TANITIM FİLMİ

12/10/2017 Perşembe, Tire

Güneşli bir güne merhaba diyoruz. Servise çıkmadan önce mangalı hazırlıyorum. Yaylaya döndükten kısa bir süre iki araç bahçeye giriyor. Misafirlerimizin kırk beş dakika önce gelmeleri sıkıntıya sokmuyor bizi. Sadece masalara servis açmayı düşünüyordum onlar gelene kadar.

Misafirlerimiz orta ve ileri yaşta hanımefendilerden oluşuyor. Taş Ev'e ilk kez gelenler hayranlıklarını gizlemiyorlar. "Anee, ne güzel olmuş burası yavrum, Allah gönendirsin." Yaşlı olanlar eşimin dedesi Tayyar Bey'i tanıyorlar. Samimi bir ortam oluşuyor. Siparişler alınınca mutfakta hummalı bir hazırlık başlıyor. Yemeklerini yerlerken bol bol sohbet ediyorlar. Terası açmamın mümkün olup olmadığını soruyor içlerinden biri. Hemen kapıyı açıyorum. Güneş yakıcılığını kaybedince aranılır olmaya başlıyor. Hep beraber terasa geçiyorlar. Oturma gruplarını henüz terasa almadığımızdan dolayı terasta sadece bir masa var. Dışarı yeteri kadar sandalye çıkarıyorum. Çay keyfini orada yapıyorlar.

İçlerinden en büyüğü merdivenlerden aşağı inip yanıma geliyor. "Ellerinize sağlık, bizleri çok güzel ağırladınız. Her şeyiniz çok güzel olmuş" derken hesabın tamamını kendisinin ödeyeceğini söylüyor. Gün sahibi değil bu hanım teyze. "İçimden öyle geldi." diyor sessizce. Uzun zamandır böylesine güzel bir gün geçirmediğini düşünüyorum. Eşim "Teyzem, bu sana ağır gelir, bırak herkes kendi yediğini ödesin." dese de kararlı bir şekilde "Yok, ben ödeyeceğim, ama anlarlarsa kabul etmezler." Hesabı çıkarıyorum. Üşenmeden çantasını almak üzere üst kata çıkıyor. Bir ihtiyaçları olup olmadığını öğrenmek için salona çıktığımda teyzem isteğinin kabul edilmediğini söylüyor. Grubu oluşturan saygıdeğer hanımefendilere de bu yakışırdı zaten. Biri, ikisi değil tamamı hem yemeklerden hem hizmetten son derece memnun kaldıklarını ve bunu herkese anlatacaklarını söylüyorlar. Bu kadar değer bilmenin bir karşılığı olması gerektiğini düşünüyorum. Eğer söz vermemişlerse araçları çağırmamalarını, ne zaman arzu ederlerse onları kendi aracımla şehre bırakmayı teklif ediyorum. Aracın birini çağırmıyorlar. Acil işi olanlardan ilk grubu şehre bırakıyorum. "Servisiniz varsa bilelim. Falanca restoran araç gönderip hesaba ekliyor." diyor biri, yolda sohbet ederken. "Eğer müsait olursam sizi her zaman getirip götürürüm." diye cevap veriyorum. Arabadan inerken yine soruyorlar "Borcumuz ne evladım?" "Borcunuz falan yok, bu sizin bize verdiğiniz hoşnutluğun karşılığı." diyorum. Döndüğümde kalan misafirler bahçede eşimle birlikte koyu bir sohbete dalmışlar. Giderken onar onar kara kızların yumurtalarından satın alıyorlar. Sonuncu misafire yumurta kalmıyor. "Bir kümese bakayım belki birkaç tane bulabilirim." diyor, koşar adımlarla kara kızların yanına yürüyorum. Folluktaki beş yumurtayı alıp geliyorum. Elimizde kendi ihtiyacımız için bile yumurta kalmıyor. Bizim kara kızların çok çalışması lazım. Venüs dönene kadar koca bahçede rahat rahat gezebilirler.

Akşama doğru sıklıkla gelen bir misafirimiz arıyor. Misafirliği de aşmış, birbirimize ismimizle hitap ettiğimiz, dostluk mertebesine ulaşmış bir ilişkimiz var Berkan Beyle. Boğazına oldukça düşkün. Uzun zamandır görünmemesini önceki aşçımıza borçlu olduğumuzu düşünüyordum. "Kızım ve bir arkadaşımla birlikte yola çıktık geliyoruz." Üniversite mezunu olduğunu da sanmıyorum. Kendisi Ödemiş'in esnaflarından. Ekonomik durumunun oldukça iyi olduğu belli. Bu beyefendinin oturduğu masada yüksek hesap ödemesi umurumda değil. Ama o kibarlığı, nezaketi yok mu? Cüssesine inat o kadar naif bir insan. Hal hatır sorar, yediklerini çok beğendiğini söyler, elinize sağlık der. Bir şeye ihtiyacı olduğunda, "Size çok zahmet verdik ama bize bir iki dilim daha ekmek verebilir misiniz?" Ne demek? Böyle insanlara canımı veririm. İşte, hizmette zevkten doruğa ulaştığım anlar bunlar. Kızı ile aralarındaki ilişki görülmeye değer. Babası gibi o da boğazına düşkün. Yediği her şeye bayılıyor.

Açıldığımız günden bu yana bizi yalnız bırakmayan hanımefendi ve arkadaşını ağırlıyoruz. Hava serin ama yaylanın temiz havasını solumak istiyorlar verandada. Hanımefendi mutfağımızı bizler kadar tanıyorlar artık. Ona menü vermeye bile gerek yok. Sevdikleri mezelerin yanında keyifle içkilerini yudumluyorlar. Bir de serzenişte bulunuyor hanımefendi, "Tanıtım filminde ben niye yokum?" Yerden göğe haklı. Utanıyoruz.

Ajanstan tanıtım filmimizi getiriyorlar. Eşimle bir an önce görmek için sabırsızlanıyoruz. Zira yoğun bir günümüz. Aynı anda olmasa da ayrı ayrı izliyoruz. Eşimin bir gülümsemesini yakalamışlar. Filme damgasını vurmuş o görüntü...