TİRE KANATLARIMIN ALTINDA

14/10/2017 Cumartesi, Tire

Sabahtan itibaren telefonum susmuyor, "Kahvaltı veriyor musunuz?" "Maalesef sadece pazar günleri kahvaltı servisimiz var." İki genç geliyor. Soru aynı. Eşimle konuşuyorum. "Peki madem buraya kadar yoruldunuz sizi göndermeyelim ama biraz beklemeyi göze almanız lazım çayın demini alması için." Genç hanımefendi gülümsüyor. "Beni tanımadınız sanırım." Düşünmeme fırsat vermeden söylüyor, "Ben falancanın kızıyım." "Öyle miii? Kusura bakmayın sizin için yaratırız." Hoşuna gidiyor genç hanımın bu sözler. Verandaya oturuyorlar, masa donatılıyor.

Dolu dolu bir gün. Keyifli. Bir yandan yarına kahvaltı rezervasyonları. Bir biri ardına gelen konuklar, keyifli sohbetler...

15/10/2017 Pazar, Tire

Erdal aradığında yeni uyanmıştım. Yukarı yayla kapısını açmamı istiyor. Kahvaltı için rezervasyon yaptıranlar dışında misafir kabul etmiyoruz. Rezervasyon masaları hazır. Emine hanım gözlemeleri hazırlarken misafirler gelmeye başlıyor.  Eşim minik kekler hazırlamış. Börekler fırından yeni çıktı. Şanslarına güvenip çat kapı gelen konukları geri çevirmiyoruz. Onları da verandada ağırlıyoruz.

Kahvaltı telaşı biter bitmez bir arkadaş grubunu ağırlıyoruz. Bir sürü ortak yönümüz var bu dostlarla. Aralarında Selanik kökenli olanlar, ODTÜ'lüler, tişörtünün üzerine Che'nin resmi olanlar, Fenerliler... Salonda köşe masayı hazırlamıştım bu özel misafirlere. Teras hoşlarına gidiyor. Güneşten yanınca yeniden salona geçiyorlar. Üç kız çocuğu var aralarında. Nehir en ufakları. Serena'ya isminin anlamını soruyorum. "Bilmiyorum." diyor. "Ben bakıp öğreneceğim ." diyorum. "Samimi, neşeli, parlak" anlamında güzel bir isimmiş. En büyükleri Naz, narin güzel bir kız. Onlar büyüklerden ayrı masaya oturuyorlar. "Ne kadar şanslısınız çocuklar, böyle anne babalara sahip olmak gerçekten şans." "Eminim sizler sanatla ve sporla da uğraşıyorsunuzdur." Beklediğim "Evet" cevabını alıyorum. 

Bayındırlı dostumun misafirleri. Bu hafta Fenerbahçelileri, gelecek hafta ODTÜ'lüleri getireceğim diyor. Çeşit çeşit mezelerden ikişer tabak istiyorlar. O kadar mezemiz olduğuna ben de şaşıyorum. Hanımefendiler "Yeter artık, doyduk." diyene kadar meze taşıyorum. 

Ödemiş'ten evlilik yıl dönümü için rezervasyon yaptırılıyor. Masa düzenlemesi isteniyor. Ama bugün pazar. Yoğunluk zirve yapıyor. Söz vermiyorum ama eğer fırsatım olursa bir şeyler yapmak niyetim. Son üç ayın en yüksek cirosunu yaptığımız bir gün. Beklediğimiz misafirler biraz geç geliyor. Mahcubum onlara karşı masalarını süslemeye zamanım kalmadığı için. Salonun en güzel köşesini onlar için ayırıyorum. Masalarına bir mum yakıp özür diliyorum. Eşimin yaptığı nefis trileçe tatlısından ikram ediyorum bağışlamaları için. Çok hoşlarına gidiyor.

16/10/2017 Pazartesi, Tire

Yoğun geçen hafta sonundan sonra nihayet rahat bir nefes alıyoruz. Erdal'a yukarı yayla kapısının anahtarını vermeyi unuttuğum için bugün de erken kalkmak zorunda kalıyorum. Henüz kestane toplayıcılar gelmeden gidip kapıyı açıyorum. Taş Ev'e dönerken telefon ediyor. "Abi biz yaklaştık, kapıyı açar mısın?"

Kafamda plan yapıyorum; tatil günümüzü nasıl geçirsek diye. Eşimin aklında yine iş. "Şimdi o yorgunluğu çekemem." diyor. Gidip kara kızların yumurtalarını topluyorum. Henüz soğumaya bile fırsatları olmamış. On dakika geçmemiş kara kızlardan çıkalı. Bugün hizmet kendimize. Güzel bir kahvaltı masası hazırlıyorum, salonun en güzel köşesinde. Bütün şehir kanatlarımız altında. Güneşli, harika bir gün. "İşte, böylesi güzel." sözleri dökülüyor eşimin ağzından. "Her şey önüne geldiğinde pek bir keyifli oluyormuş."

Erdal bahçenin sınırlarını sormuştu. Kahvaltı keyfimiz sona erdikten sonra yukarı yaylaya çıkıyorum. Otuz beş dönüm ağaçlık arazi içinde bulabilirsen bul onları. Bulamayacağımı anlayınca telefon ediyorum. "Neredesiniz?" Yemek için aşağı indiklerini söylüyor. Araç yolundan aşağı iniyorum. Orta yaylada çıkınlarını açmış yemek yerlerken buluyorum onları. Kocaman bir tencere dolusu pilav ilişiyor gözüme. "Afiyet olsun." diyorum. "Çay koyalım abi." "Çay sevmiyorum ben." Pilava buyur etmiyorlar ki! Sözde şekerim var diye, pilav pişmez oldu bizim evde.

Acemi kestaneci bu Erdal. Ne kadar deli kestane varsa orta yaylada doldurmuşlar çuvala. "Yabana gitmesin diye topluyoruz." diyor. Önceden iri kestaneleri toplasanız ya. Zarar edecekler bu kafayla. Zaten hemen başlıyorlar ağlamaya. "Siz gidin iri kestaneleri bitirin, sonra konuşuruz." diyorum.

Eşimi zorla ikna ediyorum. "Hadi gel birlikte gidelim, senin için bir değişiklik olur." "İrmik helvası yapmam lazım, daha yapacak çok iş var." Hafta sonu patates, soğan, domates tükenmiş. Toplu konut pazarına gidiyoruz. Öyle ağırlık oluşturan şeyleri bu pazardan almamız ne de olsa yarınki büyük pazar alışverişini kolaylıyor. Alışveriş bittikten sonra bir yerde oturup karnımızı doyuruyoruz.

Döndüğümüzde hava kararmış çoktan. Fifi karşılıyor bizi. Belli ki acıkmış, türlü şirinlikler yapıyor ayağımızın altında. Yoğun ama zevkli bir çalışma başlıyor. Mutfakta sadece eşimle birlikteyiz. O sezonun ilk ayva tatlısını yapıyor. Harika görünüyorlar. Parasını versem, bir tane vermez bana, biliyorum. "Hayır o misafirlerin." Oldum olası misafirler öncelikli olur bizim evde. Bu sebeple hayatım boyunca hep kıskandım misafirleri. Deniz börülcesi en fazla tercih edilen bir meze. Artık zamanı mı geçti, yoksa aldıklarımda mı bir gariplik var anlamıyoruz. O incecik kılçıkları her zaman kolaylıkla ayrılırdı sıyırırken. Bu seferkiler elimizi değdirir değdirmez kopuveriyor. Her bir dalla teker teker uğraşırken cinnet geçirecek hale gelince yarın büyük pazardan yenisini alırız deyip tomar tomar haşlanmış börülceyi kara kızlara yem oluyor. Geç vakitl mangalı yakıp biberleri közlüyorum.

Kızım arıyor. Venüs'ün durumu gayet iyi. Ne zaman alabileceğimizi soruyor. O da yaylayı özlemiş olmalı. Tavukları da (!)