geri kalan paramı, yasal yardım kuruluşları ve kamu avukatlık büroları** arasında dağıtmasını rica ettim. Mektubumun son kısmını şöyle bağladım; yaşama şansı başkalarının elinde olan bir insan için paranın ne ehemmiyeti var.

Ona ve diğer avukatlarıma ne kadar minnettar olduğumu belirttim. Mektubu imzaladıktan sonra, buraya geldiğimden bu yana üçüncü kez ağladım.

Hücremde raptiye bulundurmak yasaktı, bu yüzden ranzamın üzerindeki duvara her biri on sayfalık üç deste kâğıt parçasını asmak için bant kullandım. Her gün 30'dan başlayarak geriye doğru birer tane çekip kopardım.

13. günde, gardiyanlar telefonla arandığımı söyleyip beni götürmeye geldiler. Arayan avukatlarımdan biri olmalıydı, çünkü sadece onlarla telefonda konuşmama izin veriliyordu. Beni müdürün odasından daha küçük bir odaya götürdüler. Katlanır tip küçük bir masa ve zeytin yeşili, çevirmeli bir telefon cihazı dışında oda boştu. Biz içeri girer girmez telefon çaldı ve gardiyanlardan biri cevap verdi. Kendini tanıttıktan sonra ahizeyi bana doğru uzattı.

Avukatım Olvido, hal hatır sorma faslına hiç girmedi. Bana, bazı hukuk bürolarına, Bölge Savcılığından bir mektup geldiğini söyledi. Mektup, davası, belli bir cinayet dedektifi tarafından soruşturulmuş bulunan sanıkların vekaletini üstlenmiş avukatların hepsine gönderilmişti. Konunun beni ilgilendiren yönü, bahsi geçen cinayet dedektifinin, kötü polis, Dedektif Cole olmasıydı. Mektupta anlatıldığına göre, adı geçen dedektif, soruşturmasını yürüttüğü birçok vakanın fiziksel kanıtlarını garajındaki kolilerin içinde saklamıştı. Bölge Savcılığından gelen ve “Burada bulunan kanıtlardan herhangi birinin, yasalara aykırı olarak savunma avukatlarından gizlenip gizlenmediği veya davalardan herhangi birini etkileyip etkilemeyeceği bilinmemektedir” sözleriyle devam eden mektup, “Savunma avukatlarına önemle bildirilir” şeklinde sona ermekteydi.

Dedektif Cole’un sıra dışı alışkanlıkları, elli altıncı doğum gününe üç gün kala, geçirdiği kalp krizi nedeniyle ölümünden sonra ortaya çıkmıştı. İkinci karısı, çocuklarına daha yakın olsun diye Kuzey Carolina'ya taşınmaya karar vermişti. Eşyalarını toplarken, daha önce hiç görmediği bir koliyi açmış, içinde kan lekeli bir çekiç, mühürlü plastik bir poşette cinsel saldırı kiti ve ikinci el eşya satan bir mağazanın sıradan giysilerini bulmuştu. Paniklemişti ve dedektifin eski ortağı Detective Pisarro'yu aradı. Pisarro, gördükleriyle ilgili hiçbir fikri olmadığını söyledi ve hemen Emniyet Müdürünü ve Bölge Savcısını aradı. Aynı gün, öğleden sonra, polis memurları, laboratuvar teknisyenleri ve savcı olay mahallinin çevresini emniyet şeridiyle çevirdikten sonra eski dedektifin garaj olarak kullandığı bodrum katında bulunan her şeyi titizlikle elden geçirdiler. On bir koli dolusu kanıt toplandı. Akşam üzeri, son araç yola çıktığında, beş yerel haber kanalı evin önüne gelmiş, uydu üzerinden canlı yayına başlamıştı.

*hermano : erkek kardeş, birader
**kamu avukatlık büroları: durumu müsait olmayan insanlara ücretsiz avukatlık hizmeti veren kuruluşlar

(Devam edecek)

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 33/2

Bekleme salonunda oturmuş, başparmağı ve işaret parmağı arasında kalemini döndürürken ara sıra okuduğu yazıdaki bir bölümü işaretlemek için duraksıyordu. Olvido, zamanını boşa geçiren biri değildi.

Camın arkasından telefonla konuşmaya başladık. Olvido,

“Davanın seyri hakkında sizi bilgilendirmek istedim. Yargıtay bu sabah, temyiz başvurumuzu geri çevirdi. Başka argümanlar bulmamız gerekiyor. Konuya ilişkin iddialarımızı farklı yollardan sürdürmeye devam edeceğiz. Şu anda, Houston Bölge Savcılığı yeni başvuru için uygun bir süre belirleyecek.”

“Lanet olsun, buna inanamıyorum.” dedim. “Kimseyi öldürmedim ben. Tanrım, bu kâbus daha ne kadar sürecek?”

Hiçbir şey söylemedi. Bir şey demesini zaten beklemiyordum.

“Kusura bakma.” dedim. “Ne kadar süre verirler?

“En az doksan gün vermek durumundalar.” dedi, “Fakat, eski eşinizin oğlunun Bölge Savcılığını sık sık aradığına dair söylentiler geliyor kulağıma.”

“Reinhardt’ın mı?” diye sordum.

“Evet, ta kendisi!” dedi. “Bu nedenle yakın bir zamanda harekete geçmeleri benim için sürpriz sayılmaz. Sanırım hareket tarzımızı değiştirmemiz gerekecek. Henüz bunun nasıl olacağını bilmememe rağmen yeni bir şeyler bulmalıyız. Biliyorum işimiz zor, yasalar çerçevesinde elimizden geleni yapmak zorundayız.”

“Biliyorum.” dedim.

Başıyla otomatik meşrubat makinelerini işaret etti ve “İstediğin bir şey var mı?" diye sordu.

“Bir takım elbise, belki bir kravat ve buradan çıkış anahtarları.” dedim.

Güldü. Ayağa kalktım ve elimi cama koydum. Geri döndü. Benden saklamaya çalışıyordu fakat ayrılmadan önce gözünden akan birkaç damlayı fark ettim.

Gardiyanlar hemen beni almaya geldi. Sargent duştan yeni çıkmış ve hücresine yeni dönüyordu. Ziyaretin içeriğini sordu ve ben de ona söyledim.

Avukatım davanın seyrine ilişkin son haberi verdikten sonraki dört gün hücremden dışarı çıkmadım. Havalandırma için geldiklerinde, hayır dedim. Duş sıram geldi, beni geçmelerini söyledim. Sakal tıraşı olmadım. Beşinci gün, McKenzie ile birlikte iki yeni gardiyan hücremi bastı ama ortalığı karıştırmadılar. McKenzie, sakalımı kesmemi söyledi. Ona cevap bile vermedim ancak tutanak tutmadı. İyice acıkınca sancılanmaya başladım. Yemek tepsime bırakılanlar arasından bir iki lokma attım ağzıma. Dolabımda altı paket ton balığı ve üç kutu barbunya pilaki vardı, ama konserve açacağını bulamadım. Belki de McKenzie aşırmıştı ve ben fark etmemiştim. Yenisini sipariş etmeyi düşündüm.

Tamı tamına on iki yıl hapis yatmış, üç idam kararından sonra da temize çıkmış bir adam tanıdım. Şu sıralar bir hayır vakfını işletiyor. NPR*’nin yaptığı bir röportajda insan ruhunun esnekliğinden bahsediyordu. Onur kırıcı olanların dışında başına gelen şeyi sayıp dökmüştü. Aptaldı ama şanslı biriydi.

Tutuklandığım zaman bile hiçbir zaman yargılanmayacağımı düşünmüştüm. Duruşmaya gittiğimde masum bulunacağımdan emindim. Ölüm hücresine attılar, mahkemenin illa ki bu yanlışı düzelteceğine inanıyordum. Tahammül, delirmekle aynı anlamı taşır. Kendini güçlü hissettiğin zamanlarda daha çok hayale kapılırsın, daha çok hayal kurarsan kendini daha güçlü hissedersin. Sargent, bir defasında her an bir şeyler olabileceğini, Tanrı’dan ümidin kesilmeyeceğini söylemişti. Fakat ben hücremde oturup altı dakika öncesine kadar berat kararından haberi olmayan adamlardan biri olamazdım. Aman, boş ver diyemezdim. Yapacak hiçbir şey kalmadı dedirtemezlerdi bana hiç kimse. Tanrı yeniden ülkeyi sular altında bırakıp Nuh'u göreve çağırmazsa, babamın mezarı üzerine yemin ederim ki, yapmadığım bir şey için idam edilecektim. Buna katlanacak gücüm yoktu. Evet, buna dayanamazdım artık.

“Üzgünüm Tieresse” dedim. Buraya geldiğimden beri onunla ilk kez konuşuyordum. Tieresse’nin adını ya da hatırasını burada anarak ona saygısızlık etmek istememiştim. Fakat elimde olmadan tekrar mırıldandım, “Üzgünüm.”

Hapishaneye düşmeden önce ABD’li bir rehinenin kafasını uçuran teröristin videosunu izlemiştim. Rehinenin iç dünyasında fırtınalar kopuyordu belki ama dışarıya karşı korkusuz görünüyordu. Kamera çekime girmeden önceki sahneyi hayal etmiştim: Rehine, elinde bıçak tutan kapüşonlu haydudun yüzüne tükürüyor, buna karşılık haydut da belinden çıkarttığı tabancasını adamın kafasına indiriyordu. Rehine sendelemişti ama düşmemişti.

Biliyorum, izlemek hataydı. Beyninizin asla silemediği bazı görüntüler vardır.

1,707. Günde bir rüya görmüştüm. Rehine videosu yeniden gözümde canlandı. Yüzüne maske takan terörist, bıçağı bileği taşına sürtüyordu. Turuncu tulum giyen rehine, teröristin önünde diz çökmüştü. Elleri bağlıydı. Cüretkâr ve sakindi. Ekrana girmeyen biri, teröriste yabancı bir dilde bir şeyler söylüyordu, sanırım Arapça'ydı. Rehine dönüp ona bakmıştı. Rehinenin yüzü benimkiyle aynıydı. Sıçrayarak uyandım. Saat dokuzdu. Yüzbaşı kapımda bekliyordu.

“ Günaydın, Mahkûm Zhettah. Müdür sana bir şey söylemek istiyor.” dedi.

Kenara çekildi ve Müdürün ön tarafa geçmesine izin verdi. Ranzamın kenarında oturuyordum. Müdür, kapıya doğru yanaşmamı istedi. Bana, yargıcın infaz tarihimi belirlediğini söyledi. Önümde tam dört ayım vardı. Otuz gün daha bulunduğum yerde kalacağımı, daha sonra beni başka bir yere nakledeceklerini söyledi. Götürecekleri yerin adını vermedi ama kastettiği yerin intihar hücreleri** olduğu açıktı.  Bana mahkeme emrinin yazılı olduğu kâğıt parçasını uzattı ve birkaç gün içinde prosedürleri gözden geçirmek üzere geri döneceğini söyledikten sonra Yüzbaşıyla birlikte yanımdan ayrıldılar.

Sargent, bana “Ne yapmayı düşünüyorsun?” diye sordu.

“Yetkililerin hayatta bulamayacağı offshore bankalarda yaklaşık beş yüz milyon dolarım var. Bunu sana vermemi ister misin?” dedim.

Sargent, “Bak ne yapalım biliyor musun?” dedi. “Şöyle, bir gün sen diğer gün ben birer sone*** ezberlemeye çalışalım. Bu işi seni alıp götürecekleri güne kadar sürdürelim. Hangimiz daha az hata yaparsa diğerine yazsın. Anlaştık mı?” dedi.

“Sen çatlağın tekisin, hastalıklı bir pisliksin.” dedim.

“Haklısın, Inocente. Şimdi söyle, benimle anlaşmaya var mısın yoksa?

“Tamam, kabul.” dedim.

Önce Sargent başladı. 117. Sone'yi seçti. Her mısrasını sular seller gibi okudu.

“O dizeyi seviyorum,” dedim. “Vurma beni, canlanan nefretinle.”

“Ezberlediğim ilk şiirdi.” dedi. “Onu, sekizinci sınıftan atılmadan hemen önce okumuştum.”

“O zaman hile yaptın.” dedim.

“Olabilir.” dedi, “Hadi şimdi senin sıran.”

On sekizinciyi seçtim. Ben de sıfır hatayla geçtim.

Sargent, “Güzel, ama sanki biraz yuvarladın, öyle değil mi?” diye sordu.

“Belki, ama sadece son kısmı ağzımdan farklı çıkmış olabilir,” Ona diyeceğim şeyin adını unutmuştum.

Sargent, “Dize” dedi.

“Evet, dize” dedim, “İnsan nefes alırken böyle şeyler olabiliyor.”

Sargent, “Ne istiyorsan onu söyle, bana sulu gözlülük yapma, o zaman kuralları değiştirmemiz lazım, bundan sonra seninkini ben seçeceğim, benimkini de sen seçeceksin. Anladın mı?"

Eğer Sargent'ın arkadaşım olmaktan başka bir niyeti olsaydı, bu ne olabilir bilmiyordum. Eğer yapmak istediği sadece beni avutmaksa, bunu başarıyordu. Ama eğer benimle inatlaşıp dövüşmeye kalksaydı sonuç felaket olurdu. Şimdiye kadar yaptığım her kavgadan sonra, 3. seviyeye çıkmıştım. Sargent, beni almaya geldikleri gün, skoru söyledi. İkimiz de dörder hata yapmıştık.

*NPR : ABD’de bağımsız bir radyo

**intihar hücreleri : idam mahkûmlarının intihar etmesine mani olmak için 24 saat kamera ile gözetlendiği hücre
*** sone : iki dörtlük ve iki üçlükten oluşan 14 dizelik bir nazım şekli.

(Devam edecek)

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 32/2

Kalçamı saran kalın, deri bir kayış oturmama engel oluyordu. Bir gardiyan, makas ve elektrikli tıraş makinesi kullanarak beni tıraş etti. Öksürüğüm kesilmek bilmiyordu. Memurun elindeki, keskin bir bıçak olsaydı, beni dilimlere ayırabilirdi.

McKenzie içeri girdi ve teğmene baş selamı verdi. Bana dönüp,

“Sen yavaş öğreniyorsun, öyle değil mi Za-heater?” diye sordu.

Beni B-Blok'a, geri getirdiklerinde, Sargent hala koridorun karşısındaki hücrede kalıyordu. Ona bütün başımdan geçenleri anlattım.

“Senin yanıldığın konu ne biliyor musun, Inocente?” diye sordu. Biraz bekledikten sonra cevabı kendisi verdi. “Sen, bu adamlar tarafından önemsenmeyi bekliyorsun.”

Yeni bir öksürük spazmına yakalandım. Sargent,

“Eğer bu gaz ciğerlerini hala terk etmemişse, hemşireyi çağır.” dedi.

“Hayır, bu gazdan değil. Üşüttüm sadece, zaten burada gerçek bir hemşire olduğunu da hiç sanmıyorum.”

Sargent, “Doğru, Inocente, ama kılık kıyafetleri olduğunu gösteriyor, sence bu yeterli değil mi?”

“Hayır, bugün için değil,” dedim ve tekrar kuru kuru öksürmeye başladım.

Ölüm hücresinde kalmak bazen zaman algınızı değiştirir. Eğer hayal dünyasında yaşıyorsanız, umutlu bir durumdaysanız ve adaletin gerçekleşeceğine olan inancınız hala devam ediyorsa, saatler daha yavaş ilerler. Ama oyunda hile yapıldığının farkına vardığınız anda haftalar uçar gider.

Eyalet mahkemesine temyiz başvurum sırasında, her sabah bir gardiyanın, servis penceresinin kapağını kaldırıp,

“Hey Za-heater, haberi duydun mu? Davayı kazanmışsın.” diyeceğini hayal ederek uyanıyordum. Hâkimlerin masumiyetimi ilan etmeleri için acelem vardı, herhangi bir gün, özlemle beklediğim gün olabilirdi. Ancak o gün hiç gelmedi. Haftalar geçti, günler benimle dalga geçercesine bütün monotonluğuyla birbiri ardına dizildi, ta ki Olvido kaybettiğimizi söylemek için ortaya çıkana dek. Haberi alınca birden başım dönmeye başladı.

Teksas Eyaleti, bir kadını idam edince koğuştaki bütün mahkûmlar, ölen sanki içimizden biriymiş gibi kararı protesto etti. Koğuşun en zayıf adamı duştan kaçmaya çalışırken kafesin demir parmaklıkların arasına sıkıştı ve orada kalp krizi geçirdi. Gardiyanlar onu çıkarmak için çılgınca mücadele ederken yaşamını yitirdi. El Salvador çetesi mensubu bir yerliden İspanyolca öğrenen Taylandlı bir mahkûm, ebeveynleri Meksika'da misyonerlik yapan bir Alman seri katile âşık oldu ve komik İspanyolca şiveleriyle birbirlerine romantik sözler söyleyip beni güldürdüler. Bir süre sonra, Üniteryen* bir papaz, dinlenme salonunda ikisinin nikâhını kıydı. Nikâhtan bir hafta geçtikten sonra, aynı papaz, o iki mahkûm bir gün arayla idam edilirken yanlarında hazır bulundu.  

Günler böylece geçip gidiyordu. Haftada bir infaz, radyoda idam edilen adamın bir hafta önce kayda alınmış sesinin hücrelerde çınlaması, boşalan bir hücre daha...

Zamanın durması için dua ediyordum, durum ne kadar umutsuz görünse de birinin eşimi öldürmediğimi anlayabilmesi için yeterince zamana ihtiyacım vardı. Fakat Federal Mahkemenin aleyhime verdiği karardan sonra Eyalet Mahkemesinin de hemen aynı yönde karar vermesi, sanki bir gece içinde olup bitmişti. Avukatlarım yanıma gelerek artık tek itiraz yolumun Yargıtay olduğunu söylediler. Hâkimlerin benim durumumla pek ilgilenmediğini, çünkü onlar için davanın ilginç bir tarafı kalmadığını ve onları yasal bakımdan sıkıntıya sokacak bir durum yaratmadığını söylediler.

“Benim masum olmam onlar için yasal yönden bir şey ifade etmiyor mu?” diye sordum.

Eski denizci Luther, "Hayır," dedi. "Bu durum trajik tabii ama çok ilginç değil."

Olvido, mahkemeye bir dilekçe ile başvurmamı isteyerek, avukatlarımın sadece tek bir iddiada bulunmak suretiyle korkunç bir hataya düştüklerini, bu nedenle yeni bir avukat talep etmemi tavsiye etti. Bunun bir maraton koşusu olduğunu söyledi ve mahkeme kabul eder de bana yeni bir avukat verirse, her şeye baştan başlayabileceğimi belirtti.

“Çoğu müvekkilinizle olan ilişkilerinizde, zamanın sizin dostunuz olduğunu anlıyorum. Ama keşke bir de benim açımdan bakarak zamanın bana düşman olduğunu anlasaydınız.” dedim.

Ayağa kalktım ve gardiyanı çağırdım. Gitmeye hazırlandım. Olvido'ya,

“Sizi hiçbir şey için suçlamıyorum. Tam olarak benim istediğim şeyi yaptınız. Kaba davrandığım için üzgünüm. Benim hayatta sizden başka hiç kimsem yok.” dedim.

Yaz geldi. Kantinde bu yüzden plastik kanatlı vantilatörler satılmaya başladı. B-Blokta kalan bütün mahkumlar için birer tane aldım. O ana kadar hiç rüya görmemiştim ama garip rüyalar görmeye başlamıştım. Restoranda en büyük korkumuz, hamam böceği ya da sıçan istilası idi. Sağlık yönetmeliğine aykırı olmasına rağmen, mutfak ve kilerde devriye gezmesi için iki sokak kedisini beslemeye başlamıştık. Hapishane rüyalarımda artık, nevresimin yarığından fırlayan bir sürü hamam böceğinin vücudumu sarıp bir kürk gibi üzerimi kapladığını görüyordum.

1,699. Gün: Gardiyan Johnson yanıma gelip bir ziyaretçim olduğunu söyledi. Johnson, burada adımı doğru söyleyen tek gardiyandı. Kimliğimi ilk gördüğünde, ismimin nasıl telaffuz edileceğini sormuştu. Doğrusunu söyleyene kadar benim yanımda defalarca tekrarladı. Kötülüğünü hiç duymadım ve koğuşta kalan üç yüzden fazla idam mahkûmundan her birinin adını ezbere biliyordu. Normal bir hayatım olsaydı ilk önce onunla konuşmak isterdim.

Gardiyan Johnson kapıma geldi, sonra beni kelepçeleyip ziyaret salonuna götürmek için arkamı dönerek çömelmemi bekledi. Avukatım ve ekibi dışında hiç kimse beni görmeye gelemiyordu, onlar bana sadece yazdılar. Kim miydi onlar? Beni ziyaret etmek isteyen ama bunun için izin alamayan medya mensupları, içeride kafayı sıyırmamam için bana destek veren idam cezası karşıtları ve elbette mektuplarına cevap vermeyi ihmal ettiğim hayranlarım. Artık hiçbir şeyi umursamıyordum. Bu yüzden Memur Johnson'a,

“Rica ederim beni yalnız bırak. Burada kalacağım ve biraz kafamı dinleyeceğim.” dedim.

Memur Johnson, ısrar etti, “Lütfen ziyareti reddetme, Mahkûm Zhettah. Gelen, senin avukatın.” dedi.

Hücremden çıkarken Sargent,

“Ona sevgilerimi yolladığımı söyle.” dedi.

Eğer başka herhangi biri yapsaydı ahlaksızlık derdim ama Sargent bunu içtenlikle söylemişti.

*Üniteryen : Hıristiyanlıkta bir mezhep, baba, oğul ve kutsal ruh üçlemesine inanmazken, Müslümanlar gibi sadece Tanrı'nın birliğine ve İsa'nın da onun peygamberi olduğuna inanıyor bu mezhep.

(Devam edecek)

MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 31/2

Sargent, yolculuk için hazırlandığımı duydu. Ona avukatlarımın bana önerdikleri çözüm yolunu söyledim.

“Gandhi'nin açlık grevlerine karşı olduğunu biliyorsun değil mi?” diye sordu.

“Sözü nereye getirmek istiyorsun? dedim.

“Gandhi, açlık grevleriyle hapishane koşullarının iyileştirilmesi ya da hapistekilerin erken salıverilmesi için gardiyanlara baskı yapıldığını söylüyordu. O baskının her çeşidine karşıydı.” dedi.

“Ne yani, onların taşımasını beklemektense idama götürecek tekerlekli sedyeye kendim gitmeliyim, öyle mi?” dedim.

Sargent, “Allah kahretsin Inocente, sen kendini filozof mu sanıyorsun?  Elbette lanet olası sedyeye kendin gitmemelisin. Benim sana söylemek istediğim, kendini kontrol etmen, yani kendine karşı dürüst olman, anlıyor musun?” dedi.

“Evet, anlıyorum, teşekkürler Sargent.” dedim.

Hücremden ayrılırken, “Selametle kardeşim.” dedi, “Kahverengi Gömlekliler* bizi tekrar bir araya getirince yeniden görüşürüz.”

Beni D Blok'una götürdüler. Geriye dönüp baktığımda, beni, bugün olduğum kişiye dönüştüren şeyin D-Blok'u olduğuna inanıyorum. Dünyaya bakış açım değişmişti. O zamana dek hapishanede bir ziyaretçiydim sadece. Oraya ait değildim. Ama D-Blok'a geçince mutfaktaki şefliğim, bir kadının kocası olmam, hücredeki arkadaşlığıma dair her şey son kalıntısına kadar silindi ve bütün kimliği sadece kendi ailesi olan biri oldum.

Sargent'a Gandhi'nin de böyle düşünüp düşünmediğini sormak isterdim, ancak Sargent artık yanımda değildi. Onu çok özlüyordum. Águila'yı da.

Lila, beni yeni hücreme bıraktığında, bana birkaç tane kulak tıkacı vermişti. Çok geçmeden bunun nedenini öğrendim. O gece saat dokuzda, yan hücremde kalan mahkûm anlaşılmaz bir dilde konuşmaya başlamıştı. Nezaketle "Lütfen sessiz ol kardeşim!" diyerek onu uyardım. Bana, anlamadığım bir dizi metalik tıklama sesi ile cevap verdi. Kulak tıkaçlarımı taktım ve uyumaya çalıştım. Ertesi sabah infaz memurlarının kahvaltı saatini haber verdikleri vakit uyandım. Birkaç dakika sonra üç kasklı muhafız komşumun hücresine daldı. Adam çorba kaşığıyla oyduğu gözünü yemiş. Onu helikopterle Houston'ın bir saat güneyindeki bir psikiyatri kliniğine götürdüler ve bize bir hafta boyunca hücremizde kilitli kalacağımızı söylediler.

O günün ilerleyen saatlerinde, koğuşun en yaşlı mahkumu uykusunda öldü. Dallas şehrindenmiş, yetmiş dört yaşında, iki yıl önce geçirdiği felç nedeniyle tekerlekli sandalyeye mahkûm olmuş, beyaz bir adamdı. Onu salona çıkardıklarında kucağında oksijen tüpünü tutuyordu. Yüzbaşı hücrede kilitli kalma süremizi yedi gün daha uzattığını söyledi.

Kendine Vaiz Bob adını veren bir mahkûm, heyecanlı bir şekilde vaiz vermeye başladı. Yüzbaşıya, Tanrı'nın bile Sodom ve Gomore'yi yok etmeden önce dürüst davranıp haklı ve haksızı ayırdığını söyledi. Yüzbaşı,

“Bunun ne önemi var, Mahkûm.” dedi ve arkasını dönüp uzaklaştı.

Vaiz Bob kapıya bir kafa attı ve yedi saatten uzun sürecek abuk subuk bir vaaza başladı. Kulak tıkaçlarıma rağmen, onun saçma sapan lafları gece boyunca beni uyutmadı. Ona bir uçurtma gönderdim, Notuma,

“Fidel Castro’nun saçma sapan konuşmaları bile ipe sapa gelmez vaazlarınızdan daha kısa. Biraz uyuyabilmemiz için, sesinizi biraz kısmaya ne dersin?” diye yazdım. Bana hemen bir cevap gönderdi ve

“A-Bloktaki Meksikalı kim?” diye sordu.

Gardiyanların beni fark edip etmediklerini anlayabilmem için bir haftalığına oruç tutmaya karar verdim. Ne kadar kilo verdiğimi bilmiyordum, bir tartıya çıkıp öğrenmek mümkün değildi tabii, fakat ayağıma geçirdiğim şortumun aniden bollaştığını ve çıkan kalça kemiklerimi görebiliyor, kaburgalarımı sayabiliyordum. Kimse tek laf etmedi. Sargent'ın bana verdiği, Beccaria**’nın kitabını açtım, aklım karışmıştı ve okuduğumu anlayamıyordum. Hücrelerimize kilitlendiğimizin sekizinci gününden itibaren tıraş olmamaya karar verdim. Muhafız, sakal bırakmaya başladığımı görünce, bana tıraş olmamı emretti. Ona tıraş bıçağım olmadığını söyledim. O gün, öğleden sonra bana bir tıraş bıçağı getirdi ve sakalımı hemen kesmemi istedi. Ona kulak asmadım.

"Bu senin için son uyarı, Mahkûm. Hemen tıraşını ol." dedi. Beni izlediğini hissediyordum.

Vaiz Bob'un Yeremya' dan ayetler okuduğunu duydum.

“Onlardan korkma. Size karşı savaşacaklar ama sizi yenemeyecekler, çünkü sizi kurtaracağım.”

Hayal görmemek için gözlerimi sıkı bir şekilde ovuşturdum. Büyük bir sessizlik oldu. Hücremden dışarıya baktım, başına kask takmış üç muhafız gördüm. Dördüncüsü, bir elinde video kamerayı, diğer eliyle göz yaşartıcı sprey kutusunu tutuyordu.

“Bir sorun mu var?” diye sordum. Biraz düşününce durumun kötüye gittiğini zaten anlamıştım. Anlaşılan burada işler böyle yürüyordu. Biri servis penceresinin kapağını açtı ve bana göz yaşartıcı gaz sıktı. Gözlerimden yaşlar süzüldü ve boğazımda safranın yükseldiğini hissettim. Kuru kuru öğürmeye başladım. Bir tanesi kapıdan uzaklaşmam için bağırdı, sonra servis kapağı yeniden açıldı, yanağımdan sert bir darbe yedim. Bir gardiyan Üç, iki, bir diye saydıktan sonra birden kapı açıldı ve üç kasklı muhafız içeri girip beni yere yatırdı. Karnımın üstüne yatırdılar, nefes almaya çalışıyordum. Biri sırtıma dizini dayamıştı. Taşa vuran ön dişimin kırıldığını hissettim. Tulumumu yırttılar ve ellerimi kelepçelediler, sonra beni ortasında bir su gideri olan başka bir kafese koydular. Video kameralı muhafız, kayıt almaya devam ederken kadın bir gardiyan beni bir yangın hortumuyla yıkadı. Tıraş olmamı emreden gardiyan,

“Son uyarı, son uyarıdır”, Mahkûm, dedi. Kelepçeler hala bileklerimdeydi ve çıplak halde ve vücudumdan sular damlarken, iki yeni muhafız beni üst katta bir hücreye götürene kadar duş alma kafesinde kıç üstü oturdum. Beni hücreye atmalarından sonra kapı arkamdan kapandı.

“Hey, eşyalarım nerede?” diye bağırdım. Ne şilte, çarşaf ne de herhangi bir giyecek vardı. Yere oturdum, dizlerimi göğsüme bastırıp ısınmaya çalıştım.

O gece servis penceresi açıldı ve McKenzie içeri bir tulum ve bolonez soslu bir sandviç fırlattı. Bir ısırık attım. Tadı bozuk para gibiydi, kalanını çöpe attım.

“Seviye 3'e hoş geldin, pislik. Lanet olası herif, burada inatçı bir deve jokeyi gibi hareket edersen, layığını bulursun.”dedi. 

Bir diş fırçası, bir kalıp sabun ve bir de tıraş bıçağı verdiler. Komodini temizledim. Bir hafta sonra ikinci gazımı yedim. Geçen sefer sırtıma çöken ayı yine iş başındaydı. Öksürük nöbetine tutulmuştum, içeri girdiler, bana saldırıp üzerimdeki kıyafetleri çıkarttılar. Bu sefer başka bir dişimin kırılmamasına dikkat ettim. Yere indirdikten sonra, beni, zemine sabitlenmiş metal bir sandalyenin bulunduğu aydınlık bir odaya sürüklediler.

“Burası eskiden kullandığınız bir gaz odası mıydı?” diye sordum.

Bir süredir görmediğim diş teli takan genç gardiyan, Teğmen’e baktı.

“Burasını gaz odası olarak kullanmış mıydık, Teğmen?” diye sordu. Gardiyan,

“Bizim görevimiz düzeni sağlamak, Çavuş, Nazi subayı değiliz.” dedi.

“Görevinizde başarılar dilerim, genç dostum.” dedim.

Çavuş, bir cevap vermek için hareketlendi ancak Teğmen ona sert bir bakış atınca vazgeçti. Ellerimi önden kelepçelediler, göbek deliğimde biriken suya yol vermek için başparmağımı kullandım.

*Kahverengi Gömlekliler : Nazilerin eli sopalı paramiliter zabıta teşkilatına benzetilen gardiyanlar

Beccaria**: Cesare Beccaria (1734-1794), İtalyan hukukçu, filozof, ekonomist, edebiyatçı

(Devam edecek) 

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 41

Taha Akkurt, Edischar, İrem Can, DeepTone' tan sonra moderatörlüğü devralan Zeynep/ Kayıp Fısıltı Ağaç Ev Sohbetleri'nin bu haftaki konusu için Sessiz Gemi arkadaşımızı seçmiş, o da kendi blogunda konuya ilişkin gayet hoş bir yazı hazırlamış.

Evet, gayet güzel gidiyor,  bu hafta 41. si Ağaç Ev Sohbetlerinin yani AES' in. Kısaltma da iyi yakıştı değil mi? Hemen AES'41'in konusunu verelim o zaman.

1. Kendi çektiğin ilk fotoğrafı hatırlıyor musun? Neyi fotoğraflamıştın? 3. Bunun için bir fotoğraf makinası mı kullandın, bir telefon mu? Çektiğin o fotoğrafı ve o anı anlatır mısın?

Fotoğraf konusunda ahkâm kesecek belki de en son kişi benim sanırım. Seneler, seneler önceye gidiyorum. Şimdi durumlar nasıl bilemem ama Doğu'nun Paris'i olarak anılan G.Antep'in bir başka özelliği daha vardı eskiden. Türkiye'ye kaçak yollardan giren elektronik eşyanın çoğunu bu şehrimizin sınırları dahilinde bulabilirdiniz. Gizli saklı yapılan bir şey değildi bu aslında. Bakanı, milletvekili, valisi herkes bilirdi G.Antep'in bir kaçakçılık cenneti olduğunu.

Görevi gereği bir süre Gaziantep'te yaşayan bir yakınımızın ziyaretine giden anneannem dönerken  Philips marka transistörlü bir radyo getirmişti bana. İkinci dönüşünde civciv sarısı çift hoparlörlü Sony marka bir teyp, son dönüşünde ise Lübitel 2 marka Rus yapımı bir fotoğraf makinası! Şimdi bana sorsalar, yaşamın boyunca aldığın en güzel hediye hangisi diye, ilk üçte bunları sayarım. Havamdan geçilmezdi. Günümüzdeki fotoğraf makinalarının yanında son derece iptidai kalan fotoğraf makinem, o zamanlar pek bir el üstünde tutulurdu. "Ruslar bu işi iyi yapıyorlar canım" denilen çağlarda, Japonlar ancak fotoğraf makinelerinde kullanılan Kodak ve Fuji markalarıyla film endüstrisine girebilmişlerdi.

Çok detaya girmeden size benim o ilk fotoğraf makinemi tanıtayım. Aslında detaya girmek istesem de bunu anlatacak teknik bilgim olmadığı gibi makinemin de anlatacak çok fazla teknik bir detayı yoktu zaten. Kendinden otomatik çekim özelliği dışında ultra manuel bir aletti, zat-ı şahaneleri.

Üstte bir kapak, tırnağına basılınca bohça gibi açılıyor. Kapaklardan birinin üzerine iliştirilmiş basit bir merceği kaldırdığınızda objektife yansıyan cismi biraz daha yakından görebiliyorsunuz. Ne işe yaradığını bugün sorsanız size anlatamam. Garip bir vizörü var ama gelin biz ona vizör demeyelim. Çünkü viźörden ziyade bir delik bırakmışlar adamlar, kadrajı çerçeveye almak için. Esas özelliği gerçek vizöre elli santim kadar yukarıdan bakılması. Boynunuza geçirdiğiniz bir kayış makineyi bel hizanızda tutmanızı sağlıyor.  Bu bakımdan güvenli ayrıca, elinizden düşürme tehlikesi yok.

Makinenin arka yüzündeki kocaman kapağın altında film kartuşunun yuvası var. Tabii o zaman kullandığımız fotoğraf filmleri siyah beyaz. Doğru bir şekilde yerleştirmeniz lazım. Aksi takdirde benim yaptığım gibi filmi tersine yerleştirip on iki pozluk filmi yakarsınız. Evet, bir kartuşla on iki poz çekebilirdiniz ancak. Bu yüzden film parası, tab edilmesi, kağıda basılması derken bir sürü para. Yani öyle canınız istediğinde deklanşöre basamazsınız.  Sonradan piyasaya çıkan 36 pozlu film kullanan makineleri gördüğümüz zaman çektiğimiz eziyeti daha iyi anlamıştık.

Diyelim ki, filmi usulünce yuvaya yerleştirdiniz. Sonra bir sarma düğmesi var onu çevirip uygun konumuna getirmeniz gerekirdi. Çift mercekli objektifin üzerinde açıklık, enstantane gibi ıvır zıvır şeyler vardı ama pek oralarını kurcalamazdım. Kritik nokta şuydu. Diyelim ki, çekmek istediğiniz cismi ya da manzarayı kadraja denk getirdiniz ve arkasından deklanşöre bastınız. Bir sonraki poz için o bahsettiğim sarma düğmesini yeniden çevirmeniz gerekirdi. Ha, ben uğraşmam bununla, basar giderim diyecek olursanız, sonradan çektiğiniz fotoğraf gelip ilkinin üstüne pişti olur. Dalgınlıkla az pişti yapmamıştım o zamanlar...

Elbette uzun yıllar geçti. Akıllı telefonları bırakın en basitinden cep telefonlarının, internetin esamesi okunmuyordu o zamanlar. Tabiatıyla ilk fotoğrafımı yukarıda sözünü ettiğim Lübitel 2 fotoğraf makinesiyle çekmiştim. İlk çektiğim fotoğrafı hatırlamam çok zor ama ilklerden birkaç tanesini dün gibi hatırlıyorum. Küçük kardeşimin başına bir siperlikli şapka geçirmiştim. Eski evimizin avlusunda onun kısa pantolonlu fotoğrafını çekerken yıllar sonrasını hayal ettiğimi hatırlıyorum. O yıllardan geriye doğru, fotoğrafı çektiğim o ana bakmak, acaba nasıl bir duygu yaşatacaktı bana? Aklımda kalan bir diğeri, mutfak penceresi önündeki çiçeklerin arasında, annemin dışarı baktığı esnada çektiğim fotoğraftı. O an yine aynı duyguları  yaşamıştım. Yani her iki fotoğrafı çekerken kendimi yaşlandırıp o ana baktırmıştım. Doğal olarak gördüğüm düşündüğümden farklı olarak o andan başkası değildi.

Nerede şimdi o fotoğraflar? Annemin evindeki albümde belki... Belki de kız kardeşim aşırdı, bilemiyorum. O iki fotoğraf olmasa bile, onların siyah beyaz görüntüleri zihnime fena halde kazınmış durumda. Aklıma düşünce o enstantaneler capcanlı gelir gözümün önüne.