SON DANS (Roman) BÖLÜM 1

Yine daldı gözleri ...

Sık sedir ağaçlarının arasından bayır aşağı koşmaya başladı. Arkasından buğulu bir ses işitti.

- Yavaş ol, taşlara takılıp düşeceksin!

Hiç oralı olmadı, ardına bakmaksızın bir ceylan gibi seke seke devam etti yoluna. Üzerine giydiği orta çağ prenseslerini andıran, buz mavisi, bol dökümlü elbise, orman gezintisine çıkan biri için hiç de uygun değildi. Buna rağmen, vücudunu saran abartılı kıyafet en ufak bir rahatsızlık vermiyordu kendisine. Çürümüş ağaç kabuklarının örttüğü, nemli patikada ayakları yerden kesilmişçesine hızla ilerlerken, kanatlarıyla rüzgârı kucaklayan bir martı gibi süzülüyordu adeta. Hemen yanı başında, yol boyu kıvrılarak akan derenin şırıltısı, kuş seslerine karışıyordu. Önüne çıkan ilk düzlükte durdu, ardıç ağaçlarının kekremsi kokusunu ciğerlerine çekti. Sırtına vuran sıcak nefesi hissettiği anda mengene gibi sıkıştıran güçlü kolların arasında buldu kendini. Başını geri çevirip şaşkın gözlerle arkasına baktı. Genç adam endişeyle kulağına fısıldadı,  

-       Korkuttun beni.

Hiç oralı olmadı, alaycı bir gülümsemeyle karşılık verdikten sonra ani bir hamleyle adamın kaslı kollarından sıyrılarak dere yatağının doğal bir havuz oluşturduğu billur su birikintisine bıraktı bedenini.

- Hadi gelsene. Üşümekten mi korkuyorsun yoksa? 

Bu davete kayıtsız kalmadı delikanlı. O da kadının peşi sıra, üzerindeki kıyafetleri çıkarmadan bıraktı kendini buz gibi suya.

Havuzun berrak suyu onların ateşini söndüremeye yetmedi. İhtirasla kucakladı birbirini, kavrulan bedenleri. Bir sis bulutu oluştu üzerlerinde…

***

Telefonun sesiyle irkilen Esther, dalgın gözlerle Selmin'i aradı. 

Şen şakrak sohbetin dalga dalga yayıldığı yemek salonunda, içilen kadehler dolusu şaraptan sonra sinirler iyice gevşemiş, ısrarla çalan telefonun sesini Selmin'den başka duyan olmamıştı. Masanın üzerindeki son tabakları toplayıp mutfağa götüren hizmetçi, elinde Kemal'in ısrarla çalan telefonu olduğu halde hızlı adımlarla yemek salonuna girdi ve telefonu Kemal'e doğru uzattı. 

- Sizi arıyorlar, Kemal Bey.

Kemal, beyaz önlüklü kadının uzattığı telefonu aldı, arayanın kim olduğuna bakıp hareketlendi.

- Müsaadenizle, hemen dönerim. Kulağını telefona yapıştırıp masadan kalktı ve yan taraftaki geniş salona geçti.

Şirketin finans müdürünü fena halde haşlayan Kemal'in öfkeli sesi, ortalığı inletiyordu.

- Artık sakız gibi uzattın bu işi. Üç kuruşa tamah ediyorsun. Kaçırmayalım şu Almanların teklifini. Biliyorsun, bu son şansımız. Biraz daha nazlanırsak, kalitesiz Çin mallarına çok daha fazlasını ödemek zorunda kalacağız.

Az önce yaşadıklarının ardından mutlu bir tebessüm kalmıştı Esther'in yüzünde. Herkes kendi havasında olduğu için bir kişi haricinde kimse fark edememişti onun bu halini. Gözlerini bir noktaya dikerek donan bir film karesi gibi hareketsiz kalışı, sadece Selma’nın dikkatinden kaçmamıştı.

Hasan yengesine doğru eğildi,

- Şu kocanın işkolikliğine bir anlam veremiyorum, insanın biraz kendine, sevdiklerine de zaman ayırması lazım, değil mi?

Esther'in yarasını deşmişti bu sözler. Hafifçe başını yana eğdi, iki elini açarak "Doğru söze ne denir." dedi, sessizce. Çok geçmeden, lâfın gelişi ağzından çıkan sözlerden pişmanlık duydu. Her şeye rağmen kocasını çok seviyordu, onun hakkında yapılan şaka yollu bu sözler bile ağırına gitmişti. Hasan'ın eşi Selma, en yakın arkadaşıydı. Kemal’in yerinden kalkmasını fırsat bilip mahzun gözlerle etrafı süzen arkadaşının yanına geçti.

Kemal’in uzayan iş görüşmesi masanın tadını kaçırmıştı. 

- İş yaşamının bu kadar yoğun ve bunaltıcı olması ne kadar kötü.

Selma'nın bezgin ses tonuyla söylediklerine destek çıktı, Jale. İçini çekerek,

- Evet, ben de nefret ediyorum bu iş ortamından. Zaten bütün hayatlarım hep yoğun stres altında geçti, hiçbir zaman rahat yüzü görmedim ben de.

Selma, "Hayatlarım derken?" diye sordu merakla,

Ciddiyetini hiç bozmadan devam etti Jale,

- Nasıl anlatayım size bilmem ki, bir keresinde Vatikan'da rahibeydim meselâ. Papa'yla uzak bir akrabalık ilişkimiz vardı ayrıca.

Hasan, gülmeye başladı.

- Ortaçağ yıllarıydı değil mi? Hani o cadı avlarının yapıldığı dönem.

Jale, aldırmaz göründü,

- Evet, evet tam da o zamanlar işte.

Hayır, şaka yapar gibi görünmüyordu, Jale'nin büyük bir ciddiyetle anlattıkları karşısında şaşırtmıştı Hasan. Yine de duydukları inanılır cinsten değildi. Gecenin bu vaktinde işletildiğini düşündü. Gülerek,

- Yapma Jale, bizimle kafa buluyorsun, söylediklerinde ciddi olamazsın.

Jale, yanında oturan Ayhan'ı işaret etti,

- İster inanın ister inanmayın, siz hala gülmeye devam edin ama tesadüfen tanıdığım bu adam bana inandı ve kendimi daha iyi hissetmemi sağladı. O olmasaydı az kalsın aklımı yitiriyordum. Öyle değil mi aşkım?

Ayhan, karısına olan desteğini göstermek için vakur bir şekilde başını aşağı yukarı salladı. Jale eşinden aldığı destekle devam etti,

- Hem aynı şeyleri o da yaşamış! 

Bütün gözler bir anda Ayhan'a çevrildi. Sonunda dayanamadı Hasan,

- Ne? Bu kadarına da pes yani. Yoksa sen de rahibe Jale'nin kiliseden atılmasına sebep olan yakışıklı sevgilisi miydin?

Ayhan, beklemediği bu soru karşısında kendini tutamayıp bir kahkaha patlattı,

- Evet, şaka bir yana Jale doğru söylüyor fakat ben onun bahsettiği yıllarda küçük bir çocuktum henüz. Hep birlikte katıla katıla gülmeye başladılar.

Masada konuşulanlar Esther’in ilgisini çekmiş, hiç araya girmeden pür dikkat Jale'nin dediklerini dinlemeye koyulmuştu.

Hasan, bu kez Esther'e dönerek,

- Sence Jale'nin anlattıkları doğru olabilir mi Esther, ne düşünüyorsun bu konuda? Hindistan'da reenkarnasyona inanılıyor. Bugün yaşadıklarımız, önce yaptıklarımızın karşılığı, sonraki hayatımızda yaşayacaklarımızın nedeniymiş. Karmaya inananlar hayata bu gözle bakıyorlar. Yani bizdeki "ne ekersen onu biçersin" sözünün karşılığı. Sokrat’ın öğrencisi Eflatun da ruhların değişik bedenlerde belli bir tekâmül sürecinden geçtiğinden bahsediyor.

Devam edecek