AKŞAMIN HÜZNÜ

10/07/2016 Pazar, Tire

Sabah geç kalktım diyemeyeceğim bugün. Zira yataktan kalktığımda sabahı çoktan geçmiş, öğlen olmuştu. Sabah ezanına kadar uyanık kalınca bu kalkış saatim hiç yadırganmamalı... Şaşırtıcı olan eşimin bu vakte kadar yatmama müsaade etmesi aslında. Kayınvalidemle birlikte kahvaltılarını çoktan etmişler. Balkonda sohbet eder buldum onları.

Kızım odasında hala uyuyor. Bugünü dünden garantiye almış, "Son tatil günümün sabahında beni erken kaldırmayın, bırakın istediğim saatte uyanayım." demişti. Şimdi düşünüyorum da, öğlene kadar uyumama müsaade edilmesi kızımın sayesinde oldu galiba (!) O da erken kalksaydı benim öğlene kadar yatma şansım olur muydu acaba? Kızıma seslendim, kahvaltı için özel bir isteği olup olmadığını sordum.

Bayram tatili süresince tatlısından tuzlusuna ne varsa silip süpürdüğümüzden bütün aile bireyleri almış olduğu kilolardan mustarip. "Hiçbir şey" dedi kızım. "Ben şimdi güzel bir peynirli omlet yaparım, birlikte yeriz." dedim. Yelkenleri suya indirip kabul etti teklifimi.

Sabahın erken saatlerinden itibaren eşyalarını toplayıp sabırla yola çıkmayı bekleyen kayınvalidem torununun rahatlığı karşısında söylendi durdu. Öğleden sonra birlikte çıktık evden. Misafirlerimizi yolcu ederken biz de eşimle birlikte yaylaya çıktık. Artık yaylayı görmeden bir gün dahi geçirmek istemiyorum. Sadece görmek için değil tabii bu gidişim. Aşağı yaylanın ağaçlarını da sulamam gerekiyor.

Yaylanın tamamına çektirdiğim damlama boru şebekesi sayesinde vanalar yardımıyla değişik alanları münavebeli olarak sulayacağım. Sonuncudan başlayarak bütün vanaları kapattım önce. Kapının yanındaki havuzun altında yer alan ana vana ile birlikte onun altındaki ilk vanayı açtım. Damlama boruları suyla doldu. Bahçenin üst kısmındaki bütün ağaç diplerini dolaşan şebekeyi takip ettim. Borular ağaç diplerinden geçerken üzerindeki kırmızı uçlardan tıslama sesleri arasında sular damlamaya başladı. Sabaha kadar bu alandaki ağaçlar ihtiyacı olan suyu alacaklar artık. Ağaçların arasında dolaşırken iyi ki bu sistem var diye geçirdim aklımdan. Eğer damlama sulama sistemini kurmasaydım kova kova su taşımak gerekecekti bütün  bu ağaçlara.

Taş Ev'e döndüğümde eşimi ayaklarını uzatmış, kitap okurken buldum. Yakup Usta'yı aradım. Biraz önce arife günü yediği fırçadan sonra artık gelmeyebileceği ihtimalini konuşmuştuk eşimle. Neyse ki korktuğumuz olmadı ve bir iki nazlandıktan sonra geleceğini söyledi. Adam yokluğunda kızdığımız insanlara muhtaç olmak ne kötü... Bahçe girişinde demir kapının yanındaki taş duvarın yükseltilmesi, avludaki kayısı ağacının etrafına taş duvar örülmesi ilk yaptıracağım işler. Salih ve Ünal Usta da ekipleri ile birlikte gelecekler. Hiçbirinde anahtar olmadığı için yarın sabah onlardan önce yaylaya çıkmam lazım.

Eşim Ankara'dan getirdiğimiz fırın ızgaralarını sürtmüş ama istediği parlaklığı ortaya çıkaramamıştı. Biraz da ben erkek kuvveti uygulayım deyip havuz başına geçtim. İlk ızgarada elde ettiğim sonuç farkı ortaya koymuştu. Bu hevesle Arap sabunu ile yumuşattığım ızgaraya bulaşık telini sürtmeye devam ederken bahçeye bir arabanın girdiğini ve hiç yabancılık çekmeden Taş Ev'in yanına kadar geldiğini gördüm. Tanıdık biri olmalı. Arabanın içinde bir aile görünüyor. Arabadan inen kırk yaşlarında bir adam selam verip yanıma yaklaştı. "Açılmadı mı burası daha?" diye sordu. "Yok, henüz açmadık." dedik yanıma gelen eşimle.

İnşaat devam ederken gelmiş daha önce Elektrikçi Ali ile birlikte. "Açmadık ama buyurun bir çayımızı için." dedik. Eşim birkaç ikramlık hazırladı içeriden. Biri kız diğeri erkek iki çocukları var bu ailenin. Bir an önce faaliyete geçmemizi isteyip kahvaltıya geleceklerini söylediler. Tam istediğim bir ortamdı onların gelişi. Her gelen misafir ile ayrı ayrı ilgilenmek, sohbet etmek. Akşam güneş batmak üzereyken kalktılar. Hoşça vakit geçirdik...

Verandadan şehir her saat farklı görünüyor. Güneşin battığı bu saatlerde karanlık aydınlığın yerini alırken şehrin ışıkları teker teker yanmaya başlıyor. Bir gün daha bitiyor. Hüzünlü bir tablo çıkıyor ortaya...