ZİYARET

18/04/2017 Salı, İzmir

Geçen hafta olduğu gibi bu hafta da büyük pazar alışverişini şefimiz yapıyor. Eşimle birlikte servisten çıkan kızımın arabasıyla İzmir'e doğru yola koyuluyoruz. Esas gidiş nedenimiz hastanede tedavi gören babamı ziyaret edip durumunu anlamak. Karşı hastanede görev yapan kızım günde üç sefer uğruyormuş yanına. İşin başından ayrılamadığım için bu tatil günümüzü fırsat biliyorum.

Kızımla telefonda görüşüp anlaşıyoruz. İşi bitince evinde buluşacağız, arabaları değiştirip benim arabamla birlikte gideceğiz hastaneye. Arada kalan zamanda Metro'ya uğrayıp alışveriş yapıyoruz. Kızımın arabasına zor bela sığdırıyoruz aldıklarımızı. 

Canım sıkkın, iyi düşünmeye çalışıyorum. Yaş ilerleyince daha zor oluyor bu işler. Modeli düşük arabalar gibi sık sık arıza veriyor. Dün genel durumunun iyi olması ümit verici. 

Kızımdan önce varıyoruz evin önüne. Biraz bekledikten sonra o da geliyor. Önce arabaları, daha sonra anahtarları ve ruhsatları değiştiriyoruz. Trafiğin yoğun olduğu saatler. Ziyaret saatlerinden haberimiz yok. "Belki sizi almazlar." diyor kızım. Doğru mu söylüyor yoksa espri mi yapıyor belli değil. "Doktor değil misin? Bizi sokarsın içeri artık." diyorum ümitle. "Ben karşı hastanenin doktoruyum." diyor. 

Park yerine giriyoruz. İlk gördüğüm boş yere bırakıyoruz arabayı. Yürünecek yolumuz var hastanenin bahçesinde. Binaların arasından babamın kaldığı bölüme ilerliyoruz. Kapıda sabah ve akşam ziyaretçi saatleri yazıyor. Şans eseri on beş dakika sonra ziyaret başlıyor. Eşimle birlikte hızlı adımlarla danışmanın önünden geçiyoruz. Başını çeviren olmuyor. Beşinci kata eşim asansörle çıkıyor. Asansörde başka yer kalmadığından kızımla birlikte merdivenleri hızlı adımlarla çıkıyoruz. Kata gelmemiz asansörle aynı anda oluyor. Hemen sağdan üçüncü odaya giriyoruz. Hastane ortamını oldum olası sevmem. Annem lavaboda bir şeyler yıkıyor. Bizi fark etmeden giriyoruz içeri. Aniden görünce seviniyorlar. Komşu yatakta yatan hasta yakınları ile samimi bir ortam yaratılmış. 

Babamın morali iyi değil. Göz çukurları dudakları iyice kararmış. Kızım yanımızdan kayboluyor. Doktorundan bilgi almaya gittiğini sanıyorum. Uzun uzun anlatmaya gerek yok bu nahoş halleri. Anneme bir iş bırakmıyor komşu hastanın yakınları. Kızım geliyor yanımıza. Akciğer enfeksiyonu dese rahatlayacağım. Enfeksiyon antibiyotikle kurutulur en nihayetinde. "Durum kötü." diyor. Şimdi içtiği ilaçları kullanmış hastaneye gelmeden önce. Faydası olsaydı olurdu zaten. Olayın enfeksiyonla alakası yokmuş. O bir ümitti sadece bizim için. Esas rahatsızlığı kalp yetmezliği. Bu durum akciğerlerin su toplamasına neden olmuş. Akciğer dokusu diye bir şey kalmamış. Bundan böyle devamlı oksijen tüpüne bağlı kalacak. Günde 18 - 20 saat oksijen alması gerekiyormuş. Bu kadarına da razı olduk. Pazartesi günü hastalığının son durumunu görebilmek için ilaçlı tomografi denilen bir cihaza sokacaklar. İlaç dedikleri zehir. Böbrekleri mahvediyor. Böbreklerinden zaten hasta. Bu kez bir de böbreklerle uğraşılacak. 

Yapacak bir şey yok beklemekten başka. Düşünmemeye çalışıyorum ama aklımın bir köşesinde duruyor...