KATEGORİLER

24 Haziran 2016 Cuma

YAVRU KUŞ

23/06/2016 Perşembe, Tire




Saat başı aramaların mı faydası oldu bilemiyorum ama planladığım işlerin iyi kötü bir şekilde yürümesi hayli sevindirici. Salih Usta sabah saat sekizde başlayacaktı çalışmaya. Onu aradığımda saat sekiz buçuğu geçiyordu. Arabaya malzeme yüklüyorlar, yarım saate kadar yola çıkacaklarmış. Her ne kadar yukarı yaylada çalışan Yakup Usta bahçe kapısını ben açarım demiş olsa da ot biçme makinesinin gürültüsünden  Salih Ustanın gelişini duymayabileceğini düşündüm ve yola çıktım.


Aceleyle bahçeye girdiğimde demir kapının ardına kadar açık olduğunu fark ettim. İçeri baktım, kimseyi göremedim. Yukarılardan ot biçme makinesinin sesi geliyordu. Belli ki Yakup Usta aşağı yaylanın kapısını açıp yukarı çıkmış! Kapıdan içeri girmeden yolun üzerindeki orta bahçeye bakmak istedim. Tam o sırada Salih Usta'nın adamları tel çitin üzerinden bahçedeki havuzun yanı başına boru kangallarını atıyorlardı. Onlara Salih Usta'yı sordum. Az sonra geleceğini söyleyip başka bir köye gitmek üzere arabalarıyla yanımdan ayrıldılar.



Aşağıya, taş eve doğru yürüdüm. Şehrin sıcağı buraya o kadar tesir etmiyor. Ağaçlar sanki doğal bir klima. Önümdeki ceviz ağacında bir hışırtı duyuyor başımı yukarı kaldırıyorum. İki tane tombul sincap yaprakların arasından çevik hareketlerle ağacın tepe dallarına tırmanıyor. Resmini çekmek için duraksadığım anda çoktan komşu ağaçların dallarına atlayıp izlerini kaybettiriyorlar.



Veranda tarafındaki kapıyı açıp taş eve giriyorum. İçerisi daha da serin. Bir araç sesi duyar duymaz  dışarıya bakıyorum. Gelen Salih Usta ve adamları. Yanlarına gidiyorum. Çalışanlardan biri "Burası yaşanacak yer" diyor. Ağaçların serinletici etkisinden başka buranın toprağı sıcağı emiyor.  Şehirde rüzgar bile sıcak, insanın yüzünü yakıyor.  Salih Usta, alt kısmın bütün damlama borularını elden geçirdiklerini, şimdi de üst kısmı tamamlayacaklarını anlatıyor. Ceviz fidanlarım bundan böyle bol suya kavuşacağı için seviniyorum. Orta yaylaya Ödemiş Bademli'den aldığımız meyve fidanları dikmiştik geçen yıl. Alt yayladan sonra damlama hatlarının elden geçirileceği ikinci yer orta yayla olacak.


Salih Usta ve ekibini aşağıda çalışır bırakıp yukarı yaylaya, Yakup Usta'nın yanına çıkıyorum. Giriş kısmının otları biçilmiş, fidanlar ortaya çıkmış. Hepsi suya hasret. Biraz daha geç kalsaydık hepsi kuruyacakmış. Buradaki armutlar olgunlaşmaya başlamış artık. Sağımda, solumda her taraf Karatay Elması. Yazık oluyor onca meyveye, ağacın dibine dökülüyor hepsi. Toplayıp pazara götürmeye kalksan ne işçiliğini ne de nakliyesini karşılar. Ne toprağında ne de ağacında gram ilaç var. Belgesi yok ama tam organik yani. Taş Ev düşüncesinin altında buradaki meyvelerin değerlendirilmesi yatıyordu aslında. Eşim de çok üzülüyor onca meyvenin heba olmasına. En az beş yüz kilo elmadan reçel yapacak engel olmasam... "Bu kadar reçeli kim yiyecek hele dur bakalım." demem kar etmiyor.






Yakup Usta bugün de karısını getirmiş yanında. Odun ateşinde çay demlemiş Sevgül Hanım. Bana da bir bardak dolduruyor. Ne çaydan anlarım ne de çayı severim ama hatırları kırılmasın diye benim için renkli sudan ibaret bir bardak sıcak sıvıyı içine üç küçük şeker atıp içiyorum. Su içmesini bile sevmem aslına bakarsanız ama hiç olmazsa o soğuk içilebiliyor.




Çaylar biter bitmez Yakup Ustayı yanıma alıp yukarı yaylanın sınırlarını gösteriyorum. Her taraf kestane, ceviz... Ağaçların altı kurumaya yüz tutmuş adam boyu otlarla kaplanmış. Geçen sene açtırdığım yol otların altında kaybolmuş. Altmış metre kadar yürüdükten sonra aşağı inen yolun altında kalan bölgede geçen sene Balıkesir'den getirttiğimiz chandler cinsi ceviz fidanlarını gösteriyorum. Yüz elli fidan dikmiştik buraya. İlk yıl fena da sulanmamıştı hani. Otların arasında kaybolan fidanları güçlükle bulup gösteriyorum. Yakup Ustanın gözü korkuyor. "Daha çok işimiz var burada" diyor içini çekerek. Önce otlar biçilecek, sonra Salih Usta ekibiyle birlikte damlama boruları elden geçirecek. Dönerken yolun üstünde kalan kısmı göstererek, "Bu bölgede de yüz tane kadar incir fidanı var, geçen yıl hortumla sulamıştık teker teker. Bu yıl hiç sulama yapamadık." diyorum.




Sözün kısası pek sulamaya ihtiyacı kalmayan koca kestane ve ceviz ağaçları bir tarafa üç sulama bölgemiz var yukarı yaylada. Arazinin girişinde geçen yıl diktiğim meyve ağaçları ve asma fidanları ile yolun alt tarafındaki ceviz fidanlarını damlama yöntemiyle suluyoruz. Yolun üzerinde suyu çok sevmeyen ama güneşe bayılan incirlerin bulunduğu bölgede doğal olarak damlama sistemi yok. Hortumla suluyoruz buradaki ağaçları.









Yukarı yayladaki havuzun başında geçen yıl don nedeniyle meyve vermeyen kayısı ağacı bu sefer meyvelerin ağırlığından yıkılıyor. Havuza gelen su iyice azalmış. Kaptaj çıkışlarında ya da borularda tıkanma olabilir. Hepsi elden geçecek. Suya çok ihtiyacımız var bu sıcaklarda.







Yakup Ustanın karısı eline orağı almış kalınlaşmış ot gövdelerini biçmeye çalışarak eşinin işini kolaylıyor. Onlar işe devam ederken dar bir yürüyüş yolundan aşağı inmeye başlıyorum. Bu patika yolun her adımında farklı bir bitkiyi, börtü böceği, ya da uçuşan rengarenk bir kelebeği görmek mümkün. Canlılar dünyasını tanımak konusunda kendimi oldukça yetersiz hissediyorum. Buraların asıl sahibi olan pek çok canlının adını bilmiyorum. Yukarı çıkarken çektiğim çiçek resimlerini göstermiştim Yakup Ustaya. Hepsinin yöresel adını biliyor köylüler. Bu yola "Botanik Parkur" demek geçiyor aklımdan. Taş Ev'in meraklı misafirlerine orman içinden kısa bir yürüyüş hiç de fena bir fikir değil... Yürüyüşün sonunda varılan nokta yukarı yayla. Buraya çıkan aşağıdan daha nefis bir manzarayı kucaklıyor...






Aşağı indiğimde Salih Usta'yı adamlarıyla birlikte çalışırken buluyorum. Atladıkları birkaç genç ağacı gösteriyorum sulama şebekesine dahil etmeleri için. Taş evin solundaki sulak yerde ortancalar coşmuş yine. Pembe mor renge bürünmüş halde bu güzelliğin resmini çekiyorum. Eve girip sabahtan beri kafamda kurduğum işe başlıyorum. Geçen hafta gelen masa ve sandalyelerin tozu alınıp salona yerleştirilecek. Masalar oldukça ağır görünüyor. Acaba tek başıma kaldırabilecek miyim?



























İlk masaya yüklendikten sonra gözüme kestiriyorum. Kaldırırken masanın ayakları yerden kesilmeli. Aksi takdirde ahşap döşeme çizilir. Evet biraz zorlansam da kaldırabiliyorum masaları...

Önce bir masa ve dört sandalye temizleyip manzara tarafına yerleştiriyorum. Sonra ikinciyi, üçüncüyü... Merak ettiğim husus, yerleşince salonun ne hal alacağı... Masa sayısı fazla mı gelecek yoksa eksik mi kalacak? İş uzayınca sıkılıyorum. Masaları bırakıp sadece sandalyelerin tozlarını almaya başlıyorum. Bu kadar çok sandalye tozu almadım hiç. Sahi daha önce ben hiç sandalye tozu almış mıydım?





Korktuğum başıma geldi.  Çok uzun bir yazı olmaya adaydı bugün yaşadıklarım. Kim okur ki bu kadar uzun yazıyı. Ama benim bunları mutlaka yazmam lazım.

Sandalyeleri bitirdikten sonra masalarla devam ediyorum. Karşılıklı kapı pencereleri açtım. Güzel bir esinti var. Ancak eğil, kalk masa sandalye ayaklarını sil kolay iş değil. Sapır sapır terliyorum. Neyse ki masaların sayısı sandalyeler kadar değil. Manzara tarafına beş masa yerleştiriyorum. Katlanır cam çerçeveler cephede iki yerde yanlarda birer yerde toplanıyor. Masaların araları rahat oturmaya imkan vermeli... Önce masanın her iki yanına sandalyeleri açılmış şekilde koyuyorum. Sandalyeler geniş olduğundan masalar arasında çok mesafe kalmış görünüyor gözüme. İki komşu masada oturanların aynı anda kalkma olasılığı düşük olduğu için masaları biraz daha yaklaştırabilirim birbirine . Evet, bu daha iyi oldu...  

Tire'ye buradan kuşbakışı bakmanın zevki başka... Hele bir de hava açık olursa. Bir uçağın penceresinden aşağı bakarmışçasına. İkinci sıraya üç masa ekliyorum. Gerekirse manzara tarafına koyduğum masalarla birleştirilebilir. Üçüncü sıra için sadece iki masa kalıyor geriye. Bunları ikinci sıraya koyduğum masalarla birleştirirsem salonun üçte biri boş kalacak! Onları da ayrı koymakta fayda var. Dörder sandalyeleri ile birlikte en azından bir beş masa daha yerimiz varmış! O zaman kırk değil altmış kişilik bir salonumuz olur. Ya da... Başka bir şey geliyor aklıma. Ahşap merdivenin yanından terasa açılan kapıya kadar geniş bir alan kalıyor. Ne kadar kemanı tek geçecek olsam da ileride buraya birer kemani ve udi oturtsak hiç de fena olmaz. Küçücük bir yer olduğundan ses düzenine bile gerek kalmaz...

Masa ve sandalyeler temizlenip yemek düzenine geçince eşimi arayıp tekmil veriyorum. O da evde bir yıldır depoladığımız bardak, tabak, çatal kaşıkları hazırlıyor. Bir kaç kez tenekeci Yücel Ustayı, hani şu bizim davlumbazların baca bağlantılarını yapacak olan Torbalı'dan bulduğum Tireli ustayı arıyorum. Akşama doğru gelebileceğini söylüyor. Ot biçme motorunun benzini azaldığı için bidonu doldurmam lazım. Şehre iniyor, benzin işini hallettikten sonra eşimi almak üzere evin yolunu tutuyorum. Bir sürü eşya ile dolduruyoruz arabayı. Yaylaya vardıktan kısa bir süre sonra Yücel Usta telefon edip Kaplan Köyü'ne geldiğini söylüyor. "Köyden yukarı yayla yoluna gireceksin tam bin iki yüz metre sonra sağlı sollu beton çitle çevrilmiş arazinin başında bekliyor olacağım seni." diyor ve onu karşılamak üzere kapıya doğru yürüyorum.



Yücel Usta Tirelilerin iyilerinden... Adam "geleceğim" dedi ve geldi. Gözlerimi yaşarttı. Ama son on yedi yılını Torbalı'da geçirmiş! Bozulmuş olabilir. Ölçüyor, biçiyor, notlar alıyor küçük defterine. Sohbet, sohbeti açıyor. Eşimin çocukluğu ve gençliğinin geçtiği eve yakın oturmuş yakınları. Tanıyorlar birbirlerini. Yarın telefon edip fiyat bildireceğini söyledikten sonra uğurluyoruz ustayı.






Evden gelen eşyaları dolaplara yerleştirmeye başlıyoruz. Güya ada tezgahın altındaki dolapları temizlemişlerdi gündelikçi kadınlar (!) Ellerini dahi sürmemişler. Yalancılık, sahtekarlık diz boyu. Ben bir yandan eşim bir yandan girişiyoruz temizliğe. İşimiz bitince toplanmaya başlıyoruz. Kapıları kapatıp evin önüne çıkıyoruz. 



Yerde küçücük bir kuş. Heykel gibi duruyor. Kuş değil sanki kuşun mumyası. Yanına yaklaşıyorum. Kıpırdamamakta ısrarcı. Uzanıyor, avucuma alıyorum. Kanatlarını bile çırpmıyor. Kendi cüssesine tezat oluşturan kocaman gözleri var. Yavru bir kuş. Uçmasını mı bilmiyor acaba? Yoksa hasta mı, aç mı? Eşimin eline koyup birkaç poz resmini çekiyorum. Arabada kızımın muhabbet kuşu, rahmetli  "Paşa" nın yemi olacaktı. Belki açtır, yer belki... Yemi alıp dönerken, "Aaa, uçtu." diyor eşim. Uça uça ilk katın kirişine konuyor. Yine hareketsiz heykel gibi yapışıp kalıyor orada. Uçmasını bilmiş olması rahatlatıyor bizi.

26 yorum:

  1. Öncelikle yazının tamamını sabahın bu erken saatinde atlamadan okuduğumu belirtmek isterim :)
    Sonrasında fotoğraflara bayıldığımı söylemeliyim.
    Dökülen meyvelere ise içim acıdı, bence bu konuda sizden dahiyane fikirler çıkabilir:)
    Sevgi ve selamlar.

    YanıtlaSil
  2. Sabrınıza hayranım:) Çok teşekkür ediyorum. Aklıma gelen şu: Taş Ev faaliyete geçtikten sonra her sabah toplattıklarımızı gelen misafirlere hediye etmek... Sevgiler...

    YanıtlaSil
  3. Hediye fikri elbette güzel. Ama organik reçeller belki bir internet kanalıyla ekonomik değer de kazanabilir, hem de sizin oralara gelemeyenlere yayla kokulu meyve aromasını ulaştırmış olabilirsiniz. Adı da "yayla kuşları" olur :)

    YanıtlaSil
  4. Reçel konusunda haklısınız. Reçele organik sızma zeytin yağı, ceviz ve kestaneyi ilave edebiliriz. Hediye derken benim kastettiğim soğuk hava deposuna koymadan fazla dayanmayan meyvelerdi. Mevsimine göre erik, kiraz, armut, yemiş (incirin tazesi), muşmula, kayısı, şeftali ve en çok da yaz (yayla) elması. Önce bunları uygun fiyatla Taş Ev'de satışa sunarım, satılmayan ikramımız olur:) Önemli olan heba olmaması. "Yayla Kuşları" adını tuttum:) Teşekkürler

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İlk müşteriniz hazır, zeytinyağının güzeline hasretim, bir de şu çürüyen yayla elmalarını o kadar güzel anlattınız ki, elmaya karşı düşkünlüğü olmayan benim bile iştahım kabardı :)

      Sil
    2. Bizim buraların zeytin yağı gerçekten güzel. Yağhanenin sahibi de rahmetli kayınpederin eski ortaklarından olduğu için yağımızı karıştırmaz. Ancak herşeyde olduğu gibi z.yağında da büyük üçkağıtlar dönüyor. Bizim gibi acemiler üçkağıt nasıl yapılır bilmez bile:) Elmaların dış görünüş itibarıyla öyle çok fazla albenisi yok ama sağlık bakımından bir numara. Ben de elmayı fazla sevmem ancak dalından koparırsanız güzel yeniyor:) Tamam sizi talep edenler listesine aldım. Bizim zeytinlikten iki yılda bir 600 kg civarında yağ çıkıyor. Bu sene var senesi.Taş evde ne kadar kullanılır, göreceğiz bakalım.

      Sil
  5. Keyifle, başından sonuna kadar okudum yazınızı. Emek verilen her şey ne kadar da güzel oluyor.. Taş ev rüya gibi, masalar sandalyeler dolunca ve keyifli anlar yaşandıkça elbette değeri bir kat daha artacaktır. Meyvelerin heba olmaması için en iyisi bırakın eşiniz o 500 kilodan leziz reçeller yapsın. Belli ki yapacak enerji mevcut :) Son olarak heykel kuş bana Mısır'ın meşhur ibis heykelini anımsattı..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkürler, sabırlınız siz de:) Sizi biraz daha kıskandırayım:) Size bu satırları Taş Evin verandasından yazıyorum. Aşağıda şehir sıcaktan kavrulurken, burada kestane ve ceviz ağaçlarının arasından geçen rüzgar hem tatlı bir serinlik veriyor hem de güzel bir müzik gibi ruhumu dinlendiriyor. Hep oturmuyorum tabii;) Yeni çektiğimiz su hattını gömmek için kanal kazıyordum inanılmaz derecede yoruldum. Sonra gidip buz gibi pınar suyundan içtim. Şimdi biraz dinleniyorum. A, bak şimdi de bu yılın ilk Ağustos böceği acemice örmeye başladı. Ben eşimi düşünüyorum. Belinden fena halde rahatsız. Gel gelelim rahat da durmuyor, illa bir şeyler yapacak:) Kuş acayip bir şeydi. İlk kez böyle bir durumla karşılaştım. Kafasını kessen kılı kıpırdamayacak!

      Sil
    2. Gerçekten kıskandım.. Böyle yaşama şansım olmasını isterdim, kısmet belki bir gün.. Eşinize geçmiş olsun, sizlere sevgilerimi iletiyorum. Keyfini sürün inşallah.

      Sil
    3. Sizin daha güzelleri olur inşallah. Teşekkürler:)

      Sil
  6. ah ya tire deyince bir kez gitmiştim tireye ve inanılmaz bir tire kebabı yemiştim. merkezdeki ünlü tire kebabçı değil de daha az tanınandı, eski çarşıya yakındı, eskice bir dükkan. dur ya adını hatırlasam da size sölesem gidip yersiniz :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Deep'çiğim demek geliyor içimden. Senin yediğin meşhur taktak kebabı olmalı. Sabahın erken saatlerinde satılır ve öğlene kalmaz. Öyle ufacık dükkanlarda satılır genelde. Gerçekten daha iyisini yemedim ben de:) Tire'ye gelip de Kaplan Köyüne çıkmamışsan boşuna gelmişsin söyleyim:)

      Sil
    2. kaplan köyü hımm aklımda. kaplan restoran evet evet :) yediğim o taktak değil. tabakta kebap ekmek ve domates veriliyor. dükkanın ismi solmaz gibi bir şeydi yani. eski çarşıda çalışanlar tavsiye etti. ben de yabancı uzmanlarla idim. dünya bankası imf felan yani. :)

      Sil
    3. O zaman Tire'nin meşhur şiş köftesini yediniz. Bir de İnegöl köftesine benzer olanı var. Kömür ızgarasında pişirilip, ekmeğini kırmızı biberli yağa batırdıktan sonra ince ince kesiyorlar. Ben bunu şiş köftesinden daha çok seviyorum ama taktak kebabının yeri ayrı:) Uzmanlar sevmiştir umarım. Damak tadımız onlara göre biraz farklı tabii:)

      Sil
  7. Ellerinize sağlık. Harika bir iş çıkarıyorsunuz. Çıkarmışsınız demeyeceğim daha bitmedi çünkü.
    O elmalar değerlendirilmeli. Ne bilim sizin cafeye özel bir spesyel yapılabilir. Eğer kahvaltı verecekseniz, elmalı tarifler kullanabilirsiniz. gelenler doğa yürüyüşüne çıkmalı bence de. İnşallah bize de nasip olur.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sağ olun. Eşim o konuda uzman. Elmaların yağından sütünden yararlanıyor:) Ama işte belinden rahatsız olduğu için yorulmasını da çok istemiyor ben:) inşallah size çok daha iyileri nasip olur:)

      Sil
  8. Her şey çok güzel. Bir yaylada güzel olmayan olmaz zaten. Ama ya o kuş. Yavru. O bakış... Kuşların bakışı öfkelidir. Ama korkularından. Tedirgin onlar. Bakışı zaten birazdan uçacağını söylüyor. O an kanatlarını çırpıp çırpamayacağının hesabını yapar gibi. İyi ki resmini çekmişiniz. O güzel Taş Ev'in seçkin konuklarından olmuş.

    YanıtlaSil
  9. Yıllar önce evimize bir serçe girmişti. Hiç ayrılmadı yanımızdan bir hafta boyunca, Şuayip koyduk adını. Soframızdaki kırıntılarla beslendi. Sonra bir gün kanatlanıp uçtu pencereden. Hiç kapatmamıştık pencereleri zaten. O özgürlüğü seçti bir hafta misafirlik ettikten sonra. Ama bu yavru kuş çabuk bıraktı bizi...

    YanıtlaSil
  10. Peki sonra ne oldu yavru kuş, kanat açtı mı maviliğe?

    YanıtlaSil
  11. Son olarak Taş Ev'in birinci kat kiriş çıkıntısına uçmuştu eşimin elinden. Biz ayrılırken hala orada kıpırdamadan duruyordu. Uçabildiğini görünce büyük ölçüde rahatlamıştık. Ertesi sabah bıraktığımız yerde yoktu. Muhtemelen maviliğe kanat açtı. Ancak savunması hiç yoktu. Umarım bir yolunu bulmuştur hayatta kalmanın...

    YanıtlaSil
  12. Yaşama sevincinize, doğaya sevdanıza, aileye tutkunluğunuza hayran olduğumu söylemeliyim.Yogada güzel şeylere odaklanmak esas alınır ya, sizi okusalar yeter bence.Binbir emekle oluşturduğunuz kafenizi, açtığınızda eşim ve kızımla ziyaret etmek aklımda sizleri.İzmir'de olmanın avantajıyla ;)
    (Bu arada mimlendiniz.Bir göz atarsanız sevinirim). Sevgiler...

    YanıtlaSil
  13. Ne güzel sözler bunlar... Teşekkür ederim. Çok memnun oluruz. İki gündür feedjit gadget'im çalışmıyor, defalarca yükledim yine düzeltemedim. Bu işi kafaya taktığım için takip ettiğim blogları okuyamadım. Bu gece hepsini okuyacağım ama :)

    YanıtlaSil
  14. Neden meyvelerden pekmez yapmıyor sunuz? Bizimkiler her yıl yapıp bize gönderirler. Yusufcuk da ben de severek tuketiriz. Özellikle de armut pekmezi. Üzerine ceviz de ekleyince dehşet oluyor ;)
    Bu arada kuşlu fotonun üzerindeki fotodaki köşe masanın konumuna bayıldım :))

    YanıtlaSil
  15. Armut pekmezi de mi varmış? Elma pekmezi de oluyor mu? Yusufçuk bol bol yesin cevizli pekmezi de güçlensin. Burada üzüm pekmezini tahinle karıştırıyorlar. Armut pekmezi ve tahin birlikte güzel olabilir. Üzerine de ceviz serptin miydi tamamdır:) Aslında resimlerde konumu tam yansıtamıyorum. Hakikaten manzaramız çok güzel...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tahinle denedim ama yakışmıyor birbirine. Elma pekmezi de oluyor ama armut bir başka. Kokusu, tadı öyle güzel oluyor ki. Örneğin eşim bizim oranın pekmexlerini pek sevmez. Tahinle karıştırmaya alışmış. Onu da üzüm pekmezi+tahin şeklinde yapıyor. Ancak armut pekmezini o bile sevdi 😉

      Sil
  16. Armut reçeli de güzel oluyor. Ama pekmezini de denemek lazım. Teşekkürler.

    YanıtlaSil