Sabah Taş Ev'e gitmek üzere yola çıkıyoruz. Elemanlar geç vakitlere kadar kalacaklarından onları daha sonra almayı planladım. Nihat Dayı ve Cambaz Ali'nin bahçesinin önüne geldiğimde beyaz bir Kartal'ın yolu enlemesine kapatmış olduğunu görüyorum. Yol bu bölgede üzerinden akan suyun donmasıyla tamamen buzla kaplanmış. Kaymasın diye tekerleklerin altına birer taş koymuşlar önlem olarak. Bu tedbir gülümsetiyor beni. Altımdaki araca güvenip yanından geçmeyi düşünüyorum. Eğer ben de dikiş tutturamaz kayarsam Kartal araca çarpabilirim. Sol tarafta buzun olmadığı şeride sol tekerleği hizalayarak şansımı deniyorum. Çok kısa bir sarsıntıyı saymazsak sınavdan başarıyla çıkıyoruz. Hava sıcaklığı sıfırın altında bu sabah. Kahvaltıya gelen olsa bile bu virajdan ileri geçmesi çok zor.
Öğlene doğru sıcaklık hızla artıyor ve güneş yüzünü gösteriyor. Çay içip tatlı yemeye gelen misafirler bol bol fotoğraf çekiyor. Sosyal medyada Taş Ev'de çekilen resimlerin hepsi bir tabloyu andırıyor. Bugün tatlı günümüz diyebilirim. Trileçe yok satıyor. dondurmalı kestane, ceviz krokan, karadutlu lor tatlısı da ondan geri kalmıyor. Öğleden sonra trafik artıyor. Bugün ekibe katılan Alparslan'a bir arkadaşını daha çağırmasını söylüyorum. Eleman için geç bir saat. Aradığı bütün arkadaşları başka yerler için söz vermiş. Sonunda birini buluyor. Çocuğun motosikletinin de olması büyük şans. Alparslan üniversite öğrencisi. Sadece hafta sonları gelebilirim diyor.
Kızım çekmiş olduğu güzel bir fotoğrafını gösterdi. Hemen bana gönder bunu dedim. Zira fotoğraf üzerindeki renkler ve uçuşan kuşlar çok etkileyici geldi bana. Ben de Taş Ev'in batı köşesinden şehri gören bir pozu Instagram'a koymayı deniyorum. Başarılı mesajına rağmen İnstagramda yayınlanmıyor.
Öğleden sonra başlayan yoğunluk ümit verici. Zira sabahki yol durumunu gördükten sonra kimse gelmez buralara diye düşünmüştüm.
Bugünkü genel misafir profili gençler, ailelerden oluşuyor. Dört kız arkadaş rahatlıkla içkilerini içmeye gelebiliyor. Erkek erkeğe içki içen kişiler mekanın havasını görüp kendilerini buraya ait kabul etmiyor, ortamı görür görmez soğuk havaya aldırmadan verandaya çıkıyorlar. Her yeni gelenin diğer masalarla sarılıp kucaklaşmalarına şaşırıyorum. Aslında şaşılacak bir şey yok. Herkes birbirini tanıyor burada. Ankara'da herhangi bir restoranda aynı durumu hayal ediyorum. Yeni gelen bir aile ile restoranda oturan bir masaya "Ooo Ahmet Bey siz de mi buradaydınız. Nasılsınız görmeyeli, çocuklar nasıl?" şeklinde seslenmesinin neredeyse imkansız olduğunu düşünüyorum. Alparslan arkadaşı Bünyamin'i çağırıyor. Her ikisi de öğrenci olan bu genç arkadaşlarla uyumlu bir şekilde çalışıyoruz. Normal kapanış saatimize yakın bir zamanda bir çift daha geliyor. Eşimi ve ekibi kızımın arabasıyla gönderiyorum. Alparslan ve Bünyamin ile son misafiri uğurlayana dek görev başında kalıyoruz. Gençlerden birinin doğum günüymüş. Onlar da meşhur trileçe tatlımızla sonlandırıyorlar geceyi. Ne güzel mutlu günlere ev sahipliği yapmak...
Gece misafirlerini ağırladıktan sonra onları uğurlarken çıkışta sohbet ediyoruz. Hanımefendi kapıdan çıkar çıkmaz soğuktan titremeye başlıyor. Beyefendi şehirde herkesin Taş Ev'i konuştuğunu söylüyor. Taş Ev hakkında olumlu duyumlar alıyordum ama bu ölçüde olması şaşırtıyor beni yine de. Taş Ev'in sahibi olduğumuzu duyunca şaşırma sırası gençlere geliyor. Onlar Taş Ev'in şehrin göbeğinde tek petrol istasyonu bulunan tanınmış bir aileye ait olduğunu sanıyorlarmış. Taş Ev hakkında kısa bilgiler veriyorum. Beyefendi kapı önündeki sohbetimiz esnasında beni soru yağmuruna tutarken hanımefendi titremeye devam ediyor.