NAR ÇİÇEĞİ

28/06/2016 Salı, Tire

Yok bunu anlatmam için yazının sonunu bekleyemeyeceğim. Bir değişiklik yapıp sondan başlasam dünyanın sonu gelmez ya! Eşim "Bu vakit yemek olur mu? Otur Allah aşkına." diye söylenirken girdiğim mutfaktan gece saat on birde çıktım. Taşınma telaşı içinde ilişmişti gözüm arborio pirincine. Malzeme olsa "risotto di mare" yapacaktım ama ne deniz mahsulü var elimde ne de parmesan. Ama ne gam, ben de oturur "Turkish risotto" yaparım dedim ve sıvadım kolları.

Gerçekten geç olmuştu ama mutlu yatmak istiyordum bu akşam. İçine zeytinyağı koyduğum küçük bir tencereye ince dilimler halinde doğranmış iki biber ve ince kıyılmış orta boy  bir kuru soğan ilave edip orta ateşte pişirmeye başladım.

Bu arada buzdolabında kalan yüz gram kadar konserve mantarı değerlendirmek iyi olacaktı. Orta boy bir domatesin kabuklarını soyup küçük parçalar halinde doğradım. Soğan ve biber yumuşadıktan sonra tencereye ekledim. Birkaç dakika çevirdikten sonra önceden hazırladığım bir bardak arborio pirincini boşalttım. Elektrikli ısıtıcıda suyu kaynattım. Pirinç yağa nişastasını bırakmaya başlarken tencereye sık aralıklarla sıcak su katıp dibi tutmadan karıştırmaya devam ediyordum. Pirinç nişastasını saldıkça risottonun kendine has kremamsı dokusu belirginleşiyordu. Karışım suyunu çekince bir fincan sıcak su ekliyor ve karıştırmaya devam ediyordum. Aslında su yerine et suyu, tavuk suyu, kereviz vs. sebzelerle hazırlanan bitkisel karışımın suyu ve beyaz şarap alternatifleri var. Ama ben bu sefer sadece su kullandım. Pirinçler hafif dişe gelecek kıvama gelince tencereye bir parça tereyağı ve önceden ince ince doğradığım kaşar peyniri ve tulum peyniri karışımını ilave ettim. Bir iki tur daha karıştırıp peynirin risotto ile bütünleşmesini sağladım. Düz büyükçe bir tabağa serip üzerine karabiber serptim. Eşime gösterdim marifetimi. Ancak o "geç vakit yemek yememe" prensibini bozmamak adına tadına bile bakmadı... Mis gibi tereyağı kokusu eşliğinde oturup afiyetle yedim.

Bu moralle bugünü anlatabilirim artık. Kahvaltıdan sonra sınıfta yoklama yaparmış gibi ustalara sırayla telefon ettim. Önce Ünal Usta'yı aradım. Tuvalet kapılarının montajı için ancak yarın adam gönderebileceğini söyledi. Elektrikçi Ali, ikinci aradığım kişiydi. Hani "Pazartesi olmazsa salı gününe tamamlarız senin işini." diyen. Uzun uzun çaldı telefon. Cevap veren yok. Onun adamı Kamil'i aradım "Kapsama alanı dışında" bildirimi geldi kulağıma. Oğlu Hasan'ı aradım. Ondan da cevap alamadım. Tam Yakup Ustayı aramaya niyetlenmiştim ki, telefonum çaldı. Telefonun ekranında arayanın Elektrikçi Ali olduğunu gördüm. Elemanı Kamil'in kafasına göre çekip gittiğini, işlerin kaldığını, üç adamının eksik olduğunu anlattı durdu. Baktım ki adam benden dertli. Sakinleşmesini öğütledim. "Ali bey, sıkma canını hepsi düzelir."  Telefon konuşması bittiğinde benim işin yine bilinmez bir tarihe ertelendiği gerçeği ile yüzleştim.

Yakup Usta'yı aradım. Yukarı yaylada ot biçiyormuş. Salih Usta'nın gelip gelmediğini sordum. Onun adamları da gelmiş, çalışıyorlarmış. "Hemen geliyorum ben de" dedim.

Birkaç parça eşya kalmıştı evde. Onları da arabaya yerleştirip çıktım yola. Taş Ev'den iki büyük sepet aldım. Birine armut diğerine toplayacağım kayısıları koyacaktım. Patika yoldan çıktım yukarı yaylaya. Hemen girişte Salih Usta'nın dört adamı damlama borularını döşüyorlardı. Salih Usta gelmemiş. Yakup Ustaya telefon ettim. Havuzun üzerinde ot biçiyormuş. "Geliyorum" dedi.

Yanıma geldiğinde yaptıklarını anlatmaya başladı. Üç tane pınar gözüne giden yolları  kuru otlardan temizlemiş. Dördüncü pınarın suyu boruya hiç girmeden boşa akıyormuş. Havuza yakın bir yerde bulunan gözün yanına gittik. Büyük bir erik ağacı devrilmiş, pınarın önünü tamamen kapatmıştı. Damlama boruları döşendiği için iş makinesi giremezdi artık. Haftalığını verdim. "Bir de hanımın parası var" dedi. Oysa ben onu kendisine çay yapması için yanına aldığını düşünüyordum. Yapacak bir şey yok. Yakup Usta'nın iyi çalışması, başka hiçbir alternatifinin olmaması, karısına da çay yapma yevmiyesi ödemeye zorladı beni. 

Yakup Ustaya işine devam etmesini söyledim. Sucuların arasına gittim. Fidanlar sulandıkça havuzun seviyesi   hızla düşüyordu. Otları biçilmemiş ceviz fidanlarının bulunduğu alt kısım dışında ekip çalışmalarını bitirmiş görünüyordu. Alet edevatlarını toplayıp orta yaylaya, damlama borusu çekmeye gittiler.

Yukarı yaylada döşenen yeni hatları inceledim. Girişteki nar çiçek açmış. Hemen gidip resmini çektim. Liseye giderken sevdiğim arkadaşlardan biri, abisinin sevdiği kıza "Nar çiçeğim" diye hitap ettiğini söylemişti. Nar çiçeği görmeyi ne kadar da çok istemiştim o zamanlar. Yanımda getirdiğim sepetleri topladığım armut ve kayısı ile doldurdum. Özellikle havuzun dibindeki kayısı ağacı keyifliydi. Burada kayısı toplamak çok rahat. Elimi uzatıyorum, dokunur dokunmaz meyve pat diye avucuma düşüyor. Geldiğim yoldan aşağı inerken yaylanın misafirlerinden biriyle karşılaşıyorum. Resmini almak için eğildiğimde kafasını iyice kabuğuna çekiyor. Uzun bir süre kafasını çıkarmasını bekliyorum.

Aşağı yaylada Taş Ev'in kapılarını açtım. Bu sefer çalan telefonumdaki sesin sahibi Aynacı Ali. Eğer yukarıdaysam hemen yola çıkabileceğini söyledi. Gelir gelmez tuvaletteki dört aynayı duvara sabitledi.

Saat üçe doğru şehre inip eşimi aldım. Salı pazarını şöyle bir dolaşıp yaylaya döndük. Bahçe girişindeki havuza iyi su geldiğini görünce çok sevindim. Yakup Usta içine yaprak dolduğu için suyun kesilmesine neden olan boruyu kurcalamış ve suyun önünü açmıştı. 

Eşim tabak çanağın önemli bir kısmını  makinede, bazılarını ise elde yıkarken, ben ambalajları açıyordum. Son haftadır eşimin bel ağrılarındaki büyük iyileşmeden konuştuk. Artık ağrı kesici de almıyor. Böyle devam ederse nöral terapi uygulamasının ona çok iyi geldiğini söylemek yanlış olmayacak. Zaman zaman sevincini paylaşınca, "Aman" diyorum, "Sakın kimselere söyleme de nazar değmesin."

Geç vakit eve döndüğümüzde risotto yapmayı çoktan kafama koymuştum. Hazırlıklara başladım. Az sonra eşim geldi yanıma. "İstanbul'da büyük patlama olmuş." dedi. Mutfaktaki küçük televizyonu açtık hemen. İlk alınan haberlere göre on kişi hayatını kaybetmiş. "Her zaman böyle yapıyorlar infiali önlemek için. En azından kırk kişiyi bulur can kaybı." dedim. Neden birinin hatasını başkaları canlarıyla ödemeye devam ediyor?