KATEGORİLER

23 Ekim 2019 Çarşamba

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 08

Sevgili Deep Tone, Ağaç Ev Sohbetlerinin fahri ev sahibesi, nam-ı diğer Sade ve Derin İrem Can'ın sorusuyla açmış gönül kapılarını. Gençler soruya farklı cevaplar verecek, biliyorum. Onların önünde upuzun bir ömür, parlak bir gelecek var. Bana gelince; yapılacaklar listemin sonuna geldim. Şöyle bir düşününce bundan sonra yapılacak fazla bir şey kalmamış görünüyor. Yine de yaşamak güzel. Ama kaybolup gitmek ürkütücü. Hep gıpta etmişimdir dolu geçen ve iz bırakan hayatlara. Bundan sonra tek arzum özellikle akıl ve göz sağlığımı muhafaza ederek okuyup yazabilmek. Bu yüzden sorudan bir öykü çıktı farkında olmadan. İyi de oldu.

İşte Ağaç Ev Sohbetlerinin 8. Hafta sorusu:

Ölmeden önce yapılacak listende neler var?   Ya da sadece bir yıl ömrün kaldığını söyleseler ölmeden önce neler yapardın?



Karşımda Azrail Aleyhisselâmı görür gibi oldum. İyi günündeydi bugün. "Canını almaya geldim, vaden doldu." dedi. Ve arkasından ekledi, "Sadece bu seferlik son istekleri alıyor, bunları yapabilmen için bir defalığına süre uzatımı veriyorum."

Şanslıydım, ölürken bile şans yüzüme gülmüştü. Azrail'e ruhumu teslim etmeden önce bana verilen bu şansı iyi kullanmalıydım.

Karşımda kara pelerini, uzun saplı, keskin ucu parlayan  orağıyla dikilmiş, bekliyordu. O orakla nice kelleleri götürmüş olmalıydı. Bir ürperti sardı içimi.

Yüzü tam seçilmiyordu. Simsiyah bir gölgenin içine gizlenmişti. Ona nasıl hitap edeceğimi bilemedim bir anda. Ne önemi vardı ki zaten bundan sonra. Melek deyince aklıma beyaz kanatları ile sarı saçlı küçük kız çocukları gelirdi aklıma. Azrail onların amcası falan olmalıydı. Ben de Azo Amca desem kızar mıydı ki. Yok, ben melekler taifesinin akrabası değildim. Doğrudan Azo deyivereyim gitsin.

Öyle uyanık davranmalıydım ki taleplerim yorsun onu, bana da zaman kazandırsın. Öleceğim haberini beklemiyordum, kendimi yavaş yavaş alıştırırım bu esnada.

"Azo'cum" dedim, "Sana da en pis görevi vermişler, ama ne yaparsın, takdir'i iĺâhi" Amacım onunla biraz samimiyet kurmaktı. Orağın sapıyla sırtını kaşıdı. Çevreye bir memnuniyetsizlik havası yayıldı. Sanki bir iç çekiş sesiydi duyduğum. 

"Sorma" dedi. Sustu.

Olmayacak bir şeyler istemeliydim.
"Azo'cum, söyler misin, kaç istek hakkım var?"
Azo, "Söyle işte birkaç tane" dedi.

"İyi o zaman aç kulağını dinle bakalım. Birinci isteğim Nobel Edebiyat Ödülü sahibi olmak."
"Oha!" Kabalığının nedenini tahmin edebiliyordum, Azo'yu köşeye sıkıştırmıştım. Keyfim yerine geliyordu. Azo, karşımda tir tir titremeye başladı. Konuşmakta zorluk çekiyordu.

"Bunun için sana bir ömür daha bağışlasam bile bu mümkün değil." dedi Azo. Bunun benim sorunum olmadığını söyledim. Çaresizlik içinde karşımda eriyordu adeta. Elindeki orağı düşürdü, başı öne eğildi. Yalvararırcasına kemikli çirkin ellerini uzattı bana doğru. Onun bu hali canıma can katmış, sanki rollerimiz değişmişti. Sesimi çıkarmadan onu izliyordum. 

"Ne olur, sen de diğerleri gibi makul isteklerde bulunsan." derken ayakta zor duruyordu. Neredeyse haline acımaya başlamıştım.
"Ne gibi?" diye sordum.
"Ne bileyim, istediğin bir ülkeyi görme fırsatı, istediğin bir konser falan." diye cevapladı Azo.
"Daha dur dedim, bu ilk isteğimdi senden. Onu bile yerine getirmemek için kıvırtmaya başladın. Hem benim öyle görmek istediğim, gitmek istediğim bir yer yok artık. Şimdi sana ikinci isteğimi söyleyeceğim. Başkaca bir talebim de olmayacak zaten. Muhtemelen onu da beceremeyeceksin."

Heyecan içinde ağzımdan çıkacak ikinci talebimi bekliyordu. Yutkundum. 
"Niçin geldim bu dünyaya, paylaş benimle."
Sorularım karşısında donup kalmıştı Azo. Önce önümde diz çöktü, sonra secdeye kapandı. Çaresiz kalındığında bir teslimiyetin sembolüydü secde. Bunu ilk kez yapmadığını biliyordum. Büyük büyük atam Adem babama da secde etmişti bir keresinde. Aslında bu dünyada kafamı kurcalayan pek çok şeyi öğrenmek istiyordum. Meselâ niye Azo, böyle pis bir iş için görevlendirilmişti. Oldu olası kıskanmış olmalıydı Cebrail'i. O, sıradan kulları muhatap almıyordu, Tanrı ile peygamberler arasında iletişimden sorumluydu sadece. Şu İsrafil'e ne demeli? İptidai bir sur borusunu öttürmek için milyonlarca yıl nefes topluyordu sanki.

Yüreğim el vermedi. "Hadi kalk!" dedim buyurgan bir sesle. "Biliyorum, cevabı sende yok sorularımın. Bıliyorum ki sen de bir emir kulusun. Ama belli ki temiz kalbin. Yardım etmek istersin insanlara. Lâkin bilirsin ki gözü açtır, talepleri ulaşılmazdır onların. Sen iyisi mi bozma düzenini. Al canımı sıram gelmişken. Üç günlük ömrüm kalmış olsaydı bile yeni bir şeyler öğrenmek için okur, gezer, zevk almak için yazar, en önemlisi benden geriye bir iz bırakmak isterdim."

Azo yerinde doğruldu ağır ağır. Parlak bir nur halesi kuşattı bedenini. Kapişonlu siyah pelerini yerinde geniş kar beyazı kanatlar hasıl oldu. Yüzündeki karanlık gölge, yerini nurlu bir yüze bıraktı. Sarıldık birbirimize. Yükselmeye başladık birlikte. Yükseldikçe küçüldü gözüme her şey. İnsanlar, şehirler, dağlar, denizler... Dünya bir toplu iğne başı kadar kaldı geride, sonra hiç oldu. O zaman bulduğumu anladım cevabını sorularımın. Hiçliğe bir ziyaretti bu. Hiçbir şey kalmadı geride artık. Hiçliğin yok oluşunda kaldı Nobel ödülüm.

28 yorum:

  1. :)) kaplan harikalar diyarında gibi..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Şu Ağaç Ev Sohbetleri harika diyarların kapılarını açıyor bazen:))

      Sil
  2. Çok beğendim :) Allah gecinden versin ama, madem kendiniz açtınız bu sohbeti..
    Şimdi ben geçen sene temmuz ayında kötü bir bisiklet kazası geçirdim, ölüyorum sandım, hemen tabii "aman ne olur çocuklarım küçük biraz zaman" diyiverdim. Sağolsun verdi. fakat yine bu ağustos, yine ölümün kıyısına geldim ve dedim ki "eyvah ek sürem de bitmiş bu sefer kesin gidiciyim".. O an aklımdan şunlar geçti; insan ne kadar uzun yaşarsa yaşasın yaşama doyamıyor mu, yoksa benim ailemdeki yaşlıların iddia ettiği gibi "yok yaşayacaımızı yaşadık artık gençlere bırakıyoruz, hazırız" hali geliyor mu insanın üstüne? Ne dersiniz? Ve sizce dünyaya kazık çakmak istemenin altında yatan nedenler nelerdir?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkürler:) Konu derin. Uzun bir değerlendirme yapacağım sonra.

      Sil
    2. İnsan yaşamı boyunca birkaç kez ölümle burun buruna geliyor. Ben de yaşadım bu ramak kala durumlarını burnum bile kanamadan. Işık hızında bir film şeridi geçiyor gözlerimin önünden. Bütün yaşamın bir özeti sanki bu. Dudaklarımın hafif kıpırdanışını hissediyorum. Film sona erdi. Buraya kadarmış. Sonra bir de bakıyorum hayat devam ediyor kaldığı yerden. İlginç bir durum ama paniklemiyorum. Gençlik yıllarımda ölümden korkmuyordum. İlerki yaşlarda bu duygumun değişeceğini düşünüyordum. Değişmedi hala.

      Neden diye sordum kendime, cevabını aradım. Dünya kurulalı beri bir canlı yok ki ölüm olayını tecrübe etmemiş olsun. Misal, Atatürk benim yaşımı göremedi. Kimler geldi kimler geçti. Ne filizoflar, yazarlar, şairler, ressamlar, besteciler, bilim insanları bir sürü iz bırakıp dünyaya daha kırkını görmeden gittiler. Yaşam kadar doğal ölüm. Neden korkayım ki. Ben ölümden korkanların hangi duygu ve düşüncelere sahip olduklarını merak ediyorum.

      Kimseye muhtaç olmayacağımı bilsem yüz yaşına kadar yaşamak isterim. Diğer taraftan yarın öleceğimi bilsem karalar bağlamam. "Yok, yaşayacağımız kadar yaşadık, gençler yaşasın artık, biz bundan sonra yaşasak ne olur, yaşamasak ne olur." gibi bir hal yaşamıyorum. Böyle bir durum belki yaşam yorgunu, ununu elemiş, eleğini askıya asmış insanların psikolojisi.

      Yaşam zıtlıklar üzerine kurulu. İyilerin yanında kötüler, güzellikler yanında çirkinlikler var. Eğer hep pozitif olanlar hüküm sürseydi yaşamda, kim bilir belki o zaman korkardım ölümden. Dünyaya kazık çakmak isterdim. Lakin çirkin olmadan güzelin, kötü olmadan iyinin ne anlamı olurdu ki.

      Sil
  3. hem korktum hem güldüm :)

    YanıtlaSil
  4. Off hocam yaaa.. muhteşem bir yazı olmuş !!! Elim acıyana kadar alkışlıyorum velakin yetmiyor, sesimle de eşlik ediyorum.. Bravooo :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Oooo bir mutlu oldum ki sorma:) Kocaman teşekkürler, sağ ol, var ol.

      Sil
  5. Süper hikaye çok beğendim. Elinize sağlık:)

    YanıtlaSil
  6. hikayeleşmiş bile olsa bu konu çok korkunç yaa allah gecinden versin herkese uzun huzurlu ömürler versin

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ne yazık ki dua çare değil ölüme. Sadece uzun, sağlıklı bir ömür dilemekten başka bir şey gelmiyor elden maalesef.

      Sil
  7. heeey ortak öyküye katılsan yaa. istiyosaaan benim öykü yazımaa veya sessiz gemiye gidip ben de yazcaaaam diyebiliyiiin kiii :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Takip ediyorum deep. Biraz cool takılıp davet bekleyeyim dedim:) Hem bakıyorum çok hevesliler var. Hele onlar bir döksünler kurtlarını sonra sıra gelir belki bana:))

      Sil
    2. tamam bak. şimdi sırayla ebrar, ebemkuşağı, fatoş yazıcak. fatoş da seni mimliycek. okeey. herkesle konuştum yanii :) sen de yazdıktan sonra birini mimlersin :)

      Sil
    3. Yedinci bölüm yani. Ok, anlaştık:) Sen sıraya koyuyorsun madem, benden sonrasına da devam edebilirsin:)

      Sil
    4. Selamlar olsun Kaystros :) Evet Fatoştan sonra sıra sende :) Senden sonra yazmak isteyen bir arkadaşımız var Sevdiğim Günlük, sen de ona gönderebilirsin oyun sırası sana gelincee :)

      Sil
  8. İçim kabarmadı değil okurken ama güldüm de:) Sanırım ölümden çok o ölme anından korkuyoruz,kendi adıma hani acılı mı acısız mı?Ruh tamam da beden neler hissediyor/hissedecek acaba? Hayırlısı artık..

    YanıtlaSil
  9. Bak şimdi, ruh bedenden ayrılınca beden çuval gibi gibi yığılıyo ve bi şey hissetmiyo:))) Bir kaç kez bu deneyimi yaşadım sanki:))))

    YanıtlaSil