MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 3/1

Restoranımı işletmeye açalı henüz altı aydan daha az bir zaman olmuştu. Mart ayının başında hareketli bir günün akşamı masalarda neredeyse boş yer kalmamıştı. Genel Müdürüm Benita, heyecan içinde mutfağa girdi ve misafirlerden birinin hemen beni görmek istediğini söyledi. Şöminenin arkasında, bulunduğum yerden, camdan dışarı doğru başımı uzattığımda, karşımda düz siyah saçlı ve muazzam parlak gözleri elmacık kemiklerine gölgeler saçan muhteşem bir kadın gördüm. İlk anda böyle birinin niçin yalnız başına orada bulunduğunu merak etmiştim.

Tieresse, taze kızarmış sarımsaklı patates cipsi ve yanında ev yapımı patates rulosuna sarılmış kırmızı balık sandviçi sipariş etmişti. Sandviçi ikiye bölmüştü, bulunduğum yerden bir parçasını ısırdığını görebiliyordum. Sol elinin yağlı işaret parmağıyla dudaklarının birleştiği ağzının köşesindeki tuz kristallerine dokundu.

Balığın taze olduğunu biliyordum. O sabah bizzat kendim almıştım pazardan ve akşam yemeği için filetoları hazırlarken bir dilimini çiğden atmıştım ağzıma. Küçük bir kılçık kalmaması için itinayla kontrol etmiştim.

Benita bana misafirin adını söylediğinde hemen onu tanıdım. Houston'da yaşayan herkes onun kim olduğunu  bilirdi. Müzelere, Rice Üniversitesinin ek binalarına, yoksul aş evlerine ve şiddet görmüş kadın sığınma evlerine adı verilmişti. Bu göz kamaştırıcı, otoriter, baştan çıkarıcı, zengin hayırseverin bana neyi yanlış yaptığımı anlatması için kendimi hazırladım.

Diliyle ağzındaki tuz kristalini ağzına çekerken sordu. Buranın sahibi sen misin?

Dizlerimin çözüldüğünü hissettim. Ona evet diyebilmek biraz zamanımı aldı. Bu yüzden yine o devam etti:

"Bunu çalışanlarına değil doğrudan sana söylemek istedim: Bir sandviç için bir şefe iltifat etme eğiliminde olmadım ama bunun için bir istisna yapmalıyım. Gerçekten olağanüstü görünüyor. Filetonun içine limonu yedirmeyi nasıl beceriyorsunuz?"

Donup kalmıştım. Ona cevap vermek için uygun sözcükler bulamıyordum. Benita imdadıma yetişti.

"Izgaraya sürmeden önce Meyer Lemon Beurre Blanc sosuna yatırıyoruz efendim" dedi. 

Kekeledim, "Evet," dedim, "Aynen öyle yapıyoruz." Tieresse bana dönüp

“Bir daha başka bir yerde kırmızı balık yiyeceğimi sanmıyorum.” dedi.

Gülümsedi. Dişleri ışıldadı. Yeşil renkli gözleri gölgelendi. Bir şeyler daha söylemeye çalıştım ama tutulmuştum, sadece “Teşekkürler” diyebildim.

Bana doğru uzattığı elini sıktım. İsmini söyledi. "Kim olduğunuzu biliyorum." dedim ve ona adımı söyledim. Samimi bir şekilde "Sizi tanıdığıma çok memnun oldum Rafael Zhettah" dedi.

Böyle bir şeyi yaşamadan inanamazdım. Büyülenmiş gibiydim, tenime ilk dokunuşuyla birlikte unuttuğum kelimelerin tekrar hafızamda canlanışı şaşırtmıştı beni.

“Eğer yine gelirseniz, tamamen aynı lezzeti bulacaksınız.” dedim. Buna karşılık

“Ah, inanın bana, yine geleceğim.” dedi.

Bir ay sonra, saat beş buçukta, La Ventana'nın verandasında oturmuş, Dirty Martini'sini yudumluyordu. Onunla ilgilenmek için dışarı çıktım. Benim üzerimden yatırım yapmak istediğini söyledi ve daha büyük bir yer açmak isteyip istemediğimi sordu.

Ona hayır dedim. İşimden memnun olduğumu, daha büyük bir yerin hayatımı zorlaştıracağını söyledim. Ertesi gün ve ondan sonraki gün geldiğinde tekrar sordu ve her seferinde hayır dedim. Üçüncü günün sonunda artık bana bu konuda ısrar etmesinin boşuna bir çaba olacağını anladığını söyledi. Ertesi gün yine geldi.

"Bugün senin için farklı bir sorum var." dedi. Onu beklerken gerildiğimi fark ettim. 

"Merakımdan dolayı bağışlayın, Benita’ya durumunuzu sordum." dedi.

Midemin sıkıştığını hissettim. Boğazım yanıyordu ve terlemeye başlamıştım. Akşam kapattıktan sonra birlikte bir şeyler içmek isteyip istemediğimi sordu. Bunu beklemiyordum. Donup kaldığımı hatırlıyorum. Bir süre bekledikten sonra,

"Sorun değil" dedi, "Boş ver, sormamalıydım."

"Yok," dedim, "Beni yanlış anladınız, isterim, hem de çok. Ama bu gün gece yarısına kadar açığız."

"Pekâlâ" dedi, "Görüşürüz o zaman."

Tieresse elli yaşına basmıştı ve benden yaklaşık on beş yaş büyüktü.

Hiç evlenmemiştim. Hiç çocuğum yoktu. Yemek yapmayı, kamp yapmayı, okumayı ve kano sporuyla uğraşmayı severdim. Aynı bir üniversite talebesi gibi yaşadım. Hayatım boyunca onun gibi birisiyle karşılaşmamıştım. Bir yıl çalışarak kazandığım para, onun sadaka parası yerine geçerdi.

Yani anlayacağınız Tieresse ile tanışmamızın üzerinden iki yıl geçtikten sonra onun dövülerek öldürülmesi olayında benim polisin şüphelendiği ilk kişi olmam sürpriz sayılmazdı. Dışarıdan baktığım zaman ben bile kendimden şüphelenmiş olabilirdim. Ancak bu nedenle hüküm giymek evet, o farklı bir konu.

İlk buluşmamızda, Tieresse kapatma saatinden yarım saat önce restorana geldi ve komilerin son masaları temizlemesine yardımcı oldu. Mutfaktan çıkarken onun yaptıklarını gördüm.

"İşimiz bitmek üzere, gelin size bir içki hazırlayayım" dedim.

"Eğer size yardım edersem, daha erken bitirmiş olursunuz." dedi.

Bir yandan gülümserken topladığı tabak çanakları ve iki su bardağını kare şeklindeki plastik leğene koydu.

Gecenin devamında dışarıda oturup bir şişe prosecco şarabı, bir kalıp yöresel peynir ve mayalı sıcak ekmekle paylaştık. O zamanlar yirmi iki yaşında olan oğlu Reinhardt’ın bilgisayar mühendisliği bölümünde lisansüstü çalışmalar yaptığından bahsetti. "Onunla neredeyse her gece görüşüyoruz. Bana üzerinde çalıştığı konulardan bahsediyor ama anlattıklarından bir kelime olsun anlamadığım için uyuklamaya başlıyorum." demişti.

Daha sonra çocuğum olup olmadığını öğrenmek istedi, ona olmadığını söylediğimde çocuk sahibi olmak isteyip istemediğimi sormuştu.

"İlk buluşmamız için oldukça samimi bir soru değil mi bu?" diye sorduğumu hatırlıyorum.

"Evet, bu dediğine katılıyorum, fakat cevabını merak ediyorum" diye cevap vermişti.

"Çocuk sahibi olmak daha iyi ya da daha kötü olabilir ama bunu önceden planlayacak karakterde biri değilim." demiştim.