VENÜS: YARAMAZ ÇOCUK

31/05/2017 Çarşamba, Tire

Güneşli bir gün karşılıyor bizi bu sabah. Başımda hafif bir ağrı var hala. Dün daha iyiydim sanki. Bir tylol hot daha hazırlıyorum kendime. Bir iki alışverişten sonra yaylaya çıkıyoruz eşimle. 

Ertuğrul Şef ve Selma Hanım karşılıyor bizi. Bir yandan temizlik diğer yandan mutfak işleri devam ediyor. Eşime en sevdiği işi yapmasını öneriyorum. "Kümesten yumurta toplamaya ne dersin?" Hemen kabul ediyor. Elindeki işi bitirir bitirmez kümese gidiyoruz. Yemleri koyduğum kovanın içi yumurta dolu. Gözleri parlıyor eşimin. Avuçlarına sığmıyor yumurtalar. Venüs sıçrayıp duruyor üzerine, elindeki yumurtalara göz dikmiş belli. Kazasız belasız onları kaptırmadan mutfağa kadar geliyoruz. Venüs bugün tam gününde. Bir ara bir bağrışma duyuyorum. Eşimin ayağından ayakkabıyı aşırmış kaçıyor. Gidip zor bela ağzından alıyorum. Onu bırakıyor paspasa saldırıyor. 

Mutfakta mezeler usta ellerde şekilleniyor. Skordaki, fellah köftesinin ardından zirveye oynuyor. Güzel klasik bir müzik çalıyor fonda. Başımın ağrısını alıyor, gözlerim kapanmak üzere. Telefonum çalıyor ard arda. Rezervasyon için arıyorlar. Bu arada oğlum arayıp kendisini aramadığım için sitem ediyor. Her sabah annesiyle konuşurken haberlerini alıyorum desem de boşuna. "Bak ben arıyorum seni." diyor. Haklı aslında. İş güç derken asıl görevlerimizi unutuyoruz.

Şehrin tanınmış ailelerinden bir hanımefendi arıyor rezervasyon için. Selçuk'tan yola çıktıklarını bir saate kadar geleceklerini söylüyor. Beklediğimiz saatte son model bir arazi aracından birbirinden zarif dört hanımefendi iniyor. İçlerinden sadece biri Venüs'ten çekiniyor. Hemen alıp kulübesine koyuyoruz. Hanımefendilerden biri çaktırmadan bir pasta kutusunu mutfağa bırakıyor. Verandada keyifli bir yemeğin arkasından Reyhan Pastanesinin pastası servis ediliyor. Doğum günü kutlanan hanımefendi için tam bir sürpriz oluyor bu. Bol bol sohbet ediyor, keyifli saatler geçiriyorlar. Taş Ev bu güzide misafirlerden tam not alıyor. Mekanımızı ilk kez ziyaret eden üç hanımefendi ayrılırlarken kartvizitlerimizi alıyor, en yakın fırsatta yeniden geleceklerini söylüyor.

Ramazan ayında gündüz misafirlerindeki artışı şehirde pek çok yerin kapalı olmasına mı bağlamalıyız? Gözlemlerime göre oruç tutan fazla sayıda insan yok. Telefonum çalıyor. "Taş Ev mi?" Evet, doğru adres. "Sulu yemeğiniz var mı?" Yok maalesef, bizim yemeklerin hepsi kuru. Izgara çeşitleri ve mezelerden müteşekkil. "Peki, paket servisiniz var mı?" Yok, anam bacım, işi daha o kadar ilerletemedik.

İftara on dakika var. Kalabalık bir grup geliyor. Çok acıkmışlar. "Çorbanız var mı?" "Geleceğinizi haber verseydiniz size harika çorbalarımızdan birini hazırlardık. Menümüzde çorba var lakin rezervasyon yaptıran gruplar için sadece." Yaşlı bir teyze var yanlarında, babaanneleri. Belinden ameliyat olmuş yürütgeçle zor adım atıyor. Bu kadar zor yürüyen ve de bir o kadar yürüme sevdalısı birini görmedim. Verandanın en uzak köşesine oturuyorlar. On dakika içinde şefimiz onlara harika bir sofra donatıyor. Acıktıkları o kadar belli ki masaya sipariş ettikleri mezeleri sığdırmakta zorlanıyoruz. Kalabalık aile son derece memnun. Çaylar kahveler içildikten sonra teşekkür ederek ayrılıyorlar.

Keyifli bir günün ardından kapanış hazırlıkları başlıyor. Keyfim yok, hafiften bir baş ağrısı ve kırgınlık hala devam ediyor. Eve varır varmaz kafayı yastığa vuracağım yine.