MASUM BİR ADAMIN İTİRAFLARI - BÖLÜM 71/4

Romantik maceramız başladıktan birkaç ay sonra, La Ventana'nın ulusal bir dergiden aldığı sıradan eleştiri canımı sıkmıştı. Tieresse yanıma oturdu ve

“Bakalım düzeltmemiz gereken neler varmış.” dedi.

“Hiçbir şey.” dedim.

“Gerçekten mi?” dedi.

“Evet, hiçbir şey yok. Zaten bu yüzden sinir bozucu. Adam mekânın renk tonunu, servis takımını falan beğenmemiş, bir de Fransız şarabı satmadığımızdan bahsetmiş. Yemeklerle ilgili şikâyetleri, patates üzerindeki sarımsağın ezilmesi yerine dilimlenmiş olması ve kavrulmuş limonun servis öncesi balıktan çıkarılmamasından ibaret. Sadece bunlar yüzünden bir yıldızımı silmiş." dedim. Tieresse dergiyi elimden aldı,

“Bunu fırlatıp atıyorum. Kafanın içinde kime yer vereceğine sen karar ver, aşkım. Kıymet bilmeyen birine değerli mülk bırakılmaz.” dedi.

“Bu stratejin, senin neden daima mutlu olduğunu açıklıyor.” dedim.

“Sana öyle geliyor. Düşün bakalım, ne demek istediğimi anlayabilecek misin?" diye sordu.

Moss'u beynimden çıkarmam gerekiyordu ve bunu yapmak için mükemmel bir yer biliyordum. Tieresse ve benim en sevdiğimiz rotalardan biriydi, Mark Twain Ulusal Ormanı'nda, Blue Spring yürüyüş parkuru. Yemyeşil ve sessizdi ve eski bir dereye yatağına paralel olarak uzayıp gidiyordu. Çadırımı ve kamp eşyalarımı pikaba yükledikten sonra Missouri’nin güneyine doğru yola çıktım. Bu yolculuk, kaderimi belirleyecekti.

Pilotluk lisansımın geçerli olabilmesi için, iki yılda bir kez, sağlık durumumu sertifikalı bir havacılık tıp uzmanına kontrol ettirmem gerekiyordu. Bu tür muayeneleri, aile hekiminizle halledemiyorsunuz. Aslında bunlar on beş dakikadan daha az süren formaliteden muayeneler. Görme yeteneğinizi ve kilonuzu kontrol edip kalbinizi dinliyorlar. Missouri yolunda bir AME* buldum ve mola verip muayene olmaya karar verdim. Yaşlı bir doktor gözlerimi inceledi ve tansiyonumu ölçtü. Boyumu yazdı ve BMI'mı** hesapladı. Bana hangi ilaçları kullandığımı sordu. Ne kadar alkol ve kafein içtiğime ve kaç saat uyuduğuma dair notlar aldı. Bilgisayarının başına geçti ve bilgilerimi FAA*** web sitesine girip güncelledi. Sonra yerinden kalktı, stetoskopu kulaklarına taktı, kalbimi ve ciğerlerimi dinledi.

“En son ne zaman tam bir sağlık kontrolünden geçtiniz?” diye sordu.

Hatırlamadığımı söyledim.

“Bence bir check-up yaptırmalısın.” dedi. Ona sorunumun ne olduğunu sordum.

“Muhtemelen bir şey yoktur ama bazı hırıltılar duydum. Bir miktar sıvı birikmesi olabilir. Son zamanlarda öksürük nöbetleriniz oldu mu ya da nefes almakta zorluk çektiniz mi?” diye sordu.

Doğru cevap evetti ama inkâr etmiştim. Reinhardt ziyaretime geldiğinde, o da neden öksürdüğümü sormuştu. Ona omuz silkmiştim. Daha kolay gribe yakalanıyordum, çünkü artık genç bir adam değildim. Doktoru biraz daha iyi tanıyabilmiş olsaydım, hastalığımın ciddiyetini onun ses tonundan anlayabilirdim fakat sadece birkaç küçük soru sorması yine de bana umut vermişti. Zatürre ya da benzeri bir enfeksiyonum olsaydı, yatak istirahati ve ilaçla asla kurtulamayacağımı biliyordum.

“Testleri neden burada yapamıyorsunuz?” diye sordum.

“Evladım, artık emekli oldum sayılır. Senin gibi insanlara yardımcı olmak için AME lisansımı kullanıyorum. Uzman bir doktora testleri yaptırmanız lazım. Bu çok önemli.” dedi.

Doktorun dediğini yaptım. Ormanda üç gün geçirmiş olmam kendimi oldukça iyi hissetmemi sağlamıştı. Dönüş yolumda, Wolf River'daki bir halk sağlığı kliniğinde durdum. Öksürdüğümü ve nefes darlığı şikayetimi anlattım. Bir hemşire detaylı tıbbi öykümü aldı. On yıldan fazla bir süre içinde hiç check-up yaptırmadığım için herhangi bir karşılaştırma yapma imkânları yoktu. Tansiyonumu ölçtü ve EKG'mi çekti. Sonuçlar normaldi. Doktor geldiğinde, ona iyi uyuduğumu, hiç sigara içmediğimi, ölçülü bir şekilde alkol aldığımı, fast food'tan kaçındığımı ve üniversiteden beri aynı ölçülerde kot pantolon ve tişört giydiğimi söyledim. Spor yapıp yapmadığımı sordu. Ona, uzun yürüyüşler yaptığımı fakat son zamanlarda spora daha az vakit ayırdığımı söyledim.

Doktora, mahkûmları ziyaret ettikten sonra merdivenleri çıkarken nefes nefese kaldığımı söyleyemezdim. Nefes darlığımın nedenini biliyordum, tıbbi açıklamaya gerek yoktu. Hapishanede olmanın yarattığı stresten dolayı beklediğim bir şeydi. Irene Johnson ile yaptığım kısa sohbetler, stresle başa çıkmam konusunda son derece yetersizdi. Yargıç Moss'u hücresine kilitlediğim ilk günü hatırladım, ona hiçbir şeyin umurumda olmadığını söylemiştim. Şimdi geriye dönüp baktığımda, kendimi, sandığım kadar iyi tanımamış olduğumu düşünüyorum.

İç çamaşırıma kadar soyundum, doktor beni inceledi. Çekiçle diz kapağıma vurup Patellar reflekslerimi ve ayaklarımın tabanlarımı kontrol etti. Eğilip ayak parmaklarıma dokunmamı istedi. Kulaklarımı, burnumu ve boğazımı muayene etti. Küçük bir sohbet başlattı, bana ne iş yaptığımı sordu, emekli olduğumu söyledim. Onun iyi bir poker oyuncusu olmadığını, başka oyunlarda da iyi olmadığını öğrendim. Göğüs kafesimin arkasına stetoskopla bastırırken derin nefes almamı istedi, parmaklarının sertliğini hissettim.

Bunun bir enfeksiyon olabileceğini söyledi. Zatürre veya bronşit, belki de nefes yollarımda küçük bir tıkanıklık söz konusu olabilirdi. Birçok olasılık vardı, bu yüzden  ilk olarak kan vermem ve göğüs röntgeni çektirmem gerektiğini belirtti. Kansas City'deki üniversite kliniğinde bana bir doktorun adını verdi.

“Yerinde olsaydım, hiç zaman kaybetmezdim.” dedi.

Röntgenden sonra beni tomografi çekimine gönderdiler ve daha sonra bir bardağa balgam tükürmemi istediler. İki gün sonra bana, kısa sürede etkili olan bir anestezi verdiler ve bronkoskopi yaptılar: Doktor, ışıklı bir tüpü boğazımdan akciğerlerime doğru kaydırdı. Bir yandan da tomografi görüntülerini kullanarak göğüs duvarıma bir iğne sapladı ve ciğerlerimden numune aldı. Üç gün sonra bana IV. aşama akciğer kanseri olduğumu söylediğinde, ofisindeki deri sandalyeye çuval gibi yığıldım.

“Hayatımda bir gün bile sigara içmedim.” dedim.

“Biliyorum, üzgünüm.” dedi.

Bana ciğerlerimi saran sıvıyı boşaltabileceklerini ve bunun nefes almamı biraz daha kolaylaştıracağını söyledi. Kemoterapi hayatımı uzatabilirdi ancak hastalığın bilinen kesin bir tedavisi yoktu.

Sözlerimi tekrarladım, “Ama ben sigara içmiyorum.”

“Akciğer kanseri hastalarının yaklaşık yüzde yirmisinin yaşamları boyunca hiç sigara içmediği biliniyor.”dedi.

*AME: Havacılık Tıp Uzmanı

**BMI: Vücut Kütle Endeksi

***FAA: Federal Havacılık İdaresi

(Devam edecek)