KATEGORİLER

BLOGGER KİTAP KULÜBÜ (BKK) (5) Gezi (28) Günce (614) Kitaplarım (249) ÖYKÜ (125) Sohbet (383) ŞİİR (3)

1 Aralık 2019 Pazar

YENİ BİR HAYAT BÖLÜM 17



YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 17 ***

Dönüp Ahmet'e bakacaksın. "Ahmet, iyi misin?" Suratını ekşiterek kımıldamaya çalışacak. "Omzum, omzum ağrıyor." Arkadan yetişen İsmail, arabanın kapısını açıp dışarı indirecek Ahmet'i. Sende bir arıza görünmüyor, kendini yoklayacaksın. Yok, hiçbir şeyin yok. Arabayı öylece bırakıp eşyalarınızla birlikte kampa döneceksiniz. Proje Müdür Yardımcısı Mehmet Bey telâşınızı görüp ne olduğunu soracak. Durumu anlatacaksınız. Başka bir araçla kaza yapan arabayı idari binanın önüne çekeceksiniz. Tayfun'a geç direksiyona diyecek Mehmet Bey. "Sola çevir direksiyonu." Bir şey görünmüyor. "Şimdi sağa" Ön sağ teker lâf dinlemeyip sola bakmaya devam edecek. "Aks kırılmış olmalı." diyecek canı sıkkın bir ifadeyle. Arabanın sol yanı boydan boya hasarlı. Bir an, ertesi gün gireceğin ehliyet direksiyon sınavın gelecek aklına. Buz gibi soğuyacaksın. Hem bu kazadan sonra kim araç verir ki sana? Oysa ne kaprisler yapmıştın Mehmet Beye, sınav günü kırmızı arabayı alırsın dediğinde. "Hayır, onun pedalları sert, ben bej arabayla çalıştım, sınavı kazanmam için mutlaka onunla gitmem lâzım." Adamcağız kaprislerine boyun eğmiş, kabul etmek zorunda kalmıştı. Artık bej arabanın yerinden kıpırdayacak hali yok. Mehmet Bey, "Geçmiş olsun, yarın kırmızı arabayı al sınav için" dediğinde utançtan kızaracaksın. Bu duygularla ertesi gün ehliyet sınavına giderken kendine hiç şans vermezken sürpriz bir şekilde sınavı kazanacak, dönüşte bir haftalık damat arkadaşının omzu için istediği yakıyı alacaksın. On gün kadar sonra onun da bir şeyi kalmayacak. İşte evlât, yıllar boyu sürücü ehliyetine ne zaman baksan, ölümün ucundan döndüğün o kaza günü gelecek gözlerinin önüne.

Kazadan sonra ehliyetsiz araç kullanmayı yasaklayacak şirket. Sebep olduğun bu yasak seni bağlamayacak, nasıl olsa artık ehliyetin cebinde. Günler birbirini kovalarken yaptığın işlerden zevk alacaksın. Yaptığın projeler birkaç gün sonra hayata geçirilecek. Şefin Jaccard, sana güvendikçe tedirginliğin artacak. Neticede tecrübesiz bir mühendissin. Korkaklığını yenmen gerek. Ya bir hata yaparsam korkusu canını sıkmaya başlayacak. Yüksek bir betonarme duvarı dizaynını yapıp uygun aralık ve çaplarda yerleştirdiğin drenaj borularından fışkıran suları görünce işin tadına varacak, kendine güvenin gelecek. Çünkü biliyorsun ki, arkadaki su basıncı drenaj boruları olmasa duvarını indirmeye yetecek de artacak bile.

Iraklı Maha, hamileliğinin ilerleyen döneminde izne ayrılacak. Onun yerine Afrika'da bir zenci ile evlenip boşanmış, ana dili gibi İngilizce konuşan yırtık bir kız işe başlayacak. Sohbet etmeyi seven bu kızdan Afrika'daki maceralarını dinleyip iyi vakit geçireceksin. Orada çalışırken sendika yöneticiliği yapmış, romanlara konu olacak bir sürü olay yaşamış. İngilizce küfürlü konuşmaktan büyük haz duyan bu kızın Diyarbakır'lı olduğuna kimse inanmayacak. Birkaç ay sonra İtalyan bir teknikeri ayartıp evlenecekler. Evlendikten kısa bir süre sonra da bir deterjan firmasının çekilişinde araba kazanacaklar.

İdealist genç bir mühendis olarak uygulama projelerinin kontrol ederken hem hesap raporlarına hem de gerekli donatının paftalara doğru işlenip işlenmediğine dikkat edeceksin. Projeler üzerinde düzeltmelerini yaptıktan sonra "Approval Recommended as Noted" kaşesini basıp imzalayacak daha sonra DSİ'ye göndereceksin. Senden sonra ilk imzayı atacak olan kişi, Hediye adında konuşmayı seven senin yaşlarında inşaat mühendisi bir kızcağız. Sana olan ilgisini açık bir şekilde gösterecek. "Ne güzel gözlerin var, ne güzel kokuyorsun" türünden lâflar edecek. Lojmana gidince aynada dikkatlice bakacaksın gözlerine. Herkeste olan gözün aynısı sende var. Koku desen, öyle parfüm falan kullandığın da yok. Şaşıracaksın bu sözlere. Günlerden bir gün ilk kez işin düşecek ona. Projede büyük ölçekte fazla demir kullanılmış. Çapın en fazla 50 katı olması gereken bindirme boyları gereksiz yere uzun tutularak kalın demir miktarı neredeyse iki katına çıkmış. Eee, bu vatanın evlâdıyız sonuçta, niye hiç yoktan elin İtalyan'ını zengin edelim değil mi? Hemen şefin Jaccard'ın yanında alacaksın soluğu. Aferin beklerken, Jaccard sana öğüt vermekle yetinecek. Efendim, bu projenin bir gün geç kalması ülkeye kaç para kaybettirir biliyor muymuşun? Milliyetçilik damarın peşini bırakmayacak. Hemen alt kata inip Hediye'yi bulacak, durumu anlatacak, fikrini soracaksın. Bu davranışın da etik değil biliyorsun, fakat söz konusu vatansa akan sular duracak. Hediye, "Git Bölge Müdürümüz ile konuş" diyecek. Şefinin araziye indiği bir zamanı kollayıp DSİ Bölge Müdürünün kapısını çalacak, samimiyetine güvenip ona rahatsızlığını ileteceksin. Gel otur diyecek, karşısına alacak seni. Bu da bir şey mi diyecek, ben Ankara'ya neler söylüyorum da dinletemiyorum. Bakacaksın, adamcağız senden dertli. Odasından çıkıp yine Hediye'nin yanına ineceksin. Onunla birlikte bir plân kuracaksınız. Hediye ilk kez şefinin yanına gelip sanki kendisi ortaya çıkarmış gibi gereksiz yere fazla kullanılan demirlere itiraz edecek. Onaylayıp gönderdiğin projeler düzeltilmek üzere İtalyan şirketine geri gönderilecek. Senin bu oyununu şefin anlamış mıdır bilinmez ama senin içini huzur kaplayacak.

Uzun zaman sıranın gelmesini beklediğin askerlik hizmeti kapını çalacak. Bir an önce aradan çıkarmak isteyeceksin bu işi. Güzel bir veda partisi düzenleyecekler sana. Gerekli işlemlerden sonra eğitim yerin Narlıdere İsthkâm Okulu. Dört ay sürecek bir eğitim süreci. İzmir'de olman iyi gelecek.

Teslim olduktan sonra sabah içtimaları, dersler, arazi eğitimleri arasında geçecek günlerin. Yemin töreni ardından hafta sonları çıkıp annenlerin evine gidecek orada kalacaksın. Zor bir iş değil askerliğin bu dönemi ama sana her zaman angarya gelecek. Takımın en uzunu Karşıyakalı Hüseyin. Birbirinizden ayrılmayacaksınız. O da senin gibi inşaat mühendisi. Her sabah siperliği bir yana kaymış başına bir türlü oturmayan kepi ve çarpık duruşuyla bölük komutanına efemine tavırlarla tekmil veren tuhaf bir çocuk. "... Istihkâm taburu, birinci bölük, birinci takım, 38 yedek subay öğrenciyle emir ve görüşlerine hazırdır komutanıııııım." "I" ları uzatarak, bir şarkının nağmelerine benzer her tekmilinden sonra onu izleyen bütün yüzler muzipçe gülümseyecek.

Evlât yemek konusunda yine şanslısın. Yemekhanede nefis yemekler çıkacak. Masalara oturduktan sonra erler yemek kazanlarını taşıyan tekerlekli araçlarla yemeklerinizi dağıtacaklar. Yattığın yer de güzel olacak. Kalacağın koğuş üniversite  yurtlarındaki çalışma salonundan bozma yatakhanenin bir benzeri. Bu yüzden kalabalık ortam rahatsız etmeyecek seni. Yattığın üst ranzada Ege Denizini seyredecek, açık havalarda yıldızların altında uykuya dalacaksın.

Dört ay çabuk geçecek. Kuralar çekilecek ve şansına Tekirdağ 8. Piyade Tümeni, İstihkam Taburu çıkacak. Kura çekimini yöneten yüzbaşı, şanslı olduğunu söyleyecek. Buna ne şüphe. Mezuniyet töreninden sonra asteğmen rütbesini takıp  resmi kıyafetlerinizle Kordon boyunda volta atacaksınız arkadaşlarınızla. Yol boyunca seyyar satıcılar sizi cezbedecek. Ama lanet olası resmi kıyafetlerinizle bir şey yapamıyacaksınız. Turfanda çıkmış salatalıkların kabukları soyulurken yaydığı koku burnunuzun direğini sızlatacak. En sonunda dayanamayıp diğer üç arkadaşınla birlikte birer salatalık (hıyar) söyleyeceksiniz. Satıcı hemen kabuklarını soyup bıçakla boylamasına dört parçaya ayırıp arasına tuz serpecek. Her birinizin elinde birer salatalık neşeyle yolunuza devam ederken aniden bir askeri inzibat jeep'i önünüzü kesecek. İçindeki albay sokak arasına gelmenizi söyleyecek. Güzel bir fırça atacak size. Bir subay resmi kıyafetle sokakta salatalık yer miymiş? Yeni mezun olduk, bilmiyorduk diyeceksiniz. Albay fırçasını atıp gidecek. Elinizdeki salatalıkların yarısını yemeden atmak zorunda kalırken askerlikten bir kez daha nefret edeceksin.

(Devam edecek)

YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 1 ***                                
YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 15 ***
YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 16 *** 
Gönderen zaman: 10 yorum:
Etiketler:

29 Kasım 2019 Cuma

YENİ BİR HAYAT BÖLÜM 16


YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 16 ***

İşte böyle evlât, böyle yaşanmalı hayat. Yeni gelenlerle kamp nüfusu artarken sosyal yaşantı da hareketlenecek. Aileler seni kendilerinden biriymiş gibi bağırlarına basacaklar. Arkadaş çevren genişleyecek. Akşamları, aile lojmanlarının bulunduğu yerdeki spor salonunda voleybol ve masa tenisi maçları yapacaksınız. Hafta sonları kendine güvenen üç dört arkadaşınla birlikte Hindibaba köyünü geçip ta Çüngüş'e kadar otuz kilometreden fazla koşacak, orada sizi karşılayacak şoförle birlikte kampa geri döneceksiniz. Aklıma gelmişken bir de sana İtalyan kampındaki marketten söz edeyim. Ne ararsan bulacaksın orada, taze sebze ve meyveler, et ve süt ürünleri, dondurulmuş deniz mahsulleri, fırından yeni çıkmış türlü ekmek çeşitleri, aklına ne gelirse. Araba kullanmayı bilen arkadaşlarından birine takılıp en az haftada bir ziyaret edip ihtiyaçlarını karşılayacaksın oradan. DSİ'nin kamp sahasında bir marketi de var ancak o mahalle bakkalından farksız. 

Yılbaşı yaklaşırken yabancılar evlerini süsleyecekler. Çam ağaçları, yanıp sönen renkli ışıklar, camlardaki karı andıran sprey boyaların kullanıldığı "Merry Christmas" yazıları, insanların güzel bir yıl geçirebilme umutlarını yansıtacak. Tam o günlerde yeni yıl için personele iş sözleşmelerini imzalatmak ve çalışanların yeni yılını kutlamak amacıyla Ankara'dan patronlar gelecek, çalışanlara bizzat kendisi yeni sözleşmeleri imzalatacak. Sıra sana gelince içini bir heyecan kaplayacak. Gözü kapalı imzayı basacaksın. Odana dönüp sözleşme sayfalarında net maaşın yazılı olduğu bölümü arayacaksın hemen. Gözlerin parlayacak. Maaşın yüzde yüzün biraz üzerinde zamlanmış! Düşün ki evlât, yeni mezun bir mühendissin ve alacağın aylık milletvekili maaşından % 23 daha fazla!

Şirkette samimi görüştüğün Gaziantepli bir arkadaşın olacak, Tayfun. Evli, dört beş yaşlarında Gamze isminde şirin mi şirin  bir kızları var. Karısı Perran da çok iyi biri. Senin onları sevdiğin kadar her ikisi de seni seviyor. Gel gelelim bu iki iyi insan aralarında bir türlü anlaşamıyorlar. Perran sık sık evi terk edip çocuğu ile birlikte memleketinde alıyor soluğu. Tayfun'un geniş bir plâk kolleksiyonu var. Işte onun yalnız kaldığı öyle zamanlarda seni evine davet edecek, harika müzikler dinleyecek, hoşça vakit geçireceksiniz. Bir süre sonra Perran eve dönecek, bir kez daha mutluluk tablosu çizecekler birlikte, ta ki yeni bir ayrılığa kadar. 

Karakaya'da ilk yılbaşını geçirmek üzere Tayfun'ların evine davet edileceksin. Davetliler arasında üç beş evli arkadaşının yanı sıra bir de Shneider ve güzel eşi Maha var. Maha, aslen Iraklı, şirketin sekreteri aynı zamanda. Pürüzsüz bir İngilizcesi var ama onu esas unutulmaz kılan kokusu. Her sabah merdivenleri çıktığında katın tamamına yayılan muhteşem parfüm kokusu! Kocası Shneider ile Irak'taki bir başka baraj şantiyesinde tanışmışlar ve birbirlerine aşık olmuşlar. Devamlı şakalaşıyor, birbirlerine espri yapıp gülüşüyorlar. Perran güzel yemek yapar, o gece masayı donatacak yine. Çiftler bol bol fotoğraf çektirecekler birbirleriyle. Senin davetliler arasında tek bekâr olarak köşede buruk bir gülümsemeyle onları izlemen Perran'ın dikkatinden kaçmayacak. Hemen Gamze'nin bebeklerinden birini eline tutuşturup "Bu da senin eşin olsun" deyip fotoğrafını çekecek. Hep birlikte neşe içinde kahkahalara boğulacaksınız. 

Şirkette aynı odayı paylaştığın İzmirli arkadaşın Ahmet'le aranız iyi. Zaten üniversite yurtlarından başlayan, birlikte çalıştığınız Ankara'daki proje firmasında süregelen uzun bir geçmişiniz var. Okumayı çok seviyor, anlattıklarını can kulağıyla dinliyor edebiyat ve diğer sanat dallarından iç ve dış siyasete, din ve tasavvuftan ülkenin sosyal meselelerine kadar her konuda tartışıyor, daha ziyade düşüncelerinde onu haklı buluyorsun. Sen halâ açıp bir kitap okumamışsın o zamana dek. Bilgiye olan açlığını bu arkadaş sohbetleri doyuruyorsun. Senin gibi genç arkadaşların birer birer evlenip lojmana geçiyorlar. Çok geçmeden Ahmet de Manisalı diğer bir sınıf arkadaşımızla bacanak olma kararı alacak ve yeni evlenenler kervanına katılacak.

O kadar çiftin arasında bekârlık zor be evlât. Annene telefon edip sana uygun biri bulması için bakalak olmasını isteyeceksin. Cevap gecikmeyecek. "Bak, komşumuz Bedriye teyzenin bir akrabasının kızları varmış, tıp fakültesini yeni bitirmiş, akça pakça, siyah saçlı, güzel, iyi bir ailenin kızı. Hani sen de görmek istersen fotoğrafını gönderelim." Senin için hiçbirinin önemi yok. Tek takıntın isminin ne olduğu. Kendine güvenin tam o sıralar, kimi istersen eş olarak hayır deme şansı yok havalarındasın. Biraz müşkülpesent tavırla soracaksın annene, "Adı neymiş?" Bu huyunu bilen annen tepkini tahmin ederek zoraki de olsa söyleyecek kızın adını. "Zülfiye!" Bırak kalsın anne diyeceksin. "Oğlum ama kız çok güzel, uzun boylu... Hem ne olacak değiştiriverir adını, atla deve değil ki!" "Yok anne, olmaz. Bunu nasıl teklif ederim. Sen bakmaya devam et" Zavallı kadın çaresiz kapatacak telefonu.

Çok geçmeden Ahmet evlenip lojmana geçecek. Bir hafta sonra onu alıp alışveriş yapmak üzere İtalyanların marketine gideceksiniz. Henüz ehliyetin yok ama ufak ufak araba kullanmayı öğrenmiş, Diyarbakır'a gidemesen de şirketin arabalarından birini alıp İtalyanların kampına gidip gelmeye başlamışsın. Poşetler dolusu erzak alıp arabaya yerleştirirken taşeron şirketlerin birinde şantiye şefi olarak görev yapan sınıf arkadaşlarınızdan biriyle, İsmail'le karşılaşacaksınız. Onun da altında arabası var ve alışverişini yeni bitirmiş. Biraz sohbet ettikten sonra peşpeşe kampa dönüş başlayacak. İsmail'in de ehliyeti yok ama araba sürmeyi iyice öğrenmiş. O önde, Ahmet'le sen arkada tozu dumana katarak stabilize yolda ilerleyeceksiniz. Sık virajlı yol boyunca savrulurken Ahmet elindeki yumurta kolisinin kırılmasını önlemek için büyük çaba sarfedecek. İsmail gaza bastıkça sen altta kalmayacaksın. Tozdan önünüzü göremeyecek hale gelmenize aldırmadan bol adrenalin salgılayıp tampon tampona yarışa gireceksiniz. Arabanın içi toza boğulunca Ahmet hayatının hatasını yapacak. "Ulan geçeceksen geç şunu, dünyanın tozunu yedirdin bize!" diye çemkirecek. Ondan aldığın gaz doğrudan pedalı köklemenle sonuçlanacak. Evet, onu geçeceksin ama hemen önünde tozdan göremediğin keskin bir viraj var. Sol tarafın dağin yamacı, sağ tarafta metrelerce derinlikte uçurum. Biraz ileride size doğru gelen kamyon durmuş, sizi izleyecek. Kontrolden çıkan araba kendi ekseni etrafında dönerken kâh uçurum tarafına kâh dağın yamacına savrulacak, korku içinde sonunuzu hayal edeceksin. Direksiyonu çaresizlik içinde bir sağa bir sola çevirirken araç büyük bir süratle yanlamasına dağ tarafına yapışacak, diğer yanı iyice havalandıktan sonra lâp diye tekerleklerinin üzerine oturacak. 

Gönderen zaman: 17 yorum:
Etiketler:

MİM DE "HAYAT YAZIYOR 2020"

Sevgili "Hayat Yazıyor" blog yazarının sahibi beni de mimlemiş. Kendisine sonsuz teşekkürlerimi iletiyorum. 2020 yılına hızla yaklaşırken içinde bulunduğumuz yıldan herkes nasibine düşeni aldı neredeyse. Neredeyse diyorum, çünkü saniyelerin insanın kaderini belirlediği dünya düzeninde yılbaşına kadar bir ay gibi uzun bir zamanımız var. Bazılarımız yıl boyunca ulaşamadıkları hedeflerine bu süre içinde ulaşabilecekleri gibi bazılarımız iyi bir yıl geçirdik demeye kalmadan bir anda hoş olmayan sürprizlerle karşılaşabilir.

Mimin konusu; 2020 yılına dair beklentileriniz nelerdir? sorusuna cevap aramak.

Her zamanki tarzımla soruyu derinlemesine irdeleyerek başlamak istiyorum. Hayata pozitif bakan insanların çoğu hem kişisel hem de toplum bazında hep iyi ve güzel şeyler bekler yeni yılda. Oysa bunların büyük bir kısmı beklentiden ziyade birer dilek, ya da Arapça'dan dilimize geçen şekliyle birer temennidir. Konumuz bu olsa eş, dost, arkadaş, akraba ve ülkemiz için sayfalar dolusu iyi, güzel dileklerde bulunabilirim. Kötü bir yeni yıl beklentisi içine girip karamsarlığın kör kuyularında debelenmek doğru olmadığı gibi gerçekleri göz ardı edip hayâller dünyasına dalmanın da bize bir faydası olmayacaktır. Yazdıklarımızı bu çerçeve içinde tutup onları bir sonraki senenin başında okuduğumuz zaman daha gerçekçi bir değerlendirme yapma imkânına sahip olabiliriz. 2020 yılı için kişisel ve ülke çapında beklentilerim şunlar:

En büyük şahsi beklentim yeni evlenen oğlumun baba olması, dolayısıyla benim de sağlıklı bir torun sahibi olmam. Oğlan ya da kız fark etmez ama kız olursa biraz daha çok sevinirim. Diğer bir beklentim de kızımın karşısına onu kendine aşık edecek birinin çıkması. Zira başka türlü hiçbir kuvvet onu evlenmeye razı edemez. 

Genel hatları ile hayatımdan memnunum. Ekonomik kriz her kesimi etkilediği gibi bizi de etkiliyor. Çok çalışınca kendi istek ve arzularınızı gerçekleştirmek için paranız oluyor ama zamanınız olmuyor. Rahat bir çalışma ortamında ise tam tersine zamanınız bollaşıyor ama geliriniz istek ve arzularınızı karşılayamıyor. Benim beklentim, yeni yılda bu dengeyi daha iyi sağlayabilmek.

Daha fazla kitap okumak ve yazmak istiyorum yeni yılda. Eğlenceye, sanatsal faaliyetlere biraz daha fazla zaman ayırmak. Yazdıklarımı yıl içinde kitaba dönüştüremesem bile sene sonuna doğru buna kendimi hazırlayabileceğimi sanıyorum ve o günleri sabırsızlıkla bekliyorum.

Ülkem için fazla bir beklentim yok. Bu yıldan daha kötü bir yıl olmasın yeter. Devletimizin siyaset anlayışı, sevk ve idaresi, adalet, özgürlük, kadına bakış açısı, israf, rüşvet, adam kayırmacılık, medya üzerindeki tahakküm, eğitim stratejisi, tarım ve hayvancılık politikaları, ekonomi vs. konu başlıklarında ileri doğru bir adım atılmasını mevcut siyasetçilerimizden beklemiyorum. Yeni yılda yeni bir umut doğar mı diye sorarsanız zannetmiyorum. Ülkemiz için çizdiğim karamsar tabloyu iyi ve güzel dileklerimle ne kadar örtebilirim bilmiyorum ama ben yine de;

Yeni yılın blogger ailesine sağlık ve mutluluk getirmesini dilerken ülkemiz için huzurlu, savaşsız, felâketsiz, bereketli bir yıl temenni ediyorum.

Bu mimi yapmasından mutluluk duyacağım aşağıdaki blogdaşlarla birlikte arzu eden bütün dostlar davetlimdir.

Gönderen zaman: 15 yorum:
Etiketler:

YENİ BİR HAYAT BÖLÜM 15


YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 15 ***

Üç aydan kısa  bir süre içinde Tunçbilek şantiyesinin defterini kapatacak, yolun uzaklara, Diyarbakır'ın karlı dağlarına düşecek. Ankara'da bir mühendislik-müşavirlik firmasıyla görüşüp anlaşacaksın. Bir sonbahar günü hayatında ilk kez bindiğin uçak gökyüzüne yükselirken nelerle karşılacağın hakkında hiçbir fikrin olmayacak. Diyarbakır havaalanında adın yazılı levha taşıyan şoför Kenan seni karşılayıp elindeki valizi alacak. Birlikte aracın olduğu otopark yerine yürüyeceksiniz. İki saatlik suskun yolculuk boyunca üç ilçeden geçecek, Güneydoğu Anadolu'nun ağaç bitmeyen arazileri, taşlı çorak toprakları arasında ilerleyerek dağların arasındaki şirket yönetiminin bulunduğu binaya varacaksınız. Onca yoldan sadece senin gibi genç bir mühendisi karşılamak için şoförlü araç tahsis edilmiş olması ruhunu okşayacak.

Diğer taraftan ilk kez tecrübe edeceğin yabancı dil pratiğinde ne derece başarılı olacağını tam olarak kestiremediğin için heyecan kaplayacak içini. Önce proje müdür yardımcısı ile tanışacaksın, güler yüz ve sıcak tavırlarıyla karşılayacak Mehmet Bey seni, odanı gösterecek. Binanın cephesine bakan genişçe bir oda bu. Daha sonra teker teker odalarına gidip İsviçre'li mühendislerle tanıştırılacaksın. İlk olarak proje müdürü Mösyö Bovet, yetmiş beş yaşlarında, kalın camlı gözlükleri ve sevecen tavırlarıyla karşılayacak seni. Daha sonra şefin olacak Alain Jaccard, ondan sonra sırasıyla Rus asıllı Nicolas Vidinoff, Beat Künzi, Roberto, Le Coint, Shneider, Yugoslav asıllı Vladimir Raqiç ve Borislav Mirkoviç takdim edilecek. Hepsi dallarında uzman, oldukça tecrübeli mühendisler.

Muhasebeden bir yemek fişi koçanı verecekler eline. Müşavir olmanın avantajı işte, ister DSİ lokalindeki lokantadan, ister İtalyanların restaurant'ından aynı fişi kullanarak yemek yiyebileceksin. Bir ara Kenan seni yürüyüş mesafesi uzaklığındaki lojman bölgesine, mühendisler için tahsis edilmiş beķâr lojmanına götürüp kalacağın yerin anahtarını teslim edecek. Geniş bir salon içinde karyola, oturma grubu, masa, birkaç sandalye ve tv'nin yanı sıra içinde banyo ve tuvaleti bulunan lüks bir otel odası görünümündeki  yeni yaşam alanın fazlasıyla hoşnut edecek seni.

Mühendis sayısı az ve DSI bünyesinde çalışan mühendislerin hiçbiri İngilizce bilmiyor. Bir anda ilgi odağı olacaksın. Şefin Jaccard, İsviçre'nin Fransaya yakın bölgesinden olduğu için ana dili Fransızca. Benzer şekilde Alman asıllı olup ana dili Almanca ve İtalya orijinli olup ana dili İtalyanca olan İsviçre vatandaşları var. İngilizce hepsinin ikinci dili olduğu için anlaşman kolay olacak. Özellikle şefin Fransız aksanı ile konuşurken çok sevimli gelecek sana, aklına aradığı kelime gelmediğinde ya da kolaycılığa kaçarsa hemen arada Fransızca kelimeler kullanacak. Bu sorun değil senin için evlât, iki dil arasında o kadar ortak kelime var ki. Tek fark, İngilizcedeki "eyşın" lar Fransızcada "asyon" oluyor, o kadar.

İlk kez göreceğin baraj inşaatı büyüleyecek seni. Dağların yamaçlarından geçen geniş toprak yolların kenarından derin vadiye doğru eğilip baktığında ilk çocuğuna adını veren Fırat nehrini göreceksin. Yukarıdayken birer küçük kibrit kutusu gibi görünen dev kaya kamyonlarının yanına indiğinde aslında onların her bir tekerlek çapının senin boyunu geçtiğine hayret edeceksin. Henüz projenin başlangıç aşamasında bulunması ve beton baraj gövde temelinin senden sonra atılacak olması büyük şans. Karakaya gibi büyük bir barajın bütün safhalarını görmek, bir mühendis için gerçekten de büyük şans.

Müşavirde çalışmak çok keyifli evlât. Cumartesi ve pazar günleri tatil, mesai saatleri memurlarla aynı. Eğer işin olur da canın çalışmak isterse, kaç saat mesai yaptığını bildirip yıllık tatil gün sayına eklenecek. Yabancı ve Türk mühendislerden evli olanlara dayalı döşeli lojman veriliyor. Kısa süre içinde yabancı mühendisler seni evlerinde konuk etmeye başlayacaklar, onların yaşam ve yemek kültürlerini öğreneceksin.

Karakaya'ya geldikten bir ay sonra Ankara'dan patronların gelecek. Kısa süre içinde işe uyum sağladığını belirterek seninle çalışmaktan memnuniyet duyduklarını iafde edecekler. Yanlarında getirdikleri sözleşmeyi imzalarken gözlerine inanamayacak, sevinçten havalara uçacaksın. Senin için uygun görülen maaş son çalıştığın yerde aldığının neredeyse 3,5 katı! Üstelik orada on beş günde bir yaptığın tatil bundan böyle haftada iki gün. Böylelikle mühendis olmanın keyfini çıkaracaksın artık.

Hem rahat, hem eğlenceli yeni işin. Ah bir de ehliyetin olsa. Şirketin cedid yeni arabaları binanın önünde seni bekliyor. Kontrol ettiğin uygulama projeleriyle ilgili olarak, ya da canın şantiyede işlerin ilerlemesini görmek istediğinde şoförlerden Kenan ya da Halil seni barajın yapıldığı inşaat sahasına götürecek. Bazen işin ana yüklenicisi konumunda olan İtalyan şirketinin idare binasına uğrayacak İtalyan mühendislerle proje üzerinde tartışacaksın. Seni kapıdan uğurlarlarken yanındaki şoförün İtalyanlarla, onların kendi dilinde akıcı bir şekilde konuşmasına hayret edeceksin. Şaşırıp soracaksın Kenan'a, "Nasıl öğrendin İtalyancayı?" Bizim Zazacaya çok benziyor, bir hafada öğrendim İtalyanca konuşmasını diyecek. Şaşkınlığın bir kat daha artacak, doğru dürüst okumayı yazmayı bilmeyen Kenan çatır, çatır İtalyanca konuşuyor!

Cuma günleri DSİ ve İtalyan mühendislerle birlikte yapacağınız iş ilerleme toplantılarında konuşulanları DSİ mühendislerine tercüme edeceksin. Yavaş yavaş hem DSİ'de hem de çalıştığın şirkette çalışan sayısı artacak. Ankara'daki proje firmasında birlikte çalıştığın İzmir'li arkadaşını bir kez daha yanına çağıracaksın. Arada şirketin moral yemeklerine katılacak hoşça vakit geçireceksin. Hele ara sıra öğlen yemeği için gittiğin İtalyan kampına bayılacaksın. Adamlar klasik bir İtalyan Restaurant'ını Roma'dan söküp kampa getirmişler adeta. Açık büfe olarak hizmet veren restaurant'da yok yok. Kalıp kalıp peynir çeşitleri, birinci sınıf et yemekleri, türlü sebzeler, salatalar, deniz ürünleri ne ararsan var. Henüz ülkede adı duyulmayan lazanya, risotto ve envai çeşit pizzalardan gözünü alamayacaksın. İstersen tiramisu ve diğer tatlı çeşitlerini deneyecek, yemeğin eşliğinde İtalyan şaraplarının tadına bakacaksın. Üstelik DSİ de yediğin yemeğe verdiğin aynı biletle kavuşacaksın bütün bunlara. İşte böyle başlayacak İtalyan mutfağına olan ilgin evlat. Yaklaşık yarım saat uzağındaki bu cennet köşesine istediğin zaman gidebilmen için artık sürücü ehliyeti alman boynunun borcu.

İtayan Restaurant'ının üst katında çok maksatlı geniş bir salon var. Girişte iki adet Amerikan bilardo masası, biraz ilerleyince sol köşede uzunca bir bar, onun ötesinde ses düzeni, anfiler ve ortada dairesel dans pisti, çok sayıda masa ve sandalyeler, tavanın muhtelif kısımlarına monte edilmiş renkli projektörler, aynalı disko küreleri... Evet yanlış okumadın evlat, bütün bunlar ne rüya ne de hayal. Burası, Diyarbakır dağlarında İtalyanların baraj şantiyesi. Her cumartesi gecesi disko haline getirilen salonda bangır bangır İtalyan müziği eşliğinde İtalyanlar kızlı erkekli yoruluncaya kadar dans edecek, içkiler su gibi akacak ve gecenin sonunda ise sürpriz pasta gelecek önünüze. Senin dans edeceğin bir partnerin yok henüz, bir kenarda oturup olan biteni izleyeceksin. Gözüne kestirdiğin ana okulu öğretmeni, güzel mi güzel bir İtalyan dilberi var ama sende o girişkenlik ne gezer. Zeynep'i hatırla. Gece bittikten sonra temizlik görevlileri hummalı bir çalışmayla ortalığı temizleyecek, derleyip toplayacak ve ertesi sabaha salon bambaşka bir hüviyet kazanacak. Şaşıracaksın ama her pazar sabahı aynı mekanda İtalyanlar, şantiyede devamlı bulunan papazları eşliğinde ibadetlerini yapacaklar.

(Devam edecek)

YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 1 ***                                
Gönderen zaman: 14 yorum:
Etiketler:

28 Kasım 2019 Perşembe

BİZİMKİLER

Azerbaycan'ın "Bizimkiler" adında bir müzik grubu var. Aklıma geldiğinde parçalarını dinler, keyif alırım. Pink Floyd'un "Another Brick in the Wall" isimli parçasının şark sazları eşliğinde yorumlamışlar. Bana göre orijinal'inden de güzel olmuş. Paylaşmak istedim. 


Gönderen zaman: 17 yorum:
Etiketler:

YENİ BİR HAYAT BÖLÜM 14

YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 14 ***

Çalışma mahalline gelince ekip işe koyulacak hemen. Yol boyunca backhoe tarafindan açılan derin hendeklerin tabanına kum ve çakıllı malzeme serilmiş. Traktör kepçe 600mm çapındaki beton boruları bir halat yardımıyla hendeğin içine indirirken işçilerden biri ipin ucunu çekiştirip boruya yön verecek. Bu beton kanalizasyon borularına o zamana kadar künk denildiğini biliyorsun. Demek teknik olarak bu işe "büz döşemek" deniyormuş diyeceksin. Büzler arasının yerinde karıştırılan harçla kapatılarak bağlanması işine işçilerin bilezik yaptık demeleri şaşırtacak seni.

İlk hafta şantiyenin bir ucundan diğerine koşarken biraz hayâl kırıklığı yaşayacaksın. Üniversitede öğrendiğin onca bilgilerle gördüklerin arasında en ufak bir alâka olmayacak çünkü. Yine de evlât, kısa zamanda ortama ayak uyduracak, çevrendekilere sevdireceksin kendini. Topograf ekibi ile proje üzerinde tartışmaya başlayacak, işlerin plân ve programını yapacak, hatta iki gün önce ustalardan öğrendiklerinle onlara ayar çekeceksin. Boş vakitlerinde sahayı gezip kaba inşaatı yapılan binaları inceleyeceksin. Yine öyle bir günde gördüklerin aklını başından alacak. Kalıpları henüz sökülmüş üç katlı bir konutu incelerken, kuvvetlerin aktarıldığı kolon ve kiriş bağlantılarının birinde gördüğün çimento torbasının ucundan çekeceksin. Koca kağıt parçasını kolayca yerinden çıkardıktan sonra gözlerine inanamayacaksın. İki kirişin birleşip yükü kolona aktardıkları köşede kocaman bir boşlukta üzerine beton değmemiş demirler görünüyor. O an düşüneceksin, ya sana öğretilenler yanlış, ya da o kolon orada gereksiz yere projelendirilmiş. Kapı kasalarında düşeyde on beş yirmi santime varan sapmalar göreceksin. İncesi bitmiş inşaatlarda ise göz alıcı bir güzellik olacak. Bütün kusurlar sıva ile örtülmüş, kat kat alçı perdah çekilmiş, en çekici renklerle usta eller tarafından boyanmış olacak. Yani içi seni yakacak, dışı gören herkesi.

Bir akşam mesai bitiminden sonra şantiye şefi seni odasına çağıracak. Otuz beş, kırk yaşlarında, esmer, gözlüklü, kahverengi takım elbisesi içinde kırmızı kravatını özensiz bir şekilde gevşetmiş, bıyıklı biri. Karşısındaki koltukta kırklı yaşlarda, kır saçlı, beyaz tenli ve sonradan kontrol amiri olduğunu öğreneceğin bir adam oturuyor. Şef elini uzatıp hoş geldiniz dedikten sonra kontrol amiriyle tanıştıracak seni. Önlerinde birer çerez tabağı ve içki bardağı var. "Kanyak içer misin?" diye soracak. Ayıp olmasın diye geri çevirmeyeceksin. Biraz sohbet ettikten sonra kontrol amiri müsaade edip ayrılacak. Şef nasıl, alışabildin mi? diye soracak. Biraz sıkılarak evet diyeceksin. Merak edip durduğun maaşını öğrenmek isteyeceksin. Çalışmana bağlı diyecek. Bu lâfın üzerine kendini göstermek için daha fazla çalışman gerektiğine inandıracaksın kendini.

Her on beş günde bir pazar günleri tatil. Cumartesi akşamları ise Tavşanlı'ya eğlenmeye gideceksiniz arkadaşlarınla. Hesabı şirketin ödediği pavyona benzer  ilçenin tek gazinosunda kadın bir şarkıcı damardan şarkılar söyleyecek. Söylediği her parça sanki onun yaşamından süzülen bir yaprakmışçasına hüzünle kaplayacak içini. Yiyip, içip efkâr dağıtacak, geç vakitlerde şantiyeye döneceksiniz.

Ramazan ayının ilk günü işin hızında ciddi bir düşüş fark edince ekibe ilk fırçanı atacaksın. "Abi, oruçluyuz, normaldir" cevabını alacaksın. Gece seni de sahur yemeğine kaldırmaları için  bekçiyi tembihleyeceksin. Şantiyelerde çıkan yemekler genel olarak lezzetli ve bol kepçe olur evlat. İşçi iyi beslenecek ki iyi çalışsın. Sahur yemeği de oldukça zengin, tıka basa doyurabiliyorsun karnını, istediğini istediğin kadar ye. Ertesi sabah ekibi sıkıştırdığında itiraz gelirse cevabın hazır. "Siz oruçluysanız ben de oruçluyum, hadi asılın küreklere" O ramazan Allah rızası için değil de sadece sana orucu bahane etmesinler diye sonuna kadar tutacaksın orucunu ve bu tuttuğun son oruçların olacak.

Ay sonu gelip geçtiği halde maaştan haber yok. Ta ki bir sonraki ayın yirmisine kadar öğrenemeyeceksin şefin sana biçtiği değeri. O gün gelip çattığında, yeni bir hayâl kırıklığina uğrayacaksın. Senin kendini kanıtlamak için gösterdiğin gayretin karşılığı komik gelecek sana. Ankara'da diploman henüz elinde değilken part time çalıştığın, dahası müdürlerinin sınav zamanların yaklaştığında bir baba şevkatiyle bu hafta gelme, derslerine çalış dedikleri proje şirketinin sana ödediği maaşın altında bir parayı eline tutuşturacaklar. Muhasebeden çıktığın gibi soluğu şantiye şefinin yanında alacaksın. Sana nutuk çekecek, yok daha yaşın çok gençmiş, yok burası senin okulun sayılırmış türünden sözleri seni yatıştırmak şöyle dursun daha da sinirlendirecek. Birden işten de mesleğinden de soğuyacaksın. Üzülme evlât, dünya o kadar küçük ki! Aradan tam yirmi yıl geçtikten sonra Ankara'da yöneticisi olduğun büyük bir şirkette bu kez o şantiye şefi gelip kapını çalacak. Karşına geçip oturduğunda maziyi hatırlayıp acı acı güleceksin. Onun, yönettiğin bir şantiyede proje müdürü olarak çalışmasına rıza göstermeyecek, o günün buruk acısını fazlasıyla çıkartacaksın.

Moralinin bozulduğu, suratının düştüğünden anlaşılacak. Artık bu şantiye bitmiş senin için. Yeni arayışlar peşindesin. Demirci taşeronu ile dertleşirken sana verilen maaşın % 50 fazlasını vereyim, gel benim demir hesaplarımı yap diye teklif getirecek. Daha çok yerin dibine gireceksin utancından. Birkaç gün sonra şantiye şefine bu şartlar altında çalışamayacağını söylerken seni güzel günlerin beklediğini bilmeyeceksin.

 (Devam edecek)

YENİ BİR HAYAT *** BÖLÜM 1 ***                                
Gönderen zaman: 8 yorum:
Etiketler:

27 Kasım 2019 Çarşamba

444 0 333

Pes mi yuh mu diyeyim bilemedim artık. Son haftanın her günü en az üç sefer aranıyorum. 444'lü numaralardan nefret ettiğim için ekranda gördüğümde telefonu açmaktan alıkoyuyordum kendimi her seferinde. Fakat yine de rahatsız edici. Elindeki işi bırak, cebinden telefonu çıkar ya da şarja koymuşsun zil sesini duyunca koştur git yanına ekranda aynı numara.

Merak ettiğimden değil de belki bir kez cevap verirsem keserler aramayı deyip bastım telefonun aç tuşuna. "İyi günler, Garanti Bankasından ben Yağmur. Sayın ... ile mi görüşüyorum?" Evet dedim, gayri ihtiyari. Karşı tarafta ses yok. Alo, alo deyişlerim karşılıksız kalınca kapatmak zorunda kaldım.

Yarım saat sonra aynı numara aradı tekrar. Açtım. "İyi günler, Garanti Bankasından ariyorum, ben Yağmur. Sayın ... ile mi görüşüyorum?" Evet dedim, demin de aramıştınız, siz aynı Yağmur Hanım olmalısınız. Hayır dedi, bir dakika müsaade ederseniz arama kayıtlarına bakayım. Az sonra dönüp, evet bugün aranmışsınız. "Bana neden inanmıyorsunuz?" diye sordum. "Siz başka bir Yağmur'la görüşmüş olabilirsiniz" diye cevap verdi. "Tamam da bunun ne önemi var, sizin beni ısrarla aramanızın nedenini öğrenmek istiyorum." dedim.

"Bonus kart hakkında bilgi vermek istiyordum, müsaitse.." Sözünü keserek "Bakın Yağmur Hanım, konuyla ilgilenmiyorum, bir haftadır sürekli aramanızdan da rahatsız oluyorum. Lütfen notunuzu alın ve bir daha beni bilgi vermek için bu numaradan aramayın." Yağmur hanım, "Peki o zaman, yasal prosedür gereği sizin şubemize gelip ya da ATM 'lerden iletişim özelliklerinizi değiştirmeniz lâzım" deyince sinirler tepeme çıktı. "Şimdi siz beni rahatsız etmemeniz için bankanıza müracaat etmemi bekliyorsunuz? Üstelik bunun yasal olduğunu söylüyorsunuz öyle mi?" dedim. Karşımdaki "Aynen öyle, yasal mevzuat efendim." deyince kendime mi yanayım, bu saçma görevi üstlenen Yağmur'a mı yoksa bunu yasal hale getiren ya da bu saçmalığa dur demeyen yöneticilere mi küfür etmem gerekiyor bilemedim. Sadece bir "pes yani" nin arkasından gür sesle bir "yuh" çekmekle yetindim.
Gönderen zaman: 15 yorum:
Etiketler:
Kaydol: Kayıtlar (Atom)