AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 223

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konu başlıklarını öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Ağaç Ev Sohbetlerinde bu haftanın konusu sevgili Sade ve Derin / DeepTone'dan.   

"Dar gelirli ailelerin çocukları hayata varlıklı ailelerin çocuklarından daha iyi mi hazırlanırlar?"

Sanmıyorum. Özellikle günümüzde dar gelirli ailelerin çocukları açlığa mahkûm bir haldeyken aksini düşünmek bana son derece trajikomik geliyor. Bir insan hayata nasıl hazırlanır, hayatını daha az acı çekerek nasıl yaşar? Elbette her şeyden önce imkân meselesi bu. Varlıklı aileler, çocukları henüz doğmadan onları gözleri gibi korurlar, gözetirler. En iyi doktorların elinde, her türlü imkâna sahip özel hastanelerde dünyaya gözlerini açan bu çocuklar doğuştan şanslıdırlar. Uzman sağlıkçıların denetiminde en sağlıklı gıdalarla beslenmeleri sağlanır. İyi eğitim almaları için ne gerekiyorsa yapılır, kabiliyetlerine göre sanat ve spor dallarında gerekli destek verilir kendilerine. Varlıklı aileler için bu konularda para hiçbir zaman sorun değildir. Hemen ilâve etmeliyim ki, varlıklı ailelerden bahsederken sonradan görmüş, ne oldum delisi aileleri ayrı tutuyorum. Geçmişten bu yana varlıklı olma durumunu sürdüren bir aile, çocuklarını hayata hazırlama konusunda yeterli eğitim ve donanıma sahiptir muhtemelen.

Dar gelirli ailelerin çocukları ekonomik nedenlerle okullarına dahi gidemiyorlar bu günlerde. Pek çoğu çocuk yaşta çalışmak/çalıştırılmak zorunda bırakılıyor. Bir kısmı erken yaşta iş kazaları ya da meslek hastalıklarıyla karşılaşıyorlar. Yeterli gıdaya ve sağlık hizmetlerine ulaşamadıkları için açlık, hastalık ve yoksulluğun maddi, manevi problemleriyle cebelleşiyorlar. Her ne kadar fırsat eşitliğinden bahsedilse de istedikleri her şeye ulaşabilen varlıklı ailelerin çocuklarının yanında dar gelirli ailelerin çocukları, hayata son derece adaletsiz bir şekilde ve büyük bir dezavantajla başlıyorlar.

Belli bir kariyer yapmış, hatırı sayılır mal varlığına sahip insanlara baktığımızda anne ve babalarının ya da yakınlarından bir çoğunun yine varlıklı insanlar olduğunu görebiliriz. Bu durum varlıklı olmanın genetik bir yönü olduğunu çağrıştırıyor sanki bana. Varlıklı ailelere mensup çocukların hayatta başarılı olmama ihtimali son derece az. Zekâ seviyeleri düşük olsa dahi bazı çocuklar, aileden yana varlıklı iseler ya da aileleri sayesinde bir şekilde varlığa ulaşma şansları varsa gemiciklerini uluslararası sularda yüzdürerek hayata tutunabilirler. Bir an düşünün ki, bu zekâ özürlü çocukların aileleri dar gelirli. Nasıl tutunsun bu zavallıcıklar hayata? Para parayı çeker derler. Hayata karşı ayakta kalmanın yegâne yolu para olduğuna göre varlıklı bir ailenin çocuğu olmak muazzam bir ayrıcalıktır. Varsa böyle bir aileniz keyfini çıkarın, yoksa kaderinize küsün.

Üniversitede biz fakirler onlara gıcık kapardık. Onlar da kendi gruplarına bizleri sokmaz, burunları havada, ayrı bir dünyanın insanları olduklarını her dem belli ederlerdi. Onlar varlıklıydılar. Hepsi TED, Robert College mezunuydular. Biz klasik lisede İngilizce dersinin en parlak öğrencileriydik ama onların en kötüleri yanımızda şakır şakır İngilizce konuşurken biz başımızı öne eğerdik. Dışarıdan göründüğü kadarıyla, evet, hem biz hem onlar İngilizce eğitim veren, ülkemizin güzide okullardan birini bitirmiş ve onlarla denk bir düzeye gelmiştik, öyle mi? Hayır, onlar varlıklı ailelerin çocukları, çok küçük yaşlardan itibaren belki kreşlerden, anaokullardan itibaren İngilizce öğrenmişler, bazıları yaz tatillerinde yurt dışında dil becerilerini geliştirmişlerdi. Biz fakirler her zaman bu bakımdan onlara ulaşamadık, ulaşamazdık. Hayat karşısında önemli bir avantajdı bu onlar için. Sadece bu mu? Bu, en ehemmiyetsiz olanı. Mezun olduktan sonra onların varlıklı aileleri sayesinde pek çoğu yurt dışında ihtisas yaptı. Biz fakirlerin hemen çalışmaları ve ailelerine yük olmaktan kurtulmaları gerekiyordu. Onlar, en güzel işleri varlıklı ailelerinin varlıklı çevrelerinden buldular. Bir kısmı babalarının ya da akrabalarının şirketlerinde kısa sürede yüksek ücretlerle yönetici konumuna geldiler. Biz fakirlerden şanslı olanlar da bir yere kadar yükseldik, iyi paralar da kazandık ama hiçbirimiz onlara ulaşabilmeyi aklımızın ucundan dahi geçirmedik, geçiremezdik. Aramızda şanslı olmayanlar çoğunluktaydı, ya memur olup devlete ya da uzun mesai saatlerine yakışmayan ücretlerle yıllar boyu özel sektöre hizmet ettiler. 

Şimdi bana haklı olarak sorabilirsiniz, Süleyman Demirel, Isparta'nın köyünden çıkmış bir çoban, nasıl devletin en şerefli makamının başına oturmuş, hadi söyleyin bakalım. Bakın, bu durumu sadece şansla ve zekâ ile izah etmem mümkün değil. Çağımızın süper gücü ABD, ileride kendi çıkarlarına hizmet etmek üzere ülkemizin başına getireceği adamları seçiyor ve bazen seçilenler, dar gelirli ailelerin çocukları olabiliyor. Nereden mi biliyorum. Nasıl bilmem, bana da teklif ettiler zamanında. Ama ben şartlarını kabul etmediğim için tekliflerini nazikçe geri çevirdim. Ağırdı şartları vatanımı, milletimi satmam konusunda söz vermemi istiyorlardı benden. Bu son derece gizli bir teklifti fakat zaman aşımı nedeniyle şimdi burada ilk kez itiraf ediyorum. Yani demek istediğim dış mihraklarca bu şekilde özenle seçilmiş kişiler yukarıda dile getirdiğim savımı zayıflatmaktan hayli uzak. Bunlar son derece derin konular, karıştırmaya gelmez.             

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 222

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konu başlıklarını öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Ağaç Ev Sohbetlerinde bu haftanın konusu sevgili Sade ve Derin / DeepTone'dan.   

"Teknoloji ve gelişme artsa da insanlar eskiye göre kendilerini daha az güvende hissediyorlar. Neden olabilir?"

İnsan denilen varlık, zekâsı sayesinde menfaati için kafasına koyduğu, pek çok şeyi yapabilir. Teknolojik ilerlemeyle birlikte, bilgisayar, internet, kameralar, alarmlar ve buna benzer diğer araçlar kullanılarak hırsızlık, şiddet, soygun gibi suçların önüne geçilmeye çalışılmış, gerçekten de belli bir seviyede caydırıcılık sağlanmıştır. Gelgelelim banka hesaplarının hacklenerek zimmete para geçirme, rüşvet ve türlü yolsuzluklar artarak devam ediyor. Bu tür suçların teknolojik gelişmelere paralel olarak sadece şekil değiştirdiğini söylemek mümkün.

İnsanların suça yönelmesinde ve toplumda güven duygusunun azalmasında baş sorumlu olarak siyasi yöneticileri görüyorum. Eğer bir ülkede adalet sağlanmıyorsa vatandaş adaleti kendi bildiği usullerle yerine getirmeye kalkışır ki bu suç işlemesi anlamına gelir. Her vatandaşın kendi bildiğini okuması kaosa ve ülkede güvensiz bir ortamın doğmasına neden olur. Bu bakımdan teknoloji ne kadar gelişirse gelişsin ülkede ekonomik istikrarsızlık, fırsat eşitsizliği, haksılık ve adaletsizlik devam ettiği sürece suç oranları artarak devam edecektir. Biliyoruz ki, suçun arttığı ortamlarda insanlar kendilerini güvende hissedemezller. 

İnsan neden suç işler sorusunu sormak konunun teknolojiyle bir ilişkisi olup olmadığını ölçmek bakımından bize yol gösterebilir. Sözgelimi vergi kaçırmak batılı pek çok ülkede büyük suçtur. Hatta vatandaşlık bilinci gelişmiş bu tür ülkelerde vergi kaçırmak ayıp karşılanır. Çoğu zaman hakkını aradığı durumlarda, "ben bu ülkede vergisini ödeyen bir vatandaşım" der insanlar. Oysa ülkemizde ne kadar vergi kaçırırsak kendimizi o kadar uyanık belleriz. Aslında bunu yapmaya hakkımız da var bir taraftan. Çünkü toplanan vergilerin ülke yararına değil de bir sürü saçma işte nasıl çarçur edildiğini, kimlere peşkeş çekildiğini gayet iyi biliyoruz. Toplumun geri bırakılmış cahil kesimi ise vatandaş olmanın ne anlama geldiğini bilmedikleri gibi vermiş oldukları vergilerin hesabını sorma haklarından bile habersizken devleti babaları bilirler. Dolayısıyla uyanık olanlar vergiden kaçınırlar!, bağlantıları sayesinde vergi aflarından ziyadesiyle faydalanırken gariban ücretliler ise kaderlerine razı bir şekilde ödediği ağır vergilerle günden güne fakirleşirler. Bu şekilde toplumun gelir dağılımında uçurumlar oluşur. Aç insan ayakta kalabilmek için ya hırsızlık yapar, ya rüşvet yer, ya da yasa dışı kötü yollara düşer. Teknoloji ne yapsın bu durumda. Aslında bilgisayar teknolojisiyle bütün vatandaşların gelir giderini takip etmek ve gelirine göre orantılı vergi tahsil etmek son derece kolaydır. Fakat böyle tehlikeli! teknolojileri kullanmak yöneticilerin işine gelmez. 

Mobese kayıtları meydana gelen cinayet, soygun, kapkaççılık ve şiddet olaylarını önlemek konusunda teknolojinin sağladığı etkili bir araçtır. Ancak suça karışan kişinin ensesi kalın, siyasi bağlantıları sağlamsa ne gam. Bütün kayıtlar şak diye bir anda yok edilir, ya bozuktur mobese cihazı çalışmaz ya da açılması unutulmuştur. Yani teknoloji iyi yöneticilerin elindeyse suç oranları inanılmaz şekilde azalır aksi durumda hiçbir etkisi olmaz. Siyaset insanları birbirine düşman edecek şekilde ayrımcılık yaparak sürdürülürse şiddet artar, teknolojinin yapabileceği bir şey kalmamıştır böyle durumlarda.  

İnsan türünün icat ettiği en büyük suç savaştır. Masum çocuklar, kadınlar ve erkekler gücü elinde bulunduran üç beş delinin yüzünden telef edilmeye devam ediyor. Bu katliamlarda teknolojinin geliştirdiği en modern silâhlar kullanılıyor. Demek ki teknoloji bazen suç araçlarının üretilmesinde de rol oynamakta. Bunun en vahim örneği Japonya'ya atılan atom bombalarıdır.        

Şiddetin azaltılması suretiyle toplumda güvenli bir ortamın sağlanarak insanların huzura kavuşması için son derece basit ve sonuç getirecek yöntemler mevcuttur. Durum böyleyken kanaatim odur ki, insanın doğuştan gelen hırsı, bencilliği, gücü eline geçirdikten sonra canileşmesi ve türlü kompleksleri yüzünden suç oranları artmaya, toplumun güven duygusu ise azalmaya devam edecektir.

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 221

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konu başlıklarını öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Ağaç Ev Sohbetlerinde bu haftanın konusu sevgili Sade ve Derin / DeepTone'dan.   

"Vejetaryen beslenenler gün geçtikçe çoğalıyor. Bu tür beslenmenin avantajları dezavantajlarından daha mı çok?"

Vejetaryen beslenenler gün geçtikçe çoğalıyor derken bu saptamanın gerçekten hayvan haklarına dair bilinçlenmenin bir sonucu olup olmadığı hususunda kuşkum var. Zira hem ülkemiz hem de dünya ölçeliğinde hayvansal gıdaların fiyatı (et, süt, peynir, yumurta) aşırı düzeyde artmış durumda. Vejetaryen beslenme konusunda öncülük edenler her ne kadar bunun sağlıklı bir beslenme şekli olduğunu ileri sürseler de, aksini savunan, hayvansal gıdaların insanlarda protein ihtiyacı için  vazgeçilmez olduğunu iddia eden uzmanların sayısı az değil. 

İster hayvansal isterse bitkisel gıdalar olsun sağlıklı beslenmenin GDO'lu tohumlar ve sağlığa zararlı türlü katkı maddeleri yüzünden pek mümkün olmadığını biliyoruz. Mısır, genetiğiyle oynanan besinlerden en bilineni, türlü şekillerde tüketiyoruz, aynı zamanda silaj adıyla büyükbaş hayvanların besin kaynaklarının başında geliyor. İlacıyla, gübresiyle, kirletilmiş sularıyla sağlıklı beslenmek artık neredeyse imkânsız. Yani hem hayvansal hem de bitkisel gıdalar bu bakımdan sağlıklı değil. Aç kalmamak için mecburen, bile bile bunları tüketmek durumundayız. 

Hayvansal ürünlerin tüketilmesine karşı durmanın sağlıklı bir yaşam için gerekli olduğu tartışmalarından ziyade konunun bir de felsefi boyutundan söz etmek gerektiğini düşünüyorum. Kendimizi diğer canlılardan üstün görüyorsak, yani aklımızı onların sahip olmadığı bir cevher olarak değerlendiriyorsak, hayvanlardan farklı olduğumuzu göstermemiz beklenir. Eğer bunu gösteremiyorsak (en azından hayvansal ürünlerle beslenmek konusunda) hayvanlardan farkımızın olmadığını kabul etmek zorundayız. Elbette böyle bir sonuç atalarının maymundan geldiğine inanan bizim gibi insanlara ağır gelmez. Fakat Adem'in çamurdan yaratıldığına iman eden halkımız kebap sofralarında bu saptamayı kendilerine yapılmış bir hakaret olarak görebilirler. Ne yaman bir çelişki!

Vejetaryen değilim, keşke olabilsem. Doğduğumuz günden beri hayvansal gıdalar beslenmemizde önemli pay sahibi olagelmiş. Elbette bu bir kültür, bir alışkanlık. Fakat bir canlının mezbahalarda, tavuk çiftliklerinde katledilişi gözümün önüne geldiğinde insanlığımdan utanıyorum. Güzel bir pirzola, bonfile ya da ızgara köfte yerken bu tür rezilliklere karşı hafızamızı kapatıyoruz. Aksi takdirde kusarız herhalde. İnsanı hayvandan ayıran tek özellik düşünme kapasitesi olduğuna göre et ve et ürünleri yerken bu özelliğimizi askıya alıp dürtülerimizle hareket ettiğimizi ve bu davranışımızla tedricen hayvanlara benzediğimizi her zaman düşünmüşümdür.   

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 220

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konu başlıklarını öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Ağaç Ev Sohbetlerinde bu haftanın konusu sevgili DeepTone'dan.   

"İyi bir komşu nasıl olur?"

Artık iyi komşu aramıyorum. Bu soruya önce iyi komşu nasıl olmamalı şeklinde cevap versem sanırım derdimi daha rahat anlatabilirim. Alt kat komşum dev gibi cüssesi olan bir adam. Karısını görsem bu onun karısı diyemeyecek kadar muhabbetimiz var. Bir zamanlar futbolcuymuş. Yüz yüze geldiğinizde selâm verme adeti olmayan tuhaf bir mahlûk. Bazen asansörde karşılaştığımız olur. İki metrekarelik bir alanda nefeslerimiz birbirine karışır ama yine selâmlaşma olmaz. Selâm versen de ya başını çevirir ya da susma hakkını kullanır. Bazen damdan düşer gibi bir lâf atar ortaya, zoraki gülümsemek zorunda kalırsınız. Geçenlerde yine asansörde karşılaştık. Elinde tepsiye benzer plastik bir kap. Yan apartmandaki petshop dükkânına götürmüş temizlesinler diye. "Bana ne" diyesim geldi ama sustum. Sonra kaldırdı başını, asansör yukarı doğru hareket halindeyken. "Hayvan sevmez misin, sen?" diye seslendi, anırmayı andırır sesiyle. "Senin gibi olanlardan pek hoşlanmam" diyecektim, tuttum kendimi. İşte bu komşum iyi bir komşu örneği değil. Zira gün boyunca sokakta an az üç beş kez karşılaşırız selâm alıp vermez, hatta adımızı bile bilmeyiz birbirimizin. Apartmanımızda maalesef böyleleri çok. Selâmsızlar Apartmanı koysak adını yeridir. 

Aynı apartmana henüz yeni taşınmıştık. Dairemiz plân olarak değişik biraz. Arkada terasa açılıyor ama teras bizim değil, yan apartmanın. Fakat yan apartmanın terasa ulaşımı yok. Sanırım iki yıl falan oldu, kızımı istemeye gelecekler. Terasa üç beş masa atalım birkaç saat misafirlerimizi ağırlayalım diye düşündük. Alt katta oturan Zehra zebanisinden rica ettik. Durun, sizi ziyaret edeceğim, kahvenizi içmeye geleyim, dedi. Biz de aman ne güzel komşularımız var, bu iş oldu diye düşünmüştük. Kahveler içildi, durumu anlattık, müsaade istedik. Cevabı bizi şok etti. "Ben izin vermem ama siz diğer komşulara da bir sorun isterseniz" dedi. Sebep, yok! Fena komşu örneği. Derken birkç hafta geçti aradan. Terasa açılan kapımıza panjur, sineklik falan yaptıracağız. Çerçeveler büyük, ne asansöre sığabilir ne de merdivenlerden çıkabilir. Ustalar geldi, tek çare çerçeveleri apartman duvarından iple yukarı çekmek. Alt tarafta kuaför ispiyoncusu yetiştirmiş olmalı Zehra zebanisine. Hemen cav cav ötmeye başladı. Buradan çıkaramazsınız, izin vermiyorum, diye. La havle, vela kuvvete. Yahu düz duvar işte, penceresinin önü değil, hiç kimseye zararı yok, dinlemiyor. Artık sabrım taştı, ben de bağırmaya başladım. Polis çağıracağım, dedi. Çağırmayan adidir dedim. Sırf adilikten yırtsın diye polis çağırdı, polis geldi kapıya. Şikayet var, karakola gelmeniz gerekiyor dedi, polisler. İçeri aldık adamları, durumu anlattık. Polisler güldü, tamam dediler, gelin aranızı yapalım, birbirinizden özür dilersiniz, iş talıya bağlanır. Aksi halde mahkemede uğraşırsınız. Aman dedim, lütfen, istirham ediyorum, mahkemeye versin. Vermezse hatırım kalır. Hatırım kaldı, mahkemeye vermedi. İşte Bu Zehra cadalozu iyi komşuya bir örnek olamaz. Nedense hiç evlenmemiş, bu durumun verdiği bir sıkıntı da olabilir tabii. Fakat evlenmemesi iyi olmuş, hiç olmazsa başka adamların başını yakamamış!

Dedim ya bizim apartman bir tuhaf. Bir çok daire değiştirdik. Böylesini görmedim. Yahu, yeni taşınmışsın, biri çıkıp hoşgeldiniz demez mi? Hani çay, kek yapıp getirmelerini istemiyorum, bir selâm da mı vermez insan? Kapı karşımızdaki komşumuzun iki engelli çocuğu vardı. Genç delikanlılar, ama ikisi de tekerlekli sandalyede, özel eğitim görüyorlar. Bir yıl kadar önce kapının önünde bir yığın ayakkabı! Gelen giden çok. Apartman görevlisi Mehmet Efendiye sordum. Duymadınız mı dedi, çocuklardan biri vefat etti. Hiç kapımızı çalmadıkları halde gittim cenaze namazına katıldım. Eşim çorbasından, yemeğine, tatlısına kadar adet olduğu üzere bir şeyler hazıladı, evlerine baş sağlığına gittik. Yahu, ölenin acısı geçtikten sonra nezaketen bir iade-i ziyaret, bir teşekkür ziyareti yap. Aradan bir yıldan fazla zaman geçmiş, hâlâ bekliyoruz. Evet, kapıda rastlaşırsak selâmlaşıp hatır soruyoruz birbirimize fakat hepsi bu kadar. Ne diyim? Sırf bu yüzden taşınmayı düşünüyor eşim buradan. 

Bir WhatsApp grubu kurmuşlar, her cuma her biri birer poster paylaşıp birbirlerinin cumasını kutluyorlar. Birbiri ardına "Daire ve asansör kapısını yavaş kapatalım, birbirimize karşı saygılı olalım." mesajların ardı arkası kesilmiyor. Ya kimdir bu kapıyı çarpan, git ona söyle. Saygıyı sen mi bana öğreteceksin a cahil! Biri çıkar "Ah Ayselciğim, dün misafirler gelmişti, biraz gürültü oldu sanırım, kusura bakma." der. Ayselciğim hemen cevap verir. "Rica ederim ne demek, elbette arada olur, biz eski komşular halden anlarız, yeni gelenlere benim sözüm." Efendim, kim o yeni gelenler? At ortaya çamuru, temizleyen çıkar belki. Aynı apartmanın sık sık kanalizasyonu tıkanır. Alta kattaki manavı pis su basar, bir sürü zarar meydana gelir. İşçiler, tuvaletlere kadın pedi atıldığını söyler her seferinde. Hayır oturduğumuz yer varoş, değil kaliteli bir muhit ama apartmanımızda oturanların kaliteleri konusunda ciddi şüphelerim var.

İyi komşu nasıl olmalı diye soracak olursanız, bence en azından karşılaştığınızda gülümseyip selâm vermeli, hal hatır sormalı. Komşular birbirlerine rahatsızlık vermemeli fakat ufak tefek (ev tadilatı, eşya taşıma vs.) rahatsızlık verici hususları sorun haline getirmemeli. Dedikodu yapmamalı iyi komşular. En önemlisi birbirlerine karşı saygıda kusur etmemeliler. 

AĞAÇ EV SOHBETLERİ # 219

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri etkinliğimiz devam ediyor. Önceki haftaların sohbet konularını ve konu başlıklarını öneren arkadaşlarımızın isim listesini burada bulabilirsiniz. Ağaç Ev Sohbetlerinde bu haftanın konusu sevgili DeepTone'dan.   

"İnsanın insana yaptığı şiddetin psikolojik etkileri nelerdir?"

Geçenlerde bir video izlemiştim: Başta İstanbul Sözleşmesi olmak üzere, "Kadın ve çocuk şiddetine hayır" gibi sloganlar eleştiriliyordu. Önce garipsedim, hatta İstanbul Sözleşmesine karşı çıkan birini niye izliyorsun diye kendime kızmaya da başlamıştım fakat biraz düşününce dile getirilen konulara hak verir gibi oldum. Esasen şiddeti sadece bir insan cinsiyle ya da belli bir yaş grubuyla sınırlandırmak doğru değildi gerçekten. Şiddet şiddetti, ister kadına ister erkeğe, ister yetişkine ister çocuğa, isterse başka herhangi bir canlıya yapılsın, kategorilere ayırmadan alayına birden karşı çıkmak gerekirdi. Evet, şiddet her zaman savunmasız kişilere yapılıyor, ancak olayı kadın, çocuk ve erkek diye ayırdığımızda farkında olmadan ayrımcılık yapmış olmuyor muyuz? Eğer bir şiddet varsa kadın erkek demeden hep birlikte, omuz omuza karşı çıkmalıyız. Sadece etkisini yitirmiş, kanıksanmış sloganlar atarak soruna çare üretmekten uzaklaşırız. Bu bakımdan yazıma başlarken, soruyu şeklen doğru bulduğumu belirtmek isterim.

İnsana yapılan şiddetin türlü çeşitleri vardır. Fiziksel olsun, psikolojik olsun şiddetin her türlüsü insan ruhunda derin yaralar açar. Hatta bazı durumlarda psikolojik şiddetin insan üzerinde bıraktığı etki, fiziksel şiddeti aratabilecek seviyededir. Sözgelimi kırsal bölgede adam karısına hiçbir fiziki şiddet uygulamamakla beraber eve kuma getirir. Bu tavır karşısınd sesini çıkartamayan karısı, yaşadığı travmayla şiddet görmekten beter bir durumda hisseder kendini. Unutmayalım ki, kocam her akşam beni dövseydi de üstüme kuma getirmeseydi diyerek dertlenen kadınların ülkesinde yaşıyoruz.

Şimdi yine lâfı getirip getirip dine bağlıyorsun diyeceksiniz. Ne yapayım lâf o yöne doğru bir seyir izliyorsa? Ben sadece olanları yazmakla mükellef bir kulunuzum. Elinizi vicdanınıza koyun, en büyük şiddet dinler yüzünden uygulanmıyor mu? Kültürümüze işleyen namus cinayetleri, din adına yapılan en acımasız savaşlar, kadının ganimet olarak görülmesi, köleliğin, cariyeliğin ve çok eşliliğin normal karşılanması, kadının sadece erkeklere hizmet etmekle görevli bir cins olarak empoze edilmesi, cennette erkekler tomurcuk memeli 33 huriyle onurlandırılırken, kadınlara fikirleri sorulmaksızın şehitler verilmesinin kadınlar üzerinde yaratacağı psikolojik etkileri göz ardı etmemi mi bekliyorsunuz benden?     

Genel olarak ayrımcılık, adaletsizlik ve eşitsizlik şiddeti getirir. Hemen hemen her ülke, kâğıt üstünde bütün vatandaşlarının doğdukları andan itibaren eşit haklara sahip olduklarını kabul eder. Birleşmiş Milletlerde, İkinci Dünya Savaşının yıkıcı etkilerinin görülmesinden sonra 10 Aralık 1948'de imzalanan İnsan Hakları Bildirisine çekinser oy kullanan Suudi Arabistan, en azından dürüst davranarak metni, şeriat ve İslâm kurallarıyla bağdaşmadığı gerekçesiyle imzalamadığını açıklamış. Bizim gibi az gelişmiş ülkelerde yaşayan insanlar kâğıt üstünde eşit haklara sahip birer vatandaş olarak gösterilirken inancına, milliyetine ve siyasi kimliğine göre farklı muamele görüp dururlar, bu uygulamalar, yani ayrımcılık, adaletsizlik ve eşitsizlik her biri birer şiddet değil mi? KPSS de en yüksek puanı almasına rağmen yandaş olmadığı için sözde mülâkat sırasında elenen genç bir insanın yaşadığı hayal kırıklığını tahmin etmek zor olmasa gerek.  

Gelirdeki adaletsizlik ayrı bir şiddet olarak karşımıza çıkar ama çoğu insan bu durumu kadere bağlayıp şükretmekle! yetiniyor maalesef. Bugün dünyamızda her geçen gün artarak devam eden gelir dağılımındaki uçurum, toplumda ruhsal bunalıma yol açarken intihar vakaları ülkemizin gündeminden düşmüyor. Günde on iki saatten fazla çalışmasına rağmen evde çocuklarının temel ihtiyaçlarını karşılayamayan bir babanın yaşadığı çaresizliği düşünün.  

İşyerlerinde yapılan mobbing, tarikat ve kuran kurslarında yapılan cinsel tacizler, yeterli pedagojik eğitim almadan okullarda görev yapan eğitim kadrosunun çocuklar üzerindeki hatalı davranışları, siyasi davaların sonucunda uydurma gerekçelerle yıllarca hapislerde çürütülen insanların yaşadıkları ve daha nice şiddet türü sayabiliriz. Hepsi de insanlar ve hatta onların yakınları üzerinde olumsuz etkiler bırakır. Bazen şiddete uğrayanlar yaşadıklarını hazmedemeyerek canlarına dahi kıyabilirler. Pek çoğu ruhsal yönden arızalı ve topluma zarar verebilecek düzeyde tehlikeli bir hale gelebilir. Seri katillerin yaşam öykülerini dinlediğinizde hayatının bir döneminde mutlaka şiddet görmüş olduklarına şahit olursunuz. 

Ne yazık ki şiddeti tamamen ortadan kaldırmak mümkün değil. Diğer taraftan eğitimin şiddete karşı azami ölçüde koruma sağladığını düşünüyorum. Şiddete uğrayan insanların çoğu çocuk ve cahil bırakılmış halk kesimleridir.