KAPLAN TAŞ EV FUN

04/07/2016 Pazartesi, Tire

Sabahları artık Taş Ev'de yapıyoruz kahvaltıyı. Kızım hazırlıkların yapılması ve masanın donatılmasında bana pek iş bırakmıyor. Bugün hazırladığı menemen pek bir beğenildi. Benim pabucumu da dama atmış oldu. Gerçekten de hakkını teslim etmek gerekirse benim yaptıklarımdan daha güzel olmuş. Annesi bu lafıma çok bozulacak ama e, ne de olsa babasının kızı... 

Ben de kalkıp eşime yardım edeyim bari  dedim. Önce üst kattaki salon elektrik süpürgesi ile süpürülecek. Masa ve sandalyeler yerleştirildikten sonra daha zor oluyor temizlik. Zaman ahşap döşemelerin çalışmasına ve yer yer aralarının açılmasına sebep olmuş. Ünal Usta'nın adamları bayram ertesi açılan ve çizilen yerleri doldurup elden geçirecek.

Üst katta masaların tozunu alıyorum. Koyu renk ahşap aşırı toz gösteriyor. Pencereleri açınca havada uçuşan ne kadar toz varsa usulca gelip masaya konuyor. Buradaki işim bittikten sonra verandada ceviz kırmaya başlıyorum. Geniş veranda kapı kasasının üst kısmına astığımız düşey metalik borulardan oluşan alet, hafif rüzgar esintileriyle birlikte egzotik sesler çıkarıyor. Singapur'dan hatıra olsun diye aldığımız aleti burada kullanacağımızı düşünemezdik. Oldukça ilginç bir prensiple çalışan basit bir şey bu aslında. En hafif rüzgar ortada, ipin ucundaki kalp şeklindeki yassı levhayı hareketlendiriyor. Hareketlenen levha ipi, ip de levhanın bir karış üzerindeki kristal görünümlü bir taşı sallamaya başlıyor. Nispeten ağır taş, etrafında düşey konumdaki ince metal borulara değdikçe boruların her birinden ayrı melodik sesler çıkıyor. Bazen bu alet Viyana'da sıklıkla gördüğümüz gibi dükkan kapılarının tavanlarından sarkıtılır, kapı her açıldığında çıkan sesler dükkandan içeri müşteri girdiğini haber verir. Dükkan sahibi bu sesi duyana kadar içeride rahatlıkla kitabını okur ya da başka bir işle meşgul olur.

Ceviz kırmaya ara verip, giriş salonunun halı desenli taş karolarını süpürüyorum. Eşim tepsi tepsi kurabiyeler hazırlıyor mutfakta. Dönüp tekrar ceviz kırıyorum. Yanımda oturan kızım Susanna Tamaro'nun "Yüreğinin Götürdüğü Yere Git" romanını yüksek sesle okuyor.

Ağaçların arasında yürümek iyi geliyor bazen. Bu bahaneyle gidip kaynak suyu dolduruyorum. Buz gibi kaynak suyu şeker gibi tatlı. Buradakine benzer bir suyu, iki yüz metre derinlikteki kanyonlara sahip Yahyalı yaylalarında içmiştim. Sürülerini otlatmaya gelen Yörüklerin konakladığı bölgelerdeki çeşmelerden akan su aynı lezzete sahipti. Bu suları ne kadar içsen zerre şişkinlik yaratmaz. Tadı ise emsalsizdir bu suların.

Dönüşte süpürdüğüm giriş salonunu deterjan ve çamaşır suyu karışımı ile siliyorum. Eşim hala mutfakta... Deterjan ve çamaşır suyunun terkibi, hangi kovayı, hangi bezi nerede kullanacağım tamamen eşimin kontrolünde. Her bölgenin terkibi ve kullanılacak enstrümanları ayrı. Eşim ve temizlik. Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrasının ahengine sahip olmalı. Aradan çıkan bir yanlış ses, nota bütün konseri rezil edebilir. Bazen buna benzer şeyler yaşanabiliyor eşimle. Yok bazenden biraz daha fazla galiba. "O bezle değil bu bezle (!)" "Değiştir artık o kovanın suyunu kirlendi görmüyor musun?"

Bu akşam erken kalkmaktı niyetimiz. Ne kadar niyetlensek de bu güzel havayı bırakmaya hiç birimiz razı değiliz aslına bakılırsa.  Kapıları kapatıp yola çıkar çıkmaz bir kurt düşüyor içimize . Acaba çay ocağının fişini prizden çekmiş miydik? Kaplan köyünden gerisin geriye dönüp kapılar açıldı, kontroller yapıldı, kapılar tekrar kapandı. Eve dönüşümüz yine gece yarısını buldu.